Geplaatst door een gast:
Hallo,
Ik weet niet precies waar ik mijn verhaaltje onder moet plaatsen, dus daarom maar even een nieuw topic gestart. Denkt iemand dat een andere plaats beter is, dan is deze persoon altijd vrij om mijn verhaaltje te verplaatsen.
Ik heb recent een aantal nieuwe boeken van/ over Laura Ingalls Wilder gekocht. Ik heb ze via Bol.com, waar ik vond dat ze nog heel wat onbekende titels hadden.
Ik heb de boeken inmiddels uit gelezen. Het was heerlijk om weer eens in de Laura-boeken te duiken. Dat was al lang geleden.
Welke ik heb gekocht zijn:
1) A Little house traveler
2) Writings to tyoung women on Laura Ingalls Wilder
As told by her family, friends & neighbors
Over boek 1) A little house traveler:
Op zich een reuze interessant boek omdat het eigenlijk nog "geschreven" is door Laura zelf. Het is een bundel van de boeken "on the way home", "west from home" en een nieuw deel wat gaat over de reis van Almanzo en Laura terug naar De Smet in 1931.
De eerste twee delen had ik eigenlijk al, maar het nieuwe deel was echt wel interessant. Het was zo "laura", zoals ze beschrijft hoe de gewassen staan, hoe het weer is, hoe de mensen zijn en een heel klein beetje over Carrie en Grace die ze ontmoet. Ze houdt in dit dagboek ook de kosten bij.
Ik denk dat dit boek vooral interessant is als je de andere twee delen nog niet hebt.
Het is natuurlijk wel helemaal in het Engels, maar het is goed te lezen en het zijn steeds korte stukjes.
oek 2) Writings to Young Women on Laura Ingalls Wilder
As told by her family, friends & neighbors
Dit boek sprak me aan vanwege de titel. Dit is deel 3. Deel 1 is: Writings to Young Women on Laura Ingalls Wilder; On wisdom and virtues. Deel 2 is: Writings to Young Women on Laura Ingalls Wilder; on life as a pioneer woman.
Ik was vooral benieuwd naar dat van de familie en vrienden.
Het was zeeeer interessant om te lezen!
Er stonden gewoon echt verhalen/interviews in met mensen die echt met Laura hebben gesproken, haar echte vrienden uit Mansfield, maar ook mensen die Rose heel goed hadden gekend. Er stond ook ECHT nieuwe informatie in!
Wisten jullie bijvoorbeeld dat Laura, nadat Almanzo was overleden, heel veel hulp en bezoek heeft gehad van twee grotere buurjongens, Sheldon en Roscoe? Deze jongens beschrijven dus ook hun visie op de oude Laura.
En dat Rose ook voor twee puberknullen heeft gezorgd terwijl ze in het witte huis op de heuvel woonde en haar ouders in het stenen huis? Ook deze jongens geven hun visie op Rose.
Het boek eindigt met een hoofdstuk op hoe de relatie tussen Laura en Rose was. Of dat nu een goede moeder-dochterrelatie was of niet. Zelf vindt ik dat een zeer goede, interessante vraag en er stonden een paar goede punten in het boek die de wel/ niet belichtten.
Als allerlaatste staan er dan in het boek : "onopgeloste problemen" Zo wordt besproken dat Laura op het eind van haar leven tegen iemand heeft gezegd dat ze in een grot zou hebben moeten overleven in een winter. Welke grot zou dat zijn en klopt dat verhaal?
Of: waar is Mary's originele orgel gebleven en waar zijn al Almanzo's werkspullen gebleven. Almanzo schijnt op het eind van zijn leven nogal veel dingen uit hout te hebben gemaakt en daar een enorm rek vol met werktuigen voor gehad te hebben. Na zijn dood heeft Laura er voor gezrogd dat dat rek onaangeroerd bleef, maar tegen de tijd dat het huis gepreserveerd werd, bleken al die werktuigen te zijn verdwenen.
En de vraag of Laura rijk was komt aan de orde.
Ik vond het echt reuze interessant en ben eigenlijk ook van plan om in ieder geval deel 1 en misschien ook wel deel 2 te bestellen.
Ik hoop dat jullie iets aan mijn beschrijvingen hebben.
boeken over laura in het engels
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
-
Gast
Zeer vrij en snel vertaald uit het boek:
“Laura en Rose
Hoewel Rose meer de echte schrijver van de familie was, die heel veel artikelen, essays en korte verhalen op haar naam had staan, werd Laura in de latere jaren beroemder dan haar dochter. Op het eind van de jaren ’40 werd Rose meer bekend als “de dochter van Laura Ingalls Wilder”, dan als de gevierde novelist voor zichzelf. Rose raakte meer betrokken bij de politiek en didaktiek toen ze haar tijd stopte in de promotie van liberalisme. Terwijl Rose meer phylosofie schreef, schreef Laura meer een persoonlijke historisch verhaal over het leven van haar memorable familie. Haar dochters philosofische boeken, ongeacht hoe diep gemeend, konden hiermee niet wedijveren. Rose raakte steeds meer in de literaire vergetelheid.
Dit moet een moeilijke situatie zijn geweest voor allebei de vrouwen.En het hielp niet dat Rose mensen uit Mansfield had gebruikt als personen in een van haar boeken en ze daar niet te rooskleurig uit kwamen. Terwijl Rose in deze tijd in Mansfield woonde. De mensen uit Mansfield vonden Rose erg openhartig, met een sterke mening en scherp/ agressief. Terwijl vrouwen meer geacht werden te zijn zoals Laura: verfijnd, plezierig en zacht-sprekend.
Mevrouw Wilder (laura) deed het beste wat ze kon met deze moeilijke situatie. Ze zei altijd vlug dat haar dochter de echte schrijver van de familie was. Terecht gaf Laura ook aan dat Rose veel gedaan had in de verwerking van haar boeken en dat laura de schrijverstalenten van haar dochter ook echt nodig had gehad.
