"All I have told is true but it is not the whole truth" (alles wat ik heb verteld is waar, maar het is niet de gehele waarheid).
Dit zei Laua Ingalls Wilder tijdens een speech die zij afstak op de Boeken Markt in Detroit in 1937.
Voor sommige "Kleine Huis" lezers is dit een ontluisterende gedachte en vinden ze het niet eerlijk, want Laura had toch geschreven dat haar boeken autobiografisch waren en waar in elk detail?
Laura was wel een eerlijk mens, maar bovenal was ze een begenadigd verhalenverteller!
En om haar boeken spannender/mooier/leuker/ontroerender/helhaftiger te maken veranderde ze data, gebeurtenissen, namen, plaatsen en historische feiten.
Binnenkort wil ik hier de boeken in volgorde gaan behandelen.
Ik ga dan behandelen hoe het in werkelijkheid is gegaan uitgaande van Laura's memoires in "Pioneer girl" en hoe Laura het in haar "Kleine Huis" boeken heeft verwoord.
The truth (de waarheid)
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Deel 1: Het kleine huis in het grote bos. (de oorspronkelijke titel van dit boek was "Little house in the woods/ het kleine huis in de bossen", maar de uitgever vond "in the big woods/in het grote bos" passender klinken (als tegenstelling).
De werkelijkheid: Laura Ingalls Wilder (hierna te noemen LIW) werd op 7-2-1867 geboren in de grote bossen van Wisconsin nabij het stadje Pepin.
Nog datzelfde jaar verkocht pa zijn boerderij en het gezin Ingalls verhuisde naar een stuk land in Missouri, waarop pa een aanbetaling had gedaan terwijl hij dit land nog nooit had gezien. Zij verhuisden samen met oom Henri/Hendrik (broer van ma), tante Polly (de zus van pa) en hun kinderen. In de lente van 1868 kwamen zij in Chariton County in north-central Missouri aan.
In 1869 verhuisden pa en ma en Mary en Laura naar Kansas, waar zij zich vestigden op een stuk land 13 miles ten zuiden van Independence, op het grondgebied van de Osage indianen.
Dit is de locatie waar LIW later haar ongepubliceerde memoires "Pioneer girl" laat beginnen met de woorden:
Once upon a time years and years ago pa stopped the horses and the wagon they were hauling away out on the prairie in Indian Territory. "Well Caroline", he said, "here's the place we've been looking for. Might as well camp".
Pa bouwt daar een huis van boomstammen en baby Carrie wordt daar op 3-8-1870 geboren.
Het land wordt echter door de regering toegewezen aan de rechtmatige eigenaren -de indianen- en alle blanken moeten het land verlaten.
Voor pa en ma is dit niet echt een verlies, want Gustaf Gustafson, die in 1867 hun land in Pepin had gekocht, kon niet meer aan de betalingen voldoen en zodoende kreeg pa zijn land daar weer terug.
Zij verhuisden dus weer terug naar Pepin in Wisconsin, waar zij in de lente van 1871 aankwamen.
(wordt vervolgd)
De werkelijkheid: Laura Ingalls Wilder (hierna te noemen LIW) werd op 7-2-1867 geboren in de grote bossen van Wisconsin nabij het stadje Pepin.
Nog datzelfde jaar verkocht pa zijn boerderij en het gezin Ingalls verhuisde naar een stuk land in Missouri, waarop pa een aanbetaling had gedaan terwijl hij dit land nog nooit had gezien. Zij verhuisden samen met oom Henri/Hendrik (broer van ma), tante Polly (de zus van pa) en hun kinderen. In de lente van 1868 kwamen zij in Chariton County in north-central Missouri aan.
In 1869 verhuisden pa en ma en Mary en Laura naar Kansas, waar zij zich vestigden op een stuk land 13 miles ten zuiden van Independence, op het grondgebied van de Osage indianen.
