"Let the hurricane roar" was direct een succes. In nog geen jaar na de pblicatie werd het in 1933 al in boekvorm uitgegeven.
"Het is een verzonnen verhaal, maar eigenlijk is het een spannend hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedens", schreef een recensent enthousiast, "want de hoofdpersonen die de schrijver Charles en Caroline noemt, verpersoonlijken de duizenden en duizenden stoutmoedige jonge pioniers dei met hun bijlen, geweren en ploegen de geschiedenis van het wilde westen schreven."
Laura was echter gekwets. Rose had haar verhalen gekaapt, de gedenkwaardige en dramatische elementen gestolen en ze gebruikt om een bestseller te scheppen.
En Rose Wilder Lane had dit gedaan zonder dat Laura ervan wist of zonder haar moeders toestemming. Dit neigt naar plagiaat.
Als Laura en Rose geen moeder en dochter waren geweest, zou dit een zaak voor de rechtbank geweest zijn.
Laura had zich ook zorgen gemaakt over het feit dat Rose haar litraire toekomst had gestolen, want de mogelijkheid dat "Pioneer girl" nu uitgegeven zou worden, was ook voorbij.
Hoeveel pioniersverhalen ove ene Charles en Caroline, en de sprinkhanen, en de sneeuwstormen konden de uitgevers zich permiteren aan te kopen tijdens de uitzonderlijke magere jaren van de depressie?
Rose was de reeds gevestigde schrijver in de familie . Als zij dit materiaal al had gebruikt in de prestigieuze "Saturday Evening Post", waar kon een realatief onbekende schrijfster als LIW dan nog op hopen?
Statistisch gezien had Laura, de 65 al gepasseerd, geen lange schrijverstoekomst meer voor zich.
Bovendien leek de nabije toekomst ook al somber; "Harpers en Brothers" had "de grote hoeve" immers geweigerd.
Als LIW haar dochters daden en succes had geaccepteerd zonder angstig voorgevoel, zou ze geen ambitieuze, zich onderscheidende schrijfster zijn geweest.
Rose, aan wie Laura haar literaire carriere had toevertrouwd, had haar een enorme en onverwachte dreun toegebracht.
Rose's eerste antwoord op haar moeders misnoegen was opmerkelijk naief, zelfs smakeloos.
Ze schreef in haar dagboek dat ze, uit een gevoel van zelfbescherming, een advertentie waarin "Let the hurricane roar" werd gepromoot, voor haar moeder had verstopt.
Maar toen haar moeder het zag en met een gebaar van afkeer las, merkte Rose op dat haar moeder in feite: "Mijn plezier had vernietigd."
Rose was blijkbaar blind voor de creatieve en morele gevolgen van haar daden.
Maar diep van binnen moet ze geweten hebben van de wond dieze haar moeder, en uiteindelijk ook zichzelf, had toegebracht.
The truth (de waarheid)
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Tijdens de lente van 1933 leed Rose aan een zware depressie.
"Waarom ben ik toch zo'n monster?, schreef ze, "Ik bEN een monster. Dat ben ik altijd geweest. Er is geen echte warmte in mij. Ik heb geen hart."
Een maand later schreef ze: "Ik ben geestelijk ziek. Ik kan niet ophouden met huilen."
Rose leed gedurende haar hele leven aan aanvallen van depressiviteit en voelde vaak een bittere vijandigheid ten opzichte van haar moeder.
Evenals haar moeder maakte Rose zich veel zorgen om haar eigen creativiteit, haar waarde als schrijfster, maar ze wantrouwde haar talent.
"Echt, nooit meer. Ik zal nooit meer een ander boek schrijven", schreef ze in 1928.
Kennlijk veranderde ze haar mening en verstevigde ze haar reputatie met "Let the hurricane roar".
Dat haar succes zijn oorsprong vond in haar moeders werk, heeft RWL's eigenwaarde moeten ondermijnen, want haar moeder was- naar haar mening- een mindere schrijver.
Voor wat Laura betreft, zij accepteerde de eigenaardige situatie die zich tussen haar en Rose, aan het eind van 1931- begin 1932, ontwikkelde met een opmerkelijke vastberadenheid en veerkracht.
Zij keerde zich af van "Let the hurricane roar" en schonk weer aandacht aan Farmer boy/De grote hoeve, door het manuscript te gaan herschrijven.
Het tweede boek is vaak een utdaging, vooral wanneer het eerste boek van de schrijver een groot succes als "Het kleine huis in het grote bos" is geweest.
Tijdens de herfst van 1932 verliet Rose- misschien tot ieders opluchting- RRF, om in New York haar agent, redacteuren en uitgevers te ontmoeten.
Tevens maakte ze een tocht van New York city naar Malone in de staat New York, waar haar vader zijn jeugd had doorgebracht, waarna ze haar moeder uitgebreide achtergrondinformatie toestuurde over de familie, de stad, de oude boerderij van de Wilders en haar indrukken van de omgeving.
"De oude stenen muur staat nog steeds aan de linkerkant van de weg", schreef ze. Het huis van de Wilders was ogenschijnlijk onveranderd en wit geverfd. "Er staan oude seringenstruiken in de tuin en ik stuur jou hierbij een twijgje."
Het twijgje en de informatie werden een soort zoenoffer, op zowel professioneel als persoonlijk vlak. Laura had namelijk meer concrete details nodig om haar verhaal over Manly's jeugd tot leven te bengen en Rose wist dit, ze was immers zowel redacteur als schrijver.
Toen Rose in 1933 naar de RRF terugkeerde, bleef de relatie tussen moeder en dochter gespannen, maar ze vervielen wel beiden weer in de hun bekende rol toen Laura de herzieningen van "De grote hoeve" beeindigde.
Rose trad weer op als redacteur en typte het manuscript uit voor het naar Ida Louise Raymond van Harpers en Brothers werd gestuurd.
Nu werd het manuscript wel geaccepteerd en kreeg Laura een contract, echter een contract waar ze niet helemaal gelukkig mee was, omdat het minder bood dan haar eerste boek.
In de lente van 1933 begon Laura aan een nieuw boek.
"Mijn moeder is nu bezig met een nieuw boek over haar jeugdervaringen met de indianen", vertelde Rose haar agent. "Het belooft nog beter te worden dan "Het kleine huis in het grote bos"."
