Hoofdstuk 22: Koud en donker
De sneeuwstormen nemen in Laura's dromen de vorm aan van monsters, terwijl zij 's nachts in bed lag.Onafgebroken schuurde het zandige ijs tegen het dak. (Dat schurende geluid van de sneeuwstormen is door het gehele boek een steeds terugkerende beschrijving en ik denk dat dit voor ons iets onbekends is, wonend in onze goed geïsoleerde huizen, denken jullie ook niet?)
Hoe dan ook, alles is akelig. Vertelden de samenvattingen van de laatste hoofdstukken ons dat ook al niet? Welnu, het zal nog akeliger worden: de spijkers aan de binnenkant van het dak zitten onder dikke klonten ijs, Laura en Pa’s handen waren rood en gezwollen en zaten onder de sneden van het scherpe moerashooi, het hooi versleet hun kleren aan de linkerkant en langs de onderkant van hun linkerjasmouwen. als ontbijt aten de Ingalls' bruin brood die ze in hun thee doopten en als avondeten aten ze aardappelen die ze zorgvuldig verdeelden, waarbij Pa de grootste kreeg, want hij moest op krachten blijven.
Overdag spoorde Ma de meisjes aan om teksten en versregels uit de grote leesbundel op te zeggen en pa ging een wagenlading hooi halen.
Dan breekt er een stille morgen aan. Laura komt naar beneden en pa laat laat haar de tunnel van sneeuw zien die hij die ochtend vroeg van de bijkeuken naar de stal had gegraven. Het huis ligt onder de sneeuw begraven! Laura rent naar boven, krabt een kijkgaatje op het raam en ziet de Hoofdstraat op ooghoogte. Ze ziet de hoeven van de paarden van de Wilder jongens voorbij draven.
(toen ik dit voor het eerst las, dacht ik, stel je voor dat de kinderen naar buiten hadden gekund, dan zouden ze met hun sleetjes van hun eigen daken hebben kunnen sleeën.)
Doordat het huis is ingesneeuwd is het warmer in de keuken. De wind blaast niet en de strenge vorst houdt de tunnel op zijn plaats. Twee dagen lang was alles zo vreemd stil.
Maar in de morgen van de derde dag worden ze wakker van een bulderende, wilde storm en zowel ma als pa zijn uit hun doen. Pa vloekt: "Gosh dang blizzard/die vervloekte sneeuwstorm. Hij gunt je niet eens de tijd om om in je handen te spugen.” Waarop ma hem afsnauwt voor zijn vloeken.
Nadat er genoeg hooistokken zijn gedraaid scharen ze zich allemaal om de kachel en pa gaat, bij het licht van de knooplamp, voorlezen uit uit het grote groene boek met verhalen over de wildernis van Afrika. Laura kan zich dit keer echter niet verdiepen in het verhaal. Ze onderbreekt pa en vraagt of hij viool zou willen spelen.
De viool wordt wordt tevoorschijn gehaald en pa probeert een paar noten van een schots liedje. Maar iedere noot, die uit de viool komt is er net even naast. Zijn vingers willen niet, ze zijn stijf en te dik omdat hij zoveel in de kou is. Dit is één van de zwaarste dieptepunten voor het gezin- de muziek is verdwenen, het lijkt net of pa zich schaamt en Laura voelt zich vreselijk, want zij had hem gevraagd te spelen.
Gelukkig hebben ze nog tarwe om te malen, hoe vermoeiend dit routineklusje ook is. Als voorbereiding van de avondmaaltijd geeft het de familie iets te doen. Pa gaat nar buiten om zijn klussen te doen en ma zit bij de kachel terwijl ze voor de meisjes een gezang zong.
Lees mee: "de lange winter".
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 23:De tarwe in de wand
De andere morgen is de tunnel weer verdwenen en opgejaagde sneeuw stoof weer door de straat.
Inmiddels is het half februari 1881. Sinds januari reden er geen treinen meer en al die tijd leefden ze op bruin brood plus aardappelen en hielden ze zich warm met het snel opgebrande vuur van hooistokken.
Laura klaagt dat ze het bruine brood beu is, waarop ma antwoordt: "Niet klagen, Laura. Klaag nooit over wat je hebt. Wees altijd blij met wat je hebt."
Laura kijkt naar de zak tarwe waar nog maar heel weinig in zit. Ze schrikt. Zouden ze verhongeren?
"Nee," zegt ma, "als het moet zal pa de koe en haar kalf slachten."
Laura schrikt van dit bericht, maar ma kalmeert haar en de andere meisjes komen naar beneden.
Pa gaat naar de winkel van Fuller en komt terug met een nieuwtje. Het gerucht gaat dat een ontginner zo'n 25 á 30 km van de Smet tarwe heeft. Dit had meneer Foster weer van iemand anders gehoord. Pa overweegt om de tarwe te gaan halen, maar dan stuit hij op hevig protest.
"Nee. Je gaat niet achter die tarwe aan." Ma zegt dit heel rustig, maar heel gedecideerd en ze wil er verder niets meer over horen.
Pa gaat akkoord.
Toen pa klaar was in de stal en wat hooistokken had gedraaid informeerde hij naar de stand van de aardappelen en de tarwe. De tarwe was op, maar er was nog brood voor het ontbijt en ze hadden nog 6 aardappels. Pa neemt de melkemmer mee en hij ging naar buiten.
We verplaatsen ons naar het winkelhuis van Royal en Almanzo.
Zij zitten te eten. Almanzo heeft een grote stapel pannenkoeken gebakken.
Pa klopt op de deur en Royal doet open. Hij nodigt pa direct uit om een paar pannenkoeken mee te eten. Pa wijst dit af en vraagt of ze nog tarwe te koop hebben.
Royal zegt dat hij uitverkocht is, maar biedt nogmaals de pannenkoeken aan.
Pa negeert hem , loopt naar de achterwand, haalt één van de zadels van de haak en drukt de melkemmer stevig tegen de wand. De melkemmer vult zich met tarwekorrels. Almanzo is zeer verbaasd en protesteert, terwijl pa kalm doorgaat. Royal lacht geamuseerd.
Als de emmer vol is drukt pa de prop weer in het gat.
Pa legt kalm uit aan de stomverbaasde Almanzo hoe hij had uitgerekend dat de binnenkant van het huis niet klopte met de buitenkant. "Ik vermoedde dat je daar tarwe had verstopt. Dat is het enige dat je door een gat kunt gieten."
De drie mannen praten over de tarwe die- heel misschien - ergens in een schuur zou liggen. Royal zegt tegen pa dat hij zeer zeker niet moet gaan. Wie zou er voor uw gezin zorgen als u in een sneeuwstorm terecht zou komen?"
Pa schuift dit terzijde en vraagt opnieuw hoeveel de tarwe moet kosten. Almanzo wil het gratis weggeven, maar dit wil pa niet. Ze komen uit op een kwart dollar.
Toen ging pa uiteindelijk zitten en at pannenkoeken en een plak ham mee en dronk koffie.
Net voor de volgende sneeuwstorm losbreekt, arriveert pa weer thuis. Hij toont ma de tarwe die zij dankbaar accepteert. Pa vertelt haar dat hij niet kan zeggen waar de tarwe vandaan komt, maar mocht het nodig zijn, was er nog meer.
Mzry, Laura, Carrie en Grace moeten naar bed, de knooplamp gaat aan en ma zet zich aan het malen van de tarwe.
De andere morgen is de tunnel weer verdwenen en opgejaagde sneeuw stoof weer door de straat.
Inmiddels is het half februari 1881. Sinds januari reden er geen treinen meer en al die tijd leefden ze op bruin brood plus aardappelen en hielden ze zich warm met het snel opgebrande vuur van hooistokken.
Laura klaagt dat ze het bruine brood beu is, waarop ma antwoordt: "Niet klagen, Laura. Klaag nooit over wat je hebt. Wees altijd blij met wat je hebt."
Laura kijkt naar de zak tarwe waar nog maar heel weinig in zit. Ze schrikt. Zouden ze verhongeren?
"Nee," zegt ma, "als het moet zal pa de koe en haar kalf slachten."
