Lees mee en doen mee met deel 1: Het kleine huis in het grote bos.
Hoofdstuk 1 Het kleine huis in het grote bos.
In de grote, uitgestrekte bossen van Wisconsin in Noord-Amerika, om precies te zijn vlakbij het stadje Pepin aan het Pepinmeer, woonden in een klein grijs huis van boomstammen een vader, een moeder en drie dochtertjes.
Er waren geen wegen, bijna geen mensen; alleen maar bomen en wilde dieren.
De vader heette Charles ingalls ((35) en werd door de meisjes pa genoemd.
De moeder heette Caroline (bjina 32) en zij werd ma genoemd.
Het oudste dochtertje heette Mary (6), het middelste dochtertje heette Laura (4) en het jongste dochtertje heette Carrie (1).
In de grote bossen leefden wolven en beren en herten. Laura wist dat wolven kleine meisjes konden opeten, maar zolang zij veilig in het huisje was, wist zij dat ze niet bang hoefde te zijn, want pa´s geweer hing boven de voordeur en Jack, de buldog, hield de wacht.,
Het huis was een prettig huis. Boven was een grote zolder, waar de meisjes heerlijk konden spelen als de regen op het dak kletterde. Beneden was de kleine slaapkamer en de grote kamer. Om het hele huis liep een houten omheining, om de beren en herten op afstand te houden.
Op het erf stonden twee grote eiken waarin pa altijd het wild hing dat hij had geschoten, zodat de wolven niet bij het vlees konden komen.
Het was herfst 1871 en ma en pa troffen voorbereidingen voor de winter die voor de deur stond. De dagen werden korter en de vorst kroop ´s nachts tegen de vensterruiten op. Al gauw zou de sneeuw komen, die het huisje onder de sneeuwbanken zou bedelven en het meer en de beken zouden bevriezen.
Tijdens die felle kou kon pa er niet op rekenen dat hij nog ergens wild zou kunnen schieten, dus er moest zo veeel mogelijk voedsel in het kleine huis opgeslagen worden.
Pa had herten geschoten en nadat hij ze gevild had, zoutte hij de huiden en spande ze, om er later zacht leer van te maken. Daarna sneed hij het vlees in stukken en strooide er zout over.
Nadat het hertevlees een paar dagen in het zout had gestaan, maakte pa in ieder stuk vlees een gat en haalde daar een touw door, waarna pa het vlees aan een spijker in een holle boomstam hing. Toen de hele boomstam vol hing met stukken vlees dekte pa de openingen af en zei tegen Laura: " Loop eens gauw naar het hakblok en haal me wat verse notenspaanders- nieuwe, schone, witte spaanders." Volgens pa kreeg je van notenspaanders het lekkerste vlees dat altijd en overal goed bleef.
Laura haalde de notenspaanders, terwijl pa achter het deurtje in de holle boomstam een vuurtje maakte van stukjes schors en mos. Hij legde voorzichtig een paar spaanders op het vuurtje en in plaats van te verbranden, gingen de verse spaanders smeulen en vulden de holle boomstam met dikke verstikkende rook.
Dagenlang verzorgden ma en Laura het vuur, totdat pa eindelijk zei dat het vlees lang genoeg gerookt was. Ze lieten het vuur uitgaan en pa haalde alle stukken vlees uit de holle stam, waarna ma ze netjes in papier pakte en ze naar zolder bracht, waar ze veilig en droog konden hangen.
Op een morgen vertrok pa heel vroeg naar het meer en kwam die avond thuis met een wagen vol vis, die hij met een net had gevangen. Wat smulden ze die avond van de verse vis en wat ze niet direct opaten werd door ma in vaten ingezouten voor de winter.
Pa had een varken, die de hele zomer vrij in het grote bos had rondgelopen en eikels, noten en wortelen had gegeten. Nu ging pa dit varken vangen, want het zou geslacht worden zodra het zo koud was dat het spek bevroren zou blijven. Pa sloot het op in een kleine houten omheining, maar op een keer werd Laura midden in de nacht wakker en hoorde het varken gillen. Pa sprong uit bed, griste zijn geweer van de wand en holde naar buiten. Hij schoot, maar omdat het zo donker was en omdat pa zo gehaast was, miste hij. Het was een beer die het varken had willen grijpen.
