"Op een dag zette Pa me op de rug van Jack en met Mary naast zich liepen we naar een verlaten indianenkamp. Toen we eindelijke thuis kwamen, was ma nog niet uit bed en Carrie lag naast haar. Een kleine, kleine baby, maar ma zei dat ze gauw groot genoeg zou zijn om met ons te spelen. Daarna waren we erg druk met het maken van een kralenketting voor Carrie.
Dus nu hadden we een baby-zusje om naar te kijken en lachen.”
( Mogelijk heeft Charles Ingalls de meisjes meegenomen naar Claremore Village, 2 tot 3 mijl van de blokhut vandaan. In juni 1870 hadden de indianen hun dorp verlaten ivm de jacht en ze zouden niet terugkeren tot in september.)
Omdat Laura nog erg jong was op de prairie, past ze dus op de rug van Jack. En pa verzon iets om de meisjes uit de buurt te hebben tijdens de bevalling.
Pioneer girl
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Op onze reis uit het indianengebied, voordat we in Independence waren, passeerden we een huifkar op de route. Een man, vrouw en een paar kinderen zaten op de dissel, maar er waren geen paarden. Pa stopte om te kijken wat het probleem was en of hij kon helpen. Ze vertelden hem dat de paarden ’s nachts waren gestolen. Pa deed het aanbod om hen naar Independence te brengen, maar ze wilden hun wagen vol spullen niet achterlaten, dus er was niets wat hij kon doen. We reden weg en lieten hen alleen op de dissel, uitkijkend over de lege prairie. Pa vertelde de mensen in Independence over hen, maar we zullen nooit weten of er ook werkelijk hulp was gestuurd.
Alle buren reisden een stuk met ons samen, toen we in Missouri kwamen, waaierden we uit. Het was een moeilijke tocht want de regen maakte de wegen modderig en de stroompjes en rivieren hoog.”
Het eerste stuk, over de mensen wiens paarden zijn gestolen, komt ook in de boeken voor.
Het laatste stukje vond ik opmerkelijk. Dat ze met meer mensen tegelijk het indianengebied uit trokken en pas later de wegen scheidden. In de kleine huis boeken heeft Laura vaker mensen weggelaten om de familie Ingalls een hoge mate van zelfstandigheid te geven. Dit maakt het karakter van de boeken heel "eigen", alles overkomt de familie en zij maken alles mee. In werkelijkheid waren er vaker meer mensen bij betrokken. Ik vind het typisch dat Laura zich nog de regen herinnert, ze was toen nog maar een klein kind.
Alle buren reisden een stuk met ons samen, toen we in Missouri kwamen, waaierden we uit. Het was een moeilijke tocht want de regen maakte de wegen modderig en de stroompjes en rivieren hoog.”
Het eerste stuk, over de mensen wiens paarden zijn gestolen, komt ook in de boeken voor.
Het laatste stukje vond ik opmerkelijk. Dat ze met meer mensen tegelijk het indianengebied uit trokken en pas later de wegen scheidden. In de kleine huis boeken heeft Laura vaker mensen weggelaten om de familie Ingalls een hoge mate van zelfstandigheid te geven. Dit maakt het karakter van de boeken heel "eigen", alles overkomt de familie en zij maken alles mee. In werkelijkheid waren er vaker meer mensen bij betrokken. Ik vind het typisch dat Laura zich nog de regen herinnert, ze was toen nog maar een klein kind.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Eerst komt het stuk waarin ze een rivier oversteken die plotseling stijgt. Pa helpt de paarden met zwemmen, terwijl ma de teugels houdt en de meisjes in de wagen onder een deken liggen.
