Nee, ik heb dit ook niet goed begrepen tijdens het lezen.
In eerste instantie kreeg ik een gevoel van onbehagen, net of ie dacht: ieder voor zich.....
Maar het kan natuurlijk ook zijn geweest dat de felle wind en de sneeuw hem ook ieder
zicht hebben ontnomen en hij op de tast maar iets deed.
Laura had geluk dat ze tegen een huis opbotste, dat gaf haar weer de orientatie waar ze was.
Lees mee: "de lange winter".
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
IN het verhaal wordt gezegd dat Laura de SCHADUW van Cap de andere kant op zag gaan. Ze voelde aan dat hij goed liep, maar ze moest Carrie bij de groep houden zoals de juf had gezegd. Dus kon en mocht ze Cap niet volgen. Cap wist de juiste weg, hij had denk ik een goed orientatievermogen en kende de prairie door en door. Laura kon de rest niet aanroepen, omdat het te koud was om de sjaal voor haar mond weg te doen. De noodzaak daarvoor kwam pas toen ze tegen het huis botste.
We zullen aan de andere kant nooit exact weten hoe het is gegaan. Botste Laura wel tegen de muur, was het niet een ander kind, maar voor het verhaal leuker dat het Laura was? Liep Cap inderdaad weg van de groep om iedereen in de stad te waarschuwen? Misschien is het wel gewoon een spannend verhaaltje voor het boek.
Dat Laura een oogje op Cap had, lees je ook in het boek waarin Cap het lekkers meeneemt voor Mary Powers. Laura vindt dat niet zo leuk, maar zorgt toch dat het lekkers bij Mary komt en niet bij Nellie. Tussen de regels door heb ik daar wel altijd gelezen dat Laura het lekkers ook wel van Cap had willen krijgen. Cap was meer van Laura's leeftijd, dat was Almanzo natuurlijk helemaal niet. Daarom keek Laura meer naar Cap met wie ze in de klas zat, dan naar die volwassen man die met pa sprak. Ik vind het wel mooi om in het hele verhaal te lezen hoe Almanzo langzaam Laura's hart wint. Almanzo moet toch wel echt heel veel van haar hebben gehouden dat hij op zijn leeftijd zoveel moeite voor haar heeft gedaan. Ik vind dat eigenlijk heel erg lief.
We zullen aan de andere kant nooit exact weten hoe het is gegaan. Botste Laura wel tegen de muur, was het niet een ander kind, maar voor het verhaal leuker dat het Laura was? Liep Cap inderdaad weg van de groep om iedereen in de stad te waarschuwen? Misschien is het wel gewoon een spannend verhaaltje voor het boek.
Dat Laura een oogje op Cap had, lees je ook in het boek waarin Cap het lekkers meeneemt voor Mary Powers. Laura vindt dat niet zo leuk, maar zorgt toch dat het lekkers bij Mary komt en niet bij Nellie. Tussen de regels door heb ik daar wel altijd gelezen dat Laura het lekkers ook wel van Cap had willen krijgen. Cap was meer van Laura's leeftijd, dat was Almanzo natuurlijk helemaal niet. Daarom keek Laura meer naar Cap met wie ze in de klas zat, dan naar die volwassen man die met pa sprak. Ik vind het wel mooi om in het hele verhaal te lezen hoe Almanzo langzaam Laura's hart wint. Almanzo moet toch wel echt heel veel van haar hebben gehouden dat hij op zijn leeftijd zoveel moeite voor haar heeft gedaan. Ik vind dat eigenlijk heel erg lief.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Uit ervaring weet ik dat als je in een sneeuwstorm zit, je echt niets meer kunt zien, totdat het heel even iets minder hevig sneeuwt. Vermoedelijk was de sneeuwval heel even iets minder op het moment dat Laura de schaduw van Cap zag weglopen van de groep.
En dat Laura op een gegeven moment wel kon roepen, zal hoogstwaarchijnlijk zijn gekomen doordat ze in de luwte van een huis stond. Haar stem werd toen niet door de wind weggevoerd, denk ik.
Almanzo scheelde 10 jaar met Laura, maar hij wilde haar, dus toonde hij geduld, heel veel geduld en dat vind ik knap, want hij was toen toch al 24 en de hormoontjes zullen bij hem toch ook wel eens opgespeeld hebben, denk ik dan. Hij wist wat hij wilde en dat hij, als hij met haar verkering zou krijgen, hij nog heel wat jaren moest wachten eer hij haar kon huwen. Ik heb respect voor Almanzo en ik vind dat hij een mooi karakter toont Dan is er nog iets: in een stadje dat net gesticht was, was de keus in huwbare meisjes natuurlijk niet zo heel groot. Dus toen Almanzo Laura "ontdekte", besefte hij ook de consequenties.
