The Iowa Story

[Mieke]

Van Mieke:
Hier volgt een vrije vertaling van het boek "The Iowa story" geschreven door William Anderson.

Introductie

De kleine huis boeken van Laura Ingalls Wilder zijn misschien wel de beste literaire prestaties van hun soort uit de twintigste eeuw. Ondanks dat de grote en wijdverspreide populariteit en de warme uitstraling je soms afleidt van de waarde van de boeken binnen de literatuur, is er weinig twijfel dat de Wilder-boeken een zeer waardevolle bijdrage zijn, en zullen blijven, over de laatste fase van het pionieren in de Amerikaanse nederzettingen.
In de kleine huis boeken zijn alle elementen van het pioniersleven met zorg opgeschreven. De aantrekkingskracht en lokroep van het westen is duidelijk. De harde onafhankelijkheid en overlevingsdrang in een ruwe omgeving worden beschreven. Het belang van de kleine, vooruitgeschoven dorpjes in de economie en het sociale leven van de eerste stichters wordt uitgelegd. Omdat zij zelf het leven van een pioniersmeisje had beleeft, drukte Laura zich uit op een ongedwongen, maar zeer waardevolle manier. Verscholen onder de eenvoud van haar schrijven, ligt de essentie van een hele periode.
Laura's 8-Delige roman, zoals zij het zelf noemde, draait om het thema "naar het Westen trekken". Maar, er was een moment in haar familieleven waar het gezin Ingalls "het pad terug nam". Zo noemde de schrijver Hamlin Garland dit. Garland, wiens reizen van Wisconsin naar Zuid Dakota ongeveer gelijk liepen met die van Laura, schreef over een meedogenloze, uitputtende westerse ervaring. Hij verafschuwde de moeilijkheden van het zich vestigen in het ruwe land zo erg, dat het zijn doel was om zijn ouders terug te krijgen naar Wisconsin, waar ze waren begonnen. Hij vond het geen schande om te erkennen dat de zuid Dakota prairie teveel eiste voor wat het gaf. Een van de eerste stops die Hamlin met zijn familie maakte was in Winnesheik, Iowa, vlakbij Burr Oak. Het is dezelfde buurt waar Laura Ingalls eens leefde, toen haar familie zich "terugtrok" van de ruwe toestanden in West-Minnesota.
Laura schreef niet over Burr Oak voor publicatie. Ze koos er niet voor om haar op het Westen gerichte verhaal te onderbreken. maar tegenwoordig, ondanks dat haar verhaal van naar het Westen gaan zo bekend is, mag geen stukje daarvan over het hoofd worden gezien. Wat er gebeurde met de familie Ingalls in Burr Oak lijkt van weinig betekenis met wat ze ondervonden in Pepin, Wisconsin of Walnut Grove, Minnesota of De Smet, Zuid Dakota. Als kind leerde ik, in het museum in Mansfield, Missouri, dat er een pauze was in de boeken en dat het gezin Ingalls naar Burr Oak,Iowa ging. De eerste beheerders van het museum in Missouri, Mnr. en Mw. L.D. Lichty, vertelden me oppervlakkig over de Burr Oak periode. Mijn reacties waren verbazing; dat Laura niet de volle waarheid had vertelt en nieuwsgierigheid; naar hoe het leven geweest was voor de familie Ingalls gedurende hun Iowa-jaar.
Sindsdien zijn vele van deze vragen beantwoord. Nieuwe en geweldige materialen zijn aan het licht gekomen. Feiten en details zijn samengevoegd om het missende jaar in Burr Oak te reconstrueren. Uit al deze informatie is een nieuw museum tevoorschijn gekomen, gewijd aan de Ingalls-geschiedenis in Burr Oak. En Burr Oak neemt nu de plaats in van "kleine huis stad". Het is nu een bekend punt, omdat Laura Ingalls Wilder er ooit woonde.
Terwijl ik al verschillende keren over Burr Oak heb geschreven in andere boeken en artikelen, en de plaats ook al verschillende keren heb bezocht, is dit de eerste gelegenheid die ik heb om alle beschikbare informatie, data en aantekeningen te gebruiken onder een titel, als het verhaal van het missende jaar.
De dringende vraag van het Laura Ingalls Wilder Park en Museum Board in Burr Oak, Iowa heeft dit project als resultaat. Waardevolle hulp in het verzamelen van feiten en verzamelde indrukken over Burr Oak zijn gekomen van David De Cou en Lorraine Houck, die beide van dienst zijn geweest voor het restauratieproject van het Masters Hotel, het thuis van de familie Ingalls. Eveline Underbakke, die lange tijd de directeur van het museum was, was ook een vaste bron van informatie en, nog belangrijker, de stuwende kracht om het onderzoek en schrijven compleet te krijgen.
Laura Ingalls Wilder noemde haar boeken "verhalen die verteld moest worden" . Ze zei dat haar jeugd " in zijn geheel te belangrijk was om te vergeten". Haar ervaringen in Burr Oak waren een deel van dat leven. deze zijn ook "te belangrijk om te vergeten".

