Ook ik snap hier Almalzo. Goede zaaitarwe is normaal gesproken zonde om te eten.
Maar hij heeft inderdaad wel tarwe afgestaan aan Mr. Ingalls, want hij wil natuurlijk ook niet dat er mensen sterven.
DAt hij gaat zoeken naar ander tarwe vind ik juist heel erg mooi. Want hij weet dat hij tarwe heeft die hij liever niet uitdeelt, dus gaat hij opzoeknaar andere. Dat vind ik alles behalve egoistisch.
Lees mee: "de lange winter".
-
Jane
- Berichten: 882
- Lid geworden op: 29-08-2011 02:00
Almanzo stond de tarwe niet af hoor, Mr Ingalls nam de tarwe, zonder te vragen
vulde hij zijn emmer hiermee en vroeg toen wat het kostte.
Pas daarna werd hem toegezegd dat hij kon nemen wat hij nodig had, schaamde Almanzo zich ?
Daarna begon Almanzo een gesprek met Royal over het feit dat er wel eens honger kon worden geleden in de stad en mensen misschien wel eens tarwe nodig konden hebben.
Maar goed, ieder leest het op zijn eigen manier, en mij irriteerde het, ik begrijp heus wel dat Almanzo nog jong was en aan zijn ideaal vast wilde houden en Royal niet de kans wilde geven zijn tarwe om te laten zetten in klinkende munt.
Die boer op de prairie stond toch ook zijn tarwe af en moest dan maar afwachten wat er voor hem het jaar daarop viel te oogsten, hij had net als Almanzo ook kunnen weigeren. Almanzo voert motieven aan die hij voor zichzelf weigert in te zien, als de boer niet verkoopt dan verhongeren er mensen, en....hij kan toch beter klinkende munt voor zijn tarwe maken dan misschien volgend jaar een mislukte oogst, je bent immers nooit zeker ervan, storm en hagel en sprinkhanen, etc etc....en als hij het afstaat redt hij er mensenlevens mee.
Mr Ingalls heeft het geheim van de verborgen tarwe in de wand bij Almanzo nooit aan iemand verteld.
Ik heb me afgevraagd waarom Laura dit tarwe probleem op deze manier heeft geschreven.....genoeg tarwe in de stad, en dan een heldendaad er van maken door twee levens plus een stel paarden in de waagschaal te stellen om het van ver te halen.
vulde hij zijn emmer hiermee en vroeg toen wat het kostte.
Pas daarna werd hem toegezegd dat hij kon nemen wat hij nodig had, schaamde Almanzo zich ?
Daarna begon Almanzo een gesprek met Royal over het feit dat er wel eens honger kon worden geleden in de stad en mensen misschien wel eens tarwe nodig konden hebben.
Maar goed, ieder leest het op zijn eigen manier, en mij irriteerde het, ik begrijp heus wel dat Almanzo nog jong was en aan zijn ideaal vast wilde houden en Royal niet de kans wilde geven zijn tarwe om te laten zetten in klinkende munt.
Die boer op de prairie stond toch ook zijn tarwe af en moest dan maar afwachten wat er voor hem het jaar daarop viel te oogsten, hij had net als Almanzo ook kunnen weigeren. Almanzo voert motieven aan die hij voor zichzelf weigert in te zien, als de boer niet verkoopt dan verhongeren er mensen, en....hij kan toch beter klinkende munt voor zijn tarwe maken dan misschien volgend jaar een mislukte oogst, je bent immers nooit zeker ervan, storm en hagel en sprinkhanen, etc etc....en als hij het afstaat redt hij er mensenlevens mee.
Mr Ingalls heeft het geheim van de verborgen tarwe in de wand bij Almanzo nooit aan iemand verteld.
Ik heb me afgevraagd waarom Laura dit tarwe probleem op deze manier heeft geschreven.....genoeg tarwe in de stad, en dan een heldendaad er van maken door twee levens plus een stel paarden in de waagschaal te stellen om het van ver te halen.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 11 Pa gaat naar Volga
De sneeuwstorm is eindelijk voorbij (alleen is het nu dinsdag en de sneeuwstorm begon vrijdags, dus duurde hij 4 dagen en niet 3, zoals de titel van het vorige hooifdstuk was, maar........ een zeur die daar op let). Er wordt voor de eerste keer aangegeven dat de treinen nie kunnen doorkomen, maar pa's reactie op dit dreigende bericht is: "Wie maakt zich druk over trenen met zulk weer?" (Hij moest eens weten!)
De oplossing is dat enkele mannen uit de stad naar Volga reizen om de trein uit te graven en pa wil heel graag meehelpen.
In de tussentijd zal meneer Foster voor pa's vee zorgen.
Op de weg naar school stoppen Laura en Carrie even om naar de mannen te kijken die per handwagen over de rails naar volga vertrekken, terwijl ze zingen:
"We'll roll the old chariot along
and we won't drag on behind."
