On Tide Mill Lane
Uit de serie: Charlotte-Years
Geschreven door: Melissa Wiley
Illustraties van: Dan Andreasen
Uitgeverij: HarperTrophy
ISBN:0-06-440738-1
Softcover, Engels
Dit is het tweede deel van de Charlotte serie.
Het begint met dat het hele gezin Tucker hun buren gaat helpen bij het bladvrij maken
van de mais. Dit heet een cornhusking en is een hele oude traditie. Iedereen gaat mee, de meisjes maken poppen en van de maisbladeren, de jongens spelen en de volwassenen werken en lachen. Wie een mais met rood vindt, moet zich laten kussen door zijn/haar geliefde. Dit overkomt Juf Heath, maar ze vindt het kussen niet zo heel erg. Wie juist een verschrompelde maiskolf vindt, die moet zijn geliefde juist een klap geven. Dit overkomt iemand anders in de kring. Er wordt veel gelachen en er is ook een jongeman die viool speelt. Als het werk gedaan is, eet iedereen samen. Moeder is vaak vrolijk en houdt van zingen en dansen. Ook plaagt ze de kinderen vaak. Als Lydia commentaar heeft op Tom, die probeert om Lewis bij te houden met rennen, maar dat niet kan winnen omdat hij jonger is, vraagt Lydia zich af waarom een klein kind van 8 jaar zich druk maakt om te proberen te winnen van iemand van 13 jaar. Moeder plaagt haar dat ze zelf ook al zo oud is (Lydia is 9 jaar). Dan zegt vader: “maar als Lydia al zo oud is, dan ben jij helemaal zo oud als de heuvels, Martha”. Iedereen moet daar om lachen.
Omdat het midden in de winter is, gaan de ouders kinderen Lewis, Lydia en Tom naar school. Martha mag nog thuisblijven om moeder te helpen en voor de gezelligheid. De school is vol genoeg met de ouders leerlingen. Charlotte vindt het fijn om moeder voor zich alleen te hebben, hoewel baby Mary er ook bij is. Op een dag besluit moeder om naar de markt te gaan. Ze stoppen even bij de smidse, waar iemand beweert dat de oorlog maar eens afgelopen moet zijn en dat de regering niet zoveel toe moet geven. Als hij Moeder ziet verontschuldigd hij zich. Moeder geeft aan de taal niet zo erg te vinden, maar het idee dat de regering het niet goed doet wel. Als de man zegt dat moeder zeker de moeilijke soort vrouw is, geeft vader als antwoord dat de man beter moet nadenken wat hij allemaal zegt in zijn winkel. Daarna wordt er nog een tijdje gelachen over dat moeder een sterke vrouw is met een eigen mening, die zelfs de president nog de waarheid zou vertellen als dat zo uitkomt. Dan gaan moeder, Charlotte en Mary winkelen. Ze kopen een nieuwe hoed voor vader. Vader vindt dat eigenlijk niet nodig, maar moeder legt Charlotte uit dat ze de hoeden gewoon verwisseld en als vader daar eenmaal achter is dan is hij er aan gewend. Ze kopen ook nog een nieuwe kan. Charlotte mag een deel van de boodschappen dragen. Iets later is het Thanksgiving en gaan ze eerst naar de kerk. Omdat het geen zondag is mogen ze daarna spelen en rennen. Hierna eten ze een heerlijk, uitgebreid maal. Charlotte beseft dat ze heel gelukkig is.
