In het manuscript "Pioneer girl" vertelt Laura allerlei verhaaltjes, die echter niet in de KHODP-boeken voorkomen.
Dit zijn leuke, lieve, nare of ontroerende verhaaltjes, die ik jullie niet wil onthouden, dus ik zal er hier steeds een beschrijven.
In het echt willen de families van pa en zijn broer Peter naar het westen. Pa verkoopt de boerderij en voor een poosje trekt de familie in bij het gezin van oom Peter. Alle kinderen krijgen roodvonk, maar iedereen geneest weer daarvan, op Laura na. Maar omdat de families het Pepinmeer moeten oversteken zolang deze bevroren is, raken de volwassenen een beetje nerveus. Als ze nog langer wachten, zal het gaan dooien en dan zouden ze door het ijs kunnen zakken.
Op een dag zegt tante Eliza: "ik wou maar dat ik verse wol had van een zwart schaap! Ik zou dat in haar oor stoppen en de warme wol zou de lucht tegenhouden en het oor genezen". Zonder iets te zeggen holde nichtje Ella naar buiten en na verloop van tijd kwam ze terug met beide handen vol wol van een zwart schaap.
"Hoe heb je dat nu gedaan?", vroeg ma. In de wei had Ella tussen alle andere schapen een zwart schaap zien staan, dus zij ging dit schaap opzoeken. Ze was bang voor dit schaap, want hij stampte met zijn voeten en deed zijn hoofd naar beneden, maar ze holde naar hem toe, greep met beide handen in zijn vacht, gaf een gil en stond stil. Het schaap rende weg, zo hard het kon, Ella achterlatend met handen vol zwarte wol.
Ma stopte de verse wol in laura's oor en inderdaad, de oorpijn verdween!
Onbekende verhaaltjes uit het manuscript Pioneer girl
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
-
Gast
Geplaatst door Halfpint:
# Door de open slaapkamerdeur kon Laura het open haardvuur zien en de bewegende schaduwen in de kamer daarbuiten. Pa zat in de schaduw en Laura kon hem niet zien, maar ze hoorde wel zijn vioolmuziek. Alles was zo vredig, dat Laura een pijnlijk gevoel in haar keel kreeg, want ze had iets heel stouts gedaan. Als er veel sneeuw op het dak van het huis lag en als de zon scheen waardoor het ijs smolt, ontstaan er dikke ijspegels. Laura had er een afgebroken en ze at er steeds een stukje van, tot ma zei dat ze dat niet meer moest doen. Maar toen zag Laura een bijzonder mooie ijspegel, dacht in het geheel niet meer aan wat ma had gezegd en brak dit stuk ook weer af om op te eten. Toen ze de deur binnenkwam, herinnerde ze zich het weer en stopte toen maar het hele stuk in haar mond om het te verbergen. "Laura, eet jij ijs? "vroeg ma en Laura slikte het stuk in een keer door zodat ze kon antwoorden. "Nee, ma" zei ze. en dat was de eerste leugen in haar leven.
Het ijs voelde koud in haar buik en ze schaamde zich omdat ze had gelogen en omdat ma haar daardoor geloofde.
Nu lag ze dan in bed, alles was lieflijk en mooi, maar zij was een leugenaar. Ze begon te huilen, de viool stopte met spelen en ma kwam gauw naar de slaapkamer om te kijken wat er aan de hand was. Wat een opluchting was het toen ze alles kon vertellen. Ma streelde haar, zei dat ze het haar vergaf omdat ze het eerlijk had verteld en omdat ze er spijt van had en nu moest ze maar een gebedje opzeggen. Ma stopte haar weer in, gaf haar een kus en terwijl Laura opgelucht ging slapen begon in de kamer de viool weer te zingen.
# Door de open slaapkamerdeur kon Laura het open haardvuur zien en de bewegende schaduwen in de kamer daarbuiten. Pa zat in de schaduw en Laura kon hem niet zien, maar ze hoorde wel zijn vioolmuziek. Alles was zo vredig, dat Laura een pijnlijk gevoel in haar keel kreeg, want ze had iets heel stouts gedaan. Als er veel sneeuw op het dak van het huis lag en als de zon scheen waardoor het ijs smolt, ontstaan er dikke ijspegels. Laura had er een afgebroken en ze at er steeds een stukje van, tot ma zei dat ze dat niet meer moest doen. Maar toen zag Laura een bijzonder mooie ijspegel, dacht in het geheel niet meer aan wat ma had gezegd en brak dit stuk ook weer af om op te eten. Toen ze de deur binnenkwam, herinnerde ze zich het weer en stopte toen maar het hele stuk in haar mond om het te verbergen. "Laura, eet jij ijs? "vroeg ma en Laura slikte het stuk in een keer door zodat ze kon antwoorden. "Nee, ma" zei ze. en dat was de eerste leugen in haar leven.
