The truth (de waarheid)

[Halfpint]

Weer protesteerden Laura en Rose en nu zegevierden zij. De scene bleef gehandhaafd.
Nu ze niet meer bij elkaar woonden, kwamen moeder en dochter weer tot elkaar.
Hun correspondentie over Laura's laatste boeken is doordrenkt met hartelijke woorden.
Toen Laura op de Boeken Beurs in Detroit moest spreken, lag daar een brief van Rose op haar te wachten waarin zij schreef: "Je zult een voortreffelijke speech afsteken en een schattige leeuwin zijn............ de fluwelen garneringen zullen werkelijk heel mooi staan."
En in 1939, toen Laura aan "De lange winter" werkte, schreef ze Rose een brief waarin ze vertelde dat ze de hele dag aan haar had gedacht en dat, toen ze op het bed lag dat Rose haar had geschonken en ze naar de overkant keek, waar Manly in zijn bed lag onder een quilt -allemaal geschenken van Rose- ze dacht: "As ik al mijn geriefelijkheden tel en alle geluk van de wereld, leidt dit allemaal naar jou................oh Rose, mijn lieverd, wij zijn je zo dankbaar dat je zo goed voor ons bent."
Laura aceepteerde haar dochters geschenken, maar maakte zich tegelijkertijd zorgen om haar financien.
"Heb je geld nodig? Als dat zo is, kan ik wel een paar honderd missen, je mag het hebben, als dit zou helpen", schreef ze.
In 1938 kocht Rose een huis in connecticut en besloot zich in haar eigen "kleine huis" te vestigen.
Ze stopte met het schrijven van verzonnen verhalen. Ze ging schrijven over de geschiedenis van de staat Missouri en over de politiek.
In 1942 stuurde Laura haar manuscript "Een huis voor Laura" naar George Bye en vertelde ze hem dat : "Dit kinderverhaal is nu met acht delen compleet."
Hij antwoordde met de voorspelling dat de serie: "Net zoiets zou worden als "Onder moeders vleugels", maar met een gezondere inspiratie voor beter burgerschap."
Laura werd als client al snel belangrijker voor zijn agentschap dan haar dochter.
In 1941 schreef George Bye dat "Mayfair Togs", een fabrikant van kinderkleding: "kinderkleding wilde maken naar beschrijvingen uit haar boek "De lange winter" en dit dan te koop wilde aanbieden in winkels van de ene kant van Amerika naar de andere kant van Amerika, met haar boek ernaast tentoongesteld."
Laura vond deze publiciteitsstunt- zoals zij het noemde- leuk, maar ging alleen maar akkoord: "Als men mij een bedrag betaalt voor het gebruik van mijn naam en mijn boeken in hun advertenties."
Uiteindelijk ging dit niet door, want men wilde niet betalen, maar het liet wel Laura's groeiende bewustwording zien en haar interesse zichzelf en haar boeken op de markt te brengen.
Verder begon ze rechtstreeks met haar agent te communiceren en minder op Rose, als bemiddelaar, te leunen.
Ze ging ook zelf over haar contracten onderhandelen, want ze begon haar eigen waarde in te zien- in dollars en centen.

[Halfpint]