Op een dag wordt Lewis thuis gehouden van school om hout te hakken. Hij wordt ook naar de winkel gestuurd. Als hij thuiskomt heeft hij een brief. Moeder ziet meteen dat deze brief van Will is en iedereen is benieuwd naar wat er instaat. Moeder zegt Lewis om Vader te halen, maar die blijkt niet in de smidse te zijn. Er wordt besloten om af te wachten tot de lunch. Charlotte vindt dat wel jammer, want ze wil dolgraag weten wat er in de brief staat. Moeder is aan het koken en maakt een lekkere pastei. Charlotte is helemaal blij: een brief en een lekkere pastei! Maar het wachten duurt lang. Als vader binnenkomt vraagt moeder hem meteen om de brief te lezen. Vader zegt plagend dat hij zo’n honger heeft dat hij eerst wil eten. De rest van de familie kan niet meer wachten en dus leest moeder de brief voor. Will schrijft dat hij een flinke mars heeft gemaakt. Hij ziet onderweg veel vogels, welke hij tekent voor de kinderen. Het zijn mooie tekeningen en Charlotte kijkt er graag naar.
Dan is het tijd om kaarsen te maken. Nu mag Lydia thuisblijven. Ze is blij als dat alleen bedoeld is om op Mary te passen. Charlotte mag helpen met het maken van kaarsen. Moeder waarschuwt haar wel om voorzichtig te zijn. Voorzichtig staat Charlotte bij het vuur en laat de kaarsepitten een aantal keren in de pot met talg zakken. Ze kan mooie kaarsen maken.
Een andere keer deze winter gaat moeder op bezoek bij een duitse vriendin. Charlotte en Mary mogen mee. De vrouw is erg vriendelijk. Deze keer staat er een mooi versierde kerstboom in het huis. Charlotte staat vol verwondering te kijken. Zelf kent ze alleen maar Hogmanay, maar kerstmis wordt niet gevierd. De lieve vrouw legt uit wat kerst betekend en daarna gaat Charlotte een spel spelen met haar kinderen.
Dan, op een ochtend in februari, horen ze ineens alle kerkklokken luiden. Het duurt even voor moeder en Charlotte ontdekken dat het betekend dat de oorlog is afgelopen. Iedereen is heel blij en zingt en danst door de straten. De school gaat eerder uit en Lewis komt thuis zonder zijn hoed. Als moeder vraagt waar deze is gebleven, geeft Lewis toe dat hij hem een paar keer hoog in de lucht heeft gegooid en gewoon is vergeten om op te pakken. Maar niemand kan lang boos blijven nu het zo’n groot feest is. Diezelfde avond zegt moeder alle kinderen heel goed aan te kleden. Vader neemt alle kinderen mee naar het centrum van Roxbury. Daar blijkt dat voor elk raam op het plein kaarsen staan en alle huizen dus prachtig zijn verlicht. Dit is omdat de oorlog is afgelopen.
De volgende dag is de verjaardag van George Washington. Omdat deze man zo belangrijk is in de Amerikaanse geschiedenis, wordt ieder jaar zijn verjaardag gevierd. Vader en Lewis zijn die ochtend al vroeg aan het werk in de smidse, maar willen niet zeggen wat ze aan het doen zijn. Lewis pulkt soms aan een splinter in zijn vinger en moeder waarschuwt hem dat niet te doen. Na de middag gaat moeder met de kinderen naar Roxbury. Daar aangekomen is er feest en veel anderen. Dan blijkt er een parade te zijn van allemaal karren met daarop de ambachtslieden van de stad. Charlotte begrijpt dat vader dus ook langs moet komen. Er komen ook bakkers langs die witte broodjes uitdelen. Moeder weet er een te vangen en verdeeld hem. Alles komt langs en als laatste vader en Lewis. Het is een prachtige dag.
Dan volgt er tegenspoed in het gezin Tucker. De splinter in de vinger van Lewis zorgt voor een ontsteking, welke zich uitbreid in het bloed. Vader en moeder zijn erg bezorgd en laten de dokter komen. Lewis is erg ziek en heeft hoge koorts. Iedereen maakt zich zorgen. De dokter legt een verband aan, waardoor de vinger afsterft en afvalt. Verder kunnen ze alleen maar hopen dat de hoge koorts afneemt. Moeder waakt dag en nacht bij Lewis. Alles is in het gezin verloopt ineens anders dan Charlotte gewend is. De buurvrouwen brengen het eten, het huishouden doen Lydia en Charlotte een beetje samen. Moeder zingt zielige Schotse liedjes, tot Charlotte het niet langer kan verdragen en moeder vraagt om te stoppen. Dan, eindelijk, op een morgen, wordt Charlotte wakker van een van moeder’s vrolijke liedjes. Nu weet ze zeker dat Lewis weer helemaal beter zal worden.
