“Het boek was zo mooi en de plaatjes van honden en katten en vogels en bomen zo lief. Ik was trots toen ik ma kon voorlezen over de boom:
“De zon is op en het is dag,
De dauw is op het pas gemaaide gras,
Maar het maakte de oude eik niet nat.”
Maar ik was ontzet toen ik op een dag een kort verhaaltje las dat begon met “Laura was een gulzigaard”. Ma legde me uit wat een “gulzigaard” was. Ik kon nauwelijks worden getroost, zelfs niet doordat ze zei dat dit niet over mij ging, en ik hoefde er ook niet op te lijken alleen maar omdat mijn naam ook Laura was.”
Pioneer girl
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Toen pakten pa en ma op een dag alles in dozen en zetten die in de huifkar. Pa reed een tijd door het bos. Hoe verder we kwamen, hoe dikker de bomen en hoe dichter ze op elkaar stonden, totdat we bij oom Peter waren. Oom peter woonde in de grote bossen. Zijn huis was gemaakt van boomstammen en stond op een kleine open plek met allemaal grote, hoge, donkere bomen er omheen.
Oom Peter, tante Eliza en de kinderen Alice en Peter en Ella waren blij om ons te zien. Baby Edith was te klein om het te begrijpen.”
“Toen kregen we allemaal roodvonk. We konden niet naar school en ook niet meer buiten spelen, maar moesten in bed liggen en een vies medicijn nemen. We zouden allemaal naar het Westen gaan in de lente en deze ziekte bezorgde de ouders een hoop zorgen. We moesten namelijk het grote meer over voor het ijs te zacht en dun was. Soms verdronken er mensen omdat ze te laat de oversteek waagden.
Uiteindelijk was iedereen beter, behalve ik. Er waren tekenen van dooi, dus werd besloten om niet langer te wachten.
Pa en oom Peter spanden de paarden voor de grote sleeën en we gingen er allemaal in. Ik werd naar buiten gedragen, ingepakt in dekens, zelfs mijn hoofd was bedekt, zodat ik geen kou kon vatten. Ik kon de paarden niet zien terwijl ze ons over de langer weg naar het meer trokken. Toen gingen we een hele tijd over het ijs op het meer. Maar toen we op het meer waren, hoorde ik de paardenhoeven “splash! Splash!” en ik was verschrikkelijk bang. Ik dacht dat we door het ijs braken en allemaal zouden verdrinken, maar ma legde haar arm over me heen, trok me tegen zich aan en zei dat alles in orde was. Het was maar een klein beetje water op het ijs, dus ging ik slapen en werd pas wakker toen ze me aan de overkant in bed stopten in het hotel in Lake City. Veilig aan de andere kant van het meer.”
Oom Peter, tante Eliza en de kinderen Alice en Peter en Ella waren blij om ons te zien. Baby Edith was te klein om het te begrijpen.”
“Toen kregen we allemaal roodvonk. We konden niet naar school en ook niet meer buiten spelen, maar moesten in bed liggen en een vies medicijn nemen. We zouden allemaal naar het Westen gaan in de lente en deze ziekte bezorgde de ouders een hoop zorgen. We moesten namelijk het grote meer over voor het ijs te zacht en dun was. Soms verdronken er mensen omdat ze te laat de oversteek waagden.
Uiteindelijk was iedereen beter, behalve ik. Er waren tekenen van dooi, dus werd besloten om niet langer te wachten.
Pa en oom Peter spanden de paarden voor de grote sleeën en we gingen er allemaal in. Ik werd naar buiten gedragen, ingepakt in dekens, zelfs mijn hoofd was bedekt, zodat ik geen kou kon vatten. Ik kon de paarden niet zien terwijl ze ons over de langer weg naar het meer trokken. Toen gingen we een hele tijd over het ijs op het meer. Maar toen we op het meer waren, hoorde ik de paardenhoeven “splash! Splash!” en ik was verschrikkelijk bang. Ik dacht dat we door het ijs braken en allemaal zouden verdrinken, maar ma legde haar arm over me heen, trok me tegen zich aan en zei dat alles in orde was. Het was maar een klein beetje water op het ijs, dus ging ik slapen en werd pas wakker toen ze me aan de overkant in bed stopten in het hotel in Lake City. Veilig aan de andere kant van het meer.”
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Minnesota 1874-1876
“Het volgende wat ik weet is dat ik wakker werd en dat pa naast mijn bed stond. Het was laat; alle lampen waren aan en ik wist dat pa moe was, maar hij was naar de stad geweest en had een mooi, klein boek vol versjes gekocht. Het heette “de Floweret”, want het was mijn verjaardag en ik was vijf jaar geworden.”
