Laura Ingalls Wilder & Rose Wilder Lane 1937 - 1939
Geplaatst: 20-11-2011 21:06
Ik heb dit boek voor jullie weer deels vertaald (zo goed als mogelijk).
Hieronder volgt mijn boekbespreking.
Dit boekje is dun en op A4-formaat. Toch bevat het heel veel informatie.
Het boekje is in 1992 uitgegeven.
Het publiceren van brieven, manuscripten ed van Laura Ingalls Wilder en Rose Wilder Lane kan alleen met geschreven toestemming van Roger Lea Macbride.
Het boekje begint met een introductie.
Er wordt vermeld dat de Kleine Huis-boeken wereldwijd door vele mensen worden gelezen en dat ook de televisie-serie door veel mensen wordt bekeken. Elk jaar ontdekken weer nieuwe mensen de boeken en de televisieserie en het is zeer waarschijnlijk dat tot ver in de volgende eeuw de boeken herdrukt zullen worden.
Voor velen zijn de boeken en de televisieserie echter niet genoeg. Elk jaar bezoeken tienduizenden mensen de muesa. Overal word gevraagd hoe Laura er toe is gekomen om haar verhalen op te schrijven.
Een gedeeltelijk antwoord hierop wordt gegeven door Laura zelf, tijdens een speech in Detroit in oktober 1937
“.....Mary en ik luisterden naar Pa’s verhalen. Er was geen radio of televisie of film, dus als het werk klaar was, luisterden we naar de verhalen of muziek van de viool.
We hadden een fijne jeugd, maar het meeste hielden zus Mary en ik van Pa’s verhalen. Al Pa’s verhalen waren te goed om verloren te gaan, dus ben ik ze op gaan schrijven.
Tot mijn grote verrassing was het een enorm succes en kreeg ik allerlei brieven met vragen om meer verhalen. Ik bedacht me wat voor wonderlijke jeugd ik had gehad. Hoe ik de hele frontier had meegemaakt, van de grote bossen, naar de grote velden van de indianen, de frontier-steden, het bouwen van de spoorweg in wild, onbewoond land, homesteading en uiteindelijk de boeren die bezit namen van het land.
Ik realiseerde me dat ik het allemaal gezien en beleefd had. Toen wist ik dat mijn eigen leven een hele periode van de Amerikaanse geschiedenis besloeg.
Ik dacht er over om mijn jeugd te beschrijven in zeven delen. Een zevendelige serie voor kinderen over elk aspect van de amerikaanse frontier. Toen ik eigenlijk al was begonnen, hoorde ik dat het nog nooit gedaan was, een serie voor kinderen. Zoiets was alleen maar voor volwassenen. Ik twijfelde, misschien zat ik wel helemaal fout met mijn idee. Maar er bleven brieven komen met vragen hoe het verder ging, dus ik besloot om mijn verhaal te schrijven. Iemand moet dingen soms voor het eerst doen. Ik zou de eerste zijn die een zevendelig verhaal voor kinderen zou schrijven.....”
“... jullie hebben nog geen tijd gehad om het vierde deel, Aan de rivier, te lezen. Het vertelt het verhaal van Laura en haar familie in West-Minnesota, waar Ma dacht dat ze veilig waren in een bewoond gebied, waar niets hen kon gebeuren. Hoe verkeerd zat Ma. Er waren stormen en prairievuur enz. en uiteindelijk de sprinkhanenplaag.
Toch was het te bewoond voor Pa, dus gingen we door naar het Westen. Daar ontmoette Laura Almanzo. Laura en Almanzo leerde daar dat 0 graden goed weer was om te sleeen, maar dat 40 graden onder nul toch een beetje te koud was.
Elk verhaal in deze novel is waar, alle omstandigheden, elk moment is waar. Alles wat ik vertelt heb is waar, maar het is niet de volledige waarheid. Er zijn verhalen die ik zou willen vertellen, maar die niet geschikt zijn voor in een kinderboek, ook al kende ik ze als kind. Zoals bijvoorbeeld het verhaal van de Bender-familie (hier kom ik later op terug, Mieke), maar ook het verhaal van de kinderen die bevroren in de afschuwelijk sneeuwstorm bij Plum Creek.