Laura schrikt van dit bericht, maar ma kalmeert haar en de andere meisjes komen naar beneden.
Pa gaat naar de winkel van Fuller en komt terug met een nieuwtje. Het gerucht gaat dat een ontginner zo'n 25 á 30 km van de Smet tarwe heeft. Dit had meneer Foster weer van iemand anders gehoord. Pa overweegt om de tarwe te gaan halen, maar dan stuit hij op hevig protest.
"Nee. Je gaat niet achter die tarwe aan." Ma zegt dit heel rustig, maar heel gedecideerd en ze wil er verder niets meer over horen.
Pa gaat akkoord.
Toen pa klaar was in de stal en wat hooistokken had gedraaid informeerde hij naar de stand van de aardappelen en de tarwe. De tarwe was op, maar er was nog brood voor het ontbijt en ze hadden nog 6 aardappels. Pa neemt de melkemmer mee en hij ging naar buiten.
We verplaatsen ons naar het winkelhuis van Royal en Almanzo.
Zij zitten te eten. Almanzo heeft een grote stapel pannenkoeken gebakken.
Pa klopt op de deur en Royal doet open. Hij nodigt pa direct uit om een paar pannenkoeken mee te eten. Pa wijst dit af en vraagt of ze nog tarwe te koop hebben.
Royal zegt dat hij uitverkocht is, maar biedt nogmaals de pannenkoeken aan.
Pa negeert hem , loopt naar de achterwand, haalt één van de zadels van de haak en drukt de melkemmer stevig tegen de wand. De melkemmer vult zich met tarwekorrels. Almanzo is zeer verbaasd en protesteert, terwijl pa kalm doorgaat. Royal lacht geamuseerd.
Als de emmer vol is drukt pa de prop weer in het gat.
Pa legt kalm uit aan de stomverbaasde Almanzo hoe hij had uitgerekend dat de binnenkant van het huis niet klopte met de buitenkant. "Ik vermoedde dat je daar tarwe had verstopt. Dat is het enige dat je door een gat kunt gieten."
De drie mannen praten over de tarwe die- heel misschien - ergens in een schuur zou liggen. Royal zegt tegen pa dat hij zeer zeker niet moet gaan. Wie zou er voor uw gezin zorgen als u in een sneeuwstorm terecht zou komen?"
Pa schuift dit terzijde en vraagt opnieuw hoeveel de tarwe moet kosten. Almanzo wil het gratis weggeven, maar dit wil pa niet. Ze komen uit op een kwart dollar.
Toen ging pa uiteindelijk zitten en at pannenkoeken en een plak ham mee en dronk koffie.
Net voor de volgende sneeuwstorm losbreekt, arriveert pa weer thuis. Hij toont ma de tarwe die zij dankbaar accepteert. Pa vertelt haar dat hij niet kan zeggen waar de tarwe vandaan komt, maar mocht het nodig zijn, was er nog meer.
Mzry, Laura, Carrie en Grace moeten naar bed, de knooplamp gaat aan en ma zet zich aan het malen van de tarwe.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 24 Geen echte honger
Dit opmerkelijk korte hoofdstuk van maar 2 bladzijdes gaat in het geheel over voedsel, of liever gezegd, het ontbreken hiervan.
Het begint met het gezin dat zijn laatste aardappels eet. De kou, de honger en het ontbreken van een normaal dagritme gaat zijn tol vergen van het gezin. Laura voelt zich verdoofd en half in slaap; alhoewel ze heel erge honger heeft, heeft ze geen trek in aardappels en brood. Maar pa -heel wijs- staat er op dat ze eet. Ma kondigt vrolijk aan dat ze voor het avondeten een verrassing heeft. Maar Laura schrijft heel eerlijk dat dit eigenlijk niemand iets interesseerde.
(Ik bewonder ma's kracht en positiviteit. Zou ik in deze stressvolle situatie ook zo positief gebleven zijn?)
“Alles was onwerkelijk, behalve de sneeuwstorm die nooit ophield." Hier krijgen we een glimpje te zien van een normaal gesproken levendig gezin, dat nu vertraagd raakt door de honger, de vermoeidheid en het continue moeten draaien van hooistokken en de koffiemolen voor de tarwe.
(Uit nieuwsgierigheid googlede ik naar tekenen van ondervoeding en kreeg dit:
Verschijnselen die veelal optreden bij ondervoeding zijn de afbraak van eigen lichaamsweefsels (semi ernstige spierstijfheid bij opstaan is een teken dat serieus moet worden genomen). Buprenorfine (Opioïde) heeft een ernstige affectie met totale Fecale Impactie (darmen doen niets meer), vermagering, duizeligheid, een bleke, koude huid die dun en droog aanvoelt of juist klam (angst), uitstekende botten (zeer ver gevorderd stadium), droog en uitvallend haar en aantasting van alle orgaanfuncties. Bij kinderen treedt groeivertraging op.Een bekend gevolg van ondervoeding is scheurbuik, veroorzaakt door een tekort aan vitamine C.
Ik heb al een hele poos geleden gelezen dat hoogstwaarschijnlijk de lange winter van 1880/1881 de oorzaak is geweest van de gezondheidsproblemen in het latere leven van Carrie, Grace, Pa, en ook van Almanzo. en door ondervoeding zal ook de menstruele cyclus bij vroeuwen verstoord raken, wat hoogstwaarschijnlijk ook de reden is geweest waardoor Laura na de dood van haar zoontje nooit meer kinderen heeft gekregen.)
Opgesloten zittend in een kleine kamer en bang voor de sneeuwstormen buiten, wordt de wereld een vrolijker plaats als ma op miraculeuze wijze plotseling tevoorschijn komt met een bevroren kablejauw.
“Allemachtig, Caroline, niemand kan tegen een zuinige Schotse op!”, zegt Pa, als een zeldzame toespeling op ma's afkomst. Het geluk duurde maar heel even, want de koffiemolen moest blijven draaien (wat zouden zij hebben gedaan als ze geen koffiemolen hadden gehad?) en Laura beschrijft hoe mager en bleek Carrie eruit ziet en hoe het malen haar vermoeide. Laura is bezorgd om haar. En de wervelende wind, joeg maar door de lucht en gilde rond de eenzame huizen op de eindeloze prairie
Dit opmerkelijk korte hoofdstuk van maar 2 bladzijdes gaat in het geheel over voedsel, of liever gezegd, het ontbreken hiervan.
Het begint met het gezin dat zijn laatste aardappels eet. De kou, de honger en het ontbreken van een normaal dagritme gaat zijn tol vergen van het gezin. Laura voelt zich verdoofd en half in slaap; alhoewel ze heel erge honger heeft, heeft ze geen trek in aardappels en brood. Maar pa -heel wijs- staat er op dat ze eet. Ma kondigt vrolijk aan dat ze voor het avondeten een verrassing heeft. Maar Laura schrijft heel eerlijk dat dit eigenlijk niemand iets interesseerde.
(Ik bewonder ma's kracht en positiviteit. Zou ik in deze stressvolle situatie ook zo positief gebleven zijn?)
“Alles was onwerkelijk, behalve de sneeuwstorm die nooit ophield." Hier krijgen we een glimpje te zien van een normaal gesproken levendig gezin, dat nu vertraagd raakt door de honger, de vermoeidheid en het continue moeten draaien van hooistokken en de koffiemolen voor de tarwe.
(Uit nieuwsgierigheid googlede ik naar tekenen van ondervoeding en kreeg dit:
Verschijnselen die veelal optreden bij ondervoeding zijn de afbraak van eigen lichaamsweefsels (semi ernstige spierstijfheid bij opstaan is een teken dat serieus moet worden genomen). Buprenorfine (Opioïde) heeft een ernstige affectie met totale Fecale Impactie (darmen doen niets meer), vermagering, duizeligheid, een bleke, koude huid die dun en droog aanvoelt of juist klam (angst), uitstekende botten (zeer ver gevorderd stadium), droog en uitvallend haar en aantasting van alle orgaanfuncties. Bij kinderen treedt groeivertraging op.Een bekend gevolg van ondervoeding is scheurbuik, veroorzaakt door een tekort aan vitamine C.
