Happy Birthday to Laura!
By Laura Welser on February 7, 2013| 30 Responses
It’s Laura’s birthday. In the Big Woods of Wisconsin, she was born 146 years ago today. I’m quite certain that she never would have believed that she would have such a following who would be celebrating, not only her birthday, but her words.
If you’re here reading this then you are more than likely a reader of the Little House books. Maybe you’ve read them once, maybe you’ve read them more than once (in many cases, waaay more than once). Perhaps you watched the tv series, which lead you to the books. Or you could be a book purist.
Whatever the reason, here you are and we’re happy that you’re celebrating with us!
Dit berichtje kwam ik vandaag tegen en ik vond het leuk hier te plaatsen.
146 jaar geleden werd ze dus geboren en tot op de dag van vandaag hebben we allemaal nog steeds veel plezier van haar boeken etc..
Een verjaardag kan natuurlijk niet zonder een cadeautje. Nu had ik zo gedacht, laten we allemaal vertellen wat je lievelings verhaal/passage/vers/citaat uit de boeken is ( of uit de tv-serie).
Ik weet, het is moeilijk, want er is zoveel moois, maar als ik er eens goed over nadenk, kom ik wel op iets moois en ik hoop dat jullie hier ook aan willen meedoen?
Hartelijk gefeliciteerd, Laura!
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Mijn lievelingsstukje:
Laura die haar naamkaartjes heeft opgehaald in DeSmet en dan snel naar school moet. Dat de buggy met de mooie paarden naast haar stopt en Almanzo vraagt of hij haar naar school mag brengen. Hun gesprek in de buggy over de naamkaartjes en de naam van Almanzo. En dan..
" ze waren bij de school. Hij hield de teugels vast terwijl hij uit de buggy sprong, zijn pet afnam, en haar zijn hand bood om haar omlaag te helpen. Ze had geen hulp nodig. Ze raakte nauwelijks zijn handschoen aan met de vingertoppen van de hare toen ze licht op de grond neerkwam.
Dank je voor de rit; zei ze.
Niets te danken, antwoorde hij. Zijn haar was niet zwart zoals ze gedacht had. Het was donkerbruin, en zijn ogen waren zo donkerblauw, dat ze niet bleek leken in zijn donker verbrande gezicht. Hij had vaste, betrouwbare en toch vrolijke ogen."...
Ik vind dit zo mooi omdat in het gesprek in de buggy Laura's onzekerheid zo duidelijk blijkt. En als ze uit de buggy stapt, ziet ze Almanzo eigenlijk voor het eerst pas echt.
Laura die haar naamkaartjes heeft opgehaald in DeSmet en dan snel naar school moet. Dat de buggy met de mooie paarden naast haar stopt en Almanzo vraagt of hij haar naar school mag brengen. Hun gesprek in de buggy over de naamkaartjes en de naam van Almanzo. En dan..
" ze waren bij de school. Hij hield de teugels vast terwijl hij uit de buggy sprong, zijn pet afnam, en haar zijn hand bood om haar omlaag te helpen. Ze had geen hulp nodig. Ze raakte nauwelijks zijn handschoen aan met de vingertoppen van de hare toen ze licht op de grond neerkwam.
Dank je voor de rit; zei ze.
Niets te danken, antwoorde hij. Zijn haar was niet zwart zoals ze gedacht had. Het was donkerbruin, en zijn ogen waren zo donkerblauw, dat ze niet bleek leken in zijn donker verbrande gezicht. Hij had vaste, betrouwbare en toch vrolijke ogen."...
Ik vind dit zo mooi omdat in het gesprek in de buggy Laura's onzekerheid zo duidelijk blijkt. En als ze uit de buggy stapt, ziet ze Almanzo eigenlijk voor het eerst pas echt.
