autobiografie Rose Wilder Lane

[Halfpint]

In de jaren 30 van de 20e eeuw was er wereldwijd een grote depressie.
In Amerika had je in de 2e helft van die jaren 30 een schrijversproject, The Federal Writer's Project. Zeker 300 schrijvers verdeeld over 24 Staten deden er aan mee, waaronder Rose Wilder Lane, toen een bekend journaliste en schrijfster. Er werden meer dan 2900 documenten geschreven over het leven van alle dag, over het onderwijs in een familie, de familie-ontwikkeling, inkomen, politieke overtuiging, geloof enz. De documenten mochten niet te lang zijn, tussen de 2000 en 15000 woorden.

Een van deze documenten is een biografie die Rose Wilder Lane van/over zichzelf geschreven heeft.

I was born in Dakota Territory, in a claim shanty, forty-nine years ago come next December. It doesn't seem possible. My father's people were English country family; his ancestors came to America in 1630 and, farming progressively westward, reached Minnesota during my father's boyhood. Naturally, he took a homestead farther west. My mothers ancestors were Scotch and French; her father's cousin was John J. Ingalls, who, "like a lonely crane, swore and swore and stalked the Kansas plain." She is Laura Ingalls Wilder, writer of books for children.

Conditions had changed when I was born; there was no more free land. Of course, there never had been free land. It was a saying in the Dakotas that the Government bet a quarter section against fifteen dollars and five years' hard work that the land would starve a man out in less than five years. My father won the bet. It took seven successive years of complete crop failure, with work, weather and sickness that wrecked his health permanently, and interest rates of 36 per cent on money borrowed to buy food, to dislodge us from that land. I was then seven years old.

We reached the Missouri at Yankton, in a string of other covered wagons. The ferryman took them one by one, across the wide yellow river. I sat between my parents in the wagon on the river bank, anxiously hoping to get across before dark. Suddenly the rear end of the wagon jumped into the air and came down with a terrific crash. My mother seized the lines; my father leaped over the wheel and in desperate haste tied the wagon to the ground, with ropes to picket pins deeply driven in. The loaded wagon kept lifting off the ground, straining at the ropes; they creaked and stretched, but held. They kept wagon and horses from being blown into the river.

Looking around the edge of the wagon covers I saw the whole earth behind us billowing to the sky. There was something savage and terrifying in the howling yellow swallowing the sky. The color came, I now suppose, from the sunset.

"Well, that's our last sight of Dakota," my mother said. "We're getting out with a team and wagon; that's more than a lot can say," my father answered cheerfully.

This was during the panic of '93. The whole Middle West was shaken loose and moving. We joined long wagon trains moving south; we met hundreds of wagons going north; the roads east and west were crawling lines of families traveling under canvas, looking for work, for another foothold somewhere on the land. By the fires in the camps I heard talk about Coxey's army, 60,000 men, marching on Washington; Federal troops had been called out. The country was ruined, the whole world was ruined; nothing like this had ever happened before. There was no hope, but everyone felt the courage of despair. Next morning wagons went on to the north, from which we had been driven, and we went on toward the south, where those families had not been able to live.

We were not starving. My mother had baked quantities of hardtack for the journey; we had salt meat and beans. My father tried to sell the new--and incredible--asbestos mats that would keep food from burning; no one had ten cents to pay for one, but often he traded for eggs or milk. In Nebraska we found an astoundingly prosperous colony of Russians; we could not talk to them. The Russian women gave us -- outright gave us -- milk and cream and butter from the abundance of their dairies, and a pan of biscuits. My mouth watered at the sight. And because my mother could not talk to them, and so could not politely refuse these gifts, we had to take them and she to give in exchange some cherished trinket of hers. She had to, because it would have been like taking charity not to make some return. That night we had buttered biscuits.


These Russians had brought from Russia a new kind of wheat -- winter wheat, the foundation of future prosperity from the Dakotas to Texas.