William T. Anderson
maart 1990

[Mieke]

1 Burr Oak: Het missende stuk uit Laura’s boeken

Als lezers van Laura Ingalls Wilder’s kleine huis boeken het laatste hoofdstuk van “aan de rivier” hebben gelezen, komt er een prettig, tevreden gevoel naar boven. De sprinkhanenplaag is doorstaan, de boerderij naast Plum Creek, vlakbij Walnut Grove, Minnesota is compleet en goede tijden lijken in het vooruitzicht. Er is hoop en veiligheid in Pa’s stem als hij zegt in het laatste hoofdstuk “look Caroline, how Laura’s eyes are shining” (kijk, Carolien, hoe Laura’s ogen glanzen).
Bij het begin van het volgende boek van de serie “het huis aan het Zilvermeer” is er slechts een korte terugblik op wat de jaren 1875 tot 1879 hebben gedaan in het gezin van Charles Ingalls. Laura vertelt dat Grace, het jongste kind, is geboren, maar niet dat er een jongetje is geboren en gestorven. Lezers lezen dat Mary Ingalls blind is geworden, maar niet dat het begin van haar ziekte en gezichtsverlies kan worden teruggevoerd tot enkele jaren eerder. En het meeste betekenisvolle weggelaten deel van Laura’s snelle,korte samenvatting is het feit dat de familie Ingalls naar het Oosten reisde tussen de twee boeken. Meer dan een jaar leefden ze in de Noord-Oost hoek van Iowa, in de stad Burr Oak.
Er zijn veel redenen voor Laura om Burr Oak, Iowa uit haar serie boeken weg te laten. De duidelijkste reden is dat deze periode een ontmoedigende periode in het gezin was. Er waren veel moeilijkheden en teleurstellingen. Haar serie boeken gaat om de trek naar het Westen, en Burr Oak gaat juist over “terugtrekken”. Voor Pa Ingalls was de terugkeer naar het Oosten een verlies van onafhankelijkheid in zijn trek naar het Westen.
Ingewikkelder was de literaire noodzaak voor het weglaten van een aantal jaren. Laura’s leeftijd was bij het schrijven van Het Kleine Huis in het Grote Bos aangepast. Laura had toen niet het idee dat ze een hele serie zou schrijven en vond het geen probleem dat haar leeftijd werd aangepast. Maar aangekomen bij Het Kleine Huis aan de Rivier bleek Laura een grote groep lezers te hebben die nauwkeurig lazen over data, tijden en details die allemaal overeen moesten komen met het vorige verhaal. Toen ze eindigde met “aan de rivier” moest Laura rekening houden met de 2 jaar die eerder aan haar leeftijd was toegevoegd. Rose Wilder Lane vertelde deze schrijver waarom:

“Misschien interesseert het je om te weten waarom Burr Oak, Iowa uit de boeken is weggelaten. Mijn moeder was 3 jaar oud in het kleine huis in het grote bos. Ze schreef over haar verjaardag, waarbij, toen gebruikelijk, pa haar zachte klapjes op de billen gaf en “een om te groeien”. Harper Brothers (toen de uitgever, de naam is nu veranderd in Harper and Row) wilde dit niet drukken. De redacteuren beweerden dat geen enkel kind een herinnering had van voor zijn vijfde verjaardag. (dit is belachelijk. Ikzelf herinner me gebeurtenissen uit mijn tweede jaar, voor ik 2 jaar oud was en veel mensen kunnen dit ook. Het is gewoon een geloof van professionele psychologen). Er was een lange twist over dit punt, maar Harper’s weigerde het boek te publiceren zonder de veranderingen en uiteindelijk stemde mijn moeder toe om dan maar 5 jaar te zijn in het boek. Dit zou haar 2 jaar ouder maken dan ze echt was, ook in alle andere boeken. Zodoende liet ze de 2 jaar die ze in Burr Oak doorbracht weg, gedeeltelijk om haar leeftijd goed te maken en gedeeltelijk omdat Burr Oak niet zo veel verschilde van De Smet, waar ze later over schreef. Al was Burr Oak toen al een oude stad, bebouwd van rood steen en voelde het ook “oud”...
In dezelfde trant schreef Rose Wilder aan Irene V. Lichty, de eerste directeur van The Laura Ingalls Wilder Home and Museum in Mansfield, Missouri. Irene vroeg voortdurend om informatie uit de tijd van Burr Oak.
Rose schreef: ”mijn moeder kon niet echt alles opschrijven wat er allemaal in haar jeugd was gebeurd. Alles wat mijn moeder schreef was waar, maar alles opschrijven, kon gewoon niet.”

Anders dan in persoonlijke brieven naar Rose, was de enige keer dat Laura zelf uitgebreid schreef over haar periode in Burr Oak, in Pionier Girl. Toen de drang om haar levensverhaal te schrijven uiteindelijk een weg vond op papier, schreef Laura een eerstepersoons autobiografisch verhaal van haar leven van 3 tot 18 jaar. Ze eindigde het verhaal in 1930 en, met de hulp van Rose’s literaire tussenpersoon, circuleerde het tussen verschillende New Yorkse uitgeverijen. Toen het er niet in slaagde om een uitgever te vinden, bewerkte Laura het materiaal en ontstond het kleine huis in het grote bos.
De afwezigheid van verhalen over Laura’s leven in Burr Oak in haar gepubliceerde boeken kan nog het beste worden uitgelegd in haar eigen woorden. Ze zei zelf over of ze de waarheid schreef: “ik beleefde alles wat verteld is in de kleine huis boeken. Maar ik schreef niet de volledige waarheid. “
De rest van het verhaal, het onvertelde jaar dat de familie Ingalls doorbracht in Burr Oak, Iowa, kan nu gelukkig hier verteld worden.