“We wachtten nu totdat het weer beter zou worden en het water zou dalen. We verbleven in een blokhut met een grote haard. Pa werkte voor de man van wie de blokhut was, dus we waren de hele dag samen met ma. Op een dag zaten we bij het vuur en hoorden gekraak. Ma legde baby Carrie in Mary’s armen en rende naar buiten. Ze zag dat de bovenkant van de schoorsteen in brand stond. Ma pakte een lange stok en sloeg de brandende stukken weg. Een daarvan viel voor Mary’s voeten. Ze was zo bang dat ze zicht niet kon bewegen, maar ik pakte de achterkant van de stoel en trok de stoel met Mary en Carrie er in vlug weg. Ma zei dat ik dat heel goed had gedaan voor een kleuter.”
Dus: ze hebben nog een tijdje onderweg in een blokhut gewacht tot het weer verbeterde en daar gebeurde het verhaal met de brandende schoorsteen. En niet in het indianengebied, zoals in de boeken.
“We wachtten nu totdat het weer beter zou worden en het water zou dalen. We verbleven in een blokhut met een grote haard. Pa werkte voor de man van wie de blokhut was, dus we waren de hele dag samen met ma. Op een dag zaten we bij het vuur en hoorden gekraak. Ma legde baby Carrie in Mary’s armen en rende naar buiten. Ze zag dat de bovenkant van de schoorsteen in brand stond. Ma pakte een lange stok en sloeg de brandende stukken weg. Een daarvan viel voor Mary’s voeten. Ze was zo bang dat ze zicht niet kon bewegen, maar ik pakte de achterkant van de stoel en trok de stoel met Mary en Carrie er in vlug weg. Ma zei dat ik dat heel goed had gedaan voor een kleuter.”
Dus: ze hebben nog een tijdje onderweg in een blokhut gewacht tot het weer verbeterde en daar gebeurde het verhaal met de brandende schoorsteen. En niet in het indianengebied, zoals in de boeken.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Wisconsin 1871-1874
“Op een dag werd de zon verduisterd door rook en toen het donker werd, zagen we de lucht rood van het vuur. We stonden bij de deur en keken naar het vuur. Al snel zagen we het vuur in de toppen van enkele bomen die op een heuvel stonden. De bomen brandden als fakkels.
We hoorden geweerschoten ergens in het bos en pa zei ”iemand is verdwaald”. Hij pakte zijn geweer en schoot verschillende keren in de lucht. Na enige tijd kwam er een man aan de deur. Hij was een vreemdeling en verdwaald in het bos. Pa vertelde hem dat als hij was doorgelopen, er niets anders dan bos was tot aan de Noordpool. Maar gelukkig had hij de schoten gehoord en was die richting uit gelopen. Het waren de “grote bossen” zoals pa het noemde ten noorden van ons en ze gingen verder en verder tot ver in het Noorden. Ik dacht dat onze bossen al groot genoeg waren en wilde vragen stellen, maar pa en de man vertrokken om te helpen met het vuur bestrijden en ma stopte Mary en mij in bed.”
“Op een dag werd de zon verduisterd door rook en toen het donker werd, zagen we de lucht rood van het vuur. We stonden bij de deur en keken naar het vuur. Al snel zagen we het vuur in de toppen van enkele bomen die op een heuvel stonden. De bomen brandden als fakkels.
We hoorden geweerschoten ergens in het bos en pa zei ”iemand is verdwaald”. Hij pakte zijn geweer en schoot verschillende keren in de lucht. Na enige tijd kwam er een man aan de deur. Hij was een vreemdeling en verdwaald in het bos. Pa vertelde hem dat als hij was doorgelopen, er niets anders dan bos was tot aan de Noordpool. Maar gelukkig had hij de schoten gehoord en was die richting uit gelopen. Het waren de “grote bossen” zoals pa het noemde ten noorden van ons en ze gingen verder en verder tot ver in het Noorden. Ik dacht dat onze bossen al groot genoeg waren en wilde vragen stellen, maar pa en de man vertrokken om te helpen met het vuur bestrijden en ma stopte Mary en mij in bed.”
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“Als het werk klaar was, knipte ma papieren poppen voor ons en liet ons op het fornuis koken voor onze speel-diners.