In 1933 kreeg Laura een brief van een enthousiast lezertje uit tipton/Iowa: "MIjn leraar heeft ons uit het boek "Het kleine huis in het grote bos" voorgelezen en ik zou graag willen weten of u nog meer van dit soort boeken heeft, want ik heb er erg van genoten. Ik wou maar dat er nooit een einde aan was gekomen, want het was zo mooi!`
Deze brief en de velen die volgden inspireerden Laura tot het verdergaan met het schrijven van haar eigen levensverhaal.
In de vijftiger jaren vertelde ze aan een journalist dat ze dacht dat het eerste boek een einde zou maken aan haar familieherinneringen, maar: "kinderen die hem gelezen hadden, schreven mij en smeekten om meer. Ik was verbaasd."
Maar als dat lezertje uit Tipton had geweten wat Laura met haar brief had gedaan, had zij ook verbaasd geweest.
Laura recyclede namelijk altijd alle brieven die ze kreeg; ze schreef op de achterkant haar eerste poging voor een openingsscene voor het boek dat ze "Het Indianenland" wilde noemen.
Laura stelde net zo veel belang in het kiezen van de juiste woorden, als in de nauwkeurigheid van de geschiedenis.
Ze schreef een brief naar een expert in de Indiaanse geschiedenis: " Ik dacht dat u mij misschien de naam van een indiaans opperhoofd zou kunnen noemen, die ik vergeten ben."
Ze wist niet tot welke stam hij behoorde, maar bepaalde het jaartal rond 1870-1871.
De expert dacht dat het om een Osage opperhoofd ging, genaamd "Soldat de Chene", die vriendelijk was voor blanken.
Laura zocht toen bevestiging bij de Historische Societeit van de Staat Kansas, maar die "kon geen gegevens vinden over een Osage opperhoofd uit 1870-71, waarnaar u zoekt."
Na veelvuldig zoekwerk gaf Laura het maar op en besliste zelf over de naam, want zij was tenslotte de schrijfster!
Ze was op 1 februari 1934 met haar mansucript klaar en gaf het aan Rose om na te kijken, die er pas in mei aan begon. Vijf weken was haar werk klaar.
"Waarom ben ik toch zo'n monster?, schreef ze, "Ik bEN een monster. Dat ben ik altijd geweest. Er is geen echte warmte in mij. Ik heb geen hart."
Een maand later schreef ze: "Ik ben geestelijk ziek. Ik kan niet ophouden met huilen."
Rose leed gedurende haar hele leven aan aanvallen van depressiviteit en voelde vaak een bittere vijandigheid ten opzichte van haar moeder.
Evenals haar moeder maakte Rose zich veel zorgen om haar eigen creativiteit, haar waarde als schrijfster, maar ze wantrouwde haar talent.
"Echt, nooit meer. Ik zal nooit meer een ander boek schrijven", schreef ze in 1928.
Kennlijk veranderde ze haar mening en verstevigde ze haar reputatie met "Let the hurricane roar".
Dat haar succes zijn oorsprong vond in haar moeders werk, heeft RWL's eigenwaarde moeten ondermijnen, want haar moeder was- naar haar mening- een mindere schrijver.
Voor wat Laura betreft, zij accepteerde de eigenaardige situatie die zich tussen haar en Rose, aan het eind van 1931- begin 1932, ontwikkelde met een opmerkelijke vastberadenheid en veerkracht.
Zij keerde zich af van "Let the hurricane roar" en schonk weer aandacht aan Farmer boy/De grote hoeve, door het manuscript te gaan herschrijven.
Het tweede boek is vaak een utdaging, vooral wanneer het eerste boek van de schrijver een groot succes als "Het kleine huis in het grote bos" is geweest.
Tijdens de herfst van 1932 verliet Rose- misschien tot ieders opluchting- RRF, om in New York haar agent, redacteuren en uitgevers te ontmoeten.
Tevens maakte ze een tocht van New York city naar Malone in de staat New York, waar haar vader zijn jeugd had doorgebracht, waarna ze haar moeder uitgebreide achtergrondinformatie toestuurde over de familie, de stad, de oude boerderij van de Wilders en haar indrukken van de omgeving.
"De oude stenen muur staat nog steeds aan de linkerkant van de weg", schreef ze. Het huis van de Wilders was ogenschijnlijk onveranderd en wit geverfd. "Er staan oude seringenstruiken in de tuin en ik stuur jou hierbij een twijgje."
Het twijgje en de informatie werden een soort zoenoffer, op zowel professioneel als persoonlijk vlak. Laura had namelijk meer concrete details nodig om haar verhaal over Manly's jeugd tot leven te bengen en Rose wist dit, ze was immers zowel redacteur als schrijver.
Toen Rose in 1933 naar de RRF terugkeerde, bleef de relatie tussen moeder en dochter gespannen, maar ze vervielen wel beiden weer in de hun bekende rol toen Laura de herzieningen van "De grote hoeve" beeindigde.
Rose trad weer op als redacteur en typte het manuscript uit voor het naar Ida Louise Raymond van Harpers en Brothers werd gestuurd.
Nu werd het manuscript wel geaccepteerd en kreeg Laura een contract, echter een contract waar ze niet helemaal gelukkig mee was, omdat het minder bood dan haar eerste boek.
In de lente van 1933 begon Laura aan een nieuw boek.
"Mijn moeder is nu bezig met een nieuw boek over haar jeugdervaringen met de indianen", vertelde Rose haar agent. "Het belooft nog beter te worden dan "Het kleine huis in het grote bos"."
In 1933 kreeg Laura een brief van een enthousiast lezertje uit tipton/Iowa: "MIjn leraar heeft ons uit het boek "Het kleine huis in het grote bos" voorgelezen en ik zou graag willen weten of u nog meer van dit soort boeken heeft, want ik heb er erg van genoten. Ik wou maar dat er nooit een einde aan was gekomen, want het was zo mooi!`
Deze brief en de velen die volgden inspireerden Laura tot het verdergaan met het schrijven van haar eigen levensverhaal.
In de vijftiger jaren vertelde ze aan een journalist dat ze dacht dat het eerste boek een einde zou maken aan haar familieherinneringen, maar: "kinderen die hem gelezen hadden, schreven mij en smeekten om meer. Ik was verbaasd."
Maar als dat lezertje uit Tipton had geweten wat Laura met haar brief had gedaan, had zij ook verbaasd geweest.
