Leven zoals in Het Kleine Huis

[Gast]

Oh en strijken doe ik eigenlijk nauwelijks. Alleen als het wel eens echt nodig is voor een jurk oid maar meestalvind ik het niet snel nodig

[Mieke]

grappig, ieder zijn eigen schema. Ik heb een flexibel schema.
Maandag hele dag werken, dinsdag huishouden tot 15:00, dan komen de kinderen thuis. Woensdag werken en meestal machine was. Deze is donderdag droog en na een ochtend werken, kan ik mooi strijken voor de kinderen uit school komen. Vrijdag wat huishouden, tijd voor mezelf, helpen op school. Zaterdag wassen.
Maar alles kan worden omgegooid indien nodig.

[Halfpint]

Gezinsavondjes.

Een steeds terugkerend thema in "Het kleine huis in het grote bos" is alle verhaaltjes die pa de meisjes vertelt.

"En dan vertelde pa verhalen.
Wanneer Laura en Mary hem om een verhaal vroegen, nam hij hen tussen zijn knieën en kriebelde hij hun gezichten met zijn lange baard tot ze hardop lachten." 'Het kleine huis in het grote bos'- pagina 38

Laura somt minstens vijf verhaaltjes op die pa vertelde. Het is duidelijk dat dit hun manier van leven was. Zij zaten niet 's avonds rond de tv (niet dat die toen bestond!), nee, zij vertelden hun eigen verhalen. Pa vertelde niet alleen maar verhaaltjes, hij speelde ook met ze en maakte muziek voor hen.

"Soms, wanneer Pa's tocht langs de vallen vlot verlopen was, omdat de vallen leeg waren, of wanneer hij zijn wild eerder had verkregen dan gewoonlijk , kwam hij vroeg thuis. Dan had hij tijd om met Laura en Mary te spelen. 'Het kleine huis in het grote bos'- pagina 33



Hoe zien de gezinsavonden er tegenwoordig uit? Veelal bestaat de avond uit televisie kijken. Na een dag hard werken ervaart men het als rustgevend om na het eten koffie te drinken en een programma te bekijken.
Met zijn allen naar een spannende of leuke of ontroerende film kijken, kan natuurlijk gezellig zijn, maar het is natuurlijk een heel passief gezinsavondje. 'Tijd voor het gezin maken' kan zoveel leuker.

Iets waar we misschien niet aan denken, maar wat wel belangrijk is, zijn de kosten die zich voordoen bij "tijd voor het gezin".
Wat doen we als we tijd voor het gezin maken?
Gaan we naar het park? Gaan we naar de bioscoop? Gaan we uit eten. Dit alles kost geld; of voor de activiteit of voor de benzine (of je zou naast een park moeten wonen!).
Bovenstaande dingen zijn heel leuk om zo af en toe te doen, maar, als jullie het al niet in jullie gezin doen, is het misschien leuk om één avond in de week apart te houden en die als gezinsavond door te brengen.

Spreek af om om de beurt een boek voor te lezen. Ga samen koekjes bakken. Speel samen een spelletje. Ga kaarten. Maak samen muziek. Ga knutselen. Houd zangavondjes. Enzovoort, enzovoort.

Gezinsavondjes zijn niet alleen leuk, het brengt ook gezelligheid, vreugde, plezier en geluk.

[Halfpint]

Voedsel opslaan.

In "Het kleine huis in het grote bos" wordt een mooi beeld gegeven van hoe Ma haar voorbereidingen treft voor de komende winter. Ze ging hamsteren.

"Wanneer de slacht voorbij was, hadden ze dus de hoofdkaas, de grote potten met reuzel en het vat met blank gezouten varkensvlees buiten in de schuur, en op zolder hingen de gerookte achterhammen en schouderhammen.
Het kleine huis puilde bijna uit van het goede eten, dat voor de lange winter opgeslagen was. De voorraadkamer en de schuur en de kelder waren vol, en de zolder ook."

De zolder was heerlijk om te spelen. De grote ronde kleurige pompoenen waren prachtige stoelen en tafels. De rode pepers en uien hingen boven hun hoofden. De hammen en het gerookte hertenvlees hingen in papier gepakt; en al die bossen gedroogde kruiden, de geurige kruiden voor de keuken en de bittere geneeskruiden, verspreiden een heerlijke droge geur.
Vaak huilde buiten de wind, koud en eenzaam. Maar op zolder speelden Laura en Mary huishoudentje met de kalebassen en de pompoenen, en het was knus en genoeglijk." Het kleine huis in het grote bos- pagina 21+22.