Three months after we had ferried across the Missouri, we reached the Ozark hills. It was strange not to hear the wind any more. My parents had great good fortune; with their last hoarded dollar, they were able to buy a piece of poor ridge land, uncleared, with a log cabin and a heavy mortgage on it. My father was an invalid, my mother was a girl in her twenties, I was seven years old.

Good fortune continued. We had hardly moved in to the cabin, when a stranger came pleading for work. His wife and children camped by the road, were starving. We still had a piece of salt pork. The terrible question was, "Dare we risk any of it?" My father did; he offered half of it for a day's work. The stranger was overjoyed. Together they worked from dawn to sunset, putting down trees, sawing and splitting the wood, piling into the wagon all it would hole. Next day my father drove to town with the wood.

It was dark before we heard the wagon coming back. I ran to meet it. it was empty. My father had sold that wood for fifty cents in cash. Delirious, I rushed into the house shouting the news. Fifty cents! My mother cried for joy.

That was the turning point. We lived all winter and kept the camper's family alive till he got a job; he was a hard worker. He and my father cleared land, sold wood, built a log barn. When he moved on, my mother took his place at the cross-cut saw. Next spring a crop was planted; I helped put in the corn, and on the hills I picked green huckleberries to make a pie.


I picked ripe huckleberries, walked a mile and a half to town, and sold them for ten cents a gallon. Blackberries too. Once I chased a rabbit into a hollow log and barricaded it there with rocks; we had rabbit stew. We were prospering and cheerful The second summer, my father bought a cow. Then we had milk, and I helped churn; my mother's good butter sold for ten cents a pound. We were paying [?] per cent interest on the mortgage and a yearly bonus for renewal.


That was forty years ago. Rocky Ridge Farm is now 200 acres, in meadow, pasture and field; there are wood lots, but otherwise the land is cleared, and it is clear. The three houses on it have central heating, modern plumbing, electric ranges and refrigerators, garages for three cars. This submarginal farm, in a largely submarginal but comfortably prosperous county, helps support some seven hundred families on relief. They live in miserably small houses and many lack bedsteads on which to put the mattresses, sheets and bedding issued to them. The men on work relief get only twenty cents an hour, only sixteen hours a week. No one bothers now to pick wild berries; it horrifies anybody to think of a child's working three or four hours for ten cents. No farmer's wife sells butter; trucks call for the cream cans, and butterfat brings twenty-six cents. Forty years ago I lived through a world-wide depression; once more I am living through a depression popularly believed to be the worst in history because it is world-wide; this is the ultimate disaster, the depression to end all depressions. On every side I hear that conditions have changed, and that is true. They have.


Meanwhile I have done several things. I have been office clerk, telegrapher, newspaper reporter, feature writer, advertising writer, farmland salesman. I have seen all the United States and something of Canada and the Caribbean; all of Europe except Spain; Turkey, Egypt, Palestine, Syria, Iraq as far east as Baghdad, Georgia, Armenia, Azerbaijan.


California, the Ozarks and the Balkans are my home towns.

Politically, I cast my first vote -- on a sample ballot -- for Cleveland, at the age of three. I was an ardent if uncomprehending Populist; I saw America ruined forever when the soulless corporations in 1896, defeated Bryan and Free Silver. I was a Christian Socialist with Debs, and distributed untold numbers of the Appeal to Reason. From 1914 to 1920 -- when I first went to Europe -- I was a pacifist; innocently, if criminally, I thought war stupid, cruel, wasteful and unnecessary. I voted for Wilson because he kept us out of it.

In 1917 I became convinced, though not practicing communist. In Russia, for some reason, I wasn't and I said so, but my understanding of Bolshevism made everything pleasant when the Cheka arrested me a few times.

I am now a fundamentalist American; give me time and I will tell you why individualism, laissez faire and the slightly restrained anarchy of capitalism offer the best opportunities for the development of the human spirit. Also I will tell you why the relative freedom of human spirit is better -- and more productive, even in material ways -- than the communist, Fascist, or any other rigidity organized for material ends.

