Pioneer girl

[Mieke]

“Mary wilde de worm niet aan de haak doen en ook de vis er niet afhalen, dus als we visten, deed ik dat voor ons allebei.”

Laura vertelt over de krab die in de rivier leeft onder een steen en de bloedzuigers. Zij en Mary wisten ervan en speelden gewoon niet in de modder.
“Als we zelf speelden, waadden we gewoon niet in de modderpoel, want we vonden de bloedzuigers niet leuk, het leken zulke vieze dingen.
Maar als de meisjes uit de stad kwamen, wat ze vaak deden om met ons te spelen, leidden we ze naar de steen van de oude krab en als hij hen wegjoeg, renden ze schreeuwend naar de bloedzuigers-poel.
Als ze weer naar de oever kwamen, zagen ze de kleine, lange, platte bloedzuigers vastzitten op hun benen en voeten en probeerden ze af te vegen. Als ze ontdekten dat dit niet lukte, dansten ze rond en schopten en schreeuwden, terwijl ik over het gras rolde van het lachen, tot Mary me dwong om mee te helpen om ze eraf te trekken.
Ze kwamen toch vaker en ontdekten nooit ons flauwe trucje waarbij we ze per ongeluk in de poel leidden en ze ontdekten ook niet dat de oude krab onder de steen woonde en dat de poel de plaats was waar de bloedzuigers zaten.
Mary was zachtaardig en zei soms dat we ons bezoek niet zo bang moesten maken, maar ik zei, als we naar de stad gaan om hen te ontmoeten, laten ze ons hun speelgoed niet eens vasthouden, de prachtige pop waarvan de ogen open en dicht konden, mochten we niet vasthouden en bewegen en we mochten alleen maar kijken naar hun andere speelgoed, zonder iets aan te raken, als zij het toonden; dus speelde ik op mijn manier als ze bij ons kwamen. Uiteindelijk zei ma dat we het niet langer mochten doen, maar pa’s ogen twinkelden toen hij er over hoorde.”
 

[Mieke]

Iowa 1876-1877

Meneer en mevrouw Steadman waren vrienden uit Walnut Grove. Ze hadden twee zoons Johny en Ruben, welke nu onze speelmaatjes waren. Er was een baby die Tommy heette, maar hij huilde altijd, wat ook geen wonder was, want zijn moeder schudde en sloeg hem altijd.
Johny liep mank, een van zijn benen was korter dan de andere en hij droeg een houten verhoging onder zijn voet en vastgemaakt aan zijn been. We moesten altijd aardig zijn tegen Johny omdat hij mank was, maar het was wel eens moeilijk om niet terug te vechten als hij aan onze haren trok, ons prikte, onze boeken scheurde of ons speelgoed stuk maakte, wat hij altijd deed. Noch Johny, noch Ruben waren de leuke speelmaatjes die onze neefjes en nichtjes wel waren geweest.

[Mieke]

Burr Oak was een klein stadje, maar het was geen nieuwe, schone stad zoals Walnut Grove. Het was een oud, oud stadje en het leek me altijd vies en donker. Maar er was een mooi, groot schoolgebouw op een heuvel in de zon.
Het hoofd van de school, Meneer Reed, woonde in ons hotel en Johny, Ruben, Mary en ik gingen naar school.
Terwijl Meneer Reed een slanke jongeman van net 21 jaar oud was, waren sommige jongens in de klas grote mannen van 24 en 25 jaar oud. Ze gingen alleen in de winter naar school en altijd voordat de winter voorbij was, begonnen ze een gevecht met de leraar en stuurden hem weg.
Enige tijd voor kerst begonnen de jongens zich vervelend te gedragen. Ze kwamen te laat op school, maakten veel herrie tijdens de lesuren en leerden hun lessen niet. In de stad zeiden ze dat Reed er niet meer zou zijn na de kerst.
Op een morgen in de week voor kerst kwamen ze erg laat en maakten ze heel veel herrie toen ze wel binnen kwamen.
De oudste en grootste heette Mose en hij was de ergste van het stel.
Meneer Reed zat in zijn stoel bij het bureau met zijn liniaal in zijn hand, waarschuwend slaand in zijn andere hand. Het was een lange, platte, erg sterke liniaal die hij pas had gemaakt. Mose kwam als laatste binnen en voordat hij kon gaan zitten vroeg meneer Reed hem om te komen.
Mose was helemaal klaar voor een gevecht en kwam aangelopen. Hij verwachtte dat meneer Reed zou opstaan, zodat hij hem neer kon slaan. Maar meneer Reed bleef zitten en, precies toen Mose voor hem stond, reikte hij omhoog met zijn linkerhand, greep Mose bij zijn kraag en trok, terwijl hij hem ook pootje haakte op hetzelfde moment en legde hem netjes over zijn knieën, met een been over Mose’s benen. Het gebeurde allemaal zo snel en Mose was zo verrast dat, voordat hij in de gaten had wat er gebeurde, lag hij daar zoals een stoute, kleine jongen en werd flink geslagen met de platte, sterke liniaal. Hij keek zo grappig dat iedereen in het lokaal moest lachen, zelfs de andere grote jongens die hem uitjouwden. Toen meneer Reed Mose losliet, liep hij naar zijn plaats, maar toen hij langs de deur kwam, ging hij weg om nooit meer terug te komen. Iedereen inde stad lachten hem uit en hij is ergens weggegaan. De andere grote jongens verlieten ook de school en alles ging vreedzaam verder.

