Eigenlijk was het achteraf gezien misschien helemaal niet zo slim geweest om in Pepin weg te gaan...?
Lees mee: "de lange winter".
-
Gast
Halfpint, ik begrijp jouw argumentatie ook wel. Maar vooralsnog zijn het 'maar' huizen... De familie die ze achterlieten dat snap ik dan weer wel... Maar om in een huis te blijven, terwijl je denkt dat je elders een beter leven op kunt bouwen, zou voor mij geen reden zijn om te blijven. Belangrijkste was denk ik dat ze als gezin bij elkaar zouden blijven!! En de oogst die in Plum Creek tegenviel, ja, dat was natuurlijk wat bij meerdere mensen zal zijn gebeurd. Volgens mij is dat eigenlijk een beetje als nu... bv een vriendin van mij was pas haar baan kwijt, voor haar was het een goede reden om naar de andere kant van het land te verhuizen... Ik denk dat zij mss ook zo en beetje dachten... Ze hadden daar dan geen oogst, maar waar ze heen zouden gaan hadden ze ook (nog) niks... Dus eigenlijk in de hoop dat ze daar wat zouden vinden, zijn ze weg gegaan. Ze hadden ook een volgende oogst af kunnen wachten..... Toch!!! 
Ik denk dat het meer was van... het bloed kruipt waar het niet gaan kan...
Ik denk dat het meer was van... het bloed kruipt waar het niet gaan kan...
-
Gast
-
Jane
- Berichten: 882
- Lid geworden op: 29-08-2011 02:00
Al vanuit het lezen in het grote bos kreeg ik de indruk dat Pa niet alleen pioniers bloed had maar ook graag het avontuur zocht.
En dat Ma hem daar lange tijd de ruimte voor gaf vind ik moedig van haar hoor.
Maar toen ze de stad zag groeien en de meisjes het daar ook fijn vonden zal ze gedacht hebben: nu is het goed zo, we blijven waar we zijn..... en zonder commentaar stemt Pa daar mee in, want diep in zijn hart had hij graag weer verder gegaan.
Wat ik hier uit haal is dat die twee veel van elkaar moeten hebben gehouden en elkaars
wensen respecteerden.
Ik denk dat als ze in Pepin waren gebleven het hun niet veel slechter of beter was gegaan,
maar wel saaier was geworden, zeker voor Pa.....dat er geen wild genoeg meer zou zijn
en hij dan zijn gezin geen eten meer kon geven kan niet alleen de reden zijn geweest
om te vertrekken, hij was handig en had daar best werk naast hun boerderijtje kunnen
doen om eten te kunnen kopen.
Laura leek op Pa, van haar lees je ook regelmatig dat ze het benauwend vind in een gebied
met veel mensen.
En dat Ma hem daar lange tijd de ruimte voor gaf vind ik moedig van haar hoor.
Maar toen ze de stad zag groeien en de meisjes het daar ook fijn vonden zal ze gedacht hebben: nu is het goed zo, we blijven waar we zijn..... en zonder commentaar stemt Pa daar mee in, want diep in zijn hart had hij graag weer verder gegaan.
Wat ik hier uit haal is dat die twee veel van elkaar moeten hebben gehouden en elkaars
wensen respecteerden.
Ik denk dat als ze in Pepin waren gebleven het hun niet veel slechter of beter was gegaan,
maar wel saaier was geworden, zeker voor Pa.....dat er geen wild genoeg meer zou zijn
en hij dan zijn gezin geen eten meer kon geven kan niet alleen de reden zijn geweest
om te vertrekken, hij was handig en had daar best werk naast hun boerderijtje kunnen
doen om eten te kunnen kopen.
Laura leek op Pa, van haar lees je ook regelmatig dat ze het benauwend vind in een gebied
met veel mensen.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Zeker in de eerste reizen, reisde er familie mee. dus bij het vertrek uit Pepin lieten ze niet alle familie achter. Daarbij is in Zilvermeer duidelijk dat de familie ook al over het land verspreid was. Dus om daarom nou in Pepin te blijven had niet gehoeven.
Jane, ik vond het erg mooi zoals je verwoorde hoe,groot de liefde tussen Pa en Ma moet zijn geweest, dat ze elkaars wensen zo konden respecteren. Ik denk dat je gelijk hebt.
