wat leuk om allemaal te lezen.
Ik vind Rose hier echt wel verwend over komen zeg!
The truth (de waarheid)
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
"In de winter leggen haar kippen eieren, terwijl niemand van haar buren eieren krijgt!", vertelde een vriend die haar bewondert aan, een verslaggever. LIW was echt een expert.
Haar duidelijke uiteenzetting en inzicht over het houden van kippen leidden op 18-2-1911 tot de publicatie van het eerste artikel in de "Missouri Ruralist" (de plattelandskrant van Missouri), een wekelijkse krant voor boeren, met zijn hoofkantoor in Kansas City/Missouri.
De krant had toen een bescheiden oplage van 15000 stuks en de verhalen gingen voornamelijk over vee, graanprijzen en graanproducten, pluimvee, zuivel, en het huis.
Vanaf het begin in 1902, had de Missouri Ruralist ( de plattelandskrant) de dames beschouwd als belangrijke lezers, en het jaar voordat LIW ging bijdragen aan de krant, steunde het het stemrecht voor de vrouw.
In 1910 ging de Missouri Ruralist over in andere handen en de redactie was op zoek naar nieuwe medewerkers. LIW was op het juiste moment op de juiste plek.
Zoals zoveel professionele vrouwelijke schrijvers publiceerde ze soms haar werk onder een noch mannelijk, noch vrouwelijk pseudonym, door gebruik te maken van A.J. Wilder.
Dit deed ze om haar werk meer geloofwaardigheid te geven, vooral als ze een groter publiek wilde bereiken. Ze wilde naast de lezeressen van de Missouri Ruralist ook hun echtgenoten aantrekken.
In het begin van de 20e eeuw was het volkomen acceptabel dat een vrouw een adviescolumn schreef voor andere vrouwen in "The home Beauty Parlor (de schoonheidssalon thuis), een column dat LIW in 1914 schreef, het was echter een heel ander verhaal dat een vrouw schreef over vernieuwende technieken voor op de boerderij, of over agrarische zaken. Onderwerpen die zowel mannen als vrouwen zouden aantrekken.
Dus zulke belangrijke hoofdartikelen als "Rocky Ridge Farm" (boerderij De Heuvelrug) en "My apple orchard" (mijn appelboomgaard), verschenen in 1912 onder de naam A.J. Wilder, haar mans naam, alhoewel beiden zonder twijfel door haarzelf geschreven waren.
LIW's werk was getalenteerd.
Ze wist hoe ze voor haar publiek moest schrijven, hoe concrete zaken te gebruiken die een levendig beeld voor de lezers zouden scheppen:
"Als ik nu op de boerderij om me heen kijk en de mooie, groene, golvende weides zie, de mooie mais-, tarwe- en havervelden, als ik de boomgaard zie en het aardbeienveld, dat er uitziet als een enorm lenteboeket of later in het jaaf vol fruit, als ik de druiventrossen vol zie hangen met heerlijke druiven, kan ik me nog maar nauwelijks de ruwe, rotsige, beboste, lelijke plaats die we RRF noemden, voor de geest halen", schreef ze in 1911.
Ze gebruikte ook de dialoogvorm, of ze citeerde de buren of haar eigen man, naar wie ze liefdevol verwees als "The man of the place" (de eigenaar), column na column.
LIW begreep hoe ze haar lezers moest boeien en schreef zo dat haar lezers direct vanaf het begin van de column geinteresseerd waren.
"Hoe lang geleden is het dat u voor het laatst een oude vrijster heeft gezien?", vroeg ze haar lezers bijvoorbeeld in een column uit 1918.
Haar slotregels waren ook altijd boeiend: "Misschien zullen we allemaal op een dag een keuken hebben, waarin alles automatisch wordt gedaan, zoals aardappels schillen of de afwas, maar het lied van de vogels zal nooit lieflijker klinken, noch zal de schoonheid van het veld en het bos, van wolken en beken, meer vreugde schenken, en dit hebben we allemaal al!, concludeerde ze in 1913.
In 1918 was de oplage van de Missouri Ruralist al gestegen tot 88640 stuks!
De krant wordt nog steeds uitgegeven, zowel in gedrukte vorm als in een on-line versie.
Van 1911 tot 1915 schreef LIW maar af en toe voor de Missouri Ruralist. Men neemt aan dat ze worstelde met de schrijfkunst of dat ze onderwerpen aan het vergaren was om over te schrijven.
Gedurende deze periode groeide LIW inderdaad als schrijver, maar haar creatieve energie was niet alleen gewijd aan het schrijven. Zij en Manly maakten plannen en bouwden het huis op de RRF.
Ze werd ook lid van een club en organiseerde clubs onder de boerinnen in het gehele zuidwesten van Missouri.
Zoals ze ook al uitlegde aan John F. Case van de Missouri Ruralist: "Ik ben altijd een bezige bij geweest ........................, ik deed mijn huishouding en hielp "The man of the place."
Mr. Case, die LIW's werk bewonderde, kwam pas in 1913 bij de krant werken.
Onder zijn leiding ontwikkelde de Missouri Ruralist een vriendelijker, interessante en persoonlijke stijl, een stijl die gemakkelijk te lezen was en eenvoudig te begrijpen voor het boerenpubliek.
LIW's schrijven kon wedijveren met Case's nieuwe redactionele leiding.
Vanaf 1915 schreef LIW vaker voor de MIssouri Ruralist, want nu had ze zowel meer tijd om te schrjven gevonden, als een redacteur die haar werk op prijs stelde.
Haar duidelijke uiteenzetting en inzicht over het houden van kippen leidden op 18-2-1911 tot de publicatie van het eerste artikel in de "Missouri Ruralist" (de plattelandskrant van Missouri), een wekelijkse krant voor boeren, met zijn hoofkantoor in Kansas City/Missouri.
De krant had toen een bescheiden oplage van 15000 stuks en de verhalen gingen voornamelijk over vee, graanprijzen en graanproducten, pluimvee, zuivel, en het huis.
Vanaf het begin in 1902, had de Missouri Ruralist ( de plattelandskrant) de dames beschouwd als belangrijke lezers, en het jaar voordat LIW ging bijdragen aan de krant, steunde het het stemrecht voor de vrouw.
In 1910 ging de Missouri Ruralist over in andere handen en de redactie was op zoek naar nieuwe medewerkers. LIW was op het juiste moment op de juiste plek.
Zoals zoveel professionele vrouwelijke schrijvers publiceerde ze soms haar werk onder een noch mannelijk, noch vrouwelijk pseudonym, door gebruik te maken van A.J. Wilder.
Dit deed ze om haar werk meer geloofwaardigheid te geven, vooral als ze een groter publiek wilde bereiken. Ze wilde naast de lezeressen van de Missouri Ruralist ook hun echtgenoten aantrekken.
In het begin van de 20e eeuw was het volkomen acceptabel dat een vrouw een adviescolumn schreef voor andere vrouwen in "The home Beauty Parlor (de schoonheidssalon thuis), een column dat LIW in 1914 schreef, het was echter een heel ander verhaal dat een vrouw schreef over vernieuwende technieken voor op de boerderij, of over agrarische zaken. Onderwerpen die zowel mannen als vrouwen zouden aantrekken.
Dus zulke belangrijke hoofdartikelen als "Rocky Ridge Farm" (boerderij De Heuvelrug) en "My apple orchard" (mijn appelboomgaard), verschenen in 1912 onder de naam A.J. Wilder, haar mans naam, alhoewel beiden zonder twijfel door haarzelf geschreven waren.
LIW's werk was getalenteerd.
Ze wist hoe ze voor haar publiek moest schrijven, hoe concrete zaken te gebruiken die een levendig beeld voor de lezers zouden scheppen:
"Als ik nu op de boerderij om me heen kijk en de mooie, groene, golvende weides zie, de mooie mais-, tarwe- en havervelden, als ik de boomgaard zie en het aardbeienveld, dat er uitziet als een enorm lenteboeket of later in het jaaf vol fruit, als ik de druiventrossen vol zie hangen met heerlijke druiven, kan ik me nog maar nauwelijks de ruwe, rotsige, beboste, lelijke plaats die we RRF noemden, voor de geest halen", schreef ze in 1911.