Het ijs voelde koud in haar buik en ze schaamde zich omdat ze had gelogen en omdat ma haar daardoor geloofde.
Nu lag ze dan in bed, alles was lieflijk en mooi, maar zij was een leugenaar. Ze begon te huilen, de viool stopte met spelen en ma kwam gauw naar de slaapkamer om te kijken wat er aan de hand was. Wat een opluchting was het toen ze alles kon vertellen. Ma streelde haar, zei dat ze het haar vergaf omdat ze het eerlijk had verteld en omdat ze er spijt van had en nu moest ze maar een gebedje opzeggen. Ma stopte haar weer in, gaf haar een kus en terwijl Laura opgelucht ging slapen begon in de kamer de viool weer te zingen.
-
Gast
Geplaatst door Halfpint:
#Mr. en mrs. Fitch, die eigenaar van een winkel in Walnut Grove waren, hadden geen kinderen waar Laura en Mary mee konden spelen, maar zij riepen de meisjes wel vaak de winkel in als ze langsliepen en dan kregen ze snoep om onderweg naar huis lekker op te peuzelen. Op een dag zagen L&M een schitterende hoge haarkam in de winkel liggen. Ma had geen mooie haarkammen en L&M wilden haar deze geven. De prijs was 50 cent en mr. Fitch beloofde de haarkam apart te houden tot L&M genoeg geld gespaard hadden om de kam te kunnen kopen.
Ze hadden ieder al 10 cent, dus spaarden ze pennies die ze van pa kregen en verdienden ze geld doordat ze boodschapjes deden. Ze wilden pa ook verrassen dus hij mocht van niets weten. Eindelijk hadden ze 40 cent. Maar het leek wel of de ontbrekende 10 cent maar niet bemachtigd kon worden. Ze raakten ontmoedigd en op een avond gingen ze de winkel in om nog maar eens naar de kam te kijken.De kam was mooier dan ooit, maar zij zouden hem nooit krijgen.Hoeveel hebben jullie dan al, vroeg mr. Fitch. en toen zij het hem vertelden, pakte hij de haarkam in in mooi cadeaupapier en gaf het aan de meisjes. "Breng mij morgen maar de 40 cent als jullie toch naar school moeten en vergeet die laatste 10 cent maar", zei mr. fitch.
De meisjes holden naar huis en ma was zo verrast en blij toen de meisjes de haarkam aan haar gaven, dat zij niet begrepen waarom haar ogen zo glansden en nat waren van de tranen. De kam stond prachtig in haar haar.
#Mr. en mrs. Fitch, die eigenaar van een winkel in Walnut Grove waren, hadden geen kinderen waar Laura en Mary mee konden spelen, maar zij riepen de meisjes wel vaak de winkel in als ze langsliepen en dan kregen ze snoep om onderweg naar huis lekker op te peuzelen. Op een dag zagen L&M een schitterende hoge haarkam in de winkel liggen. Ma had geen mooie haarkammen en L&M wilden haar deze geven. De prijs was 50 cent en mr. Fitch beloofde de haarkam apart te houden tot L&M genoeg geld gespaard hadden om de kam te kunnen kopen.
Ze hadden ieder al 10 cent, dus spaarden ze pennies die ze van pa kregen en verdienden ze geld doordat ze boodschapjes deden. Ze wilden pa ook verrassen dus hij mocht van niets weten. Eindelijk hadden ze 40 cent. Maar het leek wel of de ontbrekende 10 cent maar niet bemachtigd kon worden. Ze raakten ontmoedigd en op een avond gingen ze de winkel in om nog maar eens naar de kam te kijken.De kam was mooier dan ooit, maar zij zouden hem nooit krijgen.Hoeveel hebben jullie dan al, vroeg mr. Fitch. en toen zij het hem vertelden, pakte hij de haarkam in in mooi cadeaupapier en gaf het aan de meisjes. "Breng mij morgen maar de 40 cent als jullie toch naar school moeten en vergeet die laatste 10 cent maar", zei mr. fitch.