Ze leerde Mary om te breien, maar ik was daar te klein voor zei ze, maar zittend en kijkend hoe Mary het deed, leerde ik nog eerder breien. Met restjes wol hielp ze me om een want voor Carrie op te starten. Ten koste van veel moeite, met veel hard werk maakte ik een wantje voor Carrie. Toen wilde ik stoppen, maar ma zei dat je altijd moest afmaken waar je aan was begonnen en daarbij, Carrie had niets aan maar 1 wantje, dan zou de andere kleine hand zo koud zijn. Dus begon ik aan de tweede want en ging daarmee door, ook al leek deze veel moeilijker dan de eerste omdat ik zo graag iets anders wilde doen.
Uiteindelijk na dagen werk maakte ik het tweede wantje af en paste het aan Carrie’s hand. En toen kon ik de eerste niet meer vinden!
We zochten er allemaal naar en vonden hem uiteindelijk. Wolf, de zwart-wit gespikkelde puppy, had hem onder het bed en lag er op te bijten. Het was al helemaal in flarden, compleet geruïneerd, dus, na al mijn werk, had baby Carrie nog maar 1 wantje! Ik huilde wat, maar ma zei dat het niet gaf, dat ik geleerd had om te breien en dat ik dat erg goed had gedaan voor een klein meisje van bijna vier jaar oud.
Toen stopte ik met huilen, omdat ik niet opnieuw nog een wantje hoefde te breien, dus achteraf was het toch niet zo erg.”
Ze leerde Mary om te breien, maar ik was daar te klein voor zei ze, maar zittend en kijkend hoe Mary het deed, leerde ik nog eerder breien. Met restjes wol hielp ze me om een want voor Carrie op te starten. Ten koste van veel moeite, met veel hard werk maakte ik een wantje voor Carrie. Toen wilde ik stoppen, maar ma zei dat je altijd moest afmaken waar je aan was begonnen en daarbij, Carrie had niets aan maar 1 wantje, dan zou de andere kleine hand zo koud zijn. Dus begon ik aan de tweede want en ging daarmee door, ook al leek deze veel moeilijker dan de eerste omdat ik zo graag iets anders wilde doen.
Uiteindelijk na dagen werk maakte ik het tweede wantje af en paste het aan Carrie’s hand. En toen kon ik de eerste niet meer vinden!
We zochten er allemaal naar en vonden hem uiteindelijk. Wolf, de zwart-wit gespikkelde puppy, had hem onder het bed en lag er op te bijten. Het was al helemaal in flarden, compleet geruïneerd, dus, na al mijn werk, had baby Carrie nog maar 1 wantje! Ik huilde wat, maar ma zei dat het niet gaf, dat ik geleerd had om te breien en dat ik dat erg goed had gedaan voor een klein meisje van bijna vier jaar oud.
Toen stopte ik met huilen, omdat ik niet opnieuw nog een wantje hoefde te breien, dus achteraf was het toch niet zo erg.”
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“Er was ook een dansfeest bij meneer Huleatt. Daar gingen we ook heen, allemaal goed ingepakt in de grote slee. Meneer Huleatt was een Ierse heer, zei ma. Zijn huis heette “Summer Hill” en iedereen was er trots op dat hij daar werd uitgenodigd. Toen het dansen begon, werd Carrie te slapen gelegd op het bed tussen de dekens, zodat ma samen met de anderen kon dansen. Mary en ik zaten aan de zijkant en keken en luisterden naar de muziek. Pa speelde een gedeelte van de tijd viool. Ongeveer in het midden van de vrolijkste dans hoorde ik Carrie huilen. Ik liep meteen naar het midden van de vloer en trok aan ma’s rok “Carrie huilt”; zei ik. Iedereen stopte en het was verschrikkelijk tot ma glimlachte naar me en zei: “ga naar haar toe en blijf bij haar. Ik kom er zo aan!” Toen rende ik naar de slaapkamer terwijl het dansen doorging.”