De volgende dag komt pa met de werktrein terug en hij heeft meneer Edwards bij zich. Pa heeft meneer Edwards niet meer gezien sinds deze hem in de lente had geholpen bij het verkrijgen van zijn claim.
Grace komt aanhollen om pa te begroeten, maar stopt halverwege haar vaart als ze een vreemde in de voorkamer ziet binnenkomen.
Ma, die net met een schaal aardappelpuree komt aanlopen, schuift Grace opzij en begroet meneer Edwards heel hartelijk. Mary, Laura en Carrie zijn ook heel blij hem terug te zien.
Meneer Edwards wordt gevraagd te blijven eten, maar hij wil met de trein mee naar het westen, zodra deze vertrekt.
En dan gaat meneer Edwards zijn mening over de regering geven: hij vindt dat politici nog erger zijn dan een zwerm sprinkhanen. Ze willen alles van je weten en niemand zit op te wachten.
Dus zegt hij dat hij alles heeft opgegeven bij de belastingambtenaar die afgelopen zomer langskwam om te taxeren: paarden, ossen, koe en zijn vijf kinderen!
"Mijn vrouw is niet mijn bezit, zegt ze, en dus hoef ik voor haar geen belasting te betalen," zegt hij tegen de belastingambtenaar.
Dit verbaast ma, want ze wist helemaal niet dat meneer Edwards een vrouw en kinderen had en blijkbaar wist pa dit ook niet. Als hij tegen meneer Edwards zegt dat men geen belasting hoeft te betalen voor vrouw en kinderen, antwoordt meneer Edwards: "Hij wilde een lange lijst".
Dan zegt meneer Edwards dat hij geen vrouw en kinderen heeft, maar de anderen hebben geen tijd om te reageren, want men hoort de fluit van de trein en meneer Edwards neemt van iedereen afscheid, het laatst van Mary.
Nadat hij weg is, zegt ma dat meneer Edwards een hart van goud heeft.
Mary staat op en er fladdert iets op de grond.
"Mary! Twintig dollar! Je liet een biljet van twintig dollar vallen", roept Laura.
"Die Edwards!", zegt pa
(Mooi, zoals omschreven wordt hoe zij allemaal sprakeloos om Mary staan, wetend dat zij het geld moesten terugeven, terwijl de treinfluit het vertrek van meneer Edwards aankondigt.)
Dan rekent Mary met een dromerige blik op haar gezicht uit, hoeveel ze nu aan schoolgeld voor haar hebben: tesamen met het geld dat de familie tijdens de afgelopen lente bij elkaar heeft gspaard door pensiongasten op te nemen in het landmetershuis, hebben ze nu $35,25.
De sneeuwstorm is eindelijk voorbij (alleen is het nu dinsdag en de sneeuwstorm begon vrijdags, dus duurde hij 4 dagen en niet 3, zoals de titel van het vorige hooifdstuk was, maar........ een zeur die daar op let). Er wordt voor de eerste keer aangegeven dat de treinen nie kunnen doorkomen, maar pa's reactie op dit dreigende bericht is: "Wie maakt zich druk over trenen met zulk weer?" (Hij moest eens weten!)
De oplossing is dat enkele mannen uit de stad naar Volga reizen om de trein uit te graven en pa wil heel graag meehelpen.
In de tussentijd zal meneer Foster voor pa's vee zorgen.
Op de weg naar school stoppen Laura en Carrie even om naar de mannen te kijken die per handwagen over de rails naar volga vertrekken, terwijl ze zingen:
"We'll roll the old chariot along
and we won't drag on behind."
De volgende dag komt pa met de werktrein terug en hij heeft meneer Edwards bij zich. Pa heeft meneer Edwards niet meer gezien sinds deze hem in de lente had geholpen bij het verkrijgen van zijn claim.
Grace komt aanhollen om pa te begroeten, maar stopt halverwege haar vaart als ze een vreemde in de voorkamer ziet binnenkomen.
Ma, die net met een schaal aardappelpuree komt aanlopen, schuift Grace opzij en begroet meneer Edwards heel hartelijk. Mary, Laura en Carrie zijn ook heel blij hem terug te zien.
Meneer Edwards wordt gevraagd te blijven eten, maar hij wil met de trein mee naar het westen, zodra deze vertrekt.
En dan gaat meneer Edwards zijn mening over de regering geven: hij vindt dat politici nog erger zijn dan een zwerm sprinkhanen. Ze willen alles van je weten en niemand zit op te wachten.
Dus zegt hij dat hij alles heeft opgegeven bij de belastingambtenaar die afgelopen zomer langskwam om te taxeren: paarden, ossen, koe en zijn vijf kinderen!
"Mijn vrouw is niet mijn bezit, zegt ze, en dus hoef ik voor haar geen belasting te betalen," zegt hij tegen de belastingambtenaar.