Ik heb al een hele poos geleden gelezen dat hoogstwaarschijnlijk de lange winter van 1880/1881 de oorzaak is geweest van de gezondheidsproblemen in het latere leven van Carrie, Grace, Pa, en ook van Almanzo. en door ondervoeding zal ook de menstruele cyclus bij vroeuwen verstoord raken, wat hoogstwaarschijnlijk ook de reden is geweest waardoor Laura na de dood van haar zoontje nooit meer kinderen heeft gekregen.)
Opgesloten zittend in een kleine kamer en bang voor de sneeuwstormen buiten, wordt de wereld een vrolijker plaats als ma op miraculeuze wijze plotseling tevoorschijn komt met een bevroren kablejauw.
“Allemachtig, Caroline, niemand kan tegen een zuinige Schotse op!”, zegt Pa, als een zeldzame toespeling op ma's afkomst. Het geluk duurde maar heel even, want de koffiemolen moest blijven draaien (wat zouden zij hebben gedaan als ze geen koffiemolen hadden gehad?) en Laura beschrijft hoe mager en bleek Carrie eruit ziet en hoe het malen haar vermoeide. Laura is bezorgd om haar. En de wervelende wind, joeg maar door de lucht en gilde rond de eenzame huizen op de eindeloze prairie
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 25 Vrij en onafhankelijk
We zijn weer terug in de winkel van de gebroeders Wilder.
Buiten stormt het weer en zolang de storm duurde was Almanzo aan het denken. Hij maakte geen grapjes en besteedde geen aandacht aan zijn werk. Hij liet zelfs Royal dit keer de pannenkoeken bakken.
Als Almanzo dan eindelijk zijn gedachtengang wil vertellen zegt Royal: "Het het moet wel iets zijn wat de moeite waard is, als ik de tijd reken die je eraan besteed hebt." (Leuk, die broederlijke verhandelingen)
Almanzo probeert uit te rekenen hoeveel mensen er in de stad wonen, hoeveel monden ieder gezin te voeden heeft, terwijl er bijna geen levensmiddeln meer te koop zijn. Hij gebruikt pa als zijn eerste voorbeeld. Dat gezin verhongert, zegt hij. Waarop Royal zegt: "Ga jij je zaaitarwe verkopen?" Nee, nooit van zijn leven! Want als de oude indiaan gelijk krijgt en de sneeuwstormen echt zeven maanden duren, dan zouden ze sowieso verhongeren, of ze zijn tarwe nu wel op niet zouden opeten.
Royal begrijpt de bedoeling van Almanzo niet, maar Almanzo heeft een idee. Iemand moet de tarwe gaan halen, die ten zuiden van de stad is verbouwd.
Opeens is Almanzo weer opgewekt. Hij lijkt gelukkig met de beslissing die hij heeft gemaakt en die beslissing is dat hij degeen is die de tarwe gaat halen.
Royal is niet gelukkig met dit besluit, maar hij kan Almanzo niet op andere gedachten brengen. Almanzo heeft dit echt allemaal heel goed doordacht en zegt: "Als je weet dat je gelijk hebt, moet je doorzetten."
Royal vraagt dan wat hij vader en moeder moet zeggen als Almanzo niet zou terugkeren en Almanzo zegt dan dat hij dan moet zeggen dat hij er niets mee te maken had. Almanzo is volwassen, vrij en onafhankelijk en kan doen wat hij wil!
Royal geeft dan nog een laatste broederlijke raad: "Ga nou niet als een gek erop af, Manzo, denk er nog eens over na." Waarop Almanzo hem gerusstelt: "Ik heb er over nagedacht."
Tijdens het pannenkoeken eten is het Royals beurt om diep na te denken. Hij legt uiteindelijk zijn mes en vork neer, duwt zijn bord weg en zegt: "Maar je gaat deze tocht niet alleen maken, ik ga met je mee!".
Almanzo vindt dit geen goed idee. "We kunnen niet alletwee gaan!
(Hoe dit eindigt, is nog even een raadsel)
We zijn weer terug in de winkel van de gebroeders Wilder.
Buiten stormt het weer en zolang de storm duurde was Almanzo aan het denken. Hij maakte geen grapjes en besteedde geen aandacht aan zijn werk. Hij liet zelfs Royal dit keer de pannenkoeken bakken.
Als Almanzo dan eindelijk zijn gedachtengang wil vertellen zegt Royal: "Het het moet wel iets zijn wat de moeite waard is, als ik de tijd reken die je eraan besteed hebt." (Leuk, die broederlijke verhandelingen)
Almanzo probeert uit te rekenen hoeveel mensen er in de stad wonen, hoeveel monden ieder gezin te voeden heeft, terwijl er bijna geen levensmiddeln meer te koop zijn. Hij gebruikt pa als zijn eerste voorbeeld. Dat gezin verhongert, zegt hij. Waarop Royal zegt: "Ga jij je zaaitarwe verkopen?" Nee, nooit van zijn leven! Want als de oude indiaan gelijk krijgt en de sneeuwstormen echt zeven maanden duren, dan zouden ze sowieso verhongeren, of ze zijn tarwe nu wel op niet zouden opeten.
Royal begrijpt de bedoeling van Almanzo niet, maar Almanzo heeft een idee. Iemand moet de tarwe gaan halen, die ten zuiden van de stad is verbouwd.
Opeens is Almanzo weer opgewekt. Hij lijkt gelukkig met de beslissing die hij heeft gemaakt en die beslissing is dat hij degeen is die de tarwe gaat halen.
Royal is niet gelukkig met dit besluit, maar hij kan Almanzo niet op andere gedachten brengen. Almanzo heeft dit echt allemaal heel goed doordacht en zegt: "Als je weet dat je gelijk hebt, moet je doorzetten."
Royal vraagt dan wat hij vader en moeder moet zeggen als Almanzo niet zou terugkeren en Almanzo zegt dan dat hij dan moet zeggen dat hij er niets mee te maken had. Almanzo is volwassen, vrij en onafhankelijk en kan doen wat hij wil!
Royal geeft dan nog een laatste broederlijke raad: "Ga nou niet als een gek erop af, Manzo, denk er nog eens over na." Waarop Almanzo hem gerusstelt: "Ik heb er over nagedacht."
Tijdens het pannenkoeken eten is het Royals beurt om diep na te denken. Hij legt uiteindelijk zijn mes en vork neer, duwt zijn bord weg en zegt: "Maar je gaat deze tocht niet alleen maken, ik ga met je mee!".
Almanzo vindt dit geen goed idee. "We kunnen niet alletwee gaan!
(Hoe dit eindigt, is nog even een raadsel)
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 26 Adempauze
De volgende morgen was het stil, maar ijskoud. Het was zo koud dat zelfs de weinige, saaie, karweitjes die gedaan moesten worden, zwaar vielen. En ze wachtten. Op pa, die een lading hooi aan het halen was.
Zodra pa thuiskomt gaan ze eten, waarna pa hooistokken ging draaien. Hij had de dieren al verzorg nadat hij was thuisgekomen, zodat hij nu tijd over had en hij opperde dat hij even naar de winkel van Bradley wilde om naar het schaken te kijken.
Pa kwam al weer heel snel terug. Omdat het die dag zo vreselijk koud was, werd er niet geschaakt. Maar hij had wel nieuws dat hen uit hun apathie deed ontwaken; Almanzo Wilder en Cap Garland zouden achter de tarwe aan gaan die iemand zo'n vijfentwintig of dertig kilometer ten zuiden van De Smet verbouwd had.
Zelfs kleine Grace was zich ervan bewust dat dit serieus nieuws was. In feite zo serieus dat er voor de eerste keer in het bijzijn van de meisjes hardop over het ware gevaar werd gesproken - in een sneeuwstorm terecht komen.
Volgens pa zouden de twee jongens het kunnen redden, mits het maar helder weer bleef.
Maar of de natuur zijn kracht wilde bewijzen, die nacht was er al weer een volgende sneeuwstorm!
De volgende morgen was het stil, maar ijskoud. Het was zo koud dat zelfs de weinige, saaie, karweitjes die gedaan moesten worden, zwaar vielen. En ze wachtten. Op pa, die een lading hooi aan het halen was.
