Vandaag begint de "reis naar het Kleine Huis".
Een reis langs de plaatsen waar Laura heeft gewoond. Een reis die 10 jaar terug plaatsvond in september 2000.
In Midden-Amerika, de plaatsen die ons allemaal zo bekend zijn.
Ik zal dit verhaal in delen schrijven. Elke keer een kort stukje van onze reis, van musea naar musea. De reis gaat langs 5 musea. Ook zal ik bij het verhaal foto’s plaatsen van onze vakantie, zodat jullie een beetje een beeld krijgen van hoe het werkelijk is (was in 2000) in Amerika.
Mijn reis naar Het Kleine Huis
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Voor mij was het een droomwens om eindelijk eens naar Amerika te gaan. De plaatsen te zien die ik zo goed kende uit de boeken.
Al jaren en jaren wist ik van het bestaan van de musea. Ik had folders, boeken, foto's enzovoorts, maar het liefste wilde ik het met eigen ogen zien.
Dus op een "verloren" tijdstip tussen studie en baan in, besloten mijn vriend Louis en ik (Mieke) om een langere reis te maken. Dit werd een reis naar Amerika en tijdens het eerste stuk bezochten we de musea van Laura Ingalls Wilder.
Na een vliegreis en het regelen van een huurauto gingen we op weg. Onze eerste stop was "het kleine huis in het grote bos", Pepin, Wisconsin.
Hoewel wij deze plaats allemaal kennen uit het boek “het Kleine Huis in het Grote Bos”, was er nagenoeg geen bos meer!
Gelukkig wel een "klein huis". Nagebouwd op de plaats waar het echte huis had gestaan. Het was een kleine blokhut met een haard en een slaapkamer. Een kleine zolder. Er hing informatie over Laura Ingalls Wilder.
Voor de deur stond ook een groot bord met dat deze plaats een Historic Place (historische plaats) van The Little House was.
In Pepin zelf bezochten we een museum van Laura Ingalls Wilder. Daar waren een paar spullen verzameld van Laura en haar familie en verder veel dingen uit haar tijd. Lappendekens, potten en pannen, gereedschap, enzovoorts.
Het begin was gemaakt!! We vervolgden onze reis in de voetsporen van Laura. Op naar Walnut Grove!!
Al jaren en jaren wist ik van het bestaan van de musea. Ik had folders, boeken, foto's enzovoorts, maar het liefste wilde ik het met eigen ogen zien.
Dus op een "verloren" tijdstip tussen studie en baan in, besloten mijn vriend Louis en ik (Mieke) om een langere reis te maken. Dit werd een reis naar Amerika en tijdens het eerste stuk bezochten we de musea van Laura Ingalls Wilder.
Na een vliegreis en het regelen van een huurauto gingen we op weg. Onze eerste stop was "het kleine huis in het grote bos", Pepin, Wisconsin.
Hoewel wij deze plaats allemaal kennen uit het boek “het Kleine Huis in het Grote Bos”, was er nagenoeg geen bos meer!
Gelukkig wel een "klein huis". Nagebouwd op de plaats waar het echte huis had gestaan. Het was een kleine blokhut met een haard en een slaapkamer. Een kleine zolder. Er hing informatie over Laura Ingalls Wilder.
Voor de deur stond ook een groot bord met dat deze plaats een Historic Place (historische plaats) van The Little House was.
In Pepin zelf bezochten we een museum van Laura Ingalls Wilder. Daar waren een paar spullen verzameld van Laura en haar familie en verder veel dingen uit haar tijd. Lappendekens, potten en pannen, gereedschap, enzovoorts.
Het begin was gemaakt!! We vervolgden onze reis in de voetsporen van Laura. Op naar Walnut Grove!!
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
We vervolgden onze weg langs de Laura Ingalls Wilder Historic Highway.
Een weg door het vlakke, ruime land van Amerika. Velden en velden vol gewassen, af en toe een boerderij met veel grond er om heen. Rechte wegen. Prima te rijden. We kwamen door (bekende) plaatsen als New Ulm, Cobden, Sleepy Eye en Mankato!Zo kwamen we aan in Walnut Grove. Het was een regenachtige dag. We reden direct naar het museum.
We kwamen eerst in een kamer vol met spullen over/ van Laura. Informatie over de huizen, een quilt door Laura gemaakt, een “Whatnot” (etagere). Er was ook veel te zien over de spelers in de televisieserie. Ook was er een klein Kleine Huis zoals het er in de serie uitziet.
De schouw van de televisieserie was er ook, met daarin de Letters CI en CI (Charles Ingalls en Caroline Ingalls) erin bewerkt. Het was zwartgeblakerd van het vuur. Er was ook een buffeljas, zoals Pa gedragen had tijdens de sneeuwstorm met kerst. Verder lagen er de gebruikelijke oud schoolartikelen, werktuigen en foto’s. Op het terrein van het museum waren nog meer “oude” ruimtes ingericht. Zoals het “grandma’s home” met allemaal ingerichte kamers met een wasbasin, een handwasmachine, karnspullen, een traporgel. Er was ook een “one-room-schoolhouse” met lessenaren en een wereldbol (Nederland stond er niet op).
Verder was er nog wat beplanting uit de tijd van Laura.
In alle musea zijn mappen vol met extra informatie, uitleg, foto’s en krantenartikelen.
Hierna reden we naar de plaats van “De Rivier”. De plaats waar de Dugout (huis in de grond) zou zijn geweest. Er was een gat in de grond te zien, een afwijking in de oever van een klein riviertje.
Het riviertje was heel vriendelijk en mooi. Ik kon me zo voorstellen hoe Laura hier eindeloos gespeeld had. Ook konden we het tafelland zien liggen. En er was een stukje steen zichtbaar van de grote steen waar Laura en Mary op klommen als ze de koe gingen halen. Deze steen was inmiddels helemaal met grond overdekt. Er was wel geprobeerd om deze boven de grond te halen, maar dat was niet gelukt.
Hoewel het niet erg warm weer was, wilde ik perse, net als Laura, door Plum Creek lopen. Dat heb ik dus gedaan. Het was wel koud, maar zooooo Laura!!
Plum Creek was zo liefelijk, zo Laura, zo precies als ik het me had voorgesteld.
Uiteindelijk zijn we een dag later ook nog langs de plaats waar de school en waar de kerk hadden gestaan gereden. En natuurlijk naar de Lutheran church, waar de bel hing waarvoor Pa zijn laarzen had gegeven.
Een weg door het vlakke, ruime land van Amerika. Velden en velden vol gewassen, af en toe een boerderij met veel grond er om heen. Rechte wegen. Prima te rijden. We kwamen door (bekende) plaatsen als New Ulm, Cobden, Sleepy Eye en Mankato!Zo kwamen we aan in Walnut Grove. Het was een regenachtige dag. We reden direct naar het museum.
We kwamen eerst in een kamer vol met spullen over/ van Laura. Informatie over de huizen, een quilt door Laura gemaakt, een “Whatnot” (etagere). Er was ook veel te zien over de spelers in de televisieserie. Ook was er een klein Kleine Huis zoals het er in de serie uitziet.
De schouw van de televisieserie was er ook, met daarin de Letters CI en CI (Charles Ingalls en Caroline Ingalls) erin bewerkt. Het was zwartgeblakerd van het vuur. Er was ook een buffeljas, zoals Pa gedragen had tijdens de sneeuwstorm met kerst. Verder lagen er de gebruikelijke oud schoolartikelen, werktuigen en foto’s. Op het terrein van het museum waren nog meer “oude” ruimtes ingericht. Zoals het “grandma’s home” met allemaal ingerichte kamers met een wasbasin, een handwasmachine, karnspullen, een traporgel. Er was ook een “one-room-schoolhouse” met lessenaren en een wereldbol (Nederland stond er niet op).
Verder was er nog wat beplanting uit de tijd van Laura.
In alle musea zijn mappen vol met extra informatie, uitleg, foto’s en krantenartikelen.
Hierna reden we naar de plaats van “De Rivier”. De plaats waar de Dugout (huis in de grond) zou zijn geweest. Er was een gat in de grond te zien, een afwijking in de oever van een klein riviertje.
Het riviertje was heel vriendelijk en mooi. Ik kon me zo voorstellen hoe Laura hier eindeloos gespeeld had. Ook konden we het tafelland zien liggen. En er was een stukje steen zichtbaar van de grote steen waar Laura en Mary op klommen als ze de koe gingen halen. Deze steen was inmiddels helemaal met grond overdekt. Er was wel geprobeerd om deze boven de grond te halen, maar dat was niet gelukt.
Hoewel het niet erg warm weer was, wilde ik perse, net als Laura, door Plum Creek lopen. Dat heb ik dus gedaan. Het was wel koud, maar zooooo Laura!!
Plum Creek was zo liefelijk, zo Laura, zo precies als ik het me had voorgesteld.
Uiteindelijk zijn we een dag later ook nog langs de plaats waar de school en waar de kerk hadden gestaan gereden. En natuurlijk naar de Lutheran church, waar de bel hing waarvoor Pa zijn laarzen had gegeven.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Onze volgende stop was De Smet, South Dakota. Dit was voor mij natuurlijk een hoogtepunt, omdat hier heel veel van Laura te zien was. We kwamen door Brookings op de reis hierheen. En ook door Volga. Ik was wel een beetje zenuwachtig, maar ik was ook ontzettend benieuwd..
..En toen reden we De Smet binnen. Overal stonden bordjes met verwijzingen naar “iets” van Laura en wij volgden de bordjes naar de homestead als eerste. Wat we allemaal wel weten uit boeken en van internet is dat een stuk van de homestead nog bestaat. Hier staan oude bomen die Pa nog heeft gepland en er staat een gedenksteen. Wat ik ook niet wist, was dat op de rest van het terrein van de homestead een heleboel huizen zijn nagebouwd. Dit is door een andere organisatie gedaan die door de officiele Laura-site niet wordt erkend. We waren de volgende 2 uur bezig!!!!
De dame die de boel leidde was buitengewoon vriendelijk. Het was erg rustig op het terrein. Eerst zagen we een video over alle zomerse activiteiten. Toen klommen we op de uitkijktoren. Daarop was een bordje met de afstanden tot alle andere Laura-sites.
Vanaf deze plek konden we de Henry en Thompson-meren zien liggen. We konden ergens gaan kijken in een gebouwtje. Daar stond een echte huifkar en daar mocht je op klimmen! Ik zat in no time op de bok.