Pa en Ma hebben samen heel veel meegemaakt. De familie heeft zich naar elkaar in de "familiebrief" wel eens uitgelaten over wanneer het gezin Ingalls zich zou settelen. Vooral oma maakte zich zorgen. Als ze minder pech hadden gehad, hadden ze zich misschien wel eerder gevestigd. Pa hield echt van het Land in Walnut Grove, maar de sprinkhanen maakten een leven daar onmogelijk. Ze gingen daar allemaal niet graag weg, maar hadden weinig keus. De prairie van DeSmet was gewoon een nieuwe kans. Ze waren echt heel erg arm op dat moment in Walnut Grove en ook destijds in Burr Oak, toen ze het hotel runden. Pa en Ma hebben heel veel tegenslag gehad. Laura zegt daar later over dat de problemen voor haar en Mary werden weggehouden. Ondanks alles werd er tegenover de kinderen vaak gedaan of alles goed was. Denk maar aan die keer dat Pa vertelde dat de indianen oorlog wilden en ma niet blij was dat Pa dat uitlegde.
Ik Heb groot respect voor Pa en Ma. Hun leven is zwaar geweest. Ik denk dat Ma inzag dat het genoeg was geweest, nu ging het goed, ze wilde dat niet weer op het spel zetten. En daarbij dacht ze ook herkreeg aan haar kinderen.
Jane, ik vond het erg mooi zoals je verwoorde hoe,groot de liefde tussen Pa en Ma moet zijn geweest, dat ze elkaars wensen zo konden respecteren. Ik denk dat je gelijk hebt.
Pa en Ma hebben samen heel veel meegemaakt. De familie heeft zich naar elkaar in de "familiebrief" wel eens uitgelaten over wanneer het gezin Ingalls zich zou settelen. Vooral oma maakte zich zorgen. Als ze minder pech hadden gehad, hadden ze zich misschien wel eerder gevestigd. Pa hield echt van het Land in Walnut Grove, maar de sprinkhanen maakten een leven daar onmogelijk. Ze gingen daar allemaal niet graag weg, maar hadden weinig keus. De prairie van DeSmet was gewoon een nieuwe kans. Ze waren echt heel erg arm op dat moment in Walnut Grove en ook destijds in Burr Oak, toen ze het hotel runden. Pa en Ma hebben heel veel tegenslag gehad. Laura zegt daar later over dat de problemen voor haar en Mary werden weggehouden. Ondanks alles werd er tegenover de kinderen vaak gedaan of alles goed was. Denk maar aan die keer dat Pa vertelde dat de indianen oorlog wilden en ma niet blij was dat Pa dat uitlegde.
Ik Heb groot respect voor Pa en Ma. Hun leven is zwaar geweest. Ik denk dat Ma inzag dat het genoeg was geweest, nu ging het goed, ze wilde dat niet weer op het spel zetten. En daarbij dacht ze ook herkreeg aan haar kinderen.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofstuk 9 Cap Garland
Laura en Carrie maken zich klaar om voor het eerst naar de school in de stad te gaan. Beiden zijn bang, terwijl Mary juist verdrietig is, omdat ze niet naar school kan.
Carrie friemelt zo erg met de knoop van haar schoen dat deze losschiet. Ma vindt de knoop en herstelt niet alleen de schoen, maar ook de bezorgdheid van de meisjes. Voor wat betreft het kunnen meekomen met de klas, hoeft ze de meisjes niet gerust te stellen, ze weten dat ma hen goed heeft lesgegeven!
Ma glimlacht als ze de meisjes bekijkt voordat ze naar school gaan. Ze zien er lief uit in hun warme wollen jurken en met de zondagse linten in hun haar.
De meisjes wandelen via de Hoofdstraat en de Achterstraat naar school. Het leek een lange weg naar de school, die op de open prairie stond zonder andere huizen in de buurt.
Laura houdt beschermend Carrie's hand vast.
Ze wordt onzeker als ze de school naderen en Laura vergelijkt zichzelf met de andere meisjes die naar de spelende jongens staan te kijken.
En dan ziet ze hem: de jongen met het blonde haar en de blauwe ogen, en met de lenigheid van een kat.