Dit verbaast ma, want ze wist helemaal niet dat meneer Edwards een vrouw en kinderen had en blijkbaar wist pa dit ook niet. Als hij tegen meneer Edwards zegt dat men geen belasting hoeft te betalen voor vrouw en kinderen, antwoordt meneer Edwards: "Hij wilde een lange lijst".
Dan zegt meneer Edwards dat hij geen vrouw en kinderen heeft, maar de anderen hebben geen tijd om te reageren, want men hoort de fluit van de trein en meneer Edwards neemt van iedereen afscheid, het laatst van Mary.
Nadat hij weg is, zegt ma dat meneer Edwards een hart van goud heeft.
Mary staat op en er fladdert iets op de grond.
"Mary! Twintig dollar! Je liet een biljet van twintig dollar vallen", roept Laura.
"Die Edwards!", zegt pa
(Mooi, zoals omschreven wordt hoe zij allemaal sprakeloos om Mary staan, wetend dat zij het geld moesten terugeven, terwijl de treinfluit het vertrek van meneer Edwards aankondigt.)
Dan rekent Mary met een dromerige blik op haar gezicht uit, hoeveel ze nu aan schoolgeld voor haar hebben: tesamen met het geld dat de familie tijdens de afgelopen lente bij elkaar heeft gspaard door pensiongasten op te nemen in het landmetershuis, hebben ze nu $35,25.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 12 Alleen
Laura en Mary zitten in het zonnetje in de voorkamer en terwijl Mary in de schommelstoel schommelt, breit Laura kant om er een onderrok mee af te zetten.
Laura wacht op haar vriendinnen Minnie Johnson en Mary Power, die op bezoek zouden komen.
Mary Ingalls praat over de blindenschool waar ze eens hoopt heen te gaan en vertelt dat wou dat Laura mee kon, maar Laura dnkt dat zij dan al onderwijzeres is en dat Mary er meer om geeft dat zij.
Mary verklaart dat ze ernaar verlangt te kunnen studeren en te bedenken dat dat zou kunnen als ze genoeg geld hebben gespaard. Ze hoopt en bidt dat ze mag gaan en laura bemoedigt haar.
Dan verdwijnt de zon en Laura kan de steken van haar breiwerk niet meer zien. De lucht is grijs en de toon van de wind wordt hoger.
Pa is op dat moment op de ontginning om hooi te halen en iedereen si bang dat hem iets overkomt in deze storm die weer is opgestoken.
Maar voordat ze zich al te grote zorgen kunnen maken, komt pa door de achterdeur binnen, lachend omdat hij deze storm tenminste voor is geweest.
Hij warmt zich even bij de kachel en gaat daarna de dieren in de stal verzorgen, terwijl ma aan het eten begint.
Tijdens het eten vraagt ma of het met de treinen weer mis zal gaan en pa antwoordt vrolijk dat ze het voorheen ook zonder treinen hebben gered, maar hij geeft ma een waarschuwende blik: er niet over praten waar de meisjes bij zijn!
Na het eten speelt pa viool, maar hij speelt vreemde wijsjes. Hij volgt de melodie van de gierende wind buiten.
De anderen vinden deze muziek niet fijn en Laura vraagt pa muziek te mken waar ze warm van worden, dus pa speelt walsen en de jig, waarop Laura en Carrie dansen
Het is bedtijd, maar niemand wil eigenlijk de knusse, warme woonkamer verlaten, maar het moet, dus ze marcheren naar een ijskoude slaapkamer, waar de spijkers in het plafond wollig zijn van de rijp. Dit maakt dat Laura zich nog veel kouder voelt.
Hete strijkijzers worden in de bedden gelegd om ze te verwarmen en de meisjes trekken snel hun nachtjaponnen aan.
Mary kruipt als eerste in bed en zegt: 'God zal ons wel horen, al bidden we onder de dekens.' (dan moet het wel heel koud zijn geweest!)
Terwijl Mary en Carrie, huiverend en diep weggedoken in hun bedden, proberen warm te worden, staat Laura voor het raam.
Ze wil kijken of ze buiten licht kan zien, maar er was buiten in die woeste nacht geen plekje licht.
Tenslotte kruipt Laura ook in bed en samen praten ze nog even over dat je buiten helemaal niets kon zien.
Carrie slaapt al, warm geworden door de kachelpijp die van beneden naar omhoog loopt langs haar bedje, als ma Grace naast haar in bed legt.
Ma vraagt of de meisjes het warm genoeg hebben en ze zeggen dat ze al warm worden.
Terwijl Laua in bed ligt, denkt ze na: stad en prairie gingen verloren in de wilde storm, die geen aarde en geen lucht was, alleen maar woeste wind en blanke witheid.
Alhoewel ze eindelijk warm begint te worden, huivert ze: de familie is echt, helemaal, alleen!
