Ik vind het best, hoe jij over de schrijfster denkt, Rose.
Ik typ alleen maar over wat er in het boek staat en vind het leuk om te lezen hoe deze schrijfster de biografie van LIW beschrijft. Ik vind haar juist erg goed, ze beschrijft alles heel uitgebreid en in mijn ogen heel correct, waarbij zij zich ook vaak dingen afvraagt, omdat we nooit echt de waarheid zullen weten. Ze baseert zich op correspondentie tussen Laura, Rose en anderen, waardoor alles mijns inziens nog duidelijker wordt behandeld.
The truth (de waarheid)
-
Gast
Ik vind het heel interessant hoe te zien hoe biografen de zaken beschrijven en vanuit welk gezichtspunt. Dat heb ik met Anderson, met Zochert, maar ook met deze biografe.
Ik zou het zelfs leuk hebben gevonden om van gedachten te kunnen wisselen over de gezichtspunten van de biografen, en dus ook over deze biografie.
Ik zou het zelfs leuk hebben gevonden om van gedachten te kunnen wisselen over de gezichtspunten van de biografen, en dus ook over deze biografie.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Een interesaant idee, een discussie over de biografen Zochert, Anderson en nu deze Pamela Smith Hill.
Daar kan een apart topic over geopend worden en dan zouden we een onderwerp kunnen kiezen en kijken hoe de verschillende biografen over dit onderwerp schrijven en onze eigen meinig hierover kunnen geven. Doen?
Daar kan een apart topic over geopend worden en dan zouden we een onderwerp kunnen kiezen en kijken hoe de verschillende biografen over dit onderwerp schrijven en onze eigen meinig hierover kunnen geven. Doen?
-
Juud
- Berichten: 529
- Lid geworden op: 28-08-2011 20:03
Halfpint, ik lees deze berichtjes altijd met veel plezier en heel aandachtig, en waarschijnlijk vele anderen met mij. Aangezien heel veel informatie nieuw is, weet ik vaak niet hoe ik moet reageren of daagt me niet gelijk een leuk discussiepunt. Lezen doe ik de berichten echter wel en ik vind het altijd heerlijk om weer een stukje te lezen. Interesse is er zeker!
Als je het prettiger vindt als er meer gereageerd wordt (dat kan ik goed begrijpen) dan wil ik best wat vaker reageren, alleen dat zullen nooit echt interessante toevoegingen zijn. Dit houdt me dan ook vaak tegen.
Wat betreft biografieën bespreken: ook dat lijkt me erg leuk, hoewel ik waarschijnlijk ook niet direct een groot aandeel kan zijn. Ik heb de biografie van Zochert vrij recent nog eens gelezen, maar die van Anderson is al een tijd geleden. Ik heb hem wel in bezit, dus kan altijd een stukje teruglezen en dan gaat het vast wel weer dagen.
Als je het prettiger vindt als er meer gereageerd wordt (dat kan ik goed begrijpen) dan wil ik best wat vaker reageren, alleen dat zullen nooit echt interessante toevoegingen zijn. Dit houdt me dan ook vaak tegen.
Wat betreft biografieën bespreken: ook dat lijkt me erg leuk, hoewel ik waarschijnlijk ook niet direct een groot aandeel kan zijn. Ik heb de biografie van Zochert vrij recent nog eens gelezen, maar die van Anderson is al een tijd geleden. Ik heb hem wel in bezit, dus kan altijd een stukje teruglezen en dan gaat het vast wel weer dagen.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Tevens had Fiery op twee dingen kritiek.
Ze vond het gebruik van "pa en ma" tot de spreektaal horen. Soms kunnen uitgevers er echter naast zitten en Fiery zou haar mening wijzigen; "pa en ma" bleven.
Haar tweede punt van kritiek was de titel "When grandma was a little girl".
De titel benadrukte niet het onderwerp van het boek.
Een oma, zelfs een oma die als een klein meisje in een verhaal verschijnt, is geen sterk persoon voor jonge lezertjes. Het schept teveel afstand tussen de de lezer, de hoofdpersoon, en het verhaal.
Marion Fiery ontmoette Rose in New York, waar de zaak werd afgehandeld en Rose scheef haar moeder een paar dagen later: "We gaan gelijk met "Laura" beginnen en zeggen niets over een oma."
Na het gesprek met Fiery voelde Rose zich voldoende gekwalificeerd om een lange brief aan Laura te schrijven met nog veel meer suggesties.
"We moeten gaan schrijven voor kinderen van acht tot tien jaar. En het boek moet een heel jaar beslaan."
LIW moest in de derde persoon (dus hij/zij) gaan schrijven, alsof een jonge Laura alles zou beleven in plaats van in de eerste persoon (dus ik), "want de ik-boeken verkopen niet goed!"