Maar wat is zo’n huifkar eigenlijk klein. Onvoorstelbaar dat je daarin met je hele gezin en al je bezittingen enkele weken kunt reizen. Verder hing er nog heel veel (practische) informatie. Ik heb alles gelezen. Daarna gingen we buiten rondkijken.
Er was een dugout nagebouwd. Je kon er bovenop staan en ook erin kijken. Ook dit was verbazingwekkend klein en donker.
Dan stond er nog een huis zoals het “grote” huis dat Pa uiteindelijk op de homestead bouwt. Het werd “ma’s house” genoemd daar.
Het was een houten huis met drie kamers. De slaapkamers waren afgescheiden door gordijnen. Er stond een tafel met stoelen, een plankje met papieren rand, bedden met strotijken, een pomporgel, een bank onder het raam en een schommelstoel. Overal lagen lappendekens.
Daarna liepen we verder over (heilige??) grond. Er was nog een grote schuur met daarin ook allemaal wagens en karren en werktuigen.
Je kon er zelf tarwe malen met een koffiemolen. Behoorlijk zwaar werk. Iets verderop stond een “halfhouse”, het huis dat Pa de eerste keer bouwde om maar vast op de homestead te wonen.
Het was echt een klein huis. We liepen over het grote terrein. Langs velden vol mais en tarwe. Langs een stuk echt prairiegras.
Het was fascinerend om te bedenken dat Laura op deze plek had gelopen. Met Mary, Carrie en Grace had gespeeld. Dat Pa hier had gewerkt. Dat ook Laura de enorme wijdsheid van het land had bewonderd. Het laatste op de homestead was een oud schoolgebouw. In de zomer werden er nog echte lessen gegeven en daarom hingen er schorten en zonnehoedjes aan de haken. Er waren bankjes en een bord. Het leek echt op zoals Laura het verteld heeft in haar boeken.
We hadden alles gezien. Buitengewoon mooi en interessant. We liepen terug naar de winkel en de aardige mevrouw. Deze dag was erg koud. Er stond een gure wind en de temperatuur lag hooguit rond de 10 graden. Wij kampeerden al alle dagen en vroegen aan de dame waar in De Smet een camping was. Dit bleek op de homestead zelf te zijn!!!! Er waren ook picknickplaatsen en zelfs douches. We aanvaarden direct het aanbod om, ook al was het buiten het seizoen, te kamperen op de homestead. Ook nog slapen op de plaats waar Laura Ingalls ooit had geslapen. Ik heb niet eens overlegd wat Louis er van vond, dat we dit zeker zouden doen, stond niet ter discussie.
Maar de dag was nog niet voorbij en we reden naar het kerkhof. Daar bezochten we de graven van Pa, Ma, Mary, Carrie en de babyzoon van Laura. Verderop de graven van Grace en Nathan. We zagen de graven van Boast, Fuller en Loftus.
Toen reden we door DeSmet. We reden langs het huis van Pa en Ma in Third Street, waar ze het laatste aantal jaren van hun leven hebben gewoond. Ook bestond het Landmetershuis nog. Daarnaast was een winkel. Daar heb ik uitgebreid uitgezocht welke boeken ik allemaal wilde. Ik had een hele bibliotheek om me heen liggen. Helaas mocht Louis daar geen foto van maken. Soms begrepen de Amerikanen echt niet dat ik de reis van mijn leven aan het maken was en dat sommige dingen voor mij heel bijzonder waren. Op de homestead werd dat echt begrepen. Omdat het rustig was en buiten het seizoen, mochten we daar wat meer dan de gemiddelde bezoeker. Bij de officiele Laura-musea was erg weinig begrip voor mijn verre reis speciaal voor Laura.
We reden terug naar de homestead. Omdat het zo koud was, kregen we het aanbod om in het halfhouse of in Ma’s house te overnachten. GEWELDIG! We kozen voor Ma’s house. We kookten op de homestead onder een afdak. Daarna hadden we het hele gebied voor ons alleen! We hebben de tent te drogen gehangen in de stal bij het huisje. We hebben toch maar niet echt op de strotijken geslapen, maar onze matjes er bovenop gelegd. Die nacht heb ik aan tafel zitten schrijven. Aan een tafel met een rood-witgeblokt kleed.
In een donker huisje met enkele houten muren. Het was hartstikke donker en we hadden maar een klein lampje. Meer een Laura-gevoel kon ik niet krijgen. Het was een geweldige ervaring. Het was die nacht hartstikke koud, maar dat vertel ik morgen wel weer.
..En toen reden we De Smet binnen. Overal stonden bordjes met verwijzingen naar “iets” van Laura en wij volgden de bordjes naar de homestead als eerste. Wat we allemaal wel weten uit boeken en van internet is dat een stuk van de homestead nog bestaat. Hier staan oude bomen die Pa nog heeft gepland en er staat een gedenksteen. Wat ik ook niet wist, was dat op de rest van het terrein van de homestead een heleboel huizen zijn nagebouwd. Dit is door een andere organisatie gedaan die door de officiele Laura-site niet wordt erkend. We waren de volgende 2 uur bezig!!!!
De dame die de boel leidde was buitengewoon vriendelijk. Het was erg rustig op het terrein. Eerst zagen we een video over alle zomerse activiteiten. Toen klommen we op de uitkijktoren. Daarop was een bordje met de afstanden tot alle andere Laura-sites.
Vanaf deze plek konden we de Henry en Thompson-meren zien liggen. We konden ergens gaan kijken in een gebouwtje. Daar stond een echte huifkar en daar mocht je op klimmen! Ik zat in no time op de bok.
Maar wat is zo’n huifkar eigenlijk klein. Onvoorstelbaar dat je daarin met je hele gezin en al je bezittingen enkele weken kunt reizen. Verder hing er nog heel veel (practische) informatie. Ik heb alles gelezen. Daarna gingen we buiten rondkijken.
Er was een dugout nagebouwd. Je kon er bovenop staan en ook erin kijken. Ook dit was verbazingwekkend klein en donker.
Dan stond er nog een huis zoals het “grote” huis dat Pa uiteindelijk op de homestead bouwt. Het werd “ma’s house” genoemd daar.
Het was een houten huis met drie kamers. De slaapkamers waren afgescheiden door gordijnen. Er stond een tafel met stoelen, een plankje met papieren rand, bedden met strotijken, een pomporgel, een bank onder het raam en een schommelstoel. Overal lagen lappendekens.
Daarna liepen we verder over (heilige??) grond. Er was nog een grote schuur met daarin ook allemaal wagens en karren en werktuigen.
Je kon er zelf tarwe malen met een koffiemolen. Behoorlijk zwaar werk. Iets verderop stond een “halfhouse”, het huis dat Pa de eerste keer bouwde om maar vast op de homestead te wonen.
Het was echt een klein huis. We liepen over het grote terrein. Langs velden vol mais en tarwe. Langs een stuk echt prairiegras.
Het was fascinerend om te bedenken dat Laura op deze plek had gelopen. Met Mary, Carrie en Grace had gespeeld. Dat Pa hier had gewerkt. Dat ook Laura de enorme wijdsheid van het land had bewonderd. Het laatste op de homestead was een oud schoolgebouw. In de zomer werden er nog echte lessen gegeven en daarom hingen er schorten en zonnehoedjes aan de haken. Er waren bankjes en een bord. Het leek echt op zoals Laura het verteld heeft in haar boeken.
We hadden alles gezien. Buitengewoon mooi en interessant. We liepen terug naar de winkel en de aardige mevrouw. Deze dag was erg koud. Er stond een gure wind en de temperatuur lag hooguit rond de 10 graden. Wij kampeerden al alle dagen en vroegen aan de dame waar in De Smet een camping was. Dit bleek op de homestead zelf te zijn!!!! Er waren ook picknickplaatsen en zelfs douches. We aanvaarden direct het aanbod om, ook al was het buiten het seizoen, te kamperen op de homestead. Ook nog slapen op de plaats waar Laura Ingalls ooit had geslapen. Ik heb niet eens overlegd wat Louis er van vond, dat we dit zeker zouden doen, stond niet ter discussie.
Maar de dag was nog niet voorbij en we reden naar het kerkhof. Daar bezochten we de graven van Pa, Ma, Mary, Carrie en de babyzoon van Laura. Verderop de graven van Grace en Nathan. We zagen de graven van Boast, Fuller en Loftus.
Toen reden we door DeSmet. We reden langs het huis van Pa en Ma in Third Street, waar ze het laatste aantal jaren van hun leven hebben gewoond. Ook bestond het Landmetershuis nog. Daarnaast was een winkel. Daar heb ik uitgebreid uitgezocht welke boeken ik allemaal wilde. Ik had een hele bibliotheek om me heen liggen. Helaas mocht Louis daar geen foto van maken. Soms begrepen de Amerikanen echt niet dat ik de reis van mijn leven aan het maken was en dat sommige dingen voor mij heel bijzonder waren. Op de homestead werd dat echt begrepen. Omdat het rustig was en buiten het seizoen, mochten we daar wat meer dan de gemiddelde bezoeker. Bij de officiele Laura-musea was erg weinig begrip voor mijn verre reis speciaal voor Laura.
We reden terug naar de homestead. Omdat het zo koud was, kregen we het aanbod om in het halfhouse of in Ma’s house te overnachten. GEWELDIG! We kozen voor Ma’s house. We kookten op de homestead onder een afdak. Daarna hadden we het hele gebied voor ons alleen! We hebben de tent te drogen gehangen in de stal bij het huisje. We hebben toch maar niet echt op de strotijken geslapen, maar onze matjes er bovenop gelegd. Die nacht heb ik aan tafel zitten schrijven. Aan een tafel met een rood-witgeblokt kleed.
In een donker huisje met enkele houten muren. Het was hartstikke donker en we hadden maar een klein lampje. Meer een Laura-gevoel kon ik niet krijgen. Het was een geweldige ervaring. Het was die nacht hartstikke koud, maar dat vertel ik morgen wel weer.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
De volgende morgen was ik als eerste wakker. Ik zag het langzaam licht worden door het kleine raampje en door de kieren van de planken. Mijn eerste idee was om in mijn piama op blote voeten naar buiten te lopen, maar dat idee vervloog zodra ik buiten de slaapzak kroop! Het was ijskoud! Ik kleedde me vlug aan, opende de deur en….
….. zag een prachtig aangevroren landschap voor me. Echt geweldig. Een opkomende zon, glinsterende aangevroren dauw, lange schaduwen.