De meisjes holden naar huis en ma was zo verrast en blij toen de meisjes de haarkam aan haar gaven, dat zij niet begrepen waarom haar ogen zo glansden en nat waren van de tranen. De kam stond prachtig in haar haar.
-
Gast
Geplaatst door Halfpint:
#Het was de 4e juli (Onafhankelijkheidsdag) en er werd een grote picknick gehouden in Walnut Grove.
Ma pakte een mand in met gebraden kip, brood en boter, een cake en een citroentaart. Ze deden allemaal hun beste kleren aan en reden in de wagen naar het picknickveld. Laura vond er niets aan toen er uit een boek werd voorgelezen en toen mannen spraken, maar het zingen vond ze heerlijk. Ze genoot vooral van een man en een vrouw die een duet zongen. De man zag er leuk uit en de vrouw, helemaal in het wit gekleed, was erg mooi. Terwijl ze zongen "ontmoet me
dan, oh, ontmoet me, als je voor de eerste keer de whiporwill (ik weet niet welke vogel hier bedoeld wordt) hoort fluiten", keken ze elkaar in de ogen. Zijn stem was diep en teder, de hare was helder en zoet. Als hij "whiporwill " zong en zij antwoordde "whiporwill", leek het net of je echte vogels hoorde fluiten!
Na het spreken en het zingen begon de picknick en daarna gingen de mensen allemaal gezellig met elkaar kletsen, totdat men weer naar huis moest.
Een paar dagen later hoorde laura pa tegen ma zeggen dat de man en vrouw, die zo mooi hadden gezongen, samen waren weggelopen. Ze vroeg zich af waarom ze waren weggelopen en voor wat waren ze weggelopen?
#Het was de 4e juli (Onafhankelijkheidsdag) en er werd een grote picknick gehouden in Walnut Grove.
Ma pakte een mand in met gebraden kip, brood en boter, een cake en een citroentaart. Ze deden allemaal hun beste kleren aan en reden in de wagen naar het picknickveld. Laura vond er niets aan toen er uit een boek werd voorgelezen en toen mannen spraken, maar het zingen vond ze heerlijk. Ze genoot vooral van een man en een vrouw die een duet zongen. De man zag er leuk uit en de vrouw, helemaal in het wit gekleed, was erg mooi. Terwijl ze zongen "ontmoet me
dan, oh, ontmoet me, als je voor de eerste keer de whiporwill (ik weet niet welke vogel hier bedoeld wordt) hoort fluiten", keken ze elkaar in de ogen. Zijn stem was diep en teder, de hare was helder en zoet. Als hij "whiporwill " zong en zij antwoordde "whiporwill", leek het net of je echte vogels hoorde fluiten!
Na het spreken en het zingen begon de picknick en daarna gingen de mensen allemaal gezellig met elkaar kletsen, totdat men weer naar huis moest.
Een paar dagen later hoorde laura pa tegen ma zeggen dat de man en vrouw, die zo mooi hadden gezongen, samen waren weggelopen. Ze vroeg zich af waarom ze waren weggelopen en voor wat waren ze weggelopen?
-
Gast
Geplaatst door Halfpint:
#De winter was voorbij, het begon te dooien en de kreek was buiten zijn oevers getreden. En toen werd Ma heel, heel erg ziek. En op een morgen had zij zo'n erge pijn dat pa haar niet alleen durfde te laten. Pa was helemaal vergeten dat het water zo hoog stond, want hij stuurde Laura naar Mr. Nelson, de buurman, met de boodschap dat hij zich moest haasten om een telegram naar de dokter te zenden (de enige dokter woonde 60 km verderop en moest per trein komen).
Laura rende zo snel mogelijk naar de kreek, want die moest ze oversteken om naar de buurman te kunnen, maar toen ze bij de kreek kwam, werd ze bang. De voetbrug stond helemaal onder water en het stroomde woest eroverheen. Laura wilde niet, maar ze moest, want ma was vreselijk ziek, dus stapte ze in het water. Het water kwam al tot haar knieen, toen ze iemand "ga terug" hoorde schreeuwen. Ze keek op en zag mr. Nelson op de oever staan, die wild met zijn armen zwaaide en riep "ga terug, je zult verdrinken. Je bent gek, ga terug".