De waarheid is: Het beste werk van Rose dat ze ooit heeft gedaan, is het werk dat ze heeft gedaan voor haar moeder.
Erg gebeurde iets magisch toen rose en Laura een team werden. Watar begon als een paar simpel verhaal over lang geleden, eindigde als een complex stuk geschiedenis over Amerikaans familieleven.
Niet alle eer is voor Rose, Rose en Laura werken echt samen.
Rose was een sleutel in de ontwikkeling van de serie, maar ze was deel van de vergelijking. Het is belangrijk dat zowel moeder als dochter hun eer krijgen voor de tijdloze verhalen van Laura.”
“Laura en Rose
Hoewel Rose meer de echte schrijver van de familie was, die heel veel artikelen, essays en korte verhalen op haar naam had staan, werd Laura in de latere jaren beroemder dan haar dochter. Op het eind van de jaren ’40 werd Rose meer bekend als “de dochter van Laura Ingalls Wilder”, dan als de gevierde novelist voor zichzelf. Rose raakte meer betrokken bij de politiek en didaktiek toen ze haar tijd stopte in de promotie van liberalisme. Terwijl Rose meer phylosofie schreef, schreef Laura meer een persoonlijke historisch verhaal over het leven van haar memorable familie. Haar dochters philosofische boeken, ongeacht hoe diep gemeend, konden hiermee niet wedijveren. Rose raakte steeds meer in de literaire vergetelheid.
Dit moet een moeilijke situatie zijn geweest voor allebei de vrouwen.En het hielp niet dat Rose mensen uit Mansfield had gebruikt als personen in een van haar boeken en ze daar niet te rooskleurig uit kwamen. Terwijl Rose in deze tijd in Mansfield woonde. De mensen uit Mansfield vonden Rose erg openhartig, met een sterke mening en scherp/ agressief. Terwijl vrouwen meer geacht werden te zijn zoals Laura: verfijnd, plezierig en zacht-sprekend.
Mevrouw Wilder (laura) deed het beste wat ze kon met deze moeilijke situatie. Ze zei altijd vlug dat haar dochter de echte schrijver van de familie was. Terecht gaf Laura ook aan dat Rose veel gedaan had in de verwerking van haar boeken en dat laura de schrijverstalenten van haar dochter ook echt nodig had gehad.
De waarheid is: Het beste werk van Rose dat ze ooit heeft gedaan, is het werk dat ze heeft gedaan voor haar moeder.
Erg gebeurde iets magisch toen rose en Laura een team werden. Watar begon als een paar simpel verhaal over lang geleden, eindigde als een complex stuk geschiedenis over Amerikaans familieleven.
Niet alle eer is voor Rose, Rose en Laura werken echt samen.
Rose was een sleutel in de ontwikkeling van de serie, maar ze was deel van de vergelijking. Het is belangrijk dat zowel moeder als dochter hun eer krijgen voor de tijdloze verhalen van Laura.”
-
Gast
Later in het boek gaat het over de mysteries:
Mysterie nummer 5: Hoe was de relatie tussen Laura en Rose?
Deze relatie is in dit boek eerder genoemd, maar verdient nog enige uitleg om het wat magere plaatje aan te vullen dat wordt geschetst door Dr. William Holtz in zijn biografie over Rose “Geest in het kleine huis”. Dr Holtz toont aan dat uit de dagboeken van Rose blijkt dat Rose veel van haar moeder hield, maar op sommige momenten ook bijna haar moeder haatte.
De vraag is; wat moeten we er van maken?
Is er een kant van mevrouw Wilder en het beeld dat we van haar hebben gekregen uit de serie dat verborgen moet blijven?
Nee. De meeste van de moeilijke jaren tussen moeder en dochter vonden plaatsen in de jaren ’30, toen Rose en Laura veel moesten samenwerken. Laura gebruikt veel van haar dochter’s expertise om haar kinderboeken op de rails te krijgen. Op het zelfde moment schreef Rose het boek ”let the hurricane roar” waar veel uit haar moeders leven in terug kwam. Dit boek moest de familieboerderij bekostigen, nadat Rose veel van haar geld en haar ouders geld had verloren in de beurscrash.
Aan de ander kant, Laura’s grote probleem met het op orde krijgen en organiseren van haar eigen materiaal, vroeg veel tijd van Rose. Rose moet zich wel gefrustreerd hebben gevoeld over de enorme berg tijd die ze voortdurend in Laura moest stoppen. Dit klinkt toch allemaal erg normaal en ingewikkeld. Vele relaties zouden flink zijn beschadigd bij zo’n onduidelijke mix van afhankelijkheid en onafhankelijkheid. Moeder en dochter waren het gelukkigst als ze op afstand met elkaar konden communiceren. De dingen werden duidelijk beter toen Rose verhuisde en de Wilders zo snel mogelijk weer in hun eigen witte boerderij konden gaan wonen. (in de voorgaande jaren had Rose het stenen huis voor hen laten bouwen, zodat zij van het door Almanzo en Laura zelf gebouwde huis gebruik kon maken als haar woon- en werkplaats).
Het is een bewijs van de sterke familieband dat moeder en dochter na 6 of 7 jaar van nauwe samenwerking nog steeds een goede relatie hebben.
Het is beter om aan te nemen dat het slechtste uit Rose’s dagboeken voortkomt uit de slechte dertiger jaren, waarin Rose regelmatig last had van ernstige depressies. Deze periodes vermoeiden haar, verdonkerden haar denken en doen en lieten haar dagenlang werkenloos. Rose kwam door deze periodes heen door rust en veiligheid te vinden in haar vroege dagen.
Als het fortuin van moeder en dochter verbeterde, verbeterde ook hun relatie.
Ik zal proberen meer te vertalen, met name de meningen van de andere mensen.
Alleen, heb ik het heel druk met werk en gezin, dus wordt dat pas volgende week.