[Mieke]

2. Vluchtelingen uit Sprinkhanenland.

De familie Ingalls waren pioniers van de eerste orde, zoals Laura al zei. Ze waren deel van de grote stroom Amerikanen die, na de burgeroorlog, westwaarts trokken. In deze laatste periode van het pionieren, had Laura de unieke kans om het langzame voorgaan van een huifkar, voet voor voet, over de onontgonnen, ongekoloniseerde prairie te zien gaan. In haar meisjesjaren had ze de ontbering en het volbrengen van het vestigen van nieuwe boerderijen meegemaakt. Het ontstaan van nieuwe steden en het vestigen van beschaving verving de ongetemde prairie.
Voor Laura begonnen haar eerste herinneringen aan het leven in de bossen vlakbij Pepin, Wisconsin, waar haar ouders zich vestigden na hun huwelijk in 1860. Daar werd Mary geboren in 1865 en Laura in 1867. Vanaf daar trok de familie naar het Indianengebied in Zuid-Kansas. En daar werd, in 1870 Carrie geboren. Maar Pa’s droom van een boerderij op de prairie werd doorbroken door het feit dat het land dat hij had gekozen wettelijk nog Osage-indiaans reservaat was. In 1871 gingen pa en ma terug naar huis in Pepin.
Hun reis door Minnesota naar de oevers van Plum Creek vlakbij Walnut Grove, Minnesota in 1873, hervatte Pa’s zoeken naar een mooie boerderij in het Westen.
“het kleine huis aan de rivier” vertelt over het familieleven tijdens de opbouw van hun huis en boerderij. Hierbij hoort ook Laura’s herinnering aan de beruchte sprinkhanenplaag van midden 1970. Deze ontmoedigende jaren, toen hordes vraatzuchtige sprinkhanen de oogst en het gras en “ieder groen ding” verslonden, veroorzaakte vele problemen bij de pioniers. Een probleem wat de hele staat besloeg, veel verder dan Laura vermeld in haar boeken, was het ernstige resultaat.
Gedurende de ergste sprinkhanenplaag in 1874 was de geschatte schade aan de oogst in de getroffen staten 56 miljoen dollar. De ellende die Laura’s familie voelde toen hun oogst werd vernietigd, werd gedeeld door vele duizenden andere boerenfamilies zoals zij over het hele mid-westen. Nooit meer is er een zo uitgebreide sprinkhanenplaag geweest.
Een plaag is de beste term om de aanval van de vernietigende insekten te beschrijven. Eerst kwam de onheilspellende wolk van “sprinkhanen die de zon konden verduisteren en op de grond vielen als aanvallende legers. Vervolgens hun hoorbare knauwen en eten van de oogst, tuinen, boombladeren en gras, lieten een verlate, lege prairie achter". De prairie die kort daarvoor nog zo vruchtbaar en bloemrijk had geleken.
In Redwood County, waar de familie Ingalls leefde, werd zeer zware schade gemeld. In het hele land in 28 andere Minnesota-graafschappen werden oogsten verwoest.
Veel van de pioniers in Zuidwest Minnesota verlieten het land en lieten de verwoesting door de sprinkhanen achter zich. Anderen konden het zich niet veroorloven om te gaan of waren vastbesloten om te blijven in de hoop op betere omstandigheden. De familie Ingalls bereikten een overeenkomst. Pa liet ma en de meisjes achter op de boerderij bij Plum Creek om hem te beheren, terwijl hij naar de oostkant van de staat liep om daar bij de oogst te helpen op de tarwevelden die niet door de plaag getroffen waren. Meest waarschijnlijk werkte Pa in de Wabasha of Olmstead County.
De uitgebreide ellende, veroorzaakte door de misoogsten, werd een lokaal en staatsbreed probleem in Minnesota. Er was sprake van noodtoestanden. Nieuw gevormde countys werden bestookt met samenscholingen van behoeftige, arme bewoners. Zij konden de belastingen niet betalen aan de eveneens verarmde landeigenaren. De staat Minnesota zette tenslotte een ondersteunend programma op voor de wanhopige en half stervende boeren.
Hulpvragers werden gedwongen een “armen-eed” te ondertekenen met 4 anderen als getuigen. Nadat deze vernederende eed was getekend, ontving de behoeftige ongeveer 2 dollar aan goederen, inclusief varkensvlees, lucifers, baksoda en melasse (stroop). De familie Ingalls, met hun aangeboren hekel aan het vragen van hulp, probeerde rond te komen van pa’s verdiensten van de tarwe-oogsten in Oost- Minnesota. Maar toen de crisissituatie aanhield en de sprinkhanen eieren legden voor een nieuw seizoen van feesten en smullen, kon pa zien dat zijn droom van een productieve boerderij in het westen onmogelijk was.
Toen hij terugkwam van het oogst-seizoen in 1875, verhuisden pa en ma, Mary, Laura en Carrie naar een gehuurd huis in Walnut Grove. Daar, op 1 november 1876, werd een jongetje geboren. Pa en ma’s enige zoon werd Charles Frederick genoemd, naar pa en naar ma’s vriendelijke stiefvader Frederick Holbrook. De familie noemde hem Freddie en ze waren allemaal trots op hun kleine zoon en broer.
Toen de oogst van 1876 opnieuw werd aangetast door de sprinkhanen verklaarde pa dat hij genoeg had van dit “vervloekte” land. In juli 1876 verkocht pa Plum Creek aan het echtpaar Keller. Hoewel hij het liefst naar het Westen trok, was pa overgehaald door de Steadmans, vrienden uit Walnut Grove, om naar het oosten te reizen en zich in Burr Oak, Iowa, te vestigen. William en Maggie Steadman hadden een hotel gekocht en zij hadden pa en ma gevraagd om partners te worden.
Een brief van Oom Peter en tante Eliza Ingalls verzekerde pa dat hij loonwerk kon krijgen in de oogstvelden tot hij nodig was in Burr Oak in de herfst. Peter en Eliza verzochten pa en ma dringend om naar hun huis aan de Zumbro rivier te komen in Oost Minnesota en er de zomer door te brengen. Zodoende pakte de familie Ingalls opnieuw de huifkar in voor de lange reis naar het Oosten. “Wat wensten we dat we naar het Westen gingen!” herinnerde Laura zich. “En pa hield er ook niet van zijn rug naar het Westen te keren. Dit wist ik, ook al zei hij het niet.”
Toen ze zich ingericht hadden bij Peter en Eliza telden de 2 gezinnen samen in totaal 13 mensen. Laura en Mary waren blij dat ze konden spelen met hun neven en nichten, Peter, Alice, Ella, Edith en Lansford. De hele late zomer en vroege herfst speelden en werkten de kinderen samen. Voor hen was het een gelukkige tijd, maar voor de volwassenen waren er veel problemen. Er waren misoogsten en schulden en er moest voedsel en kleding worden geregeld voor alle kinderen. Pa en ma vroegen zich af of ze het geluk zouden vinden in Burr Oak. Iedereen van hun familie was bezorgd omdat Charles en Caroline geen vast thuis konden vinden.
Ma’s moeder, Charlotte Holbrook, drukte haar bezorgdheid uit toen ze haar dochter Martha Carpenter schreef: “heb jij Caroline gezien bij Peter thuis? Ik vraag me af wanneer ze een eigen boerderij vinden en zich vestigen. Ik zal dan blij voor hen zijn. Ze hebben een zware tijd gehad sinds ze Pepin hebben verlaten.... Bijna iedereen die we ontmoeten spreekt over de zware tijden die ze hebben beleefd als ze woonden waar de sprinkhanenplaag was.”
Terwijl ze bij Peter en Eliza waren, maakten pa en ma zich bezorgd over de gezondheid van kleine Freddie. De zuigeling was zwak en ziekelijk en, hoewel de dokter kwam, ging Freddie door met wegkwijnen. Op 27 augustus 1876 stierf Charles Frederick Ingalls. Laura herinnerde zich dat “hij zijn kleine lichaam strekte en dood was”.
Ze begroeven Freddie vlakbij oom Peter’s huis in de South Troy buurt. Wetend dat ze hem snel alleen zouden laten als ze naar Burr Oak vertrokken. Het was een verlies dat pa en ma nooit vergaten. Bijna 40 jaar na Freddie’s dood treurde ma nog over hem en vertelde aan vrienden hoe anders alles zou zijn geweest als Freddie nog had geleefd.
Laat in de herfst pakten de familie Ingalls opnieuw hun huifkar, zei tot ziens tegen de familie van Peter Ingalls en gingen naar het zuiden, op weg naar Burr Oak, Iowa. Ze waren verdrietig op de lange, koude reis en droevig over het verlies van hun broertje. Ze gingen over de Minnesota staatsgrens en reisden 3 mijl Iowa in. Toen kwamen ze bij het stadje Burr Oak. Toen ze over de lange hoofdstraat reden op zoek naar het Master’s hotel keken pa, ma, Mary, Laura en Carrie angstig naar de stad die hun nieuwe thuis zou zijn.