Laura riep wat er aan de hand was en terwijl hij zich weghaastte, ging Laura gauw naar huis. Daar aangekomen leek ma iets rustiger, maar toen pa haar helemaal nat zag, vroeg hij hoe dat kwam. Laura vertelde het hem en pa reageerde geschrokken met : "Goede god".
De volgende dag kwam de dokter, maar pa moest hem, en de vrouw uit het dorp die kwam helpen, met de boot overvaren. De dokter kwam twee keer en na een poos was ma weer genezen en het water in de kreek was weer laag.
#De winter was voorbij, het begon te dooien en de kreek was buiten zijn oevers getreden. En toen werd Ma heel, heel erg ziek. En op een morgen had zij zo'n erge pijn dat pa haar niet alleen durfde te laten. Pa was helemaal vergeten dat het water zo hoog stond, want hij stuurde Laura naar Mr. Nelson, de buurman, met de boodschap dat hij zich moest haasten om een telegram naar de dokter te zenden (de enige dokter woonde 60 km verderop en moest per trein komen).
Laura rende zo snel mogelijk naar de kreek, want die moest ze oversteken om naar de buurman te kunnen, maar toen ze bij de kreek kwam, werd ze bang. De voetbrug stond helemaal onder water en het stroomde woest eroverheen. Laura wilde niet, maar ze moest, want ma was vreselijk ziek, dus stapte ze in het water. Het water kwam al tot haar knieen, toen ze iemand "ga terug" hoorde schreeuwen. Ze keek op en zag mr. Nelson op de oever staan, die wild met zijn armen zwaaide en riep "ga terug, je zult verdrinken. Je bent gek, ga terug".
Laura riep wat er aan de hand was en terwijl hij zich weghaastte, ging Laura gauw naar huis. Daar aangekomen leek ma iets rustiger, maar toen pa haar helemaal nat zag, vroeg hij hoe dat kwam. Laura vertelde het hem en pa reageerde geschrokken met : "Goede god".
De volgende dag kwam de dokter, maar pa moest hem, en de vrouw uit het dorp die kwam helpen, met de boot overvaren. De dokter kwam twee keer en na een poos was ma weer genezen en het water in de kreek was weer laag.
-
Gast
Geplaatst door Halfpint:
Na 2 desastreuze misoogsten (door de sprinkhanen) verhuisde de fam. Ingalls in 1876 naar Burr Oak/Iowa, waar Laura en Mary naar een leuke school gingen. Hun leraar, mr. Reed, was een jonge man van 21 jaar, terwijl sommige leerlingen eigenlijk al grote mannen van 24/25 waren. Zij kwamen alleen maar in de winter naar school, met het doel te zorgen dat de leraar voor Kerstmis was weggepest.
Sommigen van deze leerlingen begonnen vlak voor kerstmis te klieren: ze kwamen te laat, maakten veel lawaai in de klas en maakten hun huiswerk niet. In de stad zei men dan ook al, dat mr. Reed er na kerstmis niet meer zou zijn.
De meest nare leerling van deze groep was Mose en op een morgen kwam hij heel laat binnen, terwijl hij heel veel lawaai maakte. Mr. Reed zat in zijn stoel achter zijn bureau en speelde wat met zijn lineaal. Het was een grote, platte, heel sterke lineaal, die hij pasgeleden had gemaakt. Toen Mose wilde gaan zitten, zei mr. Reed hem dat hij bij hem moest komen. Eigenlijk zat Mose daarop te wachten, want hij was klaar voor een vechtpartij. Hij dacht dat mr. Reed zou opstaan, zodat hij hem kon neerslaan, maar mr. Reed bleef zitten. Op het moment dat Mose voor hem stond, greep mr. Reed met zijn linkerhand Mose in zijn kraag, schopte hem tegelijkertijd met zijn voet onderuit en legde hem over zijn knieen.
Het gebeurde allemaal zo onverwachts en Mose was zo verbaasd, dat hij, voor hij het wist, daar als een klein kind met de platte, sterke lineaal billenkoek kreeg. Iedereen moest lachen en zelfs de andere grote jongens lachten hem uit.
Toen mr. Reed hem losliet, liep hij naar zijn stoel, maar terwijl hij de deur passeerde, liep hij naar buiten en is nooit meer naar school teruggekomen. Iedereen in de stad lachte hem uit en daarom ging hij weg uit Burr Oak. Alle andere grote jongens gingen ook weg en vanaf toen was het op school heel vredig.