Laura en Mary zitten in het zonnetje in de voorkamer en terwijl Mary in de schommelstoel schommelt, breit Laura kant om er een onderrok mee af te zetten.
Laura wacht op haar vriendinnen Minnie Johnson en Mary Power, die op bezoek zouden komen.
Mary Ingalls praat over de blindenschool waar ze eens hoopt heen te gaan en vertelt dat wou dat Laura mee kon, maar Laura dnkt dat zij dan al onderwijzeres is en dat Mary er meer om geeft dat zij.
Mary verklaart dat ze ernaar verlangt te kunnen studeren en te bedenken dat dat zou kunnen als ze genoeg geld hebben gespaard. Ze hoopt en bidt dat ze mag gaan en laura bemoedigt haar.
Dan verdwijnt de zon en Laura kan de steken van haar breiwerk niet meer zien. De lucht is grijs en de toon van de wind wordt hoger.
Pa is op dat moment op de ontginning om hooi te halen en iedereen si bang dat hem iets overkomt in deze storm die weer is opgestoken.
Maar voordat ze zich al te grote zorgen kunnen maken, komt pa door de achterdeur binnen, lachend omdat hij deze storm tenminste voor is geweest.
Hij warmt zich even bij de kachel en gaat daarna de dieren in de stal verzorgen, terwijl ma aan het eten begint.
Tijdens het eten vraagt ma of het met de treinen weer mis zal gaan en pa antwoordt vrolijk dat ze het voorheen ook zonder treinen hebben gered, maar hij geeft ma een waarschuwende blik: er niet over praten waar de meisjes bij zijn!
Na het eten speelt pa viool, maar hij speelt vreemde wijsjes. Hij volgt de melodie van de gierende wind buiten.
De anderen vinden deze muziek niet fijn en Laura vraagt pa muziek te mken waar ze warm van worden, dus pa speelt walsen en de jig, waarop Laura en Carrie dansen
Het is bedtijd, maar niemand wil eigenlijk de knusse, warme woonkamer verlaten, maar het moet, dus ze marcheren naar een ijskoude slaapkamer, waar de spijkers in het plafond wollig zijn van de rijp. Dit maakt dat Laura zich nog veel kouder voelt.
Hete strijkijzers worden in de bedden gelegd om ze te verwarmen en de meisjes trekken snel hun nachtjaponnen aan.
Mary kruipt als eerste in bed en zegt: 'God zal ons wel horen, al bidden we onder de dekens.' (dan moet het wel heel koud zijn geweest!)
Terwijl Mary en Carrie, huiverend en diep weggedoken in hun bedden, proberen warm te worden, staat Laura voor het raam.
Ze wil kijken of ze buiten licht kan zien, maar er was buiten in die woeste nacht geen plekje licht.
Tenslotte kruipt Laura ook in bed en samen praten ze nog even over dat je buiten helemaal niets kon zien.
Carrie slaapt al, warm geworden door de kachelpijp die van beneden naar omhoog loopt langs haar bedje, als ma Grace naast haar in bed legt.
Ma vraagt of de meisjes het warm genoeg hebben en ze zeggen dat ze al warm worden.
Terwijl Laua in bed ligt, denkt ze na: stad en prairie gingen verloren in de wilde storm, die geen aarde en geen lucht was, alleen maar woeste wind en blanke witheid.
Alhoewel ze eindelijk warm begint te worden, huivert ze: de familie is echt, helemaal, alleen!
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Bij dit hoofdstuk vraag ik mij altijd 2 dingen af:
# Zullen Minnie en Mary Power van huis vertrokken zijn, maar de lucht hebben zien veranderen wat op een sneeuwstorm duidt en direct weer naar huis zijn gegaan? Zullen ze misschien helemaal niet van huis zijn gegaan? We weten het niet, want er wordt niet meer over gesproken, maar dit vraag ik mij altijd af als ik dit hoofdstuk lees.
# waarom sliep de familie niet beneden, waar het tenminste behaaglijker was dan op die ijskoude, onverwarmde zolder?
(ik weet dat er in werkelijkheid een echtpaar met een baby bij ze logeerde, maar die hadden dan toch boven kunnen slapen? Het is natuurlijk ook een kwestie van kuisheid en privacy geweest)
# Zullen Minnie en Mary Power van huis vertrokken zijn, maar de lucht hebben zien veranderen wat op een sneeuwstorm duidt en direct weer naar huis zijn gegaan? Zullen ze misschien helemaal niet van huis zijn gegaan? We weten het niet, want er wordt niet meer over gesproken, maar dit vraag ik mij altijd af als ik dit hoofdstuk lees.
# waarom sliep de familie niet beneden, waar het tenminste behaaglijker was dan op die ijskoude, onverwarmde zolder?
(ik weet dat er in werkelijkheid een echtpaar met een baby bij ze logeerde, maar die hadden dan toch boven kunnen slapen? Het is natuurlijk ook een kwestie van kuisheid en privacy geweest)
-
Jane
- Berichten: 882
- Lid geworden op: 29-08-2011 02:00
Als die inwonende familie, iets waar in het boek met geen woord over wordt gerept,
dan vraag ik me af waar die overdag verbleven?
