Lieve kleine, verlegen Carrie, die gek is op het eten van rauwe knollen!
Weet één van jullie wat ze met knollen bedoelen? Ik heb in mijn kookboek gekeken en daarin komen alleen meiknolletjes voor en die voldoen niet aan de beschrijving uit Laura' s boek. Zou ze misschien koolraap bedoeld hebben? Dat lijkt er nl. wel op en dat vind ik ook heerlijk om rauw te eten. Koolraap is een geel/oranje groente die je eerst in plakken snijdt, daarna maak je van die plakken stukjes en die kook je in een pan met voldoende water gaar. De stukjes zijn dan lekker zacht, helemaal oranje en met een maizenapapje maak je dan een heerlijk sausje die je over deze groente schenkt. Tijdens het snijden snoep ik altijd van de rauwe koolraap. Eten jullie wel eens rauwe knollen/koolraap?
Lees mee: "de lange winter".
-
Jane
- Berichten: 882
- Lid geworden op: 29-08-2011 02:00
Ja hoor, ik eet het ook wel, en net als jij met een papje van maizena er overheen.
Ik snij ze altijd in reepjes, vroeger dachten de kinderen dan dat we frietjes gingen eten,
Was wel een tegenvaller voor ze
.
Maar ik denk dat ze met knollen gewoon alle soorten kool bedoelden,
kan me niet voorstellen dat pa alleen maar koolraap verbouwde.
Ik snij ze altijd in reepjes, vroeger dachten de kinderen dan dat we frietjes gingen eten,
Was wel een tegenvaller voor ze
.Maar ik denk dat ze met knollen gewoon alle soorten kool bedoelden,
kan me niet voorstellen dat pa alleen maar koolraap verbouwde.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
"Grote goedheid", zei ma huiverend, terwijl ze de kachel aanmaakte. "En het is pas één oktober".
Is het jullie wel eens opgevallen dat ma eigenlijk altijd vertelt wat er aan de hand is en of je je al dan niet zorgen moet maken? (meestal wel, tenzij het eindigt met "eind goed, al goed"- een gezegde dat ma vaak gebruikte)
Is het jullie wel eens opgevallen dat ma eigenlijk altijd vertelt wat er aan de hand is en of je je al dan niet zorgen moet maken? (meestal wel, tenzij het eindigt met "eind goed, al goed"- een gezegde dat ma vaak gebruikte)
-
Gast
Dat denk ik niet.Jane schreef: Maar ik denk dat ze met knollen gewoon alle soorten kool bedoelden,
kan me niet voorstellen dat pa alleen maar koolraap verbouwde.
Het Engelse/Amerikaanse woord voor knol, knolraap of koolraap is heel wat anders dan het woord voor kool. Dus als er kool bedoeld zou worden zou dat erbij hebben gestaan.
Bovendien was knolraap vroeger een geliefd produkt in de moestuin en ook bij de pioniers. De zaden namen niet veel ruimte in beslag en het was een makkelijke groente, zowel qua zaaien, planten als verwerken en koken. Bovendien werd vroeger ook het blad van de knolraap veel gebruikt, dat werd in het Nederlands snijmoes genoemd. Dus de hele plant kon gegeten worden.
Daarnaast nam het hele groeiproces maar zo'nm 2 maanden in beslag waardoor de grond na het rooien van de knollen weer gebruikt kon worden voor wat anders.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
hoofdstuk 4: Sneeuwstorm in oktober.
"Oh, ik ben zo gelukkig als de zonnebloem.
Die knikt en buigt in een windvlaag.
En mijn hart is zo licht als de felle wind.
Die het dwarrelend blad uit het bos jaagt! O!"
Laura wordt wakker van het lied dat pa zingt, terwijl hij in zijn handen klapt. Het ijs ligt haar bed en de sneeuw is onder de deur doorgewaaid. Buiten woedt een sneeuwstorm en het is pas oktober.
Iedereeen kleedt zich aan. Het water in de emmer is bevroren en omdat men nu zuinig moet doen met water, want je kan niet zomaar even water uit de put halen, schept Laura de sneeuw die op de grond ligt op en verwarmt dit op de kachel, waarna iedereen zich kan wassen.
Pa komt terug van het stalwerk en ze gaan ontbijten. Daarna haalt pa armenvol hout van de houtstapel binnen.
Ma had de avond ervoor bonen in de week gezet en daar is u iederen heel blij om. Bonen als middageten, bonen als avondeten, bonen als een warmtebron en bonen als een heerlijk aroma; zoals pa zegt: er gaat niets boven hete bonensoep op een koude dag!
Pa vertelt Carrie en grace dezelde verhaaltjes die hij vroeger aan Mary en Laura vertelde.
Grace mag voor het eerst kinderthee: heet water met melk en een scheutje thee erin.
