Dit is misschien een leuke manier om gezamenlijk de boeken hoofdstuk voor hoofdstuk te behandelen. Reacties zijn meer dan welkom
.Hoofdstuk 1: Je moet hooien als de zon schijnt.
Het is heet. Het is hoogstwaarschijnlijk augustus, maar dat wordt niet echt in het boek vermeld. Het is de zomer na de eerste winter in de Smet - toen de familie Ingalls in het landmetershuis woonden - en de familie woont nu op hun eigen land.
Pa maait het prairiegras af om er hooi voor te maken (en vuur, maar dat komt later).
Laura brengt pa een kruik koel water.
De maaimachine heeft pa zoveel geld gekost, dat hij geen geld heeft voor hulp. Laura biedt aan om te helpen, maar pa zegt dat ze niet groot en niet sterk genoeg is.
Hij stemt uiteindelijk toch toe, evenals ma, maar ze hebben wel hun twijfels.
Carrie, het zusje van 10 (klein voor haar leeftijd) en Mary, blind maar goed in huishoudelijk werk, bieden aan om Laura's werk in huis voor haar te doen.
De volgende dag stampte Laura het hooi, dat pa over de rand van de wagen gooide, in elkaar.
Dit ging de hele dag zo door, opper na opper.
Het was zwaar werk en zo pijnlijk dat Laura 's avonds in bed tranen in haar ogen kreeg van de spierpijn, maar ze zei niets!
Toen Carrie op een keer water kwam brengen, had ze een verrassing: ma had gemberwater gestuurd. Van gewoon koud water drinken zou je ziek kunnen worden als het zo heet is, maar gemberwater verwarmt de maag zodat je kunt doordrinken tot je geen dorst meer hebt.
(Ik heb nog nooit gemberwater gemaakt, maar Barbara Walker sluit in haar "het kleine huis kookboek" een recept bij.
Heeft één van jullie het ooit gemaakt?
En hoe zal ma aan gember gekomen zijn?
Zal ze een verse gemberwortel hebben gebruikt of gedroogde, gemalen gemberpoeder?)
Een mooie zin in het verhaal- pa krijgt zijn gemberwater te drinken en zegt dan : "Zo'n traktatie maakt van een gewone dag een bijzondere dag".
Wat een tevredenheid straalt hieruit, hè?
Dagen achtereen werken pa en Laura op het land, want pa maait ook het prairiegras bij het moeras. Tijdens het werk daar ziet Laura een opper staan en denkt ze dat pa deze vergeet binnen te halen. dit blijkt echter geen hooiopper te zijn , maar een bisamrattenhuis. De wanden van het bisamrattenhuis waren van modder en kortafgebeten stukjes gras gemaakt en heel dik. Zo dik had pa ze nog nooit gezien en dat betekende dat er een strenge winter zou komen, want hoe dikker de bisamratten de muren van hun huizen bouwen, hoe kouder de winter wordt!
Hier krijgen we voor de eerste keer een verwijzing naar "vrij en onafhankelijk", wat ook herhaaldelijk in de volgende boeken zal gaan voorkomen:
bisamratten kunnen maar één soort huis bouwen, zei pa, maar de mensen kunnen ieder soort bouwen dat zij bedenken kunnen. Als het huis niet bestand is tegen het weer, is dat hun eigen zaak.
De hele verder middag waren ze een beetje stil en Laura moest steeds maar denken aan het bisamrattenhuis met zijn dikke muren en hun eigen huisje van dunnen planken en asfaltpapier.
.