Dit is Laura's eerste indruk van Cap Garland, die later haar hart betoverde, al was het maar voor heel even, totdat Almanzo echt in beeld kwam.
Spontaan gooit Cap Garland Laura een bal toe, de ze handig opvangt. De andere jongens protesteren: "Meisjes doen niet mee" en de andere meisjes kijken toe, waardoor Laura verlegen wordt.
De juffrouw klingelt de handbel en iedereen gaat de school in.
Laura is onder de indruk van het klaslokaal, met echte schoolbanken van gevernist hout en ze begint zich al iets meer op haar gemak te voelen.
Haar lerares, Florence Garland, Cap's zuster, bespreekt het niveau van Laura en daarna mogen Laura en Carrie ieder in hun eigen bank gaan zitten.
De juf begint de les met het voorlezen van een psalm uit de Bijbel en daarna openen de leerlingen hun leerboeken.
Iedere dag vindt Laura de school leuker worden en al na een paar dagen begint er een vriendschappelijke band tussen Laura, Minnie Johnson en Mary Power te ontstaan. Iedere dag kijken ze in de pauzes naar de jongens die buiten ballen: Ben Woodworth, Arthur Johnson, en Cap
Garland. Cap, die alleen al door zijn lach de wereld leek te veranderen.
Iedere avond neemt Laura met Mary de lessen door, die ervan droomt om naar het Blindeninstituut te gaan.
De volgende maandag moppert Laura, omdat ze haar rode flanellen ondergoed moet dragen, ook al is het buiten mild weer. Ma staat erop: het is de tijd van het jaar om het extra, (jeukerige), ondergoed te dragen.
Die middag tijdens de les, wordt Laura afgeleid door het irriterende ondergoed, tot plotseling de zon verdwijnt en alles grijs wordt in het klaslokaal; alsof iemand de zon als een lamp had uitgeblazen. En op dat moment slaat er een wind tegen de school die de ramen en deuren en wanden doet schudden.
Laura herkent deze donkere lucht en deze wind. Zo gebeurde het toen ook in Plum Creek, toen pa verdwaalde, dacht ze. Haar gedachten vliegen naar pa; waar zal hij nu zijn? en ze maakt zich zorgen om Carrie, met haar zwakke gezondheid.
Dan gaat de deur open en een dik ingepakte meneer Foster komt binnen. Hij wil de kinderen naar de stad terugbrengen.
Snel, maar rustig, kleedt iedereen zich aan. Nu lacht Cap Garland niet. Laura zorgt zo goed als mogelijk voor Carrie.
Zodra ze naar buiten stappen, zijn ze verblind door de sneeuw en kunnen ze nauwelijks lopen door de rukkende wervelende wind. Ze kunnen niets zien of horen en ze kunnen niet praten.
Laura beseft al snel dat ze de Hoofdstraat al lang bereikt zouden moeten hebben. Meneer Foster en juffrouw Garland beseffen dat ook, maar men is verward.
Vanuit haar ooghoek ziet Laura Cap Garland's schaduw weg stappen van de groep, alleen de sneeuwstorm in.
Ze voelt intuïtief dat hij de juiste kant naar de Hoofdstraat oploopt, maar zelf blijft ze bij de groep. Ze kan Carrie immers niet van de anderen weghalen?
Maar ze voelt dat ze de verkeerde kant opgaan. Hebben ze het laatste huis van de stad gemist? Zullen ze verdwalen op de uitgestrekte prairie?
Laura beseft dat ze door en door koud is en ze vreest dat Carrie niet veel langer in de sneeuw zal kunnen lopen.
Op dat moment botst Laura tegen iets hards aan. Ze was tegen een huis gelopen! Ze roept naar de anderen, maar die horen haar niet in de loeiende wind. Zo luid als ze kan roept ze nog een keer en nu lukt het haar de aandacht te trekken.
De groep kruipt bij elkaar en volgt de wand tot ze aan de voorkant komen van............. Meads hotel, het laatste gebouw voordat je op de open prairie komt. Als Laura maar een paar stappen dichterbij de anderen was geweest, zouden ze allemaal verdwaald zijn geweest op de eindeloze prairie!
Nu weten ze waar ze zijn en nu kan ieder kind de weg naar zijn eigen huis vinden.
