Journey in the Spring
Deel een uitgezonden op 15 november 1976
Deel twee uitgezonden op 22 november 1976
Als z'n vrouw overlijdt, ziet Lansford Ingalls, de vader van Charles, het leven niet meer zitten. Charles neemt hem mee naar Walnut Grove zodat hij bij zijn dierbaren kan zijn. Laura en haar opa worden dikke vrienden, maar als haar paard gewond raakt, denkt ze dat hij de schuldige is.
6 Journey in the spring
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
-
Juud
- Berichten: 529
- Lid geworden op: 28-08-2011 20:03
Vandaag deel 1 weer eens gezien. Ik vind zelf deel 2 mooier, maar deze was ook heel aangrijpend. Heftig om te zien hoe Lansford met de dood van zijn vrouw omgaat en het leven helemaal niet meer ziet zitten. De scène van de brand in het huis vind ik erg aangrijpend; het kon hem gewoon helemaal niets meer schelen. Ik weet nog dat ik dat een heel imponerende scène vond toen ik hem voor het eerst zag; ik heb de aflevering nu te vaak gezien om dat gevoel nog steeds te hebben, maar ik blijf hem heel mooi en goed gespeeld vinden.
-
Gast
Journey in the spring
Ik heb om deze aflevering gehuild ( omdat Charles te horen kreeg dat z,n
moeder is overleden).
En ik heb ook ook om Carrie gelachen ( omdat ze met de kalkoen stond te spelen als huisdier ).
Maar s'avonds als de hele famlie buiten staan te dansen,
ik zie Mr Edward, Alica, Carl dansen,
maar Crace zie ik nergens.
moeder is overleden).
En ik heb ook ook om Carrie gelachen ( omdat ze met de kalkoen stond te spelen als huisdier ).
Maar s'avonds als de hele famlie buiten staan te dansen,
ik zie Mr Edward, Alica, Carl dansen,
maar Crace zie ik nergens.
-
Gast
Ik vind dat Michael Landon in de eerste aflevering van deze aflevering, die ik vandaag bekeken heb, echt een knap staaltje acteerwerk afgeleverd heeft. Hij moet wel aan vreselijke dingen gedacht hebben om zo emotioneel te kunnen zijn en ook zo over te komen, lijkt me niet altijd makkelijk. Het komt echt overtuigend over.
Ik vind het een mooie aflevering verder. Carrie met haar kalkoen is echt leuk
Ik vind het een mooie aflevering verder. Carrie met haar kalkoen is echt leuk
-
Gast
Mijn opa Lansford Ingalls en mijn oma Laura Colby Ingalls wonen in de grote bossen in Wisconsin. Het is jaren geleden dat ik hen gezien heb; maar ik herinner mij vooral oma heel goed. Wij noemden haar ‘Dancing Grandma’. Pa schrijft af en toe een brief, en het is altijd een feest als we er ééntje terug krijgen. De afgelopen keer heeft hij gevraagd of opa en oma bij ons willen komen wonen. Als de oogst net zo goed gaat worden als hij er uit ziet.. kan pa eindelijk een stuk aan ons kleine huis bouwen. Dan is er ruimte genoeg voor opa en oma!
Pa en Carrie zijn een kalkoen wezen uitzoeken voor Thanksgiving. Carrie vond het heel moeilijk om er eentje uit te kiezen. Toen ze hoorde dat een mannetje een ‘tom’ genoemd wordt heeft ze een tom gekozen. En hij heet nu Tom! Die Carrie, ze is dolgelukkig met dat beest!
Maar toen ze terug kwamen was er slecht nieuws. Opa had een brief gestuurd. Pa dacht dat Ma zo bedrukt was omdat opa te koppig was om bij ons te komen wonen. Maar toen hij eenmaal de brief las bleek oma te zijn overleden! En dat terwijl oma zo graag ‘haar schatjes terug wilde zien in de lente!’ Vlak voor ze is gestorven heeft ze opa dat laten beloven. O, oma.. nu ziet u ons nooit meer.. en wij u ook nooit meer! Carrie snapte niet dat Pa moest huilen, maar dat is natuurlijk heel erg normaal! Hij ziet zijn Ma nooit meer levend terug! En hij vond het heel erg dat hem niet verteld was hoe ziek oma was. Toch gaat hij naar de bossen terug, om opa te helpen. Wij hebben hem weggebracht en uitgezwaaid.