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“Op een vroege morgen stopte pa ons allemaal in de grote slee en reed weg naar tante Martha. We zouden daar een dag en een nacht logeren. Tante Martha was ma’s zus en Will en Joe, Letty en Nannie en Millie en de baby-tweeling waren onze neefjes en nichtjes.
Het was een lange rit en alleen Millie en de babies waren thuis bij tante Martha toen we aankwamen. De anderen waren naar school. Al de andere jongens en meisjes op hun school waren Zweeds en de neefjes en nichtjes konden zowel Zweeds als Engels praten. Mary en ik gingen mee naar school na de lunch, de school was zo dichtbij.
Een grote groep jongens en meisjes speelden buiten op het plein toen we aankwamen. Ze gooiden sneeuwballen en wreven elkaars gezichten in met sneeuw. “Ze zijn zo wild, ze doen je pijn”, zei Letty en toen: “ren, Laura. Gus gaat je pakken!”.
Ik rende, maar Gus kreeg me te pakken, hield me onder zijn arm en begon mijn gezicht te wassen met koude, harde sneeuw. Hij droeg geen handschoenen en zijn handen waren groot en rood. Ik vocht om los te komen, maar het lukte niet. Toen kwam zijn hand omhoog met een nieuwe lading sneeuw en zijn duim was precies voor mijn mond. Ik zette mijn tanden er in zo hard als ik kon. Gus schreeuwde, liet me los en schudde met zijn hand terwijl het bloed van zijn duim liep. Neef Will kwam er net aan rennen om me te helpen, hij stopte, keek naar mij, toen naar de duim en zei: “Nou, Gus, ik zie dat je geleerd hebt om Laura met rust te laten.”
Het was een lange rit en alleen Millie en de babies waren thuis bij tante Martha toen we aankwamen. De anderen waren naar school. Al de andere jongens en meisjes op hun school waren Zweeds en de neefjes en nichtjes konden zowel Zweeds als Engels praten. Mary en ik gingen mee naar school na de lunch, de school was zo dichtbij.
Een grote groep jongens en meisjes speelden buiten op het plein toen we aankwamen. Ze gooiden sneeuwballen en wreven elkaars gezichten in met sneeuw. “Ze zijn zo wild, ze doen je pijn”, zei Letty en toen: “ren, Laura. Gus gaat je pakken!”.
Ik rende, maar Gus kreeg me te pakken, hield me onder zijn arm en begon mijn gezicht te wassen met koude, harde sneeuw. Hij droeg geen handschoenen en zijn handen waren groot en rood. Ik vocht om los te komen, maar het lukte niet. Toen kwam zijn hand omhoog met een nieuwe lading sneeuw en zijn duim was precies voor mijn mond. Ik zette mijn tanden er in zo hard als ik kon. Gus schreeuwde, liet me los en schudde met zijn hand terwijl het bloed van zijn duim liep. Neef Will kwam er net aan rennen om me te helpen, hij stopte, keek naar mij, toen naar de duim en zei: “Nou, Gus, ik zie dat je geleerd hebt om Laura met rust te laten.”
Even kijken of het ook in mijn manuscript staat.-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“Toen het warme weer echt kwam, ging Mary naar school, want de school was maar een klein stukje verderop langs de weg. Ze had een prachtig nieuw boek en een mooie, nieuwe broodemmer. Ik wilde ook heel graag gaan, maar ma zei dat ik nog te klein was en moest wachten tot ik was gegroeid. Ik voelde me thuis eenzaam de hele dag zonder Mary, want Carrie was nog te klein. Ik rende Mary tegemoet tegen de tijd dat ze thuiskwam en droeg de lunchemmer voor haar. Ze liet bijna altijd iets over voor mij en altijd nam ze haar boek mee naar huis. Terwijl ma het eten klaarmaakte toonde Mary mij de letters en woorden die ze had geleerd die dag, tot, tot ma’s verrassing, ik net zo goed kon lezen als Mary.”