Ze gebruikte ook de dialoogvorm, of ze citeerde de buren of haar eigen man, naar wie ze liefdevol verwees als "The man of the place" (de eigenaar), column na column.
LIW begreep hoe ze haar lezers moest boeien en schreef zo dat haar lezers direct vanaf het begin van de column geinteresseerd waren.
"Hoe lang geleden is het dat u voor het laatst een oude vrijster heeft gezien?", vroeg ze haar lezers bijvoorbeeld in een column uit 1918.
Haar slotregels waren ook altijd boeiend: "Misschien zullen we allemaal op een dag een keuken hebben, waarin alles automatisch wordt gedaan, zoals aardappels schillen of de afwas, maar het lied van de vogels zal nooit lieflijker klinken, noch zal de schoonheid van het veld en het bos, van wolken en beken, meer vreugde schenken, en dit hebben we allemaal al!, concludeerde ze in 1913.
In 1918 was de oplage van de Missouri Ruralist al gestegen tot 88640 stuks!
De krant wordt nog steeds uitgegeven, zowel in gedrukte vorm als in een on-line versie.
Van 1911 tot 1915 schreef LIW maar af en toe voor de Missouri Ruralist. Men neemt aan dat ze worstelde met de schrijfkunst of dat ze onderwerpen aan het vergaren was om over te schrijven.
Gedurende deze periode groeide LIW inderdaad als schrijver, maar haar creatieve energie was niet alleen gewijd aan het schrijven. Zij en Manly maakten plannen en bouwden het huis op de RRF.
Ze werd ook lid van een club en organiseerde clubs onder de boerinnen in het gehele zuidwesten van Missouri.
Zoals ze ook al uitlegde aan John F. Case van de Missouri Ruralist: "Ik ben altijd een bezige bij geweest ........................, ik deed mijn huishouding en hielp "The man of the place."
Mr. Case, die LIW's werk bewonderde, kwam pas in 1913 bij de krant werken.
Onder zijn leiding ontwikkelde de Missouri Ruralist een vriendelijker, interessante en persoonlijke stijl, een stijl die gemakkelijk te lezen was en eenvoudig te begrijpen voor het boerenpubliek.
LIW's schrijven kon wedijveren met Case's nieuwe redactionele leiding.
Vanaf 1915 schreef LIW vaker voor de MIssouri Ruralist, want nu had ze zowel meer tijd om te schrjven gevonden, als een redacteur die haar werk op prijs stelde.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Toen LIW haar schrijfcarriere startte, veranderde er ook het een en ander in Rose' leven.
Ze was naar San Francisco verhuisd en in 1909 met Claire Gillette Lane getrouwd, een journalist voor de "San Francisco Call".
Hij stond bekend als Gillette en hij was ook een handelsreiziger geweest.
Maar hij was onbetrouwbaar en had in louche zaakjes gehandeld.
Kort na hun trouwen verlieten de Lanes San Francisco en verhuisden ze naar Kansas City/Missouri.
Hun einge kind - een zoontje- stierf tijdens of vlak na de geboorte.
In 1910 begon de schrijverscarriere van RWL, als verslaggever voor de "Kansas City Post", maar haar ambstperiode daar duurde niet lang.
Tegen het eind van het jaar verhuisde het stel naar New York City, waar Rose advertentieruimtes verkocht, vermoedelijk voor een krant. Een jaar later keerden zij en Gillette terug naar San Francisco.
Omdat ze geld nodig hadden, maakte RWL gebruik van zowel haar mans contacten als van Bessie Beatty, een verslaggever van de "San Francisco Bulletin", om zichzelf als freelance journalist te herontdekken.
Ze was net zo nieuw in de schrijverswereld als haar moeder, maar dat weerhield haar er niet van om haar moeder professionele tips en adviezen te geven.
Misschien was de meest nuttige wel: " Waarom ga je niet in Springfield naar een goede Underwood (merknaam van een typemachine) kijken?"
Rose adviseerde haar moeder de typemachine een maand op proef te nemen en niet meer dan vijftig dollar ervoor te betalen, in termijnen van vijf dollar.
Laura nam haar dochters advies aan en begon haar eigen verhalen voor de Missouri Ruralist te typen.
Alhoewel Rose zelf nog maar net als schrijver was begonnen en worstelde om _ na een aantal slechte zakelijke transaties _ de eindjes aan elkaar te knopen, luisterde LIW wel naar haar dochter en vond ze haar mening waardevol.
Uit brieven uit die periode blijkt ook dat LIW toen al haar plan met Rose deelde om over haar eigen leven te gaan schrijven.
Ze was naar San Francisco verhuisd en in 1909 met Claire Gillette Lane getrouwd, een journalist voor de "San Francisco Call".
Hij stond bekend als Gillette en hij was ook een handelsreiziger geweest.
Maar hij was onbetrouwbaar en had in louche zaakjes gehandeld.
Kort na hun trouwen verlieten de Lanes San Francisco en verhuisden ze naar Kansas City/Missouri.
Hun einge kind - een zoontje- stierf tijdens of vlak na de geboorte.
In 1910 begon de schrijverscarriere van RWL, als verslaggever voor de "Kansas City Post", maar haar ambstperiode daar duurde niet lang.
Tegen het eind van het jaar verhuisde het stel naar New York City, waar Rose advertentieruimtes verkocht, vermoedelijk voor een krant. Een jaar later keerden zij en Gillette terug naar San Francisco.
Omdat ze geld nodig hadden, maakte RWL gebruik van zowel haar mans contacten als van Bessie Beatty, een verslaggever van de "San Francisco Bulletin", om zichzelf als freelance journalist te herontdekken.
Ze was net zo nieuw in de schrijverswereld als haar moeder, maar dat weerhield haar er niet van om haar moeder professionele tips en adviezen te geven.
Misschien was de meest nuttige wel: " Waarom ga je niet in Springfield naar een goede Underwood (merknaam van een typemachine) kijken?"
Rose adviseerde haar moeder de typemachine een maand op proef te nemen en niet meer dan vijftig dollar ervoor te betalen, in termijnen van vijf dollar.
Laura nam haar dochters advies aan en begon haar eigen verhalen voor de Missouri Ruralist te typen.
Alhoewel Rose zelf nog maar net als schrijver was begonnen en worstelde om _ na een aantal slechte zakelijke transaties _ de eindjes aan elkaar te knopen, luisterde LIW wel naar haar dochter en vond ze haar mening waardevol.
Uit brieven uit die periode blijkt ook dat LIW toen al haar plan met Rose deelde om over haar eigen leven te gaan schrijven.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Er ontstond tussen Laura en Rose een samenwerkingsverband die hun gehele verdere leven zou oortduren- RWL die vertrouwelijk, soms knarsentandend, haar advies en mening gaf over haar moeders schrijverscarriere; LIW die luisterde, antwoordde en, toen haar talent toenam, twijfelde over haar dochters raad.
Alhoewel Laura en Rose beiden bijna gelijktijdig schrijvers werden, waagde Laura blijkbaar nooit opbouwende kritiek of raad te leveren op haar dochters werk.
De correspondentie leverde nog iets op - het idee dat Laura naar San Francisco zou komen en via Rose meer over het schrijversschap te weten zou komen.
In een brief, geadresseerd aan "Allerliefste moeder", schreef Rose: "Ik ben vreselijk eenzaam zonder jou, ik wou dat je hier bij me was in dit kleine appartement om hier voor de kranten te schrijven. Je zou zulke goede hoofdartikelen kunnen schrijven en we zouden heel veel lol hebben." In die periode (1915) vond in San Francisco de "Panana-Pacafic International Exposition" plaats en Rose stond erop dat haar moeder zou komen logeren om over die expositie voor de Missouri Ruralist te schrijven.
Manly zou thuis moeten blijven om voor de boerderij te zorgen.
In eerste instantie maakte Laura zich zorgen om haar man achter te laten, maar naderhand ging ze in op haar dochters verzoek.
