The truth (de waarheid)

[Halfpint]

Rose beschreef het afscheid van haar oma en opa en tantes uitgebreider, maar ook zonder een emotionele ondertoon: "De volgende morgen, toen het licht werd, zeiden we grootvader en grootmoeder vaarwel en de tantes Mary, Carrie en Grace, die er allemaal waren om ons weg te zien gaan,..................... De merries waren voor de wagen gespannen; hun veulens, kleine Pet en Prins, zouden met ze meelopen............Mijn moeder ging naast me zitten; naast haar trok mijn vader de teugels aan; iedereen zei "Dag, dag! Vergeet niet te schrijven. Nee hoor, ik schrijf, jullie ook, hoor. Dag! En we reden weg."
De Wilders reisden met nog een gezin, Frank en Emma , en hun zonen Paul en George Cooley, die ook besloten hadden in de Ozarks een nieuwe start te gaan maken.
Rose herinnerde zich dat de jongens ouder waren dan zij en dat ze elkaar hun hele leven al gekend hadden.
Ze waren heel vertrouwd met elkaar, zo vertrouwd dat de Cooleys van het verborgen honderddollarbiljet in Laura's schrijftafeltje wisten.
Tijdens de reis naar het zuiden kampeerden ze langs rivieren en beekjes, vlakbij boerderijen of aan de rand van boerengemeenschappen.
Het was stoffig en droog.
Om 10 uur in de ochtend van de 23e juli 1894 schreef LIW: "het is 38 graden in de schaduw in de wagen en er is nauwelijks een zuchtje wind."
Gedurende de tocht schreef LIW over oogsten, de aarde, het vee, en boerenwerkzaamheden.
"Haver geeft van 30 tot 60 schepel per acre, tarwe van 10 tot 30", schreef ze op toen ze Fort Scott in Kansas passeerden.
"Al het hout dat je nodig hebt, hoef je alleen maar op te halen, en kolen worden thuis afgeleverd voor $1,25 per ton. Land kost $10 per acre en meer en $15 tot $25 als het goed bewerkt is."
Deze waardering voor alles wat met het boerenbedrijf te maken heeft, gecombineerd met haar gave er heel gedetailleerd over te schrijven, zou haar jaren later van pas komen toen ze een columniste werd voor de plattelandskrant van Missouri.
LIW was tevens geinteresseerd in de mensen die ze onderweg ontmoette,
zoals de Russische boeren ten noorden van Yankton/Z-Dakota; een ouder Canadees echtpaar die bezittingen hadden in Nebraska en West-Indie; en een grote groep kleurlingen in en rondom Topeka/Kansas.
Maar het meest waren de Cooleys en de Wilders geinteresseerd in wat hun mede-emigranten langs de weg hadden te vertellen.
Het leek wel of tijdens deze zomer het hele land aan het verhuizen was- van noord naar zuid, van zuid naar noord: "Een emigrantenwagen is pal achter ons en ieder ogenblik verwacht ik het gebruikelijke: "Waar komen jullie vandaan? waar gaan jullie naartoe? Hoe stonden de gewassen waar jullie langskwamen?" te horen. Dit mist nooit.............of zelden."
Laura en Manly waren echter heel oplettend toen zij emigrantenfamilies ontmoetten, die vanuit Missouri naar het noorden wilden reizen.
Op 26 juli ontmoetten ze een emigrantengezin, die naar Missouri waren geweest en terugkwamen. Ze waren de 8e mei vertrokken uit het Moody district in Dakota en naar het Taney district in Missouri gegaan. Ze waren maar 10 dagen gebleven en teruggegaan, en waren van toen af onafgebroken ondereg geweest. "Ze zouden niet in Missouri willen wonen al kregen ze het cadeau. "Bijna geen enkel huis heeft ramen, alleen maar gaten, en een heleboel vrouwen hebben nog nooit een trein of een orgel gezien, en het land is vreselijk rotsig."
De volgende maand ontmoetten de Wilders een familie van emigranten die de laatste 2 maanden door zuidwest Missouri waren getrokken: "Daar moet je heen als je jezelf begraven wilt en van maiskoek en pap wilt leven", zei de man.
Deze belevenissen functioneren als miniatuurscenes, compleet met levendige details, kleurrijke dialogen, en gedenkwaardige karakterschetsen.
LIW deelde ook haar waargenomen beperkingen als schrijfster:"We gingen de James rivier over en in 20 minuten bereikten we de top van de kliffen aan de andere kant. We bleven allemaal staan kijken en keken om naar het uitzicht en ik wou dat ik de hand van een schilder had of de geest van een dichter of alleen maar in staat was om in gewone duidelijke woorden te vertellen hoe mooi het was. Als ik de indianen was geweest, zou ik meer blanken gescalpeerd hebben, voor ik er ooit was weggegaan."
LIW's toonzetting, haar stijl, humor en persoonlijkheid, komen ook in deze bladzijdes naar boven: "We gingen vandaag 11 riviertjes over, of 11 keer over 1 riviertje, ik weet niet wat het was", schreef ze op 3 augustus.