Het boek is geschreven door Stephen W. Hines. Hij heeft dus alles verzameld en er commentaren bij geschreven.
Ik ken geen andere verhalen over de moeder/dochtrerelatie, maar ik ben zeer benieuwd naar jullie verhalen, want mij lijkt Rose nooit het makkelijkste kind, dus het kan natuurlijk ook heel anders zijn dan in mijn boekje staat geschreven.
Roge Lee MAcbride lijkt inderdaad ook wel een pleegzoon van Rose, maar wat ik altijd heb begrepen is dat hij toch meer door andere "ouders" is opgevoed en gewoon heel vaak bij Rose kwam. De pleegjongens uit mijn boek waren John en Alvie Turner, die echt enkele jaren bij Rose in het huis in Mansfield hebben gewoond. Zij betaalde hun scholing en stuurde ze na hun highschool zelfs naar Europa op reis.
Wat vervelend Halfpint, dat met je moeder .Hopelijk is ze er snel weer bovenop.
Mysterie nummer 5: Hoe was de relatie tussen Laura en Rose?
Deze relatie is in dit boek eerder genoemd, maar verdient nog enige uitleg om het wat magere plaatje aan te vullen dat wordt geschetst door Dr. William Holtz in zijn biografie over Rose “Geest in het kleine huis”. Dr Holtz toont aan dat uit de dagboeken van Rose blijkt dat Rose veel van haar moeder hield, maar op sommige momenten ook bijna haar moeder haatte.
De vraag is; wat moeten we er van maken?
Is er een kant van mevrouw Wilder en het beeld dat we van haar hebben gekregen uit de serie dat verborgen moet blijven?
Nee. De meeste van de moeilijke jaren tussen moeder en dochter vonden plaatsen in de jaren ’30, toen Rose en Laura veel moesten samenwerken. Laura gebruikt veel van haar dochter’s expertise om haar kinderboeken op de rails te krijgen. Op het zelfde moment schreef Rose het boek ”let the hurricane roar” waar veel uit haar moeders leven in terug kwam. Dit boek moest de familieboerderij bekostigen, nadat Rose veel van haar geld en haar ouders geld had verloren in de beurscrash.
Aan de ander kant, Laura’s grote probleem met het op orde krijgen en organiseren van haar eigen materiaal, vroeg veel tijd van Rose. Rose moet zich wel gefrustreerd hebben gevoeld over de enorme berg tijd die ze voortdurend in Laura moest stoppen. Dit klinkt toch allemaal erg normaal en ingewikkeld. Vele relaties zouden flink zijn beschadigd bij zo’n onduidelijke mix van afhankelijkheid en onafhankelijkheid. Moeder en dochter waren het gelukkigst als ze op afstand met elkaar konden communiceren. De dingen werden duidelijk beter toen Rose verhuisde en de Wilders zo snel mogelijk weer in hun eigen witte boerderij konden gaan wonen. (in de voorgaande jaren had Rose het stenen huis voor hen laten bouwen, zodat zij van het door Almanzo en Laura zelf gebouwde huis gebruik kon maken als haar woon- en werkplaats).
Het is een bewijs van de sterke familieband dat moeder en dochter na 6 of 7 jaar van nauwe samenwerking nog steeds een goede relatie hebben.
Het is beter om aan te nemen dat het slechtste uit Rose’s dagboeken voortkomt uit de slechte dertiger jaren, waarin Rose regelmatig last had van ernstige depressies. Deze periodes vermoeiden haar, verdonkerden haar denken en doen en lieten haar dagenlang werkenloos. Rose kwam door deze periodes heen door rust en veiligheid te vinden in haar vroege dagen.
Als het fortuin van moeder en dochter verbeterde, verbeterde ook hun relatie.
Ik zal proberen meer te vertalen, met name de meningen van de andere mensen.
Alleen, heb ik het heel druk met werk en gezin, dus wordt dat pas volgende week.
Het boek is geschreven door Stephen W. Hines. Hij heeft dus alles verzameld en er commentaren bij geschreven.
Ik ken geen andere verhalen over de moeder/dochtrerelatie, maar ik ben zeer benieuwd naar jullie verhalen, want mij lijkt Rose nooit het makkelijkste kind, dus het kan natuurlijk ook heel anders zijn dan in mijn boekje staat geschreven.
Roge Lee MAcbride lijkt inderdaad ook wel een pleegzoon van Rose, maar wat ik altijd heb begrepen is dat hij toch meer door andere "ouders" is opgevoed en gewoon heel vaak bij Rose kwam. De pleegjongens uit mijn boek waren John en Alvie Turner, die echt enkele jaren bij Rose in het huis in Mansfield hebben gewoond. Zij betaalde hun scholing en stuurde ze na hun highschool zelfs naar Europa op reis.
Wat vervelend Halfpint, dat met je moeder .Hopelijk is ze er snel weer bovenop.
-
Gast
Hier dan het eerste deel van mijn vertaling.
Ik heb besloten dat ik de rest wil mailen of sturen naar geinteresseerden.
Het is een eigen, vrije vertaling, dus zeker niet altijd perfect of in goed zinnen.
Veel leesplezier!
Laat even weten als je de rest ook wilt.
Vrienden en reisgenoten
De persoonlijke herrinneringen van Neta Seal
Neta Seal is eigenlijk het echte bewijs dat “je maakt ze echt niet zoals je het zou willen”. Samen met haar hechte partner Silas bouwt ze een garage op in Mansfield, Missouri, wordt eigenaar van grond, welke ze blijft behouden na de dood van Silas, en wast tijdelijk voor anderen.
Maar Mrs. Seal had het nooit te druk om samen te zijn met mensen, en op de leeftijd van 89 en na een serieuze operatie, is ze nog steeds een mensen-mens. Een van de mensen met wie ze in contact kwam was Mrs. A.J. Wilder- Laura Ingalls Wilder.