-
Gast
-
Juud
- Berichten: 529
- Lid geworden op: 28-08-2011 20:03
Mijn favoriete citaat uit de boeken (ook al heb ik het boek zelf nooit in zijn geheel gelezen) komt uit Een Huis voor Laura (These Happy Golden Years) en dat is de verloving van Laura en Almanzo:
'Weer werd het stil en ze zwegen tot Barnum uit eigen beweging de weg naar het noorden insloeg, naar huis. Toen zei Laura: "Ik heb voor jou gezongen, nu zou ik er wat voor geven om te weten wat je denkt."
"Ik vroeg me af..." Almanzo zweeg. Toen nam hij Laura's hand, die wit glansde in het sterrenlicht, en zijn zongebruinde hand sloot zich er zacht omheen. Dat had hij nooit eerder gedaan.
"Je hand is zo klein," zei hij. Weer stilte. Toen zei hij vlug: "Ik vroeg me af of je een verlovingsring zou willen hebben."
"Dat hangt er van af wie me die aanbiedt," zei Laura.
"Als ik het deed?" vroeg Almanzo.
"Dan zou het van de ring afhangen," antwoordde Laura en trok haar hand terug.
Het was later dan gewoonlijk toen Almanzo de volgende zondag kwam. "Het spijt me dat ik zo laat ben," zei hij toen Laura in de buggy zat en ze wegreden.
"We kunnen een kortere rit maken," antwoordde Laura.
"Maar we moeten naar het Henrymeer. Het is zowat onze laatste kans voor wilde druiven, nu ze berijpt zijn," zei Almanzo.
Het was een zonnige middag, warm voor de tijd van het jaar. Aan beide kanten van de smalle weg tussen de Tweelingmeren hingen de rijpe wilde druiven aan hun ranken tussen de bomen. Almanzo reed langzaam, en vanuit het rijtuig plukten hij en Laura de druiventrossen. Ze aten van de geurige zoetheid, en keken naar het water dat rimpelde in de zonneschijn, en ze hoorden de kleine golfjes tegen de oever kabbelen.
Toen ze naar huis reden, ging de zon onder in een vlammende westelijke hemel. De schemer viel over de prairie en de avondwind blies zachtjes door het rijtuig.
Toen tilde Almanzo, die met één hand reed, met zijn andere Laura's hand op en ze voelde iets koels over haar ringvinger glijden en hij zei: "Je zei dat het af zou hangen van de ring. Hoe vind je deze?"
Laura hief haar hand omhoog naar het eerste licht van de volle maan. Het goud van de ring en van de ovale versiering glansde in de bleke manestralen. Drie kleine stenen glommen er in de ovale gouden zetting.
Waarom deze passage extra bijzonder is ondanks dat ik het boek niet in zijn geheel heb gelezen en het niet eens in mijn bezit heb, komt over een paar dagen aan bod in het topic 'Waarom Laura Ingalls Wilder'.
Mijn favoriete passage uit de serie is erg lastig, aangezien ik vooral een fan ben van afleveringen in zijn geheel en dan vooral de afleveringen uit het begin, die zo'n warme, lieve en saamhorige uitstraling hebben. Echter vind ik die afleveringen vooral in zijn gehéél heel goed en een favoriete passage uitkiezen wordt heel lastig.
Dan ga ik nu ter plekke voor een aflevering die ik kortgeleden nog gezien heb en een passage die me nu direct te binnen schiet. Een heel mooie passage vond ik de volgende uit de aflevering 'The Talking Machine' uit seizoen 2, nadat Charles Laura vindt als ze verdrietig is weggerend na de streek van Nellie in de klas:
‘Come on now, it’s all right.’
‘I don’t know what to do Pa…’
‘Well then just don’t do anything, you didn’t do anything wrong. We have a lot of funny notions born inside of us Halfpint, and one of the funniest is that we are supposed to hide the way we feel about people. Let me tell you: everybody wants to know that they’re loved, they’re needed and cared about.”