Laura recyclede namelijk altijd alle brieven die ze kreeg; ze schreef op de achterkant haar eerste poging voor een openingsscene voor het boek dat ze "Het Indianenland" wilde noemen.
Laura stelde net zo veel belang in het kiezen van de juiste woorden, als in de nauwkeurigheid van de geschiedenis.
Ze schreef een brief naar een expert in de Indiaanse geschiedenis: " Ik dacht dat u mij misschien de naam van een indiaans opperhoofd zou kunnen noemen, die ik vergeten ben."
Ze wist niet tot welke stam hij behoorde, maar bepaalde het jaartal rond 1870-1871.
De expert dacht dat het om een Osage opperhoofd ging, genaamd "Soldat de Chene", die vriendelijk was voor blanken.
Laura zocht toen bevestiging bij de Historische Societeit van de Staat Kansas, maar die "kon geen gegevens vinden over een Osage opperhoofd uit 1870-71, waarnaar u zoekt."
Na veelvuldig zoekwerk gaf Laura het maar op en besliste zelf over de naam, want zij was tenslotte de schrijfster!
Ze was op 1 februari 1934 met haar mansucript klaar en gaf het aan Rose om na te kijken, die er pas in mei aan begon. Vijf weken was haar werk klaar.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
De belangrijkste verandering die Rose had voorgesteld, was een nieuw begin- een die "Het kleine huis in het grote bos" direct verbond met "Indian Country/Indianenland".
Het nieuwe begin gaf uitleg waarom de Ingalls', die tevreden in hun houten huis woonden, dit plotseling verlieten.
Het maakte ook het thema duidelijker. Het ging niet alleen om het indianenland, maar ook om het steeds meer naar het westen trekken.
Het gehele boek zou verteld wordenn vanuit "Laura's" gezichtspunt.
Dit lijkt misschien iets onbelangrijks, maar het gaf het boek, en later ook de volgende delen, juist de duidelijke toon; vertrouwd en persoonlijk.
LIW zou dit in alle volgende delen blijven gebruiken, waardoor de toonzetting met "Laura" meegroeide.
Nadat LIW de wijzigingen van Rose had gelezen en goedgekeurd, werd het manuscript naar Ida Louise Raymond gestuurd.
Ondanks Rose's vertrouwen in de kracht van het verhaal, was Ida Raymond hier niet zo zeker van.
Zij schreef in 1934: "Ik ben klaar met het lezen van "Indian country" en persoonlijk vind ik het heel goed, alhoewel ik moet bekennen dat mijn eerste reactie is: zit er wel genoeg varieteit van details in om kinderen van die leeftijd geinteresseerd te houden?"
Zij vroeg of ze het manuscript door iemand anders mocht laten waarderen en zes weken later ontving Laura een brief waarin Ida Raymond schreef dat die andere persoon het manuscript goed vond en ze voegde toe: "Jij kan er op rekenen dat wij het boek in 1935 publiceren."
Daarna maakte Ida Raymond een eigen beslissing, dit keer over de titel. Zij gaf de voorkeur aan "Het kleine huis op de prairie", in plaats de door LIW bedachte titel "Indian country".
Intussen ging de verkoop van "Het kleine huis in het grote bos" en "De grote hoeve" erg goed.
Ida schreef Laura in 1934: "De eerste twee boeken verkopen erg goed, vooral als je beseft dat januari altijd een extreem slechte maand is voor kinderboeken."
Gedurende de eerste twee maanden van 1934 had "Harpers en Brothers" van "De grote hoeve" 242 boeken verkocht en 144 van "Het kleine huis in het grote bos".
Dit kon niet gezegd worden van andere kinderboeken, van welke ze in dezelfde periode maar 10 tot 25 verkochten.
"Dus je kunt zien, dat dit iets is om trots op te zijn", eindigde Ida Raymond.
Op 26-10-34 tekende Laura het contract en het volgend jaar werd het boek gepubliceerd.
De verkoop was enorm en Raymond schreef Laura dat ze vrij was om aan een nieuw boek te gaan werken.
Laura ging weer materiaal uit "Pioneer girl" gebruiken; Rose's succes me "Let the hurrican roar" stond haar niet meer in de weg.
En ze voelde zich er ook niet meer door bedreigd.
Ze kreeg haar eigen schare trouwe lezers, gescheiden van die van haar dochter.
Alhoewel Rose nog op de RRF woonde, nam haar leven in 1933 een andere wending; zij nam een jongen, John turner- die van huis was weggelopen-, in huis en tenslotte ook zijn broer Al.
Zij werd hun adoptiemoeder, verantwoordelijk voor voeding, kleding en scholing.
Zij waren niet de eersten die Rose onder haar vleugels nam; toen zij in de twintiger jaren door Albanie reisde, had zij Rexh Meta ontmoet, een jonge Moslim, van wie ze later beweerde dat hij haar leven had gered.
Hij werd haar eerste geadopteerde zoon.
Rose nam haar verantwoordelijkheden ten opzichte van de drie jongens heel serieus en tijdens de Grote Depessie betekende dit een zware last.
Aangezien haar boek "Let the hurricane roar" een groot succes was, hoopte Rose dat er een film, of zelfs een musical, van gemaakt zou worden.
Zij zag het als een vervolg op "Little women/Onder moeders vleugels", die in 1933 was uitgekomen.
Maar noch de "Metro-Goldwyn-Mayer" studio, noch de "Twentieth-Century Fox" studio waren hierin geinteresseerd.
In 1935 verliet Rose voorgoed de RRF. Ze verhuisde naar Columbia/Missouri en huurde kamers in het "Tiger-hotel".
Laura en Manly verhuisden in 1936 weer terug naar hun geliefde huis op de RRF en verkochten tenslotte het rotshuis.
Plotseling hervond de familie weer zijn evenwicht en er ontstond een gezondere, professionele relatie die gebaseerd was op de artistieke visie die de twee vrouwen deelden. Laura hielp Rose en Rose hielp Laura en de correspondentie tussen hen tweeen onthult hoe de balans van Laura's
boeken werd.
Gedurende de zomer van 1936 schreef laura haar vierde boek in klad en stuurde dit naar Rose in het "Tiger hotel" om te herzien.
Het manuscript, dat "On the banks of Plum Creek/Aan de rivier" zou worden, bevatte veel details en episodes die Rose uit "Pioneer girl" voor "Let the hurricane roar" had "geleend", met name het uitgegraven huis in de oever en de sprinkhanenplaag.