Nu alles weer een beetje terugkeert naar normaal, wordt er ook weer over Will gepraat. Nu de oorlog voorbij is, hoopt Charlotte dat Will snel weer terug komt. Lydia geeft aan de vriendin van Will, Lucy, maar lelijk te vinden. Zij heeft op haar gezicht allemaal littekens van de pokken. Moeder wordt heel erg boos op Lydia. Hoe kan ze nu iemand alleen maar beoordelen op het uiterlijk? Lucy heeft haar hele familie verloren aan de pokken, behalve haar vader. Lucy is een heel lief meisje en ze verdiend een goede man als Will. Ook Lewis doet boos tegen Lydia en wenst haar de pokken toe. Dan moet moeder toegeven dat ze allemaal dingen hebben gezegd die niet aardig zijn. Ze vertelt hoe zijn vroeger als meisje al te vaak onaardige dingen zei om mensen te kwetsen. Vooral haar zus Grisie deed ze heel gemeen tegen. Tot haar moeder ook een keer boos werd en een stok aan haar tong bond, om te leren dat slaan met woorden net zo erg kan zijn als slaan met een stok. Sindsdien probeert ze beter op te letten wat ze zegt. Iedereen begrijpt moeders boodschap en daarna doen de kinderen weer aardiger tegen elkaar.
Eindelijk gaat Miss Heath trouwen en de familie Tucker wordt uitgenodigd voor de plechtigheid en daarna het diner. Iedereen krijgt een nieuwe jurk of pak en ziet er even netjes uit. Charlotte is enthousiast dat ze erbij mogen zijn. Dan, tijdens het diner, hoort ze moeder vertellen dat, nu de oorlog voorbij is, de vader van Susan weer terugkeert naar Boston en zijn gezin meeneemt. Charlotte hoeft daarna niets meer te eten. Susan is haar beste vriendin en ze wil helemaal niet dat zij teruggaat naar Boston. Charlotte wordt er maar verdrietig van. Geen Will, geen goede vriendin.
Nu het lente is komen eindelijk de soldaten-jongens van Roxbury weer terug. Iedereen is opgetogen, maar diezelfde avond komt een vriend van Will vertellen dat Will niet mee is teruggekeerd. Het nieuws dat de oorlog was afgelopen verspreidde zich langzaam en het bataljon was nog verzeild geraakt in een gevecht met de Engelsen. Tijdens dit gevecht was Will ernstig gewond geraakt aan een been. Deze wond was ook nog eens gaan ontsteken. De dokters wisten niet of Will het zou overleven en of ze zijn been konden redden. Na dit nieuws is de hele familie van streek. Het is onduidelijk of Will nog ooit terugkomt en, zo ja, hoe hij dan terugkomt.
De zomerschool start weer en Charlotte gaat er heen. Ze ontmoet er Susan weer, al weet ze dat die bijna naar Boston terug gaat. Er is een nieuwe juf, nu Miss Heath getrouwd is, en tot grote verrassing van Charlotte is het Lucy Keator, de vriendin van Will. Ze is aardig en Charlotte is hartstikke blij dat zij haar juf is. Ook juf Keator kent Charlotte nog. Dezelfde middag wil moeder alles weten over juf Keator.
Niet lang daarna vertrekt Susan. Charlotte en zij moeten allebei huilen bij het afscheid. Gelukkig heeft vader van een klant een kan stroop gekregen, welke ze die avond opeten. Dat verzacht het vertrek van Susan iets.