Hoogstwaarschijnlijk had Rose maar weinig vertrouwen in haar moeders schrijverskunst, want ze voegde nog toe dat als LIW het fijner vond om in de eerste persoon te schrijven ze dat dan maar moest blijven doen: "Ik zal het dan in de derde persoon veraneren."
In plaats van een echte redacteur te hebben, trad Rose voortaan als Laura's redacteur op. Zij bepaalde wat er gebeurde en zij handelde af hoe het moest met de structuur, het thema en de personen.
Dit was de wijze van werken tussen Laura en Rose en zo zou het gedurende de rest van Laura's schrijverscarriere verlopen.
Rose nam de rol van redacteur op zich en zou de echte redacteuren van "Harper & Brothers"- die de boeken zouden gaan uitgeven- nog maar weinig te doen geven.
Rose was echter geen vriendelijke redacteur voor haar moeder. In haar brieven "proefde" Laura dat Rose geen vertrouwen in haar als schrijver had.
Rose was vaak beledigend en gaf veel kritiek. Om kort te gaan, Rose begreep niet hoe ze haar moeders creativiteit moest koesteren. Zij prefereerde alles te bepalen. "Ik denk niet dat je veel geld zult gaan verdienen aan dit boek, maar je zult je verhalen in boekvorm voor eigen gebruik kunnen houden, en nog mooi ook, wat uiteindelijk het belangrijkst is", schreef Rose.
Ze vond het gebruik van "pa en ma" tot de spreektaal horen. Soms kunnen uitgevers er echter naast zitten en Fiery zou haar mening wijzigen; "pa en ma" bleven.
Haar tweede punt van kritiek was de titel "When grandma was a little girl".
De titel benadrukte niet het onderwerp van het boek.
Een oma, zelfs een oma die als een klein meisje in een verhaal verschijnt, is geen sterk persoon voor jonge lezertjes. Het schept teveel afstand tussen de de lezer, de hoofdpersoon, en het verhaal.
Marion Fiery ontmoette Rose in New York, waar de zaak werd afgehandeld en Rose scheef haar moeder een paar dagen later: "We gaan gelijk met "Laura" beginnen en zeggen niets over een oma."
Na het gesprek met Fiery voelde Rose zich voldoende gekwalificeerd om een lange brief aan Laura te schrijven met nog veel meer suggesties.
"We moeten gaan schrijven voor kinderen van acht tot tien jaar. En het boek moet een heel jaar beslaan."
LIW moest in de derde persoon (dus hij/zij) gaan schrijven, alsof een jonge Laura alles zou beleven in plaats van in de eerste persoon (dus ik), "want de ik-boeken verkopen niet goed!"
Hoogstwaarschijnlijk had Rose maar weinig vertrouwen in haar moeders schrijverskunst, want ze voegde nog toe dat als LIW het fijner vond om in de eerste persoon te schrijven ze dat dan maar moest blijven doen: "Ik zal het dan in de derde persoon veraneren."
In plaats van een echte redacteur te hebben, trad Rose voortaan als Laura's redacteur op. Zij bepaalde wat er gebeurde en zij handelde af hoe het moest met de structuur, het thema en de personen.
Dit was de wijze van werken tussen Laura en Rose en zo zou het gedurende de rest van Laura's schrijverscarriere verlopen.
Rose nam de rol van redacteur op zich en zou de echte redacteuren van "Harper & Brothers"- die de boeken zouden gaan uitgeven- nog maar weinig te doen geven.
Rose was echter geen vriendelijke redacteur voor haar moeder. In haar brieven "proefde" Laura dat Rose geen vertrouwen in haar als schrijver had.
Rose was vaak beledigend en gaf veel kritiek. Om kort te gaan, Rose begreep niet hoe ze haar moeders creativiteit moest koesteren. Zij prefereerde alles te bepalen. "Ik denk niet dat je veel geld zult gaan verdienen aan dit boek, maar je zult je verhalen in boekvorm voor eigen gebruik kunnen houden, en nog mooi ook, wat uiteindelijk het belangrijkst is", schreef Rose.
-
Juud
- Berichten: 529
- Lid geworden op: 28-08-2011 20:03
Als Laura het idee had uit de brieven van Rose dat zij geen vertrouwen had in haar als schrijver dan kan dat natuurlijk goed, maar sommige reacties van Rose kan ik best begrijpen.