Van al onze forumleden is Mieke de enige die de replica van het kleine huis in het grote bos nabij Pepin in de staat Wisconsin werkelijk heeft bezichtigd. Alle anderen kennen het huisje alleen maar van onderstaand plaatje:

Nu moet je weten dat het echter maar een heel klein huisje was, met een kleine slaapkamer (waarin ze met zijn vijven sliepen!; de kinderen in een bed dat overdag onder het bed van hun ouders geschoven stond) en een grote kamer beneden, plus een zolder boven. Dus Ma moet wel heel creatief zijn geweest om al dat goede eten in zo´n kleine ruimte op te slaan.
Ik vermoed dat ze het meeste voedsel op zolder had opgeslagen; uit het zicht en gemakkelijk te bereiken zodra ze iets nodig had. Wat denken jullie?

Het is wijs om artikelen in te slaan als ze in de aanbieding zijn, want dan hoef je ze niet tegen de normale prijs te kopen zodra je ze werkelijk nodig hebt! Ze liggen al in je voorraadkast op je te wachten. Bovendien is het hebben van een voorraad een zekerheid voor als er werkelijk iets gebeurt. In dat geval heb je je voorraad om op terug te vallen.
(Ik noem hier een flinke voorraad inslaan om klaar te zijn voor de winter, terwijl Ma heel veel voedsel hamsterde.

Ik heb een hekel aan boodschappen doen en doe ze dan ook maar één keer per week. Ik hou mijn voorraad altijd heel goed op peil en kan wel zeggen dat ik zelden of nooit misgrijp, omdat ik zorg dat ik altijd voldoende in huis heb.
Gelukkig heb ik genoeg kastruimte in mijn huis, de twee vriezers zijn altijd goed gevuld en in de garage bewaar ik altijd blikken, potten, fruit, groente, uien, frisdrank, wijn, bier en pakken sap.
Ik ben geen koopjesjager, maar hou wel de aanbiedingen in de gaten waar ik eventueel iets aan heb, zoals bijvoorbeeld waspoeder of vlees, (dit zijn dure dingen, dus daar kan je als eerste op verdienen).
Wij hebben een Jumbo en een Nettorama in de buurt en in deze winkels doe ik altijd mijn boodschappen, want ze hebben beide een ruime sortering.
En als zo meteen alle verse groentes weer van het land komen, sla ik veel
in, ben dan dagen bezig met groente schoonmaken, blancheren en invriezen. Je hebt even je werk er aan, maar daarna kan je de hele winter pakken wat je nodig hebt, zonder iedere dag verse groente te moeten halen. Zonder, als het buiten vies weer is, of glad, of koud, eruit te moeten.
Ik voel me altijd tevreden als al mijn kasten goed gevuld zijn en denk dan altijd, zo laat de winter maar komen. Ik ben voorbereid.

Hoe is dit bij jullie?
Doen jullie dagelijks je boodschappen? Heb je genoeg ruimte om je spullen op te slaan? Heb je altijd veel in huis of hou je alles beperkt?

[Halfpint]

Creativiteit.

We gaan verder met deel 2 'Het kleine huis op de prairie', waarin we lezen hoe Pa en Ma Ingalls hun nieuwe huis opbouwen. Ze moesten uit het niets een huis creëren op de eindeloze prairie. Dus moesten ze creatief en inventief zijn om een thuis te scheppen.

"Pa zat bovenop een wand en spande het zeil van de wagen over het dakgeraamte van dunne stammetjes. Het zeil zwol in de wind, pa's baard waaide wild door elkaar en zijn haar stond recht overeind op zijn hoofd alsof het weg wilde vliegen. Hij hield het zeil stevig vast en leverde er een waar gevecht mee. Een keer rukte het zo hard, dat Laura dacht dat hij los moest laten of anders als een vogel de lucht in zeilen. Maar hij hield zich stevig met zijn benen vast aan de wand en stevig met zijn handen aan het zeildoek, en hij bond het vast." - Het kleine huis op de prairie, pagina 50

In dit gedeelte van het boek had Pa het huis gebouwd, maar hij kon even niet verder met het dak, omdat hij daarbij hulp nodig had. Dus deed hij het dekzeil van de huifkar over het dak van het kleine huis.
Ik heb de laatste dagen lopen denken over creatief bezig zijn en daarbij dingen gebruiken die je al hebt, waarmee je vervolgens dingen creëert die je nodig hebt.