Mrs Seal ontmoette Laura voor het eerste in de late dertiger jaren, en hun vriendschap groeide stevig en sterk door de laatste 20 jaar van Laura’s leven. Gelukkig voor ons heeft Neta Seal een heel goed geheugen en ze deelde haar herinneringen aan Mr. en Mrs. Wilder al met honderden andere mensen.
“ Hoe we de Wilders ontmoetten is een lang verhaal. We kwamen uit Detroit en kochten een tankstation, of een service-station werd het destijds genoemd. Want we deden allerlei diensten.
Op een morgen kwam Almanzo en mijn man controleerde zijn banden, poetste zijn windscherm en ramen en zei, met een lach,;”Mr. Wilder, wat wil u hebben?”
“ Seal, je weet helemaal niet of ik wel iets van je gas gaan kopen” zei meneer Wilder ;”maar je geeft me al deze gratis dingen en vraagt me dan pas wat ik wil.”
“Wel, meneer Wilder, je windscherm moest worden schoongemaakt en je moet de juiste bandenspanning hebben als je wilt gaan rijden’; antwoordde mijn man. En dat maakte de mannen tot vrienden.
Hierna kwam Mr. Wilder erg vaak langs. Hij kwam naar ons servicestation en liet Mrs. Wilder in de stad – Hij noemde haar Bessie en zij noemde hem Manly- om naar de winkel, bank of iets anders te gaan. Het servicestation was het soort plaats waar mensen samen kwam om te praten. We verkochten gas en olie en dat soort dingen en mensen kwamen ook gewoon langs. Ik zou zeggen dat Mrs. Wilder het meeste uit wilde, ze had ook een goed gevoel voor humor.
Toen wij ze leerden kennen was Mr. Wilder kreupel en liep met een stok. Hij liep met mank en had een klompvoet. Zijn schoen had een echte dikke zool, maar ik weet niet welke voet het was. Ik denk dat het zijn rechtervoet was, maar ik weet het niet zeker.
Almanzo had geen paarden meer, hij had ze verkocht. Maar hij had wel nog enkele geiten. Ik weet niet precies hoeveel geiten hij had, misschien vier of vijf, misschien wel zes. Hij had geen grote kudde. Het waren melkgeiten en hij molk ze nog met de hand. Hij had een schuur en daarin een kleine standplaats waar ze op konden klimmen. Hij riep ze en dan klommen ze op die standplaats en dan kon hij ze melken. Als de geit klaar was, liet hij een andere komen. Uiteindelijk kon hij ze niet langer verzorgen en zijn de geiten verkocht.
Ze hadden altijd een hond tot oude Ben stierf. Hij was een bulldog. Ze hadden altijd bulldogs nadat ik ze had leren kennen. Ik geloof niet dat ze een kat hadden.
Hier is een leuk kort verhaal over de hond. Hij had een puist op zijn kaak, en als het hem teveel pijn ging doen, dan kwam hij binnen en legde zijn hoofd op haar (laura’s) schoot en keek naar haar op alsof hij wilde zeggen “kun je iets voor me doen?”. Dan stond ze op om een zalf te pakken en die op zijn kaak te smeren. Als dat was gedaan, liep hij terug naar buiten en ging weer liggen. Uiteindelijke heelde het.
Mrs. Wilder- ik noemde haar altijd Mrs. Wilder- had nooit meer een hond na Almanzo’s dood. (almanzo stierf in 1949).
Naar het Westen met de Wilders
Weet je, ik heb een aantal van haar familieleden ontmoet. We kwamen van Detroit en hadden dat servicestation gekocht, maar ze moesten aan het werk aan de straat, bestraten of zoiets. We hadden niets te doen, maar Mr. Wilder wilde dat mijn man hem zou rijden op een trip naar Californie (1938).
Dus mijn man kwam thuis op een dag en vroeg wat ik er van zou vinden om met de Wilders naar Californie te rijden. Ik twijfelde een minuut en antwoorde: “ik ken ze niet goed genoeg om zo’n lange reis met ze te maken”.
“ dan is dit het goede moment om bekend met ze te raken. En het kost ons niets, alleen de maaltijden en de overnachtingen.” Je kon toen voor 50cent een blokhut-overnachting krijgen.
We vertrokken vanuit Mansfield begin mei en waren terug tegen het einde van de maand.
Zingen met Mrs. Wilder
Tijdens de reis zongen we korte, gekke liedjes. Mrs. Wilder en ik, gezeten op de achterbank, om de tijd te doodden.
Waltz me around old Willy,
Around and around and around
And i’ll give you some kisses
To make up for the misses
So waltz me around and around
Laura hield van dit lied omdat het een beetje snel ging. We zongen het steeds opnieuw en opnieuw. We zongen ook “she drives a Cadillac”
Terwijl we op reis waren verzamelde Mr. Wilder stokken om wandelstokken van de maken. Hij wilde echt graag een stok uit iedere staat van de Unie (VS). Tijdens een stop zag hij een boom waarvan hij een tak wilde voor een stok. Mijn man sneed de tak van de boom en toen we verder reden, kwamen we langs een bord met daarop: “dit park wordt beschermd door de wet”. Ze waren erg blij dat ze niet gezien waren.
Mrs. Wilder probeerde om een echte Californian te vinden, maar het leek er op dat iedereen die ze aansprak uit een andere staat kwamen. Op een dag toen we aan het rondkijken waren, riep Mrs Wilder opgetogen uit: “ik heb een echte Californiaan gevonden!”. De man kende hun dochter Rose Wilder Lane, dus ze hadden een heerlijk bezoek met hem.
Ja, het was een hele reis, want we kwamen terug via de Black Hills in South Dakota. Laura’s zus Carrie woonde daar in Keystone, vlakbij Mount Rushmore. Dus wij namen een blokhut en zij bleven bij Carrie.