Ze verliet Mansfield op 21-8-1915 en toen de trein in Springfield stopte, nog geen 100 kilometer verder, verstuurde ze al haar eerste brief naar Manly.
Toen Laura bijna een week later in San Francisco arriveerde, werd zij hartelijk welkom geheten door de Lanes.
De volgende twee maanden begeleidden ze haar naar de expositie, naar de Santa Clara boomgaarden en een pluimveebedrijf in Mill Valley.
Ze maakte tochtjes met de tram, at chinees, maakte een zonsondergang mee terwijl ze onder de Golden Gate Bridge doorvoer en Rose trad op als gastvrouw tijdens een high tea party voor de vrouwelijke lezers van "The Bulletin", ter ere van haar moeder.
San Francisco - Rose' wereld - was een opwekkende ervaring voor Laura. "Wil je alsjeblieft mijn brieven bewaren", vroeg ze een paar weken voor haar thuiskomst aan Manly, "ik kan later misschien sommige beschrijvingen gebruiken."
LIW's gave van nauwkeurig beschrijven was niet verminderd sinds zij jaren geleden voor Mary schilderijen van woorden maakte, maar soms voelde zij zich niet opgewassen tegen de scenes die zij in Californie aanschouwde.
"In Land's End zag ik voor het eerst de Stille Oceaan", schreef ze, "maar als je zegt dat hij mooi is, heb je je eigenlijk maar half uitgedrukt. Er zijn namelijk geen woorden voor. Het water is zo mooi diepblauw en het geluid van de golven die breken op het strand en hun gefluister als zij terugrollen, is iets om over te dromen."
Laura leerde veel van Rose, maar omdat Rose ook moest werken, ging het proces soms langzaam.
Laura deed, als Rose moest werken, de huishouding, zodat Rose tijd zou hebben om haar bij het schrijven te helpen.
Het ging niet alleen langzaam, soms was het ook saai.
Alhoewel Laura en Rose beiden bijna gelijktijdig schrijvers werden, waagde Laura blijkbaar nooit opbouwende kritiek of raad te leveren op haar dochters werk.
De correspondentie leverde nog iets op - het idee dat Laura naar San Francisco zou komen en via Rose meer over het schrijversschap te weten zou komen.
In een brief, geadresseerd aan "Allerliefste moeder", schreef Rose: "Ik ben vreselijk eenzaam zonder jou, ik wou dat je hier bij me was in dit kleine appartement om hier voor de kranten te schrijven. Je zou zulke goede hoofdartikelen kunnen schrijven en we zouden heel veel lol hebben." In die periode (1915) vond in San Francisco de "Panana-Pacafic International Exposition" plaats en Rose stond erop dat haar moeder zou komen logeren om over die expositie voor de Missouri Ruralist te schrijven.
Manly zou thuis moeten blijven om voor de boerderij te zorgen.
In eerste instantie maakte Laura zich zorgen om haar man achter te laten, maar naderhand ging ze in op haar dochters verzoek.
Ze verliet Mansfield op 21-8-1915 en toen de trein in Springfield stopte, nog geen 100 kilometer verder, verstuurde ze al haar eerste brief naar Manly.
Toen Laura bijna een week later in San Francisco arriveerde, werd zij hartelijk welkom geheten door de Lanes.
De volgende twee maanden begeleidden ze haar naar de expositie, naar de Santa Clara boomgaarden en een pluimveebedrijf in Mill Valley.
Ze maakte tochtjes met de tram, at chinees, maakte een zonsondergang mee terwijl ze onder de Golden Gate Bridge doorvoer en Rose trad op als gastvrouw tijdens een high tea party voor de vrouwelijke lezers van "The Bulletin", ter ere van haar moeder.
San Francisco - Rose' wereld - was een opwekkende ervaring voor Laura. "Wil je alsjeblieft mijn brieven bewaren", vroeg ze een paar weken voor haar thuiskomst aan Manly, "ik kan later misschien sommige beschrijvingen gebruiken."
LIW's gave van nauwkeurig beschrijven was niet verminderd sinds zij jaren geleden voor Mary schilderijen van woorden maakte, maar soms voelde zij zich niet opgewassen tegen de scenes die zij in Californie aanschouwde.
"In Land's End zag ik voor het eerst de Stille Oceaan", schreef ze, "maar als je zegt dat hij mooi is, heb je je eigenlijk maar half uitgedrukt. Er zijn namelijk geen woorden voor. Het water is zo mooi diepblauw en het geluid van de golven die breken op het strand en hun gefluister als zij terugrollen, is iets om over te dromen."
Laura leerde veel van Rose, maar omdat Rose ook moest werken, ging het proces soms langzaam.
Laura deed, als Rose moest werken, de huishouding, zodat Rose tijd zou hebben om haar bij het schrijven te helpen.
Het ging niet alleen langzaam, soms was het ook saai.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Tegen het eind van de logeerpartij gaf Laura toe:"Hoe meer ik zie hoe Rose werkt, hoe tevredener ik met mijn kippen ben. Ik ben van plan dingen te schrijven die er toe doen, maar ik zal niet zo gedreven zijn als zij, ik snap niet hoe ze het volhoudt."
Laura's brieven bevatten ook haar zorg om Manly en hun hond en ze stuurde hem informatie over nieuwe machines, technieken en prijzen.
Ze was tegelijkertijd ook geinteresseerd in haar dochters huwelijk, Gillette's voortdurende werkeloosheid en de onzekere financiele situatie van de Lanes waar de Wilders bij betrokken waren.
Laura en Manly hadden namelijk een aantal jaren geleden het stel 250 dollar geleend, door hun hypotheek op de RRF te verhogen.
Tijdens de logeerpartij probeerde Rose meerdere malen haar ouders over te halen naar Californie te verhuizen en daar een stuk land te kopen, waarbij ze helemaal voorbijging aan de liefde die haar moeder voor de Ozarks en de RRF voelde.
Laura vond San Francisco mooi, "maar ik zou nog geen enkele heuvel willen ruilen tegen alles wat ik van deze staat heb gezien", vertelde ze Manly.
Rose bleef het gedurende de tien volgende jaren proberen en de druk zou voor allen een bron van conflicten en pijn worden, vooral voor Laura.
In oktober ontving Laura een grote opdracht van de Missouri Ruralist.
In haar laatste brief uit San Franciso, gedateerd 22-10-1915, vertelde ze Manly dat de krant haar hd verzocht over alles van de expositie verslag te doen.
Natuurlijk was Laura blij met de opdracht, maar het vertraagde wel de terugkeer naar de RRF.
Ze deed voorbereidend werk en zou alles in Mansfield uitwerken.
Eind oktober was Laura weer thuis. Op 5-12-15 zou haar verslag over de Panama-expositie op de voorpagina van de Missouri Ruralist staan.
Gedurende de volgende negen jaren zou Laura de meest inspirerende schrijfster van de Missouri Ruralist zijn.
In 1919 verschenen haar columns onder de titel "The farm home", die in 1921 veranderde in "As a farm woman thinks" (de artikelen die zij hiervoor heeft geschreven, kan je nog steeds onder dit topic via google lezen- sommigen zijn interessant, andere leuk, en weer andere saai!). Ze verdiende vijf tot tien dollar per column.
Toen Laura nog in San Francisco logeerde, had zij haar eerste werk voor kinderen gepubliceerd; korte gedichten, die in een column van de "San Francisco Bulletin" verschenen. Deze gedichten schreef zij onder haar eigen naam.
Als Laura alleen maar deze gedichtjes had gepubliceerd, had men zich haar niet herinnerd als een belangrijk schrijver.
Gedichten waren een liefhebberij voor haar, maar het was niet haar genre.
Ondanks Laura's succes in de Missouri Ruralist, pushte Rose haar om voor grote, nationale kranten te schrijven.
Laura's brieven bevatten ook haar zorg om Manly en hun hond en ze stuurde hem informatie over nieuwe machines, technieken en prijzen.
Ze was tegelijkertijd ook geinteresseerd in haar dochters huwelijk, Gillette's voortdurende werkeloosheid en de onzekere financiele situatie van de Lanes waar de Wilders bij betrokken waren.