[Halfpint]

Eerder had ze al opgemerkt dat zij en Emma Cooley naar een huis waren gegaan om melk te kopen. "Het krioelde daar van de kinderen en biggen; ze leken bijzonder veel op elkaar." (19 juli '94)
Het dagboek bevat ook korte glimpjes, die ons inzicht geven over het huwelijk van Almanzo en Laura.
Op 31 juli kampeerden de 2 gezinnen in een wilgenbosje nabij Schuyler/ Nebraska bij de Platte rivier. Terwijl de Cooleys in de stad waren, grepen Manly en Laura een zeldzaam moment aan om even alleen te zijn.
Zij "lieten" Rose op het kamp passen en zij gingen naar de rivier, waar Laura in het warme, heldere water kon gaan waden.
"Het zand was zacht en warm, maar in beweging", schreef LIW in haar dagboek.
"Het stroomde gewoon onder mijn voeten weg toen ik aan het waden was, of als ik stil stond stroomde het over ze heen. Voor de grap stond ik stil tot mijn voeten bedekt waren. Zoals Manly zei, een wolk stof op de heenweg en een pak zand op de terugweg."
Toen de Wilders de Ozarks bereikten, werden de beschrijvingen van LIW levendiger en lyrisch.
Op 25-8-1894 schreef ze: "We gingen langs de voet van een paar heuvels en konden langs hun hellingen omhoog kijken. De bomen en rotsen zijn prachtig. Manly zegt dat we haast van het uitzicht zouden kunnen leven."
Drie dagen later arriveerden ze in Springfield/Missouri, de grootste stad in de omgeving.
"Een bloeiende stad, met mooie huizen en vier blokken winkelhuizen om een plein. Het heeft 21850 inwoners en is de mooiste stad die we totnogtoe gezien hebben. Het is gewoon groots."
Ze stopten om te winkelen en kochten schoenen voor Rose, schoenen en een katoenen jurk voor Laura en een nieuwe hoed voor Manly.
Gedurende de rest van hun leven zouden alle drie de leden van het Wildergezin vaak naar Springfield terugkeren, niet alleen voor kleren, maar ook voor artikelen voor de boerderij en apparaten, meubels, en controles bij de dokter.
De volgende dag (29-8-94) reisde het gezin over een weg die heuvel op en af ging: "hij heeft diepe geulen en is stoffig en stenig, maar bij iedere wenteling van de wielen verandert on uitzicht op de bossen en de heuvels. De hemel lijkt hier lager, en is heel zachtblauw. De verten en de valleien zijn blauw telkens als je ze kunt zien. Het is een vredig land, dat je klaar wakker maakt en levendig, maar toch ook tevreden."
Ze kwamen op 30-8-94 om 11.30 Mansfield binnen in: "een lange rij van 10 emigrantenwagens.
LIW's eerste indruk van de plaats met 300 tot 400 inwoners was positief.
"Hier is alles wat we ons kunnen wensen", schreef ze, alhoewel ze teleurgesteld was dat er geen Evangelische kerk was. Manly ging die middag direct een terrein bekijken om te kopen, "maar het leek hem niet helemaal geschikt."
En dan eindigt Laura's dagboek!
Het dagboek toont haar unieke gave, die ze later zou gebruiken bij haar werk als columniste en uiteindelijk als schrijfster.
Het laat haar oog voor details zien, levendige beschrijvingen, gedenkwaardige gesprekken, realistische karakterschetsen, en schijnbaar moeiteloze uiteenzettingen.
Het is duidelijk, LIW wist hoe ze moest schrijven, zelfs al schreef ze maar voor een publiek dat uit maar 1 persoon bestond.
Binnen een paar dagen vond Manly een plek dat veelbelovend leek en het echtpaar liet Rose bij mevrouw Cooley achter, terwijl zij gingen kijken.
Toen ze terugkwamen, had haar moeder: "nog nooit zo vlug gepraat", herinnerde Rose Wilder Lane zich.
De plek was pecies wat ze wilde hebben. Het bevatte een bron, die het hele jaar het lekkerste water gaf dat bestond, een blokhut, hout, en maar twee kilometer van de stad, zodat Rose naar school kon lopen. Maar het mooist van alles, het had een boomgaard met 400 ingekuilde appelbomen.
Manly en Laura waren zo verrukt van het terrein, dat ze van plan waren het in het schrijfkistje verborgen honderddollarbiljet, te pakken om dit als aanbetaling die middag bij de bank te gebruiken.
In haar nawoord in het boek "Onderweg" beschrijft Rose haar moeders opwinding: "prachtig haar, kastanjebruin"; ze droeg "haar zwarte trouwjurk", die vanuit Dakota was meegekomen; "de strik van lint, blauw als het ei van een roodborstje", tegen haar kraag vastgespeld; haar "blauwe matrozenhoed" met het blauwe lint en de opgestoken vlechten op haar achterhoofd die de hoed naar voren lieten wippen.
LIW was 27. "Ze zag er lief uit; ze was mooi", zei Rose: "Je kon zien dat mijn vader dat ook dacht, toen ze tevoorschijn kwam en hij naar haar keek."