Ik wandelde helemaal alleen een rondje op de homestead in deze prachtige morgen. Ik voelde nauwelijks hoe koud het was, zo genoot ik van de schoonheid. Ik klom op de uitkijktoren en keek tot de Henry- en Thompson-meren. De strakke, blauwe lucht boven me, het wijde land. Ik voelde wat Pa en Laura ook moeten hebben gevoeld op de prairie. De oneindigheid van het land om hen heen. Het was zo rustig, zo stil, zo mooi.
We ontbeten buiten voor het huisje, in de zon was het nog net iets warmer dan binnen. We ruimden op en ik schreef nog informatie over. Uiteindelijk vertrokken we van de homestead.
We reden naar De Smet. Eerst reden we door De Smet heen naar de akkerclaim. Er stond een bord dat daar Rose was geboren. Je zag de heuvel en er was een plek met gras waar het huis had gestaan. We reden nog wat verder op zoek naar de bomenclaim, maar die was dan weer niet aangegeven. Hierna liepen we een Ingalls-wandeling door De Smet. Langs het gerechtsgebouw, door Mainstreet waar was aangegeven waar het Meadhotel en de Wilder-winkel waren geweest. Ook kwamen we langs de plaats waar Loftus had gezeten. We liepen ook langs de plek waar Pa’s winkel had gestaan. We liepen door Third Street langs het huis van Pa en Ma. En toen door naar het oude schoolgebouw. We liepen nog een stukje verder rond, tot we heel De Smet gezien hadden. In De Smet zijn veel straten naar bekende personen genoemd. Zo heb je er de Ingalls Avenue, de Boast Avenue, de harvey Dunn Aveneu en de Loftus Avenue. Hierna gingen we lunchen ,voor de boekenwinkel en het landmetershuis.
Toen gingen we voor een rondleiding in het Landmetershuis. Qua grote viel het landmetershuis een beetje tegen. Er was een ruime woon-eetkamer. Verder een hele kleine slaapkamer voor Pa en Ma. Een smalle trap naar de zolder en dan nog een kleine voorraadkamer. Er was een ruime bijkeuken, daarin stonden heel veel spullen van landmeters uit die tijd. We mochten helaas niet op de zolder kijken. En je mocht ook geen foto’s maken, maar dat hebben we toch maar geprobeerd.
Er was een boek met gedichten van Tennyson. Daar mocht ik wel door bladeren.
Hierna keken we in een replica van de Brewster-school. Het was maar een heel klein gebouwtje met een paar schoolbanken.
We gingen met de auto naar Third Street, naar het huis van Pa en Ma. Daar keken we eerst in de Parlor (mooie kamer). Het huis was helemaal door Pa gebouwd. Steeds had hij er een stukje aan gebouwd. Daarom paste het hier en daar ook niet helemaal goed, werd verteld. Er was een slaapkamer van Pa en Ma met een commode die later weer door Rose was gebruikt. Er was een ruime hal en een mooie keuken. Daarin was een kast met veel laadjes die nog door Pa gemaakt was. Ook keken we in de slaapkamer van Mary. Daar lagen twee grote bijbelboeken met opgedrukt letters en de braille-lei.
De mevrouw van de rondleiding vertelde dat na het overlijden van Ma en Mary het huis bezit van Carrie was geworden. Zij had het (vanaf afstand) verhuurd aan verschillende mensen. Toen het verhuren te ingewikkeld werd, heeft ze het huis verkocht. De mensen die het huis kochten vonden een kamer vol met spullen van het gezin Ingalls. Ze schreven een brief naar Carrie met de vraag wat ze met deze spullen moesten doen. Helaas stierf Carrie voor ze kon antwoorden. De mensen wachtten twee jaar op antwoord. Toen lieten ze een grote vrachtwagen komen om alles weg te halen. Hierdoor zijn veel spullen van de familie Ingalls verloren gegaan. Het huis had 57 jaar tot de familie behoort. Er lagen nog een paar spullen van de familie Ingalls, zoals een servies en boeken en spullen van Rose. Er waren foto’s en krantenartikelen.
Toen gingen we naar boven. Er was een trap in het huis, maar deze was inmiddels zo versleten dat ze daar geen bezoekers meer over naar boven durfden te laten gaan. Dus was er een trap buitenom gemaakt. Er was een slaapkamer ingericht als logeerkamer voor Almanzo, Laura en Rose. De andere twee kamers waren ingericht naar kamers van Rose in haar huis in Danbury. Dat was een heel andere stijl.
Het huis van Pa en Ma was een heel mooi huis. Ook best nog groot vond ik. De slaapkamers boven waren behoorlijk ruim. Er was ook nog een ruime tuin met een pomp er in.
Ik kon me goed voorstellen hoe Pa en Ma hier geleefd hadden. Hoe Grace hier had rondgelopen als ouder Highschool-meisje. Hoe Mary door deze kamers had gewandeld.
Het was allemaal erg mooi en indrukwekkend geweest. We besloten om De Smet te verlaten en verder te rijden.
….. zag een prachtig aangevroren landschap voor me. Echt geweldig. Een opkomende zon, glinsterende aangevroren dauw, lange schaduwen.
Ik wandelde helemaal alleen een rondje op de homestead in deze prachtige morgen. Ik voelde nauwelijks hoe koud het was, zo genoot ik van de schoonheid. Ik klom op de uitkijktoren en keek tot de Henry- en Thompson-meren. De strakke, blauwe lucht boven me, het wijde land. Ik voelde wat Pa en Laura ook moeten hebben gevoeld op de prairie. De oneindigheid van het land om hen heen. Het was zo rustig, zo stil, zo mooi.
We ontbeten buiten voor het huisje, in de zon was het nog net iets warmer dan binnen. We ruimden op en ik schreef nog informatie over. Uiteindelijk vertrokken we van de homestead.
We reden naar De Smet. Eerst reden we door De Smet heen naar de akkerclaim. Er stond een bord dat daar Rose was geboren. Je zag de heuvel en er was een plek met gras waar het huis had gestaan. We reden nog wat verder op zoek naar de bomenclaim, maar die was dan weer niet aangegeven. Hierna liepen we een Ingalls-wandeling door De Smet. Langs het gerechtsgebouw, door Mainstreet waar was aangegeven waar het Meadhotel en de Wilder-winkel waren geweest. Ook kwamen we langs de plaats waar Loftus had gezeten. We liepen ook langs de plek waar Pa’s winkel had gestaan. We liepen door Third Street langs het huis van Pa en Ma. En toen door naar het oude schoolgebouw. We liepen nog een stukje verder rond, tot we heel De Smet gezien hadden. In De Smet zijn veel straten naar bekende personen genoemd. Zo heb je er de Ingalls Avenue, de Boast Avenue, de harvey Dunn Aveneu en de Loftus Avenue. Hierna gingen we lunchen ,voor de boekenwinkel en het landmetershuis.
Toen gingen we voor een rondleiding in het Landmetershuis. Qua grote viel het landmetershuis een beetje tegen. Er was een ruime woon-eetkamer. Verder een hele kleine slaapkamer voor Pa en Ma. Een smalle trap naar de zolder en dan nog een kleine voorraadkamer. Er was een ruime bijkeuken, daarin stonden heel veel spullen van landmeters uit die tijd. We mochten helaas niet op de zolder kijken. En je mocht ook geen foto’s maken, maar dat hebben we toch maar geprobeerd.
Er was een boek met gedichten van Tennyson. Daar mocht ik wel door bladeren.
Hierna keken we in een replica van de Brewster-school. Het was maar een heel klein gebouwtje met een paar schoolbanken.
We gingen met de auto naar Third Street, naar het huis van Pa en Ma. Daar keken we eerst in de Parlor (mooie kamer). Het huis was helemaal door Pa gebouwd. Steeds had hij er een stukje aan gebouwd. Daarom paste het hier en daar ook niet helemaal goed, werd verteld. Er was een slaapkamer van Pa en Ma met een commode die later weer door Rose was gebruikt. Er was een ruime hal en een mooie keuken. Daarin was een kast met veel laadjes die nog door Pa gemaakt was. Ook keken we in de slaapkamer van Mary. Daar lagen twee grote bijbelboeken met opgedrukt letters en de braille-lei.
De mevrouw van de rondleiding vertelde dat na het overlijden van Ma en Mary het huis bezit van Carrie was geworden. Zij had het (vanaf afstand) verhuurd aan verschillende mensen. Toen het verhuren te ingewikkeld werd, heeft ze het huis verkocht. De mensen die het huis kochten vonden een kamer vol met spullen van het gezin Ingalls. Ze schreven een brief naar Carrie met de vraag wat ze met deze spullen moesten doen. Helaas stierf Carrie voor ze kon antwoorden. De mensen wachtten twee jaar op antwoord. Toen lieten ze een grote vrachtwagen komen om alles weg te halen. Hierdoor zijn veel spullen van de familie Ingalls verloren gegaan. Het huis had 57 jaar tot de familie behoort. Er lagen nog een paar spullen van de familie Ingalls, zoals een servies en boeken en spullen van Rose. Er waren foto’s en krantenartikelen.
Toen gingen we naar boven. Er was een trap in het huis, maar deze was inmiddels zo versleten dat ze daar geen bezoekers meer over naar boven durfden te laten gaan. Dus was er een trap buitenom gemaakt. Er was een slaapkamer ingericht als logeerkamer voor Almanzo, Laura en Rose. De andere twee kamers waren ingericht naar kamers van Rose in haar huis in Danbury. Dat was een heel andere stijl.
Het huis van Pa en Ma was een heel mooi huis. Ook best nog groot vond ik. De slaapkamers boven waren behoorlijk ruim. Er was ook nog een ruime tuin met een pomp er in.
Ik kon me goed voorstellen hoe Pa en Ma hier geleefd hadden. Hoe Grace hier had rondgelopen als ouder Highschool-meisje. Hoe Mary door deze kamers had gewandeld.
Het was allemaal erg mooi en indrukwekkend geweest. We besloten om De Smet te verlaten en verder te rijden.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Om van De Smet naar Mansfield te rijden was een heel eind. Dus we overnachtten bij kennissen. Daarna reden we door. Over de Amerikaanse rechte snelwegen, gewoon veel kilometers afleggen om steeds dichterbij te komen bij Mansfield.
Helaas viel ik in slaap vlak voor we er waren, dus een duidelijk eerste beeld van de Ozark Hills kreeg ik niet. Louis maakte me wakker toen we in het centrum van Mansfield waren. Waar wilde ik het eerste heen??
Naar het huis, het witte huis op de heuvel, natuurlijk!
Het witte huis stond heel mooi, niet ver van de weg. We besloten om dit de volgende dag te gaan bezichtigen. We reden terug naar Mansfield en in de bloemenwinkel daar kocht ik 1 enkele, rode roos. We gingen naar de begraafplaats. We zagen het graf van Coday en ik vroeg me af of het de Coday’s waren uit de Rose-boeken.