Zodra pa thuiskomt gaan ze eten, waarna pa hooistokken ging draaien. Hij had de dieren al verzorg nadat hij was thuisgekomen, zodat hij nu tijd over had en hij opperde dat hij even naar de winkel van Bradley wilde om naar het schaken te kijken.
Pa kwam al weer heel snel terug. Omdat het die dag zo vreselijk koud was, werd er niet geschaakt. Maar hij had wel nieuws dat hen uit hun apathie deed ontwaken; Almanzo Wilder en Cap Garland zouden achter de tarwe aan gaan die iemand zo'n vijfentwintig of dertig kilometer ten zuiden van De Smet verbouwd had.
Zelfs kleine Grace was zich ervan bewust dat dit serieus nieuws was. In feite zo serieus dat er voor de eerste keer in het bijzijn van de meisjes hardop over het ware gevaar werd gesproken - in een sneeuwstorm terecht komen.
Volgens pa zouden de twee jongens het kunnen redden, mits het maar helder weer bleef.
Maar of de natuur zijn kracht wilde bewijzen, die nacht was er al weer een volgende sneeuwstorm!
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 27. Voor het dagelijks brood
De derde nacht van die storm werd Almanzo om drie uur wakker van de stilte. De storm was voorbij. Almanzo kleedde en maakte zich gereed om weg te gaan.
Toen hij op de hooislee de Hoofdstraat afreed, was de zon nog niet op, maar de morgenster was versmolten in het opstijgende licht. Bij de Achterstraat aangekomen, kwam daar ook net Cap Garland aanrijden.
Ze reden achter elkaar aan richting het Grote Moeras, maar er was geen spoor van een weg, geen teken dat er ooit een levend wezen geweest was op die bevroren sneeuwvelden.
Almanzo dacht optimistisch: "We zullen de afstanden en richtingen moeten proberen goed te raden. (Je "proeft" dat hij het zelfde optimisme heeft als pa)
Maar toen ging het mis. Zonder waarschuwing zakte Prins omlaag. Almanzo maakte Prins los, kreeg hem weer op de vaste sneeuw, trok de slee om het gat en spande weer in.
De jongens maakten grapjes en gingen weer verder.
Dan worden we door Laura eraan herinnerd dat de jongens nog maar 19 waren. Almanzo werd ouder geschat, omdat hij al een claim had, maar die had hij alleen maar verkregen door over zijn leeftijd te liegen. Cap dacht echter ook dat Almanzo ouder was en behandelde hem met respect, wat Almanzo lekker zo liet. (De leeftijden in dit boek kloppen echter niet: in werkelijkheid was Almanzo toen al 24 jaar en Cap was 16!)
Toen de jongens het steeds kouder kregen en hun voeten gevoelloos werden, wisselden zij het rijden op de slee af met ernaast hollen, zodat hun bloed in beweging bleef.
Ondanks de kou bleven ze opgewekt grapjes met elkaar maken, waaruit hun mentale stoerheid bleek.
Na nog een aantal keren in de sneeuw te zijn weggezakt zagen zij eindelijk de Eenzame Boom, één van de weinige herkenningspunten die je nog op de met sneeuw bedekte prairie kon zien. Het zou hun laatste baken zijn.
De zon stond op zijn hoogst en nog steeds hadden ze niets gevonden. Almanzo wist dat ze eigenlijk naar de stad terug moesten. Maar hij had geen zin om terug te gaan naar de hongerende stad en te zeggen dat hij met een lege slee was teruggekomen. Maar ook hij vroeg zich af of er wel ergens tarwe was. Ze reden weer een stuk verder en plotseling zag hij rook. In de verte was een huis!
Tegen de tijd dat ze het huis bereikt hadden, begonnen de schaduwen al naar het oosten te kruipen. dit betekende dat als zij even na drie uur uur uit De Smet waren vertrokken en het nu even na twaalf uur was, zij er al 9 uur hadden opzitten- en dan moesten ze nog de tarwe zien te bemachtigen en de paarden zouden moe worden en de duisternis zou spoedig invallen!
Een deur ging open en een man met lang haar en een verwilderde baard kee hen stomverbaasd aan. Hij begroette ze opgewonden; sinds eind oktober had hij geen mens meer gezien. Hij heette Anderson. Zijn plaggenhut was warm en nadat zij de paarden verzorgd hadden, gingen ze alledrie zitten en aten Almanzo en Cap met smaak de aangeboden gekookte bonen, zuurdeegbrood en appelmoes van gedroogde appels. toen zij de paarden aan het verzorgen waren hadden de jongens de tarwe in de stal gezien, dus na de maaltijd begon de onderhandeling.
Toen Almanzo vertelde dat er kidneren en vrouwen in de stad verhongerden, zei Anderson dat dat niet zijn schuld was. "Niemand is verantwoordelijk voor andere mensen die niet genoeg voorzorgsmaatregelen hebben genomen."
Almanzo natwoordde dat niemand hem vroeg tarwe te geven, maar dat men het wilde kopen. Maar Anderson verkocht niet! Toen probeerde Cap de onwillige man te overreden. (Zou het niet bij de jongens opgekomen zijn dat zij de man bewusteloos konden slaan en de tarwe die zij nodig hadden zouden stelen? Zouden zij dat gedaan hebben als dit de enige manier was om de stad te redden? Zou deze gedachte ook bij Anderson gespeeld hebben?)
Toen bood Almanzo $1.25 per halve mud en Anderson gaat akkoord. Opgelucht stonden de jongens op en gehaast laadden ze de tarwe op de sledes. Ze hadden er zelfs aan gedacht lege zakken mee te nemen. Hoe verleidelijk het ook was om te blijven, wilden ze toch terugkeren. De dreiging van een sneeuwstorm hing boven hen en bovendien zou de duisternis spoedig invallen.
Dus vertrokken ze, maar al spoedig zakte Cap’s paard door de sneeuw en daarna die van Almanzo. Zo ging het diverse malen en ze ploeterden maar door. Ze konden geen spoor volgen, de paarden werden moe, zij werden moe, het werd laat en het werd steeds kouder. Toen zij eindelijk de eenzame Boom zagen op de lege prairie, stond deze heel ver in het noordoosten en een sneeuwwolk hing in het noordwesten.
Alle twee de sledes zakken door de sneeuw en de slee van Almanzo kantelde waardoor de vracht in de sneeuw terechtkwam.
Langzaamaan verduisterde de sneeuwwolk de sterren en Cap zei: “We zitten erin.“
Almanzo antwoordde:"We moeten er bijna zijn"
Ze konden maar een heel klein eindje voor zich uitkijken over de sneeuwvlakte.
De derde nacht van die storm werd Almanzo om drie uur wakker van de stilte. De storm was voorbij. Almanzo kleedde en maakte zich gereed om weg te gaan.
Toen hij op de hooislee de Hoofdstraat afreed, was de zon nog niet op, maar de morgenster was versmolten in het opstijgende licht. Bij de Achterstraat aangekomen, kwam daar ook net Cap Garland aanrijden.
Ze reden achter elkaar aan richting het Grote Moeras, maar er was geen spoor van een weg, geen teken dat er ooit een levend wezen geweest was op die bevroren sneeuwvelden.
Almanzo dacht optimistisch: "We zullen de afstanden en richtingen moeten proberen goed te raden. (Je "proeft" dat hij het zelfde optimisme heeft als pa)
Maar toen ging het mis. Zonder waarschuwing zakte Prins omlaag. Almanzo maakte Prins los, kreeg hem weer op de vaste sneeuw, trok de slee om het gat en spande weer in.
De jongens maakten grapjes en gingen weer verder.
Dan worden we door Laura eraan herinnerd dat de jongens nog maar 19 waren. Almanzo werd ouder geschat, omdat hij al een claim had, maar die had hij alleen maar verkregen door over zijn leeftijd te liegen. Cap dacht echter ook dat Almanzo ouder was en behandelde hem met respect, wat Almanzo lekker zo liet. (De leeftijden in dit boek kloppen echter niet: in werkelijkheid was Almanzo toen al 24 jaar en Cap was 16!)
