Little House by Boston Bay
Uit de serie: Charlotte-Years
Geschreven door: Melissa Wiley
Illustraties van: Dan Andreasen
Uitgeverij: HarperCollinsPublishers
ISBN:0-06-028201-0
Hardcover, Engels
Dit boek is deel 1 van de Charlotte Serie.
Charlotte is ongeveer 4, bijna 5 jaar, bij het begin van dit boek. Ze helpt haar moeder Martha en zus Lydia met dekken van de tafel voor het avondeten voor zaterdagavond. Dit is altijd een bijzondere maaltijd, omdat vader en de broers klaar zijn met hun werk in de smidse en omdat zondag een rustdag is. Op zaterdag is er suikerstroop bij het avondeten en daar houdt Charlotte veel van. Ze heeft haar eigen “zaterdagfamilie” en dat geheimpje vertelt ze aan niemand. Met deze familie bedoeld ze de kan met stroop, de botervloot en de kan met appelsap. De familie bestaat uit de kinderen Lydia, Lewis, Tom, Charlotte en baby Mary. De onafhankelijkheidsoorlog tegen de Engelsen is begonnen en er wordt vaak over gepraat binnen het gezin. Charlotte snapt er niet zoveel van. In Boston, de grote stad vlakbij Roxbury, houden de Engelsen de haven geblokkeerd, waardoor er geen handel kan plaatsvinden.
Deze zaterdagavond ontbreekt de kan met stroop bij het eten. Ineens komt de oorlog dichtbij, want door de blokkade is er geen stroop meer te koop. Charlotte vindt het niet eerlijk dat de kan ontbreekt, omdat haar geheime familie nu niet klopt. Er wordt gepraat over de blokkade en Lewis levert commentaar op een manier die zijn ouders niet waarderen. Als hij wordt gewaarschuwd in verband met zijn taalgebruik komt ter sprake dat zijn vader deze woorden nooit zal gebruiken. Zijn vader niet…. Maar zijn moeder wel! Moeder voelt zich aangesproken en moet er wel om lachen dat haar eigen zoon haar terecht wijst. De zaterdagavond in het gezin is gezellig. Charlotte houdt er ook van als moeder haar vraagt om mee het eten voor de zondag voor te bereiden. En hoewel niemand zich echt zorgen maakt om de oorlog, vindt Charlotte de wereld maar groot en de Engelsen vervelend.
In de smidse werkt, behalve vader en Lewis en Tom, ook Will. Deze jongeman woont doordeweeks bij het gezin en op zondag is hij thuis. Charlotte is dol op de jongeman en hoopt stiekem dat Lydia ooit met hem gaat trouwen. Will weet alles over vogels en heeft Charlotte een vogelnestje laten zien en vertelt dat de kraai niet in Amerika woont. Lydia en Charlotte moeten elke ochtend eerst het werk in de slaapkamers doen en op maandagmorgen probeert Charlotte altijd snel te zijn, zodat ze nog met Will kan praten. Deze ochtend lijkt er eerst niemand beneden te zijn, maar dan komt moeder binnen met de melk en ze stuurt Charlotte naar de bijkeuken om nog iets voor de tafel te halen. Charlotte merkt dat de oven aan is en ze weet dus dat er gebakken gaat worden. Ze moet nog een paar karweitjes doen voor het eten. Aan tafel vertelt ze Will dat er geen stroop meer is. Hij luistert goed naar haar en vertelt haar dat dit is wat zij merkt van de oorlog. Charlotte denkt er aan hoe fijn ze het vindt dat Will er weer is. Echter, diezelfde ochtend, vertelt Will aan moeder dat hij een vriendin heeft Lucy en dat, als hij genoeg gespaard heeft, ze gaan trouwen en in de buurt van de smidse komen wonen. Eerst vindt Charlotte het niet zo leuk, maar later hoopt ze dat de vriendin Lucy aardig is en dan kan het alleen maar gezelliger worden. Hierna wordt het hoog tijd om te gaan bakken. Als Charlotte voelt of de oven al warm genoeg is, is moeder helemaal verbaasd dat ze dat zo goed kan. Charlotte heeft altijd goed gekeken hoe moeder het deed en nu mag ze het helemaal zelf bepalen. Als de oven warm genoeg is, worden de pasteien, taarten en broden gebakken.