Zus Mary en ik kenden deze verhalen, maar werden beschermd voor de volledige afschuw. De spirit van de frontier was er een van humor en opgewektheid, no matter what happened.
Mijn ouders bezaten deze spirit op hoog niveau. Dit blijkt door mijn hele verhaal van zeven delen. Of het nou problemen waren met de indianen, of verschrikkelijke stormen of een sprinkhanenplaag, als het gepasseerd was, weigerden ze er in te blijven hangen, maar ze keken vooruit naar betere tijden....”
De rest van Laura’s papieren is in het bezit van de Hoover Presidential library in Iowa. De papieren van Laura horen bij de papieren van haar dochter Rose. De papieren van de Wilders zijn alles bij elkaar een stapel van bijna 1 meter hoog. Het bevat correspondentie, aantekeningen, bronnenonderzoek en manuscripten. Alleen de boekmanusripten van De vier prairiejaren zijn in Laura’s handschrift. De rest is getypt.
In deze papieren kunnen leraren en studenten informatie vinden over Laura en het schrijven van haar boeken. Maar ze vinden er ook in hoe Laura soms moeite had met het goed vertellen van haar verhaal. En hoe ze tijdens dit moeilijke proces soms werd geholpen door haar dochter en soms ook boos op Rose was.
In feite zijn de kleine huis-boeken een samenwerking tussen moeder en dochter. Waarbij Laura de herinneringen had en de eerste verhalen schreef en Rose alles aanpaste en verbeterde tot de huidige vorm. Het moet gezegd worden dat het niet altijd een goede samenwerking was. Laura verweet Rose vaak dat ze de verhalen “door de typemachine haalde”. Haar brieven naar Rose showen vaak haar gebrek aan zelfvertrouwen en haar angst dat de verhalen niet langer van haar waren. Maar Rose antwoordde dan snel dat zij slechts de aanpassingen deed en dat het verhaal altijd het creatieve werk van Laura Ingalls Wilder was.
Dit boek wordt uitgegeven door de Hoover Library om studenten te helpen Laura beter te begrijpen. Het bevat informatie van Laura en Rose tijdens de perioden dat zij werkten aan Het Kleine Huis aan de Rivier en Het Kleine huis aan het Zilvermeer.
Hieronder volgt mijn boekbespreking.
Dit boekje is dun en op A4-formaat. Toch bevat het heel veel informatie.
Het boekje is in 1992 uitgegeven.
Het publiceren van brieven, manuscripten ed van Laura Ingalls Wilder en Rose Wilder Lane kan alleen met geschreven toestemming van Roger Lea Macbride.
Het boekje begint met een introductie.
Er wordt vermeld dat de Kleine Huis-boeken wereldwijd door vele mensen worden gelezen en dat ook de televisie-serie door veel mensen wordt bekeken. Elk jaar ontdekken weer nieuwe mensen de boeken en de televisieserie en het is zeer waarschijnlijk dat tot ver in de volgende eeuw de boeken herdrukt zullen worden.
Voor velen zijn de boeken en de televisieserie echter niet genoeg. Elk jaar bezoeken tienduizenden mensen de muesa. Overal word gevraagd hoe Laura er toe is gekomen om haar verhalen op te schrijven.
Een gedeeltelijk antwoord hierop wordt gegeven door Laura zelf, tijdens een speech in Detroit in oktober 1937
“.....Mary en ik luisterden naar Pa’s verhalen. Er was geen radio of televisie of film, dus als het werk klaar was, luisterden we naar de verhalen of muziek van de viool.
We hadden een fijne jeugd, maar het meeste hielden zus Mary en ik van Pa’s verhalen. Al Pa’s verhalen waren te goed om verloren te gaan, dus ben ik ze op gaan schrijven.
Tot mijn grote verrassing was het een enorm succes en kreeg ik allerlei brieven met vragen om meer verhalen. Ik bedacht me wat voor wonderlijke jeugd ik had gehad. Hoe ik de hele frontier had meegemaakt, van de grote bossen, naar de grote velden van de indianen, de frontier-steden, het bouwen van de spoorweg in wild, onbewoond land, homesteading en uiteindelijk de boeren die bezit namen van het land.