Dit is de locatie waar LIW later haar ongepubliceerde memoires "Pioneer girl" laat beginnen met de woorden:
Once upon a time years and years ago pa stopped the horses and the wagon they were hauling away out on the prairie in Indian Territory. "Well Caroline", he said, "here's the place we've been looking for. Might as well camp".
Pa bouwt daar een huis van boomstammen en baby Carrie wordt daar op 3-8-1870 geboren.
Het land wordt echter door de regering toegewezen aan de rechtmatige eigenaren -de indianen- en alle blanken moeten het land verlaten.
Voor pa en ma is dit niet echt een verlies, want Gustaf Gustafson, die in 1867 hun land in Pepin had gekocht, kon niet meer aan de betalingen voldoen en zodoende kreeg pa zijn land daar weer terug.
Zij verhuisden dus weer terug naar Pepin in Wisconsin, waar zij in de lente van 1871 aankwamen.
(wordt vervolgd)
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Gustaf Gustafson woonde echter nog wel in hun vroegere huis, dus gingen ma, pa en de 3 dochtertjes bij oom Hendrik en tante Polly logeren (die vanuit Missouri waren teruggekeerd naar Pepin/Wisconsin) , waar Laura en Mary een heerlijke tijd hadden met hun dubbelnichtjes en dubbelneefjes.
Na een paar weken kon het gezin in het huis en kon eigenlijk het leven beginnen dat LIW in haar eerste boek beschijft.
Ze hadden een kat Suzan (Susie) en een hond Wolf (Jack was niet mee teruggekeerd naar de bossen van Wisconsin, want toen pa de mustangs Pet en Patty had geruild tegen 2 grote paarden, wilde Jack graag bij Pet en Patty blijven. In werkelijkheid komt Jack dus niet meer voor, alhoewel LIW Jack pas in deel 5/"aan het Zilvermeer" laat doodgaan. Dit deed ze omdat de kinderen die haar boeken lazen, in brieven aan haar vroegen hoe het nu verder met idereen afliep en Jack was voor de kinderen ook belangrijk).
En Laura ging samen met haar zus en neefjes en nichtjes en de kinderen van de Huleatts naar The Barry Cornerschool. Ze was nog maar 4, maar 's avonds ging ze na het avondeten, als Mary (6) haar woordjes en letters ging oefenen, ook oefenen en zodoende kon ze net zo goed lezen als Mary. Daarom mocht ze van ma mee naar school toen Mary een keer iets moest opzeggen. (Maar omdat ze nog maar zo klein was, moest ze van ma weer thuisblijven toen het winter werd.)
De school was heel dichtbij, aan het eind van hun pad en werd druk bezocht. In haar boek schrijft LIW dat ze heel geisoleerd woonden, maar in werkelijkheid woonden ze onderaan de heuvels van de Wisconsin bossen, met het gezin van oom Hendrik en de Huleatts heel dichtbij en opa en oma en het gezin van oom Peter, die juist wel in de bossen woonden.
Al reisde je een maand, je zag niets dan bossen. Er waren geen wegen. Er waren geen mensen. Dit schrijft LIW in haar eerste boek. Zij wilde het gezin uit het boek een aparte positie laten innemen en dat deed ze dus door oa. de leefsituatie te wijzigen. Dit zou ze ook in al haar volgende boeken doen, zodat dit de familie Ingals bijzonder zou maken.
Wordt vervolgd.
Na een paar weken kon het gezin in het huis en kon eigenlijk het leven beginnen dat LIW in haar eerste boek beschijft.
Ze hadden een kat Suzan (Susie) en een hond Wolf (Jack was niet mee teruggekeerd naar de bossen van Wisconsin, want toen pa de mustangs Pet en Patty had geruild tegen 2 grote paarden, wilde Jack graag bij Pet en Patty blijven. In werkelijkheid komt Jack dus niet meer voor, alhoewel LIW Jack pas in deel 5/"aan het Zilvermeer" laat doodgaan. Dit deed ze omdat de kinderen die haar boeken lazen, in brieven aan haar vroegen hoe het nu verder met idereen afliep en Jack was voor de kinderen ook belangrijk).