Het wordt eindelijk lente en dat brengt een hoop werk met zich mee. Vader heeft het druk in de smidse waar de mannen komen om hun paarden te laten beslaan, hun gereedschappen te laten maken en tegelijk worden er nieuws en praatjes vertelt. Vaak gaat het over de oorlog en hoe het er voor staat. Moeder begint met de tuin, samen met haar dochters. Vaak wordt er ’s avonds in de kamer als iedereen bij elkaar zit, gepraat over de oorlog. Lewis en Tom vangen veel op in de smidse en weten veel te vertellen. Ook hebben ze er een mening over, welke in de avond soms door hun ouders wordt bijgestuurd. Van deze gesprekken leert Charlotte ook het een en ander over de oorlog.
Dan wordt het de verjaardag van Charlotte. Ze wordt 5 jaar. Moeder vindt dat het tijd wordt dat ze poppekleertjes leert maken en ze krijgt een stukje stof. Als Charlotte zegt dat ze geen pop heeft, krijgt ze ook een pop, gemaakt van een wasknijper. Zelf maakt ze mooie kleertjes. Omdat moeder gezegd heeft om goed na te denken over de naam van de pop, krijgt pop niet meteen een naam. Wel is ze de grote schat van Charlotte en ze neemt pop overal mee naar toe in haar schortzak.
De volgende dag werken ze wel weer in de tuin. Charlotte verbaasd zich er over dat moeder zoveel weet over kruiden en vraagt hoe dat toch kan. Moeder vertelt dat ze vroeger, in Schotland, alles geleerd heeft van een oude vrouw die alleen op de heide woonde. Moeder praat altijd veel en snel en ze houdt van zingen. Wat ze ook goed kan is verhalen vertellen en deze keer vertelt ze het verhaal van de vrouw die oppas was voor een feeënkind. De vrouw had zelf een baby en terwijl ze haar baby eten aan het geven was, kwam er een fee binnen. Ze had een baby in haar armen en vroeg of de moeder ook voor hem kon zorgen. De moeder stemde toe en zoogde zo beide baby's. Ze deed erg haar best geen van de baby's voor te trekken, wat haar goed lukte. Hoewel iedereen weet dat er niets lelijkers op de wereld is dan een feeënkind. Elke week vond de moeder op een morgen kleren voor de beide kinderen en een heerlijk feeënbrood. Ergens in de zomer kwam de feeënmoeder terug en ze was erg blij om te zien hoe goed het ging met haar baby. De mensenmoeder mocht met haar mee. Vlak voor een hoge berg deed de fee wat stuifmeel van het vingerhoedskruid op de ogen van de moeder. Hierna gingen ze de berg in en de mensenmoeder zag een fantastische wereld. De fee gaf de moeder een mand vol fruit en brood mee. Daarna doofde ze de magie in de ogen van de mensenmoeder. De moeder echter zag nog wat betoverd vingerhoedskruid staan en depte daarmee op allebei haar ogen. Toen ging ze naar huis. Jaren later zag ze ineens de feeënmoeder weer. Toen deze merkte dat de mensenmoeder haar kon zien, blies ze vlug weer het stof uit haar ogen. De moeder had geluk, want meestal blazen de feeën dan ook het licht uit je ogen.
Hierna vertelt moeder aan Charlotte dat ze bijna naar school mag voor de zomertermijn. Charlotte is hier niet blij mee, zeker niet omdat de andere kinderen in de zomer niet naar school hoeven, maar thuis moeten helpen.
