De volgende ochtend stonden we vroeg op. Ik wilde als eerste bij het Wilder-huis zijn en dat ging om 9 uur open. Omdat de comping zo dichtbij het huis was, ben ik er alleen naar toe gelopen. Het hek was open, er stonden al een paar auto’s, maar we waren toch de eerste bezoekers!!
Na betaald te hebben, mochten we een video kijken. De film duurde een kwartier. Er waren dingen over Laura te zien en iemand speelde op Pa’s viool. Ook was Laura te horen.
Hierna mochten we het museum in. Als eerste zag ik Pa’s viool. Hij stond in een mooie vitrinekast. Een maal per jaar wordt hij er uit gehaald en speelt er iemand op. Ook zag ik Laura’s porseleinen doosje met het kopje en theepotje er op. Er was een stukje uit, maar toch bewaard en tentoongesteld. Toen kwamen er vitrines met van alles van de Wilder en Ingalls familie. Er waren ook foto’s die ik nog niet kende. Er waren boeken die nog van Ma geweest waren. Er lagen brieven die door Ma, Mary, Laura, Carrie en Grace handgeschreven waren. Ook zag ik de originel glazen schaal met daarop “give us this day our daily bread”. De schaal die destijds als enige uit de brand gered is. Er waren heel veel foto’s en ook het overlijdensprentje van Pa:
“In loving remembrance of:
C.P. Ingalls
Died Juni 8, 1902
Age 65 years
Gone but not forgotten.
‘T is hard to break the tender cord
When Love is bound the heart
‘T is hard, so hard, to speak the words
“we must forever part”
dearest loved one, we must lay thee
In the peaceful grave’s embrace
But thy memory will be cherised
Till we see thy heavenly face”
Ook was er een brief van Carrie aan Laura. Er stond dat Mary een tweede hersenbloeding had gehad en dat ze er slecht aan toe was. Dat de dokter en zuster haar weinig kans meer gaven. Dat Carrie hoopte dat Mary niet zou lijden als ze “ging” en dat ze nu niet leed. Carrie zou Laura een telegram sturen als Mary was overleden. Mary had die ochtend nog naar Laura gevraagd. Het was een brief met potlood geschreven en heel snel. Dat kon je ook zien.
Er lag veel naaiwerk van de meisjes. Geborduurde zakdoekjes, zelfs het stukje kant dat Ida aan Laura gaf bij haar trouwen. Patchwork dekens, Laura’s witte jurk. Er was een kussen met een geborduurd vers door Mary. Ook lag er Mary’s braillelei en er lag kralenwerk dat door Mary was gemaakt. Er lagen ook nog spullen van de Wilder’s. Oude foto’s, gereedschap van Almanzo. En er stond een replica van de wagen waarmee de Wilder’s naar Mansfield zijn gegaan. Ook waren er de writtingdesk van Laura waarin het briefje van honderd dollar was verdwenen en het ladenkastje dat Almanzo voor Laura had gemaakt.
Er was een schap met de Lauraboeken in allerlei talen, maar die zie je eigenlijk in alle musea. En er lagen manuscipten van Laura. Toen ik bij het deel van het museum kwam dat over Rose ging, kwamen er meer bezoekers en ik wilde eigenlijk alleen een rondleiding door het witte huis. Louis en ik liepen snel door, vooral ook omdat we in het museum nog terug konden komen en zodoende kregen we een `priverondleiding` door het huis in Mansfield. De mevrouw die ons rondleidde, hield zich heel erg aan alle regeltjes en snapte ons enthousiasme niet. Dat was wel jammer, maar verder was het een prachtig rondleiding.
Ik neem jullie mee voor een rondleiding door het huis. Te beginnen in het aanbouwtje bij de keuken. Daarna stapten we de keuken in. De keuken was de eerste, en oudste kamer van het huis. Deze was verplaatst van de blokhut naar hier. De blokhut waar Almanzo en Laura eerst in hadden gewoond, was maar een klein stukje bij deze plaats vandaan. De keuken was gelig met mintgroenig. Alles was er heel laag, want Laura was maar een klein vrouwtje geweest en ook Almanzo was niet groot. Er hingen hier wel gordijnen voor de ramen. We zagen de plaats waar Laura haar brooddeeg maakte en het brood bakte. Omdat ze daar zo´n hekel aan had, kon ze op die plaats goed naar buiten kijken. Er stond een houtkachel om op te koken en ook een electrisch fornuis. Laura kookte eigenlijk altijd op het houtvuur, omdat ze dan het eten lekkerder vond smaken. Ze gebruikte het electrische fornuis alleen als ze haast had of iets op moest warmen. Het was dus eigenlijk haar magnetron. De kasten in de keuken waren allemaal dicht en er zou ook niets in zitten. Toen kwamen we in de eetkamer. Daar was een buitendeur naar de porch (veranda) en daar hing een schommelbank. Het leek me een heerlijke plek om in de warme zomer te zitten. In de eetkamer was het kabinet dat Almanzo gemaakt had. Allemaal kastjes en een doorgeefluik naar de keuken. Er stond nog een tafel en daarop lagen alle kaarten die Laura toegestuurd had gekregen voor haar 90ste verjaardag. Dat was tenslotte 3 dagen voor haar overlijden geweest. DE klok stond er ook. De klok die Almanzo voor de eerste kerst samen mee naar huis had genomen en die hij, tot zijn dood, elke avond opwond. Er stond ook nog een kachel en een stoel. Deze kamer had meer groen als kleur.