Ik kan me voorstellen dat als je als dochter redacteur (dus min of meer een soort koppelend persoon tussen schrijver en uitgever) bent van je moeder, dat dit erg veel strubbelingen met zich meebrengt. Ik krijg het idee dat Rose heel goed wist hoe het eraan toeging in de uitgeverswereld en wat je moest doen om iets voor elkaar te krijgen. Zij draaide al langer mee in die wereld en was zich veel meer dan Laura bewust van hoe je met uitgevers om moest gaan, wat het allemaal met zich meebracht en wat je moest doen om een manuscript uiteindelijk tot een succesvol boek om te zetten.
Ik denk dat de reacties van Rose eerder daardoor kwamen; dat ze zo geïntegreerd was in het wereldje dat ze wist hoe het technisch allemaal moest zijn en zo ook erg op een technische/commerciële manier naar het manuscript van Laura is gaan kijken. Veel van haar reacties gaan over publiceren en geld verdienen en wat Laura moet doen om dat te bereiken. Dit was ook vooral Rose's taak. Ik kan heel goed begrijpen dat dit soms spanningen heeft opgeroepen, want het is ook heel moeilijk om moeder/dochterschap te combineren met zaken, maar Rose's reacties vind ik eerder een teken van streng redacteurschap dan een teken dat ze haar moeder niet respecteerde als schrijfster.
Het ik/derde persoon stukje vind ik ook zeker geen teken dat Rose geen vertrouwen in het kunnen van haar moeder had; meer dat het gewoon niet was wat de uitgever wilde. Ik krijg juist meer het idee dat Rose het bedoelde als 'schrijf het zoals jij het prettig vindt en ik pas het perspectief dan wel aan' in de zin van dat Laura het verhaal moest vertellen en het tot leven moest wekken en dat Rose de technische zaken zoals perspectief wel even kon veranderen. Ik denk niet dat Rose het idee had dat haar moeder niet in een ander perspectief zou kúnnen schrijven, maar dat het meer zoiets was dat het puur technisch was en zij dat wel aan zou kunnen passen zonder dat het dan niet meer Laura's verhaal was.
Uit veel andere citaten van Rose krijg ik het idee dat ze haar moeder juist een goede schrijfster vond. Ik denk dat dit soort uitspraken meer zijn omdat ze de redacteur van Laura was en heel erg van het technische uitging en dat zij technische dingen aan kon passen wanneer dat nodig was. Ook dat zij al erg in het uitgeverswereldje zat en wist wat uitgevers wilden en hoe het volgens hen moest. Zij was daar dan ook wat meer ingegroeid en er wat meer op gebrand dat als Laura het uitgegeven wilde hebben, het dan op bepaalde manieren moest.
Maar dat Rose geen vertrouwen in haar moeder als schrijfster had, kan ik eigenlijk nergens uithalen.
Ik kan me voorstellen dat als je als dochter redacteur (dus min of meer een soort koppelend persoon tussen schrijver en uitgever) bent van je moeder, dat dit erg veel strubbelingen met zich meebrengt. Ik krijg het idee dat Rose heel goed wist hoe het eraan toeging in de uitgeverswereld en wat je moest doen om iets voor elkaar te krijgen. Zij draaide al langer mee in die wereld en was zich veel meer dan Laura bewust van hoe je met uitgevers om moest gaan, wat het allemaal met zich meebracht en wat je moest doen om een manuscript uiteindelijk tot een succesvol boek om te zetten.
Ik denk dat de reacties van Rose eerder daardoor kwamen; dat ze zo geïntegreerd was in het wereldje dat ze wist hoe het technisch allemaal moest zijn en zo ook erg op een technische/commerciële manier naar het manuscript van Laura is gaan kijken. Veel van haar reacties gaan over publiceren en geld verdienen en wat Laura moet doen om dat te bereiken. Dit was ook vooral Rose's taak. Ik kan heel goed begrijpen dat dit soms spanningen heeft opgeroepen, want het is ook heel moeilijk om moeder/dochterschap te combineren met zaken, maar Rose's reacties vind ik eerder een teken van streng redacteurschap dan een teken dat ze haar moeder niet respecteerde als schrijfster.
Het ik/derde persoon stukje vind ik ook zeker geen teken dat Rose geen vertrouwen in het kunnen van haar moeder had; meer dat het gewoon niet was wat de uitgever wilde. Ik krijg juist meer het idee dat Rose het bedoelde als 'schrijf het zoals jij het prettig vindt en ik pas het perspectief dan wel aan' in de zin van dat Laura het verhaal moest vertellen en het tot leven moest wekken en dat Rose de technische zaken zoals perspectief wel even kon veranderen. Ik denk niet dat Rose het idee had dat haar moeder niet in een ander perspectief zou kúnnen schrijven, maar dat het meer zoiets was dat het puur technisch was en zij dat wel aan zou kunnen passen zonder dat het dan niet meer Laura's verhaal was.