In de loop der jaren heb ik door de vele reizen die wij hebben gemaakt heel veel van van die kleine zeepjes die je in hotels cadeau krijgt, verzameld.
Meestal vind ik deze zeepjes niet zo lekker ruiken of zijn ze te slijmerig, maar van de week kreeg ik plotseling een idee hoe deze zeepjes te hergebruiken: waarom maak ik van deze zeepjes geen vloeibare zeep? Dit is iets wat we elke dag gebruiken!

Ik dook dus in de kast in de badkamer en vond daar acht zeepjes.

Ik heb de zeepjes geraspt, maar het was wel vermoeiend werk, dus op gegeven moment brak ik de zeepjes maar in stukjes.

Het schaafsel en de brokjes deed ik in twee lege, schone bakken waar een pond kwark in had gezeten.

Daarna voegde ik net zoveel heet water toe tot de zeepresten helemaal bedekt waren en roerde het geheel goed door elkaar.


Het roeren gedurende de volgende uren en dagen herhalen, afhankelijk van hoe groot de stukjes zeep waren.

Wanneer ik er maar aan dacht, mixte en stampte ik het zeepsop een beetje. Zodra het water opraakte en het zeepmengsel dik begon te worden, voegde ik er weer heet water aan toe en roerde het weer.

Ik bleef dit doen tot ik de perfecte substantie had verkregen en deed dit toen in een leeg zeeppompje.



Het is een heel gemakkelijk manier om iets dat je toch niet gebruikt te veranderen in iets dat je wel gebruikt en om de vloeibare zeep iets lekkerder te laten ruiken, voegde ik een paar druppels badolie toe.

[Halfpint]

Naar de stad gaan.


Zoals jullie bij de behandeling van deel 1 al hadden gelezen, heb ik een hekel aan boodschappen doen.
Ik denk dat ik ook de uitzondering op de regel ben voor wat winkelen betreft, want hier geniet ik ook niet van.
Vanzelfsprekend moet je af en toe naar de stad, maar terwijl andere dames van schoenen en kleding passen houden, vind ik dit vreselijk. Vooral als het warm of druk is. Nee, ik ga niet graag naar de stad.
Ik ben nu met dit deel bezig en kwam het hoofdstuk "Pa gaat naar de stad" tegen. Aan het eind van het hoofdstuk staat:

"Laura en Mary gingen gerust en tevreden weer slapen. Alles was goed als Pa er was. En nu had hij nog spijkers, en maismeel, en vet spek, en zoet, en nog veel meer. Hij hoefde een hele tijd niet meer naar de stad.." ~ Kleine huis op de prairie pag. 144.

In die dagen kon men niet zo maar even naar de stad wanneer men wenste. In Pa's geval nam het een hele dag in beslag om er te komen, zijn boodschappen te doen en weer naar huis te gaan.
Hij ging dan ook niet wekelijks naar Independence (13 miles= 21 kilometer verwijderd van hun huisje op de prairie), maar alleen als zij echt een aantal zaken nodig hadden. Als zij dringend dingen nodig hadden, waar zij niet buiten konden.

Hoe heel anders is dat tegenwoordig! Men pakt de fiets indien men dichtbij de stad woont, of men gaat voor het minste of geringste boodschapje met de auto. Er zijn zelfs mensen die in de stad wonen, en werken, die werkelijk elke dag boodschappen doen.
Het gevaar schuilt echter in het feit dat als men zich niet aan het boodschappenlijstje houdt, men meer uitgeeft dan werkelijk nodig is. De verleiding om meer aan te schaffen is dan groot.

Wat zijn de zaken die je nodig hebt?
Niet de dingen die je denkt nodig te hebben, maar de dingen die je werkelijk nodig hebt: onderdak, voedsel, warmte en kleding!

Waar het om gaat in dit hoofdstuk van het boek is dat, als je leeft zoals in Het kleine huis op de prairie, je nadenkt over wat je werkelijk nodig hebt, jezelf traint in het weerstaan van de verleidingen die uitgestald staan in de winkels en het winkelen en naar de stad gaan probeert te beperken. Spoedig zal je merken dat het je portemonnee ten goede komt, al is het alleen al met die dure benzineprijzen. Wink

[Halfpint]

Bouillon.