Om de graven van Almanzo en Laura en het graf van Rose stonden kettingen. Op de achterkant van het graf van Rose stond een heel gedicht. Bij Almanzo en Laura stond aan de achterkant “wilder”, aan de voorkant “Almanzo James 1857-1947” en “Laura Ingalls 1867-1957”. We legden de enkele roos op het graf van Almanzo en Laura. Het stond heel mooi.
Ik werd wel even stil bij de graven. Het was er gelukkig heel rustig.
Daarna liepen we weer naar het centrale plein van Mansfield. Mansfield was eigenlijk maar een saai stadje. Als Laura er niet had gewoond en haar boeken had geschreven zou het een onbeduidend Amerikaans stadje zijn geweest. Op de Square stond een bronzen beeld van Laura. Om het beeld heen lagen 8 stervormige stenen met de titels van de boeken. We keken ook in de bibliotheek. Er was een speciale kast voor de boeken van Laura Ingalls. Ze hadden zelfs nog delen met tekeningen van Mildred Boyle en Hellen Sewell. Er hingen posters en er lag een handgeschreven manuscript van Laura.
Er bleek een camping te zijn vlak bij Rocky Ridge. Daar zochten we een mooi plaatsje met uitzicht op het witte huis. Het was erg rustig op de camping. We kookten en aten en zetten de tent op. Later bleek dat mogelijk de grond van de camping ook ooit van Almanzo en Laura is geweest. Dat vond ik wel leuk, dat we weer op grond van de Wilders hadden geslapen.
Na het eten besloten we nog een stukje te lopen. We keken bij het Witte Huis, maar het hek was dicht. We wilden nog wat verder lopen naar het rockhouse, maar omdat we niet precies wisten waar dat was en het al heel donker was, liepen we toch maar terug naar de camping.
We maakten nog een klein, gezellig kampvuurtje en daardoor kropen we een keer warm in onze slaapzakken.
Helaas viel ik in slaap vlak voor we er waren, dus een duidelijk eerste beeld van de Ozark Hills kreeg ik niet. Louis maakte me wakker toen we in het centrum van Mansfield waren. Waar wilde ik het eerste heen??
Naar het huis, het witte huis op de heuvel, natuurlijk!
Het witte huis stond heel mooi, niet ver van de weg. We besloten om dit de volgende dag te gaan bezichtigen. We reden terug naar Mansfield en in de bloemenwinkel daar kocht ik 1 enkele, rode roos. We gingen naar de begraafplaats. We zagen het graf van Coday en ik vroeg me af of het de Coday’s waren uit de Rose-boeken.
Om de graven van Almanzo en Laura en het graf van Rose stonden kettingen. Op de achterkant van het graf van Rose stond een heel gedicht. Bij Almanzo en Laura stond aan de achterkant “wilder”, aan de voorkant “Almanzo James 1857-1947” en “Laura Ingalls 1867-1957”. We legden de enkele roos op het graf van Almanzo en Laura. Het stond heel mooi.
Ik werd wel even stil bij de graven. Het was er gelukkig heel rustig.
Daarna liepen we weer naar het centrale plein van Mansfield. Mansfield was eigenlijk maar een saai stadje. Als Laura er niet had gewoond en haar boeken had geschreven zou het een onbeduidend Amerikaans stadje zijn geweest. Op de Square stond een bronzen beeld van Laura. Om het beeld heen lagen 8 stervormige stenen met de titels van de boeken. We keken ook in de bibliotheek. Er was een speciale kast voor de boeken van Laura Ingalls. Ze hadden zelfs nog delen met tekeningen van Mildred Boyle en Hellen Sewell. Er hingen posters en er lag een handgeschreven manuscript van Laura.
Er bleek een camping te zijn vlak bij Rocky Ridge. Daar zochten we een mooi plaatsje met uitzicht op het witte huis. Het was erg rustig op de camping. We kookten en aten en zetten de tent op. Later bleek dat mogelijk de grond van de camping ook ooit van Almanzo en Laura is geweest. Dat vond ik wel leuk, dat we weer op grond van de Wilders hadden geslapen.
Na het eten besloten we nog een stukje te lopen. We keken bij het Witte Huis, maar het hek was dicht. We wilden nog wat verder lopen naar het rockhouse, maar omdat we niet precies wisten waar dat was en het al heel donker was, liepen we toch maar terug naar de camping.
We maakten nog een klein, gezellig kampvuurtje en daardoor kropen we een keer warm in onze slaapzakken.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
De volgende ochtend stonden we vroeg op. Ik wilde als eerste bij het Wilder-huis zijn en dat ging om 9 uur open. Omdat de comping zo dichtbij het huis was, ben ik er alleen naar toe gelopen. Het hek was open, er stonden al een paar auto’s, maar we waren toch de eerste bezoekers!!
Na betaald te hebben, mochten we een video kijken. De film duurde een kwartier. Er waren dingen over Laura te zien en iemand speelde op Pa’s viool. Ook was Laura te horen.
Hierna mochten we het museum in. Als eerste zag ik Pa’s viool. Hij stond in een mooie vitrinekast. Een maal per jaar wordt hij er uit gehaald en speelt er iemand op. Ook zag ik Laura’s porseleinen doosje met het kopje en theepotje er op. Er was een stukje uit, maar toch bewaard en tentoongesteld. Toen kwamen er vitrines met van alles van de Wilder en Ingalls familie. Er waren ook foto’s die ik nog niet kende. Er waren boeken die nog van Ma geweest waren. Er lagen brieven die door Ma, Mary, Laura, Carrie en Grace handgeschreven waren. Ook zag ik de originel glazen schaal met daarop “give us this day our daily bread”. De schaal die destijds als enige uit de brand gered is. Er waren heel veel foto’s en ook het overlijdensprentje van Pa:
“In loving remembrance of:
C.P. Ingalls
Died Juni 8, 1902
Age 65 years
Gone but not forgotten.
‘T is hard to break the tender cord
When Love is bound the heart
‘T is hard, so hard, to speak the words
“we must forever part”
dearest loved one, we must lay thee
In the peaceful grave’s embrace
But thy memory will be cherised
Till we see thy heavenly face”
Ook was er een brief van Carrie aan Laura. Er stond dat Mary een tweede hersenbloeding had gehad en dat ze er slecht aan toe was. Dat de dokter en zuster haar weinig kans meer gaven. Dat Carrie hoopte dat Mary niet zou lijden als ze “ging” en dat ze nu niet leed. Carrie zou Laura een telegram sturen als Mary was overleden. Mary had die ochtend nog naar Laura gevraagd. Het was een brief met potlood geschreven en heel snel. Dat kon je ook zien.
Er lag veel naaiwerk van de meisjes. Geborduurde zakdoekjes, zelfs het stukje kant dat Ida aan Laura gaf bij haar trouwen. Patchwork dekens, Laura’s witte jurk. Er was een kussen met een geborduurd vers door Mary. Ook lag er Mary’s braillelei en er lag kralenwerk dat door Mary was gemaakt. Er lagen ook nog spullen van de Wilder’s. Oude foto’s, gereedschap van Almanzo. En er stond een replica van de wagen waarmee de Wilder’s naar Mansfield zijn gegaan. Ook waren er de writtingdesk van Laura waarin het briefje van honderd dollar was verdwenen en het ladenkastje dat Almanzo voor Laura had gemaakt.
Er was een schap met de Lauraboeken in allerlei talen, maar die zie je eigenlijk in alle musea. En er lagen manuscipten van Laura. Toen ik bij het deel van het museum kwam dat over Rose ging, kwamen er meer bezoekers en ik wilde eigenlijk alleen een rondleiding door het witte huis. Louis en ik liepen snel door, vooral ook omdat we in het museum nog terug konden komen en zodoende kregen we een `priverondleiding` door het huis in Mansfield. De mevrouw die ons rondleidde, hield zich heel erg aan alle regeltjes en snapte ons enthousiasme niet. Dat was wel jammer, maar verder was het een prachtig rondleiding.
Ik neem jullie mee voor een rondleiding door het huis. Te beginnen in het aanbouwtje bij de keuken. Daarna stapten we de keuken in. De keuken was de eerste, en oudste kamer van het huis. Deze was verplaatst van de blokhut naar hier. De blokhut waar Almanzo en Laura eerst in hadden gewoond, was maar een klein stukje bij deze plaats vandaan. De keuken was gelig met mintgroenig. Alles was er heel laag, want Laura was maar een klein vrouwtje geweest en ook Almanzo was niet groot. Er hingen hier wel gordijnen voor de ramen. We zagen de plaats waar Laura haar brooddeeg maakte en het brood bakte. Omdat ze daar zo´n hekel aan had, kon ze op die plaats goed naar buiten kijken. Er stond een houtkachel om op te koken en ook een electrisch fornuis. Laura kookte eigenlijk altijd op het houtvuur, omdat ze dan het eten lekkerder vond smaken. Ze gebruikte het electrische fornuis alleen als ze haast had of iets op moest warmen. Het was dus eigenlijk haar magnetron. De kasten in de keuken waren allemaal dicht en er zou ook niets in zitten. Toen kwamen we in de eetkamer. Daar was een buitendeur naar de porch (veranda) en daar hing een schommelbank. Het leek me een heerlijke plek om in de warme zomer te zitten. In de eetkamer was het kabinet dat Almanzo gemaakt had. Allemaal kastjes en een doorgeefluik naar de keuken. Er stond nog een tafel en daarop lagen alle kaarten die Laura toegestuurd had gekregen voor haar 90ste verjaardag. Dat was tenslotte 3 dagen voor haar overlijden geweest. DE klok stond er ook. De klok die Almanzo voor de eerste kerst samen mee naar huis had genomen en die hij, tot zijn dood, elke avond opwond. Er stond ook nog een kachel en een stoel. Deze kamer had meer groen als kleur.
Toen gingen we links naar de aangrenzende slaapkamer.Rechtdoor was ook een deur, maar die was dicht. Er stonden twee single bedden in de kamer. Toen ik me afvroeg waarom dat was, luidde het antwoord dat het waarschijnlijk was dat Laura en Almanzo toen ze al heel oud waren, appart sliepen. Laura’s kaptafel was er te zien en een oude radio. Deze kamer was donkergroen. We konden ook een stukje van de badkamer zien. Er was een bad. In de slaapkamer stond ook een luie stoel, met brede leuningen om dingen op te zetten of brieven op te schrijven.