Personally, I'm a plump, Middle-Western, Middle-class, middle-aged woman, with white hair and simple tastes. I like buttered popcorn, salted peanuts, bread-and-milk. I am, however, a marvelous cook of foods for others to eat. I like to see people eat my cooking. I love mountains, the sea -- all of the seas except the Atlantic, a rather dull ocean -- and Tchaikovsky and Epstein and the Italian primitives. I like Arabic architecture and the Moslem way of life. I am mad about Kansas skies, Cedar Rapids by night, Iowa City any time, Miami Beach, San Francisco, and all American boys about fifteen years old playing basketball. At the moment I don't think of anything I heartily dislike, but I can't understand sport pages, nor what makes radio work, nor why people like to look at people who write fiction.

"But aren't you frightfully disappointed?" I asked a stranger who was recently looking at me.

"Oh, no," she said. "No, indeed. We value people for what they do, not for what they look like."

[Mieke]

Ik heb niet deze autobiografie, maar een ander boek wat gaat over Rose.
Het heet "The daughter of Laura Ingalls Wilder Rose Wilder Lane, Her Story". Het is geschreven door Rose Wilder Lane en Roger Lea Macbride.
In heb begin gaat het vooral helemaal zoals in Bachelor Girl en vond ik het eigenlijk maar saai.
Het houdt niet op als ze trouwt met Gillette Lane, maar het gaat nog een paar jaar verder.
Nu ik dit aan het lezen ben, lijkt het helemaal niet zo'n gelukkig huwelijk geweest te zijn. Er wordt niets vertelt over het overleden babytje, maar Rose verveelt zich eigenlijk heel erg. Ze wonen in een hotel, omdat Gillette niet in een huis wil wonen en daar geen geld aan wil uitgeven.
Het ene moment hebben ze geld zat, het volgende zijn ze zo arm dat ze het hotel niet kunnen betalen. Rose leest veel, want Gillette wil niet echt dat ze werkt of iets doet.

Wat weten jullie van die huwelijkstijd van Rose? Rose en Gillette zijn getrouwd op zijn verjaardag 24 maart.
Was ze gelukkig? Ze zijn 9 jaar samen geweest. Wat heeft Rose in die tijd gedaan?

Ik ben gaan zoeken op internet, ook omdat ik wilde weten hoe het met Gillette was gegaan NA het huwelijk. Er is eigenlijk erg weinig over bekend. Hij schijnt minstens 1 en mogelijk 2 keer nog getrouwd te zijn. Waarschijnlijk met ene Frances. Verder vond ik de overlijdensadvertentie en verder niets. Er leek erg weinig bekend over hem. Weten jullie meer?

Ook vroeg ik mij af waarom Rose zich wel altijd Lane is blijven noemen? Hebben jullie daar een goed idee over?

[Halfpint]

Wat ik hiervan weet is:
Rose en Claire Gillette Lane trouwden in 1909 en in 1910 kregen zij een zoontje, die of doodgeboren was, of maar heel kort heeft geleefd. De details hierover zijn heel vaag.
Rose en haar man reisden door heel Amerika en ze hadden diverse banen, soms samen, soms apart.
In brieven aan haar ouders beschreef Rose zich als een heel gelukkig getrouwd vrouwtje, maar al heel spoedig na haar trouwen raakte Rose depressief en gedesillusioneerd in het huwelijk, want ze besefte dat haar interesses en intelligentie op een heel ander vlak lagen dan die van haar man. Ze heeft toen ook zelfmoord willen plegen, door zichzelf met chloroform te druggeren. Maar ze werd wakker met een vreselijke hoofdpijn en het besef dat ze een doel had in het leven!
Haar schrijfcarriere was al in 1910 begonnen en tevens was ze tussen 1912 en 1914 een makelaar. Zij verdiende toen veel meer dan haar man en het huwelijk begon te haperen. ER waren tijden van apart-wonen en dat eindigde uiteindelijk in 1918 in een vriendschappelijke scheiding.
Toen Laura, haar moeder, in 1915 op bezoek kwam, om de Panama-expositie te bewonderen, woonde Claire G. Lane nog wel bij Rose en in Laura's brieven komt hij dan ook voor en vertelt ze dat hij werkeloos is en druk aan het solliciteren is. Het lijkt of de scheiding voor Laura geheim moest blijven of dat ze nog geen aparte huishoudens vormden.
Zij had al diverse artikels op haar naam staan en die had ze geschreven onder Rose Wilder Lane, dus voor het gemak heeft ze deze naam altijd gehanteerd.