Charlotte bedenkt wat ze het beste kan doen en dan krijgt ze een heel goed idee. Moeder heeft alles wat ze weet over planten geleerd in Schotland en zij hoefde niet naar school. Dus Charlotte besluit om ook naar Schotland te gaan, dan hoeft ze tenminste niet naar school. Ze weet dat vader en moeder met een schip in Boston zijn aangekomen, dus het enige wat ze hoeft te doen is lopen naar Boston en dan een schip of brug vinden naar Schotland. Zo moeilijk kan dat niet zijn. Ze stopt een paar koekjes in haar zak en gaat op weg. Lydia is al ooit in Boston geweest en heeft vertelt hoe je daar moet komen. Charlotte gaat vrolijk op weg. Ze loopt door Roxbury en krijgt even gezelschap van een hond. Het is toch best ver. Als ze Roxbury uit loopt, ziet ze verder weg op een heuvel heel veel huizen. Ze loopt op een weg met moeras aan beide zijden. Ze weet niet zeker of het goed is, want Lydia vertelde dat er een soort brug-weg was met aan beide zijden zee. Maar toch loopt Charlotte door. Als ze al heel ver is, komt een wagen met ossen haar tegemoet. De meneer die er op zit, lijkt een beetje op vader en Charlotte besluit te vragen of ze wel de goede kant op gaat. De man lijkt niet alleen op vader, het is vader en hij herkent Charlotte ook. Hij stopt de wagen en vraagt verbaasd wat Charlotte doet, zo ver van huis en weet moeder er van. Charlotte vertelt wat ze plan is en dat ze naar Schotland wil en niet naar school. Vader legt haar uit dat Schotland niet dichtbij is, maar helemaal aan de andere kant van de zee. De zee is heel groot, hij heeft 3 maanden op een boot gezeten en moeder bijna 6 maanden. Er is geen brug naar Schotland. Charlotte mag niet eens alleen naar Boston. Vader neemt Charlotte mee terug naar huis en als straf moet ze een week lang alleen afdrogen en opruimen. Diezelfde avond nodigt Vader het hele gezin uit om mee te gaan. Hij neemt iedereen mee naar een heuvel net buiten Roxbury. Vanaf deze heuvel kun je de zee zien tot aan de horizon. Hij toont iedereen hoe groot de zee is. Charlotte staat helemaal verbaasd te kijken.
Daarna wordt het toch echt tijd voor Charlotte om naar school te gaan. Tom gaat met haar mee en hij draagt de broodtrommel. Hij zwaait er mee en Charlotte is bang dat hij alle lekkere koekjes stuk maakt. Gelukkig komen ze de juf tegen en die loopt met hen naar school. De juf is lief en ze helpt Charlotte met alles. In de klas zit een meisje alleen en Charlotte gaat er naast zitten. Het meisje heeft Susan. De meisjes worden al heel snel vriendinnen. Ze studeren uit hetzelfde boek en eten en spelen samen. Eerst moeten ze het ABC leren en dat hardop in de klas opzeggen. Hierna leren ze lezen. Charlotte vindt het toch wel leuk op school. Dan op een dag, tijdens de les, komt iemand van de familie van Susan zeggen dat Susan na school met Charlotte mee naar huis moet. Omdat niemand uitlegt waarom, maken de meisjes zich zorgen. Maar juf en later moeder stellen hen gerust. Moeder zorgt dat de meisjes lekker logeren. De volgende morgen komt de vader van Susan haar halen en vertelt dat er een baby is geboren. Susan hoopt dat de baby een meisje is en Emmeline heet, maar het is een jongen die Robbert wordt genoemd. Omdat Susan een beetje teleurgesteld is, besluit Charlotte om haar pop dan Emmeline te noemen, als Susan dat een goed idee vindt.
Hierna komt er weer nieuws over de oorlog. Moeder is er erg boos op en loopt te mopperen tijdens het koken. De Engelsen hebben Washington, het Witte Huis, in brand gestoken. Terwijl ze moppert doet moeder alle kruiden bij het eten. Lewis komt vertellen dat Vader en Will deze middag niet thuis komen eten omdat het heel druk is in de smidse. Moeder gelooft niet dat deze drukte alleen maar is omdat er veel gemaakt moet worden. De mannen willen gewoon het laatste nieuws horen. Maar, ze maakt iets lekkers en het is niet erg als er wat minder mensen aan tafel zitten. Die middag zitten moeder en de kinderen aan tafel. Als de kinderen de eerste hap nemen, blijkt dat moeder veel teveel spaanse peper in het mengsel heeft gedaan en dat het niet te eten is. Moeder vindt dat ook en hoewel eten verspillen echt een slechte gewoonte is, neemt ze de kinderen mee naar buiten en begraaft het eten in de tuin als mest. Ze vertelt er zelf bij dat de Engelsen er voor gezorgd hebben dat zij het eten heeft verprutst. Omdat de stemming somber en verdrietig is, besluit moeder dat Lydia moet zingen. En ze neemt de kinderen mee in een dans in de achtertuin die nog een tijd duurt.