Jammer dat pa de beer niet te pakken had gekregen, want berenvlees was lekker, maar het spek was in ieder geval gered!
In de moestuin was de afgelopen zomer alles goed gegroeid en nu moest alles geoogst worden. De aardappels en de wortelen, de bieten en de rapen, de kolen en de uien, de pompoenen en de kalebassen; alles werd op zolder opgeborgen.
En op een dag kwam oom Hendrik (de broer van ma, getrouwd met een zus van pa) pa helpen met de slacht. Na het slachten werd het varken in heet water gewassen, daarna schoon gekrabd, leeg gehaald en opgehangen om af te koelen. Zodra het koud was, werd het omlaag gehaald en in stukken gesneden.
Er waren hammen en schouders, zijstukken en karbonaden en buikspek en ook de kop om hoofdkaas van te maken, en er was een grote pan met kleine stukken om worst van te maken.
Al het vlees werd met zout bestrooid en daarna in de holle boomstam gerookt, net als het hertenvlees.
Pa blies de blaas op, deed er een touwtje om en gaf hem aan Mary en Laura om er mee te ballen.
Dat was leuk, maar nog leuker was de staart. Die mochten ze roosteren boven het gloeiende vuur van het fornuis. Ma strooide er zout over en eindelijk was de staart overal prachtig bruin. Nog voordat de staart koud genoeg was, begonnen Mary en Laura eraan te eten en ze brandden hun tongen, maar oh, wat was het heerlijk.
Oom Hendik ging weer naar huis, pa ging aan het werk in het bos, maar voor ma, Mary en Laura was de slacht nu pas begonnen. Er was voor ma een heleboel te doen en Laura en Mary hielpen haar daarbij. Twee dagen lang smolt ma de reuzel uit in grote ijzeren pannen op het fornuis. Laura en Mary droegen hout aan en letten op het vuur. Van tijd tot tijd zeefde ma de bruine kaantjes eruit. Die legde ze opzij om ze later te gebruiken bij het bakken van maiskoeken.
Daarna werd de varkenskop schoongemaakt en gekookt tot het vlees van het been losliet. Ma hakte dit vlees fijn, kruidde het, roerde er kooknat doorheen en zette de pan weg om af te koelen. Wanneer het koud was, kon je er plakken van snijden, en dat was hoofdkaas.
De kleine stukken vlees hakte ma fijn, kruidde het met zout en peper en salie, kneedde alles goed en maakte er ballen van. De ballen werden buiten in de schuur gelegd, waar ze zouden bevriezen en de hele winter goed blijven. Dat was de worst.
Nu hadden ze dus hoofdkaas, grote potten met reuzel, het vat met blank gezouten varkensvlees in de schuur en op zolder hingen de gerookte achterhammen en schouderhammen.
Het kleine huis puilde bijna uit van het goede eten, dat voor de lange winter opgeslagen was. De voorradkamer en de schuur en de kelder waren vol en de zolder ook.
Buiten was het koud; het vuur in het fornuis ging niet meer uit en Laura en Mary moesten nu binnen spelen. De zolder was een heerlijke plek om te spelen, waar de grote, ronde, kleurige pompoenen hun tafel en stoelen waren.
Vaak huilde buiten de wind, maar op zolder speelden Laura en Mary huishoudentje en het was knus en genoeglijk.
Mary had een lappenpop die Netty heette. Laura had alleen maar een maiskolf in een zakdoek gewikkeld, maar het was een goede pop en ze heette Suzanne. Suzanne kon er toch ook niets aan doen dat ze maar een maiskolf was?
Na het avondeten braken altijd de gezellige uurtjes aan. Pa haalde de vallen uit de schuur en ging ze bij het vuur invetten. Hij wreef ze glimmend en vette de scharnieten met een veer, gedoopt in berevet. Onder het invetten van de vallen vertelde pa grapjes en verhalen.
Daarna legde hij zijn vallen weg en haalde zijn viool uit zijn kist en begon te spelen. Dat was het prettigst van alles.
Toen ik trouwde hadden we de 1e 10 jaar ook nog alleen een gaskachel, daarna kregen we centrale verwarming.....en echt ik miste in de winter toen echt wel eens die mooie bevroren bloemenramen waar je zo heerlijk een gaatje in kon maken met je adem.