Als je je naar voelt, naar genoeg om je beroerd te voelen, maar nog wel trek hebt in eten, wat neem je dan? Een Mars? Drop? Popcorn?
Natuurlijk niet! Je wilt iets goeds, iets waardoor je je weer beter voelt en meestal betekent dit dat je naar water en bouillon grijpt.

Het is gebleken dat als je verkouden, grieperig, of kouwelijk bent, een goed gevulde kippensoep een juist 'medicijn' is.
Maar uit gemakzucht pakt men tegenwoordig vaker een blik kippensoep dan dat men het zelf gaat koken.
In "Het Kleine Huis op de Prairie" lezen we over Ma, Pa en de meisjes die ziek werden van de moeraskoorts (men wist toen der tijd nog niet dat het malaria was, veroorzaakt door de malariamug):

"Laura ging niet werkelijk slapen, maar het duurde ook heel, heel lang voor ze weer echt wakker werd. Als in een waas leken er aldoor vreemde dingen te gebeuren. Ze zag midden in de nacht Pa op zijn hurken bij het vuur zitten, en dan scheen plotseling de zon pijnlijk in haar ogen en gaf Ma haar bouillon te drinken met een lepel.
..............................................................................................................................................................................................................................................................................
"Mag ik een slokje water, alsublieft", zei Laura. De dikke vrouw bracht het meteen. Het lekkere, koude water deed Laura goed. Ze keek naar Mary, die naast haar sliep; ze keek naar Pa en Ma, die in het grote bed sliepen. Jack lag half in slaap op de vloer. Laura keek weer naar de dikke vrouw en vroeg: "Wie bent u?""
"Ik ben mevrouw Scott", zei de vrouw glimlachend. "Je voelt je beter, geloof ik, hè?"
"Ja, dank u", zei Laura beleefd. De dikke vrouw bracht haar een kop hete bouillon (in de engelstalige boeken staat: prairie kippenbouillon!).
"Braaf opdrinken, hoor", zei ze. Laura dronk de lekkere bouillon tot de laatste druppel op. "Nu moet je gaan slapen", zei mevrouw Scott. "Ik ben hier om voor alles te zorgen tot jullie beter zijn." ~ Het kleine huis op de prairie, pagina 121, 123-124.

Wat is dat toch met bouillon? Waarom verlangen we ernaar en waarom vinden we dit al zo lang lekker?De wetenschap heeft bevestigd wat onze grootmoeders al wisten. Goed gevulde, eigengemaakte kippenbouillon helpt bij verkoudheid. Het bevat mineralen zoals calcium, magnesium, fosfor, siliconen, en zwavel; stoffen die het lichaam gemakkelijk kan absorberen. Het bevat het afgebroken materiaal sulfaat en glucosamine, wat tegenwoordig in dure pillen zit tegen artritis en aanverwante pijnen. Bouillon/soep is heerlijk.

Maar hoe maken we dit heerlijke gerecht? Het is heel eenvoudig. Doe de beenderen/het vlees/de kip in een pan water. Gebruik koud water, zodat het langzaam heet kan worden. Laat de bouillon langzaam heet worden en laat het daarna een poos sudderen. Schuim de bovenkant geregeld even af met een schuimspaan. Laat alles lekker sudderen totdat je merkt dat het vlees van het bot valt.

Als de bouillon genoeg gesudderd heeft, verwijder je de beentjes en botjes van het vlees en je snijdt het vlees/de kip in stukjes. Je laat het afkoelen en kan het daarna dagenlang in de koelkast bewaren of in bakken invriezen in de vriezer voor later.

Mijn lievelingssoep is een goedgevulde kippensoep. Ik maak die dus van de bouillon die ik van tevoren van een hele kip heb getrokken. Als de kip in stukjes is gesneden, deel ik het altijd in tweeën, want anders is het te veel voor een gewone pan soep van twee liter. Ik heb dus altijd op voorraad in de vriezer. Ik voeg er een kippenbouillonblokje, peper en vermicelli aan toe, laat alles nogmaals een kwartier sudderen en klaar is mijn kippensoep.
Groentesoep precies hetzelfde; ik haal bij de groenteboer een groentepakket, laat dit tezamen met bijvoorbeeld stukjes poulet lekker een poos sudderen, vermicelli en kruiden erbij, aan het eind een runderbouillonblokje en ik heb weer een heerlijke pan groentesoep.

