Iedere keer als ik een artikel moet verzinnen om hier te plaatsen, blader ik even door het boek en toen ik van de week door 'Het Kleine Huis Aan De Rivier' bladerde, viel mijn oog op het hoofdstuk 'De verrassing'. En ik dacht, dat ga ik behandelen.
"Iedereen stond op om te zingen en Laura stond ook op, maar zij kon niet zingen. Er wilde geen geluid komen uit haar keel. Op de hele wereld kon er geen winkel bestaan die zo mooi was om naar te kijken als naar deze boom. Na het zingen begonnen meneer Tower en meneer Beadle dingen uit de boom te halen en namen op te noemen. Mevrouw Tower en Mevrouw Beadle brachten deze dingen naar de banken en gaven ze aan de persoon wiens naam erop stond. Elk ding dat uit de boom kwam was een kerstcadeau voor iemand!
Mevrouw Tower stond te lachen, terwijl ze een klein bonten schoudermanteltje en mof vasthield. "Voor mij?", zei Laura. "Voor mij?" "Toen verdween alles naar de achtergrond, terwijl zij met beide armen het zachte bont omarmde. Zij omarmde het heel stevig, nog niet helemaal gelovend dat ze echt voor haar waren, dat zijde-zachte kleine bruine schoudermanteltje en de mof
"Wat zeg je dan, Laura?", vroeg Ma, maar dominee Alden zei: "Dat is niet nodig. Zoals haar ogen schijnen, zegt mij al genoeg." ~ Het kleine huis aan de rivier.
Ik hou ervan om dit hoofdstuk te herlezen. Die kerstboom, waar cadeaus aan hingen of tegenaan stonden. Cadeaus, die aan de verraste inwoners werden geschonken. Cadeaus die zij van vreemde mensen ontvingen. En de cadeaus die men kreeg waren dingen die men nodig had of goed kon gebruiken. Niets groots; juist kleine cadeautjes, die een groot verschil in hun leven maakten.
In onze beschaafde, westerse wereld kunnen wij het ons bijna niet voorstellen dat er mensen zijn die geen kerstcadeaus kunnen betalen, en dat er kinderen zijn die met kerstmis niets krijgen. Want ook al is je salaris nog zo karig, je probeert toch altijd nog iets van kerstmis te maken.
Maar neem nu de mensen die geen werk meer hebben en misschien al jaren van de bijstand moeten leven. Die echt geen geld hebben voor extraatjes en die afhankelijk zijn van de voedselbank om met kerstmis toch een volwaardig kerstmaal op tafel te zetten.
Zullen zij met kerstmis kleine cadeautjes hebben voor hun kinderen? Zullen de kerken tegenwoordig deze mensen nog gedenken?
Eigenlijk hoor ik hier nooit iets over, maar stel nu dat je wilt helpen, maar zelf om wat voor reden dan ook niet naar de stad kunt om kerstcadeaus te kopen, of veel geld kan spenderen. Hoe zou je dan kunnen helpen?
Ik heb hier goed over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat je best wel veel cadeautjes kunt bedenken die niet veel geld hoeven te kosten en waar je anderen toch gelukkig mee kunt maken.
Dus stel nu dat ik in de tijd van de Ingalls' had geleefd en dat er bij ons in de kerk een verzoek kwam tot het geven van spulletjes die gemeenteleden van een kerk ergens anders in het land goed kunnen gebruiken. Wat zou ik dan voor deze mensen kunnen betekenen?
Ik knutsel graag, dus ik zou bijvoorbeeld voor kleine kinderen figuurtjes uit hout kunnen zagen, deze verven, waarna zij iets moois hebben om op hun kamertje te hangen.
Ik zou voor de dames een jurkje kunnen maken van een theedoeken, twee pannenlappen en twee washandjes. Als zij het niets vinden, kunnen zij het uit elkaar halen en dan de spulletjes in de keuken gaan gebruiken.
Ik zou bloempotten kunnen verven en deze met mooie servetten kunnen beplakken. Een mooie kerstroos erin en men heeft weer iets moois voor op tafel.
Ik zou weer een lapje kunnen gaan borduren met lieve kerstpatroontjes en deze bijvoorbeeld op een rood of donkergroen gastendoekje kunnen naaien. Iets moois voor op het toilet.
Ik bak graag, dus ik zou een mand kunnen maken met daarin een heerlijke versgebakken cake, een appeltaart, en een versgebakken krentenbrood. Ik zou er een pot eigengemaakte bramenjam bij stoppen en een pakje roomboter, een pak koffie, een pakje thee en een pak jus d' orange. Als verrassing zou ik er nog een dikke kaars bij kunnen stoppen die ik heb afgeplakt met een mooi kerstservet.
Voor de heren zou ik kleding die mijn echtgenoot te klein/te groot geworden is goed nalopen, goed wassen/reinigen en keurig kunnen inpakken als kerstcadeau. Denk aan kostuums, overhemden, pantalons, truien.
Ik zou boeken die ik niet 1-2-3 zelf wil behouden kunnen schenken. Of tijdschriften die ik het hele jaar gespaard heb, zoals de Libelle, kunnen geven.
Enzovoorts, enzovoorts.
Jullie zien dus, mocht er in de buurt een oproep komen tot het geven van cadeaus voor arme mensen, denk dan aan dit bericht een aan hoe het toendertijd bij de familie Ingalls ging en gedenk deze mensen. Het kost ons praktisch niets en zij hebben er misschien een heerlijk kerstfeest door.