[Mieke]

Ik heb het boek nu uit en het laatste stuk was best nog interessant.
ik neem aan dat het een boek een grote kern van waarheid bevat, ook omdat het zo ver overeen kwam met bachelor girl.
Uiteindelijk zegt Gillette een hele goede makelaarsdeal te gaan maken en verdwijnt hij voor enige tijd. ( wat wel vaker voorkwam) Na een tijdje roept hij Rose op om ook te komen. rose komt weer in een hotelkamer te zitten en maakt op een bepaald moment ruzie met gillette. gillette loopt weg en verdwijnt weer. als Rose vrijwel blut is, ziet ze per toeval een krantenbericht waaruit blijkt dat zij en Gillette gezocht worden wegens fraude en wanbetaling. uit wanhoop besluit Rose om het makelaarswerk van Gillette te gaan doen om geld te verdienen. ze blijkt er aanleg voor te hebben en verdiend goed.
In dit boek blijft Rose ongeveer 2 jaar dit werk doen. al die tijd is er geen Gillette. pas na 2 jaar laat hij weer wat van zich horen. Rose besluit dan om te gaan scheiden. tevens heeft ze in deze 2 jaar Paul weer ontmoet, die nog steeds niet getrouwd is en Rose nogmaals ten huwelijk vraagt. Omdat ze Gillette dan al niet meer terug verwacht, zegt ze ja tegen Paul. later verschijnt Gillette dus wel weer op het toneel en blijkt Rose een getrouwde vrouw die verloofd is met een ander.
Opeens besluit Rose te stoppen met de makelaardij, omdat de eerste wereldoorlog begint en ze denkt dat binnenkort er geen land meer te verkopen valt.
in het epiloog staat dat Rose wel is gescheiden, maar tenslotte toch nooit is getrouwd met Paul. ze is naar het buitenland vertrokken en heeft lang in Albanië gewoond. Daar heeft de koning zelfs om haar hand gevraagd, wat ze heeft geweigerd. ze overleed rustig in de nacht, vlak voordat ze aan een wereldreis wilde beginnen.

[Jane]

Bedankt dames om jullie verslagen te lezen.
Rose moet voor die tijd al een vrijgevochten dame zijn geweest.
Ik krijg de indruk dat ze ondans haar "moderne" leefstijl niet vergat hoe haar afkomst was en ze hield van de eenvoud van het leven van toen.
Ze schrijft dus wel over die man die om werk komt vragen toen ze net aankwamen op de boerderij, maar verder geen woord dus over de jongens Baird en de familie Stubbins, zou het dus dan toch verzonnen zijn?
Niet niks hoor om door een koning ten huwelijk te worden gevraagd.

[Halfpint]

Dat van die koning wist ik, Mieke, maar verder vind ik het maar raar wat er geschreven staat in dat boekje over Paul. Jij vertelt dat Paul weer komt opdagen en dat hij nog steeds niet getrouwd is en hieruit blijkt juist dat het geen waarheidsgetrouw boek is: Paul is nl. al op 24 november 1909 met Odessa Hollipeter getrouwd! Dit huwelijk duurde 45 jaar en ze kregen 2 kinderen.