We gingen rechts door een deurtje en kwamen in een heel klein kamertje. Er stond een burootje in en een divan. Aan dit bureau had Laura al haar boeken geschreven. (het bureau leek precies op het bureau dat in “pioneer girl”staat waarin Laura dan zit te schrijven). Met name ’s nachts kreeg Laura inspiratie om te schrijven. Dan ging ze uit bed en schreef. Als ze dan wilde gaan slapen, ging ze niet terug naar de slaapkamer, bang om Almanzo wakker te maken. De ging ze op de divan liggen. De divan was heel bol in het midden, mij leek dat je er nooit lekker op kon liggen. Maar Laura sliep daar dan dus en als Almanzo ’s morgens wakker werd en haar daar zag liggen, dan wist hij dat ze had zitten schrijven in de nacht. Hij legde dan een deken over Laura heen en begon zelf aan het ochtendwerk. Er stond ook nog een kist in het kamertje. Dat was vroeger een kast geweest, maar omgebouwd tot een kist, want Laura en Almanzo verspilden niets. Almanzo maakte ook veel meubels in het huis. Hij was heel handig.
Toen moesten we weer naar rechts drie kleine treetjes op. Je stond dan op een klein plateautje waar links een grote trap omhoog ging en rechts was een muur en voor je gingen ook weer drie treetjes naar beneden. Omdat wij maar met z’n tweeen waren, mochten we de eerste paar treden van de lange trap op. We konden zo net op de overloop kijken en in de witte logeerkamer die daar was. Daarna gingen we de drie treetjes voor ons af en stonden we in de woonkamer. Er was direct links een hoek met raambanken. Hier hingen geen gordijnen voor de ramen en je had dus een prachtig uitzicht op Rocky Ridge. Voor ons was de hoek bij de haard met banken. Aan de rechterkant was de “muziekkamer” en schuin rechts was de “bibliotheek”.
In de muziekkamer stond een pomporgel. Er stond ook een groot dressoir en daarop een pianola/ grammafoon. Laura kon een beetje orgel spelen, maar alleen voor zichzelf en niet voor publiek. Boven het dressoir hing een heel mooi schilderij van Rose, waarschijnlijk van toen ze net in Kansas City was.
Dan de bibliotheek. Hierin stonden wel zo’n 300 boeken. De wand was halfhoog, dus we konden niet zo goed in de bibliotheek zelf kijken. Er waren heel veel planken met boeken. Ook zouden er nog exemplaren staan die van Ma waren geweest. Op de tussenwand stond een schip van hout dat Rose eens van iemand had gekregen en er stonden nog meer souvenirs van de reizen van Rose.
Toen de “bankenhoek” bij de haard. De haard was gemaakt van drie grote stenen die op Rocky Ridge waren gevonden. Laura wilde heel graag een haard van die stenen, maar Almanzo vond het wel heel erg veel werk. Laura redeneerde, pleitte, vroeg, mopperde en uiteindelijk huilde ze en toen ging Almanzo toch maar de stenen gebruiken. Op de banken lag een kussen dat nog door de moeder van Almanzo was gemaakt. En in zijn latere leven knoopte Almanzo kleedjes en die lagen er ook een aantal. En een kussen met een paard er op.
In de hoek bij het raam stond een tafel gemaakt van de stam van een cypres. Deze had Almanzo zelf gemaakt.
We hadden de hele rondleiding gemaakt. Hoewel ik het voorstelde, mochten we de rondleiding niet nog een keer maken, alleen als we nog een keer betaalden. Maar gelukkig had ik bij deze rondleiding heel goed gekeken en geluisterd. We mochten via de voordeur naar buiten en stonden op de porch aan de voorkant.
Let op: de bovenste foto is in spiegelbeeld!
We maakten foto’s van het huis en van mij voor het huis en van Rocky Ridge. We waren nog steeds de eersten/ enigen en het was rustig en heel mooi. We maakten ook foto’s van het interieur, met onze handen om de flits en via het raam. Binnen mocht je, natuurlijk, geen foto’s maken, maar we wilden toch iets hebben. Ik heb daar vaak gedacht dat als Laura nog had geleeft ik gastvrijer was ontvangen. Dat Laura dan wel niet de bewondering voor haar persoon begreep, maar het wel toeliet. Dat ik meer had gemogen als Laura er nog was geweest.
We keken naar het ravijn naast het huis, maar door droogte liep daar allang geen water meer. En er stond ook weer een hek. Maar Rocky Ridge was mooi en het uitzicht was prachtig. Het idee alleen al dat overal waar wij liepen, Laura en Almanzo ook hadden gelopen. Dat hun handen de plaats hadden gemaakt tot wat het was. Echt reuze bijzonder om daar te zijn.
Omdat we nu heel veel gezien hadden, besloten we door te rijden naar het Rockhouse. Maar dat bewaar ik tot de volgende keer.
Na betaald te hebben, mochten we een video kijken. De film duurde een kwartier. Er waren dingen over Laura te zien en iemand speelde op Pa’s viool. Ook was Laura te horen.
Hierna mochten we het museum in. Als eerste zag ik Pa’s viool. Hij stond in een mooie vitrinekast. Een maal per jaar wordt hij er uit gehaald en speelt er iemand op. Ook zag ik Laura’s porseleinen doosje met het kopje en theepotje er op. Er was een stukje uit, maar toch bewaard en tentoongesteld. Toen kwamen er vitrines met van alles van de Wilder en Ingalls familie. Er waren ook foto’s die ik nog niet kende. Er waren boeken die nog van Ma geweest waren. Er lagen brieven die door Ma, Mary, Laura, Carrie en Grace handgeschreven waren. Ook zag ik de originel glazen schaal met daarop “give us this day our daily bread”. De schaal die destijds als enige uit de brand gered is. Er waren heel veel foto’s en ook het overlijdensprentje van Pa:
“In loving remembrance of:
C.P. Ingalls
Died Juni 8, 1902
Age 65 years
Gone but not forgotten.
‘T is hard to break the tender cord
When Love is bound the heart
‘T is hard, so hard, to speak the words
“we must forever part”
dearest loved one, we must lay thee
In the peaceful grave’s embrace
But thy memory will be cherised
Till we see thy heavenly face”
Ook was er een brief van Carrie aan Laura. Er stond dat Mary een tweede hersenbloeding had gehad en dat ze er slecht aan toe was. Dat de dokter en zuster haar weinig kans meer gaven. Dat Carrie hoopte dat Mary niet zou lijden als ze “ging” en dat ze nu niet leed. Carrie zou Laura een telegram sturen als Mary was overleden. Mary had die ochtend nog naar Laura gevraagd. Het was een brief met potlood geschreven en heel snel. Dat kon je ook zien.
Er lag veel naaiwerk van de meisjes. Geborduurde zakdoekjes, zelfs het stukje kant dat Ida aan Laura gaf bij haar trouwen. Patchwork dekens, Laura’s witte jurk. Er was een kussen met een geborduurd vers door Mary. Ook lag er Mary’s braillelei en er lag kralenwerk dat door Mary was gemaakt. Er lagen ook nog spullen van de Wilder’s. Oude foto’s, gereedschap van Almanzo. En er stond een replica van de wagen waarmee de Wilder’s naar Mansfield zijn gegaan. Ook waren er de writtingdesk van Laura waarin het briefje van honderd dollar was verdwenen en het ladenkastje dat Almanzo voor Laura had gemaakt.
Er was een schap met de Lauraboeken in allerlei talen, maar die zie je eigenlijk in alle musea. En er lagen manuscipten van Laura. Toen ik bij het deel van het museum kwam dat over Rose ging, kwamen er meer bezoekers en ik wilde eigenlijk alleen een rondleiding door het witte huis. Louis en ik liepen snel door, vooral ook omdat we in het museum nog terug konden komen en zodoende kregen we een `priverondleiding` door het huis in Mansfield. De mevrouw die ons rondleidde, hield zich heel erg aan alle regeltjes en snapte ons enthousiasme niet. Dat was wel jammer, maar verder was het een prachtig rondleiding.
Ik neem jullie mee voor een rondleiding door het huis. Te beginnen in het aanbouwtje bij de keuken. Daarna stapten we de keuken in. De keuken was de eerste, en oudste kamer van het huis. Deze was verplaatst van de blokhut naar hier. De blokhut waar Almanzo en Laura eerst in hadden gewoond, was maar een klein stukje bij deze plaats vandaan. De keuken was gelig met mintgroenig. Alles was er heel laag, want Laura was maar een klein vrouwtje geweest en ook Almanzo was niet groot. Er hingen hier wel gordijnen voor de ramen. We zagen de plaats waar Laura haar brooddeeg maakte en het brood bakte. Omdat ze daar zo´n hekel aan had, kon ze op die plaats goed naar buiten kijken. Er stond een houtkachel om op te koken en ook een electrisch fornuis. Laura kookte eigenlijk altijd op het houtvuur, omdat ze dan het eten lekkerder vond smaken. Ze gebruikte het electrische fornuis alleen als ze haast had of iets op moest warmen. Het was dus eigenlijk haar magnetron. De kasten in de keuken waren allemaal dicht en er zou ook niets in zitten. Toen kwamen we in de eetkamer. Daar was een buitendeur naar de porch (veranda) en daar hing een schommelbank. Het leek me een heerlijke plek om in de warme zomer te zitten. In de eetkamer was het kabinet dat Almanzo gemaakt had. Allemaal kastjes en een doorgeefluik naar de keuken. Er stond nog een tafel en daarop lagen alle kaarten die Laura toegestuurd had gekregen voor haar 90ste verjaardag. Dat was tenslotte 3 dagen voor haar overlijden geweest. DE klok stond er ook. De klok die Almanzo voor de eerste kerst samen mee naar huis had genomen en die hij, tot zijn dood, elke avond opwond. Er stond ook nog een kachel en een stoel. Deze kamer had meer groen als kleur.
Toen gingen we links naar de aangrenzende slaapkamer.Rechtdoor was ook een deur, maar die was dicht. Er stonden twee single bedden in de kamer. Toen ik me afvroeg waarom dat was, luidde het antwoord dat het waarschijnlijk was dat Laura en Almanzo toen ze al heel oud waren, appart sliepen. Laura’s kaptafel was er te zien en een oude radio. Deze kamer was donkergroen. We konden ook een stukje van de badkamer zien. Er was een bad. In de slaapkamer stond ook een luie stoel, met brede leuningen om dingen op te zetten of brieven op te schrijven.