Men had de voorkamer helemaal afgesloten zodat daar geen kachel hoefde te branden,
en ze leefden met z,n allen in de niet al te grote keuken, aldus het boek.
Blijf het jammer vinden dat Laura niets vertelt over een inwonende familie, die kan ook nog eens niet erbij zijn geweest in die keuken, dan bleef er helemaal geen ruimte over.
Het boek wordt hierdoor minder echt, zonder te weten van een familie kan ik me nog wel voorstellen dat ze een deel van die winter alleen in de keuken huisde, maar met niet.
Misschien leefde die familie wel in de voorkamer en sliepen ze ook daar.
dan vraag ik me af waar die overdag verbleven?
Men had de voorkamer helemaal afgesloten zodat daar geen kachel hoefde te branden,
en ze leefden met z,n allen in de niet al te grote keuken, aldus het boek.
Blijf het jammer vinden dat Laura niets vertelt over een inwonende familie, die kan ook nog eens niet erbij zijn geweest in die keuken, dan bleef er helemaal geen ruimte over.
Het boek wordt hierdoor minder echt, zonder te weten van een familie kan ik me nog wel voorstellen dat ze een deel van die winter alleen in de keuken huisde, maar met niet.
Misschien leefde die familie wel in de voorkamer en sliepen ze ook daar.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Waar dat gezin sliep, komt nergens naar voren, maar ze leefden wel degelijk met zijn allen (dus met 9 personen, waaronder een kleutertje van 3 jaar en een pasgeboren baby) in de warme keuken.
Laura heeft dit verhaal niet in haar boek opgenomen, omdat het een bijzonder onprettige man was, die niets uitvoerde, pa nergens mee hielp en zich liet bedienen, omdat hij vond dat hij een betalende gast was. Indien zij dit verhaal in "de lange winter" had opgenomen, zou de nadruk op deze nare man gelegen hebben en niet op de ontberingen die zij eigenlijk in dit boek wilde beschrijven.
Laura heeft dit verhaal niet in haar boek opgenomen, omdat het een bijzonder onprettige man was, die niets uitvoerde, pa nergens mee hielp en zich liet bedienen, omdat hij vond dat hij een betalende gast was. Indien zij dit verhaal in "de lange winter" had opgenomen, zou de nadruk op deze nare man gelegen hebben en niet op de ontberingen die zij eigenlijk in dit boek wilde beschrijven.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 13 We doorstaan de orkaan
Buiten woedt weer een sneeuwstorm, maar binnen heeft pa inmiddels de kachels al aangestoken en zingt hij.
Hij roept naar ma dat hij naar de stal gaat.
Ma adviseert de meisjes in bed te blijven tot het huis warmer is geworden, maar Laura staat ook op, want door het gegil en geloei van de storm kon ze toch niet meer slapen.
De warmte rondom de kachel wordt opgeslokt door de koude lucht, waardoor de kamer donker en kil aandoet.
Laura verhit het bevroren water in de waskom, zodat zij en ma hun gezichten kunnen wassen.
Met een besneeuwd en rozig gezicht gezicht komt pa weer binnen. Hij moest ma's waslijn zowel op de heenweg als op de terugweg volgen en hij had zich naar de stal toe moeten graven, want de sneeuw lag tot boven de staldeur.
Laura maakt de ontbijtboel klaar, terwijl pa zich intussen even reinigt en ma schenkt de thee in en verdeelt het beetje melk dat de koe heeft gegeven tussen Carrie en Grace. "Laten we dankbaar zijn voor het beetje melk dat we hebben, want er zal nog minder zijn voor er meer komt", zei ze, want de koe stond bijna droog. (droogstaan betekent dat de koe geen melk meer geeft, omdat ze drachtig is van een kalf en pas zodra het kalf geboren is, geeft de koe weer melk).
Nadat ze hebben ontbeten en warm zijn geworden, moeten de ochtendkarweitjes gedaan worden.
Ma ziet dat Laura aarzelt om de trap naar boven op te gaan (naar de ijskoude slaapkamers!) en zegt dat de bedden wel opengeslagen mogen blijven liggen tot het huis warmer geworden is,
Pa trekt zijn jas aan en gaat naar de overkant om te horen of er nog nieuws is en om uit te zoeken of er iemand vermist wordt.
Ma wil dit liever niet, maar hij verzekert haar en de meisjes dat hij precies weet hoeveel stappen het naar de overkant is.
Laura probeert pa buiten na te kijken, maar hij is al door de sneeuw opgeslokt zodra hij naar buiten stapt.
