De volgende dag kwam de tweede trein.
Pa en meneer Boast kwamen naar huis lopen en ze droegen een vat tussen zich in. Het kerstvat!
Met een nijptang haalde pa de spijkers uit de het deksel, terwijl ze allemaal in afwachting om hem heen stonden, om te zien wat er in het vat zat. Pa nam het deksel eraf en tilde het dikke bruine papier op, dat de inhoud afdekte.
Bovenop lagen kleren. Een heel mooie donkerblauwe flanellen jurk, en pa zei stalend dat die voor ma was.
Daarna haalde hij een donzige, lichtblauwe hoofddoek voor Mary uit het vat en wat warme flanellen onderkleren.
Een paar zwarte leren schoenen volgden en die pasten Laura precies.
Vervolgens haalde pa vijf paar witte wollen kousen uit het vat, die op de machine gebreid waren. Ze waren veel dunner en fijner dan zelfgebreide kousen.
Toen haalde hij er een warme, bruine mantel uit, die nu nog een beetje te groot was voor Carrie, maar die haar volgend jaar zou passen. En hij haalde er een rode muts en handschoenen uit, die erbij hoorden.
Toen kwam er een prachtige zijden sjaal. en iedereen vond dat die voor ma was. Maar ma zei dat ze hem allemaal om beurten zouden dragen en dat Mary hem mee mocht nemen naar het Blindeninstituut.
Voor pa waren er twee mooie witte overhemden en een donkerbruine fluwelen pet.
Toen haalde hij een blauw flanellen jurkje en een groen-met-rose-geruit jurkje eruit. Ze waren te klein voor Carrie en te groot voor Grace, maar later zou Grace ze passen.
Toen volgde nog een ABC-boek en een prentenboek.
Er was nog een doos met strengen gekleurde wol en een doos met borduurzij plus dunne zilverkleurige kaarten. Die kreeg Laura omdat ze
ze de leuke dingen die ze zelf had gemaakt, had weggegeven. Nu had ze iets moois voor zichzelf om te bewerken.
Op de bodem lag nog een zwaar, bultig pak, dat dik verpakt was in bruin papier. Het bleek de kerstkalkoen te zijn, die nog altijd stijfbevroren was.
Pa dacht dat de kalkoen wel vijftien pond zou wegen en toen er ook nog cranberries tevoorschijn kwamen gilde Carrie van verrukking.
Ma vroeg aan pa of of de kruidenierswaren voor de winkels ook binnengekomen waren en pa antwoordde dat ze alles kon kopen wat ze maar nodig had.
Toen nodigde ma meneer en mevrouw Boast uit om twee dagen later bij hen te komen eten (de kalkoen moest natuurlijkwel de tijd krijgen om te ontdooien). "Kom zo vroeg als u kunt, dan gaan we het voorjaar vieren met een kerstmaal." Iedereen moest lachen en was blij.
"We komen. We komen vast. Dat zal geweldig zijn om lekker te eten na zo'n magere winter. Ik ga gauw naar huis om het Ellie te vertellen.", zei meneer Boast.