En Laura ging samen met haar zus en neefjes en nichtjes en de kinderen van de Huleatts naar The Barry Cornerschool. Ze was nog maar 4, maar 's avonds ging ze na het avondeten, als Mary (6) haar woordjes en letters ging oefenen, ook oefenen en zodoende kon ze net zo goed lezen als Mary. Daarom mocht ze van ma mee naar school toen Mary een keer iets moest opzeggen. (Maar omdat ze nog maar zo klein was, moest ze van ma weer thuisblijven toen het winter werd.)
De school was heel dichtbij, aan het eind van hun pad en werd druk bezocht. In haar boek schrijft LIW dat ze heel geisoleerd woonden, maar in werkelijkheid woonden ze onderaan de heuvels van de Wisconsin bossen, met het gezin van oom Hendrik en de Huleatts heel dichtbij en opa en oma en het gezin van oom Peter, die juist wel in de bossen woonden.
Al reisde je een maand, je zag niets dan bossen. Er waren geen wegen. Er waren geen mensen. Dit schrijft LIW in haar eerste boek. Zij wilde het gezin uit het boek een aparte positie laten innemen en dat deed ze dus door oa. de leefsituatie te wijzigen. Dit zou ze ook in al haar volgende boeken doen, zodat dit de familie Ingals bijzonder zou maken.
Wordt vervolgd.
-
Gast
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Deel 2 "Little house on the prairie/het kleine huis op de prairie". (Als oorspronkelijke titel van dit boek had LIW "Indian Country" bedacht, maar om het als een vervolg op deel 1 over te laten komen, vond de uitgever het wijzer als dat dus "little house on the prairie" werd. Kinderboeken bestonden die in die tijd namelijk weinig- "Little women/Onder moeders vleugels" van Louisa May Alcott, was het 1e kinderboek, uitgegeven in 1868; dus om een eventuele kinderserie te maken was een hele stap.)
Het 1e hoofdstuk van deel 2 begint met het verhaal dat pa het te druk vind worden in de bossen van Wisconsin en waar te veel mensen wonen, zullen de dieren , die in deze bossen wonen, wegtrekken. Zij willen daar niet blijven en pa wil dat eigenlijk ook niet.
Maar als je nu goed de berichtjes hierboven hebt gelezen, weet je dus dat de werkelijkheid heel anders was.
Zij verhuisden van Missouri naar Kansas in 1869 en hebben daar, in het Indianengebied, een goed jaar gewoond. Laura was toen nog heel klein en alles wat zij eigenlijk in haar boek beschrijft, heeft zij van herinneringen van ma, pa en mary.
LIW vertelt noch in haar boek, noch in haar memoires "Pioneer girl" wat de beweegredenen van pa waren, om naar het Indianengebied te verhuizen, want het was algemeen bekend dat dit land eigendom van de indianen was en dat de blanken zich dus illegaal vestigden. Het was zeer zeker geen gretigheid/inhaligheid van pa, dat hij zich daar wilde vestigen.
Pa wilde alleen het beste voor zijn gezin en dat was zich vestigen op een vrij stuk land, wat door de regering gestimuleerd werd.
Laura I.W. is hier niet al te diep op ingegaan, want ze wilde kinderboeken schrijven, geen politieke overtuigingen verkondigen en dus handelt het boek om het dagelijkse leven dat zij daar leiden.
Zij vertelt over indianenbezoek, moeraskoorts (veroorzaakt door malariamuggen, maar dat wist men toen nog niet), pa die het huis bouwt, een brand in de zojuist gebouwde schoorsteen (die trouwens in Missouri plaatsvond, niet in Kansas!) en over mr. Brown, die met kerstmis de kerstcadeautjes bij Laura en Mary komt brengen. ( de door ons zo geliefde mr. Edwards heeft nooit bestaan! Net zoals ze bij het latere figuur Nellie Oleson, meerdere mensen in 1 meisje heeft laten samengaan, heeft ze dat met mr. Edwards gedaan!)
