Interview met het vroegere buurmeisje van Rose Wilder Lane

[Gast]

Leuk om te lezen!
En leuk om 1 van de zgn geadopteerde zonen van Rose tegen te komen in dit interview! daar hoor je nl vaker over, maar over behalve Roger McBride is er niet zoveel over bekend.

Klein he 1.50 meter!
Waren geen lange vrouwen Rose en Laura.

[Halfpint]

Susan: "Tijdens de jaren dat jij met Rose omging (1965-1968), waren haar ouders al heel wat jaren dood. (Laura Ingalls Wilder stierf in 1957, Almanzo in 1949.) Heb jij toen een indruk gekregen over de relatie met haar ouders? Vertelde ze wel eens over haar leven in Missouri, hetzij als kind, hetzij als een volwassene?"

Carol: "Ik heb haar nooit over Missouri horen praten of over haar leven daar. Don vertelde mij dat ze geen bevredigende verhouding had met haar ouders. Ze voelde dat zij genoeg hadden aan elkaar en dat hun dochter eigenlijk in de weg stond. Ze had het één keer over de Kleine Huis boeken. Ze had haar moeder aangespoord de verhalen op te schrijven die zij had gehoord toen zij een kind was. Ze waren niet geschreven zoals Rose dacht dat ze geschreven moesten worden. Rose zei toen tegen haar moeder dat ze het nog eens moest proberen en moest....................... Ze gebruikte een perfect woord, maar ik kan me niet meer herinneren welk woord dat was."

[Halfpint]

Susan: "Oh, hemel! Als je je dat 'ene perfecte woord” herinnert, wil je ons dan alsjeblieft vertellen wat het was? Maar ik weet zeker dat je je nog andere dingen van haar herinnert. Wat is het meest bij jou blijven hangen?"

Carol: "Als het op mensen aankomt, wint Rose de eerste prijs in de categorie 'Meest Interessante Persoon die ik ken', en ik zal er altijd dankbaar voor zijn dat ik haar heb leren kennen. Wat is blijven hangen, is hoe zij zich altijd uitdrukte; dat deed ze op een heel bijzondere manier. En die ogen van haar— en haar woordenschat. Enige tijd na haar overlijden zag ik een interview met de film director, Alfred Hitchcock. Ik vond hem helemaal de mannelijke versie van Rose — met een Engels accent. Hij had dezelfde manier van grapjes maken en haar expressieve ogen. De volgende dag had ik mijn moeder aan de telefoon en ik vroeg haar of ze de avond ervoor het interview met Hitchkock had gezien. Zonder dat ik iets had gezegd, zei ze: Rose Lane!"

[Halfpint]

Susan: "In 1965 reisde Rose naar Vietnam, in opdracht van het magazine 'Women’s Day'. Daar ontmoette ze een jonge Vietnamese vrouw, Phan genaamd. Heb jij haar ook leren kennen?"

Carol: "Moeder hield een party voor Phan en ik heb haar toen leren kennen. Ze was verlegen en teruggetrokken. Engels was zeer zeker niet haar moeders taal. Ze had een heel mooi slank figuurtje en droeg een traditionele Vietnamese jurk. Later (misschien heeft Rose haar daartoe aangezet) schreef ze mijn moeder een lieve brief om haar te bedanken voor de party. Ze had eigenlijk willen zeggen dat ze aan de party altijd mooie herinneringen zou hebben, maar in plaats van herinneringen gebruikte ze het woord 'souvenirs'. Ik heb dat altijd lief gevonden."

[Halfpint]

Susan: "In september 1967 schreef Rose een brief aan haar vriend Jasper Crane, waarin ze vertelde dat haar huis gelukkig geen schade had opgelopen van de orkaan Beulah. Zij had de orkaan ervaren als een "uniek en schitterend schouwspel dat ik zeer zeker niet gemist zou willen hebben". Herinner jij je deze storm?"

Carol: "Nou en of, Susan, kan ik me de orkaan Beulah herinneren! Mijn echtgenoot en ik woonden toen in Brownsville. Onze moeders hadden allebei de De Storm van 1933 overleefd (de orkanen kregen toen der tijd nog geen namen) en zij hadden al ontelbare malen over die storm verhaald. Dus toen Beulah arriveerde, waren we vastbesloten deze storm te doorstaan. Hij brak 's nachts los en het was angstig maar tegelijkertijd heel spannend. Soms leek het wel of er een trein door het huis reed. Harlingen ligt dieper landinwaarts dan Brownsville, dus zij kregen de storm pas de volgende dag. Nu ik hierover nadenk, kan ik me niet voorstellen dat mijn ouders Rose alleen in haar huis hebben gelaten tijdens de storm. Ik denk dat ze bij hen verbleef. Er was voornamelijk schade aan bomen en elektriciteitskabels en we hadden meer dan een week geen elektriciteit."

[Halfpint]

Susan: "Dank je wel, Carol, dat je ons zo'n persoonlijke visie op de persoonlijkheid van Rose hebt willen geven. Ik weet dat ik uit naam van velen spreek als ik dank je wel zeg, dank je wel!"

Voor de lezers: Happiness is something that comes into our lives through doors we don't remember leaving open./ Geluk is iets dat ons leven binnenkomt door deuren, waarvan je je niet eens meer kunt herinneren dat je ze open had laten staan --Rose Wilder Lane