Het is heel erg waar namelijk. Ik kan me heel erg indenken hoe Laura zich voelde toen Nellie dat voor de klas afspeelde. Als ik haar was, was ik ook heel snel weggerend en had nooit meer naar school terug willen keren. Die speech van Charles was echt de spijker op zijn kop. Het klopt inderdaad dat het heel erg eng is om aan een ander te vertellen hoe je over diegene denkt en wat je voor die persoon voelt, maar als het een goed persoon is, dan zal die nooit boos op je zijn of naar reageren, ook al voelt die persoon niet hetzelfde. Niemand zal boos worden om het feit dat diegene hoort dat hij/zij geliefd is. Het is uiteindelijk hetgeen dat iedereen juist graag wil horen, wat er ook gebeurt. Dat maakt het voor de persoon zelf niet minder eng, maar het is uiteindelijk wel zo. Wie wordt er uiteindelijk nou boos om zoiets? Het is uiteindelijk juist het mooiste compliment dat je kan krijgen.
'Weer werd het stil en ze zwegen tot Barnum uit eigen beweging de weg naar het noorden insloeg, naar huis. Toen zei Laura: "Ik heb voor jou gezongen, nu zou ik er wat voor geven om te weten wat je denkt."
"Ik vroeg me af..." Almanzo zweeg. Toen nam hij Laura's hand, die wit glansde in het sterrenlicht, en zijn zongebruinde hand sloot zich er zacht omheen. Dat had hij nooit eerder gedaan.
"Je hand is zo klein," zei hij. Weer stilte. Toen zei hij vlug: "Ik vroeg me af of je een verlovingsring zou willen hebben."
"Dat hangt er van af wie me die aanbiedt," zei Laura.
"Als ik het deed?" vroeg Almanzo.
"Dan zou het van de ring afhangen," antwoordde Laura en trok haar hand terug.
Het was later dan gewoonlijk toen Almanzo de volgende zondag kwam. "Het spijt me dat ik zo laat ben," zei hij toen Laura in de buggy zat en ze wegreden.
"We kunnen een kortere rit maken," antwoordde Laura.
"Maar we moeten naar het Henrymeer. Het is zowat onze laatste kans voor wilde druiven, nu ze berijpt zijn," zei Almanzo.
Het was een zonnige middag, warm voor de tijd van het jaar. Aan beide kanten van de smalle weg tussen de Tweelingmeren hingen de rijpe wilde druiven aan hun ranken tussen de bomen. Almanzo reed langzaam, en vanuit het rijtuig plukten hij en Laura de druiventrossen. Ze aten van de geurige zoetheid, en keken naar het water dat rimpelde in de zonneschijn, en ze hoorden de kleine golfjes tegen de oever kabbelen.
Toen ze naar huis reden, ging de zon onder in een vlammende westelijke hemel. De schemer viel over de prairie en de avondwind blies zachtjes door het rijtuig.
Toen tilde Almanzo, die met één hand reed, met zijn andere Laura's hand op en ze voelde iets koels over haar ringvinger glijden en hij zei: "Je zei dat het af zou hangen van de ring. Hoe vind je deze?"
Laura hief haar hand omhoog naar het eerste licht van de volle maan. Het goud van de ring en van de ovale versiering glansde in de bleke manestralen. Drie kleine stenen glommen er in de ovale gouden zetting.
Waarom deze passage extra bijzonder is ondanks dat ik het boek niet in zijn geheel heb gelezen en het niet eens in mijn bezit heb, komt over een paar dagen aan bod in het topic 'Waarom Laura Ingalls Wilder'.
Mijn favoriete passage uit de serie is erg lastig, aangezien ik vooral een fan ben van afleveringen in zijn geheel en dan vooral de afleveringen uit het begin, die zo'n warme, lieve en saamhorige uitstraling hebben. Echter vind ik die afleveringen vooral in zijn gehéél heel goed en een favoriete passage uitkiezen wordt heel lastig.
Dan ga ik nu ter plekke voor een aflevering die ik kortgeleden nog gezien heb en een passage die me nu direct te binnen schiet. Een heel mooie passage vond ik de volgende uit de aflevering 'The Talking Machine' uit seizoen 2, nadat Charles Laura vindt als ze verdrietig is weggerend na de streek van Nellie in de klas:
‘Come on now, it’s all right.’