(Dit is echt iets Ingallsachtig, vind ik, met zijn allen een koude dag rondom de kachel in een tochtige claimhut doorbrengen en het dan gezellig maken met bonen eten, kinderthee drinken en verhaaltjes vertellen.)
Na het middageten moet pa weer hout naar binnenhalen en gaat daarna viool spelen.
Buiten is het zo koud dat de sneeuw die naar binnen waait niet eens smelt.
Grace wordt ongedurig en wil niet steeds bij ma op schoot zitten, dus mag ze van ma rondhollen. Dat brengt pa op het idee om Laura, Carrie en Grace te laten marcheren. Ze krijgen het gevoel dat ze de overwinning tegemoet marcheren.
De sneeuwstorm duurt drie dagen (en wat er de volgende 2 dagen gebeurde word niet in het boek genoemd, maar hoogstwaarschijnlijk was dat ook verhaaltjes vertellen, bonen eten, theedrinken en marcheren).
"Oh, ik ben zo gelukkig als de zonnebloem.
Die knikt en buigt in een windvlaag.
En mijn hart is zo licht als de felle wind.
Die het dwarrelend blad uit het bos jaagt! O!"
Laura wordt wakker van het lied dat pa zingt, terwijl hij in zijn handen klapt. Het ijs ligt haar bed en de sneeuw is onder de deur doorgewaaid. Buiten woedt een sneeuwstorm en het is pas oktober.
Iedereeen kleedt zich aan. Het water in de emmer is bevroren en omdat men nu zuinig moet doen met water, want je kan niet zomaar even water uit de put halen, schept Laura de sneeuw die op de grond ligt op en verwarmt dit op de kachel, waarna iedereen zich kan wassen.
Pa komt terug van het stalwerk en ze gaan ontbijten. Daarna haalt pa armenvol hout van de houtstapel binnen.
Ma had de avond ervoor bonen in de week gezet en daar is u iederen heel blij om. Bonen als middageten, bonen als avondeten, bonen als een warmtebron en bonen als een heerlijk aroma; zoals pa zegt: er gaat niets boven hete bonensoep op een koude dag!
Pa vertelt Carrie en grace dezelde verhaaltjes die hij vroeger aan Mary en Laura vertelde.
Grace mag voor het eerst kinderthee: heet water met melk en een scheutje thee erin.
(Dit is echt iets Ingallsachtig, vind ik, met zijn allen een koude dag rondom de kachel in een tochtige claimhut doorbrengen en het dan gezellig maken met bonen eten, kinderthee drinken en verhaaltjes vertellen.)
Na het middageten moet pa weer hout naar binnenhalen en gaat daarna viool spelen.
Buiten is het zo koud dat de sneeuw die naar binnen waait niet eens smelt.
Grace wordt ongedurig en wil niet steeds bij ma op schoot zitten, dus mag ze van ma rondhollen. Dat brengt pa op het idee om Laura, Carrie en Grace te laten marcheren. Ze krijgen het gevoel dat ze de overwinning tegemoet marcheren.
De sneeuwstorm duurt drie dagen (en wat er de volgende 2 dagen gebeurde word niet in het boek genoemd, maar hoogstwaarschijnlijk was dat ook verhaaltjes vertellen, bonen eten, theedrinken en marcheren).
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Wat ik zo lief vind in dit hoofdstuk is dat hier voor het eerst blijkt dat pa voor Grace ook een liefkoosnaampje had. Laura werd altijd "Halfpint" genoemd en Grace werd "Blauwoog(je) " genoemd.
Ooit ben ik wel iets tegengekomen van een liefkoosnaampje voor Mary- ik geloof dat dat "pumpkin"/pompoentje was- en voor Carrie was dat geloof ik "applepie"/appeltaartje, maar ik weet niet meer precies wat het was en waar ik het had gevonden. Ik zal er eens achteraan gaan. Of weten jullie hier al meer van?
Ooit ben ik wel iets tegengekomen van een liefkoosnaampje voor Mary- ik geloof dat dat "pumpkin"/pompoentje was- en voor Carrie was dat geloof ik "applepie"/appeltaartje, maar ik weet niet meer precies wat het was en waar ik het had gevonden. Ik zal er eens achteraan gaan. Of weten jullie hier al meer van?
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Ik ben het even gaan uitzoeken en heb het gevonden hoor: in het boek "Old town in the green groves" van schrijfster Cynthia Rylant komen de volgende liefkoosnaamjes voor:
Mary= Pumpkinpie (pompoentaartje)
Laura= Halfpint (halfmaatje......... )of Flutterbudget (spring in 't veld)
Carrie=Applepie (appeltaartje) of Buttercup (boterbloempje)
Grace= Blue eye (blauwoogje)
Vreemde liefkoosnaamjes eigenlijk hè?, als je er zo over nadenkt. Maar mijn ouders hadden voor mij ook zo'n "raar" liefkoosnaampje; "ons zonnetje " noemden zij mij altijd. Hebben jullie ook liefkoosnaampjes van je ouders gekregen?