[Mieke]

3. Het leven in Burr Oak en het Masters Hotel

Burr Oak, in Winnesheik County, Iowa, was al een oud stadje toen de familie Ingalls daar in de herfst van 1876 aankwam. Het was al stevig gevestigd en heel anders dan het grensstadje Walnut Grove. Burr Oak was 12 mijl ten noorden van de drukke hoofdstad van de county Decorah gelegen. En in zijn glorie-dagen was Burr Oak een kruispunt van wegen voor de pioniers geweest. De weg naar het Noorden leidde naar Minnesota. Het pad vanaf de oevers van de Missisipi rivier ging westwaarts door Burr Oak en verder door Iowa, Nebraska en andere westerse plaatsen.
Byron Blackmarr, een van de eerste inwoners van Burr Oak, herinnerde zich deze drukke, actieve jaren van Burr Oak van vlak nadat hij er aankwam in de 1850’s. Meestal telde hij de huifkarren die voor de nacht stopten in Burr Oak of die erdoor gingen naar het Westen. Het gemiddelde elke dag was 200, soms waren het er wel 300. s’ Nachts waren de huizen en binnenplaatsen van Burr Oak vol kampeerders. De veestapel die met de huifkarren meekwam, creeerde een eigen gemeenschap. Het geluid van schapenbellen en koebellen vermengde zich en schepte een luidde muziek door heel Burr Oak.
Van oorsprong is Burr Oak gesticht in 1850. De stad strekte zich ver uit na Mainstreet (Statestreet genoemd). Silver Creek kruiste mainstreet in de noordhoek van de stad en Lansing en Spring Street ging naar oost en west aan het zuidelijke eind. Omdat steenfabrieken een vroege oorsprong hadden, waren veel gebouwen in Burr Oak van steen gebouwd. Het eerste schoolgebouw was van steen. Een grote steengroeve is juist ten Westen van de stad gelegen.