Ze zegt dat ze een hekel aan de stad heeft, omdat ze hier ook geisoleerd leven en omdat pa gevaar loopt door anderen te helpen.
Ma tracht de angst en het onbehaaglijke gevoel weg te jagen door hoopvol te zijn.
Ze daagt de meisjes uit om hun bijbelkennis te testen door ze zoveel mogelijk bijbeverzen op te laten zeggen.
Als eerste valt Carrie af en daarna Laura. Mary staalt als ze door ma geprezen wordt omdat ze gewonnen heeft, maar vertelt dan eerlijk dat ze eigenlijk niet gewonnen heeft, want in feite wist ze eigenlijk ook geen bijbelvers meer.
Op dat moment schaamt Laura zich, want ze had Mary willen verslaan en ze beseft dat ze nooit zo'n goed karakter zou hebben als Mary. Toen wilde Laura voor het eerst onderwijzeres worden om geld te verdienen, waarvan Mary naar de blindenschool zou kunnen gaan.
Dan slaat de klok elf uur en gaan ma en Laura het middageten klaarmaken.
Pa komt weer thuis en ma verontschuldigt zich voor het feit dat ze het huis niet warm genoeg heeft gekregen.
"Dat kan ook niet", zegt pa, "want buiten is het veertig graden onder nul en waait de wind de kou naarbinnen." Gelukkig is er niemand weg uit de stad.
Na het eten komt de viool tevoorschijn.
De muziek bereikt wat de kachel niet kon; ze putten kracht uit het zingen van de vertrouwde psalmen en gezangen. "Er ligt een heerlijk land,ver hier vandaan................""
Hun ogen kunnen buiten niets zien vanwege de voortdurende dwarrelende sneeuw, maar hun harten zien alles helder: ze zijn niet alleen!
Buiten woedt weer een sneeuwstorm, maar binnen heeft pa inmiddels de kachels al aangestoken en zingt hij.
Hij roept naar ma dat hij naar de stal gaat.
Ma adviseert de meisjes in bed te blijven tot het huis warmer is geworden, maar Laura staat ook op, want door het gegil en geloei van de storm kon ze toch niet meer slapen.
De warmte rondom de kachel wordt opgeslokt door de koude lucht, waardoor de kamer donker en kil aandoet.
Laura verhit het bevroren water in de waskom, zodat zij en ma hun gezichten kunnen wassen.
Met een besneeuwd en rozig gezicht gezicht komt pa weer binnen. Hij moest ma's waslijn zowel op de heenweg als op de terugweg volgen en hij had zich naar de stal toe moeten graven, want de sneeuw lag tot boven de staldeur.
Laura maakt de ontbijtboel klaar, terwijl pa zich intussen even reinigt en ma schenkt de thee in en verdeelt het beetje melk dat de koe heeft gegeven tussen Carrie en Grace. "Laten we dankbaar zijn voor het beetje melk dat we hebben, want er zal nog minder zijn voor er meer komt", zei ze, want de koe stond bijna droog. (droogstaan betekent dat de koe geen melk meer geeft, omdat ze drachtig is van een kalf en pas zodra het kalf geboren is, geeft de koe weer melk).
Nadat ze hebben ontbeten en warm zijn geworden, moeten de ochtendkarweitjes gedaan worden.
Ma ziet dat Laura aarzelt om de trap naar boven op te gaan (naar de ijskoude slaapkamers!) en zegt dat de bedden wel opengeslagen mogen blijven liggen tot het huis warmer geworden is,
Pa trekt zijn jas aan en gaat naar de overkant om te horen of er nog nieuws is en om uit te zoeken of er iemand vermist wordt.
Ma wil dit liever niet, maar hij verzekert haar en de meisjes dat hij precies weet hoeveel stappen het naar de overkant is.
Laura probeert pa buiten na te kijken, maar hij is al door de sneeuw opgeslokt zodra hij naar buiten stapt.
Ze zegt dat ze een hekel aan de stad heeft, omdat ze hier ook geisoleerd leven en omdat pa gevaar loopt door anderen te helpen.
Ma tracht de angst en het onbehaaglijke gevoel weg te jagen door hoopvol te zijn.
Ze daagt de meisjes uit om hun bijbelkennis te testen door ze zoveel mogelijk bijbeverzen op te laten zeggen.
Als eerste valt Carrie af en daarna Laura. Mary staalt als ze door ma geprezen wordt omdat ze gewonnen heeft, maar vertelt dan eerlijk dat ze eigenlijk niet gewonnen heeft, want in feite wist ze eigenlijk ook geen bijbelvers meer.
Op dat moment schaamt Laura zich, want ze had Mary willen verslaan en ze beseft dat ze nooit zo'n goed karakter zou hebben als Mary. Toen wilde Laura voor het eerst onderwijzeres worden om geld te verdienen, waarvan Mary naar de blindenschool zou kunnen gaan.
Dan slaat de klok elf uur en gaan ma en Laura het middageten klaarmaken.