We gingen rechts door een deurtje en kwamen in een heel klein kamertje. Er stond een burootje in en een divan. Aan dit bureau had Laura al haar boeken geschreven. (het bureau leek precies op het bureau dat in “pioneer girl”staat waarin Laura dan zit te schrijven). Met name ’s nachts kreeg Laura inspiratie om te schrijven. Dan ging ze uit bed en schreef. Als ze dan wilde gaan slapen, ging ze niet terug naar de slaapkamer, bang om Almanzo wakker te maken. De ging ze op de divan liggen. De divan was heel bol in het midden, mij leek dat je er nooit lekker op kon liggen. Maar Laura sliep daar dan dus en als Almanzo ’s morgens wakker werd en haar daar zag liggen, dan wist hij dat ze had zitten schrijven in de nacht. Hij legde dan een deken over Laura heen en begon zelf aan het ochtendwerk. Er stond ook nog een kist in het kamertje. Dat was vroeger een kast geweest, maar omgebouwd tot een kist, want Laura en Almanzo verspilden niets. Almanzo maakte ook veel meubels in het huis. Hij was heel handig.
Toen moesten we weer naar rechts drie kleine treetjes op. Je stond dan op een klein plateautje waar links een grote trap omhoog ging en rechts was een muur en voor je gingen ook weer drie treetjes naar beneden. Omdat wij maar met z’n tweeen waren, mochten we de eerste paar treden van de lange trap op. We konden zo net op de overloop kijken en in de witte logeerkamer die daar was. Daarna gingen we de drie treetjes voor ons af en stonden we in de woonkamer. Er was direct links een hoek met raambanken. Hier hingen geen gordijnen voor de ramen en je had dus een prachtig uitzicht op Rocky Ridge. Voor ons was de hoek bij de haard met banken. Aan de rechterkant was de “muziekkamer” en schuin rechts was de “bibliotheek”.
In de muziekkamer stond een pomporgel. Er stond ook een groot dressoir en daarop een pianola/ grammafoon. Laura kon een beetje orgel spelen, maar alleen voor zichzelf en niet voor publiek. Boven het dressoir hing een heel mooi schilderij van Rose, waarschijnlijk van toen ze net in Kansas City was.
Dan de bibliotheek. Hierin stonden wel zo’n 300 boeken. De wand was halfhoog, dus we konden niet zo goed in de bibliotheek zelf kijken. Er waren heel veel planken met boeken. Ook zouden er nog exemplaren staan die van Ma waren geweest. Op de tussenwand stond een schip van hout dat Rose eens van iemand had gekregen en er stonden nog meer souvenirs van de reizen van Rose.
Toen de “bankenhoek” bij de haard. De haard was gemaakt van drie grote stenen die op Rocky Ridge waren gevonden. Laura wilde heel graag een haard van die stenen, maar Almanzo vond het wel heel erg veel werk. Laura redeneerde, pleitte, vroeg, mopperde en uiteindelijk huilde ze en toen ging Almanzo toch maar de stenen gebruiken. Op de banken lag een kussen dat nog door de moeder van Almanzo was gemaakt. En in zijn latere leven knoopte Almanzo kleedjes en die lagen er ook een aantal. En een kussen met een paard er op.
In de hoek bij het raam stond een tafel gemaakt van de stam van een cypres. Deze had Almanzo zelf gemaakt.
We hadden de hele rondleiding gemaakt. Hoewel ik het voorstelde, mochten we de rondleiding niet nog een keer maken, alleen als we nog een keer betaalden. Maar gelukkig had ik bij deze rondleiding heel goed gekeken en geluisterd. We mochten via de voordeur naar buiten en stonden op de porch aan de voorkant.
Let op: de bovenste foto is in spiegelbeeld!
We maakten foto’s van het huis en van mij voor het huis en van Rocky Ridge. We waren nog steeds de eersten/ enigen en het was rustig en heel mooi. We maakten ook foto’s van het interieur, met onze handen om de flits en via het raam. Binnen mocht je, natuurlijk, geen foto’s maken, maar we wilden toch iets hebben. Ik heb daar vaak gedacht dat als Laura nog had geleeft ik gastvrijer was ontvangen. Dat Laura dan wel niet de bewondering voor haar persoon begreep, maar het wel toeliet. Dat ik meer had gemogen als Laura er nog was geweest.
We keken naar het ravijn naast het huis, maar door droogte liep daar allang geen water meer. En er stond ook weer een hek. Maar Rocky Ridge was mooi en het uitzicht was prachtig. Het idee alleen al dat overal waar wij liepen, Laura en Almanzo ook hadden gelopen. Dat hun handen de plaats hadden gemaakt tot wat het was. Echt reuze bijzonder om daar te zijn.
Omdat we nu heel veel gezien hadden, besloten we door te rijden naar het Rockhouse. Maar dat bewaar ik tot de volgende keer.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Weten jullie wat het Rockhouse is? In 1928 kwam Rose terug naar Mansfield. Ze besloot om in haar ouders’ huis te gaan wonen. Voor haar ouders liet ze een hypermodern huis van steen bouwen, op de grond van Rocky Ridge. Het is een huis in Engelse stijl. Het was voorzien van electriciteit. Van 1928 tot 1936 woonden Almanzo en Laura in dit huis.
Nadat Rose weer in haar eigen huis was gaan wonen, trokken Almanzo en Laura weer in hun eigen, zelfgebouwde huis. Het huis is nooit afgebroken en staat dus nog steeds op Rocky Ridge. Het is inmiddels onderdeel van het museum.
We reden naar het rockhouse, wat maar iets verderop was. We waren daar ook de eerste bezoekers van de dag en dat was precies mijn bedoeling. Er was een jonge mevrouw die ons rond ging leidden. Ze vertelde eerst dat het huis een kado was van Rose aan aan ouders. In de jaren dertig was het een hypermodern huis. Het huis was gebouwd van stenen die bijna allemaal gevonden waren op Rocky Ridge. We gingen naar binnen door een ronde poort-deur, zoals je wel in Franse kastelen ziet.
Je kwam in een klein halletje. Dan ging je naar de voorkamer. Het rockhouse was pas sinds 1997 te bezichtigen. Daarvoor was het doorde eigenaar aan verschillende mensen verhuurd. Hierdoor was het intertijd wat “vervallen” geweest. Toch zaten er nog originele lampen en schakelaars in. De meubels waren deels uit het witte huis gehaald en verder was er niet heel veel meubulair. Er stond een grote foto van hoe de kamer er vroeger uit had gezien. In de livingroom was een haard en wat banken.
Overal in het huis waren in de muur kleine nissen om dingen in te zetten. In de woonkamer was een heel groot raam, met een mooi uitzicht op de bomen en weiden van Rocky Ridge. Er was een open doorgang naar de eetkamer. Daar stond een kast met porselein van Laura.
In het museum was ook veel porselein van de familie te zien. In de keuken van het rockhouse was een blauw servies te zien dat veel gebruikt werd door Almanzo en Laura. Er was ook een servies dat Rose Almanzo kado had gedaan, waarschijnlijk omdat er rozen op stonden.
Je kon ook een blik werpen in de keuken van het rockhouse. Er waren heel veel kastjes en er stond een opklaptafel. Dan was er weer een trap naar boven. Helaas mochten we niet boven kijken. In het witte huis was ook, tussen de keuken en de eetkamer, een smal trappetje naar boven. Dit was naar de eerste slaapkamer van Rose. Hier mochten we ook niet kijken. Boven in het witte huis was veel groter dan dat wij hebben mogen zien. In het Rockhouse zagen we nog een slaapkamer met daarin een tweepersoonsbed dat door Laura en Almanzo was gebruikt. Er was verder nog 1 kamer op de benedenverdieping. We liepen naar buiten en keken naar de schuur/ garage waar de Buick (een auto) in had gestaan. Toen was de rondleiding klaar. Ik vroeg direct of ik nog een keer mocht. En dat mocht!! Daarna stonden we nog met de mevrouw te praten. Het was gelukkig rustig en daardoor had ze wat extra tijd voor ons. Ik vroeg aan deze dame of het huis in Mansfield, waar Laura en Almanzo ook een tijdje hebben gewoond, er nog was. Ze zei van wel en wees ons welk huis het zou moeten zijn. De mevrouw vertelde ook dat Williams Cave nog te bezichtigen was en hoe we dat konden vinden. De mevrouw vertelde ook dat de weg vroeger anders had gelopen, meer voor het huis langs. Nu liep de weg langs het huis af. Het kleine stroompje dat voor het huis liep, was inderdaad Fry Creek. Het land tussen het witte huis en het rockhouse was priveeigendom. Vandaar dat er geen touristen over mochten lopen. De mevrouw was heel aardig. We liepen daarna over de grond van Rocky Ridge die bij het huis hoorde. We kwamen bij een poel.
We liepen weer terug onder de bomen door. Almanzo en Laura hebben zoveel bereikt in Mansfield. Ze hebben zoveel grond gekocht daar, ze hebben echt veel land gehad. We liepen onder de bomen door, over het land. Het land van Laura. Dit bleef indrukwekkend. We maakten weer foto’s van het interieur door de ramen heen. Toen ging ik even op de vensterbank van het grote raam zitten schrijven en kijken.
Het uitzicht was heel mooi. Een groot weiland met aan het eind bomen en struiken. Een golvend landschap. Herfstkleuren. Het was er heel stil en rustig. Het enige wat je hoorde waren krekels en vogels en een generator. Het was zo prachtig. De zon scheen en de lucht was blauw. Ik voelde me daar gelukkig. Ik kon me voorstellen dat Laura hier ook gelukkig is geweest. We mochten picknicken op het terrein van het Rockhouse. We liepen naar een bruggetje en gingen daar picknicken. We zaten op de grond met om ons heen vlinders, welke vleugels je kon horen klapperen, sprinkhanen en andere kleine dieren. Het was een vredige plek.
We reden terug naar het huis op de heuvel. Daar gingen we verder in het museum. Ik schreef dingen over en we keken naar de spullen van Rose. Er waren foto’s van Rose tijdens haar reizen en getypte manuscripten. Er waren bureau’s die door Rose waren gebruikt. Er waren souveniers van Rose. Ook waren er spullen die Laura had meegebracht van haar reis naar San Franscisco. Er was een kastje, en porselein en een foto. Er waren ook veel foto’s van Rose’s huis in Danbury, Connecticut. Er was een tafel met servies en haar slaapkamer uit dat huis tentoongesteld. Rose heeft in haar leven erg veel gereisd, en ze is veel bekender in Amerika dan haar moeder, maar toch heb ik liever Laura.