Carrie was ongeveer dezelfde lengte als Laura, klein, en ze was erg aardig. Ongeveer 2 jaar na dit bezoek, kwam Carrie naar Mansfield. We waren toen vaak bij henwant we reden ze rond naar verschillende delen van de Ozarks. Carrie’s man was er niet bij, hij was overleden.
Laura’s zus Grace woonde nog bij De Smet. Grace was groter dan Laura of Carrie, zoals ik me herrinner. Ze was meer gebouwd als Rose, maar ze was een beetje plomp, niet dik. Ik herrinner me niet dat Grace de Wilders heeft bezocht in Mansfield terwijl ik ze kende.
Toen we aan die reis begonnen, denk ik dat Mrs. Wilder klaar was met haar boeken. Misschien niet allemaal. Maar ze had het meeste schrijfwerk gedaan. Ik heb getekende exemplaren van alle boeken. Ze gaf me de volledige set met de uitspraak:
“Je mag deze aan niemand uitlenen. Als iemand de boeken wil lezen, dan kunnen ze naar de bibliotheek of ze kopen. Want als je begint met ze uitlenen, dan komen ze gehavend terug, of ze raken kwijt en dan heb je ze niet meer”. Dus ik heb ze nooit uitgeleend.
We waren niet lid van dezelfde clubs, maar na die reis waren we goede vrienden. Ik was een Baptist en zij een Methodist, en ik bezocht niet veel clubs. Ze waren allebei erg gepensioneerd toen wij ze kenden. En ze hadden een moderne boerderij. Water werd omhoog geleid door pijpleidingen vanuit een klein ravijn met een beekje. Ze hadden ook binnenshuis sanitair en een badkamer, maar ze hadden geen moderne verwarming.Het was propaan. We hebben zelfs nu nog geen gas.
De laatste jaren
Zoals ik met herrinner bleef Mrs. Wilder god gezond nadat Almanzo was overleden. Ze naaide wat, haakte en borduurde, maar niet teveel.
Na zijn dood gingen we elke zondagmiddag naar haar toe. We namen haar mee voor ritjes. Een tijdje had ze een eigen Chrysler, denk ik, maar die verkocht ze.
Er was een man, genoemd Mr. Hartley, hier in de stad die was taxichauffeur. Uiteindelijk liet ze hem komen om haar naar de stad te brengen voor haar boodschappen. Ik had dat altijd gedaan en ook om haar naar de bank te brengen, maar ik had het huis met 4 slaapkamers die we verhuurden voor de nacht. Ik had teveel werk te doen, dus liet ze hem rijden.
Helen Burkhiser heeft een boek over mij (Neta Seal) geschreven en toen ik dat had gelezen werd ik nog moe van alles wat ik gedaan had.
Mrs. Wilder bracht haar tijd door met veel lezen, denk ik. Dat was tot haar ogen het niet meer toelieten. Ze hield er van om de radio aan te houden, maar ik weet niet meer waar ze naar luisterde. Ik kan me niet herrinneren dat er ooit een televisie was.
Weet je, ik weet alles niet meer zo goed als voorheen. Bijvoorbeeld weet ik niet meer was haar favouriete eten was, behalve dan dat zowel zij als Almanzo dol waren op mijn Zwitserse steak. En ik herrinner me ook niet meer dat ze ooit vertelt heeft over een favouriet boek uit haar eigen serie. Maar ze vertelde wel veel over haar eigen familie, de hele familie, maar vooral haar zussen Mary en Grace.
Oh, Mrs. Wilder kreeg heel veel brieven van schoolkinderen. Brieven en brieven en brieven. Eerst beantwoordde ze ze allemaal individueel, tot haar ogen slechter werden. Ze had suikerziekte (diabetes), en dat zorgde voor het slechter worden van haar ogen. In ieder geval, ze schreef toen een brief naar de leraar om voor te lezen in de klas. Ze kreeg ook brieven uit Japan.
Sindsdien komen er ook veel Japaners naar Mansfield om het huis te bezoeken. In een zomer (1991) hebben ze zelfs een film gemaakt van de plaats, ze huurden een helicopter en vlogen over de boerderij en heel Mansfield. Ze namen foto’s van de boerderij en de school.
Mrs. Wilder en haar dochter Rose stonden in nauw contact. Zowel door de telefoon als met brieven. Ik geloof niet dat Rose bij haar vade’s begrafenis is geweest. Ze kwam wel bij haar moeder’s laatste ziekte, terwijl Mrs. Wilder in het ziekenhuis in Springfield lag.
Een van de dingen die we deden toen Mrs. Wilder in het ziekenhuis lag, was haar water brengen uit haar eigen put. We namen kannen met water mee, elke keer als we op bezoek gingen. Ze hield niet van het Springfield-water.
Mrs. Wilder kon weer naar huis komen uit het ziekenhuis, naar het huis dat zijn en Mr. Wilder samen hadden gebouwd. Niet veel later stierf ze in dat huis.
Ik heb besloten dat ik de rest wil mailen of sturen naar geinteresseerden.
Het is een eigen, vrije vertaling, dus zeker niet altijd perfect of in goed zinnen.
Veel leesplezier!
Laat even weten als je de rest ook wilt.
Vrienden en reisgenoten
De persoonlijke herrinneringen van Neta Seal
Neta Seal is eigenlijk het echte bewijs dat “je maakt ze echt niet zoals je het zou willen”. Samen met haar hechte partner Silas bouwt ze een garage op in Mansfield, Missouri, wordt eigenaar van grond, welke ze blijft behouden na de dood van Silas, en wast tijdelijk voor anderen.
Maar Mrs. Seal had het nooit te druk om samen te zijn met mensen, en op de leeftijd van 89 en na een serieuze operatie, is ze nog steeds een mensen-mens. Een van de mensen met wie ze in contact kwam was Mrs. A.J. Wilder- Laura Ingalls Wilder.