Je kunt de bouillon ook gebruiken als basis bij het koken van pasta's; het geeft een lekkere smaak aan de anders smakeloze pasta.

[Halfpint]

We gaan verder met deel 3: Het kleine huis aan de rivier.



Verwachtingen.

"Het kleine huis aan de rivier" is mijn lievelingsboek uit de Kleine Huis serie. Ik zie de wilde prairie voor me en hou van de wijze waarop Laura hun prairieleven beschrijft. Ik zou heel graag een keer naar Walnut Grove willen om daar in Plum Creek naar de uitholling in de oever te kijken, waar ooit eens de dugout/het uitgegraven huis van de Ingalls' moet zijn geweest, en over het land lopen dat ooit eens van hen is geweest. Ik weet wel dat er niet veel meer te zien is, maar gewoon het idee dat ik er gelopen heb, zou ik heerlijk vinden.


De dugout/het uitgegraven huis in de oever was maar klein. Kan jij het je voorstellen dat je in zo'n ruimte moet wonen? Aarden muren, aarden vloer, en aarde boven je hoofd. Een klein raam. Ik denk dat je je een beestje voelt.


"Na de bermrand maakte het pad een bocht en liep schuin omlaag, dicht langs de grazige oever, die als een muur oprees. Laura liep voorzichtig omlaag. De oever naast haar werd hoger en hoger, tot ze de wagen niet meer kon zien. Alleen de hoge hemel was boven haar en in de diepte murmelde het water. Laura deed een stap en nog een stap. Het pad kwam bij een open, vlakke plek, maakte een draai, en liep met een paar treden omlaag naar de rivier. Toen zag Laura de deur.
De deur stond loodrecht in de met gras begroeide oeverrand bij de draai van het pad. Hij zag eruit als een deur van een huis, maar wat erachter verscholen lag, zat in de grond. De deur was dicht." ~ Aan de rivier pagina 8

Het eerste hoofdstuk van dit boek is een beetje misleidend. Het vertelt over hoe Pa de man ontmoette die ter plekke zijn land aan hem verkocht en dat ze een afspraak maakten. In werkelijkheid was het zo niet gegaan. Pa had het land gekocht voordat zij in 1874 van Pepin/Wisconsin naar Plum Creek/Minnesota trokken. Er was hem verteld dat er een stal was en dat er een huis op het land stond.Wat een tegenvaller moet dit geweest zijn toen zij daar kwamen! Ik weet zeker dat zij een bepaalde voorstelling hadden van hoe deze plek er uit zou zien en ik kan me indenken dat de dugout/het uitgegraven huis niet echt aan hun verwachtingen voldeed.

We hebben allemaal onze verwachtingen van het leven. We hopen allemaal dat er bepaalde dingen gaan gebeuren.
# Net als alle andere kleine meisjes wilde ik natuurlijk in een mooie jurk met mijn vader trouwen! (Het is helemaal goed gekomen hoor; ik ben als een echte bruid en met alle toeters en bellen met mijn man getrouwd.)
# Van kleins af aan heb ik gezegd dat ik moeder wilde worden!
# Ik hoopte dat ik later goede cijfers en een mooi diploma zou behalen.
# Ik hoopte een mooie baan te krijgen.
# Ik wilde graag een leuk en knus huisje.
# Etc., etc., etc.

Nu kan je heel veel in je leven plannen en er zullen heus wel verwachtingen uitkomen, maar de waarheid is wel dat werkelijk niemand weet wat de toekomst zal brengen. Een ieder hoopt natuurlijk op een lang, gelukkig, voorspoedig, maar bovenal gezond leven, echter, voor velen is dat niet weggelegd. We zullen allemaal in ons leven problemen krijgen, niemand uitgezonderd, maar laten we hopen dat we de kracht zullen vinden om hiermee om te gaan en dat we weer nieuwe verwachtingen mogen hebben.

Terug maar de dugout/het uitgegraven huis in the grond. Had Ma een mooi huis verwacht? Nee. Had zij een uitgegraven huis in de oever van een beek verwacht? Nee. Maakte zij van de situatie wat ervan te maken viel tot er betere tijden aanbraken en zij wel een echt huis kreeg? Absoluut. Hoe reageerde ma op het uitgegraven huis?

"Ma was blij. Ze zei: "Het is klein, maar het is schoon en aardig."-Het kleine huis aan de rivier pagina 14.