Burr Oak werd een belangrijke kleine stad voor de omgeving met vele diensten voor de boeren die in de buurt woonden. Er was een smidszaak, een paardentuigwinkel, een pensionstal, een romerij en vele andere nuttige zaken. Een dokter en een schoenmaker boden ook hun diensten aan. Twee kerken en een school zorgen voor onderwijs en religieuze benodigheden van de mensen. De stad had twee havens voor reizigers: The American Hotel en The Burr Oak House, beter bekend als het Masters Hotel, toen de familie Ingalls daar aankwam.
Ironisch genoeg schreef Laura dan wel geen boek over Burr Oak, maar dat deed wel iemand anders. George Payne Bent, de zoon van dominee George Bent, die de congregational Church hielp opstarten in Burr Oak in 1859, schreef verhalen over reizen, het leven en de liefde in 1924. Hoewel hij was geboren in Illinois in 1854, bracht hij de 1860’er jaren in Burr Oak door. Zijn warme herinneringen aan zijn jongensjaren in Burr Oak schreef hij in een 147 tellende autobiografie die hij zelf publiceerde en waarin hij uitvoerig veel over de mensen en plaatsen vertelde die Laura ongetwijfeld ook kende toen ze in Burr Oak woonde. Zijn boek is een bijzondere bron van informatie over Burr Oak.
George Bent was uiteindelijk een uitstekende man op zijn eigen gebied. Zijn George P. Bent company produceerde duizenden prijswinnende piano’s en orgels en het maakte van de oprichter een rijke man. George Bent’s handtekening sierden alle afgemaakte piano’s en orgels.

Gelukkig nam Bent een landkaartje van Burr Oak op in zijn boek. Het laat de stad zien zoals de Ingalls Familie hem gekend moet hebben. De Burr Oak House, op de kaart aangeduid tussen Lansingstreet en Statestreet, was later het hotel waar Pa en Ma gingen werken.
Een vroege bezoeker van Burr Oak sprak geestdriftig over de locatie van de stad en van het mooie, vlakbij gelegen platteland. “Toen ik de locatie zag, de mooie bosjes die het aan alle kanten omringde, het golvende land in alle richtingen, de heldere stroom van het zuivere en schitterende water, koud en helder, steeg mijn bewondering voor de verstandige man die besloot dat op deze plek een stad moest komen”.

Toen de familie Ingalls door Burr Oak reed, laat in de treurige herfst die volgde op Freddies dood, werden ze welkom geheten door de warmte van het Masters Hotel, die ook wel het Burr Oak House genoemd werd. Het hotel werd een herberg genoemd, zoals dat in die tijd de gewoonte was. Het had een bar, maar een herberg was meer gebruikelijk ook een plek waar reizigers aten en sliepen. Het Burr Oak House was ook een gemeenschapscentrum, waar danspartijen en trouwerijen werden gehouden. Een paar mensen noemden het hun thuis. Zij waren bekend als de “trouwe kostgangers”.
Burr Oak House was geleidelijk opgebouwd, met het eerste houten begin in 1851. In 1856, toen het hotel net was verkocht, werd er een uitbouw aangelegd. Het hotel keek uit op de hoofdstraat en was veel groter dan dat het vanaf de weg leek. Het was gebouwd op de rand van een schuinaflopende heuvel, dus het ging door tot onderaan de heuvel met een lager deel. Dit bevatte de keuken, een lange eetkamer en waarschijnlijk een tweede slaapgedeelte. De belangrijkste verdieping lag op straathoogte en bevatte twee ingangen: een die leidde naar de hotelsalon en een die leidde naar de bar. Er was een hotelkantoortje en een slaapkamer op deze verdieping. Een steile trap leidde naar 4 slaapkamers op de tweede verdieping. Sommige kamerbewonders sliepen op britsen op de overloop boven aan de trap.
Achter het hotel was een bronhuis met een stromende bron, waar melk en boter koel werd gehouden. Silver Creek stroomde door de tuin en de kreek zat vol gespikkelde forellen. Laura herinnerde zich een vispunt achter in de tuin.
De laatste eigenaar van het hotel, toen de familie Ingalls daar aankwam om er te wonen, was William Masters. Zijn broer Samuel woonde in Walnut Grove. Toen William het hotel had verkocht aan de Steadmans op 21 oktober 1876 voor 2000 dollar vertrok William ook naar Walnut Grove.
Of pa en ma ook geld investeerden in het hotel is niet duidelijk. Misschien stemden ze toe om te helpen met het bestuur in ruil voor kost en inwoning en een gering loon. Laura zei later dat ze wist dat Pa er weinig ontving voor zijn diensten.
“een erg fijne plek” was hoe Laura zich het Masters Hotel herinnerde. De salon-slaapkamer werd bezet door een dure kostganger meneer B. L. Bisbee. De andere slaapkamers waren gereserveerd voor betalende gasten en andere trouwe kostgangers en het is dan ook niet duidelijk waar de familie Ingalls en familie Steadman sliep. De Steadmans hadden drie zonen: Johny, Ruben en Tommy. Er was dus geen “kamer in de herberg” voor de families die samen bestonden uit 4 volwassenen en 6 kinderen. Al snel zullen Pa en Ma ontdekt hebben dat er geen mogelijkheid was voor een eigen gezinsleven of privacy.
Pa was voortdurend druk aan het werk rondom het hotel. Af en toe speelde hij viool in het hotelkantoortje. Ma was altijd moe, leek het, door het helpen van mevrouw Steadman met schoonmaken, koken en wassen voor het hotel. Mary en Laura maakten de bedden op, wasten borden, bedienden aan tafel en mevrouw Steadman wees hen de zorg voor haar jongste zoontje Tommy toe.
Mary en Laura, en misschien Carrie die toen 6 jaar was, begonnen om de Burr Oak school te bezoeken, die aan de overkant van de straat en iets verder aan Spring Street gelegen lag. De hoofdleraar was William Reed, die in de kost was bij het hotel. Hij was pas 16 jaar toen hij begon met lesgeven op de stenen school van Burr Oak. Toen de winter naderde begon een groep vechtersbazen van in de twintig de school te bezoeken met het doel om te vechten met de leraar en hem de stad uit te jagen.
Voor kerstmis was het hen gelukt om de hele school te ontwrichten. Op een morgen benaderde de lastpost Mose meneer Reed om een gevecht uit te lokken met het idee dat hij zou winnen. Maar in plaats daarvan liet meneer Reed hem struikelen en legde hem over de knie en begon hem met een liniaal krachtig te slaan. “Wij jongeren zaten doodstil en keken toe en hielden met moeite onze adem in” herinnerde Laura zich. Toen meneer Reed klaar was met Mose verlieten hij en zijn vrienden onmiddelijk de school en de hele stad lachtten hen uit. De school ging daarna rustig door. Laura gebruikte een soortgelijk incident in De Grote Hoeve.
De familie Ingalls bezocht de congregational church in Burr Oak en met kerstmis werd er een programma met een kerstboom gehouden. Op kerstavond zat Laura langs de Burr Oakers met een boerenjongen Hamlin Garland genaamd. Later, als schrijver, schreef Garland over het Burr Oak kerstprogramma van 1876 in zijn boek “het boek vol kerstverhalen voor bij het haardvuur”.
Op een andere manier herinnerde Laura zich kerstmis 1876 als kaal en leeg voor haar familie. Mevrouw Steadman vergat haar belofte aan Mary en Laura om een kado te geven voor hun zorg voor Tommy. Pa en ma waren verstrooid. En toen werden Mary, Laura en Carrie ziek door de mazelen.
“Het hotel was een lawaaierige plek om ziek te zijn” herinnerde Laura zich. En de Burr Oak kinderen werden een voor een gestuurd om met hen te spelen, zodat ze ook werden blootgesteld aan de mazelen. Ruben Steadman genoot er van om de zieke meisjes te storen, tot hij zelf ziek werd.
Toen de winter verder ging bleken pa en ma niet gelukkig met de gemaakt afspraken over het hotel. Mensen waren voortdurend aan het komen en gaan in het hotel. Ze keurden het cafe af. Amy, het ingehuurde meisje, liet hen kogelgaatjes in de keukendeur zien, wat een herinnering was aan wat een dronken man in het hotel had gedaan. Will Masters, de zoon van de vorige eigenaar, had zijn vrouw Nannie door de keukendeur gejaagd terwijl hij dronken was. Zijn schoten hadden de gaten in de deur achter gelaten. Amy’s liefje was niet veel beter. Hij werd Haarspeld genoemd, omdat hij heel mager en smal was en hij bracht veel tijd in de bar door die bij het hotel hoorde.
Uiteindelijke besloten Pa en Ma te vertrekken uit het hotel. “Steadman overhandigde het geld” herinnerde Laura zich “ en op de een of andere manier ontsloeg hij pa van zijn aandeel in het hotel. Ik veronderstel dat er meer gaande was”. Maar voor ze echt vertrokken bracht Laura uren door bij meneer Bisbee die haar de toonladders leerde zingen. Op en neer zong ze: “do, re, mi, fa, sol, la, ti, do”.
Laura’s zanglessen en haar ouders aandeel in het hotel waren voorbij toen pa kamers huurde boven Kimball’s Grocery (kruidenierszaak). Ze brachten de rest van de winter 1877 door in de stille, comfortabele kamers. Pa probeerde nooit meer om een hotel te runnen.