[Halfpint]

Vanaf hier wordt Rose' verhaal wrang: het honderddollarbiljet zat niet meer in het schrijfkistje (lessenaar)!
"Alles veranderde, in de vreemde gespannen sfeer waren mijn vader en moeder niet meer dezelfden; ik meende dat ik ook niet meer dezelfde was", zei Rose Wilder Lane.
Haar ouders ondervroegen haar over het verdwenen geld, zich afvragend of Rose misschien ooit iets tegen iemand had gezegd. Had ze het misschien gepakt om er mee te spelen?
"Het was of ik in brand stond", herinnerde Rose Wilder Lane zich.
"Niet huilen", zei Laura automatisch, maar "Ik wilde niet huilen, ik huilde nooit, ik was boos en beledigd, ik was geen klein kind dat met geld zou spelen of voor de grap die lessenaar zou openmaken", vertelde Rose Wilder Lane, "mijn vader en moeder zaten daar, stil. In de lange stilte zonk ik langzaam weg in angst, pure angst zonder oorzaak of reden, een nachtmerrieangst."
In het verhaal van Rose Wilder Lane wordt de aandacht helemaal gevestigd op LIW en haar woede: in deze scene was haar moeder mooi en vreselijk tegelijk, niet de liefhebbende moeder die de meeste Wilderfans verwacht zouden hebben.
In haar gehele leven en schrijven. zowel openbaar als prive, karakteriseerde Rose wilder Lane haar moeder als de ideale moeder of juist als het tegenovergestelde.
In brieven aan LIW noemde Rose haar als "Mama Bess" of "liefste mama Bess" en vulde de brieven vaak met blijken van liefde en bezorgdheid.
"Ik hou ontzettend veel van je, moederlief, - zorg goed voor jezelf en werk niet te hard, wil je? Ga, zodra de sneeuw gesmolten is, lekker zoeken naar vogelnestjes en viooltjes............liefs, Rose."
In 1 van haar eerste autobiografieen schreef Rose Wilder Lane: "Mijn moeder houdt van moed en schoonheid en boeken; mijn vader houdt van de natuur, vogels en bomen en bijzondere stenen, en allebei houden zij van het land,...........Zij gaven mij iets van al deze dingen tesamen en wanneer ik ook maar iets zie dat ik zonodig moet bewonderen, komt dat doordat ik deze bijzondere ouders heb."
Echter, in haar dagboeken en brieven aan hechte vrienden drukte Rose Wilder Lane zich uit in wrevel en woede over de last die zij voelde in een dochter van haar moeder te zijn _ lang voor haar moeder een legendarische kinderboekenschrijfster werd.
LIW schreef zelf niets over het vermiste geld. In haar publieke herinnering aan de eerste dagen die het gezin in Mansfield doorbracht, ontbrak dit drama.
De Wilders kochten een kleine boerderij in "die mooie heuvels en vredige valleien, waarvan 5 acres geklaard was," onthulde LIW in een interview aan het eind van haar leven.
Er was een blokhut met maar 1 kamer en "er waren geen ramen, maar het licht kwam naarbinnen tussen de stammen van de wanden door, waar het leem uit de spleten gevallen was."
Het honderddollarbiljet was tevoorschijn gekomen: het had al die tijd in de lessenaar gezeten, verstopt in een spleet.
Op 21/9/1894 kochten de Wilders 16 hektare land op 21/9/1894 en niet lang daarna noemde LIW het de "Rocky Ridge Farm/Boerderij de Heuvelrug". (Ik noem het vanaf nu RRF.)
Toen ze jaren later voor de Missouri plattelandskrant schreef, legde ze het zo uit: "Om volledig de reden te waarderen waarom wij onze boerderij RRF hebben genoemd, had je het moeten zien toen wij het hier voor het erst zagen: het was en is ontzettend rotsachtig land, helemaal bovenop een heuvel, niet ver van de hoogste top van de Ozarks. En rotsachtig, het was zeker rotsachtig toen wij het zijn naam gaven."
Op deze boerderij werkten de Wilder "keihard, maar het was interessant en het deerde ons niet", vertelde LIW in 1949 tegen een journalist.
Ze brachten het eerste jaar door met het ontginnen van het land en ze verbeterden de blokhut voor zover het geld het toeliet.
In eerste instantie leefden ze van het geld dat Laura met haar kippen verdiende en door het hout te verkopen dat zij en een knecht hadden gerooid op de RRF.