Later vertelde Pa aan Ma (ik was per ongeluk nog wakker) hoe moeilijk het was in Wisconsin. Hij moest steeds denken aan toen hij een kleine jongen was. Die verhalen heeft hij ons weleens verteld. Hij wilde een keer weglopen van huis, toen kwam zijn Pa hem achterna. Opa deed net of hij het een goed idee vond en dat hij mee ging, de wijde wereld in. Maar toen kreeg Pa medelijden met zijn moeder, zusjes en broer.. Uiteindelijk gingen ze samen terug naar huis. Ook ging hij weleens met oma varen, en dan zei Pa dat hij niet begreep dat opa altijd maar wilde verhuizen. Oma vertelde toen aan hem dat hij op zijn vader leek en later ook zijn dromen zou volgen! En dus ook het pioniersbloed had geërfd..
Pa heeft afscheid genomen van oma. Toen hij op een keer ’s avonds ruzie met opa gehad had, was hij in de regen buiten bij haar graf. Opa heeft toen het huis in brand gestoken, hij wilde bij oma zijn. Maar Pa heeft hem gered en meegenomen naar ons. Opa is heel verdrietig, maar gelukkig vrolijkte hij vanavond wat op. Toen waren mr. Edwards, Grace, Carl en Alicia er en terwijl Pa en mr. Edwards muziek maakten gingen wij dansen! Opa zei dat hij als hij mij zag zoveel aan oma herinnerd werd! Toen zei Ma: “Ja, toen u zag hoe snel Laura als baby haar voetjes bewoog, stond u er op dat ze Laura zou heten!”
Carrie denkt dat Tom de kalkoen haar huisdier is. Ze gaat er zelfs mee wandelen! Pa begrijpt niet hoe moeilijk het voor haar is als we straks Tom als maaltijd krijgen! Dus toen ben ik naar opa gegaan. Hij bedacht een slim plan. We brengen Tom zogenaamd terug naar zijn familie, dan merkt Carrie het niet als we met Thanksgiving haar lievelingsdier op gaan eten!
Opa lijkt nu veel gelukkiger. We hebben de kalkoen teruggebracht, Carrie vond het wel moeilijk om afscheid te nemen. Maar toen ze zag hoe blij Tom was.. was ze zelf ook blij! Opa en ik hebben samen een veranda aan het hutje waar hij nu slaapt gebouwd.
Het is vreselijk. Mijn lieve, lieve, lieve paard Bunny is dood! En het is opa’s schuld! Opa zei dat ze beter zou worden, hij heeft gelogen! Hij heeft Pa niet tegengehouden en toen heeft Pa haar afgeschoten! Ik zag het prikkeldraad niet wat iemand gespannen had en ben toen in volle vaart er doorheen gereden. Bunny was heel erg gewond.. en nu.. ik mis haar zo!
Tijdens de picknick vanmiddag heb ik met mr. Edwards gepraat. Hij zei dat hij God de schuld gaf toen zijn vrouw en dochtertje stierven. En ik gaf opa de schuld. Maar opa houdt alleen maar zoveel van mij dat hij me beloofde dat Bunny beter zou worden.. omdat hij het zo graag wilde! Ik ben meteen naar huis gerend om opa te vertellen dat ik het hem vergeef, maar opa was weg. Er lag alleen maar een afscheidsbriefje:
Mijn allerliefste Laura, Wil je me alsjeblieft vergeven? Probeer me te begrijpen. Ik heb mijn hele leven van alles beloofd. Beloften die ik nooit gehouden heb. Ik weet niet waarom. Je pa had gelijk over Bunny, dat wist ik meteen. Hij kon niets anders doen. Het was heel moeilijk voor hem, want hij houdt zoveel van je. Maar hij deed het voor Bunny. Ik deed die belofte voor mezelf, zoals ik mijn hele leven al doe. Maar.. dat gebeurt niet meer. Vaarwel.
Pa en mr. Edwards gingen zoeken. Het was al donker toen ze terug kwamen. Pa zei dat het opa’s leven was, als hij het zo wilde, kon hij het zo krijgen. Zou hij dan stoppen met zoeken? Maar dat mag niet! Ik pak het geld wat Mary en ik gespaard hebben en ga zelf zoeken! Ik moet opa vinden..