Pa komt weer thuis en ma verontschuldigt zich voor het feit dat ze het huis niet warm genoeg heeft gekregen.
"Dat kan ook niet", zegt pa, "want buiten is het veertig graden onder nul en waait de wind de kou naarbinnen." Gelukkig is er niemand weg uit de stad.
Na het eten komt de viool tevoorschijn.
De muziek bereikt wat de kachel niet kon; ze putten kracht uit het zingen van de vertrouwde psalmen en gezangen. "Er ligt een heerlijk land,ver hier vandaan................""
Hun ogen kunnen buiten niets zien vanwege de voortdurende dwarrelende sneeuw, maar hun harten zien alles helder: ze zijn niet alleen!
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Opstaan en dan alleen maar je gezicht wassen! Dit was vroeger de gewoonte, maar wat ben ik dan dankbaar dat wij dagelijks onder de douche kunnen. 
Weet je wat ik altijd mooi vind? Dat ma altijd de meisjes probeert op te beuren in moeilijke/verdrietige/nare situaties.
In deel twee mogen de meisjes bijv. met de vingerhoed van ma figuurtjes maken op het bevroren raam, terwijl ze op pa aan het wachten zijn, en in deel drie bedenkt ze spelletjes en vertelt ze een leuk verhaal, etc..
Weet je wat ik altijd mooi vind? Dat ma altijd de meisjes probeert op te beuren in moeilijke/verdrietige/nare situaties.
In deel twee mogen de meisjes bijv. met de vingerhoed van ma figuurtjes maken op het bevroren raam, terwijl ze op pa aan het wachten zijn, en in deel drie bedenkt ze spelletjes en vertelt ze een leuk verhaal, etc..
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 14 Een mooie dag
Laura wordt wakker en beseft dat ze wakker was geworden van de stilte. De sneeuwstorm had maar twee dagen geduurd en vandaag scheen de zon helder door de bloemen op het raam.
Beneden zegt ma: "Misschien wordt jouw strenge winter achteraf toch niet zo streng" en ze hoopt dat nu de zon schijnt de treinen weer heel snel aan het rijden te krijgen zijn.
Ma is er zeker van dat er weer school zal zijn, dus moeten Laura en Carrie hun schooljurken gaan aandoen, terwijl ma het ontbijt klaarmaakt.
Weer beneden, wassen Laura en Carrie hun gezichten en halzen goed en vlechten hun haar.
Het is gezellig in de warme keuken. Als pa binnenkomt zegt hij: "Onze brave zon straalt maar raak vanmorgen, hij ziet eruit of zijn gezicht flink met sneeuw is gewassen"
Het ontbijt bestond uit warm geroosterd brood, aardappelpuree (aardappelpuree als ontbijt?) en wilde bessen, die ma had ingemaakt. De boter moest warm gemaakt worden, want die was steenhard geworden van de vorst. Ma grapt dat het wel de steen van David lijkt.
Ma zegt dat ze hoopt dat mr. Boast weer snel boter brengt.
Het is zo gezellig dat het al halfnegen is voor zij het merken en de meisjes gaan gauw naar school en ma doet voor een keer hun werk.
De sneeuw in de Hoofdstraat schittert in de zon. Over de hele Hoofdstraat lag een hoge sneeuwbank, die hoger was dan Laura (dat houdt in dat de sneeuwbank dan hoger dan 1.50 m was, want we weten dat Laura uiteindelijk maar ongeveer 1.45 m was geworden).
Laura en Carrie moesten bovenop de sneeuwbank klimmen en er aan de ander kant weer voorzichtig afgaan.
Bij de school gleden de jongens er vanaf en Mary Power en Minnie stonden in de zon naar het spel van de jongens te kijken.
Tijdens de pauze gingen de jongens weer buiten spelen en de meisjes stonden achter het raam naar ze te kijken. Eigenlijk wilde Laura ook buiten kunnen spelen en ze zegt: "Ik geloof dat er niets aan is om een jongedame te zijn", waarop Mary Power zegt dat ze er niets aan kunnen doen dat ze groot worden.
Dan vraagt Minnie aan de andere twee meisjes wat ze zouden doen als een sneeuwstorm ze overviel. Mary zou blijven doorlopen, want als je doorloopt, kan je niet bevriezen, maar Laura zegt heel bruusk: "Ik zou er niet inraken! "
Tussen de middag holt iedereen lachend en juichend over de sneeuwbanken naar huis om te eten. Iedereen gaat aan tafel en net op het moment dat ma zegt het jammer te vinden dat ze geen boter meer heeft bij de gebakken aardappels en de warme crackers, wordt er op de deur geklopt. Carrie doet snel open en dik en behaard als een beer in zijn bonten overjas stapt mr. Boast naarbinnen.