Laura en Manly hadden namelijk een aantal jaren geleden het stel 250 dollar geleend, door hun hypotheek op de RRF te verhogen.
Tijdens de logeerpartij probeerde Rose meerdere malen haar ouders over te halen naar Californie te verhuizen en daar een stuk land te kopen, waarbij ze helemaal voorbijging aan de liefde die haar moeder voor de Ozarks en de RRF voelde.
Laura vond San Francisco mooi, "maar ik zou nog geen enkele heuvel willen ruilen tegen alles wat ik van deze staat heb gezien", vertelde ze Manly.
Rose bleef het gedurende de tien volgende jaren proberen en de druk zou voor allen een bron van conflicten en pijn worden, vooral voor Laura.
In oktober ontving Laura een grote opdracht van de Missouri Ruralist.
In haar laatste brief uit San Franciso, gedateerd 22-10-1915, vertelde ze Manly dat de krant haar hd verzocht over alles van de expositie verslag te doen.
Natuurlijk was Laura blij met de opdracht, maar het vertraagde wel de terugkeer naar de RRF.
Ze deed voorbereidend werk en zou alles in Mansfield uitwerken.
Eind oktober was Laura weer thuis. Op 5-12-15 zou haar verslag over de Panama-expositie op de voorpagina van de Missouri Ruralist staan.
Gedurende de volgende negen jaren zou Laura de meest inspirerende schrijfster van de Missouri Ruralist zijn.
In 1919 verschenen haar columns onder de titel "The farm home", die in 1921 veranderde in "As a farm woman thinks" (de artikelen die zij hiervoor heeft geschreven, kan je nog steeds onder dit topic via google lezen- sommigen zijn interessant, andere leuk, en weer andere saai!). Ze verdiende vijf tot tien dollar per column.
Toen Laura nog in San Francisco logeerde, had zij haar eerste werk voor kinderen gepubliceerd; korte gedichten, die in een column van de "San Francisco Bulletin" verschenen. Deze gedichten schreef zij onder haar eigen naam.
Als Laura alleen maar deze gedichtjes had gepubliceerd, had men zich haar niet herinnerd als een belangrijk schrijver.
Gedichten waren een liefhebberij voor haar, maar het was niet haar genre.
Ondanks Laura's succes in de Missouri Ruralist, pushte Rose haar om voor grote, nationale kranten te schrijven.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Zij deed dit zelf ook. Zij was al beroemd en probeerde dit ook voor haar moeder te bereiken.
"Ik zie geen reden waarom jij niet 4 a 5000 dollar per jaar zou kunnen verdienen", bemoedigde Rose haar moeder.
In 1919 gebruikte RWL haar invloed bij de redacteur van McCall's om een grote opdracht voor haar moeder te verkrijgen, haar eerste in een nationle krant, en ze begon op een strijdlustige manier haar moeder te begeleiden.
Laura worstelde om de hoge veerwachtingen te bereiken die haar dochter van haar had. Maar was dit wat zij echt wilde?
Laura's eerste stuk voor McCall's heette "Met wie zal jij trouwen?" en het verscheen in juni 1919 onder Laura's eigen naam: Laura Ingalls Wilder; de eerste keer dat deze naam gedrukt voor een nationaal publiek verscheen.
Voordat Laua het artikel naar McCall's verstuurde, had zij het eerst naar Rose gestuurd, die toen in New York woonde. Rose paste het aan en stuurde het daarna door naar het magazine.
Laura was totaal ontmoedigd door de mate van aanpassingen, maar Rose antwoordde: "Doe nie zo raar over wat ik met jouw artikel heb gedaan. Ik heb echt niet meer herschreven dan dat ik gedaan zou hebben bij een artikel van ..........., of een verhaal van ............... zou herschreven hebben."
Zo'n lompe bewerking gebeurde niet bij de Missouri Ruralist, dus Laura was dit helemaal niet gewend en dit heeft zij Rose meerdere malen laten weten.
"Jouw werk in de Missouri Ruralist is buitengewoon goed en viel altijd in de krant op als een wolkenkrabber op de vlakte", prees Rose haar moeder, "maar in de grote nationale kranten voldoet het niet", voegde ze toe. "Het voldoet tenminste niet genoeg om er een flink bedrag mee te verdienen."
Rose had gelijk. Succesvolle schrijvers moeten weten hoe ze verschillende artikelen voor een verschillend publiek moeten schrijven.
Rose was al een gevierd schrijfster, had tussen 1915 en 1923 zeven boeken geschreven, was extreem zelfverzekerd en heel strijdlustig.
Haar ster was gerezen; zij was al beroemd en Laura -alhoewel een bekende schrijfster- niet!
Terwijl zij worstelde met haar dochters waarschuwingen om voor de grote markt te schrijven, werden Laura's columns voor de Missouri Ruralist steeds persoonlijker, soms uit jeugdherinneringen puttend.
Alhoewel ze in 1915 doorging met het schrijven over actuele onderwerpen, zoals de eeste Wereldoorlog, vrouwenstemrecht, presidentiele verkiezingen, en boerderijzaken, begon LIW ook in haar eigen verleden te graven.
Haar column getiteld "De zware winter", in 1917 gepubliceerd, concentreert zich op tarwe malen "in een doodgewone koffiemolen" en op de lessen die zij leerde over zelfredzaamheid en overleven.
In 1924 stopte LIW met het schrijven voor de Missouri Ruralist, misschien omdat RWL maar bleef doorzeuren over het schrijven voor grote kranten?
Nog voor "Met wie zal jij gaan trouwen" was gepubliceerd, stuurde LIW een tweede stuk naar Rose om te bekijken.
RWL was niet onder de indruk en antwoordde: "Ik denk dat jij veel beter kan."
In een brief gedateerd 12-11-1924 schreef RWL haar moeder: "Jij weet niet hoe je goed spul moet schrijven. Je zult het nooit weten als je niet stopt en luistert naar wat ik jou vertel."
Rose ging door met het geven van adviezen, maar al in 1919 besefte Laura dat artikelen schrijven voor kranten en magazines niet haar ware roeping was.
Zij stopte dus bij de Missouri Ruralist, hield haar creatieve ambities voor zichzelf en concentreerde zich op iets anders.
Van 1917 tot 1927 was ze secretaresse en penningmeester bij de boerenleenbank en aan het eind van de twintiger jaren hielp ze mee bij het oprichten van intellectuele vrouwenclubs.
Als een vrouw van in de vijftig, was ze geen geisoleerde plattelandsboerin die erg aan het verleden hing, nee, ze was actief en had aandacht voor haar wereld.
"Ik zie geen reden waarom jij niet 4 a 5000 dollar per jaar zou kunnen verdienen", bemoedigde Rose haar moeder.
In 1919 gebruikte RWL haar invloed bij de redacteur van McCall's om een grote opdracht voor haar moeder te verkrijgen, haar eerste in een nationle krant, en ze begon op een strijdlustige manier haar moeder te begeleiden.
Laura worstelde om de hoge veerwachtingen te bereiken die haar dochter van haar had. Maar was dit wat zij echt wilde?
Laura's eerste stuk voor McCall's heette "Met wie zal jij trouwen?" en het verscheen in juni 1919 onder Laura's eigen naam: Laura Ingalls Wilder; de eerste keer dat deze naam gedrukt voor een nationaal publiek verscheen.
Voordat Laua het artikel naar McCall's verstuurde, had zij het eerst naar Rose gestuurd, die toen in New York woonde. Rose paste het aan en stuurde het daarna door naar het magazine.
Laura was totaal ontmoedigd door de mate van aanpassingen, maar Rose antwoordde: "Doe nie zo raar over wat ik met jouw artikel heb gedaan. Ik heb echt niet meer herschreven dan dat ik gedaan zou hebben bij een artikel van ..........., of een verhaal van ............... zou herschreven hebben."
Zo'n lompe bewerking gebeurde niet bij de Missouri Ruralist, dus Laura was dit helemaal niet gewend en dit heeft zij Rose meerdere malen laten weten.