[Halfpint]

In de lente van 1895 plantten ze nog meer appelbomen. In dat zelfde jaar begon het huis op RRF vorm te krijgen, er werd een kamer aangebouwd aan de originele blokhut.
In 1898 verhuisden de Wilders naar de stad en leidden hun boerderij vanuit een huis dat ze in de stad gehuurd hadden.
Hun vriend Frank Cooley was gestorven , en Manly kocht zijn vervoersbedrijf, terwijl Laura een pension startte.
Rose Wilder Lane (ik ga haar nu RWL noemen) schreef later uitgebreid over de armoe in die jaren- hoe zij als een klein meisje wilde bosbessen en zwarte bessen plukte en die voor 10 cent per 4,5 kg verkocht om zodoende het gezinsinkomen aan te vullen; hoe ze achter een konijn aanjoeg, hem in een holle boomstam dreef en deze barricadeerde, zodat de Wilders stoofvlees bij het avondeten zouden hebben en hoe ze haar moeder hielp bij het karnen, en ze die boter dan weer in de stad verkocht voor 10 cent per pond.
Maar de financiele situatie was voor de Wilders echt niet veel anders dan die van de meeste andere inwoners in het Wright graafschap.
In het hele begin van de 20e eeuw waren de meeste Ozarksgraafschappen arm.
Boerenfamilies die al in de Ozarks woonden van voor de Burgeroorlog en diegenen, zoals de Wilders, die aan het eind van de 19e eeuw arriveerden, waren boeren die leefden van een bestaansminimum: families die met heel bescheiden middelen van hun land konden leven.
Voor wat Manly en Laura betreft, zij waren vastbesloten, hardnekkig en vernieuwende boeren.
Hij plantte mais en aardappels en tuinierde tussen de rijen bomen in de boomgaard "tot de bomen acht jaar oud waren". Toen "zaaide hij dat land in met timotijngras en klaver", schreef de Missouri plattelandskrant.
Deze benadering gaf de Wilders een goede hooi-oogst van de boomgaard, door twee oogsten van het land te halen.
Onderwijl leerde Laura meer over het verzorgen van kippen en hoe ze aan de leg te krijgen.
Ze was in het bijzonder gek op Leghornkippen, die ze voor het eerst in de Smet had gezien, toen zij en Manly net verkering kregen met elkaar.
"Ze waren klein en bruin, leken net vogels en legden heel, heel kleine eieren", schreef ze in haar autobiografie.
De wilders kregen ook hulp van Manly's vader, die hen in 1898 in Mansfield bezocht. Hij gaf ze 450 dollar, genoeg om hun huurhuis te kunnen kopen.
Geleidelijk begon hun boerderij welvarender te worden, totdat het uiteindelijk "alle noodzakelijkheden leverde om een goed leven te kunnen leiden", schreef LIW in de plattelandskrant en "het gaf ons heel veel terug voor het geld dat wij er ieder jaar in hebben geinvesteerd vanaf het derde jaar. De winst kwam geen 1 keer onder de tien procent en 1 extra goed jaar kwam het zelfs uit op honderd procent winst."
Dat betekende dat RRF in waarde meer dan verdubbeld was, sinds de Wilders het hadden gekocht.