‘I don’t know what to do Pa…’
‘Well then just don’t do anything, you didn’t do anything wrong. We have a lot of funny notions born inside of us Halfpint, and one of the funniest is that we are supposed to hide the way we feel about people. Let me tell you: everybody wants to know that they’re loved, they’re needed and cared about.”
Het is heel erg waar namelijk. Ik kan me heel erg indenken hoe Laura zich voelde toen Nellie dat voor de klas afspeelde. Als ik haar was, was ik ook heel snel weggerend en had nooit meer naar school terug willen keren. Die speech van Charles was echt de spijker op zijn kop. Het klopt inderdaad dat het heel erg eng is om aan een ander te vertellen hoe je over diegene denkt en wat je voor die persoon voelt, maar als het een goed persoon is, dan zal die nooit boos op je zijn of naar reageren, ook al voelt die persoon niet hetzelfde. Niemand zal boos worden om het feit dat diegene hoort dat hij/zij geliefd is. Het is uiteindelijk hetgeen dat iedereen juist graag wil horen, wat er ook gebeurt. Dat maakt het voor de persoon zelf niet minder eng, maar het is uiteindelijk wel zo. Wie wordt er uiteindelijk nou boos om zoiets? Het is uiteindelijk juist het mooiste compliment dat je kan krijgen.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Mijn lievelingsgedeelte komt uit deel 2 "het kleine huis op de prairie", als het kerstmis wordt en het water in de rivier door de vele regenbuien te hoog komt te staan. Zo hoog dat Laura en Mary vrezen dat de kerstman nu niet kan komen, want het is nu veel te gevaarlijk om de rivier over te steken. Verdrietig gaan de meisjes op kerstavond naar bed, maar op kerstochtend wordt Laura wakker van het woeste grommen van Jack en van een stem die roept: "Ingalls, Ingalls".
Het was meneer Edwards! Hij had zijn kleren op zijn hoofd gedragen tijdens het zwemmen en nu klappertandde hij van de kou en zijn stem beefde, maar hij zou snel weer in orde zijn, zodra hij warm was geworden. Pa legt extra houtblokken op het vuur, meneer Edwards komt bij het bed van de meisjes zitten en ma doet de door meneer Edwards meegebrachte cadeautjes in de kousen die bij de haard hangen.
Meneer Edwards vertelt het verhaal hoe hij in Independence de kerstman was tegengekomen en dat de kerstman hem had gevraagd of hij de kerstcadeautjes wilde meenemen naar de Verdigrisrivier waar twee heel lieve meisjes woonden, die hij dit jaar helaas niet kon bezoeken, omdat het water in de rivier te hoog stond.
Meneer Edwards wilde met alle plezier de cadeautjes meenemen en zodoende kwam hij dus op kerstochtend naar hun huis.
De cadeautjes bestonden uit: een glimmende nieuwe beker, een lange wit, rood gestreepte pepermuntstok, een kleine hartvormige koek en een cent!
Bijna vergaten de meisjes meneer Edwards te bedanken, zo verdiept waren ze in hun cadeaus, maar toen ma hun een seintje gaf, zeiden ze uit de grond van hun hart: "O, dank u, meneer Edwards, dank u!"
Maar wat raar, pa schudde meneer Edwards ook een paar keer de hand en het leek wel of pa, ma en meneer Edwards bijna huilden???????
Maar waarom? Laura begreep het niet, dus keek ze maar weer naar haar mooie cadeautjes.
Toen volgde een heerlijk ontbijt en daarna nog een heerlijk kerstmaal met kalkoen en na het eten gingen ze lekker allemaal om het vuur zitten en werden er verhalen over vroeger verteld.
Het was een heerlijk kerstfeest!