Uit verslagen van de Bye-agentschap uit de eerste helft van 1941 blijkt dat LIW's boeken, de zes die toen gedrukt waren, $14.444,14 hadden opgebracht sinds de publicatie van het eerste boek in 1932. Indrukwekkende verdiensten voor die tijd.
Toen Laura in juli 1941 haar mansucript "Kleine stad op de prairie" naar George Bye toestuurde, schreef ze: "Harpers verwacht dit boek natuurlijk, maar ik vind dat ze me een beter contract moeten bieden dan dat ik voor "De lange winter" heb gekregen, of anders een nieuw contract voor "De grote hoeve", die ik ze praktisch gratis gaf. Ik weet zeker dat Harpers goed aan al deze boeken verdient en vanzelfsprekend wil ik hiervan een eerlijk deel."
Ze kreeg wat ze wilde, een aanpassing op royalties op "De grote hoeve".
Het had acht jaar geduurd eer ze kreeg waar ze recht op had.
Laura was ook geinteresseerd in radio en films en toen tijdens contractonderhandelingen voor "De lange winter" Harpers haar benaderde voor eventuele filmrechten op haar boeken, boden zij haar 25 procent.
Laura ging hier niet mee akkoord: "Mocht het zo zijn dat mijn boeken gebruikt gaan worden voor films, zal dit niet de verdiensten zijn van Harpers, maar allemaal door mijn harde werken van het schrijven en jouw goede zaken-doen", schreef ze George Bye.
Er werden geen films van haar boeken gemaakt.
In 1944 verkocht Laura voor $50 eenmalig aan CBS, een raiostation, het recht op "De lange winter", dat in twee delen in het programma "Verhalen van ver en dichtbij" zou uitgezonden worden.
En in 1953 mocht WMCA, een radiostation in New York, "De lange winter" gratis in zijn educatieve programma "Zullen we naar een verhaal luisteren?" opnemen, zolang men de teksten maar niet ging herschrijven of aanpassen. Dit gebeurde nogmaals in 1958.
Op de vele verzoeken of haar boeken ook vertaald mochten worden in brailleboeken of ingesproken-boeken voor de blinden, reageerde ze ook goedgeefs.
"Ik zal blij zijn als blinde kinderen erplezier aan zullen hebben", zei ze in 1939. "Mijn zus Mary had al een kleine bibliotheek met deze boeken."
Er werd een andere illustrator, Garth Williams, aangetrokken om nieuwe tekeningen te maken voor Laura's boeken en de nieuwe uitgaves verschenen in 1953, in de vorm zoals de meeste lezers ze tegenwoordig nog steeds kennen.
Ter voorbereiding op de tekeningen, bezocht Garth Williams Laura en Manly in september 1947.
Toen hij aankwam vond hij Laura aan het werk in de tuin en zou hier later over schrijven: "Ze was klein en vlug. Haar ogen sprankelden humorvol en ze leek ruim twintig jaar jonger dan ze in werkelijkheid was." Laura was toen 80 en Manly 90 jaar.
Foto's uit die tijd laten Laura in een weelderige tuin zien, omringd door planten die nog langer waren dan zij en haar echtgenoot zag er broos, maar formidabel uit, zwaar leunend op een van zijn vele wandelstokken. Manly zou niet lang meer te leven hebben.

[Halfpint]

De Wilders verkochten de boerderij in 1948 aan buren, ze hieden alleen het land rondom hun huis en de schuur.
Dat jaar vernoemde de openbare bibliotheek van Detroit een van zijn afdelingen naar Laura en ze was verbaasd over de publiciteit.
Een jounalist interviewde haar en schreef: "Ze is door de schoolkinderen van Chicago verkozen tot de meest populaire -nog levende- schrijvers. Iedere keer worden er stapels brieven van jongens en meisjes uit Amerika en het buitenland bezorgd."
Het was toen dat Laura haar agent George Bye een formele brief schreef, waarin zij hem opdroeg aan Rose tien procent van de opbrengsten van de Kleine Huis boeken toe te wijzen.
"Ik ben Rose dit verschuldigd, omdat ze me heeft geholpen, eerst door mijn boeken te verkopen en voor de publiciteit die ze aan de boeken gaf."
In een aparte brief schreef ze aan Bye: "Deze afspraak had al lang geleden gemaakt moeten worden."
Laura ging die zomer niet naar Detroit, want Manly kreeg gezondheidsproblemen. Hij kreeg een hartaanval en stierf op 23-10-1949, thuis. Hij was 92 jaar.
Laura schreef een oude vriend: "Het is erg eenzaam zonder mijn man................... Die lieve, vertrouwde dagen lijken nu zo ver weg en soms heb ik heimwee naar hem."
Manly's begrafenis was in Mansfield. Rose kwam toen naar huis, haar eerste bezoek sinds 1937, en keerde daarna weer terug naar haar eigen kleine huis in Danbury/Connecticut.
Laura bleef op de RRF. "Er rest mij niets meer, dan door te gaan vanuit hier", schreef ze.
Laura en Manly waren vrienden geworden met een jong echtpaar uit Mansfield, Neta en Silas Seal. Na Manly's dood zorgden zij geregeld voor haar.