[Halfpint]

Naast de huishouding doen, geld verdienen en samen met Manly RRF verzorgen is er maar weinig bekend van het alledaagse leven van LIW gedurende de eerste 10 jaar in Missouri.
De Wilders bezochten de Methodistenkerk in Mansfield, waar ze hun gehele verdere leven lid van zouden blijven.
Foto's uit die tijd tonen ons de Wilders buiten, zich koesterend in de natuurlijke schoonheid van de Ozarks: Laura en Manly met vrienden tijdens een excursie naar een dichtbijgelegen grot; Manly en zijn broer Perley aan het ezelrijden op RRF; Laura die naast de bron van de boerderij staat of op een schommel van wijnstokken zit, in de bossen.
Het platteland was belangrijk voor LIW.
"Er is nergens in de wereld zo'n mooi land als de Ozarks", zei ze, maar in 1902 riepen de prairies van Z-Dakota Laura naar haar ouderlijk huis, niet voor een gelukkige reunie met degenen van wie zij hield, maar voor een laatste nachtwake bij haar vader. Ze zat naast zijn bed toen hij op 8-6-1902 stierf; zij zou zijn viool erven.
Manly's vader was kort daarvoor gestorven en liet Manly een erfenis na van 500 dollar.
De Wilders investeerden het geld in RRF, die uiteindelijk meer dan 80 hektare zou beslaan.
Behalve een enkele foto van Rose, waarop ze koeltjes kijkt en goed gekleed is (zelfs op de foto met haar ezeltje Spookendyke), heeft LIW geen herinneringen of indrukken van haar dochters jeugd achtergelaten. RWL heeft echter heel veel indrukken achtergelaten, in brieven, dagboeken en heel veel autobiografische stukken.
Dit heeft tot gevolg dat het portret van die jaren dat nu naar boven komt overweldigend eenzijdig is.
RWL schreef bitter, hartstochtelijk en soms zelfs hysterisch over haar ongelukkige jeugd in Mansfield.
"Ik bracht een jeugd door die net een nachtmerrie was", schreef ze in 1926.
"Als je uit een gezin kwam waar het armoe troef was, en je moest in verstelde kleren en met tweedehands schoolboeken naar school, en je was een gevoelig kind, nou, dan leerde je dat mensen gemeen zijn".
Toch was de strijd van de Wilders om een leven op te bouwen in de Ozarks niet zo afwijkend.
De sleutel tot RWL's ongelukkig zijn lag waarschijnlijk, zoals ze al had opgemerkt, in haar gevoeligheid.