Het boek eindigt met het hoofdstuk dat pa en ma alles weer inladen, nadat zij dus gedwongen waren hun stuk land te verlaten en dat zij westwaarts trekken- op naar misschien een betere toekomst, naar de ruimte en de vrijheid.
We weten nu dat zij in werkelijkheid niet westwaarts trokken, maar terugkeerden naar het oosten, naar Pepin waar zij in de herfst van 1871, toen Laura vier was, aankwamen.
Het 1e hoofdstuk van deel 2 begint met het verhaal dat pa het te druk vind worden in de bossen van Wisconsin en waar te veel mensen wonen, zullen de dieren , die in deze bossen wonen, wegtrekken. Zij willen daar niet blijven en pa wil dat eigenlijk ook niet.
Maar als je nu goed de berichtjes hierboven hebt gelezen, weet je dus dat de werkelijkheid heel anders was.
Zij verhuisden van Missouri naar Kansas in 1869 en hebben daar, in het Indianengebied, een goed jaar gewoond. Laura was toen nog heel klein en alles wat zij eigenlijk in haar boek beschrijft, heeft zij van herinneringen van ma, pa en mary.
LIW vertelt noch in haar boek, noch in haar memoires "Pioneer girl" wat de beweegredenen van pa waren, om naar het Indianengebied te verhuizen, want het was algemeen bekend dat dit land eigendom van de indianen was en dat de blanken zich dus illegaal vestigden. Het was zeer zeker geen gretigheid/inhaligheid van pa, dat hij zich daar wilde vestigen.
Pa wilde alleen het beste voor zijn gezin en dat was zich vestigen op een vrij stuk land, wat door de regering gestimuleerd werd.
Laura I.W. is hier niet al te diep op ingegaan, want ze wilde kinderboeken schrijven, geen politieke overtuigingen verkondigen en dus handelt het boek om het dagelijkse leven dat zij daar leiden.
Zij vertelt over indianenbezoek, moeraskoorts (veroorzaakt door malariamuggen, maar dat wist men toen nog niet), pa die het huis bouwt, een brand in de zojuist gebouwde schoorsteen (die trouwens in Missouri plaatsvond, niet in Kansas!) en over mr. Brown, die met kerstmis de kerstcadeautjes bij Laura en Mary komt brengen. ( de door ons zo geliefde mr. Edwards heeft nooit bestaan! Net zoals ze bij het latere figuur Nellie Oleson, meerdere mensen in 1 meisje heeft laten samengaan, heeft ze dat met mr. Edwards gedaan!)
Het boek eindigt met het hoofdstuk dat pa en ma alles weer inladen, nadat zij dus gedwongen waren hun stuk land te verlaten en dat zij westwaarts trekken- op naar misschien een betere toekomst, naar de ruimte en de vrijheid.
We weten nu dat zij in werkelijkheid niet westwaarts trokken, maar terugkeerden naar het oosten, naar Pepin waar zij in de herfst van 1871, toen Laura vier was, aankwamen.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Deel 3: Het kleine huis aan de rivier
Na 2,5 jaar nabij Pepin gewoond te hebben, verkocht pa in okt. 1873 zijn boerderij voor $ 1000 en laadden hij en ma de huifkar vol en vertrokken ze naar oom Peter (broer van pa) en tante Eliza Ann (zus van ma) en hun gezin, die werkelijk diep in de bossen van Wisconsin woonden. Zij logeerden daar gedurende de herfst en een groot deel van de winter, want de 2 gezinnen zouden samen aan het eind van de winter naar Minnesota verhuizen.
Maar vlak voordat de gezinnen zouden vertrekken kregen alle kinderen rode hond, waardoor het vertrek uitgesteld moest worden.
De vaders maakten zich zorgen over dit uitstel, want ze moesten het Pepinmeer oversteken en dat moest wel gebeuren voordat het zou gaan dooien!