Waar kennen we dit verhaal toch van?? Het is dus niet gebeurd bij Almanzo, maar gewoon een eigen ervaring van Laura.

[Juud]

Ik zat het verhaal al te lezen en dacht van: dit lijkt wel heeeel erg op dat verhaal in Farmer Boy. Maar het lijkt me inderdaad wel duidelijk dat dit verhaaltje van Laura voor Farmer Boy is gebruikt en aan Almanzo is gekoppeld. Ik weet niet, misschien zin er wel meer verhalen uit de Burr Oak periode die aan andere periodes gekoppeld zijn in de boeken? Aangezien Laura om begrijpelijke redenen nooit over Burr Oak heeft geschreven maar misschien wel wat verhalen erover wilde vertellen.

In ieder geval heel leuk om dit te lezen Mieke! Mijn eigen boek heb ik op 1 januari besteld, maar was niet leverbaar op dat moment en een paar dagen geleden heb ik ein-de-lijk gehoord dat ik het eind april binnen krijg. Dus daar kan ik nu nog even naar uitkijken.

[Mieke]

Als we thuis waren, hielpen Mary en ik met de afwas en het bedienen aan tafel. Op zaterdag en zondag zorgden we voor Tommy. Mevrouw Steadman had gezegd dat als we dat deden ze ons iets moois zou geven voor kerst, dus, ook al vonden we Tommy helemaal niet leuk, deden we ons best om hem schoon en tevreden te houden.
Kerst was uiteindelijk een grote teleurstelling. Ma was altijd moe, pa was altijd bezig en mevrouw Steadman deed ook niet wat ze beloofd had en gaf ons niets voor al onze zorgen voor haar afschuwelijke baby Tommy.

[Mieke]

De sneeuw was goed voor sleetje rijden en er was een prachtige heuvel bij het hotel om te sleeën. Vanaf het hek boven, langs de barruimte, de eetkamer, de keuken en langs het rivierhuisje en uitglijden over de lange, platte tuin aan het eind van de heuvel. Maar wij hadden geen slee van onszelf en Johny leende ons niet die van hem. Maar op momenten dat ik wist dat Johny enige tijd weg was, leende ik toch die van hem en sleede een paar keer naar beneden voor ik de slee snel terugzette.

Toen kregen we allemaal mazelen. Mary, Ruben en ik hadden ze allemaal tegelijk en Johny kwam stilletjes binnen bij ons en trok onze kussens weg onder onze hoofden en kneep ons. Ik was erg blij toen hij zelf ook de mazelen kreeg en erg ziek was. We waren allemaal weer beter toen de lente begon.

[Mieke]

Meneer en mevrouw Cameron waren eigenaars van de winkel waarboven wij woonden. Ze woonden in de kamers er achter. Meneer Cameron bracht een groot gedeelte van zijn tijd door in de saloon en liet de winkel over aan zijn vrouw.
Op een nacht hoorden we mevrouw Cameron schreeuwen en pa kleedde zich vlug aan en ging naar beneden. Hij vond meneer Cameron die mevrouw Cameron vasthad aan haar haren en haar rondtrok door het huis. In zijn andere hand droeg hij de olielamp op zijn kop. De kerosine liep uit de lamp, vatte vlam en liep over zijn hand. Pa zorgde dat hij stopte; bracht hem naar bed en kwam zelf ook weer naar bed. Hij zei dat we dankbaar moesten zijn dat we niet allemaal in onze slaap verbrand waren.

Voor onze leeslessen gingen we naar boven, naar de klas van meneer Reed, maar we bleven voor de rest in de klassen beneden. Mary en ik hielden van onze leeslessen en vaak oefenden we ze thuis hardop. Pa wist, maar vertelde het ons niet tot veel later, dat een groep mensen zich beneden verzamelden om ons te horen lezen.
We mochten onze boeken mee naar huis nemen om te leren en konden dan rustig studeren zonder jongens om ons heen. Het was zo fijn om niet meer in het hotel te zijn en de kamers waar we woonden waren zo prettig en zonnig en schoon. Vanuit onze voorramen zagen we een mooie, in terrassen aangelegde tuin van een groot, wit huis aan de andere kant van de straat. Meneer Pifer, de eigenaar, was erg rijk en het huis was zowel van binnen als buiten prachtig. Er waren open trapgalerijen en marmeren haarden, maar het huis leek koud en onplezierig. Meneer Pifers dochter die weduwe was en haar twee dochters woonden daar en deden het huishouden. De meisjes waren veel te groot om onze speelmaatjes te zijn, maar ze kwamen vaak bij ma zitten in onze prettige voorkamer, omdat, zeiden ze, het er zo mooi en gezellig was.