En dat Laura op een gegeven moment wel kon roepen, zal hoogstwaarchijnlijk zijn gekomen doordat ze in de luwte van een huis stond. Haar stem werd toen niet door de wind weggevoerd, denk ik.
Almanzo scheelde 10 jaar met Laura, maar hij wilde haar, dus toonde hij geduld, heel veel geduld en dat vind ik knap, want hij was toen toch al 24 en de hormoontjes zullen bij hem toch ook wel eens opgespeeld hebben, denk ik dan. Hij wist wat hij wilde en dat hij, als hij met haar verkering zou krijgen, hij nog heel wat jaren moest wachten eer hij haar kon huwen. Ik heb respect voor Almanzo en ik vind dat hij een mooi karakter toont Dan is er nog iets: in een stadje dat net gesticht was, was de keus in huwbare meisjes natuurlijk niet zo heel groot. Dus toen Almanzo Laura "ontdekte", besefte hij ook de consequenties.
-
Jane
- Berichten: 882
- Lid geworden op: 29-08-2011 02:00
Van Almanzo is het wel duidelijk, hij wil Laura, maar Laura was naar mijn indruk nog helemaal niet zo bezig met de liefde, de paarden hadden meer haar interesse
dan Almanzo in het begin, ze zit er op een gegeven moment zelfs mee dat hij verwachtingen van haar zou hebben die zij niet voelt voor hem.
Arme Laura zou ik bijna zeggen, haar zorg voor het ouderlijk huis en Mary hebben haar ouder gemaakt dan ze zich voelde.
In Cap zag de speelse jongen die ze in haar hart zelf ook zo graag zou zijn, ik geloof niet dat ze echt verliefd op hem was, Laura wilde diep in haar hart maar wat graag spelen
en niet als een deftig meisje zich gedragen.
Naar mijn gevoel heeft Laura moeten leren wat verliefd zijn was, pas als Almanzo een tijdje weg is schrijft ze er een keer over dat ze hem mist, maar ook Mary en de warmte van de kertdagen van weleer.
Maar bij alles wat ze schrijft heeft ze er waarschijnlijk aan gedacht dat het kinderboeken waren, en zeker in die tijd schreef je niet zo vlot over dit soort dingen.
Ik moet er zelf ook steeds aan denken, zeker als de serie vordert, dat je wel als een volwassene een kinderboek aan het lezen bent.
dan Almanzo in het begin, ze zit er op een gegeven moment zelfs mee dat hij verwachtingen van haar zou hebben die zij niet voelt voor hem.
Arme Laura zou ik bijna zeggen, haar zorg voor het ouderlijk huis en Mary hebben haar ouder gemaakt dan ze zich voelde.
In Cap zag de speelse jongen die ze in haar hart zelf ook zo graag zou zijn, ik geloof niet dat ze echt verliefd op hem was, Laura wilde diep in haar hart maar wat graag spelen
en niet als een deftig meisje zich gedragen.
Naar mijn gevoel heeft Laura moeten leren wat verliefd zijn was, pas als Almanzo een tijdje weg is schrijft ze er een keer over dat ze hem mist, maar ook Mary en de warmte van de kertdagen van weleer.
Maar bij alles wat ze schrijft heeft ze er waarschijnlijk aan gedacht dat het kinderboeken waren, en zeker in die tijd schreef je niet zo vlot over dit soort dingen.
Ik moet er zelf ook steeds aan denken, zeker als de serie vordert, dat je wel als een volwassene een kinderboek aan het lezen bent.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 10 Drie dagen sneeuwstorm
Dit hoofdstuk geeft ons zowel een glimp van Royal en Almanzo's dagelijkse leven als van Almanzo als persoon van wie voor het eerst zijn achtergrond wordt verteld.
We beginnen met Laura, die wakker wordt, de dag nadat zij en Carrie die vreselijke tocht in de sneeuwstorm hadden meegemaakt. De meisjes kleden zich beneden bij de warme kachel aan en Laura is dankbaar voor het lange warme rode flanellen ondergoed, waarover ze de dag ervoor nog had geklaagd.
Pa maakt zijn werk af en zegt dat dit het begin is van de strenge winter en ma is verbaasd dat hij zich zorgen maakt, want dat heeft hij voorheen nooit gedaan.