Ik keek nog een keer door het stuk museum van de Ingalls en Wilder families. Ik zag de naamkaartjes nog van Laura en Almanzo.
Toen hadden we toch echt het hele museum gezien. We liepen naar de winkel en toen vroeg Louis : “waar was pa’s viool nou?” Dus we gingen maar terug, want dat mag je natuurlijk niet missen. Hierna gingen we echt naar de winkel, waar ik nog een maal alles kocht wat ik wilde en nog niet had. Ook veel kaarten van de huizen, een T-shirt, pennen, een poster, cassettebandje, enzovoorts.
Hierna gingen we naar Willams Cave. Daar moesten we een stukje voor lopen door bos en langs een allerliefst stroompje met heel helder water. Er waren stenen door het stroompje gelegd om over naar de grot te lopen.
De grot was een grot, met een grote ingang, maar naar achteren toe werd hij steeds smaller en lager. Het was er erg donker in de grot en we haalden zaklampen. Het stroompje liep ook door de grot. Louis ging vrij ver de grot in. We zagen een vleermuis hangen. Louis had een waterslang zien liggen. Hij had nog best verder de grot in kunnen gaan vertelde hij.
We reden nog even door Mansfield. We zagen de plaats waar de school had gestaan, deze was afgebrand, en nu stond er nieuwbouw. Ook keken we naar het huis in Mansfield dat van Almanzo en Laura was geweest. Er was aan verbouwd en het was nu van steen. We reden nog langs de square en toen Mansfield uit. Dit stukje van de vakantie was ook weer voorbij.
Nadat Rose weer in haar eigen huis was gaan wonen, trokken Almanzo en Laura weer in hun eigen, zelfgebouwde huis. Het huis is nooit afgebroken en staat dus nog steeds op Rocky Ridge. Het is inmiddels onderdeel van het museum.
We reden naar het rockhouse, wat maar iets verderop was. We waren daar ook de eerste bezoekers van de dag en dat was precies mijn bedoeling. Er was een jonge mevrouw die ons rond ging leidden. Ze vertelde eerst dat het huis een kado was van Rose aan aan ouders. In de jaren dertig was het een hypermodern huis. Het huis was gebouwd van stenen die bijna allemaal gevonden waren op Rocky Ridge. We gingen naar binnen door een ronde poort-deur, zoals je wel in Franse kastelen ziet.
Je kwam in een klein halletje. Dan ging je naar de voorkamer. Het rockhouse was pas sinds 1997 te bezichtigen. Daarvoor was het doorde eigenaar aan verschillende mensen verhuurd. Hierdoor was het intertijd wat “vervallen” geweest. Toch zaten er nog originele lampen en schakelaars in. De meubels waren deels uit het witte huis gehaald en verder was er niet heel veel meubulair. Er stond een grote foto van hoe de kamer er vroeger uit had gezien. In de livingroom was een haard en wat banken.
Overal in het huis waren in de muur kleine nissen om dingen in te zetten. In de woonkamer was een heel groot raam, met een mooi uitzicht op de bomen en weiden van Rocky Ridge. Er was een open doorgang naar de eetkamer. Daar stond een kast met porselein van Laura.
In het museum was ook veel porselein van de familie te zien. In de keuken van het rockhouse was een blauw servies te zien dat veel gebruikt werd door Almanzo en Laura. Er was ook een servies dat Rose Almanzo kado had gedaan, waarschijnlijk omdat er rozen op stonden.
Je kon ook een blik werpen in de keuken van het rockhouse. Er waren heel veel kastjes en er stond een opklaptafel. Dan was er weer een trap naar boven. Helaas mochten we niet boven kijken. In het witte huis was ook, tussen de keuken en de eetkamer, een smal trappetje naar boven. Dit was naar de eerste slaapkamer van Rose. Hier mochten we ook niet kijken. Boven in het witte huis was veel groter dan dat wij hebben mogen zien. In het Rockhouse zagen we nog een slaapkamer met daarin een tweepersoonsbed dat door Laura en Almanzo was gebruikt. Er was verder nog 1 kamer op de benedenverdieping. We liepen naar buiten en keken naar de schuur/ garage waar de Buick (een auto) in had gestaan. Toen was de rondleiding klaar. Ik vroeg direct of ik nog een keer mocht. En dat mocht!! Daarna stonden we nog met de mevrouw te praten. Het was gelukkig rustig en daardoor had ze wat extra tijd voor ons. Ik vroeg aan deze dame of het huis in Mansfield, waar Laura en Almanzo ook een tijdje hebben gewoond, er nog was. Ze zei van wel en wees ons welk huis het zou moeten zijn. De mevrouw vertelde ook dat Williams Cave nog te bezichtigen was en hoe we dat konden vinden. De mevrouw vertelde ook dat de weg vroeger anders had gelopen, meer voor het huis langs. Nu liep de weg langs het huis af. Het kleine stroompje dat voor het huis liep, was inderdaad Fry Creek. Het land tussen het witte huis en het rockhouse was priveeigendom. Vandaar dat er geen touristen over mochten lopen. De mevrouw was heel aardig. We liepen daarna over de grond van Rocky Ridge die bij het huis hoorde. We kwamen bij een poel.
We liepen weer terug onder de bomen door. Almanzo en Laura hebben zoveel bereikt in Mansfield. Ze hebben zoveel grond gekocht daar, ze hebben echt veel land gehad. We liepen onder de bomen door, over het land. Het land van Laura. Dit bleef indrukwekkend. We maakten weer foto’s van het interieur door de ramen heen. Toen ging ik even op de vensterbank van het grote raam zitten schrijven en kijken.
Het uitzicht was heel mooi. Een groot weiland met aan het eind bomen en struiken. Een golvend landschap. Herfstkleuren. Het was er heel stil en rustig. Het enige wat je hoorde waren krekels en vogels en een generator. Het was zo prachtig. De zon scheen en de lucht was blauw. Ik voelde me daar gelukkig. Ik kon me voorstellen dat Laura hier ook gelukkig is geweest. We mochten picknicken op het terrein van het Rockhouse. We liepen naar een bruggetje en gingen daar picknicken. We zaten op de grond met om ons heen vlinders, welke vleugels je kon horen klapperen, sprinkhanen en andere kleine dieren. Het was een vredige plek.
We reden terug naar het huis op de heuvel. Daar gingen we verder in het museum. Ik schreef dingen over en we keken naar de spullen van Rose. Er waren foto’s van Rose tijdens haar reizen en getypte manuscripten. Er waren bureau’s die door Rose waren gebruikt. Er waren souveniers van Rose. Ook waren er spullen die Laura had meegebracht van haar reis naar San Franscisco. Er was een kastje, en porselein en een foto. Er waren ook veel foto’s van Rose’s huis in Danbury, Connecticut. Er was een tafel met servies en haar slaapkamer uit dat huis tentoongesteld. Rose heeft in haar leven erg veel gereisd, en ze is veel bekender in Amerika dan haar moeder, maar toch heb ik liever Laura.
Ik keek nog een keer door het stuk museum van de Ingalls en Wilder families. Ik zag de naamkaartjes nog van Laura en Almanzo.
Toen hadden we toch echt het hele museum gezien. We liepen naar de winkel en toen vroeg Louis : “waar was pa’s viool nou?” Dus we gingen maar terug, want dat mag je natuurlijk niet missen. Hierna gingen we echt naar de winkel, waar ik nog een maal alles kocht wat ik wilde en nog niet had. Ook veel kaarten van de huizen, een T-shirt, pennen, een poster, cassettebandje, enzovoorts.
Hierna gingen we naar Willams Cave. Daar moesten we een stukje voor lopen door bos en langs een allerliefst stroompje met heel helder water. Er waren stenen door het stroompje gelegd om over naar de grot te lopen.
De grot was een grot, met een grote ingang, maar naar achteren toe werd hij steeds smaller en lager. Het was er erg donker in de grot en we haalden zaklampen. Het stroompje liep ook door de grot. Louis ging vrij ver de grot in. We zagen een vleermuis hangen. Louis had een waterslang zien liggen. Hij had nog best verder de grot in kunnen gaan vertelde hij.
We reden nog even door Mansfield. We zagen de plaats waar de school had gestaan, deze was afgebrand, en nu stond er nieuwbouw. Ook keken we naar het huis in Mansfield dat van Almanzo en Laura was geweest. Er was aan verbouwd en het was nu van steen. We reden nog langs de square en toen Mansfield uit. Dit stukje van de vakantie was ook weer voorbij.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
We reden weer naar kennissen waar we nog een paar dagen verbleven. Daarna terug naar het vliegveld. Dat was gewoon een heel eind rijden over de snelweg. Onderweg besloten we om nog lang Burr Oak, the missing link, te rijden. Om 15:00 reden we de snelweg af om binnendoor naar Burr Oak te gaan. Ik was erg bang dat het museum om 16:00 zou sluiten en we dus te laat zouden zijn. Gelukkig waren we er om 16:45, en bleek het museum tot 17:00 open!
We waren de laatste bezoekers van de dag en kregen de laatste rondleiding. In Burr Oak ligt het Masters’ Hotel. Hier hebben Pa en Ma het hotel mee gerund tussen “het kleine huis aan de rivier” en “Aan het zilvermeer”. Het is een rit oostwaards, en Laura heeft het daarom waarschijnlijk uit haar verhaal gelaten. Tevens is dit het jaar geweest waarin kleine Freddy is geboren en gestorven. In ieder geval was het hotel er nog en ook nog te bezichtigen. De huidige winkel was de vroegere taverne. Daarachter was een klein kamertje waar de familie Steadman (het gezin waar Pa en Ma het hotel meer runde) woonde. Het was maar een kleine kamer voor 5 personen, maar eigenlijk was het hele hotel erg klein. Dan was er een doorgang, met trappen, naar de parlor van het hotel. In de parlor stonden banken en een kachel. Er lagen brieven die Laura had geschreven. Er was ook een kaart van het blindencollege in Vinton, Iowa, waar Mary heeft gezeten. Ook lagen er papieren van het college waar in stond dat Mary in haar eerste jaar de prijs voor “netste meisje” had gewonnen.
Hiernaast was de kamer van Mr. Bisbee. Het was de grootste kamer van het hele hotel en er woonde slechts (permanent) 1 man. Mr. Bisbee was een rijke man, die enige huizen in Burr Oak bezat. Hij woonde in het hotel omdat daar voor hem werd gekookt en gewassen. Hij leerde Laura het zingen van de toonladders.