Uit veel andere citaten van Rose krijg ik het idee dat ze haar moeder juist een goede schrijfster vond. Ik denk dat dit soort uitspraken meer zijn omdat ze de redacteur van Laura was en heel erg van het technische uitging en dat zij technische dingen aan kon passen wanneer dat nodig was. Ook dat zij al erg in het uitgeverswereldje zat en wist wat uitgevers wilden en hoe het volgens hen moest. Zij was daar dan ook wat meer ingegroeid en er wat meer op gebrand dat als Laura het uitgegeven wilde hebben, het dan op bepaalde manieren moest.
Maar dat Rose geen vertrouwen in haar moeder als schrijfster had, kan ik eigenlijk nergens uithalen.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Zoals zoveel schrijvers voor volwassen lezers, had Rose weinig respect voor schrijvers van kinderboeken en dit gebrek sijpelde door in haar eerste redacteursbrief aan haar moeder.
Gedurende de jaren '30 klampte zij zich vast aan dit idee en ze verontschuldigde zich zelfs bij haar agent George T. Bye, toen zij hem vroeg haar moeder te vertegenwoordigen: "Het is heel geschikt van jou dat je de moeite wilt doen voor dit onbetekenende mens............... en ik verwacht dat je niet al te veel moeite doet. Ik wil dat het niet meer is dan een halfjaarlijkse kantoorklus, dat zichzelf voldoende zal uitbetalen."
De tegenstellingen en spanningen, aangetoond in deze uitlatingen, laten de grotere, meer doordringende conflicten tussen moeder en dochter zien. En de volgende twee jaren zou de afstand nog groter worden, ook al bracht het hun carrieres dichter bijeen.
Ondanks de toon van de brief, begon LIW aan de veranderingen.
Ze ging alles in de derde persoon schrijven, in het fictieve Laura-figuur.
Ze startte met de openingszin: "Er was eens, lang geleden, een klein meisje dat in de grote bossen van Wisconsin woonde, in een klein, grijs, houten huis", in wat het boek "Het kleine huis in het groe bos" zou worden.
Ze voegde meer details toe, zoals ma die boter karnde, pa die kogels maakte, en Mary die leerde naaien.
Ze luisterde naar Rose's advies en liet het verhaal een heel jaar beslaan, en ze schreef het verhaal voor 8 tot 10 jarigen.
Net zoals ze had gedaan toen ze "Pioneer girl" in klad schreef, schreef LIW dit manuscript ook weer in een doodgewoon schoolschrift met een doodgewoon schoolpotlood.
Ze schreef bij vlagen. Later legde ze uit:"Voor mij is de enige manier van schrijven door in het verhaal van de hak op de tak te springen, het dan te herschrijven en herschikken en het overal te veranderen. "
Zefs in haar kladwerk maakte ze notities voor zichzelf en voor Rose.
Laura was een bedachtzame, hardwerkende schrijver, die haar woorden zeer zorgvuldig zocht.
"Je kunt nauwelijks geloven hoeveel verschil het gebruik van het ene woord, in plaats van het andere woord, zal maken, totdat je op jacht gaat naar net dat ene woord, die de juiste bedoeling weergeeft, precies de juiste kleur voor het schilderij dat je verft met woorden," vertelde ze aan het publiek na de publicatie van haar eerste drie boeken.
Zoals altijd respecteerde Laura de deskundigheid van Rose en legde haar herschreven manuscript aan Rose voor; ter inspectie. Toen was Rose alweer terug op RRF.
Rose maakte bewoordingen korter, herstructureerde zinnen, veranderde woorden en schoof met paragraven.
Woorden en zinnen veranderden soms iets, maar Rose bleef dichtbij Laura's wezenlijke toon, die uniek was en en je aantrok.
Rose schreef in mei 1931 in haar dagboek dat ze vijf dagen had besteed aan het nalopen en herzien van het manuscript en twee dagen aan het typen.
Ze noteerde ook wanneer har moeder naar "haar" huis op RRF kwam om het mansucript te bespreken, te brainstormen over nieuwe ideeen en Rose's laatste veranderingen te lezen.
Deze aantekeningen waren altijd kort en toonden niet of Laura bezwaar maakte tegen de veranderingen of ze weifelend accepteerde.
Het mauscript werd naar Marion Fiery opgestuurd, die er prktisch niets meer aan hoefde te doen; Rose had al het werk al voor haar gedaan.
Onder al het papierwerk dat van LIW bewaard is gebleven, bevindt zich in de "Herbert Hoover Presidentiele Bibliotheek" een getypt vel, waarop staat: "Laura Ingalls Wilder, Mansfield, Missouri, Eventule titels", met daarop 12 mogelijkheden.