[Mieke]

4. Dagen in Burr Oak

Nadat ze het hotel hadden verlaten, verviel de familie Ingalls in de gewone dagelijkse gang van zaken. Pa begon een molen. Hij gebruikte zijn span paarden om de molensteen te draaien. In de molen werd tarwe en graan gemalen. Ma, die een nieuwe baby verwachtte, hield van de stilte in de kamers boven de kruidenierszaak. De kruidenierswinkel was gebouwd in 1856. Ze waren nog steeds in het zicht van het Masters Hotel en tot Pa en Ma’s afgrijzen nog dichter bij de saloon dan ooit.
Op een nacht vloog de saloon in brand. Pa sloot zich aan bij een emmerrij en het vuur werd gedooft. Maar hij gaf toe “als die vervloekte saloon afgebrand zou zijn zonder de hele stad te verbranden, dan zou ik geen druppel water hebben gedragen.”
Mary en Laura hielden van de dagen in de rode stenen school. Voor haar twaalfde verjaardag, op 10 januari 1877, kreeg Mary een zwart in relief gedrukt boek, the Independent fifth reader. Hierin stonden vele lange toespraken, verhalen, gedichten en verhandelingen, geschikt om hardop voor te lezen. Meneer Reed was een bijzonder welbespraakt leraar en hij dacht dat Laura en Mary’s kundigheid in spreken kwam door de inhoud van de reader. In de avonden, in de kamers boven Kimballs, voerden Mary en Laura hun stukken op en oefenden hun keuzes als “The polish boy” (de poolse jongen), “The Burial of Sit John Moore” (de begrafenis van Sir John Moore), “The high tide” (het hoge getijde), “The pied Piper” (de gevlekte speler), “Tubal Cain”, “Paul Rever’s ride” (Paul Rever’s tochtje) en “The village blacksmith” (de stadssmid). Mannen kwam beneden in de winkel stilletjes samen om te luisteren naar het citeren van de Ingalls-meisjes. Laura en Mary leerden de regels van goed uitspreken, onder woorden brengen, accenten, ergens de nadruk op leggen, standvastigheid, toonhoogte, rust en verbinding.
Laura blonk uit in lezen en spellen, maar ze gaf toe dat rekenen een tijdelijk probleem was gedurende de tijd op de Burr Oak school. “Mijn grootste probleem die lente was dat ik niet kon slagen voor de tafels van vermenigvuldiging. Ik kon ze niet onthouden en we konden bij rekenen niet verder totdat we de tafels op konden zeggen. Zij die er in slaagden, mochten naar boven, naar het andere lokaal, maar ik moest beneden blijven.”
Laura had tijd om de tafels te leren toen Ma haar vroeg om thuis te blijven van school en haar te helpen met karweitjes. Tussen de karweitjes en het werk in huis door, werkte Laura aan de tafels van vermenigvulging. Ze keer terug en herhaalde als dat nodig was en op een dag kende ze alle tafels uit haar hoofd.
Pa en Ma besloten om weer te vertrekken toen een schokkende gebeurtenis plaatsvond in de saloon naast Kimballs kruidenierszaak, en daarna nog recht onder hen in de winkel. Eerst stierf Amy’s liefje Hairpin in de saloon. Zoals Laura het verklaarde was hij “al enige dagen dronken geweest. Hij kwam bij en nam nog een borrel om zich op te krikken. Voordat hij deze drank goed had doorgeslikt, stopte hij een sigaar in zijn mond en stak deze aan. De vlam van de lucifer zette de whiskeydamp in zijn mond in brand, hij ademde het vuur in zijn longen in en stierf binnen een paar minuten”.
Als dat nog niet genoeg was, wekt de kruidenier en zijn vrouw, die in de kamers beneden de familie Ingalls woonden Pa met vechten en schreeuwen. Pa ging naar beneden en “vond de kruidenier stomdronken, terwijl hij de kerosinelamp ondersteboven hield. De kerosine liep uit de lamp en stroomde over zijn hand. Pa liet de man ophouden, bracht hem naar bed en vertelde dat wij geluk hadden gehad, dat we niet in onze slaap dodelijk waren verbrand.”
Meneer Bisbee was de eigenaar van een rood stenen huis aan de rand van Burr Oak, aan de grens bij de bossen en de steengroeve. Pa huurde dat en de familie ging er in mei wonen. Pa’s molen sloot voor het seizoen en pa wist dat hij veel weg zou zijn als dagloner. Dus hij wilde een veilig en rustig huis voor zijn meisjes. “Het was een prachtige plaats om te wonen” herinnerde Laura zich “we waren er erg gelukkig”.
Op 23 mei 1877 werd er een nieuwe baby geboren in het stenen huis. Het was opnieuw een meisje en pa en ma’s laatste kind. Ze noemden de baby Grace Pearl.
Die zomer in het stenen huis hielpen Mary en Laura en Carrie alledrie ma met de zorg voor de baby en ze waren druk in de tuin en het huis. Pa kocht een koe en het was Laura’s leukste karweitje om hem in de morgen naar de weide te brengen en weer naar huis bij zonsondergang. “Achter de koe aangaan was de mooiste tijd van de dag” verklaarde Laura.