[Mieke]

We verhuisden naar een huis buiten de stad, nadat er in de saloon iets vreselijks was gebeurd met de vriend van Amy, Hairpin.
We kregen weer een koe en het was mijn heerlijke taak om haar naar de wei te brengen in de ochtend en weer terug in de middag. De wei was een kleine open ruimte waar een beek doorheen liep. Ik hield er van om langs de beek te lopen en naar alle bloemen te kijken en met mijn tenen in de modder te wroeten. Ik was nu zo’n grote meid dat ik de hele dag mijn schoenen aan had, maar ik ging altijd blootsvoets achter de koe aan.

Mijn grootste zorg deze lente was het leren van de tafels der vermenigvuldiging. Ik kon ze simpelweg niet onthouden en ik kon niet verder met rekenen als ik ze niet kende. Zij die de tafels kenden, gingen verder naar de klas boven en ik zou dus achterblijven. Dus was ik blij toen ma me thuis nodig had en ik een tijdje niet naar school hoefde.
Ik hielp ma met het werk en deed boodschappen en elke dag oefende ik de tafels. Ik kon terugkijken naar de tafels die ik niet goed meer wist.
Op een dag, toen ik thuiskwam van een boodschap die me enige tijd bezig had gehouden, vond ik een nieuw zusje. We noemden haar Grace. Haar haren waren net zo goud als die van Mary en haar ogen waren blauw en helder zoals die van pa.
Ik bleef nog enige tijd thuis om te helpen, toen ging ik weer terug naar school en ik kende alle tafels zo goed dat ik meteen naar boven mocht, naar de rest van mijn klas.

[Mieke]

Dat was zo’n heerlijke zomer! Werken en spelen liepen zo door elkaar dat ik ze niet apart kan noemen. Natuurlijk was het werk om ma te helpen met de baby, maar het leek net spelen. Achter de koe aangaan was het beste moment van de dag, zelfs als het regende, vond ik de nattigheid heerlijk op mijn voeten en gezicht en voelde de regen door mijn dunne zomerkleren heen. Ook de eikenbossen waren heerlijk en soms op een zaterdag ging ik met een vriendin naar de oude begraafplaats aan de andere kant van de stad. Op de weg daar naartoe passeerden we een klein, stenen huisje volledig bedekt met klimop en met een voortuin vol rozen.
Daar woonde een jongen waarvan de mensen zijn dat hij een “idioot” was, wat ze daar dan ook mee bedoelden. Soms leunde hij over het hek en hij deed zo gek dat we het niet leuk vonden om hem te zien, maar een oude vrouw, zijn grootmoeder, vroeg ons altijd binnen en gaf ons koekjes en rozen uit de tuin.

[Mieke]

Tegen het einde van de zomer wist ik dat pa en ma problemen hadden. Pa’s werk hield hem meestal weg van het huis en werd slecht betaald. Ik wist dat we geld nodig hadden en ik wist ook dat pa niet hield van een oude, georganiseerde stad als Burr Oak; een dode stad, zei hij dat het was, en zelfs zonder spoorweg.
Pa was rusteloos en hij speelde ’s avonds op zijn viool een soort verlangende muziek.
Dus was ik geheel niet verrast dat ik pa en ma hoorden praten over naar het Westen gaan. Ik hoorde ook dat als alle schulden waren afbetaald, aan de kruidenier, de dokter en de huur, we niet weg konden, omdat er dan geen geld was om onderweg uitgaven te bekostigen.
Pa had aan meneer Bisbee gevraagd om te wachten op de huur, hij beloofde om het wat later alsnog toe te sturen. Maar meneer Bisbee wilde niet wachten. Hij zei dat als we probeerden te gaan, hij ons team zou opeisen en zou verkopen wat de huur op zou brengen.
Pa was erg boos. Hij zei dat hij altijd alles betaalde wat hij schuldig was en hij zou iedereen betalen, maar hij zou “wel gek zijn als ik ooit die rijke, oude vlo Bisbee een cent betaal”.

De man voor wie pa had gewerkt, kwam op een avond en kocht de koe en betaalde pa. Hij zei pa tot ziens en wenste hem succes.
Ergens in de nacht werden wij kinderen wakker gemaakt en vonden we de wagen bedekt met de huif en alles uit het huis stond er in, behalve ons bed en het fornuis. Terwijl ma ons hielp met aankleden, want we waren nauwelijks wakker, haalde pa ons bed uit elkaar en laadde het in. Hij spande de paarden in. We klommen in de wagen en reden weg in het donker.
Voor de zon opkwam, waren we in een andere staat. Toen stopte pa, spande de paarden uit en gaf ze eten. We ontbeten en daarna gingen we weer verder, op naar het Westen.