Toen gingen we links naar de aangrenzende slaapkamer.Rechtdoor was ook een deur, maar die was dicht. Er stonden twee single bedden in de kamer. Toen ik me afvroeg waarom dat was, luidde het antwoord dat het waarschijnlijk was dat Laura en Almanzo toen ze al heel oud waren, appart sliepen. Laura’s kaptafel was er te zien en een oude radio. Deze kamer was donkergroen. We konden ook een stukje van de badkamer zien. Er was een bad. In de slaapkamer stond ook een luie stoel, met brede leuningen om dingen op te zetten of brieven op te schrijven.
We gingen rechts door een deurtje en kwamen in een heel klein kamertje. Er stond een burootje in en een divan. Aan dit bureau had Laura al haar boeken geschreven. (het bureau leek precies op het bureau dat in “pioneer girl”staat waarin Laura dan zit te schrijven). Met name ’s nachts kreeg Laura inspiratie om te schrijven. Dan ging ze uit bed en schreef. Als ze dan wilde gaan slapen, ging ze niet terug naar de slaapkamer, bang om Almanzo wakker te maken. De ging ze op de divan liggen. De divan was heel bol in het midden, mij leek dat je er nooit lekker op kon liggen. Maar Laura sliep daar dan dus en als Almanzo ’s morgens wakker werd en haar daar zag liggen, dan wist hij dat ze had zitten schrijven in de nacht. Hij legde dan een deken over Laura heen en begon zelf aan het ochtendwerk. Er stond ook nog een kist in het kamertje. Dat was vroeger een kast geweest, maar omgebouwd tot een kist, want Laura en Almanzo verspilden niets. Almanzo maakte ook veel meubels in het huis. Hij was heel handig.
Toen moesten we weer naar rechts drie kleine treetjes op. Je stond dan op een klein plateautje waar links een grote trap omhoog ging en rechts was een muur en voor je gingen ook weer drie treetjes naar beneden. Omdat wij maar met z’n tweeen waren, mochten we de eerste paar treden van de lange trap op. We konden zo net op de overloop kijken en in de witte logeerkamer die daar was. Daarna gingen we de drie treetjes voor ons af en stonden we in de woonkamer. Er was direct links een hoek met raambanken. Hier hingen geen gordijnen voor de ramen en je had dus een prachtig uitzicht op Rocky Ridge. Voor ons was de hoek bij de haard met banken. Aan de rechterkant was de “muziekkamer” en schuin rechts was de “bibliotheek”.
In de muziekkamer stond een pomporgel. Er stond ook een groot dressoir en daarop een pianola/ grammafoon. Laura kon een beetje orgel spelen, maar alleen voor zichzelf en niet voor publiek. Boven het dressoir hing een heel mooi schilderij van Rose, waarschijnlijk van toen ze net in Kansas City was.
Dan de bibliotheek. Hierin stonden wel zo’n 300 boeken. De wand was halfhoog, dus we konden niet zo goed in de bibliotheek zelf kijken. Er waren heel veel planken met boeken. Ook zouden er nog exemplaren staan die van Ma waren geweest. Op de tussenwand stond een schip van hout dat Rose eens van iemand had gekregen en er stonden nog meer souvenirs van de reizen van Rose.
Toen de “bankenhoek” bij de haard. De haard was gemaakt van drie grote stenen die op Rocky Ridge waren gevonden. Laura wilde heel graag een haard van die stenen, maar Almanzo vond het wel heel erg veel werk. Laura redeneerde, pleitte, vroeg, mopperde en uiteindelijk huilde ze en toen ging Almanzo toch maar de stenen gebruiken. Op de banken lag een kussen dat nog door de moeder van Almanzo was gemaakt. En in zijn latere leven knoopte Almanzo kleedjes en die lagen er ook een aantal. En een kussen met een paard er op.
In de hoek bij het raam stond een tafel gemaakt van de stam van een cypres. Deze had Almanzo zelf gemaakt.
We hadden de hele rondleiding gemaakt. Hoewel ik het voorstelde, mochten we de rondleiding niet nog een keer maken, alleen als we nog een keer betaalden. Maar gelukkig had ik bij deze rondleiding heel goed gekeken en geluisterd. We mochten via de voordeur naar buiten en stonden op de porch aan de voorkant.
Let op: de bovenste foto is in spiegelbeeld!
We maakten foto’s van het huis en van mij voor het huis en van Rocky Ridge. We waren nog steeds de eersten/ enigen en het was rustig en heel mooi. We maakten ook foto’s van het interieur, met onze handen om de flits en via het raam. Binnen mocht je, natuurlijk, geen foto’s maken, maar we wilden toch iets hebben. Ik heb daar vaak gedacht dat als Laura nog had geleeft ik gastvrijer was ontvangen. Dat Laura dan wel niet de bewondering voor haar persoon begreep, maar het wel toeliet. Dat ik meer had gemogen als Laura er nog was geweest.
We keken naar het ravijn naast het huis, maar door droogte liep daar allang geen water meer. En er stond ook weer een hek. Maar Rocky Ridge was mooi en het uitzicht was prachtig. Het idee alleen al dat overal waar wij liepen, Laura en Almanzo ook hadden gelopen. Dat hun handen de plaats hadden gemaakt tot wat het was. Echt reuze bijzonder om daar te zijn.
Omdat we nu heel veel gezien hadden, besloten we door te rijden naar het Rockhouse. Maar dat bewaar ik tot de volgende keer.