[Halfpint]

"Na een paar jaar waren we niet meer zo arm", herinnerde RWL zich.
De kwaliteit van haar kleding en bezittingen verbeterden, maar de houding van de andere kinderen "duurde voort en ik was te verlegen, te gevoelig om dit te veranderen. Ik werd niet op partijtjes uitgenodigd, ik werd buitengesloten, ik had verdriet en was eenzaam."
Ze erkende dat ze ook dwars, koppig en obstinaat was, eigenlijk al vanaf dat ze net kon praten.
En ze was ongeduldig met mensen of situaties die zij stom vond, ook al van jongs afaan.
In een onderschrift bij een foto van haar toen ze 2 jaar was, schrijft RWL:
"Ik was twee jaar en vier maanden toen deze foto genomen werd in april 1889. Ik herinner m het maken van de foto goed, omdat het flauwe leugentje van de fotograaf dat er een vogeltje in het toestel zat, indruk op me maakte. Bovendien legde de fotograaf steeds weer mijn rechterhand bovenop mijn linker en ik legde hem aldoor terug, want ik wilde dat mijn kornalijnen ring te zien zou zijn. Tenslotte won ik het."
RWL was een goede leerling en een "vraatzuchtige" lezer, misschien geinspireerd door de boeken die LIW hardop voor het gezin voorlas.
RWL's intelligentie en academische ambities zouden haar ook van haar leeftijdgenootjes in Mansfield geisoleerd kunnen hebben, maar hoogstwaarschijnlijk scheidde iets veel fundamentelers haar van haar gelijken.
Opgroeiend in een boerengemeenschap, vertoonde RWL een complete lusteloosheid ten opzichte van het boerenleven, dat zij associeerde met het pioniersleven.
In haar eigen verklaring, groeit RWL op met de verhalen van haar moeder over het westen en het pioniersleven en wat nog erger was, LIW beschouwde de strijd die zij en Manly leverden om RRF te overwinnen gelijk aan de strijd die haar ouders een generatie eerder moesten leveren aan de elementen van het pioniersleven.
Toen zij volwassen was, voelde RWL zich tegelijk gevangen en onderscheiden door deze erfenis.
In een brief aan een andere schrijver probeerde zij haar achtergrond samen te vatten:"Pionier en pionier-boer................pionier-amerikaan, misschien? Dat is goed, maar mij interesseert het niet.
Ik was grootgebracht met pioniersverhalen maar er sprong nooit een vonkje over."
Alhoewel RWL zich deze ervaringen uiteindelijk wel zou toe-eigenen voor haar eigen werk, verlangde ze zelf naar iets meer mondainers.
Ze was een stadsmeisje, gevangen tussen lompe boeren - zowel zij die in haar moeders verhalen voorkwamen als de echte, levende, ademhalende boerenfamilies uit de Ozarks, die zij omschreef als een zielig zooitje - "mannen in hun overalls of in hun pakken van tien dollar, waarin zij er net zo ongemakkelijk uitzagen als dat zij de pakken ervoeren, met hun magere gezichten, vrouwen met verwarde haren met babys in hun armen en meerdere kinderen aan hun afgedragen rokken hangend, jonge meisjes in hun helder roze batisten blouzes en groen-bruine wollen rokken."

[Halfpint]

Rond 1903 besefte LIW dat Mansfield niet de geschikte plaats was voor haar dochter en toen Manly's zuster, Eliza Jane, -of E.J., zoals ze zichzelf noemde- dat jaar kwam logeren, besloot de familie dat Rose met haar zou meegaan naar Crowley/Louisiana, waar Rose haar middelbare school zou kunnen afmaken. Rose was 16.
Eigenlijk was het een vreemde wending van het lot, want later zou LIW in haar autobiografie "Pioneer girl" en in haar boek "Kleine stad op de prairie" Eliza Jane als een onbekwame, harteloze schooljuffrouw neerzetten. Toch vertrouwde ze haar dochters opleiding - en haar toekomst - toe aan "Luie, luizige Liza Jane".
De gevolgtrekking is duidelijk: LIW was bereid om haar dochter de spreekwoordelijke "navelstreng" door te laten knippen.
Toen Rose in 1904 voor haar middelbare schoolexamen geslaagd was, keerde ze maar voor even terug naar Mansfield, en vertrok toen naar de grote stad, wat in haar geval Kansas City was, waar ze tal van baantjes aannam.
"In ben kantoormedewerkster geweest; telegrafiste; verslaggever voor een krant; schrijfster van hoofdartikelen; reclameschrijfster; en verkoopster van boerenland," schreef ze in 1935.
"Ik heb de hele Verenigde Staten gezien en iets van Canada en de Caraibische eilanden; heel Europa, behalve Spanje; Turkije; Egypte; Palestina; Syrie; Irak helemaal tot Bagdad; Georgie; Azerbedjan; en Armenie. Californie; de Ozarks en de Balkan zijn voor mij thuis."
Alhoewel RWL gedurende haar volwassen leven geregeld naar RRF terugkeerde, had ze een hekel aan ieder moment die zij daar doorbracht.
Een heel klein citaat in haar dagboek uit 1929 vatte haar levenslange frustratie samen over de boerderij in de Ozarks: "Ik wil hier vandaan."
Nadat RWL in 1904 het ouderlijk nest had verlaten, ervoer LIW een uitbarsting van creativiteit, een die haar leven zou bepalen.
Uiteindelijk konden zij en Manly hun droomhuis op RRF bouwen, en het succes dat zij van hun boerderij hadden gemaakt zou haar schrijverscarriere ontketenen.