Mrs Seal ontmoette Laura voor het eerste in de late dertiger jaren, en hun vriendschap groeide stevig en sterk door de laatste 20 jaar van Laura’s leven. Gelukkig voor ons heeft Neta Seal een heel goed geheugen en ze deelde haar herinneringen aan Mr. en Mrs. Wilder al met honderden andere mensen.
“ Hoe we de Wilders ontmoetten is een lang verhaal. We kwamen uit Detroit en kochten een tankstation, of een service-station werd het destijds genoemd. Want we deden allerlei diensten.
Op een morgen kwam Almanzo en mijn man controleerde zijn banden, poetste zijn windscherm en ramen en zei, met een lach,;”Mr. Wilder, wat wil u hebben?”
“ Seal, je weet helemaal niet of ik wel iets van je gas gaan kopen” zei meneer Wilder ;”maar je geeft me al deze gratis dingen en vraagt me dan pas wat ik wil.”
“Wel, meneer Wilder, je windscherm moest worden schoongemaakt en je moet de juiste bandenspanning hebben als je wilt gaan rijden’; antwoordde mijn man. En dat maakte de mannen tot vrienden.
Hierna kwam Mr. Wilder erg vaak langs. Hij kwam naar ons servicestation en liet Mrs. Wilder in de stad – Hij noemde haar Bessie en zij noemde hem Manly- om naar de winkel, bank of iets anders te gaan. Het servicestation was het soort plaats waar mensen samen kwam om te praten. We verkochten gas en olie en dat soort dingen en mensen kwamen ook gewoon langs. Ik zou zeggen dat Mrs. Wilder het meeste uit wilde, ze had ook een goed gevoel voor humor.
Toen wij ze leerden kennen was Mr. Wilder kreupel en liep met een stok. Hij liep met mank en had een klompvoet. Zijn schoen had een echte dikke zool, maar ik weet niet welke voet het was. Ik denk dat het zijn rechtervoet was, maar ik weet het niet zeker.
Almanzo had geen paarden meer, hij had ze verkocht. Maar hij had wel nog enkele geiten. Ik weet niet precies hoeveel geiten hij had, misschien vier of vijf, misschien wel zes. Hij had geen grote kudde. Het waren melkgeiten en hij molk ze nog met de hand. Hij had een schuur en daarin een kleine standplaats waar ze op konden klimmen. Hij riep ze en dan klommen ze op die standplaats en dan kon hij ze melken. Als de geit klaar was, liet hij een andere komen. Uiteindelijk kon hij ze niet langer verzorgen en zijn de geiten verkocht.
Ze hadden altijd een hond tot oude Ben stierf. Hij was een bulldog. Ze hadden altijd bulldogs nadat ik ze had leren kennen. Ik geloof niet dat ze een kat hadden.
Hier is een leuk kort verhaal over de hond. Hij had een puist op zijn kaak, en als het hem teveel pijn ging doen, dan kwam hij binnen en legde zijn hoofd op haar (laura’s) schoot en keek naar haar op alsof hij wilde zeggen “kun je iets voor me doen?”. Dan stond ze op om een zalf te pakken en die op zijn kaak te smeren. Als dat was gedaan, liep hij terug naar buiten en ging weer liggen. Uiteindelijke heelde het.
Mrs. Wilder- ik noemde haar altijd Mrs. Wilder- had nooit meer een hond na Almanzo’s dood. (almanzo stierf in 1949).
Naar het Westen met de Wilders
Weet je, ik heb een aantal van haar familieleden ontmoet. We kwamen van Detroit en hadden dat servicestation gekocht, maar ze moesten aan het werk aan de straat, bestraten of zoiets. We hadden niets te doen, maar Mr. Wilder wilde dat mijn man hem zou rijden op een trip naar Californie (1938).
Dus mijn man kwam thuis op een dag en vroeg wat ik er van zou vinden om met de Wilders naar Californie te rijden. Ik twijfelde een minuut en antwoorde: “ik ken ze niet goed genoeg om zo’n lange reis met ze te maken”.
“ dan is dit het goede moment om bekend met ze te raken. En het kost ons niets, alleen de maaltijden en de overnachtingen.” Je kon toen voor 50cent een blokhut-overnachting krijgen.
We vertrokken vanuit Mansfield begin mei en waren terug tegen het einde van de maand.
Zingen met Mrs. Wilder
Tijdens de reis zongen we korte, gekke liedjes. Mrs. Wilder en ik, gezeten op de achterbank, om de tijd te doodden.
Waltz me around old Willy,
Around and around and around
And i’ll give you some kisses
To make up for the misses
So waltz me around and around
Laura hield van dit lied omdat het een beetje snel ging. We zongen het steeds opnieuw en opnieuw. We zongen ook “she drives a Cadillac”
Terwijl we op reis waren verzamelde Mr. Wilder stokken om wandelstokken van de maken. Hij wilde echt graag een stok uit iedere staat van de Unie (VS). Tijdens een stop zag hij een boom waarvan hij een tak wilde voor een stok. Mijn man sneed de tak van de boom en toen we verder reden, kwamen we langs een bord met daarop: “dit park wordt beschermd door de wet”. Ze waren erg blij dat ze niet gezien waren.
Mrs. Wilder probeerde om een echte Californian te vinden, maar het leek er op dat iedereen die ze aansprak uit een andere staat kwamen. Op een dag toen we aan het rondkijken waren, riep Mrs Wilder opgetogen uit: “ik heb een echte Californiaan gevonden!”. De man kende hun dochter Rose Wilder Lane, dus ze hadden een heerlijk bezoek met hem.
Ja, het was een hele reis, want we kwamen terug via de Black Hills in South Dakota. Laura’s zus Carrie woonde daar in Keystone, vlakbij Mount Rushmore. Dus wij namen een blokhut en zij bleven bij Carrie.
Carrie was ongeveer dezelfde lengte als Laura, klein, en ze was erg aardig. Ongeveer 2 jaar na dit bezoek, kwam Carrie naar Mansfield. We waren toen vaak bij henwant we reden ze rond naar verschillende delen van de Ozarks. Carrie’s man was er niet bij, hij was overleden.