Ik heb de hele nacht gelopen, en uiteindelijk kwam ik bij het station van Springfield. Daar ging ik vragen aan het loket of mijn opa misschien met de trein naar Wisconsin mee gegaan was. Toen ik vertelde hoe hij er uit zag bleek opa in een kamertje op het station op bed te liggen. Hij had geprobeerd op de trein te springen, was gevallen en een beetje in de war. Ik zei: “Het spijt me. Ik wil dat u mee naar huis gaat. “ Opa wilde dat niet, hij was erg boos op zichzelf dat hij oma niet mee had genomen toen het kon. “We gaan volgend jaar wel, zei ik dan, altijd volgend jaar. En je pa weet dat, hij denkt aan haar en dat ik haar heb laten sterven zonder jullie nog een keer te zien.” Opa smeekte me om weg te gaan. Maar toen ik een treinkaartje naar Boston wilde kopen, ik wilde toch al weglopen, ik bleef alleen maar om Bunny en om opa, hield hij me tegen. “Laura, je familie houdt van je.” Ik zei dat het niet uitmaakte, dat ik net als hem werd. Mensen houden van hem, maar het laat hem toch koud. Opa denkt dat ik op oma lijk, maar ik lijk op hem.. en ik hou van hem! Toen rende ik naar opa toe en omhelsden we elkaar.
En samen gingen we op weg naar huis. Onderweg kwamen we Pa en mr. Edwards tegen; dolgelukkig gingen we terug.
Opa bleef bij ons, de hele lange winter. Ik hoopte dat hij zou blijven maar toen wilde hij terug naar huis. Niemand wilde dat hij ging, en ik zeker niet, omdat ik van hem hield. Bij zijn afscheid vertelde hij dat hij dicht bij oma wil zijn als hij zijn reis zou maken. “En het eerste wat ik doe als ik haar zie.. is vertellen over jou! Net of ik me toch aan mijn belofte heb gehouden! En glimlach nu eens.. ik wil je glimlach zien voor ik ga.” Ik lachte.. met de tranen nog op mijn wangen. En opa zei: “Sprekend je grootmoeder.. sprekend!”
Dit verhaal schijn ik al in 2010 te hebben geschreven
Pa en Carrie zijn een kalkoen wezen uitzoeken voor Thanksgiving. Carrie vond het heel moeilijk om er eentje uit te kiezen. Toen ze hoorde dat een mannetje een ‘tom’ genoemd wordt heeft ze een tom gekozen. En hij heet nu Tom! Die Carrie, ze is dolgelukkig met dat beest!
Maar toen ze terug kwamen was er slecht nieuws. Opa had een brief gestuurd. Pa dacht dat Ma zo bedrukt was omdat opa te koppig was om bij ons te komen wonen. Maar toen hij eenmaal de brief las bleek oma te zijn overleden! En dat terwijl oma zo graag ‘haar schatjes terug wilde zien in de lente!’ Vlak voor ze is gestorven heeft ze opa dat laten beloven. O, oma.. nu ziet u ons nooit meer.. en wij u ook nooit meer! Carrie snapte niet dat Pa moest huilen, maar dat is natuurlijk heel erg normaal! Hij ziet zijn Ma nooit meer levend terug! En hij vond het heel erg dat hem niet verteld was hoe ziek oma was. Toch gaat hij naar de bossen terug, om opa te helpen. Wij hebben hem weggebracht en uitgezwaaid.
Later vertelde Pa aan Ma (ik was per ongeluk nog wakker) hoe moeilijk het was in Wisconsin. Hij moest steeds denken aan toen hij een kleine jongen was. Die verhalen heeft hij ons weleens verteld. Hij wilde een keer weglopen van huis, toen kwam zijn Pa hem achterna. Opa deed net of hij het een goed idee vond en dat hij mee ging, de wijde wereld in. Maar toen kreeg Pa medelijden met zijn moeder, zusjes en broer.. Uiteindelijk gingen ze samen terug naar huis. Ook ging hij weleens met oma varen, en dan zei Pa dat hij niet begreep dat opa altijd maar wilde verhuizen. Oma vertelde toen aan hem dat hij op zijn vader leek en later ook zijn dromen zou volgen! En dus ook het pioniersbloed had geërfd..
Pa heeft afscheid genomen van oma. Toen hij op een keer ’s avonds ruzie met opa gehad had, was hij in de regen buiten bij haar graf. Opa heeft toen het huis in brand gestoken, hij wilde bij oma zijn. Maar Pa heeft hem gered en meegenomen naar ons. Opa is heel verdrietig, maar gelukkig vrolijkte hij vanavond wat op. Toen waren mr. Edwards, Grace, Carl en Alicia er en terwijl Pa en mr. Edwards muziek maakten gingen wij dansen! Opa zei dat hij als hij mij zag zoveel aan oma herinnerd werd! Toen zei Ma: “Ja, toen u zag hoe snel Laura als baby haar voetjes bewoog, stond u er op dat ze Laura zou heten!”
Carrie denkt dat Tom de kalkoen haar huisdier is. Ze gaat er zelfs mee wandelen! Pa begrijpt niet hoe moeilijk het voor haar is als we straks Tom als maaltijd krijgen! Dus toen ben ik naar opa gegaan. Hij bedacht een slim plan. We brengen Tom zogenaamd terug naar zijn familie, dan merkt Carrie het niet als we met Thanksgiving haar lievelingsdier op gaan eten!