“Het volgende wat ik weet is dat ik wakker werd en dat pa naast mijn bed stond. Het was laat; alle lampen waren aan en ik wist dat pa moe was, maar hij was naar de stad geweest en had een mooi, klein boek vol versjes gekocht. Het heette “de Floweret”, want het was mijn verjaardag en ik was vijf jaar geworden.”
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“Na een paar dagen gingen we verder het land in en woonden in een kleine huisje op de oever van een riviertje. Zo dichtbij het riviertje dat als we uit het achterste raam zouden vallen, we in het water terecht zouden komen. De dooi zette in en het water kwam hoog te staan. Het water liep stromend en schuimend langs het huis. De kelder was gevuld met water en dat water liep weg door een gat aan de andere kant. Als het kelderluik werd geopend, kon je het water zien en horen. Het huis stond echter op steen, dus pa en oom peter zeiden dat het geen kwaad kon.”
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“het was leuk om naar het water te kijken en bij het riviertje te spelen met de neefjes en nichtjes. Op een dag zagen we een grote vis in een poeltje. We lieten hem daarin en wachtten tot het water zakte. Toen waadden we allemaal door het water tot we de vis hadden gevangen. Alice droeg de vis in haar schort naar huis.”
Dit is nog in het huis aan het riviertje waar ze tijdelijk verbleven.
“Het was vlakbij waar we kampeerden en ik ging met pa naar een huis vlakbij om wat melk te vragen. De voortuin was vol ganzen, die hun lange nekken strekten en naar ons bliezen.
Ze bleven blazen en kwamen steeds dichter om ons heen staan terwijl de vrouw melk ging halen. Een strekte zijn lange nek, opende zijn gele snavel en beet me in mijn been. Ik schreeuwde en een andere gans beet me. Toen pakte pa me op van tussen de ganzen, pakte de melk aan en liet de ganzen blazend achter.”
Dit is onderweg in de huifkar.
Dit is nog in het huis aan het riviertje waar ze tijdelijk verbleven.
“Het was vlakbij waar we kampeerden en ik ging met pa naar een huis vlakbij om wat melk te vragen. De voortuin was vol ganzen, die hun lange nekken strekten en naar ons bliezen.
Ze bleven blazen en kwamen steeds dichter om ons heen staan terwijl de vrouw melk ging halen. Een strekte zijn lange nek, opende zijn gele snavel en beet me in mijn been. Ik schreeuwde en een andere gans beet me. Toen pakte pa me op van tussen de ganzen, pakte de melk aan en liet de ganzen blazend achter.”
Dit is onderweg in de huifkar.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“een man raakt verdwaald in een sneeuwstorm en bleef rondlopen tot hij uitgeput was. Hij vond een schuilplaats aan de oever van een rivier en de sneeuw bedekte hem terwijl hij in slaap viel. Ze vonden hem in de lente toen de sneeuw smolt.”
Waar kennen we dit verhaal van??? Alleen had het verhaal van pa een gelukkiger afloop en gebruikte hij zijn schuilplaats als overlevingsplaats. Gelukkig maar. Dit is dus een bevestiging dat het in de boeken later een verzonnen stuk is.
“Er waren kleine hoopjes grond overal in het gras waar pa aardappelen had gepoot. Hij wist niet wat de hoopjes maakte. Ik was erbij tijdens het eindigen van de aanplant toen we een klein grijs dier weg zagen rennen over het geploegde land, alsof het iets zwaars droeg. Pa raakte het dier met een klontje aarde, voordat het in een gat in de grond dook. Hij doodde het dier en we zagen een huidzakje in iedere wang. In ieder zakje zat een stuk aardappel dat pa net had gepland.
Pa groef het hol uit en ontdekte dat het een vluchtweg was die leidde naar een hoopje aarde. Er waren verschillende van zulke vluchtwegen die uitkwamen in de hoop. Onder de hoop vond hij een berg van de zaai-aardappelen die de wangzakrat had opgegraven en in zijn wangen had meegenomen. Meneer Nelson vertelde ons wat het was en dat ze een grote plaag waren, omdat ze de graanzaden en aardappelen van de velden stalen en de weiden verpestten met hun molshopen. Als het zijn gangen groef, nam het de aarde in zijn wangzakken en bracht het omhoog waardoor de hopen ontstonden.”
Waar kennen we dit verhaal van??? Alleen had het verhaal van pa een gelukkiger afloop en gebruikte hij zijn schuilplaats als overlevingsplaats. Gelukkig maar. Dit is dus een bevestiging dat het in de boeken later een verzonnen stuk is.
“Er waren kleine hoopjes grond overal in het gras waar pa aardappelen had gepoot. Hij wist niet wat de hoopjes maakte. Ik was erbij tijdens het eindigen van de aanplant toen we een klein grijs dier weg zagen rennen over het geploegde land, alsof het iets zwaars droeg. Pa raakte het dier met een klontje aarde, voordat het in een gat in de grond dook. Hij doodde het dier en we zagen een huidzakje in iedere wang. In ieder zakje zat een stuk aardappel dat pa net had gepland.
