overlijdensbericht baby boy Lane (zoon v. Rose)

[Halfpint]

Er is een grote doorbraak gekomen in een bepaald onderzoek naar Laura Ingalls Wilder. Het graf van Rose Wilder Lane’s en Claire Gillette Lane’s zoontje is ontdekt–in Utah, en de informatie, inclusief het overlijdenscertificaat, staat op internet.


(klik op de foto om het overlijdensbericht te vergroten)

Geboren: Nov. 23, 1909
Salt Lake City
Salt Lake County
Utah, USA
Overleden: Nov. 23, 1909
Salt Lake City
Salt Lake County
Utah, USA

Unnamed infant son, and only child, of Claire Gillette Lane and Rose Wilder Lane. He was born prematurley at 6 months and was stillborn.
(Naamloos zoontje en enig kind van Claire Gillette lane en Rose Wilder Lane. Hij was te vroeg geboren - toen zijn moeder 6 maanden zwanger was van hem- en was doodgeboren.)

Family links:
Ouders:
Claire Gillette Lane (1887 - 1950)
Rose Wilder Lane (1886 - 1968)

Begraafplaats:
Mount Olivet Cemetery
Salt Lake City
Salt Lake County
Utah, USA


Wordt vervolgd.

[Mieke]

Woh! Dat is interessant! Gaaf, dat dit na al die jaren gevonden is. Niet perse heel nieuw, maar wel de geboortedatum en het feit dat hij al met 6 maanden dood geboren is.

[Halfpint]

Het is ontdekt door Melody Farnsworth, die het op Facebook heeft gepost onder de "group Remembering the Real Laura Ingalls Wilder". In Amerika wordt er op facebook nu volop over gediscussieerd, want het is natuurlijk belangrijk nieuws, maar ik heb zo mijn twijfels hierover.

Normaliter wil ik echt altijd alles uitpluizen wat met Laura Ingalls Wilder te maken heeft, en ik voel me blij als ik weer iets ontdekt heb. Bovenstaand bericht stemde mij echter verdrietig, want voor mij voelt LIW en Het Kleine Huis als familie.

Ik dacht aan Rose als een moeder– een moeder, die gedurende 6 maanden haar kindje had gedragen, maar die nooit moeder genoemd zou worden. Ik dacht aan Laura, begin twintig, die maar een paar weekjes van haar pasgeboren zoontje mocht genieten voor hij kwam te overlijden. Ik dacht aan Caroline, die haar zoontje na 9 maanden verloor. Weer een jongetje! En ik dacht aan zijn zusjes, wier leven heel anders verlopen zou zijn als hij maar had mogen blijven leven.
Deze gevoelens heb ik hoogstwaarschijnlijk omdat ikzelf moeder ben en ik voel dan ook mee met het verdriet dat Caroline, Laura en Rose moeten hebben geleden. Het is het ergste wat je als moeder kan overkomen! Ik hoop dat ze hieromtrent rust en vrede hebben mogen vinden.

Wordt vervolgd.

[Mieke]

Ik deel wel je gedachten, Halfpint. Ook bij mij schoot dit door mijn hoofd. Ik weet dat Rose erg depressief is geweest na het overlijden van haar zoontje. Dat ze toen ook pas het verlies van Laura om het broertje heeft leren begrijpen. Maar ik denk dat wat in de boeken staat waar is: Een moeder vergeet het verlies nooit.

[Juud]

Wat bijzonder dat dit na al die jaren nog boven water is gekomen. Ook dat de doodsoorzaak (vroeggeboorte) en de geboorte- en sterfdatum nu bekend is geworden, want dat was volgens mij altijd nog een raadsel.
Maar inderdaad is het natuurlijk niet 'leuk' nieuws. Het blijft vreselijk wat Rose - en ook haar moeder en grootmoeder - hebben moeten doorstaan.