Ik realiseerde me dat ik het allemaal gezien en beleefd had. Toen wist ik dat mijn eigen leven een hele periode van de Amerikaanse geschiedenis besloeg.
Ik dacht er over om mijn jeugd te beschrijven in zeven delen. Een zevendelige serie voor kinderen over elk aspect van de amerikaanse frontier. Toen ik eigenlijk al was begonnen, hoorde ik dat het nog nooit gedaan was, een serie voor kinderen. Zoiets was alleen maar voor volwassenen. Ik twijfelde, misschien zat ik wel helemaal fout met mijn idee. Maar er bleven brieven komen met vragen hoe het verder ging, dus ik besloot om mijn verhaal te schrijven. Iemand moet dingen soms voor het eerst doen. Ik zou de eerste zijn die een zevendelig verhaal voor kinderen zou schrijven.....”
“... jullie hebben nog geen tijd gehad om het vierde deel, Aan de rivier, te lezen. Het vertelt het verhaal van Laura en haar familie in West-Minnesota, waar Ma dacht dat ze veilig waren in een bewoond gebied, waar niets hen kon gebeuren. Hoe verkeerd zat Ma. Er waren stormen en prairievuur enz. en uiteindelijk de sprinkhanenplaag.
Toch was het te bewoond voor Pa, dus gingen we door naar het Westen. Daar ontmoette Laura Almanzo. Laura en Almanzo leerde daar dat 0 graden goed weer was om te sleeen, maar dat 40 graden onder nul toch een beetje te koud was.
Elk verhaal in deze novel is waar, alle omstandigheden, elk moment is waar. Alles wat ik vertelt heb is waar, maar het is niet de volledige waarheid. Er zijn verhalen die ik zou willen vertellen, maar die niet geschikt zijn voor in een kinderboek, ook al kende ik ze als kind. Zoals bijvoorbeeld het verhaal van de Bender-familie (hier kom ik later op terug, Mieke), maar ook het verhaal van de kinderen die bevroren in de afschuwelijk sneeuwstorm bij Plum Creek.
Zus Mary en ik kenden deze verhalen, maar werden beschermd voor de volledige afschuw. De spirit van de frontier was er een van humor en opgewektheid, no matter what happened.
Mijn ouders bezaten deze spirit op hoog niveau. Dit blijkt door mijn hele verhaal van zeven delen. Of het nou problemen waren met de indianen, of verschrikkelijke stormen of een sprinkhanenplaag, als het gepasseerd was, weigerden ze er in te blijven hangen, maar ze keken vooruit naar betere tijden....”
De rest van Laura’s papieren is in het bezit van de Hoover Presidential library in Iowa. De papieren van Laura horen bij de papieren van haar dochter Rose. De papieren van de Wilders zijn alles bij elkaar een stapel van bijna 1 meter hoog. Het bevat correspondentie, aantekeningen, bronnenonderzoek en manuscripten. Alleen de boekmanusripten van De vier prairiejaren zijn in Laura’s handschrift. De rest is getypt.
In deze papieren kunnen leraren en studenten informatie vinden over Laura en het schrijven van haar boeken. Maar ze vinden er ook in hoe Laura soms moeite had met het goed vertellen van haar verhaal. En hoe ze tijdens dit moeilijke proces soms werd geholpen door haar dochter en soms ook boos op Rose was.
In feite zijn de kleine huis-boeken een samenwerking tussen moeder en dochter. Waarbij Laura de herinneringen had en de eerste verhalen schreef en Rose alles aanpaste en verbeterde tot de huidige vorm. Het moet gezegd worden dat het niet altijd een goede samenwerking was. Laura verweet Rose vaak dat ze de verhalen “door de typemachine haalde”. Haar brieven naar Rose showen vaak haar gebrek aan zelfvertrouwen en haar angst dat de verhalen niet langer van haar waren. Maar Rose antwoordde dan snel dat zij slechts de aanpassingen deed en dat het verhaal altijd het creatieve werk van Laura Ingalls Wilder was.
Dit boek wordt uitgegeven door de Hoover Library om studenten te helpen Laura beter te begrijpen. Het bevat informatie van Laura en Rose tijdens de perioden dat zij werkten aan Het Kleine Huis aan de Rivier en Het Kleine huis aan het Zilvermeer.