Ook hingen in deze kamer foto’s van de familie Steadman. Een van de jongens overleed op 14-jarige leeftijd na een ongeluk. De moeder van het gezin overleed vrij kort na het vertrek van de familie Ingalls. Waarschijnlijk was ze al ziek in de tijd dat zij er waren, waardoor Laura en Mary veel op haar kinderen moesten passen, en Ma veel werk alleen moest doen.
Ook hingen er foto’s van het stenen huis waarin Grace is geboren en dat Pa later heeft gehuurd van Mr. Bisbee.
Toen gingen we de trap op naar boven. Daar waren nog 4 kamers. Ook allemaal erg klein. Een van deze kamers werd bewoond door Mr. Reid, de leraar van school. Er lagen nog kleren van hem en zijn gezin.
Dan waren er nog drie kamers over die verhuurd werden. De kamers waren niet groot, maar wel netjes ingericht. Op de overloop stond dan nog een bed met een touwmatras voor de koetsier van de postkoets.
Ik was verbaasd over het hotel. Dat het toch nog best groot was, maar qua indeling ook weer heel klein. Ik was heel blij dat we er voor waren omgereden. Er hingen ook nog foto’s van dat ze het hotel aan het verbouwen waren. Eigenlijk is niets meer in het hotel origineel. Er ging ook nog een trap naar beneden.
Beneden kwam je links in de keuken. Hier kookte Ma, ze deed de afwas en ook de was van het hotel. Ze kookte drie maaltijden per dag voor zeker 20 mensen of meer. Ging je weer links dan kwam je in een slaapkamer. Dit was de kamer van de familie Ingalls. Er paste net een tweepersoonsbed in en dan nog een onderschuifbed. Ze sliepen er met z’n vijven. Daarnaast was er nog een grote eetkamer. Hij leek in vergelijking met het hele hotel behoorlijk groot, maar voor 20 mensen was het helemaal geen grote ruimte. Bij de ingang van de eetkamer was nog een lean-to. Er waren ook kasten, die mogelijk nog origineel waren.
Ik keek nog rond in het winkeltje. Daarna maakten we foto’s. Ook in het hotel. Daarna buiten op de veranda. We liepen nog om het hotel heen.
In de tuin stond nog een huifkar. Er liep een klein riviertje. Vroeger liep dat echt door de achtertuin, nu er meer naast. We keken nog even verder rond, voor we Burr Oak weer verlieten.
We volgden nogmaals de Laura Ingalls Wilder Historic Highway naar Spring Valley. Dit is de plaats waar vooral Almanzo’s familie lang heeft gewoond en Almanzo en Laura ook samen een jaar bij de familie zijn geweest. We reden naar de kerk waar een bord stond dat Laura, Almanzo en Rose hier ook hadden gewoond en verder de familie van Almanzo jarenlang een boerderij had gehad. Het was al laat en het museum was al dicht.
We reden door naar Minneapolis om met het vliegtuig verder te gaan voor ons tweede stuk vakantie. We zijn de nationale parken in het Westen van Amerika gaan bekijken. Ook zijn we toen in San Franscisco geweest. Daar zijn we nog naar het huis gelopen van Rose. Het uitzicht vanaf dat huis was erg mooi. Helaas was er verder van de plaats geen historische plek gemaakt. Ze waren er aan het verbouwen. We hebben er wat rond gekeken en dat was echt het allerlaatste wat we met betrekking tot Laura Ingalls Wilder hebben gezien.
Dit was mijn verslag van een reis naar Laura Ingalls Wilder. Het was een geweldige ervaring voor een grote fan.
Ik hoop dat jullie hebben genoten van het verhaal en de foto’s. Hebben jullie nog vragen, dan hoor ik ze graag!
We waren de laatste bezoekers van de dag en kregen de laatste rondleiding. In Burr Oak ligt het Masters’ Hotel. Hier hebben Pa en Ma het hotel mee gerund tussen “het kleine huis aan de rivier” en “Aan het zilvermeer”. Het is een rit oostwaards, en Laura heeft het daarom waarschijnlijk uit haar verhaal gelaten. Tevens is dit het jaar geweest waarin kleine Freddy is geboren en gestorven. In ieder geval was het hotel er nog en ook nog te bezichtigen. De huidige winkel was de vroegere taverne. Daarachter was een klein kamertje waar de familie Steadman (het gezin waar Pa en Ma het hotel meer runde) woonde. Het was maar een kleine kamer voor 5 personen, maar eigenlijk was het hele hotel erg klein. Dan was er een doorgang, met trappen, naar de parlor van het hotel. In de parlor stonden banken en een kachel. Er lagen brieven die Laura had geschreven. Er was ook een kaart van het blindencollege in Vinton, Iowa, waar Mary heeft gezeten. Ook lagen er papieren van het college waar in stond dat Mary in haar eerste jaar de prijs voor “netste meisje” had gewonnen.
Hiernaast was de kamer van Mr. Bisbee. Het was de grootste kamer van het hele hotel en er woonde slechts (permanent) 1 man. Mr. Bisbee was een rijke man, die enige huizen in Burr Oak bezat. Hij woonde in het hotel omdat daar voor hem werd gekookt en gewassen. Hij leerde Laura het zingen van de toonladders.
Ook hingen in deze kamer foto’s van de familie Steadman. Een van de jongens overleed op 14-jarige leeftijd na een ongeluk. De moeder van het gezin overleed vrij kort na het vertrek van de familie Ingalls. Waarschijnlijk was ze al ziek in de tijd dat zij er waren, waardoor Laura en Mary veel op haar kinderen moesten passen, en Ma veel werk alleen moest doen.
Ook hingen er foto’s van het stenen huis waarin Grace is geboren en dat Pa later heeft gehuurd van Mr. Bisbee.
Toen gingen we de trap op naar boven. Daar waren nog 4 kamers. Ook allemaal erg klein. Een van deze kamers werd bewoond door Mr. Reid, de leraar van school. Er lagen nog kleren van hem en zijn gezin.
Dan waren er nog drie kamers over die verhuurd werden. De kamers waren niet groot, maar wel netjes ingericht. Op de overloop stond dan nog een bed met een touwmatras voor de koetsier van de postkoets.
Ik was verbaasd over het hotel. Dat het toch nog best groot was, maar qua indeling ook weer heel klein. Ik was heel blij dat we er voor waren omgereden. Er hingen ook nog foto’s van dat ze het hotel aan het verbouwen waren. Eigenlijk is niets meer in het hotel origineel. Er ging ook nog een trap naar beneden.
Beneden kwam je links in de keuken. Hier kookte Ma, ze deed de afwas en ook de was van het hotel. Ze kookte drie maaltijden per dag voor zeker 20 mensen of meer. Ging je weer links dan kwam je in een slaapkamer. Dit was de kamer van de familie Ingalls. Er paste net een tweepersoonsbed in en dan nog een onderschuifbed. Ze sliepen er met z’n vijven. Daarnaast was er nog een grote eetkamer. Hij leek in vergelijking met het hele hotel behoorlijk groot, maar voor 20 mensen was het helemaal geen grote ruimte. Bij de ingang van de eetkamer was nog een lean-to. Er waren ook kasten, die mogelijk nog origineel waren.
Ik keek nog rond in het winkeltje. Daarna maakten we foto’s. Ook in het hotel. Daarna buiten op de veranda. We liepen nog om het hotel heen.
In de tuin stond nog een huifkar. Er liep een klein riviertje. Vroeger liep dat echt door de achtertuin, nu er meer naast. We keken nog even verder rond, voor we Burr Oak weer verlieten.
We volgden nogmaals de Laura Ingalls Wilder Historic Highway naar Spring Valley. Dit is de plaats waar vooral Almanzo’s familie lang heeft gewoond en Almanzo en Laura ook samen een jaar bij de familie zijn geweest. We reden naar de kerk waar een bord stond dat Laura, Almanzo en Rose hier ook hadden gewoond en verder de familie van Almanzo jarenlang een boerderij had gehad. Het was al laat en het museum was al dicht.
We reden door naar Minneapolis om met het vliegtuig verder te gaan voor ons tweede stuk vakantie. We zijn de nationale parken in het Westen van Amerika gaan bekijken. Ook zijn we toen in San Franscisco geweest. Daar zijn we nog naar het huis gelopen van Rose. Het uitzicht vanaf dat huis was erg mooi. Helaas was er verder van de plaats geen historische plek gemaakt. Ze waren er aan het verbouwen. We hebben er wat rond gekeken en dat was echt het allerlaatste wat we met betrekking tot Laura Ingalls Wilder hebben gezien.
Dit was mijn verslag van een reis naar Laura Ingalls Wilder. Het was een geweldige ervaring voor een grote fan.
Ik hoop dat jullie hebben genoten van het verhaal en de foto’s. Hebben jullie nog vragen, dan hoor ik ze graag!
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Zo, het hele verhaal met foto´s is overgezet naar dit forum.
(Helaas) zonder alle enthousiaste reacties die jullie er tussendoor heben geschreven toen ik het vorig jaar in delen schreef. Die reacties waren erg leuk om te lezen.
Hierbij nog wat antwoorden op vragen die op het oude forum gesteld werden
Ja, er zijn helaas plekken waar wij niet geweest zijn.
Dit zijn Independence, Kansas (kleine huis op de prairie) en Malone, New York (woonplaats Almanzo)
Deze plekken waren echt te ver uit de route. Hier zijn ook musea.
Nee, ik zou daar niet perse heen hoeven. De Smet en Mansfield waren echte aanraders voor de grote fans.
Maar mocht ik er in de buurt komen, dan zou ik ze zeker bezoeken (maar die kans is klein)
Er zijn hooguit 5 foto's die jullie niet gezien hebben.
Dat zijn dan ook echt niet de interessantste foto's.
De rest staat er echt allemaal op.
(Helaas) zonder alle enthousiaste reacties die jullie er tussendoor heben geschreven toen ik het vorig jaar in delen schreef. Die reacties waren erg leuk om te lezen.
Hierbij nog wat antwoorden op vragen die op het oude forum gesteld werden
Ja, er zijn helaas plekken waar wij niet geweest zijn.
Dit zijn Independence, Kansas (kleine huis op de prairie) en Malone, New York (woonplaats Almanzo)
Deze plekken waren echt te ver uit de route. Hier zijn ook musea.
Nee, ik zou daar niet perse heen hoeven. De Smet en Mansfield waren echte aanraders voor de grote fans.
Maar mocht ik er in de buurt komen, dan zou ik ze zeker bezoeken (maar die kans is klein)
Er zijn hooguit 5 foto's die jullie niet gezien hebben.
Dat zijn dan ook echt niet de interessantste foto's.
De rest staat er echt allemaal op.