[Halfpint]

Laura en Manly begonnen in 1894 aan wat uiteindelijk de schitterende RRF zou worden, toen zij een vierkante kamer met deuren en ramen aan de oorspronkelijke blokhut toevoegden.
Zij verhuisden deze nieuwe kamer naar de plaats van het huidige huis en voegden in 1896 een tweede kamer toe.
"We waren ontzettend trots op ons tweekamerhuis", schreef LIW, alhoewel ze het wel jammer vond de haard in de hut achter te moeten laten.
Ze had ook al plannen voor iets veel groters.
In een levendige scene schets RWL in haar nawoord in "Onderweg" de visie die haar moeder over RRF had:

Het zou een wit huis worden, zei ze, helemaal gebouwd van materiaal van ons land. Alles wat we nodig hadden om het te bouwen was op het land: goede eiken balken en planken, stenen voorde fundering en de haard. Het huis zou grote ramen hebben die naar het westen keken over de beek, door eht kleine dat en tegen de beboste heuvels op die de stad verborgen, naar de kleuren van de ondergaande zon aan de hemel. Er zou aan de noordkant een mooie grote veranda komen, koel op hete zomerdagen. De keuken zou groot genoeg worden voor een houtkachel in de winter en een van die nieuwe oliekachels die de ruimte niet nog heter zoud maken in de zomer. Ieder raam zou muskietengaas krijgen. Er zou een put komen, met een pomp, vlak bij de keukendeur; geen gesleep meer met water uit de bron. En in de zitkamer zou een grote boekenkast komen, nee, twee boekenkasten, grote boekenkasten vol boeken, en een hanglamp waarbij je kon lezen op winteravonden bij de haard.

Ondanks dit heldere schilderij van woorden, die LIW hoogstwaarschijnlijk rond de tijd van de verhuizing naar Mansfield, voor RWL schilderde, moest Laura ruim 10 jaar wachten eer haar droom uitkwam.
Het huis was, in haar eigen woorden, "het resultaat van evolutie" - niet alleen van hak-, schaaf- en timmerwerk, maar ook van de evolutie van de boerderij zelf. Voordat het werk aan het huis kon beginnen, moest eerst de hypotheek afbetaald worden, de boederij omheind, en de schuur vergroot.
Nadat RWL voor de middelbare school geslaagd was en naar Kansas City verhuisd, verkochten Laura en Manly hun huis in de stad, kochten ze bouwmateriaal en begonnen ze aan de bouw van hun droomhuis.
Zoals Laura al aan Rose had verteld, zou het huis bijna in het geheel uit materialen van eigen grond gmaakt gaan worden.

[Halfpint]