Toen de jongens het steeds kouder kregen en hun voeten gevoelloos werden, wisselden zij het rijden op de slee af met ernaast hollen, zodat hun bloed in beweging bleef.
Ondanks de kou bleven ze opgewekt grapjes met elkaar maken, waaruit hun mentale stoerheid bleek.
Na nog een aantal keren in de sneeuw te zijn weggezakt zagen zij eindelijk de Eenzame Boom, één van de weinige herkenningspunten die je nog op de met sneeuw bedekte prairie kon zien. Het zou hun laatste baken zijn.
De zon stond op zijn hoogst en nog steeds hadden ze niets gevonden. Almanzo wist dat ze eigenlijk naar de stad terug moesten. Maar hij had geen zin om terug te gaan naar de hongerende stad en te zeggen dat hij met een lege slee was teruggekomen. Maar ook hij vroeg zich af of er wel ergens tarwe was. Ze reden weer een stuk verder en plotseling zag hij rook. In de verte was een huis!
Tegen de tijd dat ze het huis bereikt hadden, begonnen de schaduwen al naar het oosten te kruipen. dit betekende dat als zij even na drie uur uur uit De Smet waren vertrokken en het nu even na twaalf uur was, zij er al 9 uur hadden opzitten- en dan moesten ze nog de tarwe zien te bemachtigen en de paarden zouden moe worden en de duisternis zou spoedig invallen!
Een deur ging open en een man met lang haar en een verwilderde baard kee hen stomverbaasd aan. Hij begroette ze opgewonden; sinds eind oktober had hij geen mens meer gezien. Hij heette Anderson. Zijn plaggenhut was warm en nadat zij de paarden verzorgd hadden, gingen ze alledrie zitten en aten Almanzo en Cap met smaak de aangeboden gekookte bonen, zuurdeegbrood en appelmoes van gedroogde appels. toen zij de paarden aan het verzorgen waren hadden de jongens de tarwe in de stal gezien, dus na de maaltijd begon de onderhandeling.
Toen Almanzo vertelde dat er kidneren en vrouwen in de stad verhongerden, zei Anderson dat dat niet zijn schuld was. "Niemand is verantwoordelijk voor andere mensen die niet genoeg voorzorgsmaatregelen hebben genomen."
Almanzo natwoordde dat niemand hem vroeg tarwe te geven, maar dat men het wilde kopen. Maar Anderson verkocht niet! Toen probeerde Cap de onwillige man te overreden. (Zou het niet bij de jongens opgekomen zijn dat zij de man bewusteloos konden slaan en de tarwe die zij nodig hadden zouden stelen? Zouden zij dat gedaan hebben als dit de enige manier was om de stad te redden? Zou deze gedachte ook bij Anderson gespeeld hebben?)
Toen bood Almanzo $1.25 per halve mud en Anderson gaat akkoord. Opgelucht stonden de jongens op en gehaast laadden ze de tarwe op de sledes. Ze hadden er zelfs aan gedacht lege zakken mee te nemen. Hoe verleidelijk het ook was om te blijven, wilden ze toch terugkeren. De dreiging van een sneeuwstorm hing boven hen en bovendien zou de duisternis spoedig invallen.
Dus vertrokken ze, maar al spoedig zakte Cap’s paard door de sneeuw en daarna die van Almanzo. Zo ging het diverse malen en ze ploeterden maar door. Ze konden geen spoor volgen, de paarden werden moe, zij werden moe, het werd laat en het werd steeds kouder. Toen zij eindelijk de eenzame Boom zagen op de lege prairie, stond deze heel ver in het noordoosten en een sneeuwwolk hing in het noordwesten.
Alle twee de sledes zakken door de sneeuw en de slee van Almanzo kantelde waardoor de vracht in de sneeuw terechtkwam.
Langzaamaan verduisterde de sneeuwwolk de sterren en Cap zei: “We zitten erin.“
Almanzo antwoordde:"We moeten er bijna zijn"
Ze konden maar een heel klein eindje voor zich uitkijken over de sneeuwvlakte.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 28 Vier dagen sneeuwstorm
Ondertussen, in De Smet...........
In de namiddag liepen Laura en Mary het achtererf op, om even in de frisse lucht te zijn Laura keek angstig naar het noordwesten; er was geen sneeuwwolk te zien, maar ze wantrouwde de heldere zonneschijn, Hij was te helder en de besneeuwde prairie zag er driegend uit.. Ze gingen weer snel naar binnen.
Pa kwam thuis van hooihalen in het moeras.en ze gingen aan tafel, waar ze grof bruin zuurdeegbrood aten met vissaus.
De wind begon weer te huilen en er volgde weer een storm. Ploteling stond pa op en schudde met gebalde vuist naar het noordwesten. "Blaas maar raak! Vervloekte storm! Wij zitten hier veilig! Je krijgt ons hier niet! De hele winter heb je het geprobeerd, maar het lukt je niet! Wij zijn hier nog, straks als het voorjaar komt." (dit beschouw ik als een van de meest memorabele momenten uit de boeken. Pa die voor het eerst het even niet meer ziet zitten!)
Als hij nu nog kon vioolspelen, zou het veel minder erg zijn. Altijd als ze vroeger in moeilijkheden zaten, had pa muziek gemaakt, wat als troost werd ervaren, maar zijn handen waren stijf geworden door de kou en pijnlijk door het onophoudelijke hooistokken draaien.
Dit keer is het Laura die de anderen wist op te beuren. Ze begot een wijsje te neurien. Pa zei dat ze iets te hoog zat, waarop ze opnieuw begon. Pa viel in en daarna ook de anderen.
Na het zingen was het bedtijd. Laura en Mary vroegen zich af en het wel goed was om voor Cap en Almanzo te bidden. Mary denkt van wel, want ze hebben toch alleen maar gevraagd of de Heer hun levens wil redden? Ze vroegen toch niets voor zichzelf? Laura opperde dat het wel goed moest zijn, want de jongens deden hun best. (eigenlijk het gehele thema van dit boek!)
Vier dagen later raasde de sneeuwstorm nog steeds over de prairie en de laatste tarwekorrels werden in de koffiemolen tot meel gemalen.
' s Middags hield de sneeuwstorm op en pa ging even naar de overkant. Carrie en Laura krabden gaatjes in de sneeuwbloemen en keken naar buiten. Nu konden ze alleen nog maar wachten.
Ondertussen, in De Smet...........
In de namiddag liepen Laura en Mary het achtererf op, om even in de frisse lucht te zijn Laura keek angstig naar het noordwesten; er was geen sneeuwwolk te zien, maar ze wantrouwde de heldere zonneschijn, Hij was te helder en de besneeuwde prairie zag er driegend uit.. Ze gingen weer snel naar binnen.
Pa kwam thuis van hooihalen in het moeras.en ze gingen aan tafel, waar ze grof bruin zuurdeegbrood aten met vissaus.
De wind begon weer te huilen en er volgde weer een storm. Ploteling stond pa op en schudde met gebalde vuist naar het noordwesten. "Blaas maar raak! Vervloekte storm! Wij zitten hier veilig! Je krijgt ons hier niet! De hele winter heb je het geprobeerd, maar het lukt je niet! Wij zijn hier nog, straks als het voorjaar komt." (dit beschouw ik als een van de meest memorabele momenten uit de boeken. Pa die voor het eerst het even niet meer ziet zitten!)
Als hij nu nog kon vioolspelen, zou het veel minder erg zijn. Altijd als ze vroeger in moeilijkheden zaten, had pa muziek gemaakt, wat als troost werd ervaren, maar zijn handen waren stijf geworden door de kou en pijnlijk door het onophoudelijke hooistokken draaien.
Dit keer is het Laura die de anderen wist op te beuren. Ze begot een wijsje te neurien. Pa zei dat ze iets te hoog zat, waarop ze opnieuw begon. Pa viel in en daarna ook de anderen.
Na het zingen was het bedtijd. Laura en Mary vroegen zich af en het wel goed was om voor Cap en Almanzo te bidden. Mary denkt van wel, want ze hebben toch alleen maar gevraagd of de Heer hun levens wil redden? Ze vroegen toch niets voor zichzelf? Laura opperde dat het wel goed moest zijn, want de jongens deden hun best. (eigenlijk het gehele thema van dit boek!)