Het was meneer Edwards! Hij had zijn kleren op zijn hoofd gedragen tijdens het zwemmen en nu klappertandde hij van de kou en zijn stem beefde, maar hij zou snel weer in orde zijn, zodra hij warm was geworden. Pa legt extra houtblokken op het vuur, meneer Edwards komt bij het bed van de meisjes zitten en ma doet de door meneer Edwards meegebrachte cadeautjes in de kousen die bij de haard hangen.
Meneer Edwards vertelt het verhaal hoe hij in Independence de kerstman was tegengekomen en dat de kerstman hem had gevraagd of hij de kerstcadeautjes wilde meenemen naar de Verdigrisrivier waar twee heel lieve meisjes woonden, die hij dit jaar helaas niet kon bezoeken, omdat het water in de rivier te hoog stond.
Meneer Edwards wilde met alle plezier de cadeautjes meenemen en zodoende kwam hij dus op kerstochtend naar hun huis.
De cadeautjes bestonden uit: een glimmende nieuwe beker, een lange wit, rood gestreepte pepermuntstok, een kleine hartvormige koek en een cent!
Bijna vergaten de meisjes meneer Edwards te bedanken, zo verdiept waren ze in hun cadeaus, maar toen ma hun een seintje gaf, zeiden ze uit de grond van hun hart: "O, dank u, meneer Edwards, dank u!"
Maar wat raar, pa schudde meneer Edwards ook een paar keer de hand en het leek wel of pa, ma en meneer Edwards bijna huilden???????
Maar waarom? Laura begreep het niet, dus keek ze maar weer naar haar mooie cadeautjes.
Toen volgde een heerlijk ontbijt en daarna nog een heerlijk kerstmaal met kalkoen en na het eten gingen ze lekker allemaal om het vuur zitten en werden er verhalen over vroeger verteld.
Het was een heerlijk kerstfeest!
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
In Amerika werd ook de vraag gesteld wat je lievelingsgedeelte uit een boek/welke passage/hoofdstuk of welke televisie-aflevering/ welke scene je het leukst vond en je kon daar iets winnen.
Ene Naomi had ook meegedaan met dit verhaaltje
I too have many favorites, of course. But one that comes to mind is this one — it’s such a clear picture of the difference in personality between Laura and Mary.
“Mary and Laura wanted to catch one. Again and again they almost had one. The gopher would stand perfectly still until you were sure you had him this time, then just as you touched him. He wasn’t there. There was only his round hole in the ground.
Laura ran and ran and couldn’t catch one. Mary sat perfectly still beside a hole, waiting for one to come up, and just beyond her reach gophers scampered merrily and gophers sat up and looked at her. But not one every came out of that hole.”
en met deze inzending had ze een pot stroop gewonnen met onderstaand versje erbij:
Roses are red,
Violets are blue,
Maple syrup is sweet,
And Naomi,
a jug of it
is coming to you!
Rozen zijn rood,
viooltjes zijn blauw,
stroop is zoet,
en Naomi,
een pot hiervan
is onderweg naar jou.
Leuk is dit he, jongens?
Zoiets zou ik ook wel graag hier willen invoeren, maar dan niet iets in vaste vorm, maar als plaatje die je dan bij je naam mag voeren.
Lijkt dit jullie iets?
Dat we een wedstrijdje gaan houden in wie iets het leuks/ontroerends/mooist kan beschijven of benoemen en dat er na stemmen een plaatje uitgereikt gaat worden?
Ene Naomi had ook meegedaan met dit verhaaltje
I too have many favorites, of course. But one that comes to mind is this one — it’s such a clear picture of the difference in personality between Laura and Mary.
“Mary and Laura wanted to catch one. Again and again they almost had one. The gopher would stand perfectly still until you were sure you had him this time, then just as you touched him. He wasn’t there. There was only his round hole in the ground.
Laura ran and ran and couldn’t catch one. Mary sat perfectly still beside a hole, waiting for one to come up, and just beyond her reach gophers scampered merrily and gophers sat up and looked at her. But not one every came out of that hole.”
en met deze inzending had ze een pot stroop gewonnen met onderstaand versje erbij:
Roses are red,
Violets are blue,
Maple syrup is sweet,
And Naomi,
a jug of it
is coming to you!