Mary= Pumpkinpie (pompoentaartje)
Laura= Halfpint (halfmaatje......... )of Flutterbudget (spring in 't veld)
Carrie=Applepie (appeltaartje) of Buttercup (boterbloempje)
Grace= Blue eye (blauwoogje)
Vreemde liefkoosnaamjes eigenlijk hè?, als je er zo over nadenkt. Maar mijn ouders hadden voor mij ook zo'n "raar" liefkoosnaampje; "ons zonnetje " noemden zij mij altijd. Hebben jullie ook liefkoosnaampjes van je ouders gekregen?
-
Jane
- Berichten: 882
- Lid geworden op: 29-08-2011 02:00
Als jongste van tien kinderen werd ik altijd "zussie" genoemd .
Mijn oudste zoon was altijd Puk (weet niet hoe dat is gekomen).
M'n dochter Goudhaantje (haar haar was koper/goudkleurig.
Ons nakomertje Krullebol, vond hij vreselijk, maar tot nu toe heeft hij nog
een dikke krullenbos, nu heeft zijn zoontje net zulk haar, maar o wee als we die krullebol noemen.......
.Mijn oudste zoon was altijd Puk (weet niet hoe dat is gekomen).
M'n dochter Goudhaantje (haar haar was koper/goudkleurig.
Ons nakomertje Krullebol, vond hij vreselijk, maar tot nu toe heeft hij nog
een dikke krullenbos, nu heeft zijn zoontje net zulk haar, maar o wee als we die krullebol noemen.......
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 5: Na de storm.
Dit hoofstuk begint op de morgen na de storm die 3 dagen heeft geduurd.
Het is stil en anders. Laura probeert uit te vinden waarom het zo vreemd aanvoelt en dan ontdekt ze dat de storm over is.
Wat een verademing om niet langer het gieren van de wind en de sneeuw tegen de wanden te horen. Opgewonden roept ze dat de sneeuwstorm over is en springt uit bed. Ze merkt dat het vreselijk koud is en dat de warmte van de kachel niet voldoende is om het huis te warmen en dat het water in de emmer bevroren is.
Pa heeft inmiddels al de schade gezien die de sneeuwstorm aan de claimhut heeft veroorzaakt en maakt zich nog steeds zorgen over de winter.
Hij voelt zich nog steeds ongemakkelijk, ondanks ma's opbeurende woorden: "Nu krijgen we nog een mooie nazomer".
Ma denkt dat pa zich onnodig zorgen maakt, maar pa voelt dat er iets niet in orde is.
Hij ziet buiten verdwaald vee bij de hooibergen staan en nadat hij zich een beetje bij de kachel heeft opgewarmd, gaat hij naar dat vee toe. Laura mag van ma mee, voor het geval dat zij moet helpen om het vee weg te jagen.
Laura doet snel de omslagdoek van ma om, die haar van hoofd tot voeten bedekt.
Als ze de hoek van de stal omkomt, ziet ze pa en het vee. Ze schrikt en blijft staan waar ze staat, want wat ze zag was zo raar: het vee stond in de zon en de schaduw bij de hooibergen- rode en bruine en gevlekte dieren en één mager zwart beest. ze stonden volkomen stil en alle koppen waren naar de grond gebogen. Alle harige halzen strekten zich van benige schouders omlaag naar monsterlijk gezwollen witte koppen.
Wat een vreemde scene. Ze zagen er helemaal neit uit als vee. Terwijl Laura zich afvraagt wat er is gebeurd, loopt pa naar de kudde en kijkt.
Ook dit geeft hem ongemakkelijk gevoel (evenals de bizamrattenhuizen).
Dan gaat hij naar iedere koe en veegt de bevroren sneeuw van hun koppen. Plotseling komen de koeien weer tot leven, loeien en hollen weg.
Laura gaat weer naar binnen, terwijl pa nog even de hooibergen nakijkt.
Als ze binnen is, probeert ze uit te leggen wat ze heeft gezien, maar ma en Mary geloven haar niet. "Dat kan niet", zie ma en Mary zei: "Dat is natuurlijk weer zo'n gekke gedachte van Laura. Ik vind het eng, zoals jij soms praat".
Laura is gefrustreerd en is niet in staat uit te leggen hoe zij zich werkelijk voelt.
Maar pa legt ietsje later uit dat het inderdaad de eigen adem van de koeien was, die bevroor.
Laura voelt zich geschokt- de dieren zouden in hun eigen adem zijn gestikt als pa ze niet had geholpen- maar pa verzekert haar dat de koeien nu weer in orde zijn en hun weg naar huis zullen vinden.