Bij hun eigen voordeur is Laura's hand zo dood, dat ze de deurknop niet krijgt omgedraaid. Pa, die zich net heeft klaargemaakt om de meisjes te gaan zoeken, doet de deur open en haalt ze snel naar binnen.
Ze worden vlak bij de kachel gezet, zodat ze nu van buiten warm kunnen worden, terwijl ma's warme gemberthee ze van binnen warmt: de thee, het gezin bijeen; veilig thuis!
Cap Garland had inderdaad de stad bereikt en was hulp gaan zoeken voor de verdwaalde groep.
"Cap Garland is een flinke jongen", zegt pa, dankbaar dat hij zijn meisjes veilig thuisheeft. (Hoe flink en dapper zou men later te weten komen.)
In ieder geval, de sneeuw is buiten en zij zijn binnen, samen, en alleen dat telt.
Laura en Carrie maken zich klaar om voor het eerst naar de school in de stad te gaan. Beiden zijn bang, terwijl Mary juist verdrietig is, omdat ze niet naar school kan.
Carrie friemelt zo erg met de knoop van haar schoen dat deze losschiet. Ma vindt de knoop en herstelt niet alleen de schoen, maar ook de bezorgdheid van de meisjes. Voor wat betreft het kunnen meekomen met de klas, hoeft ze de meisjes niet gerust te stellen, ze weten dat ma hen goed heeft lesgegeven!
Ma glimlacht als ze de meisjes bekijkt voordat ze naar school gaan. Ze zien er lief uit in hun warme wollen jurken en met de zondagse linten in hun haar.
De meisjes wandelen via de Hoofdstraat en de Achterstraat naar school. Het leek een lange weg naar de school, die op de open prairie stond zonder andere huizen in de buurt.
Laura houdt beschermend Carrie's hand vast.
Ze wordt onzeker als ze de school naderen en Laura vergelijkt zichzelf met de andere meisjes die naar de spelende jongens staan te kijken.
En dan ziet ze hem: de jongen met het blonde haar en de blauwe ogen, en met de lenigheid van een kat.
Dit is Laura's eerste indruk van Cap Garland, die later haar hart betoverde, al was het maar voor heel even, totdat Almanzo echt in beeld kwam.
Spontaan gooit Cap Garland Laura een bal toe, de ze handig opvangt. De andere jongens protesteren: "Meisjes doen niet mee" en de andere meisjes kijken toe, waardoor Laura verlegen wordt.
De juffrouw klingelt de handbel en iedereen gaat de school in.
Laura is onder de indruk van het klaslokaal, met echte schoolbanken van gevernist hout en ze begint zich al iets meer op haar gemak te voelen.
Haar lerares, Florence Garland, Cap's zuster, bespreekt het niveau van Laura en daarna mogen Laura en Carrie ieder in hun eigen bank gaan zitten.
De juf begint de les met het voorlezen van een psalm uit de Bijbel en daarna openen de leerlingen hun leerboeken.
Iedere dag vindt Laura de school leuker worden en al na een paar dagen begint er een vriendschappelijke band tussen Laura, Minnie Johnson en Mary Power te ontstaan. Iedere dag kijken ze in de pauzes naar de jongens die buiten ballen: Ben Woodworth, Arthur Johnson, en Cap
Garland. Cap, die alleen al door zijn lach de wereld leek te veranderen.
Iedere avond neemt Laura met Mary de lessen door, die ervan droomt om naar het Blindeninstituut te gaan.
De volgende maandag moppert Laura, omdat ze haar rode flanellen ondergoed moet dragen, ook al is het buiten mild weer. Ma staat erop: het is de tijd van het jaar om het extra, (jeukerige), ondergoed te dragen.
Die middag tijdens de les, wordt Laura afgeleid door het irriterende ondergoed, tot plotseling de zon verdwijnt en alles grijs wordt in het klaslokaal; alsof iemand de zon als een lamp had uitgeblazen. En op dat moment slaat er een wind tegen de school die de ramen en deuren en wanden doet schudden.
Laura herkent deze donkere lucht en deze wind. Zo gebeurde het toen ook in Plum Creek, toen pa verdwaalde, dacht ze. Haar gedachten vliegen naar pa; waar zal hij nu zijn? en ze maakt zich zorgen om Carrie, met haar zwakke gezondheid.
