Lees mee: "de lange winter".
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 6: Nazomer
De sneeuwstorm is voorbij en ma krijgt gelijk: ze krijgen een mooie nazomer.
Het alkje wilde of kon niets eten van wat zij aanboden. Dus toen het warmer weer werd en het ijs op het Zilvermeer gegon te smelten, besloten zij de alk daar vrij te laten.
Pa zette hem op het water, want alleen zo kon dit vogeltje opstijgen.
Nooit hebben ze geweten wat voor een soort vogeltje het geweest is en ze hebben er ook nooit meer één gezien.
Terwijl ze hetvgeltje zagen wegvliegen, luisterden pa en Laura naar de stilte. Laura beschreef het als verschrikkelijk. "Laura's hart bonsde en bonsde en probeerde eraan te ontsnappen".
Zonnige dagen volgden,gevuld met zonneschijn en warmte. Carrie en Grace speelden rondom het huis en Laura en Mary genoten ervan om elke dag een wandeling te maken. Maar Laura kijkt dan wel vaak naar het noorden (hoevaak zullen zij dit gedurende deze strenge winter wel niet doen?). De meisjes brengen zoveel mogelijk tijd buiten door, zoveel mogelijk zonneschijn en frisse lucht opslaand, 'want het zal spoedig winter zijn en dan moeten ze binnen blijven", zegt ma (Ach, als ze eens wisten!).
weer zegt pa dat het een strenge winter zal worden. Het voelt niet goed. De stilte is vreemd. Hij kan niet zeggen wat hij voelt, maar hij weet wel dat het hem niet bevalt. "Als ik een wild dier was, zou ik een goede plek voor een hol kiezen en het heel diep graven. Als ik een gans was, zou ik mijn vleugels uitstrekken en verdwijnen. ",zei pa.
De natuur probeert hem te waarschuwen voor de vreselijke winter die nadert.
(Zouden ze deze mooie nazomer gekregen hebben, opdat ze nog even konden genieten en spullen konden opslaan voor de a.s. winter, of herinnerde Laura zich deze mooie nazomer jaren later gewoonweg omdat ze wist wat er zou volgen?)
De sneeuwstorm is voorbij en ma krijgt gelijk: ze krijgen een mooie nazomer.
Het alkje wilde of kon niets eten van wat zij aanboden. Dus toen het warmer weer werd en het ijs op het Zilvermeer gegon te smelten, besloten zij de alk daar vrij te laten.
Pa zette hem op het water, want alleen zo kon dit vogeltje opstijgen.
Nooit hebben ze geweten wat voor een soort vogeltje het geweest is en ze hebben er ook nooit meer één gezien.
Terwijl ze hetvgeltje zagen wegvliegen, luisterden pa en Laura naar de stilte. Laura beschreef het als verschrikkelijk. "Laura's hart bonsde en bonsde en probeerde eraan te ontsnappen".
Zonnige dagen volgden,gevuld met zonneschijn en warmte. Carrie en Grace speelden rondom het huis en Laura en Mary genoten ervan om elke dag een wandeling te maken. Maar Laura kijkt dan wel vaak naar het noorden (hoevaak zullen zij dit gedurende deze strenge winter wel niet doen?). De meisjes brengen zoveel mogelijk tijd buiten door, zoveel mogelijk zonneschijn en frisse lucht opslaand, 'want het zal spoedig winter zijn en dan moeten ze binnen blijven", zegt ma (Ach, als ze eens wisten!).
weer zegt pa dat het een strenge winter zal worden. Het voelt niet goed. De stilte is vreemd. Hij kan niet zeggen wat hij voelt, maar hij weet wel dat het hem niet bevalt. "Als ik een wild dier was, zou ik een goede plek voor een hol kiezen en het heel diep graven. Als ik een gans was, zou ik mijn vleugels uitstrekken en verdwijnen. ",zei pa.
De natuur probeert hem te waarschuwen voor de vreselijke winter die nadert.
(Zouden ze deze mooie nazomer gekregen hebben, opdat ze nog even konden genieten en spullen konden opslaan voor de a.s. winter, of herinnerde Laura zich deze mooie nazomer jaren later gewoonweg omdat ze wist wat er zou volgen?)
-
Gast
Wat bijzonder, terwijl jij altijd zo van het opzoeken en de feitjes bent!Halfpint schreef:nee, misschien gek, maar het verhaaltje over dat alkje heb ik altijd gewoon gelezen als iets dat zij tegenkwamen en het interesseerde me verder helemaal niet meer. Ik was intussen al weer verder in hun avonturen en belevenissen.