Na 2 desastreuze misoogsten (door de sprinkhanen) verhuisde de fam. Ingalls in 1876 naar Burr Oak/Iowa, waar Laura en Mary naar een leuke school gingen. Hun leraar, mr. Reed, was een jonge man van 21 jaar, terwijl sommige leerlingen eigenlijk al grote mannen van 24/25 waren. Zij kwamen alleen maar in de winter naar school, met het doel te zorgen dat de leraar voor Kerstmis was weggepest.
Sommigen van deze leerlingen begonnen vlak voor kerstmis te klieren: ze kwamen te laat, maakten veel lawaai in de klas en maakten hun huiswerk niet. In de stad zei men dan ook al, dat mr. Reed er na kerstmis niet meer zou zijn.
De meest nare leerling van deze groep was Mose en op een morgen kwam hij heel laat binnen, terwijl hij heel veel lawaai maakte. Mr. Reed zat in zijn stoel achter zijn bureau en speelde wat met zijn lineaal. Het was een grote, platte, heel sterke lineaal, die hij pasgeleden had gemaakt. Toen Mose wilde gaan zitten, zei mr. Reed hem dat hij bij hem moest komen. Eigenlijk zat Mose daarop te wachten, want hij was klaar voor een vechtpartij. Hij dacht dat mr. Reed zou opstaan, zodat hij hem kon neerslaan, maar mr. Reed bleef zitten. Op het moment dat Mose voor hem stond, greep mr. Reed met zijn linkerhand Mose in zijn kraag, schopte hem tegelijkertijd met zijn voet onderuit en legde hem over zijn knieen.
Het gebeurde allemaal zo onverwachts en Mose was zo verbaasd, dat hij, voor hij het wist, daar als een klein kind met de platte, sterke lineaal billenkoek kreeg. Iedereen moest lachen en zelfs de andere grote jongens lachten hem uit.
Toen mr. Reed hem losliet, liep hij naar zijn stoel, maar terwijl hij de deur passeerde, liep hij naar buiten en is nooit meer naar school teruggekomen. Iedereen in de stad lachte hem uit en daarom ging hij weg uit Burr Oak. Alle andere grote jongens gingen ook weg en vanaf toen was het op school heel vredig.
-
Gast
Geplaatst door Halfpint:
#De familie Ingalls was niet gelukkig in Burr Oak, dus men verhuisde weer terug naar Walnut Grove. In de tussentijd was daar een predikantswoning gebouwd en daar woonde een nieuwe dominee. Met diens kinderen, Lura en Albert Mose, wandelden Laura en Mary elke dag naar school, terwijl ze onderweg spelletjes deden. Howard Ensingn, een ander jongetje uit WG, wilde dat Laura hem beloofde dat ze met hem zou trouwen als ze groot zouden zijn en Laura overwoog dit heel serieus, maar toen hij begon te huilen omdat ze met Albert Mose speelde, vond ze dit walgelijk en zei ze : "Nee" tegen Howard.
#De familie Ingalls was niet gelukkig in Burr Oak, dus men verhuisde weer terug naar Walnut Grove. In de tussentijd was daar een predikantswoning gebouwd en daar woonde een nieuwe dominee. Met diens kinderen, Lura en Albert Mose, wandelden Laura en Mary elke dag naar school, terwijl ze onderweg spelletjes deden. Howard Ensingn, een ander jongetje uit WG, wilde dat Laura hem beloofde dat ze met hem zou trouwen als ze groot zouden zijn en Laura overwoog dit heel serieus, maar toen hij begon te huilen omdat ze met Albert Mose speelde, vond ze dit walgelijk en zei ze : "Nee" tegen Howard.
-
Gast
Geplaatst door Halfpint:
#De leraar die ze die lente en zomer hadden, noemden ze "uncle Sam". Hij was lang, mager, had lelijke tanden,kleine bruine ogen, een kaal hoofd en een slechte adem. Hij had de vervelende gewoonte om zijn gezicht heel dicht bij het gezicht van de leerling te brengen, als hij met hem/haar spraak en verstrooid pakte hij dan de dichtsbijzijnde meisjeshand om die te strelen. Op een dag pakte de leraar de hand van Laura, terwijl zij een speld tussen haar vingers had. En toen hij in haar hand kneep, stak zij de speld diep in zijn hand. Vanaf die tijd liet hij Laura's hand met rust.