Vier dagen later raasde de sneeuwstorm nog steeds over de prairie en de laatste tarwekorrels werden in de koffiemolen tot meel gemalen.
' s Middags hield de sneeuwstorm op en pa ging even naar de overkant. Carrie en Laura krabden gaatjes in de sneeuwbloemen en keken naar buiten. Nu konden ze alleen nog maar wachten.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 29. Het laatste stuk
Almanzo wist niet zeker waar ze waren en vroeg aan Cap: "Denk je dat we Het Grote Moeras door zijn? Maar Cap wist het ook niet.
De wind was gaan liggen, maar voor hen klom de donkere storm snel omhoog. Hij zou spoedig losbarsten. De mannen en hun paarden sjouwden weer verder, hun benen en armen waren gevoelloos.
Ze dachten nu vlak bij de stad te zijn en lieten de paarden draven.
Eindelijk zagen ze lichten en schoten ze de Hoofdstraat in. Voor de winkel van Loftus hielden ze halt. Almanzo zei tegen Cap dat hij voor de tarwe zou zorgen en dat Cap gauw naar huis moest gaan. Cap spande zijn paard uit en in galop reed hij naar zijn stal.
Almanzo strompelde de warme winkel binnen. Meneer Loftus stond ervan te kijken dat ze het gehaald hadden en vroeg of ze die man met zijn tarwe hadden gevonden.
"Ja", zei Almanzo, "en we hebben 30 mud gekocht."
Samen sleepten de mannen de tarwe nar binnen en stapelden de zakken op tegen de muur.
Toen Almanzo met Loftus afrekende, vond Loftus dat het eigenlijk goedkoper had gemoeten, maar toen Almanzo kortaf zei dat hij de tarwe voor die prijs zou overnemen, krabbelde hij snel terug.
"Hoeveel ben ik je schuldig voor het halen", vroeg meneer Loftus. Almanzo wilde geen rode cent!
Almanzo liep weg, maar Loftus wilde dat hij nog bleef om zich te warmen. "en mijn paard buiten laten staan in die storm?" zei Almanzo en gooide de deur achter zich dicht.
Almanzo en zijn paard ploeterden verder naar de stal, waar Lady hen hinnikend begroette.
Almanzo warmde zijn hand onder zijn oksel tot de vingers lenig genoeg waren om de lantaarn aan te steken, waarna hij Prins in zijn box zette. Prins kreeg zijn water en zijn voer en hij werd door almanzo geroskamd en geborsteld. Toen spreidde Almanzo een zacht, diep bed van schoon hooi voor het vermoeide paard. (Uit dit alles blijkt dat Almanzo heel goed is voor zijn dieren, hij zal eerst hun verzorgen voordat hij aan zijn eigen behoeftes denkt!)
Hierna pakte Almanzo de wateremmer en vulde die met sneeuw, waarna hij het huis binnen strompelde.
Royal kwam direct naar hem toe. Hij was blij dat Almanzo weer veilig thuis was, deed meer kolen op het vuur en hielp Almanzo met het inwrijven van zijn voeten met sneeuw. Almanzo's voeten waren dagen lang gezwollen en pijnlijk, maar gelukkig niet gevaarlijk bevroren.
In de namiddag van de vierde dag hield de sneeuwstorm op en Almanzo wandelde naar de winkel van Fuller, waar vrijwel alle mannen waren, die boos en opgewonden praatten. Het bleek namelijk dat Loftus drie dollar de halve mud vroeg.
Pa Ingalls stelde voor dat men met Loftus zou gaan praten, maar er waren mannen die de tarwe zonder meer wilden meenemen. Zij móesten eten hebben en zouden niet zonder tarwe bij hun kinderen thuis komen!
Maar toen sprak Cap: "Wilder en ik hebben die tarwe gehaald. die tarwe hebben we niet gehaald om onenigheid te krijgen."
Er werd besloten dat pa het woord zou doen en met zijn allen gingen ze naar Loftus' winkel, die alle tarwe al in zijn achterkamer had verborgen.
Pa zei dat men vond dat Loftus teveel voor de tarwe vroeg, maar Loftus antwoordde dat het zijn tarwe was en dat hij elke prijs mocht vragen die hij ervoor hebben wilde.
Pa gaf hem hierin gelijk, maar zei tevens: "Deze winter duurt niet eeuwig en misschien wil je ook nog zaken doen als hij achter de rug is."
En Fuller vond dat je mensen behoorlijk moet behandelen, want anders doe je niet lang zaken.
Pa zei toen dat Loftus een redelijke winst moest nemen en dat hij dan goede zaken zou doen, maar Loftus "Kocht altijd zo goedkoop mogelijk in en verkocht weer zo duur mogelijk." Dat vond hij goed zaken doen! Bovendien begreep hij niet dat de jongens geen geld voor de tocht wensten.
Toen werd Cap boos. "Wilder en ik hebben die tocht niet gemaakt om hongerige mensen te villen.
Ook Almanzo was kwaad. "Die tocht is met geen geld te betalen. "We hebben het niet voor jou gedaan en je kunt ons er neit voor betalen."
Meneer Loftus keek om zich heen en zag dat iedereen hem verachtte. Hij zag er verslagen uit. Toen zei hij dat men de tarwe kon kopen voor wat deze hem gekost had. Hij hoefde geen winst meer.
Er bleek genoeg tarwe te zijn om ieder gezin acht tot tien weken voort te helpen.
Almanzo kocht niets. (hij had immers zijn eigen tarwe!), Cap kocht een kwart mud en pa kocht één mud.
Pa kon echter de zak niet zoals gewoonlijk met een zwaai op zijn schouder nemen, dus hielp Almanzo hem met het optillen en in evenwicht brengen. Almanzo had de zak wel voor hem naar de overkant willen dragen, maar een man geeft niet graag toe dat hij geen zestig kilo kdan dragen.
Almanzo en Cap gingen schaken en pa liep naar huis. daar zaten ma en de meisjes stil in het donker in de keuken op hem te wachten.
Pa liet de zware last met een harde plof op de vloer vallen. er kon weer brood gebakken gaan worden.
Almanzo wist niet zeker waar ze waren en vroeg aan Cap: "Denk je dat we Het Grote Moeras door zijn? Maar Cap wist het ook niet.
De wind was gaan liggen, maar voor hen klom de donkere storm snel omhoog. Hij zou spoedig losbarsten. De mannen en hun paarden sjouwden weer verder, hun benen en armen waren gevoelloos.
Ze dachten nu vlak bij de stad te zijn en lieten de paarden draven.
Eindelijk zagen ze lichten en schoten ze de Hoofdstraat in. Voor de winkel van Loftus hielden ze halt. Almanzo zei tegen Cap dat hij voor de tarwe zou zorgen en dat Cap gauw naar huis moest gaan. Cap spande zijn paard uit en in galop reed hij naar zijn stal.
Almanzo strompelde de warme winkel binnen. Meneer Loftus stond ervan te kijken dat ze het gehaald hadden en vroeg of ze die man met zijn tarwe hadden gevonden.
"Ja", zei Almanzo, "en we hebben 30 mud gekocht."
Samen sleepten de mannen de tarwe nar binnen en stapelden de zakken op tegen de muur.
Toen Almanzo met Loftus afrekende, vond Loftus dat het eigenlijk goedkoper had gemoeten, maar toen Almanzo kortaf zei dat hij de tarwe voor die prijs zou overnemen, krabbelde hij snel terug.
"Hoeveel ben ik je schuldig voor het halen", vroeg meneer Loftus. Almanzo wilde geen rode cent!
Almanzo liep weg, maar Loftus wilde dat hij nog bleef om zich te warmen. "en mijn paard buiten laten staan in die storm?" zei Almanzo en gooide de deur achter zich dicht.
Almanzo en zijn paard ploeterden verder naar de stal, waar Lady hen hinnikend begroette.
