"Als jullie geen melk genoeg hebben om zure melk te maken, hoe speel je het dan klaar om zulke heerlijke bisquit te bakken, Laura?", vroeg mevrouw Boost.
"Nou, dan gebruiken we gewoon zuurdeeg", zei Laura.
Mevrouw Boost had nog nooit bisquit met zuurdeeg gemaakt! Het was leuk om het haar te leren. Laura nam de hoeveelheid zuurdeeg, die ze nodig had, deed er soda en zout en meel bij, en rolde het deeg uit op de plank.
"Maar hoe maak je het zure deeg?" vroeg mevrouw Boost.
"Eerst doe je een beetje meel met warm water in een pot en dat laat je staan tot het zuur is", zei ma.
"Als je er dan van gebruikt, moet je er altijd wat van overlaten en wat warm water erbij doen, afdekken met een schone doek en warm wegzetten", zei Laura. "En dan is het altijd klaar voor gebruik als je het nodig hebt."
Het kleine huis aan het Zilvermeer, pag. 149.
Ik bak mijn brood al jaren in een broodbakmachine en gebruik dan altijd zakjes houdbare gistpoeder. Mijn vader (hij was vroeger bakker) daarentegen gebruikt altijd echte stukken gist en hij doet het deeg na het kneden en rijzen in echte broodbakblikken. Hij vindt dat ik me er met een Jantje van Leiden vanaf maak door een broodbakmachine en gistpoeder te gebruiken. Maar ik heb geen zin in een vieze aanrecht en als je echte gist gebruikt, moet dat binnen 10 dagen opgemaakt worden anders wordt het zuur en ik weet niet of ik in die 10 dagen weer zin heb om brood te bakken, vandaar dat ik dus houdbare poedergist koop.
Ik had verleden week weer eens zin om te bakken en na het lezen van bovenstaand gedeelte leek het me nu eens leuk om brood om de manier van Laura en Caroline Ingalls te bakken. Dus ben ik zuurdeeg gaan maken. Het is een leuke manier om gistvrij brood te bakken en als je zuurdeeg maakt wordt er niet alleen zuurmelk gemaakt (een natuurlijk middel om ziekte te voorkomen), het maakt ook dat er goede bacteriën in het brood worden gebakken.
Ik ben gewoon aan het proberen geslagen. Ik had één kopje bloem en één kopje warm water in een weckpot gedaan, dit goed gemixt en er een katoenen zakdoek over heen gelegd die ik met een elastiek om de pot had vastgemaakt. Het zuurdeeg moest natuurlijk wel kunnen ademen, maar ik wilde er geen haren of vliegjes in.
Iedere 12 uur "voedde" ik de 'starter' met een kwart kopje bloem en een kwart kopje water op kamertemperatuur. Ik roerde het steeds goed door elkaar en zette het daarna bij het gasfornuis, want de starter moet op een warme plek staan. Niet dat het gasfornuis de hele dag aan is, maar het is wel een warme plek, doordat er steeds gebruik van wordt gemaakt. Ik bleef dit alles herhalen totdat ik bubbels in de weckpot zag ontstaan.
Ik merkte dat de starter tijdens het gehele proces vloeibaar begon te worden en daarom goot ik het waterige deel aan de bovenkant weg, voordat ik weer bloem of water toevoegde en alles goed mengde. Ik was bang dat het anders te zuur zou worden.
Toen de massa goed bubbelde (na vijf dagen) besloot ik dat de tijd rijp was om ermee te gaan bakken.
Ik nam de helft van het zuurdeeg uit de weckpot en zette de andere helft weer terug om het later op de dag klaar te maken voor het vervolg. Ik deed alle benodigdheden bij elkaar in mijn bakblik, voegde het zuurdeeg toe en liet de broodbakmachine zijn werk doen. Al heel snel begon ik te ruiken dat er gebakken werd, maar het was niet de lekkere baklucht die normaal gesproken in het huis hangt. Het was een heel zurige lucht, echt zo'n gistlucht. Toen de broodbakmachine klaar was en ik het deksel opendeed, zag ik dat het brood heel erg hoog gerezen was, maar toen het brood afgekoeld was en ik het kon snijden bleek het brood niet te smaken. Veel te zuur. Zonde van mijn werk. Ik vroeg mijn vader wat ik fout gedaan kon hebben en het antwoord was dat ik veel te veel zuurdeeg had gebruikt.
Voor mij dus geen zuurdeeg van Ma Ingalls meer, ik hou me wel bij de houdbare gist uit een zakje. Dan weet ik zeker dat ik lekker brood krijg en het scheelt me ook veel werk, want je bent toch van te voren een week bezig om van de starter zuurdeeg te krijgen.
hoop maar dat zij het wel lekker vindt 