Vader neemt een paar dagen vrij om te hooien. Helaas begint het te regenen. Als snel wordt het stortregenen en het begint ook hard te waaien. Als de pannen van het dak worden geblazen, proberen vader en moeder de slaapkamers te redden. Daarna snelt vader naar de stallen, omdat ook daar iets stuk lijkt te zijn. Moeder en Lewis blijven dweilen op zolder en proberen spullen droog te houden. De wind neemt toe en uiteindelijk stuurt moeder alle kinderen naar de kelder. Als ze zelf ook in de kelder komt vertelt ze een verhaal. Er is een vriendelijke vrouw, die onder aan een elfenheuvel woont. Op een dag begint de zon te schijnen en dit blijft zo doorgaan. De man en vrouw vrezen voor hun oogst en uiteindelijk verzucht de vrouw dat ze wilde dat het voor altijd ging regenen. Maar het is natuurlijk niet slim om te zeggen als je bij de elfen in de buurt woont. Het begint meteen te regenen, maar het stopt niet! Dan wordt er op de deur geklopt. Buiten staat een verregende elf die vraagt voor eten en onderdak. Natuurlijk voorziet de vriendelijke vrouw hierin. Maar steeds opnieuw klopt er iemand van het elfenvolk aan. Uiteindelijk raakt het meel en de drank op. Als ze dit tegen de elfen zeggen, zorgen die dat door toverkracht het voedsel onuitputtelijk is. Ook geven de elfen aan hier goed te zitten, lekker droog, lekker eten en buiten een regen die nooit ophoudt. Dan bedenkt de vriendelijke vrouw een plannetje. Ze maakt het eten heel erg vies en zorgt dat ook de drank smerig wordt. Hierna vluchten de elfen weg. Ze zorgen er voor dat de regen stopt, maar vergeten om de toverkracht van het aanvullende eten weg te nemen.
Als het verhaal uit is, is de storm buiten gestopt. Vader heeft tijdens de storm nog alle ramen dicht gespijkerd en in huis is het donker. Gelukkig lijkt de schade nogal mee te vallen. De slaapkamers zijn nat en de meubels zijn vernield, maar veel kan nog gewoon gebruikt worden. Ook in de kamer van vader en moeder staat water op de vloer, maar dit is niet hoog genoeg om echt vervelend te zijn. Het dak moet gemaakt worden, maar de stallen en de smidse staan nog. Alleen de tuin is flink beschadigd. Bomen zijn omgevallen of gewoon verdwenen. Tom en Charlotte zoeken in de modder naar bruikbare spullen. Als Charlotte een zilveren munt vindt, wil ze deze aan vader en moeder gaan laten zien. Bij het naar binnen lopen, loopt ze bijna iemand omver. Het lijkt een oude man met een stok, maar als ze goed kijkt, herkent Charlotte Will. Ze is heel blij hem weer te zien, al lijkt hij dan een houten onderbeen te hebben. Hij vertelt wat er is gebeurd met zijn been en dat hij blij is dat hij nog leeft. Hij hoopt dat vader hem toch weer wil hebben in de smidse, al is het maar op proef. Hij wil graag trouwen met Lucy. De rest van het gezin is ook blij om Will weer te zien en moeder omarmt hem als een verloren zoon. Natuurlijk stemt vader in dat Will weer in de smidse komt werken.
De plaatjes staan aan het begin van elk hoofdstuk en zijn algemeen.
De grotere plaatjes zijn streperig en niet heel duidelijk. Er is een plaatje van een meisje dat in een plas water is gevallen. Een plaatje van een kar met mannen er op in een stad. Grote Charlotte met haar kleine zusje aan de hand en aan de andere kant een mand.