Almanzo warmde zijn hand onder zijn oksel tot de vingers lenig genoeg waren om de lantaarn aan te steken, waarna hij Prins in zijn box zette. Prins kreeg zijn water en zijn voer en hij werd door almanzo geroskamd en geborsteld. Toen spreidde Almanzo een zacht, diep bed van schoon hooi voor het vermoeide paard. (Uit dit alles blijkt dat Almanzo heel goed is voor zijn dieren, hij zal eerst hun verzorgen voordat hij aan zijn eigen behoeftes denkt!)
Hierna pakte Almanzo de wateremmer en vulde die met sneeuw, waarna hij het huis binnen strompelde.
Royal kwam direct naar hem toe. Hij was blij dat Almanzo weer veilig thuis was, deed meer kolen op het vuur en hielp Almanzo met het inwrijven van zijn voeten met sneeuw. Almanzo's voeten waren dagen lang gezwollen en pijnlijk, maar gelukkig niet gevaarlijk bevroren.
In de namiddag van de vierde dag hield de sneeuwstorm op en Almanzo wandelde naar de winkel van Fuller, waar vrijwel alle mannen waren, die boos en opgewonden praatten. Het bleek namelijk dat Loftus drie dollar de halve mud vroeg.
Pa Ingalls stelde voor dat men met Loftus zou gaan praten, maar er waren mannen die de tarwe zonder meer wilden meenemen. Zij móesten eten hebben en zouden niet zonder tarwe bij hun kinderen thuis komen!
Maar toen sprak Cap: "Wilder en ik hebben die tarwe gehaald. die tarwe hebben we niet gehaald om onenigheid te krijgen."
Er werd besloten dat pa het woord zou doen en met zijn allen gingen ze naar Loftus' winkel, die alle tarwe al in zijn achterkamer had verborgen.
Pa zei dat men vond dat Loftus teveel voor de tarwe vroeg, maar Loftus antwoordde dat het zijn tarwe was en dat hij elke prijs mocht vragen die hij ervoor hebben wilde.
Pa gaf hem hierin gelijk, maar zei tevens: "Deze winter duurt niet eeuwig en misschien wil je ook nog zaken doen als hij achter de rug is."
En Fuller vond dat je mensen behoorlijk moet behandelen, want anders doe je niet lang zaken.
Pa zei toen dat Loftus een redelijke winst moest nemen en dat hij dan goede zaken zou doen, maar Loftus "Kocht altijd zo goedkoop mogelijk in en verkocht weer zo duur mogelijk." Dat vond hij goed zaken doen! Bovendien begreep hij niet dat de jongens geen geld voor de tocht wensten.
Toen werd Cap boos. "Wilder en ik hebben die tocht niet gemaakt om hongerige mensen te villen.
Ook Almanzo was kwaad. "Die tocht is met geen geld te betalen. "We hebben het niet voor jou gedaan en je kunt ons er neit voor betalen."
Meneer Loftus keek om zich heen en zag dat iedereen hem verachtte. Hij zag er verslagen uit. Toen zei hij dat men de tarwe kon kopen voor wat deze hem gekost had. Hij hoefde geen winst meer.
Er bleek genoeg tarwe te zijn om ieder gezin acht tot tien weken voort te helpen.
Almanzo kocht niets. (hij had immers zijn eigen tarwe!), Cap kocht een kwart mud en pa kocht één mud.
Pa kon echter de zak niet zoals gewoonlijk met een zwaai op zijn schouder nemen, dus hielp Almanzo hem met het optillen en in evenwicht brengen. Almanzo had de zak wel voor hem naar de overkant willen dragen, maar een man geeft niet graag toe dat hij geen zestig kilo kdan dragen.
Almanzo en Cap gingen schaken en pa liep naar huis. daar zaten ma en de meisjes stil in het donker in de keuken op hem te wachten.
Pa liet de zware last met een harde plof op de vloer vallen. er kon weer brood gebakken gaan worden.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 30. Ze krijgen ons niet
De volgende morgen kwam Laura uit bed de kou in. Ze kleedde zich aan in de kille keuken bij de kachel.
Ze aten het grove bruine brood. Dan de hele dag werken. Zij en ma en Mary maalden meel en draaiden hooistokken zo snel als ze konden. Het vuur mocht niet uitgaan; het was bitter koud. Pa haalde hooi en verzorgde de dieren in de stal.
's Avonds kroop Laura in een koud bed, om in slaap te vallen zodra ze warm werd.
Het was al eind maart, maar de winter duurde maar voort. Het was net of hij nooit zou ophouden. Het was net of ze nooit echt wakker zouden worden.
Pa zong nooit meer. De meisjes leerden hun lessen.
Al wat ze deden was hooi draaien, tarwe malen en brood eten.
April begint. De sneeuwstormen sloegen nog steeds toe. Maar er zaten al wel langere pauzes tussen. Op eeen keer hadden ze zelfs vier heldere dagen, maar toen kwam hij woedender dan ooit terug.
Ma vroeg of er nog genoeg hooi was, waarop pa antwoordde: "Als Laura me niet met het hooien had geholpen, had ik niet genoeg hooi gehad."
Die hete dagen in augustus leken heel ver weg en lang geleden.
Toen zei pa dat de sneeuwstorm het eens zou opgeven, maar zij niet. De sneeuwstorm kon hen niet verslaan. Zij zouden niet opgeven. Hierdoor voelde Laura weer een sprankje hoop, dat als een vlammetje in het donker bleef gloeien.
In de nacht hoorde Laura de wind, maar hij klonk anders, hij joelde en gilde niet meer. Ze hoorde ook een vochtig geluid dat ze niet kon thuisbrengen. Het waren de dakranden die lekten. Toen begreep ze het, het was de Chinook die waaide. De Chinook, de wind van de lente!
Laura ging rechtop zitten en riep hard naar pa: “De Chinook waait!”
Pa had het ook al gehoord en zei dat ze weer moest gaan slapen.
De volgende morgen was iedereen gelukkig. De sneeuw was bijna weg, de bloemen waren van de ramen weggesmolten en buiten was de lucht zacht en warm.
Mary duwde haar schommelstoel weg van de kachel. Het was veel te warm zo dicht bij het vuur!
Wat verukkelijk, dat iemand te warm kon zijn.
Pa plaagde Laura door te zeggen dat ze hen allemaal uit een gezonde slaap had gehaald door te roepen dat het waaide; alsof de wind niet maandenlang gewaaid had.
" Ik zei de Chinook", zei Laura, "dat is een groot verschil."
De volgende morgen kwam Laura uit bed de kou in. Ze kleedde zich aan in de kille keuken bij de kachel.
Ze aten het grove bruine brood. Dan de hele dag werken. Zij en ma en Mary maalden meel en draaiden hooistokken zo snel als ze konden. Het vuur mocht niet uitgaan; het was bitter koud. Pa haalde hooi en verzorgde de dieren in de stal.
's Avonds kroop Laura in een koud bed, om in slaap te vallen zodra ze warm werd.
Het was al eind maart, maar de winter duurde maar voort. Het was net of hij nooit zou ophouden. Het was net of ze nooit echt wakker zouden worden.
Pa zong nooit meer. De meisjes leerden hun lessen.
Al wat ze deden was hooi draaien, tarwe malen en brood eten.
April begint. De sneeuwstormen sloegen nog steeds toe. Maar er zaten al wel langere pauzes tussen. Op eeen keer hadden ze zelfs vier heldere dagen, maar toen kwam hij woedender dan ooit terug.
Ma vroeg of er nog genoeg hooi was, waarop pa antwoordde: "Als Laura me niet met het hooien had geholpen, had ik niet genoeg hooi gehad."
Die hete dagen in augustus leken heel ver weg en lang geleden.
Toen zei pa dat de sneeuwstorm het eens zou opgeven, maar zij niet. De sneeuwstorm kon hen niet verslaan. Zij zouden niet opgeven. Hierdoor voelde Laura weer een sprankje hoop, dat als een vlammetje in het donker bleef gloeien.
In de nacht hoorde Laura de wind, maar hij klonk anders, hij joelde en gilde niet meer. Ze hoorde ook een vochtig geluid dat ze niet kon thuisbrengen. Het waren de dakranden die lekten. Toen begreep ze het, het was de Chinook die waaide. De Chinook, de wind van de lente!