"Jouw werk in de Missouri Ruralist is buitengewoon goed en viel altijd in de krant op als een wolkenkrabber op de vlakte", prees Rose haar moeder, "maar in de grote nationale kranten voldoet het niet", voegde ze toe. "Het voldoet tenminste niet genoeg om er een flink bedrag mee te verdienen."
Rose had gelijk. Succesvolle schrijvers moeten weten hoe ze verschillende artikelen voor een verschillend publiek moeten schrijven.
Rose was al een gevierd schrijfster, had tussen 1915 en 1923 zeven boeken geschreven, was extreem zelfverzekerd en heel strijdlustig.
Haar ster was gerezen; zij was al beroemd en Laura -alhoewel een bekende schrijfster- niet!
Terwijl zij worstelde met haar dochters waarschuwingen om voor de grote markt te schrijven, werden Laura's columns voor de Missouri Ruralist steeds persoonlijker, soms uit jeugdherinneringen puttend.
Alhoewel ze in 1915 doorging met het schrijven over actuele onderwerpen, zoals de eeste Wereldoorlog, vrouwenstemrecht, presidentiele verkiezingen, en boerderijzaken, begon LIW ook in haar eigen verleden te graven.
Haar column getiteld "De zware winter", in 1917 gepubliceerd, concentreert zich op tarwe malen "in een doodgewone koffiemolen" en op de lessen die zij leerde over zelfredzaamheid en overleven.
In 1924 stopte LIW met het schrijven voor de Missouri Ruralist, misschien omdat RWL maar bleef doorzeuren over het schrijven voor grote kranten?
Nog voor "Met wie zal jij gaan trouwen" was gepubliceerd, stuurde LIW een tweede stuk naar Rose om te bekijken.
RWL was niet onder de indruk en antwoordde: "Ik denk dat jij veel beter kan."
In een brief gedateerd 12-11-1924 schreef RWL haar moeder: "Jij weet niet hoe je goed spul moet schrijven. Je zult het nooit weten als je niet stopt en luistert naar wat ik jou vertel."
Rose ging door met het geven van adviezen, maar al in 1919 besefte Laura dat artikelen schrijven voor kranten en magazines niet haar ware roeping was.
Zij stopte dus bij de Missouri Ruralist, hield haar creatieve ambities voor zichzelf en concentreerde zich op iets anders.
Van 1917 tot 1927 was ze secretaresse en penningmeester bij de boerenleenbank en aan het eind van de twintiger jaren hielp ze mee bij het oprichten van intellectuele vrouwenclubs.
Als een vrouw van in de vijftig, was ze geen geisoleerde plattelandsboerin die erg aan het verleden hing, nee, ze was actief en had aandacht voor haar wereld.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
In de twintiger jaren leefde, woonde en werkte Rose veel in het buitenland. Ze was in 1918 van Gillette Lane gescheiden, reisde met het Rode Kruis aan het eind van de eerste Wereldoorlog door heel Europa en verkende de naoorlogse moslimwereld van Albanie tot Irak.
Tussendoor bezocht ze de Rocky Ridge Farm. Feitelijk woonde ze van 1924 t/m 1926 bij haar vader en moeder.
In 1924 begon Rose per jaar vijfhonderd dollar naar haar ouders te sturen. Dit was zeker een gul gebaar, alhoewel ze even zo hard doorging met geld bij haar ouders lenen, vooral als ze in het buitenland was.
In 1925 kocht ze voor haar ouders een blauwe Buick sedan, die door hen Isabelle werd gedoopt, waarna Rose hen leerde autorijden.
De gulheid was niet altijd vol te houden. Het leven van een freelancer was er een van feesten of verhongeren. Een slecht jaar kon gevolgd worden door een goede. Zo kreeg ze bijvoorbeeld 10.000 dollar voor haar boekenserie "Cindy".
Laura herkende de financiele grillen die Rose als freelancer moest ondergaan en maakte zich zorgen om de opofferingen die Rose zichzelf oplegde bij het steunen van har ouders.
"Wij danken je hartelijk voor het toesturen van de cheques als jij ze kan missen", schreef LIW in de dertiger jaren, "maar geen van ons tweeen wil dat jij zo hard werkt omdat je het gevoel hebt dat je ons moet helpen. Wij houden van je, altijd! Jij en je gemak en je welzijn zijn voor ons boven alles het belangrijkst."
De grote wisselingen in hun dochters inkomsten, deed hun vertrouwen in Rose's financiele advies niet wankelen; in de twintiger jaren vertrouwden zij haar hun geld toe.
Rose bracht zo goed als alles wat de Wilders bezaten, plus haar eigen geld, onder in de beleggingsmaatschappij Palmer & Company in New York.
Na jaren van reizen en onzekerheid over de toekomst van haar eigen schrijverscarriere, besloot Rose in 1928 terug te keren naar de RRF.
Ze was vastbesloten daar haar eigen droomhuis te bouwen, net zoals haar ouders dit vijftien jaar eerder hadden gedaan, maar zij zou haar droomhuis voor hen bouwen en zij zou in hun huis op de boerderij trekken.
Wederom plaatste Rose haar wil boven die van haar ouders. Wat hierna gebeurde "verraste" hen allen.
Net zoals haar moeder eerder, had Rose een duidelijk beeld van hoe het idelae huis eruit zou moeten zien, maar haar beeld was wel heel anders dan die van har ouders.
Ze zag een lieflijke, engelse, cottage voor zich, gebouwd van natuursteen, met stenen kozijnen en een klein stenen terras. En in tegenstelling tot Laura's standpunt dat alle materiaal van het eigen land gehaald moest worden, werd Rose's rockhouse/stenen huis gebouwd van producten uit het hele Wrightgebied in Missouri.
De archtect kwam uit Springfield, de aannemer kwam uit Springfield, zo ook de het hout en de meubels.
Het is duidelijk dat Rose het huis liet bouwen naar haar eigen smaak, ze koos zelfs de meubels uit.
Het werd een modern huis; er kwam electriciteit, sanitair en verwarming.
Laura en Manly werden niet bij de beslissingen betrokken, behalve bij de allergrootste: om de een of andere, niet te verklaren, reden, gingen zij akkoord met de verhuizing naar Rose's droomhuis en gaven zij hun huis aan Rose.
In een brief aan haar voormalige redacteur van de "San Francisco Bulletin" legde Rose uit dat haar moeder: "een nieuw huis wilde, maar niets te maken wilde hebben met de bouw ervan," en dat ze het pas wilde zien als het helemaal klaar was.
Wilde Laura echt een nieuw huis?
Of was het eenvoudiger om Rose haar zin maar te geven?
Zou de beste oplossing niet zijn geweest dat Rose in het rockhouse zou gaan wonen, en dat Laura en Manly in hun eigen comfortabele huis bleven?
Kerstmis 1928 overhandigde Rose haar ouders de sleutels. Laura heeft nooit iets over het rockhouse verteld, maar Rose schreef naderhand aan en goede vriend dat de verrassing er voor haar helemaal vanaf was, toen haar ouders het rockhouse voor het eerst zagen.
Misschien heeft Laura zich hier nooit thuisgevoeld? Ze schreef er haar "Pioneer girl" en de eerste vier delen van de "Kleine Huis"serie, maar zodra Rose in 1935 verhuisde, gingen zij en Manly direct terug naar hun huis op de RRF en leefden daar de rest van hun lange leven. Uiteindelijk wees Laura het droomhuis van Rose af, evenals het visioen dat haar dochter haar had opgedrongen.
Tussendoor bezocht ze de Rocky Ridge Farm. Feitelijk woonde ze van 1924 t/m 1926 bij haar vader en moeder.
In 1924 begon Rose per jaar vijfhonderd dollar naar haar ouders te sturen. Dit was zeker een gul gebaar, alhoewel ze even zo hard doorging met geld bij haar ouders lenen, vooral als ze in het buitenland was.
In 1925 kocht ze voor haar ouders een blauwe Buick sedan, die door hen Isabelle werd gedoopt, waarna Rose hen leerde autorijden.
De gulheid was niet altijd vol te houden. Het leven van een freelancer was er een van feesten of verhongeren. Een slecht jaar kon gevolgd worden door een goede. Zo kreeg ze bijvoorbeeld 10.000 dollar voor haar boekenserie "Cindy".