Laura was nu echter zo ver in haar carriere, dat Rose's succes geen bedreiging meer was.
Ida Raymond had haar immers om een vervolg op "Het kleine huis op de prairie" gevraagd.
Rose keek dit manuscript na en stuurde Laura op 15-6-1936 een brief, waarbij ze haarspelden en oorbellen voor haar moeder had toegevoegd.
"Ik dacht dat je het leuk zou vinden ze te dragen", schreef Rose in een PS.
Verder was de brief heel zakelijk.
Ze vroeg naar concrete details:"Was er school in de zomer, in juli? Welke schoolboeken hadden jullie? Wat droeg pa als hij netjes aangekleed moest zij? Hoe zagen de jurken eruit die te klein geworden waren, toen jullie uitgescholden werden voor Snip? Ik bedoel, wat voor materiaal was het, kleur, hoe gemaakt?"
Laura voelde zich niet geintimideerd door al die vragen en antwoordde diect.
"Onze schooljurken waren gespikkeld katoen, gemaakt met strakke lijfjes, knoopjes op de rug en rechte rokken."
Haar uitleg over haar vaders nette kleren gaven Rose de details die zij wilde hebben en wierpen tegelijkertijd een licht op Laura's jeugdherinneringen van haar vader.
"Ma naaide pa's zondagse katoenen overhemd", herinnerde Laura zich, "hij droeg een zwarte zijden stropdas, een jas en een vestje en een broek. Ik kan ze niet goed beschrijven. Het lijkt wel of ik alleen maar pa's gezicht kan zien, in het bijzonder zijn ogen, zijn bakkebaarden en zijn haar, dat altijd alle kanten opstond. en ook zijn handen aan zijn viool."
Het nieuwe begin gaf uitleg waarom de Ingalls', die tevreden in hun houten huis woonden, dit plotseling verlieten.
Het maakte ook het thema duidelijker. Het ging niet alleen om het indianenland, maar ook om het steeds meer naar het westen trekken.
Het gehele boek zou verteld wordenn vanuit "Laura's" gezichtspunt.
Dit lijkt misschien iets onbelangrijks, maar het gaf het boek, en later ook de volgende delen, juist de duidelijke toon; vertrouwd en persoonlijk.
LIW zou dit in alle volgende delen blijven gebruiken, waardoor de toonzetting met "Laura" meegroeide.
Nadat LIW de wijzigingen van Rose had gelezen en goedgekeurd, werd het manuscript naar Ida Louise Raymond gestuurd.
Ondanks Rose's vertrouwen in de kracht van het verhaal, was Ida Raymond hier niet zo zeker van.
Zij schreef in 1934: "Ik ben klaar met het lezen van "Indian country" en persoonlijk vind ik het heel goed, alhoewel ik moet bekennen dat mijn eerste reactie is: zit er wel genoeg varieteit van details in om kinderen van die leeftijd geinteresseerd te houden?"
Zij vroeg of ze het manuscript door iemand anders mocht laten waarderen en zes weken later ontving Laura een brief waarin Ida Raymond schreef dat die andere persoon het manuscript goed vond en ze voegde toe: "Jij kan er op rekenen dat wij het boek in 1935 publiceren."
Daarna maakte Ida Raymond een eigen beslissing, dit keer over de titel. Zij gaf de voorkeur aan "Het kleine huis op de prairie", in plaats de door LIW bedachte titel "Indian country".
Intussen ging de verkoop van "Het kleine huis in het grote bos" en "De grote hoeve" erg goed.
Ida schreef Laura in 1934: "De eerste twee boeken verkopen erg goed, vooral als je beseft dat januari altijd een extreem slechte maand is voor kinderboeken."
Gedurende de eerste twee maanden van 1934 had "Harpers en Brothers" van "De grote hoeve" 242 boeken verkocht en 144 van "Het kleine huis in het grote bos".
Dit kon niet gezegd worden van andere kinderboeken, van welke ze in dezelfde periode maar 10 tot 25 verkochten.
"Dus je kunt zien, dat dit iets is om trots op te zijn", eindigde Ida Raymond.
Op 26-10-34 tekende Laura het contract en het volgend jaar werd het boek gepubliceerd.
De verkoop was enorm en Raymond schreef Laura dat ze vrij was om aan een nieuw boek te gaan werken.
Laura ging weer materiaal uit "Pioneer girl" gebruiken; Rose's succes me "Let the hurrican roar" stond haar niet meer in de weg.
En ze voelde zich er ook niet meer door bedreigd.
Ze kreeg haar eigen schare trouwe lezers, gescheiden van die van haar dochter.
Alhoewel Rose nog op de RRF woonde, nam haar leven in 1933 een andere wending; zij nam een jongen, John turner- die van huis was weggelopen-, in huis en tenslotte ook zijn broer Al.
Zij werd hun adoptiemoeder, verantwoordelijk voor voeding, kleding en scholing.
Zij waren niet de eersten die Rose onder haar vleugels nam; toen zij in de twintiger jaren door Albanie reisde, had zij Rexh Meta ontmoet, een jonge Moslim, van wie ze later beweerde dat hij haar leven had gered.
Hij werd haar eerste geadopteerde zoon.
Rose nam haar verantwoordelijkheden ten opzichte van de drie jongens heel serieus en tijdens de Grote Depessie betekende dit een zware last.
Aangezien haar boek "Let the hurricane roar" een groot succes was, hoopte Rose dat er een film, of zelfs een musical, van gemaakt zou worden.
Zij zag het als een vervolg op "Little women/Onder moeders vleugels", die in 1933 was uitgekomen.
Maar noch de "Metro-Goldwyn-Mayer" studio, noch de "Twentieth-Century Fox" studio waren hierin geinteresseerd.
In 1935 verliet Rose voorgoed de RRF. Ze verhuisde naar Columbia/Missouri en huurde kamers in het "Tiger-hotel".
Laura en Manly verhuisden in 1936 weer terug naar hun geliefde huis op de RRF en verkochten tenslotte het rotshuis.
Plotseling hervond de familie weer zijn evenwicht en er ontstond een gezondere, professionele relatie die gebaseerd was op de artistieke visie die de twee vrouwen deelden. Laura hielp Rose en Rose hielp Laura en de correspondentie tussen hen tweeen onthult hoe de balans van Laura's
boeken werd.