Heel soms, als moeder even niets voor haar te doen heeft, gaat Charlotte naar de smidse. Ze zorgt dan dat niemand haar ziet en kijkt naar Vader en Will die een hoefijzer maken, praten met andere mannen of gereedschap nakijken. Ze kijkt naar haar broers die kleine klusjes in de smidse doen, maar zichzelf heel belangrijk vinden. Dan hoort ze dat de Engelsen Baltimore hebben aangevallen en fort Henry. De aanval is mislukt! Er is een gedicht voor geschreven en dat staat nu in alle kranten. Het wordt voorgelezen en diezelfde avond vraagt Vader aan Moeder ook om het voor te lezen.
Dan hoort Charlotte dat Vader aan Moeder vertelt dat Will als soldaat deel gaat nemen aan de oorlog. Charlotte schrikt hier zo van dat ze de kan met stroop uit haar handen op de grond laat vallen. Ook dit is zo erg dat ze snel wegrent naar de hooizolder en daar gaat liggen huilen. Moeder komt haar halen en praat met haar over de oorlog en dat ze trots moeten zijn dat Will gaat helpen om het land te bevrijden. Ze gaan allemaal mee om Will uit te zwaaien. Dan zien ze voor het eerst zijn ouders en Lucy. Charlotte houdt Emmeline goed vast als ze Will uitzwaaien. Moeder heeft haar gezegd dat dingen nooit hetzelfde blijven en Charlotte ziet in hoe waar dat dat is.
Er staan algemene plaatjes boven ieder hoofdstuk. Plaatjes van een appel, serviesgoed, vogel, hoefijzer, hoepel, mand, riet, pop, vogel. Er staan een paar grote tekeningen in het boek. Vooral tekeningen van een kind die loopt op een weg. Charlotte die voor de klas iets opzegt. Vader in de smidse. Een groot huis langs een weg.
-------------------------------------------------------------------------------
Little House Farm Days
Uit de serie: Chapterbooks van Laura
Geschreven door: Laura Ingalls Wilder
Illustraties van: Renee Graef
Uitgeverij: HarperTrophy
ISBN: 0-06-442078-7
Softcover, Engels
Deel 7 in de hoofdstukken-serie.
Een klein boekje met hoofdstukken uit de boeken van Laura Ingalls Wilder met als thema de dagen dat er gewerkt werd voor het dagelijkse eten.
Er staan 9 hoofstukken in het boek.
1. Oogsttijd
Dit is het hoofdstuk uit het kleine huis in het grote bos, waarbij pa en oom Henry een dorsmachine hebben gehuurd en Laura en Mary gaan kijken.
2. Pa helpen
Laura helpt pa bij het werk in het kleine huis in het grote bos. Ze brengt hem houtsnippers voor het roken van het vlees. Mary en Laura helpen pa ook als hij zijn geweer laat.
3. Ma helpen
De meisjes kijken toe en helpen ma als ze boter en kaas maakt. Laura proeft van de wei, maar vindt het niet lekker. Mary en Laura zien hoe ma een mooi kleur geeft aan de boter.
4. Een huis bouwen
Deze keer komt het hoofdstuk uit Het kleine huis op de prairie. Het gaat over dat pa en ma samen beginnen aan de blokhut. Helaas komt ma's voet onder een boomstam terecht als hij wegglijdt en verzwikt ze hem flink.
5. Meneer Edwards
Pa ontmoet meneer Edwards en deze belooft om het huis verder mee te komen bouwen. Als hij komt leert hij Laura en Mary spugen en hij blijkt een gezellige man te zijn.
6. Een tuin aanplanten
Pa gaat aan het ploegen en hij heeft al een klein stuk voor ma geploegd. Ma en de meisjes gaan alles planten. Laura kijkt daarna vaak naar de groeiende tuin.
7. Opnieuw beginnen
Deze keer komt het hoofdstuk uit kleine huis aan de rivier. Ze hebben het het huisje onder grond schoongemaakt en Laura loopt met pa ergens heen. Pa vertelt dat hij een nog mooiere tuin gaat maken.