Maar misschien heb je minder met dieren.
Ik denk dat Laura zich deze mooie nazomer beter herinnert door wat er na kwam. Als wij iets schokkends meemaken weten we ook vaak nog waar we waren, wat we dronken, wat we deden enz. En ik denk dat er voor het boek ook wel een aantal herinneringen bij elkaar gesprokkeld kunnen zijn, dus nazomerherinneringen van bijv 3 jaar voor het boek in deze ene nazomer gestopt. Dat zie je immers veel in de boeken van het kleine huis.
En de meesten van ons weten ook nog vaak allerlei details van toen we voor het eerst hoorden van:
- het overlijden van Diana
- de aanslagen op de Twin Towers
- de moord op Pim Fortuin
Of niet?
Wat weten jullie daar nog van?
-
Gast
Bedoel je dat dat van die vastgevroren koeienkoppen niet waar was?Jane schreef:En misschien is het hele verhaal wel een bedenksel, dit als afleidingstruc over die vastgevroren koeiekoppen.....maar dan had ze beter dit weg kunnen laten
.
Ik denk ook dat ze die mooie nazomer herinderd door wat er na komt.
En nog terug komend op die vogel. Ik heb me ook altijd afgevraagd wat dat nou voor 'n vogel was. Dit terwijlik niets met vogels heb.
-
Jane
- Berichten: 882
- Lid geworden op: 29-08-2011 02:00
Nee hoor Joelle, ik denk echt dat dat van die koeiekopen wel waar was,
maar dat vogeltje bracht afleiding van de nare ervaring die ze had gezien,
Laura was daar echt door van streek en kon haar verhaal niet echt kwijt aan Ma en Mary , en toen Pa dus met dat vogeltje kwam was iedereen daar door geboeid, eerlijk gezegd kan het me niet zoveel schelen wat of dat nu voor vogeltje is geweest, het was er......toen had je geen middelen om uit te zoeken wat iets wel of niet kon zijn.....het was toen, dat bedoel ik ermee,die ervaring heeft ze opgeschreven.
De mooie nazomer heeft ze zich vast herinnerd , zij die zo van vrijheid hield.....verderop in het boek schrijft ze toch ook hoe opgesloten ze zich voelde , hoe neerslachtig ze werd, dat herinnerde ze zich toch ook.
En wat mezelf betreft, ik was nog een kind toen de februari ramp er was, en ik herinner me nog precies waar ik was en wat ik deed toen Kennedy werd vermoord, en later zijn broer en Martin Luther King, alles op een zwart wit t.v tje en de krant, en de radio, daar haalde je het nieuws vandaan, een heel verschil bij nu.
maar dat vogeltje bracht afleiding van de nare ervaring die ze had gezien,
Laura was daar echt door van streek en kon haar verhaal niet echt kwijt aan Ma en Mary , en toen Pa dus met dat vogeltje kwam was iedereen daar door geboeid, eerlijk gezegd kan het me niet zoveel schelen wat of dat nu voor vogeltje is geweest, het was er......toen had je geen middelen om uit te zoeken wat iets wel of niet kon zijn.....het was toen, dat bedoel ik ermee,die ervaring heeft ze opgeschreven.
De mooie nazomer heeft ze zich vast herinnerd , zij die zo van vrijheid hield.....verderop in het boek schrijft ze toch ook hoe opgesloten ze zich voelde , hoe neerslachtig ze werd, dat herinnerde ze zich toch ook.
En wat mezelf betreft, ik was nog een kind toen de februari ramp er was, en ik herinner me nog precies waar ik was en wat ik deed toen Kennedy werd vermoord, en later zijn broer en Martin Luther King, alles op een zwart wit t.v tje en de krant, en de radio, daar haalde je het nieuws vandaan, een heel verschil bij nu.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 7: de waarschuwing van de indiaan.
Het hoofdstuk begint op een middag na de sneeuwstorm.
Verscheidene mannen hebben zich in de winkel van Harthorn verzameld.
De treinen rijden weer en de mannen zijn daar om boodschappen te doen, maar wat nog belangrijker is, om te horen wat er zoal in het stadje is gebeurd.
Mr. Boast vermaakt de groep met verhalen en zijn gelach.
Pa wandelt naar binnen,met zijn geweer onder zijn arm. Hij was eigenlijk op jacht naar konijnen, maar hij had er niet één gezien (een onheilspellend teken!), dus daarom moest hij zoute spek kopen.