Rozen zijn rood,
viooltjes zijn blauw,
stroop is zoet,
en Naomi,
een pot hiervan
is onderweg naar jou.
Leuk is dit he, jongens?
Zoiets zou ik ook wel graag hier willen invoeren, maar dan niet iets in vaste vorm, maar als plaatje die je dan bij je naam mag voeren.
Lijkt dit jullie iets?
Dat we een wedstrijdje gaan houden in wie iets het leuks/ontroerends/mooist kan beschijven of benoemen en dat er na stemmen een plaatje uitgereikt gaat worden?
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Maar Naomi heeft toch gewoon een stukje van Laura overgeschreven?
Het is een bijzonder stukje en het zal niet veel gekozen zijn, dus daarom heeft ze vast gewonnen. En de reden: dat het zoveel zegt over Mary en Laura, vind ik ook heel lief.
Ik wil best hier iets opzetten om iets moois over Laura te schrijven, maar we zijn met zo weinig die reageren, dus dat al jammer zijn.
Weet je nog halfpint, die vragen over de boeken (en ook over de films) wat hier een aantal jaar terug werd gedaan. Dat was ook leuk. Maar ook toen reageerden er te weinig mensen om het gaande te houden.
Het is een bijzonder stukje en het zal niet veel gekozen zijn, dus daarom heeft ze vast gewonnen. En de reden: dat het zoveel zegt over Mary en Laura, vind ik ook heel lief.
Ik wil best hier iets opzetten om iets moois over Laura te schrijven, maar we zijn met zo weinig die reageren, dus dat al jammer zijn.
Weet je nog halfpint, die vragen over de boeken (en ook over de films) wat hier een aantal jaar terug werd gedaan. Dat was ook leuk. Maar ook toen reageerden er te weinig mensen om het gaande te houden.
-
Gast
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Ja, Mieke, ik weet dat Naomi gewoon een stukje heeft overgeschreven, ik gaf dit ook alleen maar als voorbeeld.
Het spelletje dat ik bedoel is: de opdracht is bijv. benoem waarom je de viool van pa zou willen winnen en de winnaar krijgt als cadeautje dan een plaatje van een viool. Of, vertel waarom je de olielamp zou willen winnen, of het herderinnetje, etc. etc.. Begrijpen jullie het?
Het spelletje dat ik bedoel is: de opdracht is bijv. benoem waarom je de viool van pa zou willen winnen en de winnaar krijgt als cadeautje dan een plaatje van een viool. Of, vertel waarom je de olielamp zou willen winnen, of het herderinnetje, etc. etc.. Begrijpen jullie het?
-
Juud
- Berichten: 529
- Lid geworden op: 28-08-2011 20:03
Ik vind het een ontzettend leuk idee!
Een beetje zoals 'The keeper of...' wedstrijden. Ik kan me herinneren dat dit op het vorige forum ook was, en ook op een buitenlands forum.
Alleen kan ik me waarschijnlijk niet veel meer herinneren van de eerdere boeken uit de serie aangezien het echt jaren terug is dat ik die gelezen heb en ik ze inmiddels niet meer in bezit heb. Dus soms weet ik niet meer precies de link tussen een object en de rol binnen de serie en heb ik automatisch een minder verhaal.
Maar ik zal het in ieder geval proberen. Het idee vind ik echt heel leuk.
Een beetje zoals 'The keeper of...' wedstrijden. Ik kan me herinneren dat dit op het vorige forum ook was, en ook op een buitenlands forum.
Alleen kan ik me waarschijnlijk niet veel meer herinneren van de eerdere boeken uit de serie aangezien het echt jaren terug is dat ik die gelezen heb en ik ze inmiddels niet meer in bezit heb. Dus soms weet ik niet meer precies de link tussen een object en de rol binnen de serie en heb ik automatisch een minder verhaal.
Maar ik zal het in ieder geval proberen. Het idee vind ik echt heel leuk.