In een briefje zonder datum schreef Laura, hoogstwaarschijnlijk eind veertiger of begin vijftiger jaren, aan de Seals: "Lieverds, komen jullie bij me eten? Het is mijn beurt om te tracteren. Heel veel Liefs, Laura Wilder."
Tussen haar jaarlijkse bezoekjes aan de RRF door, communiceerde Rose ook geregeld met de Seals.
"Jullie weten natuurlijk dat jullie me altijd per telefoon kunnen bereiken als mijn moeder me nodig heeft en niet zelf kan opbellen; ik kan er dan in een paar uur zijn", schreef ze Neta.
Laura was kort daarvoor gevallen en had veel hoofdpijn hierdoor.
Rose, die toen de zeventig naderde, schreef dat ze hoopte dat haar moeder niet nog meer ongelukjes zou hebben en voegde eraan toe: "Ik wou dat ze er maar niet zo van hield om alleen te wonen, maar ik vrees dat ik er maar weinig over te zeggen heb, want ik doe precies hetzelfde en hou er ook zo van."
Ze bekende dat ze zelf ook al een paar maal was gevallen en concludeerde: "We zijn allebei bijna onverwoestbaar, maar ik ben heel dankbaar dat jullie daar zijn en zo loyaal voor haar zijn en zo goed voor haar zorgen."
Laura bleef inderdaad erg zelfstandig. Op haar achtentachtigste vertelde ze een reporter: "Ik ben niet bang om hier alleen te wonen." Desalniettemin was ze wel voorzichtig. "Weet je, ik heb een klein pistool in een kast bij de hordeur. En ik heb een geweer in mijn slaapkamer. En ik weet ze allebei te gebruiken."
Alhoewel Laura hard voor haar boeken had gevochten en nu genoot van het succes en de publiciteit die zij haar brachten, vond men haar bescheiden en werd ze bemind om haar open persoonlijkheid.

[Mieke]

Halfpint, Halfpint, wat doe je toch mooi werk met deze vertaling.
Hoewel je het boek van mij geleend hebt, lees ik elke keer met veel enthousiasme de vertalingen. En toch ontdek ik nieuwe dingen. Het is zo boeiend. Ik wilde dat het nooit was afgelopen.
Ik waardeer al je werk.

[Halfpint]

Ik ben blij met je complimentje, maar ik moet je wel teleurstellen.
Ik heb nog maar voor twee dagen een verhaal klaar staan en dan is dit boek vertaald.
Maar als jij nog zo'n interessant boek te vertalen hebt, hou ik me aanbevolen. Alhoewel, zo dik hoeft niet meer hoor, want het is heeeeeel veel werk geweest.

[Gast]

Nou dat geloof ik dat je met dit te vertalen uren bent kwijt geweest.
Je zou er bijna je werk van kunnen maken.

[Gast]

Van mij ook een groot compliment ik vond het geweldig om te lezen. En jammer dat het nu bijna klaar is...

[Halfpint]

In 1943, nadat ze "Een huis voor Laura" had afgemaakt,schreef ze George Bye: Ïk ben nog steeds verbaasd over het succes dat de boeken tot nu toe hebben."
Tien jaar later zei ze dat nog steeds. "Want ik wist niet hoe ik moest schrijven. Ik ging naar kleine rode schoolgebouwen overal en nergens in het westen en heb nooit mijn middelbare schooldiploma gehaald."
In 1954 liet het "Amerikaanse Bibliotheek Genootschap" een prijs ontwerpen voor de schrijver of tekenaar die op meest talentvolle en creatieve wijze zijn/haar inbreng had geleverd bij kinderboeken. Het ontwerp van de prijs was van de hand van Garth Williams. De prijs, een medaile, de Laura Ingalls Wilder Medaille , zou in eerste instantie iedere vijf jaar uitrgereikt worden, maar dit gebeurt nu iedere drie jaar.
Laura Ingalls Wilder was de allereerste schrijver die in 1954 deze medaille in ontvangst mocht nemen, waarbij Ursula Nordstrom, de redacteur van Harpers en Brothers, opmerkte: "Het was mooi dat een dergelijke prijs de naam van Laura Ingalls Wilder droeg, een "heilige"naam."


