Dagen achtereen scheen de zon en het was warm. Er zaten 's morgens geen ijsbloemen meer op de ramen en de sneeuwhopen werden steeds lager en kleiner tot het hele erf weer sneeuwvrij was. Laura wilde graag buiten spelen en ma had beloofd dat ze dat de volgende dag zou mogen, maar die nacht was het weer heel koud en was de andere dag de grond weer met zachte dikke sneeuw bedekt. Pa zei dat het suikersneeuw was.
Toen Laura pa vroeg waarom het suikersneeuw heette, zei pa dat hij geen tijd had om het uit te leggen, want hij moest naar vlug naar grootvader, die ver weg in het grote bos woonde.
Pa kwam die avond laat thuis. Onder zijn ene arm droeg hij een groot pak, en aan zijn andere arm hing een grote, afgedekte, houten emmer. Hij gaf de beide dingen aan ma en toen ma het grote pak had open gemaakt, kwamen er twee harde grote ronde bruine stukken ahornsuiker uit en de emmer was vol donkerbruine stroop. Uit zijn zak haalde pa voor Laura en Mary ieder een pakje en daarin zat ook een hard bruin stuk ahornsuiker. Ze mochten er even van proeven en de meisjes vonden het nog lekkerder dan hun suikergoed van kerstmis.
Het eten stond klaar, dus legden Laura en Mary de stukjes naast hun borden en ze aten de stroop op hun brood.
Na het eten ging pa voor het vuur zitten, nam de meisjes op zijn knieën en vertelde over de dag bij grootvader en de suikersneeuw.
"De hele winter heeft grootvader tapgootjes gemaakt, wel tientallen, en tien nieuwe houten emmers. Hij had ze allemaal klaar toen het warmer weer werd en het sap in de bomen in beweging kwam. Toen ging hij naar de ahornbossen en boorde een gat in elke ahornboom. Hij stopte een tapgootje in het gat en plaatste een emmer op de grond onder het gootje.
Wanner het in het voorjaar warm wordt stijgt de sap van de boom op uit de wortels en wanneer het ahornsap nu bij het gat in de boom komt, loopt het uit de boom en door het gootje in de emmer.
Elke dag gaat grootvader de bossen in om het sap te verzamelen. Met een groot vat op een slee gaat hij van boom tot boom en leegt de emmers in het vat. Daarna sleept hij het naar een grote ijzeren pot, die aan een ketting aan een dwarsstam tussen twee bomen hangt. Hij giet het sap in de ijzeren pot. Er brandt een flink vuur onder de pot om het sap aan de kook te houden.
Wanneer het sap precies genoeg ingedikt is, vult hij de emmers met stroop. Zodra het sap begint te korrelen, harkt grootvader het vuur onder de pot weg en lepelt hij de dikke stroop in de melkpannen dei klaar staan. In de pannen verandert de stroop in harde bruine stukken ahornsuiker. De mensen noemen het suikersneeuw omdat een pak sneeuw in deze tijd van het jaar betekent dat de mensen meer suiker kunnen maken. Dat poosje kou en die sneeuw houden het uitlopen van de bomen tegen en daardoor blijft het sap langer stromen. Zo kunnen de mensen genoeg suiker maken om gewoon iedere dag te gebruiken."
"Grootvader is zeker wel blij met de suikersneeuw?", vroeg Laura.
"Inderdaad", zei pa, "grootvader gaat maandag nog meer suiker maken en hij zei dat we allemaal moesten komen en er zal gedanst gaan worden, Caroline", zei hij tegen ma, die bezig was met verstelwerk.
Ze keek heel blij en zei dat ze haar moeselinen jurk zou aantrekken. Dit was een heel mooie jurk, die ma had laten naaien nog voordat ze met pa getrouwd was. De meisjes hadden hem ma nog nooit zien dragen en het feit dat ze hem nu zou aantrekken betekende dat het feest iets heel belangrijks was.
Laura en Mary waren opgewonden en wilden van alles van het feest weten, tot pa zei dat ze alles van het feest te weten zullen komen als ze het zien.
De kleverige vingers en suikermonden werden gewassen en daarna moesten de meisjes naar bed. Toen ze heerlijk in hun bed lagen hoorden ze pa bij de viool zingen.