Laura herkende de financiele grillen die Rose als freelancer moest ondergaan en maakte zich zorgen om de opofferingen die Rose zichzelf oplegde bij het steunen van har ouders.
"Wij danken je hartelijk voor het toesturen van de cheques als jij ze kan missen", schreef LIW in de dertiger jaren, "maar geen van ons tweeen wil dat jij zo hard werkt omdat je het gevoel hebt dat je ons moet helpen. Wij houden van je, altijd! Jij en je gemak en je welzijn zijn voor ons boven alles het belangrijkst."
De grote wisselingen in hun dochters inkomsten, deed hun vertrouwen in Rose's financiele advies niet wankelen; in de twintiger jaren vertrouwden zij haar hun geld toe.
Rose bracht zo goed als alles wat de Wilders bezaten, plus haar eigen geld, onder in de beleggingsmaatschappij Palmer & Company in New York.
Na jaren van reizen en onzekerheid over de toekomst van haar eigen schrijverscarriere, besloot Rose in 1928 terug te keren naar de RRF.
Ze was vastbesloten daar haar eigen droomhuis te bouwen, net zoals haar ouders dit vijftien jaar eerder hadden gedaan, maar zij zou haar droomhuis voor hen bouwen en zij zou in hun huis op de boerderij trekken.
Wederom plaatste Rose haar wil boven die van haar ouders. Wat hierna gebeurde "verraste" hen allen.
Net zoals haar moeder eerder, had Rose een duidelijk beeld van hoe het idelae huis eruit zou moeten zien, maar haar beeld was wel heel anders dan die van har ouders.
Ze zag een lieflijke, engelse, cottage voor zich, gebouwd van natuursteen, met stenen kozijnen en een klein stenen terras. En in tegenstelling tot Laura's standpunt dat alle materiaal van het eigen land gehaald moest worden, werd Rose's rockhouse/stenen huis gebouwd van producten uit het hele Wrightgebied in Missouri.
De archtect kwam uit Springfield, de aannemer kwam uit Springfield, zo ook de het hout en de meubels.
Het is duidelijk dat Rose het huis liet bouwen naar haar eigen smaak, ze koos zelfs de meubels uit.
Het werd een modern huis; er kwam electriciteit, sanitair en verwarming.
Laura en Manly werden niet bij de beslissingen betrokken, behalve bij de allergrootste: om de een of andere, niet te verklaren, reden, gingen zij akkoord met de verhuizing naar Rose's droomhuis en gaven zij hun huis aan Rose.
In een brief aan haar voormalige redacteur van de "San Francisco Bulletin" legde Rose uit dat haar moeder: "een nieuw huis wilde, maar niets te maken wilde hebben met de bouw ervan," en dat ze het pas wilde zien als het helemaal klaar was.
Wilde Laura echt een nieuw huis?
Of was het eenvoudiger om Rose haar zin maar te geven?
Zou de beste oplossing niet zijn geweest dat Rose in het rockhouse zou gaan wonen, en dat Laura en Manly in hun eigen comfortabele huis bleven?
Kerstmis 1928 overhandigde Rose haar ouders de sleutels. Laura heeft nooit iets over het rockhouse verteld, maar Rose schreef naderhand aan en goede vriend dat de verrassing er voor haar helemaal vanaf was, toen haar ouders het rockhouse voor het eerst zagen.
Misschien heeft Laura zich hier nooit thuisgevoeld? Ze schreef er haar "Pioneer girl" en de eerste vier delen van de "Kleine Huis"serie, maar zodra Rose in 1935 verhuisde, gingen zij en Manly direct terug naar hun huis op de RRF en leefden daar de rest van hun lange leven. Uiteindelijk wees Laura het droomhuis van Rose af, evenals het visioen dat haar dochter haar had opgedrongen.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Voor Rose was het geschenk extravagant geweest. Ze was van plan 4000 dollar uit te geven, maar uiteindelijk werd het 11000 dollar!
En toen veranderde het leven voor iedereen dramatisch, want in oktober 1929 storte de Amerikaanse Beurs in.
"Ik zit nog niet op zwart zaad", schreef Rose in 1932 aan een redacteur, "maar ik overpeins die afschuwlijke toekomst.................... zou je dan willen onthouden, ik bedoel, wil je aan me denken, wanneer zich iets voordoet waarbij mijn talenten ingezet kunnen worden?"
Van 1930 t/m 1932 was geld een schaars goed in de beide huishoudingen op de RRF.
Doordat de Beurs was ingestort, hadden de Wilders al hun geld verloren en Rose voelde een zware verantwoordelijkheid voor haar ouders' verlies, want zij had hen geadviseerd hun geld te beleggen.
Toen de Grote Depressie zich nog meer vediepte, vond Rose dat haar ouders van haar afhankelijk waren.
RRF bood een ieder wel een bestaansminimum, maar meer dan dat was het niet.
Uitgeverijen in het gehele land hadden in hun budgets gesneden en kochten minder, steeds minder, mansucripten, maar toch hoopte Rose dat haar reputatie uit de twintiger jaren haar door de crisis zou slepen.
De crash bracht bij Laura echter een nieuw gevoel van creatieve vrijheid teweeg.
Ze was niet meer geinteresseerd in het schrijven voor de grote markt, in plaats daarvan koos ze ervoor haar hart te volgen.
In 1930 begon ze aan haar biografie "Pioneer girl".
Uit niets blijkt waarom LIW juist nu het moment koos om haar lvensverhaal te gaan schrijven, maar misschien was de aanleiding niet het financiele verlies, maar een persoonlijk verlies.
Op 17-10-1928 was Mary namelijk gestorven.
Nog maar een paar dagen daarvoor had Carrie Ingalls Swanzey Laura geschreven, vanuit haar huis in Keystone/Z-Dakota, waar zij voor Mary zorgde: "Ze kan niet meer praten en Laura, ik betwijfel of ze nog zal herstellen. De gediplomeerde verpleegster was voor een bevalling naar Rapid Ciry en toen ze weer terugkwam en Mary zag zei ze dat er niets meer aan gedaan kan worden en toen de dokter kwam, zie hij dit ook. Ze heeft geen pijn, slaapt alleen maar, heel rustig."
Mary was 63 jaar geworden.
Charles Ingalls' dood in 1902 had Laura aangezet tot het schrijven van korte verhalen over haar leven aan het Zilvermeer; een jaar na ma's dood in 1924, had ze haar tante, Martha quiner Carpenter, geschreven voor verhalen over haar moeders jeugd; en het verlies van haar oudste zus, maakte dat het project dat al 28 jaar door haar hoofd speelde, niet langer uitgesteld mocht worden.
Ze schreef snel haar eerste concept, met zo nu en dan een terloops gemaakte persoonlijke notitie voor Rose.
In een gedeelte dat zij "prive" had genoemd, noteerde LIW dat vlak na Freddies geboorte: "wij op school de schurft kregen en we mochten de baby niet aanraken. Tjemig, wat jeukte het, en ma smeerde ons in met zwavel en vet en we moesten voor de kachel gaan zitten zodat hetr erin zou trekken. Het was een rottijd."
Zoals deze passage laat zien, schreef LIW "Pioneer girl" zowel voor zichzelf als voor een publiek.
Het was haar bedoeling dat het manuscript gepubliceerd zou worden en ze nam aan dat Rose het zou lezen en herzien, voordat het naar een agent gestuurd zou worden.
RWL wilde of maakte gewoonweg veel veranderingen. Een voorbeeld. De getypte versie van "Pioneer girl" begint zo: "Pa liet de paarden halt houden. 'Nou, Caroline', zei hij, 'dit is de plek waarnaar we gezocht hebben. We kunnen net zo goed hier ons kamp opslaan."
Laura's handgeschreven versie begon zo: "Er was eens........."
Omdat Laura en Rose op nog geen anderhalve kilometer van elkaar woonden en bijna dagelijks heen en weer wandelden tussen de twee huizen, is er geen correspondentie bewaard gebleven die bewijst hoe deze samenwerking nu precies in elkaar stak.