Alhoewel Laura nog niet helemaal genezen was, vertrokken zij toch op 6-2-1874. Laura werd dik ingepakt in dekens- zelfs haar hoofd werd ingepakt, opdat ze maar geen kou zou vatten- en achterin in de huifkar neergelegd. Zo jong als ze was (6 bijna 7), wist Laura dat er mensen verdronken waren omdat ze te laat het meer waren overgestoken en alhoewel ze niets kon zien doordat ze zo dik was ingepakt, maakte ze zich toch zorgen toen ze steeds "splash, splasch" hoorde, het geluid dat de paardebenen op het zachter wordende ijs maakten.
Ma stelde haar gerust en het eerstvolgende dat Laura merkte, was dat ze door pa werd wakker gemaakt in een bed in een hotel en dat hij haar een mooi klein boek gaf met versjes: het was 7-2-1874, haar 7e verjaardag.
wordt vervolgd.
Na 2,5 jaar nabij Pepin gewoond te hebben, verkocht pa in okt. 1873 zijn boerderij voor $ 1000 en laadden hij en ma de huifkar vol en vertrokken ze naar oom Peter (broer van pa) en tante Eliza Ann (zus van ma) en hun gezin, die werkelijk diep in de bossen van Wisconsin woonden. Zij logeerden daar gedurende de herfst en een groot deel van de winter, want de 2 gezinnen zouden samen aan het eind van de winter naar Minnesota verhuizen.
Maar vlak voordat de gezinnen zouden vertrekken kregen alle kinderen rode hond, waardoor het vertrek uitgesteld moest worden.
De vaders maakten zich zorgen over dit uitstel, want ze moesten het Pepinmeer oversteken en dat moest wel gebeuren voordat het zou gaan dooien!
Alhoewel Laura nog niet helemaal genezen was, vertrokken zij toch op 6-2-1874. Laura werd dik ingepakt in dekens- zelfs haar hoofd werd ingepakt, opdat ze maar geen kou zou vatten- en achterin in de huifkar neergelegd. Zo jong als ze was (6 bijna 7), wist Laura dat er mensen verdronken waren omdat ze te laat het meer waren overgestoken en alhoewel ze niets kon zien doordat ze zo dik was ingepakt, maakte ze zich toch zorgen toen ze steeds "splash, splasch" hoorde, het geluid dat de paardebenen op het zachter wordende ijs maakten.
Ma stelde haar gerust en het eerstvolgende dat Laura merkte, was dat ze door pa werd wakker gemaakt in een bed in een hotel en dat hij haar een mooi klein boek gaf met versjes: het was 7-2-1874, haar 7e verjaardag.
wordt vervolgd.
-
Gast
-
Gast
Leuk dat je zo je eigen biografie van LIW maakt Halfpint! 
LIW schreef natuurlijk een kinderboek en vanuit kinderogen kan een bos heel veel groter zijn dan van een volwassene. LIW heeft vast gezien hoe iemand wel wat geisoleerder woonde en dat beschreven vanuit kinderogen. Dus wel de waarheid, maar toch ook weer niet haar eigen echte waarheid.
Ik vind het verschil van de 2e x naar de prairie gaan groter, daar waar ze niet alleen gingen maar met het gezin van Peter en Eliza.
Dat Pa op land van de Indianen ging wonen, bewust; ik denk dat je dat in de geest van die tijd meot zien. Velen deden dat en erkenden niet dat het land van de Indianen was.
LIW schreef natuurlijk een kinderboek en vanuit kinderogen kan een bos heel veel groter zijn dan van een volwassene. LIW heeft vast gezien hoe iemand wel wat geisoleerder woonde en dat beschreven vanuit kinderogen. Dus wel de waarheid, maar toch ook weer niet haar eigen echte waarheid.
Ik vind het verschil van de 2e x naar de prairie gaan groter, daar waar ze niet alleen gingen maar met het gezin van Peter en Eliza.
Dat Pa op land van de Indianen ging wonen, bewust; ik denk dat je dat in de geest van die tijd meot zien. Velen deden dat en erkenden niet dat het land van de Indianen was.