Als er tijd was zwierf Laura ook rond in de eikenbossen of ze ging wandelen met Mary en Carrie. Soms liepen zij en haar vriendin Alice Ward naar de rand van Burr Oak en verkenden het kerkhof.
Laura en Alice moesten voorbij het huis van Symmes op hun weg naar het kerkhof. Het huis was een mooie plek, bedekt met klimop en rozen. Maar “er woonde een jongen die idioot was”, zei Laura, “soms kwam hij naar buiten en deed zo vreemd. Dan wenkte een oude dame, zijn grootmoeder, ons binnen en bood ons koekjes en rozen aan. Maar we hielden niet van haar, van beiden niet, en gingen er altijd snel voorbij.”
Op het Burr Oak kerkhof genoot Laura van de bloemen en altijd groene planten, het zachte gras en mos en de “witte stenen die temidden van al deze schoonheid stonden”. Ze las de namen en de versjes over Burr Oakers die hadden geleefd en waren gestorven voor zij naar deze stad kwam en ze besloot dat dit een prettige plaats was om te liggen en slapen tot de dag van gods oordeel.
Die zomer van 1877 was druk en interessant voor Laura, maar pa en ma maakten zich zorgen over de de toekomst. Burr Oak beantwoordde niet aan hun ideaal van een boerderij in het Westen. Mensen kenden en hielden van de familie Ingalls en ze waren zich bewust van de financieel slechte situatie van de familie Ingalls. Op een dag, toen Laura thuiskwam met de koe, vond ze Mevrouw Starr, de doktersvrouw, op bezoek bij Ma. Toen Laura binnenkwam, drukte mevrouw Starr haar dicht tegen zich aan en legde uit dat haar meisjes Ida en Fanny ver weg aan het lesgeven waren en dat ze eenzaam was. De Starrs wilden dat Laura bij hen kwam wonen. Ze wilden haar adopteren.
De Starrs zouden Laura mooie kleren geven, muzieklessen en een goede opvoeding en onderwijs. Ze wilden Laura een deel van hun eigendommen nalaten als ze stierven, net als dat ze bij hun eigen meisjes zouden doen.
Laura was geschokt door het aanbod, maar ma lachtte haar vriendelijk lach. Laura herinnerde zich met opluchting dat “Ma mevrouw Starr bedankte, maar dat zij en pa het niet zonder me konden stellen”.
Niet iedereen in Burr Oak was zo aardig om zich te bekommeren om de familie Ingalls. Meneer Bisbee wilde zijn huur stipt op tijd en soms was pa’s loon te gering. Bovendien verlangde pa om terug te gaan naar het Westen. Zijn viool speelde marsliedjes en trekliedjes in de avonden, zoals “My old Kentucky Home”, Swanee river” en “There is a happy land, far, far away”. Laura was dan ook niet verbaasd toen haar familie besloot om weer naar het Westen te trekken.
Pa’s probleem was geld. De huur en het kopen van de nodige voorraden voor de reis terug naar Walnut Grove.
Pa was erg boos. Hij had voorgesteld aan meneer Bisbee om het huurgeld later op te sturen als ze weer in Walnut Grove gevestigd waren, maar meneer Bisbee dreigde met de wet en dat hij Pa’s paarden kon afnemen. “Geen man kon zeggen dat pa hem ooit een rode cent had afgezet”, zei Laura. Maar de wet was aan meneer Bisbee’s kant en ze waren gedwongen om in Burr Oak te blijven.
Pa werd steeds ongeduldiger. Hij zei dat die oude vrek Bisbee hen niet hier kon houden wet of geen wet. Dus verkocht pa de koe aan de boer waar hij voor werkte en op een avond laat werden de meisjes gewekt. Ze vonden het huis leeg en de huifkar wachtte geladen. Ze zouden vertrekken.
Door het donker reed de familie Ingalls weg. Pa was geergerd. “ik had nooit gedacht,”zei hij, “dat ik nog eens een plaats tussen twee dagen in zou verlaten”. Hij zei dat hij meneer Bisbee zou krijgen en dat hij de neiging had om hem geen cent te sturen. Maar ma zei alleen: “nou, Charles”.
Bij het aanbreken van de dag had de familie Ingalls de grens met Minnesota bereikt. Na het ontbijt gingen ze naar West Minnesota, waar, dat wisten ze, ze zouden worden verwelkomt in Walnut Grove.
In de koude herfstlucht van 1877 dacht Laura na over het jaar in Burr Oak terwijl de wagen opnieuw naar het Westen, naar Walnut Grove, rolde. Ze hadden Freddie verloren, maar baby Grace gekregen. Ze hadden op veel plaatsen gewoond, tussen veel mensen. Pa had geleerd dat het leven in een oude, drukke stad niets voor hem was. En laura wist dat zij ook de voorkeur gaf aan reizen en leven in het Westen.
Het jaar in Burr Oak was een korte pauze in Laura’s meisjesjaren als pionier die naar het Westen trok. Van Burr Oak keerde ze terug naar Walnut Grove om daar weer te wonen van 1877 tot 1879. Daarna maakte ze haar laatste reis met de familie naar Dakota Territory in 1879. Daar, in de stad De Smet, werd het pioniersmeisje een prairievrouw en al die tijd bewaarde ze haar ervaringen en herinneringen die later zouden worden vertelt in haar kleine huis Boeken.