Acht waren er al door Laura en Rose afgewezen, titels zoals: "Lang geleden in de groe bossen", "De tijden van weleer", en "Het kleine meisje in het Wilde Westen".
"Onderschuifbedverhaaltjes", "Klein Pioniermeisje", "Heel lang geleden leefde er eens" en "Het kleine meisje in het grote bos" waren titels die Laura en Rose verkozen.
Fiery verwierp ze echter allemaal en besloot dat het "Het kleine huis in de bossen" werd.
In september bood ze LIW een contract aan voor drie boeken, met plannen om "Het kleine huis in de bossen" het volgend jaar te publiceren.
Gedurende de jaren '30 klampte zij zich vast aan dit idee en ze verontschuldigde zich zelfs bij haar agent George T. Bye, toen zij hem vroeg haar moeder te vertegenwoordigen: "Het is heel geschikt van jou dat je de moeite wilt doen voor dit onbetekenende mens............... en ik verwacht dat je niet al te veel moeite doet. Ik wil dat het niet meer is dan een halfjaarlijkse kantoorklus, dat zichzelf voldoende zal uitbetalen."
De tegenstellingen en spanningen, aangetoond in deze uitlatingen, laten de grotere, meer doordringende conflicten tussen moeder en dochter zien. En de volgende twee jaren zou de afstand nog groter worden, ook al bracht het hun carrieres dichter bijeen.
Ondanks de toon van de brief, begon LIW aan de veranderingen.
Ze ging alles in de derde persoon schrijven, in het fictieve Laura-figuur.
Ze startte met de openingszin: "Er was eens, lang geleden, een klein meisje dat in de grote bossen van Wisconsin woonde, in een klein, grijs, houten huis", in wat het boek "Het kleine huis in het groe bos" zou worden.
Ze voegde meer details toe, zoals ma die boter karnde, pa die kogels maakte, en Mary die leerde naaien.
Ze luisterde naar Rose's advies en liet het verhaal een heel jaar beslaan, en ze schreef het verhaal voor 8 tot 10 jarigen.
Net zoals ze had gedaan toen ze "Pioneer girl" in klad schreef, schreef LIW dit manuscript ook weer in een doodgewoon schoolschrift met een doodgewoon schoolpotlood.
Ze schreef bij vlagen. Later legde ze uit:"Voor mij is de enige manier van schrijven door in het verhaal van de hak op de tak te springen, het dan te herschrijven en herschikken en het overal te veranderen. "
Zefs in haar kladwerk maakte ze notities voor zichzelf en voor Rose.
Laura was een bedachtzame, hardwerkende schrijver, die haar woorden zeer zorgvuldig zocht.
"Je kunt nauwelijks geloven hoeveel verschil het gebruik van het ene woord, in plaats van het andere woord, zal maken, totdat je op jacht gaat naar net dat ene woord, die de juiste bedoeling weergeeft, precies de juiste kleur voor het schilderij dat je verft met woorden," vertelde ze aan het publiek na de publicatie van haar eerste drie boeken.
Zoals altijd respecteerde Laura de deskundigheid van Rose en legde haar herschreven manuscript aan Rose voor; ter inspectie. Toen was Rose alweer terug op RRF.
Rose maakte bewoordingen korter, herstructureerde zinnen, veranderde woorden en schoof met paragraven.
Woorden en zinnen veranderden soms iets, maar Rose bleef dichtbij Laura's wezenlijke toon, die uniek was en en je aantrok.
Rose schreef in mei 1931 in haar dagboek dat ze vijf dagen had besteed aan het nalopen en herzien van het manuscript en twee dagen aan het typen.
Ze noteerde ook wanneer har moeder naar "haar" huis op RRF kwam om het mansucript te bespreken, te brainstormen over nieuwe ideeen en Rose's laatste veranderingen te lezen.
Deze aantekeningen waren altijd kort en toonden niet of Laura bezwaar maakte tegen de veranderingen of ze weifelend accepteerde.
Het mauscript werd naar Marion Fiery opgestuurd, die er prktisch niets meer aan hoefde te doen; Rose had al het werk al voor haar gedaan.
Onder al het papierwerk dat van LIW bewaard is gebleven, bevindt zich in de "Herbert Hoover Presidentiele Bibliotheek" een getypt vel, waarop staat: "Laura Ingalls Wilder, Mansfield, Missouri, Eventule titels", met daarop 12 mogelijkheden.
Acht waren er al door Laura en Rose afgewezen, titels zoals: "Lang geleden in de groe bossen", "De tijden van weleer", en "Het kleine meisje in het Wilde Westen".
"Onderschuifbedverhaaltjes", "Klein Pioniermeisje", "Heel lang geleden leefde er eens" en "Het kleine meisje in het grote bos" waren titels die Laura en Rose verkozen.