En toen veranderde het leven voor iedereen dramatisch, want in oktober 1929 storte de Amerikaanse Beurs in.
"Ik zit nog niet op zwart zaad", schreef Rose in 1932 aan een redacteur, "maar ik overpeins die afschuwlijke toekomst.................... zou je dan willen onthouden, ik bedoel, wil je aan me denken, wanneer zich iets voordoet waarbij mijn talenten ingezet kunnen worden?"
Van 1930 t/m 1932 was geld een schaars goed in de beide huishoudingen op de RRF.
Doordat de Beurs was ingestort, hadden de Wilders al hun geld verloren en Rose voelde een zware verantwoordelijkheid voor haar ouders' verlies, want zij had hen geadviseerd hun geld te beleggen.
Toen de Grote Depressie zich nog meer vediepte, vond Rose dat haar ouders van haar afhankelijk waren.
RRF bood een ieder wel een bestaansminimum, maar meer dan dat was het niet.
Uitgeverijen in het gehele land hadden in hun budgets gesneden en kochten minder, steeds minder, mansucripten, maar toch hoopte Rose dat haar reputatie uit de twintiger jaren haar door de crisis zou slepen.
De crash bracht bij Laura echter een nieuw gevoel van creatieve vrijheid teweeg.
Ze was niet meer geinteresseerd in het schrijven voor de grote markt, in plaats daarvan koos ze ervoor haar hart te volgen.
In 1930 begon ze aan haar biografie "Pioneer girl".
Uit niets blijkt waarom LIW juist nu het moment koos om haar lvensverhaal te gaan schrijven, maar misschien was de aanleiding niet het financiele verlies, maar een persoonlijk verlies.
Op 17-10-1928 was Mary namelijk gestorven.
Nog maar een paar dagen daarvoor had Carrie Ingalls Swanzey Laura geschreven, vanuit haar huis in Keystone/Z-Dakota, waar zij voor Mary zorgde: "Ze kan niet meer praten en Laura, ik betwijfel of ze nog zal herstellen. De gediplomeerde verpleegster was voor een bevalling naar Rapid Ciry en toen ze weer terugkwam en Mary zag zei ze dat er niets meer aan gedaan kan worden en toen de dokter kwam, zie hij dit ook. Ze heeft geen pijn, slaapt alleen maar, heel rustig."
Mary was 63 jaar geworden.
Charles Ingalls' dood in 1902 had Laura aangezet tot het schrijven van korte verhalen over haar leven aan het Zilvermeer; een jaar na ma's dood in 1924, had ze haar tante, Martha quiner Carpenter, geschreven voor verhalen over haar moeders jeugd; en het verlies van haar oudste zus, maakte dat het project dat al 28 jaar door haar hoofd speelde, niet langer uitgesteld mocht worden.
Ze schreef snel haar eerste concept, met zo nu en dan een terloops gemaakte persoonlijke notitie voor Rose.
In een gedeelte dat zij "prive" had genoemd, noteerde LIW dat vlak na Freddies geboorte: "wij op school de schurft kregen en we mochten de baby niet aanraken. Tjemig, wat jeukte het, en ma smeerde ons in met zwavel en vet en we moesten voor de kachel gaan zitten zodat hetr erin zou trekken. Het was een rottijd."
Zoals deze passage laat zien, schreef LIW "Pioneer girl" zowel voor zichzelf als voor een publiek.
Het was haar bedoeling dat het manuscript gepubliceerd zou worden en ze nam aan dat Rose het zou lezen en herzien, voordat het naar een agent gestuurd zou worden.
RWL wilde of maakte gewoonweg veel veranderingen. Een voorbeeld. De getypte versie van "Pioneer girl" begint zo: "Pa liet de paarden halt houden. 'Nou, Caroline', zei hij, 'dit is de plek waarnaar we gezocht hebben. We kunnen net zo goed hier ons kamp opslaan."
Laura's handgeschreven versie begon zo: "Er was eens........."
Omdat Laura en Rose op nog geen anderhalve kilometer van elkaar woonden en bijna dagelijks heen en weer wandelden tussen de twee huizen, is er geen correspondentie bewaard gebleven die bewijst hoe deze samenwerking nu precies in elkaar stak.
-
Gast
Toch vind ik dat de schrijfster van deze stukken wel heel maipulerend overkomen hoor. Ze schrijft alsof het zo is zoals zij denkt, terwijl zij vaak ook maar van veronderstellingen uitgaat.
Het stuk over het Rock House bijv, niemand weet hoe dit precies is gegaan, maar toch worden er suggesties gewekt bij opmerkingen als of was het makkelijker Rose haar zin te geven. het zou best kunnen dat dit waar maar het zou ook best kunnen dat dat niet zo is, maar dat wordt nergens geralitveerd.
Ook schrijft de schrijfster dingen die niet echt waar zijn zoals dat het eigen huis van Laura comfortabeler was dan het Rock House. het Rock House was juist van alle gemakken voorzien ook van die gemakken die het grote huis (nog) niet had.
Op zich vind ik het erg jammer dat het zo weinig genuanceerd is en zo stellig dat haar mening de juiste is.
Het stuk over het Rock House bijv, niemand weet hoe dit precies is gegaan, maar toch worden er suggesties gewekt bij opmerkingen als of was het makkelijker Rose haar zin te geven. het zou best kunnen dat dit waar maar het zou ook best kunnen dat dat niet zo is, maar dat wordt nergens geralitveerd.
Ook schrijft de schrijfster dingen die niet echt waar zijn zoals dat het eigen huis van Laura comfortabeler was dan het Rock House. het Rock House was juist van alle gemakken voorzien ook van die gemakken die het grote huis (nog) niet had.
Op zich vind ik het erg jammer dat het zo weinig genuanceerd is en zo stellig dat haar mening de juiste is.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Op geen enkele manier kan men op overtuigende wijze te weten komen of Laura de door Rose voorgestelde veranderingen met haar besprak voordat Rose de versie uittypte, of dat Rose gewoonweg met een blauwe pen het manuscript herzag, zonder haar moeders toestemming.
Het is echter moeilijk voor te stellen dat Laura haar dochters veranderingen zo zondermeer zou accepteren.
Vooral omdat dit project haar zo dierbaar was.
Ze was altijd zo trots geeest op haar schrijven en op alles dat onder haar eigen naam verschnen was.
In de twintiger jaren had ze zich zorgen gemaakt dat haar artikelen, die door Rose zo uitgebreid herzien waren, niet langer haar artikelen waren.
En later, toen de "Kleine Huis" serie werd uitgegeven, besprak Laura heel gepassioneerd het onderwerp, de personen, en de structuur.
Laura vond dat Rose er vaak naast zat met haar suggesties: "Ik heb jou een waar beeld van die tijd, de plaats en de mensen gegeven", schreef ze in 1938 aan Rose, "bezoedel het alsjeblieft nïet!"
Als je suggereert, zoals sommige LIW en RWL experts doen, dat LIW niet betrokken was bij het bewerkingsproces, ontken je eigenlijk ook haar eedere werk als schrijfster en de latere correspondentie tussen de twee vrouwen.
Verder beschouwde Laura, toen zij in 1930 "Pioneer girl" schreef, het boek als haar levenswerk, als haar nalatenschap.
Aan een serie, laat staan een fictieve serie, had zij nog nooit gedacht.
Rose zelf schreef in haar dagboek, dat haar moeder op prestige hoopte, niet op geld. Laura hield veel van "Pioneer girl".
In mei 1930 stuurde RWL de de getypte versie van haar moeders autobiografie- het 160 pagina's tellende manuscript- op naar Brandt en Brandt, die het niet als een boek, maar als een feuilleton op de markt wilde brengen, stuurde het weer door naar nationale magazines.
Afwijzingen begonnen binnen te stromen, zelfs van het magazine waarin Rose zo succesvol had gepubliceerd.
Deze afwijzingen betekenden echter niet dat "Pioneer girl" geen waarde bezat, maar het waren moeilijke tijden, zelfs voor reeds gevestige schrijvers; Rose had dat jaar zelf ook maar twee boeken verkocht.