Ik weet zeker dat Ma meer geduld had dan ik ooit zal hebben.
Om in zo'n situatie terecht te komen en om in een huis in de grond te leven en er dan ook nog blij om zijn!
Ik weet niet of ik dat gekund had.

Natuurlijk mag men verwachtingen hebben. Deze helpen ons uit de situatie te komen waarin men verzeild is geraakt en het geeft je hoop dat er spoedig weer betere tijden mogen aanbreken.

Hoe het is afgelopen met mijn vroegere verwachtingen?
#Ik ben inderdaad moeder geworden; van een zoon en een dochter, en ik zeg altijd: Zij zijn mijn leven (plus mijn man natuurlijk!)
#Ik haalde altijd goede cijfers, kreeg mooie diploma's, ging studeren, waarna ik een prachtige baan kreeg.
# Ik heb niet het mooie witte huis van Laura Ingalls Wilder in Mansfield/Missouri, maar ik heb wel een heerlijk huis met een grote tuin in Brabant, waar mijn man en ik, heel tevreden, toch nog heel wat jaren hopen te wonen.
# Ik heb geen goede gezondheid, maar ik zeg altijd: Als mijn rug nu ook nog een beetje zou meewerken, zou ik niets te klagen hebben. Ik heb het goed.
# Ik heb echter nog wel één verwachting; ik hoop t.z.t. oma te mogen worden. Dit is echter niet aan mij, ik zal moeten afwachten.

Hoe zit het met jullie verwachtingen? Waar hopen jullie op? Vertel het hier.

[Halfpint]

Boerenkinderen.

Toen ik van de week door mijn boek bladerde om te kijken wat ik nu eens met jullie zou gaan behandelen moest ik glimlachen bij deze zin:

"Nellie Oleson zag er aardig uit. Haar blonde haar hing in lange krullen omlaag en ze droeg twee grote blauwe strikken bovenop haar hoofd. Haar jurk was van dunne, witte stof, bedrukt met blauwe bloemen en ze droeg schoenen. Ze keek naar Laura en ze keek naar Mary en ze trok haar neus op. "Hm!", zei ze. "Boerenkinderen!" ~ Aan de rivier pagina 103

Ik ben geen boerenkind in de betekenis dat ik op de boerderij ben geboren, maar als ik op de boerderij in Meddo (een gehucht nabij Winterswijk) ben, voel ik me wel degelijk een boerenkind.
Ik kom daar al mijn hele leven en mijn vroegste herinnering is dat ik vier jaar ben en de oudste zoon (toen 16 en in mijn ogen een grote meneer) vraagt mij of ik wil helpen koeien melken. Ja, dat wilde ik wel!
Hij zat op een melkkrukje en nam mij tussen zijn benen, legde zijn grote hand om mijn handje en maakte de knijp-trek beweging om de speen.
En ja hoor, daar spoot een straal melk in de emmer.
Psst!, psst!, psst!, hoorde je, de melk schuimde in de emmer en het rook zo lekker zoetig. Vanaf toen was ik verkocht.
Als kind heb je nog niet voldoende kracht in je handen om een koe leeg te melken, maar in de loop van de jaren leerde ik het en toen ik twaalf was kon ik helemaal alleen een koe melken.
Inmiddels verschenen de melkmachines, die het werk vereenvoudigden, maar je moest wel altijd voormelken, want dan laten de koeien hun melk gemakkelijker schieten. Je verleert het melken dus nooit meer.