Fiery verwierp ze echter allemaal en besloot dat het "Het kleine huis in de bossen" werd.
In september bood ze LIW een contract aan voor drie boeken, met plannen om "Het kleine huis in de bossen" het volgend jaar te publiceren.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Dat ze Laura een contract aanbood voor drie boeken, betekende niet dat ze al een serie voor ogen had, ze hoopte gewoon dat Laura meer kinderboeken zou schrijven.
Het liet ook zien dat Fiery vertrouwen had in Laura's schrijven en het geloof dat het boek goed zou verkopen.
Toen kreeg Laura op 3-11-1931 een brief van Fiery die haar mededeelde dat de kinderboekenafdeling bij de firma Knopf zou stoppen en dat zij daar dan niet meer zou werken.
Omdat het manuscript haar echter aan het hart ging, raadde zij Laura af het contract te tekenen, want hoe zou het naderhand verlopen?
Haar voorstel was om het mansucript naar de firma Harpers en Brothers te sturen.
Laura en Rose wisten niet meer hoe te handelen en Fiery stuurde toen zelf het mansucript naar Virginia Kirkus, de baas van de kinderboekenafdeling bij Harpers en Brothers.
Jaren later zou Kirkus de herinnering ophalen dat Fiery's telefoontje over Laura's boek haar interesse niet opwekte: "Een oudere dame schreef een waargebeurd verhaal-in de fictieve vorm- over haar jeugd in de pionierstijd. Nou, ik had zulke verhalen al eerder gehoord."
Ze ging echter wel akkoord met een ontmoeting met Fiery.
Nadat ze het manuscript had gelezen, wist Kirkus dat dit een boek was die niet tegengehouden zou worden door de Depressie.
Op 8-12-1931 kreeg Laura een brief; het mansucript was geaceepteerd.
LIW tekende het contract met Harpers en Brothers, Helen Sewell zou de tekeningen maken en Kirkus maakte een laatste verandering in de titel.
"Het kleine huis in het grote bos" werd officieel op 6-4-1932 gepubliceerd en via haar agent George T. Bye ontving ze haar eerste cheque van 529,65 dollar, wat een groot bedrag tijdens de Grote Depressie.
Door het succes van haar eerste boek, kreeg Laura zin om een boek over Manly te schrijven.
Laura's succes had echter ook invloed op Rose.
Als haar moeders verhalen over de pionierstijd de kinderen zo interesseerde , dan zouden deze verhalen, als ze een beetje "opgelapt" werden, zeker ook de volwassenen interesseren.
En wie was er beter voor geschikt zo'n boek te schrijven dan zijzelf?
Het enige wat ze moest doen, was de verhalen uit "Pioneer girl" goed te overdenken.
En vanzelfsprekend zou haar moeder het niet erg vinden. Toch?
Alhoewel Laura bij Harpers en Brothers een contract kreeg voor maar een boek, begon ze eind '31 aan een manuscript te werken dat "Farmer boy/De grote hoeve" zou worden.
Ze schreef nu niet een boek over zichzelf, maar spon een heel nieuw verhaal dat zich richtte op de jeugd van haar man.
Het liet ook zien dat Fiery vertrouwen had in Laura's schrijven en het geloof dat het boek goed zou verkopen.
Toen kreeg Laura op 3-11-1931 een brief van Fiery die haar mededeelde dat de kinderboekenafdeling bij de firma Knopf zou stoppen en dat zij daar dan niet meer zou werken.
Omdat het manuscript haar echter aan het hart ging, raadde zij Laura af het contract te tekenen, want hoe zou het naderhand verlopen?
Haar voorstel was om het mansucript naar de firma Harpers en Brothers te sturen.
Laura en Rose wisten niet meer hoe te handelen en Fiery stuurde toen zelf het mansucript naar Virginia Kirkus, de baas van de kinderboekenafdeling bij Harpers en Brothers.
Jaren later zou Kirkus de herinnering ophalen dat Fiery's telefoontje over Laura's boek haar interesse niet opwekte: "Een oudere dame schreef een waargebeurd verhaal-in de fictieve vorm- over haar jeugd in de pionierstijd. Nou, ik had zulke verhalen al eerder gehoord."
Ze ging echter wel akkoord met een ontmoeting met Fiery.
Nadat ze het manuscript had gelezen, wist Kirkus dat dit een boek was die niet tegengehouden zou worden door de Depressie.
Op 8-12-1931 kreeg Laura een brief; het mansucript was geaceepteerd.
LIW tekende het contract met Harpers en Brothers, Helen Sewell zou de tekeningen maken en Kirkus maakte een laatste verandering in de titel.