Dan verschijnt er een mysterieus iemand.
"Niemand hoorde een voetstap, maar pa voelde dat er iemand achter hem stond".
Meneer Boast zweeg opeens en iedereen stond op; er was iets ongewoons aan de hand. Iedereen was op zijn hoede.
Almanzo glijdt omlaag van de toonbank.
Dan lezen we: "Het was maar een indiaan".
(Betekent dit dat hij er niet toe deed, want hij was maar een indiaan?
Hij was geen belangrijk persoon? Hij was geen gevaarlijk persoon?)
Laura beschrijft een heel oude indiaan, maar op de stereotype manier van hoe men altijd indianen beschrijft.
De indiaan is waarschijnlijk gekomen om de mannen te waarschuwen:
"Heel grote sneeuw, grote wind. Vele manen. ik zeg het jullie".
De indiaan waarschuwde voor een strenge winter. Om de zeven jaar zouden er zeven maanden sneeuwstormen volgen en na een cyclus van drie maal zeven jaar volgde de strengste winter aller tijden.
Pa wist dat de indiaan gelijk had. Hij had de tekens zelf gezien: de dikke bizamrattenhuizen, de kleine alk en nu de afwezigheid van konijnen, die er normaal gesproken altijd zijn.
Royal, Almanzo, pa en meneer Boast bespreken de opties. De Wilders en pa besluiten naar de stad te verhuizen, maar meneer Boast realiseert zich dat hij zijn vee niet alleen kan laten en dat hij te veel dieren heeft om ze naar de stad te verhuizen.
We "proeven" pa's haast als hij naar huis loopt.
het gezin bemerkt direct dat er iets aan de hand is. Pa probeert ma en de meisjes gerust te stellen, maar ma weet beter. Misschien doordat hij heel bot zei: "We verhuizen zo snel mogelijk naar de stad."
Ma is heel benauwd om pa's houding, maar Laura, de altijd loyale dochter, vertelt haar dat er niets mis is, want pa zegt, dat er niets mis is!
Ma vraagt aan pa waarom ze zich zo moeten haasten.
Hij zei alleen maar dat hij zich gehaast voelde, maar dan maakt hij de vergissing, ma over de indiaan te vertellen.
Laura vertelt ons dat ma een hekel aan indianen had en dat ze bang voor ze was.
Pa verdedigt de indiaan en stapt van het onderwerp af. Hij haast zich om hooi te gaan laden, met Laura op sleeptouw.
Laura mag niet met pa mee naar de stad. Ze kijkt over de prairie. Ze is bang om naar de stad te gaan en hoopte dat ze de vleugels van een vogel had, zodat ze kon wegvliegen.
Maar nuchter realiseert ze zich dat geen van hen vleugels heeft en ach, ze verhuizen toch alleen maar naar de stad?
Het hoofdstuk begint op een middag na de sneeuwstorm.
Verscheidene mannen hebben zich in de winkel van Harthorn verzameld.
De treinen rijden weer en de mannen zijn daar om boodschappen te doen, maar wat nog belangrijker is, om te horen wat er zoal in het stadje is gebeurd.
Mr. Boast vermaakt de groep met verhalen en zijn gelach.
Pa wandelt naar binnen,met zijn geweer onder zijn arm. Hij was eigenlijk op jacht naar konijnen, maar hij had er niet één gezien (een onheilspellend teken!), dus daarom moest hij zoute spek kopen.
Dan verschijnt er een mysterieus iemand.
"Niemand hoorde een voetstap, maar pa voelde dat er iemand achter hem stond".
Meneer Boast zweeg opeens en iedereen stond op; er was iets ongewoons aan de hand. Iedereen was op zijn hoede.
Almanzo glijdt omlaag van de toonbank.
Dan lezen we: "Het was maar een indiaan".
(Betekent dit dat hij er niet toe deed, want hij was maar een indiaan?
Hij was geen belangrijk persoon? Hij was geen gevaarlijk persoon?)
Laura beschrijft een heel oude indiaan, maar op de stereotype manier van hoe men altijd indianen beschrijft.
De indiaan is waarschijnlijk gekomen om de mannen te waarschuwen:
"Heel grote sneeuw, grote wind. Vele manen. ik zeg het jullie".
De indiaan waarschuwde voor een strenge winter. Om de zeven jaar zouden er zeven maanden sneeuwstormen volgen en na een cyclus van drie maal zeven jaar volgde de strengste winter aller tijden.
