Zie hier boven een foto van een in de sneeuw vastgelopen trein in de strenge winter van 1881, de wrede winter waarover Laura Ingalls in haar boek ‘The Long Winter’ vertelt. Let eens op de man die bovenop de trein staat; nu heb je enig idee van schaalverdeling.
Ik hoorde een paar dagen geleden dat er weer ontzettend veel sneeuw is gevallen in Boston en zag hier beelden van op de televisie. Voor ons is dit onvoorstelbaar. Hier in Nederland kennen wij dankzij ons zeeklimaat praktisch geen strenge winters (meer). Ik kwam helemaal in winterse sferen en haalde boven het boek van Laura Ingalls Wilders, “De lange winter” , van de plank, zette een pot thee en begon weer lekker te lezen.
Al lezend bedacht ik dat als je nu de winter van 1880/1881 vergelijkt met de winter van 2015 in Boston, dit toch niet echt zo'n verschrikkelijke, vreselijke, nare winter is.
Vergelijk het leed dat men tegenwoordig ondervindt maar eens met een gruwelijke winter op de prairie: het soort winter dat Laura als jong meisje wakker werd, rillend van de kou in een ijskoud huis, waar de sneeuwstormen omheen bliezen, de hele dag tarwe malend voor een grof bruin brood en hooistokken draaiend om het vuur brandend te houden en kruip daarna maar weer terug in een koud bed waarin je ligt te rillen totdat je eindelijk in slaap valt.
“Er waren geen lessen meer. Er was niets anders in de wereld dan kou en duisternis en werk en grof bruin brood en de wind die waaide.”
Plotseling lijkt de winter van 2015 in Boston als een seizoen waarin je enig ongemak ondervindt en dat alles iets anders gaat dan normaal.
Hier volgen 10 zegeningen uit de moderne tijd, die maken dat we ten opzichte van Laura's boek 'De lange winter' alleen maar dankbaarheid en opluchting kon voelen:
Wordt vervolgd.