Dan laat pa een vogeltje zien dat hij in de hooiberg heeft gevonden.
( Het wordt in de boeken omschreven als een jonge grote alk.) Dit beestje was door de sneeuwstorm in de hooiberg gewaaid en kon nu niet wegvliegen, nu het geen water in de buurt had.
Door het volgeltje vergeet de familie voor even de vervelende dingen en zij verheugen zich over het beesthje ven verzorgen het goed.
Aan het eind van het hoofdstuk leren we wer iets van het karakter van de familie Ingalls. Er zijn konijnen buiten, dus pa zou een gemakkelijk maaltje kunnen bemachtigen, maar dat willen zij geen van allen, want de diertjes zochten alleen maar een schuilplaats tijdens de sneeuwstorm. Leven en laten leven, dus. (Toen beseften ze nog niet hoe mager de maaltijden spoedig zouden worden.)
Dit hoofstuk begint op de morgen na de storm die 3 dagen heeft geduurd.
Het is stil en anders. Laura probeert uit te vinden waarom het zo vreemd aanvoelt en dan ontdekt ze dat de storm over is.
Wat een verademing om niet langer het gieren van de wind en de sneeuw tegen de wanden te horen. Opgewonden roept ze dat de sneeuwstorm over is en springt uit bed. Ze merkt dat het vreselijk koud is en dat de warmte van de kachel niet voldoende is om het huis te warmen en dat het water in de emmer bevroren is.
Pa heeft inmiddels al de schade gezien die de sneeuwstorm aan de claimhut heeft veroorzaakt en maakt zich nog steeds zorgen over de winter.
Hij voelt zich nog steeds ongemakkelijk, ondanks ma's opbeurende woorden: "Nu krijgen we nog een mooie nazomer".
Ma denkt dat pa zich onnodig zorgen maakt, maar pa voelt dat er iets niet in orde is.
Hij ziet buiten verdwaald vee bij de hooibergen staan en nadat hij zich een beetje bij de kachel heeft opgewarmd, gaat hij naar dat vee toe. Laura mag van ma mee, voor het geval dat zij moet helpen om het vee weg te jagen.
Laura doet snel de omslagdoek van ma om, die haar van hoofd tot voeten bedekt.
Als ze de hoek van de stal omkomt, ziet ze pa en het vee. Ze schrikt en blijft staan waar ze staat, want wat ze zag was zo raar: het vee stond in de zon en de schaduw bij de hooibergen- rode en bruine en gevlekte dieren en één mager zwart beest. ze stonden volkomen stil en alle koppen waren naar de grond gebogen. Alle harige halzen strekten zich van benige schouders omlaag naar monsterlijk gezwollen witte koppen.
Wat een vreemde scene. Ze zagen er helemaal neit uit als vee. Terwijl Laura zich afvraagt wat er is gebeurd, loopt pa naar de kudde en kijkt.
Ook dit geeft hem ongemakkelijk gevoel (evenals de bizamrattenhuizen).
Dan gaat hij naar iedere koe en veegt de bevroren sneeuw van hun koppen. Plotseling komen de koeien weer tot leven, loeien en hollen weg.
Laura gaat weer naar binnen, terwijl pa nog even de hooibergen nakijkt.
Als ze binnen is, probeert ze uit te leggen wat ze heeft gezien, maar ma en Mary geloven haar niet. "Dat kan niet", zie ma en Mary zei: "Dat is natuurlijk weer zo'n gekke gedachte van Laura. Ik vind het eng, zoals jij soms praat".
Laura is gefrustreerd en is niet in staat uit te leggen hoe zij zich werkelijk voelt.
Maar pa legt ietsje later uit dat het inderdaad de eigen adem van de koeien was, die bevroor.
Laura voelt zich geschokt- de dieren zouden in hun eigen adem zijn gestikt als pa ze niet had geholpen- maar pa verzekert haar dat de koeien nu weer in orde zijn en hun weg naar huis zullen vinden.
Dan laat pa een vogeltje zien dat hij in de hooiberg heeft gevonden.
( Het wordt in de boeken omschreven als een jonge grote alk.) Dit beestje was door de sneeuwstorm in de hooiberg gewaaid en kon nu niet wegvliegen, nu het geen water in de buurt had.
Door het volgeltje vergeet de familie voor even de vervelende dingen en zij verheugen zich over het beesthje ven verzorgen het goed.
Aan het eind van het hoofdstuk leren we wer iets van het karakter van de familie Ingalls. Er zijn konijnen buiten, dus pa zou een gemakkelijk maaltje kunnen bemachtigen, maar dat willen zij geen van allen, want de diertjes zochten alleen maar een schuilplaats tijdens de sneeuwstorm. Leven en laten leven, dus. (Toen beseften ze nog niet hoe mager de maaltijden spoedig zouden worden.)