Gedurende de zomer van 1936 schreef laura haar vierde boek in klad en stuurde dit naar Rose in het "Tiger hotel" om te herzien.
Het manuscript, dat "On the banks of Plum Creek/Aan de rivier" zou worden, bevatte veel details en episodes die Rose uit "Pioneer girl" voor "Let the hurricane roar" had "geleend", met name het uitgegraven huis in de oever en de sprinkhanenplaag.
Laura was nu echter zo ver in haar carriere, dat Rose's succes geen bedreiging meer was.
Ida Raymond had haar immers om een vervolg op "Het kleine huis op de prairie" gevraagd.
Rose keek dit manuscript na en stuurde Laura op 15-6-1936 een brief, waarbij ze haarspelden en oorbellen voor haar moeder had toegevoegd.
"Ik dacht dat je het leuk zou vinden ze te dragen", schreef Rose in een PS.
Verder was de brief heel zakelijk.
Ze vroeg naar concrete details:"Was er school in de zomer, in juli? Welke schoolboeken hadden jullie? Wat droeg pa als hij netjes aangekleed moest zij? Hoe zagen de jurken eruit die te klein geworden waren, toen jullie uitgescholden werden voor Snip? Ik bedoel, wat voor materiaal was het, kleur, hoe gemaakt?"
Laura voelde zich niet geintimideerd door al die vragen en antwoordde diect.
"Onze schooljurken waren gespikkeld katoen, gemaakt met strakke lijfjes, knoopjes op de rug en rechte rokken."
Haar uitleg over haar vaders nette kleren gaven Rose de details die zij wilde hebben en wierpen tegelijkertijd een licht op Laura's jeugdherinneringen van haar vader.
"Ma naaide pa's zondagse katoenen overhemd", herinnerde Laura zich, "hij droeg een zwarte zijden stropdas, een jas en een vestje en een broek. Ik kan ze niet goed beschrijven. Het lijkt wel of ik alleen maar pa's gezicht kan zien, in het bijzonder zijn ogen, zijn bakkebaarden en zijn haar, dat altijd alle kanten opstond. en ook zijn handen aan zijn viool."
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Toen de correspondentie die zomer verder ging, weigerde Laura om gedwee of onbedachtzaam toe te geven aan Rose's voorstellen.
Vaak onthulden de brieven wel dat Rose's redacteursschap het goed zag. Zo pleitte zij ervoor dat de zware ziekte van ma uit het manuscript geschrapt zou worden: "Ik denk dat de sprinkhanenplaag voldoende is", adviseerde ze haar moeder.
Met ieder volgend boek vertoonde Laura echter een stevigere grip op de karakters, de wensen en motivaties van haar boekfiguren.
In "Aan de rivier" maakte Laura een enorme sprong in haar afschildering van de gehele Ingallsfamilie.
De vorige boeken van de serie hadden benadrukt hoe de mensen in de 19e eeuw hadden geleefd en wat de taken waren die zij uitvoerden.
Maar in "Aan de rivier" verschuift Laura haar aandacht van hoe de dingen in de 19e eeuw werden gedaan, naar de mensen die deze dingen deden, met "Laura" als middelpunt, die alles leert, groeit en ontwikkelt.
De brieven tussen Laura en Rose bewezen ook dat Laura zelfstandiger werd, dat ze niet meer klakkeloos deed wat Rose goeddunkte.
Zo corrigeerde ze Rose: "Op pagina 12 laat jij ma zeggen "ze zwoor dat ze niet geloofde dat de kleintjes ooit zouden gaan slapen", maar ma zou nooit, maar dan ook nooit, zeggen!"
Ze stelde voor dat de woorden "de kleintjes" veranderd zouden worden in "de kinderen" en dat ma niet "ik zweer" zou zeggen.
"Een dame als ma zou vanzelfsprekend nooit zulke uitdrukkingen gebruiken, want ze was een schooljuffrouw en goed opgeleid voor die tijd en die plaats."
Laura raakte actief betrokken bij het redactieproces. Ze schreef niet alleen een klad, waarna Rose het zou herzien; ze ging zelf herzien en herschrijven, en uiteindelijk begon ze ook veranderingen die Rose toepaste, te weigeren.
Op 24-10-1936 stuurde Laura het manuscript naar haar agent George Bye en het boek "Aan de rivier" werd zo'n succes, dat Laura in 1938 haar eerste Newbery Ere Boek titel won; een titel voor een kinderboek, die je kan vergelijken met genomineerd worden voor een Oscar bij films.
In 1939 schreef haar agent: "Ik geloof dat ik u al verteld heb dat juffrouw Raymond uw "Aan de rivier" aan vele andere shrijvers toont, als het perfecte kinderboek."
In 1937 begon Rose aan haarboek "Free land" te werken.
De hoofdpersoon, David Beaton, had Rose grotendeels gebaseerd op haar vader.
Zijn zus Eliza Jane verschijnt ook in het boek, als Eliza Beaton en de Ingallsfamilie noemt ze de Petersfamilie.
Nettie Peters, op wie David verliefd wordt, maar niet met haar trouwt, lijkt veel op Rose zelf.
Dit boek schreef Rose echter niet stiekem; ze vroeg dit keer haar ouders om hulp.
Zo stuurde ze een vragenlijst, waarin ze haar vader vroeg naar het weer, voedsel, kleding, muziek en prijzen.
Rose en Laura correspondeerden regelmatig over "Free land" en in een brief beloofde Laura dat zij tante Grace zou vragen naar de wilde prairierozen.
In een kantlijn van diezelfde brief schreef Laura: "Je kent het oude gezegde "een man die niet steelt van de spoorwegmaatschappij, is geen eerlijke man."
Laura verduidelijkte dit door te vertellen hoe haar oom Hi de spoorwegmaatschappij had bedrogen, waarbij ze opmerkte: "Ik kan dit niet in een kinderboek gebruiken, maar misschien kan jij het gebruiken, als je er plaats voor hebt."
En inderdaad, in het boek "Free land" zegt een winkelier tegen David Beaton: "Een man die niet van de spoorwegmaatschappij steelt, is niet eerlijk, verdomd als het niet waar is."
Rose gebruikte veel materiaal uit haar moeders "Pioneer girl", zelfs sommige dingen die Laura later zou gebruiken voor "By the shores of Silver Lake/Aan het Zilvermeer", "The long winter/De lange winter", "Little town on the prairie"/Kleine stad op de prairie" en "These happy golden years/Een huis voor Laura".