---------------------------------------------------------------
On Top of Concord Hill
Uit de serie: caroline-Years
Geschreven door: Maria D. Wilkes
Illustraties van: Dan Andreasen
Uitgeverij: HarperTrophy van HarperCollins Publishers
ISBN:0-06-440689-X
Softcover, Engels
Dit vierde boek van de Caroline-serie begint er mee dat het gezin zich klaarmaakt om naar een openbare preek in de open lucht te gaan. Caroline, die als enige weet dat Mr. Holbrook moeder ten huwelijk heeft gevraagd, ziet in alles tekenen dat het huwelijk vandaag gaat plaatsvinden. Het hele gezin vindt het uitstapje naar Concord leuk, maar de openbare preek valt erg tegen. Hoewel ze het gezin Kellog tegenkomen, verlaten ze toch voortijdig het veld van de preek. Er wordt veel geschreeuwd en opzwepend gepraat. Caroline voelt zich heel ongelukkig, als dan ook nog blijkt dat ze een zondaar zou zijn omdat ze het gesprek tussen moeder en Mr. Holbrook heeft gehoord, dan wordt ze helemaal bang. Iedereen is blij als ze weer naar huis gaan, waar ze in de rivier gaan zwemmen en picknicken. Die avond voelt Caroline zich zo rot, dat ze moeder vertelt dat ze het aanzoek van Mr. Holbrook heeft gehoord. Moeder vertelt Caroline dat ze geen zondaar is, en dat er inderdaad een huwelijk gaat komen. De volgende dag komt het hele gezin het te weten. Vlak hierna wordt het huwelijk voltrokken, gewoon bij de blokhut op een gewone woensdag. Er wordt extra lekker gegeten en dan is er weer een man in huis. Iedereen is er blij mee, behalve Henry. Caroline besluit al snel om Mr. Holbrook “Pa” te noemen. Uiteindelijk komt het huwelijk de familie Kellog ter ore en die komen als kadootjes een koe en eten brengen. Nu helpt Mr. Holbrook de jongens in het bos. Hij heeft extra land gekocht en er moeten nog meer bomen gerooid worden en, ook al is het laat, extra gewassen gepland worden. Caroline verzorgt inmiddels de kippen en de ganzen. De boerderij groeit. Mr. Holbrook gaat helpen aan het bouwen van een dam, zodat in Concord een molen kan worden gebouwd. Hoewel het Henry is verboden ook te gaan helpen, doet hij dat toch. De kinderen in het gezin weten het allemaal, maar verraden Henry niet. Natuurlijk komt Mr. Holbrook er toch achter en moeder en hij zijn erg boos op allemaal. Daarna onderneemt Mr. Holbrook met Henry een tocht naar Watertown om dingen te ruilen en te kopen. Hierna verbeterd de relatie tussen Henry en “Pa”. Helaas nemen ze cholera mee terug naar de blokhut en iedereen wordt ziek, behalve Joseph en Thomas. Ze proberen zo goed mogelijk iedereen in het gezin te helpen. Uiteindelijk haalt Mr. Kellog Grootmoeder op in Milwaukee om het gezin te helpen. Met grootmoeders hulp komt iedereen er weer bovenop. Dan blijkt dat een vroege vorst de oogst bedreigt en het is juist een goede oogst. Ondanks dat iedereen nog heel slap is, beginnen ze de oogst binnen te halen. Maar het lijkt een eindeloze klus nu ze allemaal zo zwak zijn. Weer komt er hulp van Mr. Kellog en zijn mannen die binnen een dag de oogst binnen halen. Er is dan zoveel dat het nauwelijks in de blokhut past. Iedereen is blij en dankbaar. Dan is het weer kerstmis. Het hele gezin krijgt schaatsen en ze gaan schaatsen op het meer bij de molen. Ze worden uitgenodigd om iets te drinken bij het gezin Kellog. Caroline is diep onder de indruk van het mooie huis. Toch is ze ook blij als ze later weer met haar familie in de eigen blokhut is.
Er staan weinig plaatjes in het boek, alleen boven de hoofdstukken. Dat zijn algemene plaatjes, zoals het hoofd van een kalfje, een stel schaatsen, pompoenen, een kaars. Weinig "gevoelige" tekeningen, maar wel mooi getekend.