Pa antwoordt dat hij zich geen zorgen maakt, maar dat hij alleen maar wil zeggen dat het een strenge winter wordt.
Ma zegt dat ze zich gelukkig mogen prijzen dat ze in de stad leven, waar ze boodschappen kunnen halen in de winkels tijdens de stormen.
Na het ontbijt gaan Mary, Carrie en Laura hun lessen leren, want er zou geen school zijn, zolang de sneeuwstorm zou duren.
laura vraagt zich af wat mary Powers en Minnie Johnson tijdens de sneeuwstorm zouden doen en door de dwarrelende sneeuw kan ze niet eens naar de overkant van de straat kijken, naar Fullers ijzerwarenhandel, waar pa naar toe is gegaan om daar bij de kachel met de mannen te kletsen.
(Dan treedt er een verandering op: het verhaal verplaatst zich naar de achterkamer van Royals winkel, verderop in de straat, waar het donker is, want in deze storm zou er toch niemand zaad komen kopen.)
De achterkamer is knus en warm en er hangt een lucht van gebakken boekweitpannenkoeken, bedekt met stroop.
De jongens hadden wel moeten leren koken, want toen zij naar het westen trokken, hadden zij geen vrouwen die voor hen kookten.
Alhoewel koken "vrouwenwerk" is, werd Almanzo de kok. Niet alleen omdat hij een jongen is die goed is in alles wat hij aanpakt, maar ook gewoon omdat Royal ervoor zorgde dat zijn kleine broertje het deed!
echter, Almanzo is een goede kok geworden en hij kan zelfs nog lekkerdere pannenkoeken bakken dan zijn moeder.
Terwijl de pannenkoeken gebakken worden, vernemen we dat Almanzo een claim had genomen, terwijl hij nog maar 19 was, terwijl de wet voorschrijft dat de wettelijke leeftijd 21 moet zijn. Dit geheim moet Almanzo voor zich houden, anders zou iemand anders zijn land kunnen afpakken.
Toen hij zich inschreef voor een claim, vroeg de agent van de landadministratie naar zijn leeftijd en Almanzo antwoordde toen: "U mag me inschrijven als 21" en de agent deed dit, terwijl hij een knipoog gaf.
Almanzo vond echter niet dat hij de wet overtrad of dat hij de regering bedroog.
De politici in Washington kunnen de mensen niet over één kam scheren en met dezelfde maat meten.
Verstand en karakter hangen immers van de man zelf af en Almanzo vond dat hij zich kon meten met iedereen die 21 was.
Hij wist dat er mannen waren die alle regels van de regering volgden, maar later het land verkochten aan rijke mannen, die hun daarvoor betaald hadden, wat betekende dat ze stalen, maar dan wel stelen volgens de regels.
De regering wilde het land ontgonnen hebben en ze wilden mannen hebben, die hiervoor zouden zorgen. En Almanzo wilde dit heel graag en hij was ertoe in staat.
waarom zou je hiervoor 21 moeten zijn?
Almanzo vond dit de stomste wet.
Hij deed al het werk van een man op zijn vaders boerderij vanaf zijn negende en hij had geld gespaard vanaf dat hij tien was.
Vader James Wilder had zijn kinderen goed getraind en hij stond Almanzo toe dat hij op zijn zeventiende de boerderij verliet, alhoewel hij hem wettelijk tot zijn eenentwintigste op de boerderij had kunnen houden.
Nadat Almanzo de familieboerderij had verlaten, ging hij voor anderen werken om geld te kunnen sparen voor zaad en gereedschap en hij had in Minnesota gewerkt en als loon zijn eigen tarwe mogen verbouwen en een goede opbrengst verkregen.
Terwijl hij pannenkoeken bakt, zout vlees bereidt en koffie zet, kletst hij met Royal over het weer en of deze winter inderdaad zeven maanden zou duren.
Royal dacht van niet, maar Almanzo wist het nog zo net niet.
Royal zegt dat als het werkelijk zeven maanden gaat duren, hoe kunnen de treinen met voorraden dan doorkomen?
Almanzo verklaart dat niemand dan zijn tarwe zal kopen, wat er ook gebeurt!
Royal verzekert Almanzo dat de trein echt wel zal blijven rijden, maar Almanzo is met zijn gedachten bij zijn tarwe die hij in zakken tegen de achterwand van de kamer had opgestapeld.