Ze gebruikte ook episodes die Laura had verkozen niet te gebruiken, waaronder een verhaal over een dokter die het lichaampje van een dode indiaanse baby had gestolen en het aan een museum in het oosten had proberen te verkopen.
"Free land" verscheen in de lente van 1938 als een feuilleton in de "Saturday Evening Post" en nog datzelfde jaar werd het in boekvorm uitgegeven.
Evenals "Let the hurricane roar", werd dit een bestseller, maar nu verheugde Laura zich op Rose's succes.
Terwijl Rose bezig was met "Free land", werkte Laura aan haar volgend boek, "By the shores of Silver lake/Aan het Zilvermeer". Het frappante was zelfs dat toen Laura in haar boek over Big Jerry schreef, Rose schreef over Halfbloed Jack.
Laura voelde zich zeker en had duidelijk redenen voor haar zelfvertrouwen.
Vaak onthulden de brieven wel dat Rose's redacteursschap het goed zag. Zo pleitte zij ervoor dat de zware ziekte van ma uit het manuscript geschrapt zou worden: "Ik denk dat de sprinkhanenplaag voldoende is", adviseerde ze haar moeder.
Met ieder volgend boek vertoonde Laura echter een stevigere grip op de karakters, de wensen en motivaties van haar boekfiguren.
In "Aan de rivier" maakte Laura een enorme sprong in haar afschildering van de gehele Ingallsfamilie.
De vorige boeken van de serie hadden benadrukt hoe de mensen in de 19e eeuw hadden geleefd en wat de taken waren die zij uitvoerden.
Maar in "Aan de rivier" verschuift Laura haar aandacht van hoe de dingen in de 19e eeuw werden gedaan, naar de mensen die deze dingen deden, met "Laura" als middelpunt, die alles leert, groeit en ontwikkelt.
De brieven tussen Laura en Rose bewezen ook dat Laura zelfstandiger werd, dat ze niet meer klakkeloos deed wat Rose goeddunkte.
Zo corrigeerde ze Rose: "Op pagina 12 laat jij ma zeggen "ze zwoor dat ze niet geloofde dat de kleintjes ooit zouden gaan slapen", maar ma zou nooit, maar dan ook nooit, zeggen!"
Ze stelde voor dat de woorden "de kleintjes" veranderd zouden worden in "de kinderen" en dat ma niet "ik zweer" zou zeggen.
"Een dame als ma zou vanzelfsprekend nooit zulke uitdrukkingen gebruiken, want ze was een schooljuffrouw en goed opgeleid voor die tijd en die plaats."
Laura raakte actief betrokken bij het redactieproces. Ze schreef niet alleen een klad, waarna Rose het zou herzien; ze ging zelf herzien en herschrijven, en uiteindelijk begon ze ook veranderingen die Rose toepaste, te weigeren.
Op 24-10-1936 stuurde Laura het manuscript naar haar agent George Bye en het boek "Aan de rivier" werd zo'n succes, dat Laura in 1938 haar eerste Newbery Ere Boek titel won; een titel voor een kinderboek, die je kan vergelijken met genomineerd worden voor een Oscar bij films.
In 1939 schreef haar agent: "Ik geloof dat ik u al verteld heb dat juffrouw Raymond uw "Aan de rivier" aan vele andere shrijvers toont, als het perfecte kinderboek."
In 1937 begon Rose aan haarboek "Free land" te werken.
De hoofdpersoon, David Beaton, had Rose grotendeels gebaseerd op haar vader.
Zijn zus Eliza Jane verschijnt ook in het boek, als Eliza Beaton en de Ingallsfamilie noemt ze de Petersfamilie.
Nettie Peters, op wie David verliefd wordt, maar niet met haar trouwt, lijkt veel op Rose zelf.
Dit boek schreef Rose echter niet stiekem; ze vroeg dit keer haar ouders om hulp.
Zo stuurde ze een vragenlijst, waarin ze haar vader vroeg naar het weer, voedsel, kleding, muziek en prijzen.
Rose en Laura correspondeerden regelmatig over "Free land" en in een brief beloofde Laura dat zij tante Grace zou vragen naar de wilde prairierozen.
In een kantlijn van diezelfde brief schreef Laura: "Je kent het oude gezegde "een man die niet steelt van de spoorwegmaatschappij, is geen eerlijke man."
Laura verduidelijkte dit door te vertellen hoe haar oom Hi de spoorwegmaatschappij had bedrogen, waarbij ze opmerkte: "Ik kan dit niet in een kinderboek gebruiken, maar misschien kan jij het gebruiken, als je er plaats voor hebt."
En inderdaad, in het boek "Free land" zegt een winkelier tegen David Beaton: "Een man die niet van de spoorwegmaatschappij steelt, is niet eerlijk, verdomd als het niet waar is."
Rose gebruikte veel materiaal uit haar moeders "Pioneer girl", zelfs sommige dingen die Laura later zou gebruiken voor "By the shores of Silver Lake/Aan het Zilvermeer", "The long winter/De lange winter", "Little town on the prairie"/Kleine stad op de prairie" en "These happy golden years/Een huis voor Laura".
Ze gebruikte ook episodes die Laura had verkozen niet te gebruiken, waaronder een verhaal over een dokter die het lichaampje van een dode indiaanse baby had gestolen en het aan een museum in het oosten had proberen te verkopen.
"Free land" verscheen in de lente van 1938 als een feuilleton in de "Saturday Evening Post" en nog datzelfde jaar werd het in boekvorm uitgegeven.
Evenals "Let the hurricane roar", werd dit een bestseller, maar nu verheugde Laura zich op Rose's succes.
Terwijl Rose bezig was met "Free land", werkte Laura aan haar volgend boek, "By the shores of Silver lake/Aan het Zilvermeer". Het frappante was zelfs dat toen Laura in haar boek over Big Jerry schreef, Rose schreef over Halfbloed Jack.
Laura voelde zich zeker en had duidelijk redenen voor haar zelfvertrouwen.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Lieve forumleden en gasten,
ik ga nu even iets schrijven wat totaal niets met "The Truth" te maken heeft, maar ik hoop wel dat jullie hier aandacht aan willen schenken.
Toen ik gisteravond aan dit onderwerp zat te werken, merkte ik plotseling dat we heel veel gasten hadden.