#De leraar die ze die lente en zomer hadden, noemden ze "uncle Sam". Hij was lang, mager, had lelijke tanden,kleine bruine ogen, een kaal hoofd en een slechte adem. Hij had de vervelende gewoonte om zijn gezicht heel dicht bij het gezicht van de leerling te brengen, als hij met hem/haar spraak en verstrooid pakte hij dan de dichtsbijzijnde meisjeshand om die te strelen. Op een dag pakte de leraar de hand van Laura, terwijl zij een speld tussen haar vingers had. En toen hij in haar hand kneep, stak zij de speld diep in zijn hand. Vanaf die tijd liet hij Laura's hand met rust.
-
Gast
Geplaatst door Halfpint:
Het was voorjaar 1880, de fam. Ingalls woonde nog in het landmetershuis en ma en pa "moesten" onderdak en de kost geven aan talloze vreemdelingen die een claim hadden genomen op het nieuwe land, omdat hun huis het enige huis in de wijde omgeving was, waar men kon verblijven.
Er was een eind gekomen aan de gezellige avonden met vioolmuziek; nu moest er gekookt en opgediend en afgewassen worden. En intussen bouwde men aan de nieuwe stad.
Laura vond het helemaal niet leuk, met al die vreemdelingen over de vloer, maar 1 man vond ze heel aardig, want deze jonge man was heel rustig en heel goed gemanierd. Hij bouwde ook een zaak in de stad, maar hij wilde niet vertellen, wat voor zaak hij ging starten.
Toen het gebouw klaar was en de goederen geleverd werden, bleek het eerste gebouw dat in de stad gesticht was, een saloon te zijn!
Het was voorjaar 1880, de fam. Ingalls woonde nog in het landmetershuis en ma en pa "moesten" onderdak en de kost geven aan talloze vreemdelingen die een claim hadden genomen op het nieuwe land, omdat hun huis het enige huis in de wijde omgeving was, waar men kon verblijven.
Er was een eind gekomen aan de gezellige avonden met vioolmuziek; nu moest er gekookt en opgediend en afgewassen worden. En intussen bouwde men aan de nieuwe stad.
Laura vond het helemaal niet leuk, met al die vreemdelingen over de vloer, maar 1 man vond ze heel aardig, want deze jonge man was heel rustig en heel goed gemanierd. Hij bouwde ook een zaak in de stad, maar hij wilde niet vertellen, wat voor zaak hij ging starten.
Toen het gebouw klaar was en de goederen geleverd werden, bleek het eerste gebouw dat in de stad gesticht was, een saloon te zijn!
-
Gast
Geplaatst door Halfpint:
Ten tijde van "de lange winter" woonde er een advovaat in de stad, mr. Waters genaamd, die van plan was om, aan het begin van de winter, naar het oosten te gaan waar hij zou gaan trouwen. Maar door alle zware sneeuwstormen reden er geen treinen en de trouwdatum kwam steeds dichterbij! Hij besloot te gaan lopen en op een heldere dag half januari, vertrok hij voordat het licht werd. Iedereen was bang dat hij door een sneeuwstorm zou worden overvallen, maar hij wandelde alle mijlen veilig naar Brookins en na uitgerust te zijn, ging hij verder naar Tracey.
Naderhand vernamen de mensen in de Smet dat hij veilig en op tijd voor zijn huwelijk was aangekomen, maar dat zijn beide voeten zo erg bevroren waren, dat hij op zijn trouwdag niet eens kon lopen.
Gelukkig genazen zijn voeten weer en in de lente kwam hij terug, met zijn vrouw.
Ten tijde van "de lange winter" woonde er een advovaat in de stad, mr. Waters genaamd, die van plan was om, aan het begin van de winter, naar het oosten te gaan waar hij zou gaan trouwen. Maar door alle zware sneeuwstormen reden er geen treinen en de trouwdatum kwam steeds dichterbij! Hij besloot te gaan lopen en op een heldere dag half januari, vertrok hij voordat het licht werd. Iedereen was bang dat hij door een sneeuwstorm zou worden overvallen, maar hij wandelde alle mijlen veilig naar Brookins en na uitgerust te zijn, ging hij verder naar Tracey.
Naderhand vernamen de mensen in de Smet dat hij veilig en op tijd voor zijn huwelijk was aangekomen, maar dat zijn beide voeten zo erg bevroren waren, dat hij op zijn trouwdag niet eens kon lopen.
Gelukkig genazen zijn voeten weer en in de lente kwam hij terug, met zijn vrouw.