Opa lijkt nu veel gelukkiger. We hebben de kalkoen teruggebracht, Carrie vond het wel moeilijk om afscheid te nemen. Maar toen ze zag hoe blij Tom was.. was ze zelf ook blij! Opa en ik hebben samen een veranda aan het hutje waar hij nu slaapt gebouwd.
Het is vreselijk. Mijn lieve, lieve, lieve paard Bunny is dood! En het is opa’s schuld! Opa zei dat ze beter zou worden, hij heeft gelogen! Hij heeft Pa niet tegengehouden en toen heeft Pa haar afgeschoten! Ik zag het prikkeldraad niet wat iemand gespannen had en ben toen in volle vaart er doorheen gereden. Bunny was heel erg gewond.. en nu.. ik mis haar zo!
Tijdens de picknick vanmiddag heb ik met mr. Edwards gepraat. Hij zei dat hij God de schuld gaf toen zijn vrouw en dochtertje stierven. En ik gaf opa de schuld. Maar opa houdt alleen maar zoveel van mij dat hij me beloofde dat Bunny beter zou worden.. omdat hij het zo graag wilde! Ik ben meteen naar huis gerend om opa te vertellen dat ik het hem vergeef, maar opa was weg. Er lag alleen maar een afscheidsbriefje:
Mijn allerliefste Laura, Wil je me alsjeblieft vergeven? Probeer me te begrijpen. Ik heb mijn hele leven van alles beloofd. Beloften die ik nooit gehouden heb. Ik weet niet waarom. Je pa had gelijk over Bunny, dat wist ik meteen. Hij kon niets anders doen. Het was heel moeilijk voor hem, want hij houdt zoveel van je. Maar hij deed het voor Bunny. Ik deed die belofte voor mezelf, zoals ik mijn hele leven al doe. Maar.. dat gebeurt niet meer. Vaarwel.
Pa en mr. Edwards gingen zoeken. Het was al donker toen ze terug kwamen. Pa zei dat het opa’s leven was, als hij het zo wilde, kon hij het zo krijgen. Zou hij dan stoppen met zoeken? Maar dat mag niet! Ik pak het geld wat Mary en ik gespaard hebben en ga zelf zoeken! Ik moet opa vinden..
Ik heb de hele nacht gelopen, en uiteindelijk kwam ik bij het station van Springfield. Daar ging ik vragen aan het loket of mijn opa misschien met de trein naar Wisconsin mee gegaan was. Toen ik vertelde hoe hij er uit zag bleek opa in een kamertje op het station op bed te liggen. Hij had geprobeerd op de trein te springen, was gevallen en een beetje in de war. Ik zei: “Het spijt me. Ik wil dat u mee naar huis gaat. “ Opa wilde dat niet, hij was erg boos op zichzelf dat hij oma niet mee had genomen toen het kon. “We gaan volgend jaar wel, zei ik dan, altijd volgend jaar. En je pa weet dat, hij denkt aan haar en dat ik haar heb laten sterven zonder jullie nog een keer te zien.” Opa smeekte me om weg te gaan. Maar toen ik een treinkaartje naar Boston wilde kopen, ik wilde toch al weglopen, ik bleef alleen maar om Bunny en om opa, hield hij me tegen. “Laura, je familie houdt van je.” Ik zei dat het niet uitmaakte, dat ik net als hem werd. Mensen houden van hem, maar het laat hem toch koud. Opa denkt dat ik op oma lijk, maar ik lijk op hem.. en ik hou van hem! Toen rende ik naar opa toe en omhelsden we elkaar.
En samen gingen we op weg naar huis. Onderweg kwamen we Pa en mr. Edwards tegen; dolgelukkig gingen we terug.
Opa bleef bij ons, de hele lange winter. Ik hoopte dat hij zou blijven maar toen wilde hij terug naar huis. Niemand wilde dat hij ging, en ik zeker niet, omdat ik van hem hield. Bij zijn afscheid vertelde hij dat hij dicht bij oma wil zijn als hij zijn reis zou maken. “En het eerste wat ik doe als ik haar zie.. is vertellen over jou! Net of ik me toch aan mijn belofte heb gehouden! En glimlach nu eens.. ik wil je glimlach zien voor ik ga.” Ik lachte.. met de tranen nog op mijn wangen. En opa zei: “Sprekend je grootmoeder.. sprekend!”
Dit verhaal schijn ik al in 2010 te hebben geschreven