"Het kleine huis in het grote bos" werd officieel op 6-4-1932 gepubliceerd en via haar agent George T. Bye ontving ze haar eerste cheque van 529,65 dollar, wat een groot bedrag tijdens de Grote Depressie.
Door het succes van haar eerste boek, kreeg Laura zin om een boek over Manly te schrijven.
Laura's succes had echter ook invloed op Rose.
Als haar moeders verhalen over de pionierstijd de kinderen zo interesseerde , dan zouden deze verhalen, als ze een beetje "opgelapt" werden, zeker ook de volwassenen interesseren.
En wie was er beter voor geschikt zo'n boek te schrijven dan zijzelf?
Het enige wat ze moest doen, was de verhalen uit "Pioneer girl" goed te overdenken.
En vanzelfsprekend zou haar moeder het niet erg vinden. Toch?
Alhoewel Laura bij Harpers en Brothers een contract kreeg voor maar een boek, begon ze eind '31 aan een manuscript te werken dat "Farmer boy/De grote hoeve" zou worden.
Ze schreef nu niet een boek over zichzelf, maar spon een heel nieuw verhaal dat zich richtte op de jeugd van haar man.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Evenals het boek over haar eigen jeugd, focust het boek "De grote hoeve" zich op een jaar in het alledaagse leven van een Amerikaans boerengezin uit de 19e eeuw.
Ook dit boek ging over hard werken, discipline, en eenvoudige huiselijke pleziertjes.
Laura's nieuwe boek zou Manly eren en zijn familieverhalen bewaren, evenals "Het kleine huis in het grote bos" haar vader en zijn verhalen had geeerd.
Haar besluit om als tweede boek over haar man als jongetje te schrijven, was echter ook een schrander besluit.
Het combineerde creatieve uitdaging en persoonlijke bevrediging met een goed gevoel voor zakendoen, want het gaf Laura de kans voor jongens te schrijven.
Men dacht namelijk lang dat meisjes eerder boeken over jongens zouden lezen, dan jongens boeken zouden lezen over meisjes.
In maart 1932 vroeg Laura aan Rose het manuscript te herzien.
Dit deed Rose in mei en juni en in augustus typte ze het uit.
Een maand later werd het manuscript "de grote hoeve", zoals het geschreven was , door Harpers en Brothers geweigerd.
In de tussentijd werd Rose's eigen project bij de uitgever met meer enthousiasme ontvangen.
Ze was in de herfst van 1931 gaan schrijven.
Ze was er -wel erg laat- achter gekomen dat haar moeders "Pioneer girl" vol zat met fascinerend materiaal over het pioniersleven in Dakota; het aanleggen van de spoorlijn, het boerenleven, de sprinkhanen, plaggenhutten, en de gedenkwaardige zware winter van 1880/1881.
Het enige benodigde was een schrijver die inzicht had en die het in de derde persoon kon zetten.
Tijdens de zomer van 1931 maakten laura en Manly een reis naar Zuid-Dakota.
Voor Laura was het de eerste keer sinds het overlijden van haar vader in 1902; voor Manly was het de eerste keer sinds zij in 1894 naar Mansfield/Missouri waren vertrokken.
Vele herinneringen kwamen boven. In haar dagboek schreef Laura: "Ik mis allen die gestorven zijn, pa en ma en Mary en de Boasts en Cap Garland", die in 1891 was gestorven.
Een gevoel van droefenis overheerst Laura's reunie mt haar zusters.
Eerst met haar jongste zus, Grace Ingalls Dow, die in Manchester woonde - niet ver van De Smet- en toen een paar dagen later met Carrie Ingalls Swanzey, in haar huis in de Black Hills in Keystone.
"Grace is een vreemdeling voor me, heel af en toe zie ik iets bekends in haar gezicht" schreef Laura, "ik denk dat het voor haar precies hetzelfde is."
Carrie was ook veranderd, maar Laura had geen moeite om haar te herkennen.
Zoals altijd wekte de prairie Laura's emoties op en bracht een golf van herinneringen met zich mee. Laura en Manly reden naar de vroegere boerderij van de ingalls', langs het moeras.
Herinneringen aan vroeger kwamen boven: "Hoe Carrie en ik over de prairie naar school wandelen, hoe Manly de paarden Skip en Barnum probeerde mak te krijgen op die lange zondagmiddagen als hij mij kwam ophalen voor een rit, toen ik zeventien was."
De prairie zag er nog net zo uit als vroeger, maar nu waren er wel huizen en schuren, waar ooit het prairiegras vrij en ongehinderd wuifde.
Intussen was Rose nog steeds bezig met het herzien van "De grote hoeve".
Terwijl zij hiermee bezig was, maakte ze ook haar eigen boek af.