Pa groef het hol uit en ontdekte dat het een vluchtweg was die leidde naar een hoopje aarde. Er waren verschillende van zulke vluchtwegen die uitkwamen in de hoop. Onder de hoop vond hij een berg van de zaai-aardappelen die de wangzakrat had opgegraven en in zijn wangen had meegenomen. Meneer Nelson vertelde ons wat het was en dat ze een grote plaag waren, omdat ze de graanzaden en aardappelen van de velden stalen en de weiden verpestten met hun molshopen. Als het zijn gangen groef, nam het de aarde in zijn wangzakken en bracht het omhoog waardoor de hopen ontstonden.”
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“Op een dag kwamen we van school en vonden we een vreemde vrouw in de keuken die het eten aan het klaarmaken was. Ook vonden we een kleine broer naast ma in bed. We waren erg trots op hem en ging snel naar huis naar school om hem te zien."
Dit is de geboorte van broertje Freddie.
Toen kregen we schurft op school en we mochten de baby niet meer aan raken. Hemeltje, wat jeukte dat. Ma wreef ons in met zwavel en vet en draaide ons rond voor het vuur om het goed in te laten trekken. Het was een vreselijke tijd.”
Dit is de geboorte van broertje Freddie.
Toen kregen we schurft op school en we mochten de baby niet meer aan raken. Hemeltje, wat jeukte dat. Ma wreef ons in met zwavel en vet en draaide ons rond voor het vuur om het goed in te laten trekken. Het was een vreselijke tijd.”
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“Precies in het midden van lente werd ma heel erg ziek. Op een morgen had ze zoveel pijn dat pa haar niet alleen durfde te laten. Hij moest het hoge water vergeten zijn, want hij vertelde me om naar meneer Nelson te rennen en te vragen om zo snel mogelijk te laten telegraferen voor een dokter. De enige dokter was 40 mijl weg en hij zou met de trein moeten komen.
Ik rende zo snel als ik kon over het pad naar de rivier, want de rivier was tussen ons en meneer Nelson.
Toen ik de rivier zag, beangstigde deze mij, want de brug was in het midden van de stroom, met links en rechts daarvan het gele, schuimende water en het liep ook over de loopplank heen. Ik wilde eigenlijk niet verder gaan, maar pa had me vertelt dat het moest en ma was zo vreselijk ziek, dus waadde ik de rivier in. Het water kwam tot mijn knieën toen ik iemand hoorde schreeuwen: “ga terug!!” Ik keek op en daar stond meneer Nelson op de oever aan de andere kant, hij zwaaide wild met zijn armen en schreeuwde: “je zult verdrinken! Je zult verdrinken! Je bent gek!”. Ik schreeuwde mijn boodschap van pa naar hem. Hij snelde weg, terwijl ik wegging naar het huis. Ma was rustiger en toen pa me zag, helemaal nat, vroeg hij daarnaar. Toen ik het vertelde, zei hij: “mijn god!”.
Ik rende zo snel als ik kon over het pad naar de rivier, want de rivier was tussen ons en meneer Nelson.
Toen ik de rivier zag, beangstigde deze mij, want de brug was in het midden van de stroom, met links en rechts daarvan het gele, schuimende water en het liep ook over de loopplank heen. Ik wilde eigenlijk niet verder gaan, maar pa had me vertelt dat het moest en ma was zo vreselijk ziek, dus waadde ik de rivier in. Het water kwam tot mijn knieën toen ik iemand hoorde schreeuwen: “ga terug!!” Ik keek op en daar stond meneer Nelson op de oever aan de andere kant, hij zwaaide wild met zijn armen en schreeuwde: “je zult verdrinken! Je zult verdrinken! Je bent gek!”. Ik schreeuwde mijn boodschap van pa naar hem. Hij snelde weg, terwijl ik wegging naar het huis. Ma was rustiger en toen pa me zag, helemaal nat, vroeg hij daarnaar. Toen ik het vertelde, zei hij: “mijn god!”.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
“er waren niet heel veel kinderen in de school, maar we maakten verschillende vrienden. Degene die we het beste leerden kennen waren de Kennedy’s en Nellie en Willie Owens.
Meneer Owens was eigenaar van een van de winkels en soms kregen we toestemming om na school met hen mee te gaan. Ze hadden zulk prachtig speelgoed, speelgoedmannetjes en tollen en prachtige plaatjesboeken (het was een verwennerij om zulk mooi speelgoed te zien, maar ze lieten ons er nooit mee spelen.