Ik ging via een speciaal paneel eens kijken wat men zoal bekeek op ons forum en merkte toen dat er wel 50 mensen geinteresseerd waren in het topic "The truth".
Vanzelfsprekend ben ik blij dat men zo hevig geinteresseerd is in dit topic, maar nu rijst bij mij wel de vraag: waarom kijkt men als gast?
Zouden jullie het niet leuker vinden om ook lid te worden van dit forum, je te registreren en dan in te loggen, zodat je ook alle andere topics kunt lezen en gezellig kunt meekwekken over van alles?
Wij zijn maar een klein forum en zouden het heerlijk vinden als het zou groeien, als het naamsbekendheid kreeg onder de geinteresseerden van Laura Ingalls Wilder en Het kleine huis op de prairie.
Ik weet zeker dat alle forumleden jullie hartelijk zullen verwelkomen.
Denk er eens over na en geniet intussen van de verhalen die nog moeten gaan komen.
Halfpint.
ik ga nu even iets schrijven wat totaal niets met "The Truth" te maken heeft, maar ik hoop wel dat jullie hier aandacht aan willen schenken.
Toen ik gisteravond aan dit onderwerp zat te werken, merkte ik plotseling dat we heel veel gasten hadden.
Ik ging via een speciaal paneel eens kijken wat men zoal bekeek op ons forum en merkte toen dat er wel 50 mensen geinteresseerd waren in het topic "The truth".
Vanzelfsprekend ben ik blij dat men zo hevig geinteresseerd is in dit topic, maar nu rijst bij mij wel de vraag: waarom kijkt men als gast?
Zouden jullie het niet leuker vinden om ook lid te worden van dit forum, je te registreren en dan in te loggen, zodat je ook alle andere topics kunt lezen en gezellig kunt meekwekken over van alles?
Wij zijn maar een klein forum en zouden het heerlijk vinden als het zou groeien, als het naamsbekendheid kreeg onder de geinteresseerden van Laura Ingalls Wilder en Het kleine huis op de prairie.
Ik weet zeker dat alle forumleden jullie hartelijk zullen verwelkomen.
Denk er eens over na en geniet intussen van de verhalen die nog moeten gaan komen.
Halfpint.
-
Gast
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
In de herfst van 1937 was ze namelijk uitgenodigd om te komen spreken
op de Boekenbeurs in Detroit/Michigan. Deze uitnodiging bevestigde Laura's status als kinderboekenschrijfster.
Over het manuscript "Aan het zilvermeer" hadden Laura en Rose veel discussies.
Rose wilde:
A van hoofdpersoon wisselen, omdat ze de Laura uit het boek met 12 jaar te oud vond voor een kinderboek;
B ze wilde Mary's blindheid weglaten;
C ze wilde dat "Laura" haar vader zou vergezellen op de jacht
D ze wilde dat LIW zou shrijven dat de mannen in het spoorwegkamp sexueeel geintersseerd zouden zijn in Mary en Laura.
LIW was echter van mening dat:
A haar lezers, als zij haar boeken in volgorde lazen, ze, evenals "Laura", ouder zouden worden, en dat je niet midden in een serie, Carrie in plaats van Laura de hoofdpersoon kon laten worden.
B "De tragedie van Mary's blindheid maakt het verhaal waarheidsgetrouw en het laten zien hoe we ermee omgingen, illustreert de spirit van die tijd en van het wilde westen.
C Pa hield van zijn eenzame tochten en bovendien, zoiets deden meisjes niet.
D Zet sex en alles wat daarmee te maken heeft maar uit je hoofd en denk aan de mannen in het kamp en daarbuiten als ruw, vulgair en weerbarstig, pruimtabak pruimend en drinkend en vloekend en vechtend.
Geen geschikt gezelschap voor meisjes, maar, ze waren niet ontaard."
Het boek werd in 1939 gepubliceerd en werd weer een Newbery Ere Boek, evenals de delen die nog zouden volgen; "The long winter/De lange winter" in 1940, "Little town on the prairie/Kleine stad op de prairie" in 1941 en "These happy golden years/Een huis voor Laura" in 1943.
De laatste 4 boeken van de serie kregen lovende kritieken en Laura's agent George T. Bye schreef in 1940 dat hij erg onder de indruk was van het boek en dat hij tot twee uur in de nacht had zitten lezen in het manuscript "The hard winter" en dat hij moeite had met in slaap vallen, doordat hij steeds maar moest denken aan de toestand vn de familie Ingalls tijdens die vreselijke winter.
En een jaar later schreef hij over "De kleine stad op de prairie": "Als u voor kinderen schrijft, dan ben ik in mijn tweede jeugd."
Toen hij "Een huis voor Laura" had gelezen, vertelde hij dat het boek schitterend was en dat hij "Met grote tegenzin accepteerde dat het het laatste boek in de serie was."
Voor wat Laura betreft, zij vond het emotioneel gezien, moeilijk de laatste boeken van de serie te schrijven, vooral "De zware winter".
Ze had ook moeite met zich sommige dingen te herinneren, wat misschien de verklaring is voor het feit dat de laatste boeken zo gelijken op "Pioneer girl".
Rose had ook haar grip op haar moeder losgelaten. In 1941, toen het manuscript "de kleine stad op de prairie" zijn einde naderde, vertelde ze agent George Bye: "Ze zal je het manuscript toezenden zonder dat ik het grootste deel ervan heb gezien."
Alhoewel Laura de assistentie van Rose waardeerde en op prijs stelde, was ze nog steeds bang dat ze een lastpost was voor haar dochter, dat ze haar dochters creatieve energie uitputte.
In feite was Laura ook de grip die Rose over haar had, aan het losmaken.
"Ik probeer het zelf te herzien, want als ik dat kan, zal het jou meer tijd geven voor ander werk", schreef ze.
De twee bleven samenwerken tot het eind van de serie in zicht kwam.
Laura stuurde Rose korte samenvattingen van wat ze dacht dat haar laatste twee boeken zouden worden: "De zware winter" en "Prairie girl".
"Prairie girl" werd uiteindelijk "De kleine stad op de prairie" en "Een huis voor Laura".
De twee vrouwen discussieerden nog over menig onderwerp, bijvoorbeeld over welke oom van Laura in "De kleine stad op de prairie" zou moeten terugkomen.