Nee, mrs Boast is er niet bij, zij vond het nodig de was te doen, nu eindelijk de zon scheen, maar ze had wel wat boter voor de fam. Ingalls meegegeven. (achteraf dus toch nog boter!)
Mr. Boast wordt uitgenodigd mee te eten en vertelt dat hij in de stad is om boodschappen te doen en ze praten over de treinen en of er al tekorten zijn in de stad. Tekorten zijn er nog niet, hebalve aan vlees. (wij weten echter al hoe erg het zou worden!).
Na het eten gaan pa en mr. Boast de boodschappen doen en Laura en Carrie gaan weer vrolijk naar school. Iedereen is goedgehumeurd, want het is fijn om de stad weer aan het werk te zien en om te weten dat er nu weer alle dagen school zou zijn.
Maar 's nachts droomt Laura dat pa weer het stormlied op zijn viool speelt. Echter, het was pa niet pa met het stomlied, maar weer een nieuwe sneeuwstorm!
Laura wordt wakker en beseft dat ze wakker was geworden van de stilte. De sneeuwstorm had maar twee dagen geduurd en vandaag scheen de zon helder door de bloemen op het raam.
Beneden zegt ma: "Misschien wordt jouw strenge winter achteraf toch niet zo streng" en ze hoopt dat nu de zon schijnt de treinen weer heel snel aan het rijden te krijgen zijn.
Ma is er zeker van dat er weer school zal zijn, dus moeten Laura en Carrie hun schooljurken gaan aandoen, terwijl ma het ontbijt klaarmaakt.
Weer beneden, wassen Laura en Carrie hun gezichten en halzen goed en vlechten hun haar.
Het is gezellig in de warme keuken. Als pa binnenkomt zegt hij: "Onze brave zon straalt maar raak vanmorgen, hij ziet eruit of zijn gezicht flink met sneeuw is gewassen"
Het ontbijt bestond uit warm geroosterd brood, aardappelpuree (aardappelpuree als ontbijt?) en wilde bessen, die ma had ingemaakt. De boter moest warm gemaakt worden, want die was steenhard geworden van de vorst. Ma grapt dat het wel de steen van David lijkt.
Ma zegt dat ze hoopt dat mr. Boast weer snel boter brengt.
Het is zo gezellig dat het al halfnegen is voor zij het merken en de meisjes gaan gauw naar school en ma doet voor een keer hun werk.
De sneeuw in de Hoofdstraat schittert in de zon. Over de hele Hoofdstraat lag een hoge sneeuwbank, die hoger was dan Laura (dat houdt in dat de sneeuwbank dan hoger dan 1.50 m was, want we weten dat Laura uiteindelijk maar ongeveer 1.45 m was geworden).
Laura en Carrie moesten bovenop de sneeuwbank klimmen en er aan de ander kant weer voorzichtig afgaan.
Bij de school gleden de jongens er vanaf en Mary Power en Minnie stonden in de zon naar het spel van de jongens te kijken.
Tijdens de pauze gingen de jongens weer buiten spelen en de meisjes stonden achter het raam naar ze te kijken. Eigenlijk wilde Laura ook buiten kunnen spelen en ze zegt: "Ik geloof dat er niets aan is om een jongedame te zijn", waarop Mary Power zegt dat ze er niets aan kunnen doen dat ze groot worden.
Dan vraagt Minnie aan de andere twee meisjes wat ze zouden doen als een sneeuwstorm ze overviel. Mary zou blijven doorlopen, want als je doorloopt, kan je niet bevriezen, maar Laura zegt heel bruusk: "Ik zou er niet inraken! "
Tussen de middag holt iedereen lachend en juichend over de sneeuwbanken naar huis om te eten. Iedereen gaat aan tafel en net op het moment dat ma zegt het jammer te vinden dat ze geen boter meer heeft bij de gebakken aardappels en de warme crackers, wordt er op de deur geklopt. Carrie doet snel open en dik en behaard als een beer in zijn bonten overjas stapt mr. Boast naarbinnen.
Nee, mrs Boast is er niet bij, zij vond het nodig de was te doen, nu eindelijk de zon scheen, maar ze had wel wat boter voor de fam. Ingalls meegegeven. (achteraf dus toch nog boter!)
Mr. Boast wordt uitgenodigd mee te eten en vertelt dat hij in de stad is om boodschappen te doen en ze praten over de treinen en of er al tekorten zijn in de stad. Tekorten zijn er nog niet, hebalve aan vlees. (wij weten echter al hoe erg het zou worden!).
Na het eten gaan pa en mr. Boast de boodschappen doen en Laura en Carrie gaan weer vrolijk naar school. Iedereen is goedgehumeurd, want het is fijn om de stad weer aan het werk te zien en om te weten dat er nu weer alle dagen school zou zijn.
Maar 's nachts droomt Laura dat pa weer het stormlied op zijn viool speelt. Echter, het was pa niet pa met het stomlied, maar weer een nieuwe sneeuwstorm!