Pa wist dat de indiaan gelijk had. Hij had de tekens zelf gezien: de dikke bizamrattenhuizen, de kleine alk en nu de afwezigheid van konijnen, die er normaal gesproken altijd zijn.
Royal, Almanzo, pa en meneer Boast bespreken de opties. De Wilders en pa besluiten naar de stad te verhuizen, maar meneer Boast realiseert zich dat hij zijn vee niet alleen kan laten en dat hij te veel dieren heeft om ze naar de stad te verhuizen.
We "proeven" pa's haast als hij naar huis loopt.
het gezin bemerkt direct dat er iets aan de hand is. Pa probeert ma en de meisjes gerust te stellen, maar ma weet beter. Misschien doordat hij heel bot zei: "We verhuizen zo snel mogelijk naar de stad."
Ma is heel benauwd om pa's houding, maar Laura, de altijd loyale dochter, vertelt haar dat er niets mis is, want pa zegt, dat er niets mis is!
Ma vraagt aan pa waarom ze zich zo moeten haasten.
Hij zei alleen maar dat hij zich gehaast voelde, maar dan maakt hij de vergissing, ma over de indiaan te vertellen.
Laura vertelt ons dat ma een hekel aan indianen had en dat ze bang voor ze was.
Pa verdedigt de indiaan en stapt van het onderwerp af. Hij haast zich om hooi te gaan laden, met Laura op sleeptouw.
Laura mag niet met pa mee naar de stad. Ze kijkt over de prairie. Ze is bang om naar de stad te gaan en hoopte dat ze de vleugels van een vogel had, zodat ze kon wegvliegen.
Maar nuchter realiseert ze zich dat geen van hen vleugels heeft en ach, ze verhuizen toch alleen maar naar de stad?
-
Gast
Ik vind dit altijd een mooi stukje. Dat ze aan de natuur zien dat het een strenge winter gaat worden. Moet je kijken, wij hebben heel veel apparatuur en zij konden het gewoon zien!
En helemaal dat die indiaan kwam waarschuwen. Ik weet dat indianen in die tijd niet altijd vredeliefend waren maar ik heb een zwak voor ze. Ik vind het zulke mooie mensen. En dat hij dan de blanken komt waarschuwen dat vind ik getuigen van een stukje dat hij echt niet tegen de blanken is.
Ik vind het mooi dat in het boek je Charles en Caroline daarin ook tegen over elkaar ziet staan. Dat Charles de indiaan verdediged en dat Caroline de indianen maar niets vind.
Kort om een mooi stukje!
En helemaal dat die indiaan kwam waarschuwen. Ik weet dat indianen in die tijd niet altijd vredeliefend waren maar ik heb een zwak voor ze. Ik vind het zulke mooie mensen. En dat hij dan de blanken komt waarschuwen dat vind ik getuigen van een stukje dat hij echt niet tegen de blanken is.
Ik vind het mooi dat in het boek je Charles en Caroline daarin ook tegen over elkaar ziet staan. Dat Charles de indiaan verdediged en dat Caroline de indianen maar niets vind.
Kort om een mooi stukje!
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Ik vind dit ook altijd een heel mooi stuk. Dat die indiaan zo aardig is om die blanke mensen te komen helpen, ze te waarschuwen. Gelukkig dat Pa de indiaan vertrouwt en in hem gelooft, zodat ze snel naar de stad verhuizen. In de claimhut hadden ze de winter nooit overleeft. Ik vind het heel mooi zoals dit hoofdstuk is geschreven.
Toch begrijp ik niet waarom Ma altijd zo anti-indiaans wordt afgeschilderd in de boeken. Ma is een meisje dat als eerste blanke in een indianengebied is geboren, haar vader handelde met de indianen. In de periode na de dood van haar vader helpen de indianen het gezin Quiner in de winter. En ook haar broers hebben veel geleerd van de indianen. Ma heeft best wat te danken aan de indianen in Wisconsin. Waarom is ze dan zo anti over de indianen op de prairie?
Toch begrijp ik niet waarom Ma altijd zo anti-indiaans wordt afgeschilderd in de boeken. Ma is een meisje dat als eerste blanke in een indianengebied is geboren, haar vader handelde met de indianen. In de periode na de dood van haar vader helpen de indianen het gezin Quiner in de winter. En ook haar broers hebben veel geleerd van de indianen. Ma heeft best wat te danken aan de indianen in Wisconsin. Waarom is ze dan zo anti over de indianen op de prairie?