Als je mij ziet, zie je een stadse dame, maar zodra ik op de boerderij ben, verander ik in een boerin.
Ik kruip in mijn overall onder de koeien, ik voer de dieren, ik raap eieren, rijd tractor, ik hooi, ik spuit de melkstal schoon, reinig het melkgerei, veeg de stallen, rijd paard en haal de tarwe en mais binnen.
Ik loop alleen nooit op klompen, want die doen mij pijn aan mijn wreef. Ik loop altijd met laarzen.
Vele vakanties heb ik daar doorgebracht en jullie begrijpen dat ik het altijd als een Paradijs heb ervaren. Alles ontdekken. Verstoppertje spelen in het hooi. Met dieren omgaan. Ik genoot! En het gezin van mij. Voor hen was alles normaal, maar zij genoten van de leergierigheid en het plezier van mij. Ik mocht dan ook 'alles'.
De boerin had, evenals Caroline, een moestuin, maar daar had ik niet veel mee. Natuurlijk sneed ik wel eens een krop sla, of plukte een maaltje bonen, maar ik ging liever met de boer mee. Het echte boerenleven!
Wat ik altijd heel fijn vond, was eieren rapen. Als ik klaar was met koeien melken, liep ik naar het kippenhok. Binnen in het kippenhok is het licht altijd een beetje schemerig, door het zaagsel en het zand dat als opstuift als de kippen rondfladderen. De kippen en hanen scharrelen wat zenuwachtig rond en je hoort gekakel, getok en gekukeleku. Het water werd ververst, het voer werd in de bakken uitgestrooid en terwijl de beesten aten, ging ik de eieren zoeken. Echt zoeken, want kippen willen hun eieren het liefst verstoppen.
Met goed weer gingen de kippen in de kippenren en met kou of regen liet ik ze in hun hok, maar bleef de uitloop open, voor het geval de kippen wel naar buiten wilden. Dit ging 's avonds weer dicht.
In de keuken gaf ik de eieren aan de boerin en ging me wassen. Koeien melken vind ik enig, maar naderhand stink je ontzettend en tot het avondmelken rook ik liever fris.
Bij het ontbijt aten we altijd verse eieren; een nadeel van kakelverse eieren is dat ze, ondanks het laten schrikken in koud water, moeilijk te pellen zijn, maar dat even terzijde.
Op de boerderij werd niet geslacht, zoals bij pa Ingalls. Eens in de zoveel tijd werd er uit de veestapel een koe en een varken gekozen en deze werden door de boer naar het abattoir gebracht. De volgende dag kon hij het vlees ophalen, dat inmiddels allemaal in pondspakken was verpakt. Op de boerderij werd het vlees in de vriezer gedaan, maar je moet je niet de huis-tuin-en keukenvriezers van ons voorstellen. Hun vriezer was net zo groot als de vriezers in een supermarkt, want je begrijpt dat er heel veel vlees van een hele koe en een heel varken afkomt.
Nu ik het over varkens heb; ik had altijd een hekel aan varkens voeren. Er hangt altijd een heel penetrante geur rondom varkens en ze gaan altijd vreselijk te keer als ze zien en horen dat hun eten in de troggen wordt gegoten. Ze vermoorden elkaar dan bijna, totdat het luik opengaat en zij bij de brij kunnen.
Naast het koeien melken genoot ik ook altijd van het ophalen van de koeien als zij in de wei stonden.

Normaliter weten de koeien de weg naar de loopstal en zij willen ook graag gemolken worden, want zij voelen de spanning op hun uiers. Je hebt echter altijd een paar achterblijvers. Die moeten dan gehaald worden en naar de stal worden gedreven. Zo mooi en zo rustgevend!

Nellie Oleson mag dan heel laatdunkend over boerenkinderen hebben gedacht; ik kan alleen maar met veel genegenheid aan het boerenleven terugdenken. Ik kan hierover blijven vertellen, want ik hou van het boerenleven, maar ik wil eindigen met: Het boerenleven? Een eerlijk leven, een heerlijk leven.


Zijn jullie bekend met het boerenleven? Komen jullie weleens op een boerderij?
Vertel hier erover.
Wat vinden jullie van Nellies houding?

[Gast]

Wat leuk om jouw verhalen te lezen, Halfpint. Ik lees ze zeker, dus weet dat je ze niet voor niemand schrijft

Over het laatste stukje: ik woonde bij mijn ouders ook in een boerengebied en ik vind het altijd heerlijk om daar te zijn. Mijn ouders zijn dan wel geen boeren, maar ik heb het gevoel dat ik de seizoenen daar veel meer mee maak. Ik vind het altijd heel mooi om te zien hoe de boer die het land achter mijn ouders huis bezit het land bewerkt. Dit jaar is er gerst en dat golft zo mooi in de wind. Een vriendinnetje van mij op de basisschool kwam wel van een boerderij en daar heb ik dan ook veel tijd doorgebracht. Haar vader hield koeien en dus heb ik genoeg meegemaakt. Spelen in het hooi en rennen rond de boerderij vond ik ook prachtig.

Ik kijk er ook zeker niet op neer. Ieder zijn ding. Er zijn ook genoeg boerenmensen die een enorme kennis hebben, dus het beroep zegt niets over de intelligentie of intellectuele interesse. Ik weet niet of ik het zelf zou volhouden, het boerenleven, maar ik ben dan ook een echte leerbeer