[Gast]

Heel bijzonder dat dit na al die jaren nog gevonden is!
Je zou denken dat onderhand alles al boven water was gekomen, dat is dus niet zo en dat maakt het zo speciaal.
Het lijkt mij vreselijk een kind te moeten verliezen! Vroeger gebeurde het natuurlijk veel vaker, wat het niet minder verdrietig maakt.
Toch blijft het mij altijd verbazen dat alle jongetjes gestorven zijn, maar ook (en dat klinkt misschien cru) ze ondanks de barre tijden en armoe het verlies gelukkig maar bij 1 kind is gebleven.

[Halfpint]

In Amerika discussieert men hevig over dit onderwerp. Men heeft het over het opgraven van de restanten van het kindje om zodoende met de huidige technieken de doodsoorzaak te kunnen ontdekken. Als men de DNA van dit kindje heeft, kan men dit vergelijken met nu nog levende familieleden van de familie. Men vermoedt dat de vrouwen van Caroline's kant een gen bij zich droegen die de dood veroorzaakte bij kindjes van het mannelijke geslacht: de moeder van Caroline had een zoontje dat nog voor zijn eerste verjaardag overleed, Caroline's zoontje Freddie overleed op de leeftijd van 9 maanden, Laura's zoontje heeft maar 2 weken geleefd en Rose' kindje is doodgeboren. Door nu DNA af te nemen kan men dit gaan uitzoeken.

[Gast]

Dat is ook precies de discussie die we hier weleens op het forum hebben gevoerd!
Dat het zo bijzonder is dat juist alle jongetjes zijn gestorven en dat er enkel meisjes zijn geboren.

Wat vinden jullie er van om het babietje op te graven voor DNA onderzoek?

Ik weet het niet hoor.
Ergens wel interessant om et weten wat het is en zo alle vragen te kunnen beantwoorden.
Maar aan de andere kant; een babietje/mens opgraven alleen ter behoefte om de nieuwsgierigheid van anderen, vreemden, te bevredigen? Ik weet het niet hoor of dat wel kan.

[Halfpint]

Ik heb er moeite mee!
Ik neem aan dat Caroline's familieleden die nu in leven zijn en hun familiegeschiedenis kennen, door de huidige technieken op de hoogte zijn van dit gen die de dood veroorzaakt bij kindjes van het mannelijk geslacht. Het lijkt mij niet nodig daar dit 'kindje' voor op te graven. Het stuit mij een beetje tegen de borst.
Bovendien vind ik het niet correct dit 'kindje', 115 jaar later, op te graven, terwijl Rose er nooit over heeft willen praten. Zij heeft er, op een enkele keer na, nooit over gesproken en heeft nooit bekend gemaakt waar het kindje begraven was. Ze heeft er veel verdriet van gehad en dit verdriet diep weggestopt in haar hart. Ze wilde het laten rusten. En nu moet die 'rust' verstoord gaan worden, alleen maar voor de medische wetenschap?

[Jane]

Ik had vroeger een vriendin ( lees 50 ) geleden die kwam uit een gezin van negen kinderen waarvan vijf jongens en vier meisjes die in willekeurige volgorde ter wereld kwamen, alle jongetjes zijn toen onder het jaar gestorven.
Bij onderzoek bleek later dat de moeder 0 negatief en de vader 0 positief was, onderzoek wees later uit dat dit waarschijnlijk de oorzaak was.
Zelf ben ik ook 0 negatief en mijn man 0 positief, maar toen kreeg je gelijk in de zwangerschap een antistof ingespoten ( hoe het precies allemaal zat weet ik ook niet meer hoor,er was toen nog nog geen internet ) Hier moest ik steeds aan denken bij die overleden jongetjes van Caroline, Laura en Rose.
Maar om nu idd 115 jaarna dato nog zo,n grafje te openen, dan zou je dat ook met die andere kindjes moeten doen denk ik zo om vergelijkingsmateriaal te hebben en ook toch van de ouders, wel erg ver gezocht hoor.