Nellie had de meest prachtige pop, die ze het grootste deel van de tijd verpakt in papier bewaarde. Ze haalde het uit het papier en hield hem voor ons omhoog, dan pakte ze hem weer in en stopte hem terug in de doos.
Zij en Willie hielpen zichzelf aan het snoep uit de winkel en ze aten het voor onze neus op, zonder ooit met ons te delen. “
Meneer Owens was eigenaar van een van de winkels en soms kregen we toestemming om na school met hen mee te gaan. Ze hadden zulk prachtig speelgoed, speelgoedmannetjes en tollen en prachtige plaatjesboeken (het was een verwennerij om zulk mooi speelgoed te zien, maar ze lieten ons er nooit mee spelen.
Nellie had de meest prachtige pop, die ze het grootste deel van de tijd verpakt in papier bewaarde. Ze haalde het uit het papier en hield hem voor ons omhoog, dan pakte ze hem weer in en stopte hem terug in de doos.
Zij en Willie hielpen zichzelf aan het snoep uit de winkel en ze aten het voor onze neus op, zonder ooit met ons te delen. “
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Meneer en mevrouw Fitch, wiens winkel aan de andere kant van de straat was, hadden geen kinderen om mee te spelen, maar ze riepen ons vaak binnen als we voorbij kwamen en gaven ons snoep om op de weg naar huis op te eten.
Op een dag zagen we een prachtige, hoge kam in hun winkel. Ma had geen mooie kammen voor in haar haar en we wilden haar heel graag deze geven. De prijs was 50 cent en meneer Fitch zei dat hij hem voor ons zou bewaren tot we het geld bij elkaar gespaard hadden.
We hadden ieder al 10 cent en we bewaarden pennies die pa ons gaf en verdienden een beetje met het doen van boodschapjes. We wilden pa ook verrassen, dus hij wist het ook niet (hoe hard we geld nodig hadden). Op het eind hadden we 40 cent en toen gingen er dagen en dagen voorbij en het leek alsof we de laatste 10 cent nooit bij elkaar kregen. We waren erg ontmoedigt en op een avond gingen we de winkel binnen om nog eens naar de mooie kam te kijken. Hij was nog mooier dan ooit, maar we konden hem niet krijgen.
Meneer Fitch vroeg hoe ver we al waren en we vertelden het hem. Hij pakte de kam in in zacht papier en gaf hem aan ons, vertelde ons om de 40 cent de volgende dag te komen brengen als we naar school gingen en ons verder niet meer druk te maken over de laatste 10 cent.
We renden zowat de hele weg naar huis en ma was zo verrast en blij toen we de kam aan haar gaven dat we niet konden begrijpen waarom haar ogen zo nat waren en glinsterden. De kam stond erg prachtig in haar haar.”
(er is een foto van pa en ma samen, pa zittend op een stoel, waarbij ma een hoge kam in haar haren draagt. Het haar is in een nette scheiding en de kam rijst als een kroontje op vanaf het achterhoofd. Dit is mogelijk de kam waarvoor Laura en Mary zo goed hun best hebben gedaan.)
Op een dag zagen we een prachtige, hoge kam in hun winkel. Ma had geen mooie kammen voor in haar haar en we wilden haar heel graag deze geven. De prijs was 50 cent en meneer Fitch zei dat hij hem voor ons zou bewaren tot we het geld bij elkaar gespaard hadden.
We hadden ieder al 10 cent en we bewaarden pennies die pa ons gaf en verdienden een beetje met het doen van boodschapjes. We wilden pa ook verrassen, dus hij wist het ook niet (hoe hard we geld nodig hadden). Op het eind hadden we 40 cent en toen gingen er dagen en dagen voorbij en het leek alsof we de laatste 10 cent nooit bij elkaar kregen. We waren erg ontmoedigt en op een avond gingen we de winkel binnen om nog eens naar de mooie kam te kijken. Hij was nog mooier dan ooit, maar we konden hem niet krijgen.
Meneer Fitch vroeg hoe ver we al waren en we vertelden het hem. Hij pakte de kam in in zacht papier en gaf hem aan ons, vertelde ons om de 40 cent de volgende dag te komen brengen als we naar school gingen en ons verder niet meer druk te maken over de laatste 10 cent.
We renden zowat de hele weg naar huis en ma was zo verrast en blij toen we de kam aan haar gaven dat we niet konden begrijpen waarom haar ogen zo nat waren en glinsterden. De kam stond erg prachtig in haar haar.”
(er is een foto van pa en ma samen, pa zittend op een stoel, waarbij ma een hoge kam in haar haren draagt. Het haar is in een nette scheiding en de kam rijst als een kroontje op vanaf het achterhoofd. Dit is mogelijk de kam waarvoor Laura en Mary zo goed hun best hebben gedaan.)