Dan gaat de deur open en een dik ingepakte meneer Foster komt binnen. Hij wil de kinderen naar de stad terugbrengen.
Snel, maar rustig, kleedt iedereen zich aan. Nu lacht Cap Garland niet. Laura zorgt zo goed als mogelijk voor Carrie.
Zodra ze naar buiten stappen, zijn ze verblind door de sneeuw en kunnen ze nauwelijks lopen door de rukkende wervelende wind. Ze kunnen niets zien of horen en ze kunnen niet praten.
Laura beseft al snel dat ze de Hoofdstraat al lang bereikt zouden moeten hebben. Meneer Foster en juffrouw Garland beseffen dat ook, maar men is verward.
Vanuit haar ooghoek ziet Laura Cap Garland's schaduw weg stappen van de groep, alleen de sneeuwstorm in.
Ze voelt intuïtief dat hij de juiste kant naar de Hoofdstraat oploopt, maar zelf blijft ze bij de groep. Ze kan Carrie immers niet van de anderen weghalen?
Maar ze voelt dat ze de verkeerde kant opgaan. Hebben ze het laatste huis van de stad gemist? Zullen ze verdwalen op de uitgestrekte prairie?
Laura beseft dat ze door en door koud is en ze vreest dat Carrie niet veel langer in de sneeuw zal kunnen lopen.
Op dat moment botst Laura tegen iets hards aan. Ze was tegen een huis gelopen! Ze roept naar de anderen, maar die horen haar niet in de loeiende wind. Zo luid als ze kan roept ze nog een keer en nu lukt het haar de aandacht te trekken.
De groep kruipt bij elkaar en volgt de wand tot ze aan de voorkant komen van............. Meads hotel, het laatste gebouw voordat je op de open prairie komt. Als Laura maar een paar stappen dichterbij de anderen was geweest, zouden ze allemaal verdwaald zijn geweest op de eindeloze prairie!
Nu weten ze waar ze zijn en nu kan ieder kind de weg naar zijn eigen huis vinden.
Bij hun eigen voordeur is Laura's hand zo dood, dat ze de deurknop niet krijgt omgedraaid. Pa, die zich net heeft klaargemaakt om de meisjes te gaan zoeken, doet de deur open en haalt ze snel naar binnen.
Ze worden vlak bij de kachel gezet, zodat ze nu van buiten warm kunnen worden, terwijl ma's warme gemberthee ze van binnen warmt: de thee, het gezin bijeen; veilig thuis!
Cap Garland had inderdaad de stad bereikt en was hulp gaan zoeken voor de verdwaalde groep.
"Cap Garland is een flinke jongen", zegt pa, dankbaar dat hij zijn meisjes veilig thuisheeft. (Hoe flink en dapper zou men later te weten komen.)
In ieder geval, de sneeuw is buiten en zij zijn binnen, samen, en alleen dat telt.
-
Gast
Het heeft me altijd verbaasd dat Laura nog wel kon zien dat Cap de andere kant opliep, terwijl de groep verkeerd liep, maar dat Cap de groep niet kon waarschuwen dat ze verkeerd liepen, terwijl dat Laura later iets later wel lukte.
Verder heeft deze eerste kennismakeng met Cap niet zoveel indruk op me gemaakt. Ik weet niet waarom niet. Ook heb ik nooit echt opgepikt dat Laura een oogje op hem had, wel dat ze hem leuk vond, maar ik heb nooit het idee gehad dat het meer was dan dat.
Verder heeft deze eerste kennismakeng met Cap niet zoveel indruk op me gemaakt. Ik weet niet waarom niet. Ook heb ik nooit echt opgepikt dat Laura een oogje op hem had, wel dat ze hem leuk vond, maar ik heb nooit het idee gehad dat het meer was dan dat.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
In "Pioneergirl" staat dit: her attention had been directed toward Cap Garland. But whatever feelings she may have had for Cap Garland, receded as Almanzo slowly- but succesfully- competed for her favor. (Haar aandacht was op Cap Garland gericht. Maar wat haar gevoelens voor Cap ook waren, deze veranderden toen Almanzo langzaam, maar met succes, naar naar gunsten dong.
-
Gast