Om historisch correct te blijven, zou dat oom Tom moeten zijn, zei Laura, maar ze dacht dat haar lezers dat toch niet zouden uitzoeken.
Ach, wat wist LIW ervan dat hele groepen mensen juist alles zouden uitpluizen wat met haar te maken had?
In 1939 gingen Laura en Manly voor de laatste keer op reis naar Zuid-Dakota.
Maar voor ze vertrok, liet Laura aantekeningen voor Rose achter over "Prairiegirl".
Voor het geval dat hen iets zou overkomen, vertelde ze Rose: "Kan jij het laatste boek- door middel van deze aantekeningen- schrijven en de serie beeindigen, als dat nodig mocht zijn."
Bij "Harpers en Brothers" was inmiddels een nieuwe redacteur gekomen, Ursula Nordstrom, die het van Ida Louise Raymond had overgenomen.
Ondanks de tegenwerpingen van Laura en Rose veranderde zij de titel van "De zware winter" in "De lange winter" en bijna verwijderde ze ook een van de meest krachtige scenes uit "Een huis voor Laura".
George Bye vertelde Laura:"Juffrouw Nordstrom stelt voor dat het incident met het mes van mevrouw Brewster wordt weggelaten."
op de Boekenbeurs in Detroit/Michigan. Deze uitnodiging bevestigde Laura's status als kinderboekenschrijfster.
Over het manuscript "Aan het zilvermeer" hadden Laura en Rose veel discussies.
Rose wilde:
A van hoofdpersoon wisselen, omdat ze de Laura uit het boek met 12 jaar te oud vond voor een kinderboek;
B ze wilde Mary's blindheid weglaten;
C ze wilde dat "Laura" haar vader zou vergezellen op de jacht
D ze wilde dat LIW zou shrijven dat de mannen in het spoorwegkamp sexueeel geintersseerd zouden zijn in Mary en Laura.
LIW was echter van mening dat:
A haar lezers, als zij haar boeken in volgorde lazen, ze, evenals "Laura", ouder zouden worden, en dat je niet midden in een serie, Carrie in plaats van Laura de hoofdpersoon kon laten worden.
B "De tragedie van Mary's blindheid maakt het verhaal waarheidsgetrouw en het laten zien hoe we ermee omgingen, illustreert de spirit van die tijd en van het wilde westen.
C Pa hield van zijn eenzame tochten en bovendien, zoiets deden meisjes niet.
D Zet sex en alles wat daarmee te maken heeft maar uit je hoofd en denk aan de mannen in het kamp en daarbuiten als ruw, vulgair en weerbarstig, pruimtabak pruimend en drinkend en vloekend en vechtend.
Geen geschikt gezelschap voor meisjes, maar, ze waren niet ontaard."
Het boek werd in 1939 gepubliceerd en werd weer een Newbery Ere Boek, evenals de delen die nog zouden volgen; "The long winter/De lange winter" in 1940, "Little town on the prairie/Kleine stad op de prairie" in 1941 en "These happy golden years/Een huis voor Laura" in 1943.
De laatste 4 boeken van de serie kregen lovende kritieken en Laura's agent George T. Bye schreef in 1940 dat hij erg onder de indruk was van het boek en dat hij tot twee uur in de nacht had zitten lezen in het manuscript "The hard winter" en dat hij moeite had met in slaap vallen, doordat hij steeds maar moest denken aan de toestand vn de familie Ingalls tijdens die vreselijke winter.
En een jaar later schreef hij over "De kleine stad op de prairie": "Als u voor kinderen schrijft, dan ben ik in mijn tweede jeugd."
Toen hij "Een huis voor Laura" had gelezen, vertelde hij dat het boek schitterend was en dat hij "Met grote tegenzin accepteerde dat het het laatste boek in de serie was."
Voor wat Laura betreft, zij vond het emotioneel gezien, moeilijk de laatste boeken van de serie te schrijven, vooral "De zware winter".
Ze had ook moeite met zich sommige dingen te herinneren, wat misschien de verklaring is voor het feit dat de laatste boeken zo gelijken op "Pioneer girl".
Rose had ook haar grip op haar moeder losgelaten. In 1941, toen het manuscript "de kleine stad op de prairie" zijn einde naderde, vertelde ze agent George Bye: "Ze zal je het manuscript toezenden zonder dat ik het grootste deel ervan heb gezien."
Alhoewel Laura de assistentie van Rose waardeerde en op prijs stelde, was ze nog steeds bang dat ze een lastpost was voor haar dochter, dat ze haar dochters creatieve energie uitputte.
In feite was Laura ook de grip die Rose over haar had, aan het losmaken.
"Ik probeer het zelf te herzien, want als ik dat kan, zal het jou meer tijd geven voor ander werk", schreef ze.
De twee bleven samenwerken tot het eind van de serie in zicht kwam.
Laura stuurde Rose korte samenvattingen van wat ze dacht dat haar laatste twee boeken zouden worden: "De zware winter" en "Prairie girl".
"Prairie girl" werd uiteindelijk "De kleine stad op de prairie" en "Een huis voor Laura".
De twee vrouwen discussieerden nog over menig onderwerp, bijvoorbeeld over welke oom van Laura in "De kleine stad op de prairie" zou moeten terugkomen.
Om historisch correct te blijven, zou dat oom Tom moeten zijn, zei Laura, maar ze dacht dat haar lezers dat toch niet zouden uitzoeken.
Ach, wat wist LIW ervan dat hele groepen mensen juist alles zouden uitpluizen wat met haar te maken had?
In 1939 gingen Laura en Manly voor de laatste keer op reis naar Zuid-Dakota.
Maar voor ze vertrok, liet Laura aantekeningen voor Rose achter over "Prairiegirl".
Voor het geval dat hen iets zou overkomen, vertelde ze Rose: "Kan jij het laatste boek- door middel van deze aantekeningen- schrijven en de serie beeindigen, als dat nodig mocht zijn."
Bij "Harpers en Brothers" was inmiddels een nieuwe redacteur gekomen, Ursula Nordstrom, die het van Ida Louise Raymond had overgenomen.
Ondanks de tegenwerpingen van Laura en Rose veranderde zij de titel van "De zware winter" in "De lange winter" en bijna verwijderde ze ook een van de meest krachtige scenes uit "Een huis voor Laura".
George Bye vertelde Laura:"Juffrouw Nordstrom stelt voor dat het incident met het mes van mevrouw Brewster wordt weggelaten."