"Ik heb een droom", legde LIW in 1920 uit, "dat het huis eruit zou moeten zien als dat het een product van de grond is, waarop het gebouwd is........ Zo'n huis, goed gebouwd, zal generaties meegaan."Het huis op RRF was zeker een afspiegeling van deze droom.
"Voor zover als mogelijk, was alles wat voor het bouwen nodig was, een product van de boerderij, omdat dat zowel financieel voordeliger was, als voor het sentimentele idee dat we wilden dat het huis echt een onderdeel van de boerderij zou zijn."
Toen het echtpaar serieus over het bouwen van de boerderij begon te praten, had Manly schijnbaar betoogd dat hij steeds wilde toevoegen - kamer voor kamer, met trappen en een zolder.
Maar dat wilde Laura niet! "Er was zoveel materiaal op het land, dat ieder willekeurig huis gebouwd zou kunnen worden, betoogde ik , "dus waarom zouden we niet een echt huis bouwen in plaats van steeds maar kamers toe te voegen, waardoor het huis er uit zou zien als een huis in een armere buitenwijk van een stad?"[/i]"Zoiets hoorde niet op een boerderij", hield ik vol."Het zou niet gepast staan onder de bomen, met de eeuwige heuvels rondom zich."
LIW's idee voor zo'n boerderij was heel bijzonder, zeker gezien de tijd en de plaats.
In het afgelegen Wrightgraafschap in de staat Missouri waren de meeste boerderijen precies zoals Manly bepleit had - een kamer hier toegevoegd en een kamer daar toegevoegd en alles zonder een echt ontwerp.
Met Laura's idee voor hoe het huis er uit moest gaan zien, bracht LIW originaliteit en creativiteit in het project.
Toen het huis op de RRF uiteindelijk klaar was, was het in veel opzichten een kunstwerk: van zijn massief eiken balkenplafond en open trap in de woonkamer, tot de 3 massieve rotsstenen die de open haard vormden,
tot de ingebouwde kasten en boekenkasten in de eetkamer en bibliotheek; het huis ademt een sprookjesachtige sfeer.



Manly en Laura vonden zelfs een timmerman uit het binnenland, die op de traditionele manier de eiken wanden vlak kon maken en ze naadloos in elkaar liet passen.
Het gehele huis was inzake de lengte van de Wilders, op schaal gebouwd. Huidige bezoekers vinden de keuken en eetkamer klein, de slaapkamer bekrompen en Laura's studeerkamer kleiner dan de meeste huidige walk-in-kasten.
Manly was echer maar 5 feet 4 inches= ongeveer 1.62 meter en Laura was precies 4 feet, 11= 1.53 meter.

[Halfpint]

Laura en Manly vonden het huis perfect, iets wat Rose nooit heeft begrepen en daarom besloot ze jaren later een nieuw huis voor haar ouders te laten bouwen.
Het huis op de RRF kosste het echtpaar 2200 dollar en nam "twee jaar in beslag vanaf de tijd dat we bomen omzaagden om hout te verkrijgen."
Ze maakten het in 1913 compleet, en Laura, die haar woonkamer inspecteerde, was tevreden. "Het effect is vooral zomers goed, als alle deuren open staan, en al de verschillende delen van het huis een harmonieus geheel vormen," schreef ze.
Het huis, eigenlijk de gehele boerderij, was een "uitdrukking van de geest en de ziel van de bouwer."
Zelfs voordat het huis helemaal afgebouwd was, zocht LIW al weer een nieuwe uitlaatklep voor haar creativiteit.
Vlak na het overlijden van haar vader, had ze een een verhaal geschreven over de ervaringen van haar familie in het Dakotageied; ze had ook een geestig verhaal geschreven over de reactie van een boerenkinkelachtige familie op de eerste automobiel in de Ozarks. "Ze wisten dat het een of ander soor beest moest zijn, maar ze hadden er nog nooit een gehoord zoals deze", schreef LIW.
De vader probeerde het geautomatiseerde schepsel te doden, die een man in zijn greep bleek te hebben.
Toen de moeder vroeg wat er gebeurde, zei de man: "Ik zorgde ervoor dat het die man losliet".
LIW's eerste uitgegeven werk had echter niets uit te staan met humor of met haar familie in Z-Dakota, maar ging over het leven op de RRF.
Als mevrouw A.J. Wilder schreef zij een column over pluimvee in de "St. Louis Star Farmer", gebaseerd op haar ervaringen met het houden van Leghornkippen.
Nu zou zo'n publicatie helemaal niet belangijk zijn, maar het was in 1910 een heel ongewone prestatie voor een boerin uit het Wrightdistrict/Missouri.
Saint Louis, een grote wereldstad, lag meer dan 360 kilometer ten noordoosten van Mansfield. In heel Missouri hielden duizenden vrouwen kippen, maar LIW was een van de weinigen die over kippen schreef.