De tarwe staat voor al het werk dat nodig is geweest om te kunnen oogsten, waar zijn bedrijf volgend van zal af hangen.
Almanzo zal nog geen korrel verkopen, want je kunt geen zilveren dollars zaaien.
Royal verzekert Almanzo nogmaals dat het met de tarwe in orde is en brengt Almanzo terug bij het onderwerp pannenkoeken.
Hij wil er nog meer en zij plagen elkaar met hoeveel ieder er al heeft opgegeten.
En zolang zij blijven eten, hoeft er niet afgewassen te worden.
Dit hoofdstuk geeft ons zowel een glimp van Royal en Almanzo's dagelijkse leven als van Almanzo als persoon van wie voor het eerst zijn achtergrond wordt verteld.
We beginnen met Laura, die wakker wordt, de dag nadat zij en Carrie die vreselijke tocht in de sneeuwstorm hadden meegemaakt. De meisjes kleden zich beneden bij de warme kachel aan en Laura is dankbaar voor het lange warme rode flanellen ondergoed, waarover ze de dag ervoor nog had geklaagd.
Pa maakt zijn werk af en zegt dat dit het begin is van de strenge winter en ma is verbaasd dat hij zich zorgen maakt, want dat heeft hij voorheen nooit gedaan.
Pa antwoordt dat hij zich geen zorgen maakt, maar dat hij alleen maar wil zeggen dat het een strenge winter wordt.
Ma zegt dat ze zich gelukkig mogen prijzen dat ze in de stad leven, waar ze boodschappen kunnen halen in de winkels tijdens de stormen.
Na het ontbijt gaan Mary, Carrie en Laura hun lessen leren, want er zou geen school zijn, zolang de sneeuwstorm zou duren.
laura vraagt zich af wat mary Powers en Minnie Johnson tijdens de sneeuwstorm zouden doen en door de dwarrelende sneeuw kan ze niet eens naar de overkant van de straat kijken, naar Fullers ijzerwarenhandel, waar pa naar toe is gegaan om daar bij de kachel met de mannen te kletsen.
(Dan treedt er een verandering op: het verhaal verplaatst zich naar de achterkamer van Royals winkel, verderop in de straat, waar het donker is, want in deze storm zou er toch niemand zaad komen kopen.)
De achterkamer is knus en warm en er hangt een lucht van gebakken boekweitpannenkoeken, bedekt met stroop.
De jongens hadden wel moeten leren koken, want toen zij naar het westen trokken, hadden zij geen vrouwen die voor hen kookten.
Alhoewel koken "vrouwenwerk" is, werd Almanzo de kok. Niet alleen omdat hij een jongen is die goed is in alles wat hij aanpakt, maar ook gewoon omdat Royal ervoor zorgde dat zijn kleine broertje het deed!
echter, Almanzo is een goede kok geworden en hij kan zelfs nog lekkerdere pannenkoeken bakken dan zijn moeder.
Terwijl de pannenkoeken gebakken worden, vernemen we dat Almanzo een claim had genomen, terwijl hij nog maar 19 was, terwijl de wet voorschrijft dat de wettelijke leeftijd 21 moet zijn. Dit geheim moet Almanzo voor zich houden, anders zou iemand anders zijn land kunnen afpakken.
Toen hij zich inschreef voor een claim, vroeg de agent van de landadministratie naar zijn leeftijd en Almanzo antwoordde toen: "U mag me inschrijven als 21" en de agent deed dit, terwijl hij een knipoog gaf.
Almanzo vond echter niet dat hij de wet overtrad of dat hij de regering bedroog.
De politici in Washington kunnen de mensen niet over één kam scheren en met dezelfde maat meten.
Verstand en karakter hangen immers van de man zelf af en Almanzo vond dat hij zich kon meten met iedereen die 21 was.
Hij wist dat er mannen waren die alle regels van de regering volgden, maar later het land verkochten aan rijke mannen, die hun daarvoor betaald hadden, wat betekende dat ze stalen, maar dan wel stelen volgens de regels.
De regering wilde het land ontgonnen hebben en ze wilden mannen hebben, die hiervoor zouden zorgen. En Almanzo wilde dit heel graag en hij was ertoe in staat.
waarom zou je hiervoor 21 moeten zijn?
Almanzo vond dit de stomste wet.
Hij deed al het werk van een man op zijn vaders boerderij vanaf zijn negende en hij had geld gespaard vanaf dat hij tien was.