Laura’s zus Grace woonde nog bij De Smet. Grace was groter dan Laura of Carrie, zoals ik me herrinner. Ze was meer gebouwd als Rose, maar ze was een beetje plomp, niet dik. Ik herrinner me niet dat Grace de Wilders heeft bezocht in Mansfield terwijl ik ze kende.
Toen we aan die reis begonnen, denk ik dat Mrs. Wilder klaar was met haar boeken. Misschien niet allemaal. Maar ze had het meeste schrijfwerk gedaan. Ik heb getekende exemplaren van alle boeken. Ze gaf me de volledige set met de uitspraak:
“Je mag deze aan niemand uitlenen. Als iemand de boeken wil lezen, dan kunnen ze naar de bibliotheek of ze kopen. Want als je begint met ze uitlenen, dan komen ze gehavend terug, of ze raken kwijt en dan heb je ze niet meer”. Dus ik heb ze nooit uitgeleend.
We waren niet lid van dezelfde clubs, maar na die reis waren we goede vrienden. Ik was een Baptist en zij een Methodist, en ik bezocht niet veel clubs. Ze waren allebei erg gepensioneerd toen wij ze kenden. En ze hadden een moderne boerderij. Water werd omhoog geleid door pijpleidingen vanuit een klein ravijn met een beekje. Ze hadden ook binnenshuis sanitair en een badkamer, maar ze hadden geen moderne verwarming.Het was propaan. We hebben zelfs nu nog geen gas.
De laatste jaren
Zoals ik met herrinner bleef Mrs. Wilder god gezond nadat Almanzo was overleden. Ze naaide wat, haakte en borduurde, maar niet teveel.
Na zijn dood gingen we elke zondagmiddag naar haar toe. We namen haar mee voor ritjes. Een tijdje had ze een eigen Chrysler, denk ik, maar die verkocht ze.
Er was een man, genoemd Mr. Hartley, hier in de stad die was taxichauffeur. Uiteindelijk liet ze hem komen om haar naar de stad te brengen voor haar boodschappen. Ik had dat altijd gedaan en ook om haar naar de bank te brengen, maar ik had het huis met 4 slaapkamers die we verhuurden voor de nacht. Ik had teveel werk te doen, dus liet ze hem rijden.
Helen Burkhiser heeft een boek over mij (Neta Seal) geschreven en toen ik dat had gelezen werd ik nog moe van alles wat ik gedaan had.
Mrs. Wilder bracht haar tijd door met veel lezen, denk ik. Dat was tot haar ogen het niet meer toelieten. Ze hield er van om de radio aan te houden, maar ik weet niet meer waar ze naar luisterde. Ik kan me niet herrinneren dat er ooit een televisie was.
Weet je, ik weet alles niet meer zo goed als voorheen. Bijvoorbeeld weet ik niet meer was haar favouriete eten was, behalve dan dat zowel zij als Almanzo dol waren op mijn Zwitserse steak. En ik herrinner me ook niet meer dat ze ooit vertelt heeft over een favouriet boek uit haar eigen serie. Maar ze vertelde wel veel over haar eigen familie, de hele familie, maar vooral haar zussen Mary en Grace.
Oh, Mrs. Wilder kreeg heel veel brieven van schoolkinderen. Brieven en brieven en brieven. Eerst beantwoordde ze ze allemaal individueel, tot haar ogen slechter werden. Ze had suikerziekte (diabetes), en dat zorgde voor het slechter worden van haar ogen. In ieder geval, ze schreef toen een brief naar de leraar om voor te lezen in de klas. Ze kreeg ook brieven uit Japan.
Sindsdien komen er ook veel Japaners naar Mansfield om het huis te bezoeken. In een zomer (1991) hebben ze zelfs een film gemaakt van de plaats, ze huurden een helicopter en vlogen over de boerderij en heel Mansfield. Ze namen foto’s van de boerderij en de school.
Mrs. Wilder en haar dochter Rose stonden in nauw contact. Zowel door de telefoon als met brieven. Ik geloof niet dat Rose bij haar vade’s begrafenis is geweest. Ze kwam wel bij haar moeder’s laatste ziekte, terwijl Mrs. Wilder in het ziekenhuis in Springfield lag.
Een van de dingen die we deden toen Mrs. Wilder in het ziekenhuis lag, was haar water brengen uit haar eigen put. We namen kannen met water mee, elke keer als we op bezoek gingen. Ze hield niet van het Springfield-water.
Mrs. Wilder kon weer naar huis komen uit het ziekenhuis, naar het huis dat zijn en Mr. Wilder samen hadden gebouwd. Niet veel later stierf ze in dat huis.
-
Mieke
- Berichten: 695
- Lid geworden op: 30-08-2011 21:54
Bij mijn verzameling binnen gekregen boeken, zitten ook een paar boeken die, denk ik, onder dit kopje vallen.
- Dear Laura, letters form Children to Laura Ingalls Wilder.
Dit boek is een verzameling van (kinder)brieven die Laura door de jaren heen van haar fans heeft ontvangen. Tevens is er geprobeerd om antwoorden van Laura te achterhalen, wat af en toe ook gelukt is.
Het boek ziet er prachtig uit. Enkele brieven zijn gewoon gescand, waardoor je de originele handschriften ook ziet. Zowel van kinderen, als van Laura.
Ik heb al een aantal brieven gelezen. In een daarvan vraagt een oudtante voor haar nichtje van 11 jaar een reactie van Laura. Het nichtje is dol op de boeken en zou graag de complete serie hebben. De tante wil deze voor haar kopen, maar zou het leuk vinden als er een persoonlijke boodschap van Laura bij zou kunnen.
Vervolgens staat de (ingescande) brief van Laura er bij, waarin Laura een soort poezieversje voor het meisje heeft geschreven!!