Laura ging rechtop zitten en riep hard naar pa: “De Chinook waait!”
Pa had het ook al gehoord en zei dat ze weer moest gaan slapen.
De volgende morgen was iedereen gelukkig. De sneeuw was bijna weg, de bloemen waren van de ramen weggesmolten en buiten was de lucht zacht en warm.
Mary duwde haar schommelstoel weg van de kachel. Het was veel te warm zo dicht bij het vuur!
Wat verukkelijk, dat iemand te warm kon zijn.
Pa plaagde Laura door te zeggen dat ze hen allemaal uit een gezonde slaap had gehaald door te roepen dat het waaide; alsof de wind niet maandenlang gewaaid had.
" Ik zei de Chinook", zei Laura, "dat is een groot verschil."
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 31. In afwachting van de trein
Eindelijk is de lente aangebroken. De hele prairie was vrij van sneeuw en in plaats van sneeuw was er het zachte, groene, nieuwe gras. Alle moerassen waren overvol water en het Grote moeras was zo groot geworden dat het nu een stuk van het Zilvermeer was. Hele stukken land stonden onder water. (De vele sneeuw die in de winter van 1880/1881 was gevallen en tijdens de dooi veranderde in water veroorzaakte zulke grote overstromingen in grote delen van Noord Amerika, dat niet alleen deze zware winter in de geschiedenis is opgenomen, maar tevens worden de overstromingen in de geschiedenisboeken vermeld-- te vergelijken met de watersnoodramp van 1953 bij ons. In Amerika waren zelfs dorpen weggevaagd en men had vreselijk veel schade opgelopen.)
De stad wachtte nog steeds op de goederentrein. Alle mannen waren druk in de weer om de werktrein, die bij de westelijke geul was gestrand, met houwelen uit het vastgepakte ijs te graven.
De winter was niet alleen maar zwaar voor de Ingalls' geweest, de hut op hun land had ook geleden. Het asfaltpapier was door de storm losgetrokken en aan flarden gescheurd en de sneeuw was door de wanden en het dak binnengekomen. De hut moest hersteld worden voor iemand erin kon wonen, maar pa kon de hut niet herstellen voor de trein kwam, want er was geen teerpapier te krijgen.
Er was geen eten in de stad en ma had nog maar een heel klein beetje tarwe over van de dertig mud. Iedere dag maakte ze een kleiner brood en nog steeds kwam de trein niet.
"Kunnen we geen gras eten?", vroeg Carrie.
"Nee, Nebukadnezar, je hoeft geen gras te eten", lachte pa *. Hij vertelde dat de werkploegen al over de helft van de diepe geul waren en hij verwachtte dat de trein er binnen een week zou zijn. Tot zo lang zou ma het wel uitzingen met de tarwe, dacht ze. ( in uiterste nood zou pa ook natuurlijk de koe of het kalf kunnen slachten; ze hoefden echt niet te verhongeren)
April was voorbij, het was de eerste mei. En iedereen is blij, want vandaag zou de trein komen. Maar iedereen was de ingesneeuwde trein vergeten! En het was deze trein en niet de goederentrein die het stadje passeerde. Meneer Woodworth, , de stationschef, moest van de mannen de landverhuizerswagen openbreken, want er was niets meer te eten in de stad. Alle levensmiddelen die hij kon vinden werden eerlijk verdeeld. Voor één keer liet pa zijn moraal voor wat het was en zei: "Laat de spoorwegen maar wat schade lijden."Hij wist dat ma die morgen het allerlaatste tarwemeel had gebruikt.
Hij kwam thuis met aardappelen, een pakje meel en een stuk zoute spek. Genoeg voor een lekkere maaltijd en morgen zou de goederentrein komen.
*Voor de niet gelovigen onder ons: het grapje "Nee, Nebukadnezar
slaat op de Babylonische koning Nebukadnezar uit het Bijbelboek Daniël uit het Oude Testament. Nebukadnezar was trots en geloofde dat hij een machtig koning was en helemaal op eigen kracht. Hij werd gewaarschuwd dat hij gestraft kon worden om deze houd, maar hij veranderde niet met als resultaat dat hij zeven jaar lang gek was en gedurende die tijd at hij gras! Toen de zeven jaren om waren, werd hij weer helder van geest en daarna gaf hij God de eer in het besef dat Deze hem zo'n groot heerser had gemaakt.
Dus pa plaagde Carrie een beetje door haar Nebukadnezar te noemen toen zij voorstelde om gras te gaan eten, zoals Nebukadnezar deed.
Eindelijk is de lente aangebroken. De hele prairie was vrij van sneeuw en in plaats van sneeuw was er het zachte, groene, nieuwe gras. Alle moerassen waren overvol water en het Grote moeras was zo groot geworden dat het nu een stuk van het Zilvermeer was. Hele stukken land stonden onder water. (De vele sneeuw die in de winter van 1880/1881 was gevallen en tijdens de dooi veranderde in water veroorzaakte zulke grote overstromingen in grote delen van Noord Amerika, dat niet alleen deze zware winter in de geschiedenis is opgenomen, maar tevens worden de overstromingen in de geschiedenisboeken vermeld-- te vergelijken met de watersnoodramp van 1953 bij ons. In Amerika waren zelfs dorpen weggevaagd en men had vreselijk veel schade opgelopen.)
De stad wachtte nog steeds op de goederentrein. Alle mannen waren druk in de weer om de werktrein, die bij de westelijke geul was gestrand, met houwelen uit het vastgepakte ijs te graven.
De winter was niet alleen maar zwaar voor de Ingalls' geweest, de hut op hun land had ook geleden. Het asfaltpapier was door de storm losgetrokken en aan flarden gescheurd en de sneeuw was door de wanden en het dak binnengekomen. De hut moest hersteld worden voor iemand erin kon wonen, maar pa kon de hut niet herstellen voor de trein kwam, want er was geen teerpapier te krijgen.
Er was geen eten in de stad en ma had nog maar een heel klein beetje tarwe over van de dertig mud. Iedere dag maakte ze een kleiner brood en nog steeds kwam de trein niet.
"Kunnen we geen gras eten?", vroeg Carrie.
"Nee, Nebukadnezar, je hoeft geen gras te eten", lachte pa *. Hij vertelde dat de werkploegen al over de helft van de diepe geul waren en hij verwachtte dat de trein er binnen een week zou zijn. Tot zo lang zou ma het wel uitzingen met de tarwe, dacht ze. ( in uiterste nood zou pa ook natuurlijk de koe of het kalf kunnen slachten; ze hoefden echt niet te verhongeren)
April was voorbij, het was de eerste mei. En iedereen is blij, want vandaag zou de trein komen. Maar iedereen was de ingesneeuwde trein vergeten! En het was deze trein en niet de goederentrein die het stadje passeerde. Meneer Woodworth, , de stationschef, moest van de mannen de landverhuizerswagen openbreken, want er was niets meer te eten in de stad. Alle levensmiddelen die hij kon vinden werden eerlijk verdeeld. Voor één keer liet pa zijn moraal voor wat het was en zei: "Laat de spoorwegen maar wat schade lijden."Hij wist dat ma die morgen het allerlaatste tarwemeel had gebruikt.
Hij kwam thuis met aardappelen, een pakje meel en een stuk zoute spek. Genoeg voor een lekkere maaltijd en morgen zou de goederentrein komen.
*Voor de niet gelovigen onder ons: het grapje "Nee, Nebukadnezar
slaat op de Babylonische koning Nebukadnezar uit het Bijbelboek Daniël uit het Oude Testament. Nebukadnezar was trots en geloofde dat hij een machtig koning was en helemaal op eigen kracht. Hij werd gewaarschuwd dat hij gestraft kon worden om deze houd, maar hij veranderde niet met als resultaat dat hij zeven jaar lang gek was en gedurende die tijd at hij gras! Toen de zeven jaren om waren, werd hij weer helder van geest en daarna gaf hij God de eer in het besef dat Deze hem zo'n groot heerser had gemaakt.
Dus pa plaagde Carrie een beetje door haar Nebukadnezar te noemen toen zij voorstelde om gras te gaan eten, zoals Nebukadnezar deed.