8. Melktijd
Pa heeft met zijn werk voor meneer Nelson een koe verdient en neemt deze mee naar huis. Laura blijkt zomaar te kunnen melken tot ma's verbazing.
9. verhuizen
Dit hoofdstuk gaat over dat het gezin Ingalls verhuist naar het mooie, nieuwe huis van planken met ramen en een echte deur dat pa gebouwd heeft.
Bij hoofdstuk 1 staat een groot plaatje waarop alle dorsers te zien zijn en twee kleine meisjes die toekijken. In hoofdstuk 2 is er een klein plaatje waarbij Laura met een schort vol houtsnippers naar pa komt gerend die bij de holle boomstam zit waarin het vlees wordt gerookt. In het derde hoofdstuk kijken wee meisjes toe hoe ma de druppels uit een doek wringt boven een kom. Er staat een groot plaatje bij van pa die een inkeping hakt in een boomstam en ma die de stam tegenhoudt op een al 4 stammen hoge muur. Het volgende plaatje is Meneer Edwards die heel ver spuugt en twee meisjes die toekijken. Bij hoofdstuk 6 staat een plaatje van ma die aan het schoffelen is en Laura en Mary die op hun knieën tussen de planten werken. Een lief plaatje van pa met zijn bijl over zijn schouder en Laura aan de hand.
Het plaatje bij het een na laatste hoofdstuk is van Laura die aan het melken is en de rest van de familie kijkt toe. In hoofdstuk 9 staat weer een groot plaatje van twee meisjes die hand in hand kijken naar een mooi, groot huis van planken.
--------------------------------------------------------------------------------
Little House in Brookfield
Uit de serie: caroline-Years
Geschreven door: Maria D. Wilkes
Illustraties van: Dan Andreasen
Uitgeverij: HarperTrophy van Harpercollins Publishers
ISBN:0-06-440610-5
Softcover, Engels
Het eerste deel van de serie over Caroline. Het begint als haar vader al een jaar dood is en grootmoeder bij het gezin Quiner in huis woont. Ze wonen in een mooi huis aan de rand van het dorpje Brookfield. Hoewel het gezin grond bezit en een mooi huis van twee verdiepingen, is het gezin arm. De oudste zoon Joseph is 12 jaar en er zijn nog 5 jongere kinderen, Henry, Martha, Caroline, Eliza en Thomas. Samen met moeder en grootmoeder Quiner moeten ze het land zien te bewerken en geld binnen brengen. Joseph is al bijna een man en doet veel werk. Moeder naait veel voor inkomsten. Ze krijgen ook hulp van de goede buurman Mr. Carpenter. Caroline is gelukkig met haar zorg voor de kippen. Ze speelt met haar zusjes en helpt haar moeder. Het gezin heeft het zwaar, zeker als vroege vorst de oogst vernield. De winter duurt lang en voedsel is schaars. Vlak voor kerst krijgen ze een zak meel kado, waardoor moeder haar kerstbrood kan bakken. Vaak klinkt het verdriet om de verloren vader door in het boek. Er worden verhalen vertelt over Vader die zelf zilveren kandelaars heeft gemaakt en altijd heel veel boter snoepte. Ook komt er een keer een indiaan een heel rendier brengen aan het gezin, zodat ze weer te eten hebben. Uiteindelijk komt de langverwachte lente. Caroline mag voor het eerst naar school. Ze is er in het begin bang voor, maar uiteindelijk is het heel leuk en vindt Caroline er meteen een vriendinnetje. In het boek komt duidelijk de rivaliteit tussen Martha en Caroline naar voren. Caroline is jaloers als haar grote zus weer eens een nieuwe jurk krijgt en zij de oude jurk moet overnemen. Maar Martha maakt kleine Caroline bang om naar school te gaan en baalt als Caroline daar achter komt en haar terugpakt. Toch staan ze samen sterk. Henry is de tomboy van het gezin. Goedlachs, een beetje brutaal en hulpvaardig.
Dan Andreasen heeft de paar tekeningen voor het boek gemaakt. Vooral bij het begin van een hoofdstuk en een enkele paginagrootte tekening. Het zijn mooie, gevoelige tekeningen. Een tekening van Caroline achter een raam terwijl het buiten regent. Een tekening van Caroline met haar pop in haar armen. Moeder die bij het vuur de was aan het doen is.