- Laura Ingalls Wilder & Rose Wilder Lane 1937 - 1939
Een dun boekje op A4-formaal
Hierin staan een introductie, wat informatie en vervolgens (stukjes van) brieven van Laura naar Rose en vice versa. Het lijkt me zeer interessant om te lezen. Achterin staan vragen om over te discussieren, maar dat lijkt me een beetje vaag, alsof het boekje is gemaakt voor schoolklassen.
Bij dit boekje zit een copie van Laura's overlijdenscertificaat. Niet dat ik dat nou graag zou willen hebben, maar het hoorde bij de koop...
Het is tamelijk onleesbaar en verder heb (en wil) ik er nog niet goed naar kijken.
- Laura Ingalls Wilder
Little House in the Ozarks (the Rediscovered writings)
Bewerkt door Stephen W. Hines
Volgens de kaft zou 90% van dit boek nog nooit eerder in boekvorm zijn verschenen. Ik ben benieuwd. Het zijn door Laura geschreven artikelen. Het laatste artikel in het boek gaat over dat Laura net bericht heeft gekregen dat Ma is overleden en hoe ze terugdenkt aan haar moeder.
Vrij vertaald
"Moeder is overleden" juni 1924
"Moeder is deze morgen overleden" ,was het bericht dat deze morgen als telegram kwam. Een donkerte overschaduwde de lentezon, er klonk triestheid door in de vogelgezangen.
Sommige van ons hebben zo'n bericht al ooit gehad. Voor hen bij wie dat niet zo is, op een dag zal het komen. Net als toen je kind was, toen het huis leeg en stil was als moeder weg was, geldt voor kinderen van oudere leeftijd, dat de wereld een eenzame plaats lijkt wanneer moeder is overleden, en alleen de herinneringen ons bijblijven- gelukkige herinneringen als we onszelf geen tijd geven voor spijt.
Herinneringen! We gaan door het leven en verzamelen ze, of we dat nu willen of niet! Soms vraag ik me af of het onze schatten voor in de Hemel zullen zijn of het voedsel voor de vlammen in de hel, als we ze nog bij ons dragen als, ook wij, overlijden.
Wat een vreugde kunnen onze herinneringen zijn, of wat een last! Maar blij of treurig, ze zullen altijd bij ons zijn. Laten we er voor zorgen dat het vooral goede dingen zijn, ons verheugend in het feit dat als we zorgen voor de meest mooie en zoete en beste herinneringen voor onszelf, we tevens zorgen voor mooie herinneringen voor anderen."
- Dear Laura, letters form Children to Laura Ingalls Wilder.
Dit boek is een verzameling van (kinder)brieven die Laura door de jaren heen van haar fans heeft ontvangen. Tevens is er geprobeerd om antwoorden van Laura te achterhalen, wat af en toe ook gelukt is.
Het boek ziet er prachtig uit. Enkele brieven zijn gewoon gescand, waardoor je de originele handschriften ook ziet. Zowel van kinderen, als van Laura.
Ik heb al een aantal brieven gelezen. In een daarvan vraagt een oudtante voor haar nichtje van 11 jaar een reactie van Laura. Het nichtje is dol op de boeken en zou graag de complete serie hebben. De tante wil deze voor haar kopen, maar zou het leuk vinden als er een persoonlijke boodschap van Laura bij zou kunnen.
Vervolgens staat de (ingescande) brief van Laura er bij, waarin Laura een soort poezieversje voor het meisje heeft geschreven!!
- Laura Ingalls Wilder & Rose Wilder Lane 1937 - 1939
Een dun boekje op A4-formaal
Hierin staan een introductie, wat informatie en vervolgens (stukjes van) brieven van Laura naar Rose en vice versa. Het lijkt me zeer interessant om te lezen. Achterin staan vragen om over te discussieren, maar dat lijkt me een beetje vaag, alsof het boekje is gemaakt voor schoolklassen.
Bij dit boekje zit een copie van Laura's overlijdenscertificaat. Niet dat ik dat nou graag zou willen hebben, maar het hoorde bij de koop...
Het is tamelijk onleesbaar en verder heb (en wil) ik er nog niet goed naar kijken.
- Laura Ingalls Wilder
Little House in the Ozarks (the Rediscovered writings)
Bewerkt door Stephen W. Hines
Volgens de kaft zou 90% van dit boek nog nooit eerder in boekvorm zijn verschenen. Ik ben benieuwd. Het zijn door Laura geschreven artikelen. Het laatste artikel in het boek gaat over dat Laura net bericht heeft gekregen dat Ma is overleden en hoe ze terugdenkt aan haar moeder.
Vrij vertaald
"Moeder is overleden" juni 1924
"Moeder is deze morgen overleden" ,was het bericht dat deze morgen als telegram kwam. Een donkerte overschaduwde de lentezon, er klonk triestheid door in de vogelgezangen.
Sommige van ons hebben zo'n bericht al ooit gehad. Voor hen bij wie dat niet zo is, op een dag zal het komen. Net als toen je kind was, toen het huis leeg en stil was als moeder weg was, geldt voor kinderen van oudere leeftijd, dat de wereld een eenzame plaats lijkt wanneer moeder is overleden, en alleen de herinneringen ons bijblijven- gelukkige herinneringen als we onszelf geen tijd geven voor spijt.
Herinneringen! We gaan door het leven en verzamelen ze, of we dat nu willen of niet! Soms vraag ik me af of het onze schatten voor in de Hemel zullen zijn of het voedsel voor de vlammen in de hel, als we ze nog bij ons dragen als, ook wij, overlijden.
Wat een vreugde kunnen onze herinneringen zijn, of wat een last! Maar blij of treurig, ze zullen altijd bij ons zijn. Laten we er voor zorgen dat het vooral goede dingen zijn, ons verheugend in het feit dat als we zorgen voor de meest mooie en zoete en beste herinneringen voor onszelf, we tevens zorgen voor mooie herinneringen voor anderen."
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25