Vader James Wilder had zijn kinderen goed getraind en hij stond Almanzo toe dat hij op zijn zeventiende de boerderij verliet, alhoewel hij hem wettelijk tot zijn eenentwintigste op de boerderij had kunnen houden.
Nadat Almanzo de familieboerderij had verlaten, ging hij voor anderen werken om geld te kunnen sparen voor zaad en gereedschap en hij had in Minnesota gewerkt en als loon zijn eigen tarwe mogen verbouwen en een goede opbrengst verkregen.
Terwijl hij pannenkoeken bakt, zout vlees bereidt en koffie zet, kletst hij met Royal over het weer en of deze winter inderdaad zeven maanden zou duren.
Royal dacht van niet, maar Almanzo wist het nog zo net niet.
Royal zegt dat als het werkelijk zeven maanden gaat duren, hoe kunnen de treinen met voorraden dan doorkomen?
Almanzo verklaart dat niemand dan zijn tarwe zal kopen, wat er ook gebeurt!
Royal verzekert Almanzo dat de trein echt wel zal blijven rijden, maar Almanzo is met zijn gedachten bij zijn tarwe die hij in zakken tegen de achterwand van de kamer had opgestapeld.
De tarwe staat voor al het werk dat nodig is geweest om te kunnen oogsten, waar zijn bedrijf volgend van zal af hangen.
Almanzo zal nog geen korrel verkopen, want je kunt geen zilveren dollars zaaien.
Royal verzekert Almanzo nogmaals dat het met de tarwe in orde is en brengt Almanzo terug bij het onderwerp pannenkoeken.
Hij wil er nog meer en zij plagen elkaar met hoeveel ieder er al heeft opgegeten.
En zolang zij blijven eten, hoeft er niet afgewassen te worden.
-
Gast
Ik heb nog eens na zitten denken over dat stukje over het inschrijven als 21. Laura wilde niet dat de lezers wisten hoeveel ze scheelden in leeftijd. Zou dit dat gewoon verzonnen zijn omdat ze wisten dat je 21 moest zijn.
Want hij was toch eigenlijk in die tijd al 21 jaar en niet 19?
nog even over de sneeuwstorm het kan inderdaad zijn dat de wind toen Laura het huis raakte net iets minder sterk was. MAar het kan inderdaad ook leuk voor het verhaal zijn dat het Laura was die er tegen aan botste.
Cap en Laura leken mij ook wel leuk samen. Hij deed inderdaad de spelletjes die zij ook graag wilde doen, maar ik heb inderdaad tussen de regels door ook wel gelezen dat zij hem wel leuk vond!
Want hij was toch eigenlijk in die tijd al 21 jaar en niet 19?
nog even over de sneeuwstorm het kan inderdaad zijn dat de wind toen Laura het huis raakte net iets minder sterk was. MAar het kan inderdaad ook leuk voor het verhaal zijn dat het Laura was die er tegen aan botste.
Cap en Laura leken mij ook wel leuk samen. Hij deed inderdaad de spelletjes die zij ook graag wilde doen, maar ik heb inderdaad tussen de regels door ook wel gelezen dat zij hem wel leuk vond!
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
-
Gast
-
Jane
- Berichten: 882
- Lid geworden op: 29-08-2011 02:00
Als ik gedeeltes over de twee broers lees die zich zitten vol te "vreten" aan pannekoeken met roomboter, spek en stroop ,alles van de beste soort, dan
word ik kriegel....heeft nu nooit eens iemand gedacht dat een ander ook wel honger kon hebben? Ze zien dat Mr Ingalls verzwakt is, nodigen hem uit mee te eten, maar iets meegeven voor thuis komt niet in ze op.
Waren ze nog te jong om aan dit soort dingen te denken of was het puur egoisme?
Dat Almanzo zijn tarwe verstopt en zelfs op het eind van de winter onder geen beding van plan is zijn tarwe aan wie ook af te staan....ggrr.
Voor mij was hij helemaal geen held om die andere tarwe bij die boer te gaan halen.
Mr Ingalls lost het geheim van Almanzo met heel veel egards op als hij zonder veel woorden er aan vuil te maken die kurk uit de geheime wand trekt en zijn emmer vult met de tarwe die daarin zat verstopt en zich verzekerd voor zijn gezin dat ze in elk geval genoeg tarwe zullen hebben tot het eind van de winter.
Het heeft een tijdje geduurd voor ik Almanzo sympathiek begon te vinden, en me ook wel vewonderd dat MR Ingalls instemde dat Laura met hem omging.