Zij noemde het naar een gezang uit Laura's jeugd: "Let the hurricane roar".
Ze had episodes uit "Pioneer girl" gebruikt en de hoofdpersonen heetten Charles en Caroline.
Ze had echter nog steeds niets over haar boek tegen haar moeder gezegd.
In september, ongeveer tegelijkertijd met Harpers & Brothers' weigering van "De grote hoeve", werd "Let the hurricane roar" door de "Saturday Evening Post" geaccepteerd en als een feuilleton in oktober en november 1932 geplaatst.
Voor de eerste keer veroorzaakte het succes van Rose veel pijn bij Laura. Ze voelde zich verraden.
Ook dit boek ging over hard werken, discipline, en eenvoudige huiselijke pleziertjes.
Laura's nieuwe boek zou Manly eren en zijn familieverhalen bewaren, evenals "Het kleine huis in het grote bos" haar vader en zijn verhalen had geeerd.
Haar besluit om als tweede boek over haar man als jongetje te schrijven, was echter ook een schrander besluit.
Het combineerde creatieve uitdaging en persoonlijke bevrediging met een goed gevoel voor zakendoen, want het gaf Laura de kans voor jongens te schrijven.
Men dacht namelijk lang dat meisjes eerder boeken over jongens zouden lezen, dan jongens boeken zouden lezen over meisjes.
In maart 1932 vroeg Laura aan Rose het manuscript te herzien.
Dit deed Rose in mei en juni en in augustus typte ze het uit.
Een maand later werd het manuscript "de grote hoeve", zoals het geschreven was , door Harpers en Brothers geweigerd.
In de tussentijd werd Rose's eigen project bij de uitgever met meer enthousiasme ontvangen.
Ze was in de herfst van 1931 gaan schrijven.
Ze was er -wel erg laat- achter gekomen dat haar moeders "Pioneer girl" vol zat met fascinerend materiaal over het pioniersleven in Dakota; het aanleggen van de spoorlijn, het boerenleven, de sprinkhanen, plaggenhutten, en de gedenkwaardige zware winter van 1880/1881.
Het enige benodigde was een schrijver die inzicht had en die het in de derde persoon kon zetten.
Tijdens de zomer van 1931 maakten laura en Manly een reis naar Zuid-Dakota.
Voor Laura was het de eerste keer sinds het overlijden van haar vader in 1902; voor Manly was het de eerste keer sinds zij in 1894 naar Mansfield/Missouri waren vertrokken.
Vele herinneringen kwamen boven. In haar dagboek schreef Laura: "Ik mis allen die gestorven zijn, pa en ma en Mary en de Boasts en Cap Garland", die in 1891 was gestorven.
Een gevoel van droefenis overheerst Laura's reunie mt haar zusters.
Eerst met haar jongste zus, Grace Ingalls Dow, die in Manchester woonde - niet ver van De Smet- en toen een paar dagen later met Carrie Ingalls Swanzey, in haar huis in de Black Hills in Keystone.
"Grace is een vreemdeling voor me, heel af en toe zie ik iets bekends in haar gezicht" schreef Laura, "ik denk dat het voor haar precies hetzelfde is."
Carrie was ook veranderd, maar Laura had geen moeite om haar te herkennen.
Zoals altijd wekte de prairie Laura's emoties op en bracht een golf van herinneringen met zich mee. Laura en Manly reden naar de vroegere boerderij van de ingalls', langs het moeras.
Herinneringen aan vroeger kwamen boven: "Hoe Carrie en ik over de prairie naar school wandelen, hoe Manly de paarden Skip en Barnum probeerde mak te krijgen op die lange zondagmiddagen als hij mij kwam ophalen voor een rit, toen ik zeventien was."
De prairie zag er nog net zo uit als vroeger, maar nu waren er wel huizen en schuren, waar ooit het prairiegras vrij en ongehinderd wuifde.
Intussen was Rose nog steeds bezig met het herzien van "De grote hoeve".
Terwijl zij hiermee bezig was, maakte ze ook haar eigen boek af.
Zij noemde het naar een gezang uit Laura's jeugd: "Let the hurricane roar".
Ze had episodes uit "Pioneer girl" gebruikt en de hoofdpersonen heetten Charles en Caroline.
Ze had echter nog steeds niets over haar boek tegen haar moeder gezegd.
In september, ongeveer tegelijkertijd met Harpers & Brothers' weigering van "De grote hoeve", werd "Let the hurricane roar" door de "Saturday Evening Post" geaccepteerd en als een feuilleton in oktober en november 1932 geplaatst.
Voor de eerste keer veroorzaakte het succes van Rose veel pijn bij Laura. Ze voelde zich verraden.