Halfpint schreef:Ik heb iets vreemds ontdekt: in de engelse boeken met de tekeningen van Helen Sewell is het verhaaltje van het partijtje bij de Ingalls iets langer.
De meisjes spelen in het water, Nellie heeft dan op een gegeven moment bloedzuigers aan haar benen en gaat gillen, waarop ma aan komt hollen.
Ze zegt tegen Nellie dat die paar bloedzuigers geen reden zijn om zo te huilen en nodigt de meisjes uit voor iets lekkers in het huis. Ze krijgen een beker koude romige melk en sneeuwballen (een soort oliebollen) (in het engels vanity cakes. De meisjes vinden de sneeuwballen heel lekker.
Tot zover is alles nog gelijk, maar in de engelse boeken wordt er dan verteld dat de meisjes dit nog nooit gegeten hadden en ze vragen aan ma wat het is. Ma zegt dan dat ze vanity cakes eten en dat het zo genoemd wordt omdat het net als vanity (pompeusheid), alleen maar opgeblazen deeg is, met niets stevigs erin.
Vreemd hè?
Weet je hoe dat komt?
Het Kleine Huis aan de rivier is een kinderboek en moest dus ook als kinderboek in het Nederlands vertaald worden. Het is al lang geleden vertaald, dus ook de tijd speelt hierin een rol.
Men dacht toen dat Nederlandse kinderen vast niet veel begrepen van de Amerikaanse taal en gewoontes. Vandaar dus ook dat Charles werd vertaald naar Karel en later weer niet omdat Charles toen wat "gewoner" werd voor nedrlandse kinderen. Zo kon het begrip vanity cakes ook niet goed vertaald worden. Ook in Amerika zijn vanity cakes een onbekend begrip. Als je het dan vertaals met sneeuwbal dan valt de hele uitleg van Ma weg. Immers vanity cakes, pompeuze cakes, schijn bedriegt cakes enz dat kan je niet doen met het woord sneeuwballen.
De vanity cakes lijken idd op oliebollen, maar ook weer niet helemaal; in het Engels worden ze beschreven als
complete hollow, dus met helemaal niets erin, compleet hol.
Dus ivm het vertalen als kinderboek zijn dit soort stukjes weggelaten. Eigenlijk wel heel begrijpelijk, vooral voor die tijd.
.