Dat Almanzo over zijn leeftijd loog kan ik me nog wel voorstellen, hij had genoeg boerenervaring om een stuk land te bewerken.
word ik kriegel....heeft nu nooit eens iemand gedacht dat een ander ook wel honger kon hebben? Ze zien dat Mr Ingalls verzwakt is, nodigen hem uit mee te eten, maar iets meegeven voor thuis komt niet in ze op.
Waren ze nog te jong om aan dit soort dingen te denken of was het puur egoisme?
Dat Almanzo zijn tarwe verstopt en zelfs op het eind van de winter onder geen beding van plan is zijn tarwe aan wie ook af te staan....ggrr.
Voor mij was hij helemaal geen held om die andere tarwe bij die boer te gaan halen.
Mr Ingalls lost het geheim van Almanzo met heel veel egards op als hij zonder veel woorden er aan vuil te maken die kurk uit de geheime wand trekt en zijn emmer vult met de tarwe die daarin zat verstopt en zich verzekerd voor zijn gezin dat ze in elk geval genoeg tarwe zullen hebben tot het eind van de winter.
Het heeft een tijdje geduurd voor ik Almanzo sympathiek begon te vinden, en me ook wel vewonderd dat MR Ingalls instemde dat Laura met hem omging.
Dat Almanzo over zijn leeftijd loog kan ik me nog wel voorstellen, hij had genoeg boerenervaring om een stuk land te bewerken.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
IK vind het niet het mooiste stuk van het boek, ik vind het wel duidelijk dat Laura hierin Almanzo "voorstelt". Ze wilde schijnbaar iets vertellen over de wet en heeft daarom het verhaal veranderd. Almanzo was allang 21 jaar. Ik heb het verhaal daarom ook niet zo goed kunnen plaatsen.
Almanzo deed zijn tarwe achter de wand in het BEGIN van de lange winter. Destijds geloofde echt niemand dat het zo erg zou worden. Ik vind het verhaal zeker niet egoistisch. Er was toen nog plenty eten en men kon gewoon niet geloven dat de treinen maandenlang niet zouden rijden. Dat ze genoten van hun overvloed op dat moment is normaal. Ik moet altijd lachen als ze besluiten door te eten zodat ze niet hoeven af te wassen, dat vind ik zo mannen!
Toen er later een voedselprobleem ontstond hebben de Wilder-broertjes verschillende keren tarwe in Pa's emmer gedaan. Zoals Pa zegt nadat hij de eerste keer is gaan halen: "er is nog meer". Een gezin van 6 kan nooit lang doen met 1 emmer tarwe, dus moet hij vaker zijn gegaan.
Voor een boer is zoiets als zaaitarwe heel belangrijk. Als dat van een goed ras is, krijgt hij een goede oogst. Dat Almanzo, als boer, dacht aan zijn oogst, vind ik begrijpelijk. Dat hij zijn toekomstige oogst dus wilde beschermen, begrijp ik ook. Achteraf kun je denken dat hij beter zijn eigen tarwe had kunnen verkopen dat op de prairie op zoek gaan naar een speld in een hooiberg, maar goed, dat is nu eenmaal niet zo gebeurd.
Almanzo deed zijn tarwe achter de wand in het BEGIN van de lange winter. Destijds geloofde echt niemand dat het zo erg zou worden. Ik vind het verhaal zeker niet egoistisch. Er was toen nog plenty eten en men kon gewoon niet geloven dat de treinen maandenlang niet zouden rijden. Dat ze genoten van hun overvloed op dat moment is normaal. Ik moet altijd lachen als ze besluiten door te eten zodat ze niet hoeven af te wassen, dat vind ik zo mannen!
Toen er later een voedselprobleem ontstond hebben de Wilder-broertjes verschillende keren tarwe in Pa's emmer gedaan. Zoals Pa zegt nadat hij de eerste keer is gaan halen: "er is nog meer". Een gezin van 6 kan nooit lang doen met 1 emmer tarwe, dus moet hij vaker zijn gegaan.
Voor een boer is zoiets als zaaitarwe heel belangrijk. Als dat van een goed ras is, krijgt hij een goede oogst. Dat Almanzo, als boer, dacht aan zijn oogst, vind ik begrijpelijk. Dat hij zijn toekomstige oogst dus wilde beschermen, begrijp ik ook. Achteraf kun je denken dat hij beter zijn eigen tarwe had kunnen verkopen dat op de prairie op zoek gaan naar een speld in een hooiberg, maar goed, dat is nu eenmaal niet zo gebeurd.