Haar zusje Grace Ingalls Dow was in 1941 overleden en zusje Carrie Ingalls Swanzey in 1946, drie jaar voor Manly. Laura had haar zussen overleefd, maar nu begon ze gezondheidsklachten te krijgen.
Begin 1952 begon ze vooruit te lopen op haar eigen overlijden en schreef ze Rose een brief: "Allerliefste Rose, als jij deze brief leest, ben ik er niet meer en zal jij alles erven wat ik bezit."
Laura vroeg Rose een stapel boeken aan de LIW-bibliotheek in Mansfield te geven en hoopte dat haar dochter de houten stoel en tafel die Manly had gemaakt, aan Silas Seal zou geven.
Laura moedigde Rose aan haar juwelen voor zichzelf te bewaren, evenals het porseleinen servies en het wilgenpatroontjesservies, waar zij en Manly zou van hadden gehouden.
Laura ondertekende de brief met: "Ik zal altijd van je houden, Mama Bess." En tussen haakjes voegde ze toe: Laura Ingalls Wilder.
Na het schrijven van de brief leefde Laura nog vijf jaar. Ze stierf op haar geliefde Rocky Ridge Farm op 10-2-1957, precies 3 dagen na haar 90e verjaardag.
In haar overlijdensbericht in de "De Smet News" stond dat haar gezondheid haar al verscheidene jaren in de steek had gelaten.

Rose was op de RRf toen haar moeder stierf. Na de begrafenis



keerde zij weer terug naar haar huis in Danbury/Connecticut en woonde daar alleen of met een paar Maltezerhonden.
Hoe ouder zij werd, hoe geinteresseerder zij in de politiek raakte.
Ze werkte ook heel nauw samen met de mensen uit Mansfield om haar moeders nalatenschap en de RRF te bewaren.

[Halfpint]

Voor het grootste deel is Rose verantwoordelijk voor het beeld dat de meeste mensen van haar moeder hebben - de vriendelijke oude dame, die al in de zestig was toen zij ging schrijven en eenvoudigweg over haar eigen leven vertelde.
In de veertiger jaren had RWL Roger MaCBride als haar "kleinzoon" geadopteerd. Hij was verknocht aan haar. Na de dood van George T. Bye in 1957 werd MaCBride, die toen een jonge advocaat was, haar agent en uiteindelijk haar erfgenaam.
De twee deelden dezelfde politieke mening en hadden precies dezelfde visie over hoe Laura's boeken herinnerd zouden moeten worden. Samen beheerden ze de verdiensten (die maar binnen bleven stromen), plus Laura's literaire nalatenschap.
Gedurende het eind van de vijfiger- en begin van de zestiger jaren schreef Rose nonfictie en ze was de schrijfster van "Het dagboek voor de vrouw over het Amerikaanse naaiwerk" in 1963.
In 1965, toen ze 78 jaar was, vloog ze naar Vietnam om voor het "Woman's Day Magazine" verslag te doen over de oorlog.
Drie jaar later plande ze een wereldreis waarover ze voor het magazine
kon schrijven, maar een paar dagen voor haar vertrek naar Europa, stierf ze op 30-10-1968 in haar huis in Connecticut.
Haar begrafenis was in Mansfield, waar ze naast haar ouders werd begraven.


Toegewijde lezers, jong en oud, blijven Laura's boeken lezen en komen samen op de plekken in het gehele midwesten die een connectie hebben met Laura; van Mansfield/Missouri tot de Smet/Zuid-Dakota, tot Pepin/wisonsin etc..
Velen ondertekenen het traditionele standpunt dat Laura's boeken puur autobiografisch zijn, anderen nemen een breder standpunt in.
"Wat ik zo mooi vind aan haar boeken, is dat ze echt zijn", vertrouwde een bezoekster van de RRF haar vriendin toe. "Geen waargebeurd leven, maar echt!"
Voor wat Laua Ingalls Wilder betreft; ontegenzeglijk zal ze geloven, evenals "Laura" deed, toen ze het Mary uitlegde in "Aan het Zilvermeer", "dat er zoveel manieren zijn om de dingen te zien en even zoveel manieren om ze te beschrijven."

[Halfpint]

Jongens, hiermee ben ik aan het eind gekomen van de vertaling van "Laura Ingalls Wilder, a writer's life", van Pamela Smith Hill.
Het is een heidens karwei geweest, maar ik geloof wel dat het veel duidelijkheid heeft opgeleverd.
Halfpint.