De zaken gingen slecht en ondanks de wanhopige financiele situatie , ging Rose die herfst naar New York en ontsloeg daar haar agent en nam een nieuwe aan, George T. Bye.
Terwijl ze in New York was, bleef Rose "Pioneer girl" promoten. Ondanks de afwijzingen, werd haar wel verteld dat het fascinerend materiaal was, een meesterwerk, en verstandig geschreven.
Rose schreef in november 1930 haar moeder: "De "Saturday Evening Post" zei dat ze het zouden willen nemen, als het materiaal als een fictieve feuilleton geschreven zou zijn. Maar ik weet dat jij het niet als fictie wil gaan bewerken."
Toen in 1931 de "Country Home magazine" "Pioneer Girl" om dezelfde reden weigerde, begrepen Laura en Rose dat de markt open was voor fictie.
George T. Bye bewonderde Laura's "Pioneer girl" niet, maar plichtsgetrouw probeerde hij het op de markt te krijgen.
Intussen waren Laura en Rose al aan een ander project begonnen- een kinderboek, getiteld "Toen oma een klein meisje was".
Het 22 pagina's tellende boek begon zo: "Toen oma een klein meisje was, woonde ze in een klein, grijs, van boomstammen gemaakt huis. Het huis stond in de grote bossen in Michigan."
Het woord "Michigan" is doorgestreept en in Laura's handschrift veranderd in "Wisconsin".
Rose had dit manuscript samengesteld uit delen van "Pioneer girl", mogelijk zonder dat Laura dit wist.
Laura kan hier voor de eerste keer iets over vernomen hebben, toen zij een brief ontving van Rose, die begin 1931 nog in New York verbleef.
Wat Rose bewoog om uit haar moeders biografie een kinderboek samen te stellen, is niet duidelijk, maar het is wel heel duidelijk dat zij begreeg dat delen uit "Pioneer girl" meer geschikt waren voor kinderen dan voor volwassenen.
Deze aanpassing is de meest duidelijke, professionele gunst die Rose haar moeder geschonken heeft; wat uiteindelijk haar moeders sprong naar een carriere als kinderboekenschrijfster is geweest.
Het verplaatste haar pioniermateriaal direct van uitgevers van boeken voor volwassenen- die het in eerte instantie zagen als herinneringen aan die goede oude tijd-, naar kinderboekenuitgeverijen, die direct de unieke, literaire kwaliteit herkenden.
Het "oma"manuscript werd doorgestuurd naar Marion Fiery, die direct geinteresseerd was en LIW een enthousiaste brief schreef: "Ik vind het onderwerp erg goed. Het beslaat een periode uit de Amerikaanse geschiedenis waarover maar heel weinig is geschreven en bijna niets voor jongens en meisjes".
Maar voordat Laura een contract keeg aangeboden, vroeg Marion Fiery: "Zou u bereid zijn enkele veranderingen te maken?
Marion Fiery wilde dat Laura het verhaal langer zou maken en meer details zou toevoegen over het alledaagse leven, zoals kogels maken, wat zij aten, en droegen.
Het is echter moeilijk voor te stellen dat Laura haar dochters veranderingen zo zondermeer zou accepteren.
Vooral omdat dit project haar zo dierbaar was.
Ze was altijd zo trots geeest op haar schrijven en op alles dat onder haar eigen naam verschnen was.
In de twintiger jaren had ze zich zorgen gemaakt dat haar artikelen, die door Rose zo uitgebreid herzien waren, niet langer haar artikelen waren.
En later, toen de "Kleine Huis" serie werd uitgegeven, besprak Laura heel gepassioneerd het onderwerp, de personen, en de structuur.
Laura vond dat Rose er vaak naast zat met haar suggesties: "Ik heb jou een waar beeld van die tijd, de plaats en de mensen gegeven", schreef ze in 1938 aan Rose, "bezoedel het alsjeblieft nïet!"
Als je suggereert, zoals sommige LIW en RWL experts doen, dat LIW niet betrokken was bij het bewerkingsproces, ontken je eigenlijk ook haar eedere werk als schrijfster en de latere correspondentie tussen de twee vrouwen.
Verder beschouwde Laura, toen zij in 1930 "Pioneer girl" schreef, het boek als haar levenswerk, als haar nalatenschap.
Aan een serie, laat staan een fictieve serie, had zij nog nooit gedacht.
Rose zelf schreef in haar dagboek, dat haar moeder op prestige hoopte, niet op geld. Laura hield veel van "Pioneer girl".
In mei 1930 stuurde RWL de de getypte versie van haar moeders autobiografie- het 160 pagina's tellende manuscript- op naar Brandt en Brandt, die het niet als een boek, maar als een feuilleton op de markt wilde brengen, stuurde het weer door naar nationale magazines.
Afwijzingen begonnen binnen te stromen, zelfs van het magazine waarin Rose zo succesvol had gepubliceerd.
Deze afwijzingen betekenden echter niet dat "Pioneer girl" geen waarde bezat, maar het waren moeilijke tijden, zelfs voor reeds gevestige schrijvers; Rose had dat jaar zelf ook maar twee boeken verkocht.
De zaken gingen slecht en ondanks de wanhopige financiele situatie , ging Rose die herfst naar New York en ontsloeg daar haar agent en nam een nieuwe aan, George T. Bye.
Terwijl ze in New York was, bleef Rose "Pioneer girl" promoten. Ondanks de afwijzingen, werd haar wel verteld dat het fascinerend materiaal was, een meesterwerk, en verstandig geschreven.
Rose schreef in november 1930 haar moeder: "De "Saturday Evening Post" zei dat ze het zouden willen nemen, als het materiaal als een fictieve feuilleton geschreven zou zijn. Maar ik weet dat jij het niet als fictie wil gaan bewerken."
Toen in 1931 de "Country Home magazine" "Pioneer Girl" om dezelfde reden weigerde, begrepen Laura en Rose dat de markt open was voor fictie.
George T. Bye bewonderde Laura's "Pioneer girl" niet, maar plichtsgetrouw probeerde hij het op de markt te krijgen.
Intussen waren Laura en Rose al aan een ander project begonnen- een kinderboek, getiteld "Toen oma een klein meisje was".
Het 22 pagina's tellende boek begon zo: "Toen oma een klein meisje was, woonde ze in een klein, grijs, van boomstammen gemaakt huis. Het huis stond in de grote bossen in Michigan."
Het woord "Michigan" is doorgestreept en in Laura's handschrift veranderd in "Wisconsin".
Rose had dit manuscript samengesteld uit delen van "Pioneer girl", mogelijk zonder dat Laura dit wist.
Laura kan hier voor de eerste keer iets over vernomen hebben, toen zij een brief ontving van Rose, die begin 1931 nog in New York verbleef.
Wat Rose bewoog om uit haar moeders biografie een kinderboek samen te stellen, is niet duidelijk, maar het is wel heel duidelijk dat zij begreeg dat delen uit "Pioneer girl" meer geschikt waren voor kinderen dan voor volwassenen.
Deze aanpassing is de meest duidelijke, professionele gunst die Rose haar moeder geschonken heeft; wat uiteindelijk haar moeders sprong naar een carriere als kinderboekenschrijfster is geweest.
Het verplaatste haar pioniermateriaal direct van uitgevers van boeken voor volwassenen- die het in eerte instantie zagen als herinneringen aan die goede oude tijd-, naar kinderboekenuitgeverijen, die direct de unieke, literaire kwaliteit herkenden.
Het "oma"manuscript werd doorgestuurd naar Marion Fiery, die direct geinteresseerd was en LIW een enthousiaste brief schreef: "Ik vind het onderwerp erg goed. Het beslaat een periode uit de Amerikaanse geschiedenis waarover maar heel weinig is geschreven en bijna niets voor jongens en meisjes".
Maar voordat Laura een contract keeg aangeboden, vroeg Marion Fiery: "Zou u bereid zijn enkele veranderingen te maken?
Marion Fiery wilde dat Laura het verhaal langer zou maken en meer details zou toevoegen over het alledaagse leven, zoals kogels maken, wat zij aten, en droegen.