[Mieke]

5. Een bezoek van Rose en een brief van Laura.

In de herfst van haar bestaan stond Rose Wilder Lane misschien wel aan de rand van haar grootste roem, als schrijfster van “let the hurricane roar”. Sinds 1928, nadat ze was teruggekeerd naar Amerika na een tijdelijk verblijf in Albanie, woonde ze op Rocky Ridge Farm in Mansfield, Missouri. Op Rocky Ridge schreef ze een groot aantal verhalen en verschillende boeken over the Ozarks. In 1932 begon ze met het schrijven van romans gebaseerd op het leven in de pionierstijd van het midden-westen.
Rose startte een lange autorit in september 1932, met New York als einddoel. Daar had ze een ontmoeting met al haar vrienden uit het Oosten gepland en een overleg met haar literaire tussenpersoon George Bye, over haar aankomende publicatie van “let the hurricane roar”. Deze zakelijke en plezierige reis eindigde met Rose’s bezoek aan het thuis van haar moeders kinderjaren Burr Oak en de woonplaatsen van haar vader, zoals Spring Valley, Minnesota en Malone, New York.
Omdat Rose rijden door en door haatte, werd ze in 1932 vergezeld door een vriendin uit Mansfield, Corrine Muray. Zoals Rose altijd al deed tijdens haar reizen had ze kleine opschrijfboekjes bij de hand om hoogtepunten van de reis en details en anekdotes op te schrijven, welke ze mogelijk kon gebruiken in haar romans. Toen de dames stopten in Hannibal, Missouri schreef Rose op:

“...De vroegere sigarenwinkelier, die nu bewaker is in het huis van Mark Twain, heeft een standbeeld van een werkelijk opmerkelijke Arabische Neger, die met de bruine hoed die banjo speelt. Destijds de trots van de sigarenwinkel, staat nu in de eetkamer van het Mark Twain huis.”

Rose kon zich dan ergeren aan het gebrek aan kennis en smaak bij de herdenking van Mark Twain in Hannibal, maar ze vermeldde in haar reisdagboek ook de verrukking over het platteland die zij en Corinne zagen terwijl ze door Noord-Iowa reden.

“Noord Missouri en zuid- en centraal Iowa hebben zulke grote, indrukwekkende, ouderwetse boerderijen. “Maisons” (grote herenhuizen) zouden ze in Mansdield worden genoemd. Iowa’s golvende land: Osage oranje heggen, hoge oude beschuttingen tegen de wind groeien tegen de huizen aan. Grote stallen. Vele boerderijen leken kleine steden. Meer dan twaalf auto’s gezien in meer dan 2 uur op mooie, vaste (betonnen) wegen. Taylor, Iowa naar Keokuk. Iowa City, prachtige stad die rond de universiteit is gebouwd. Zeer indrukwekkende en mooie universiteitsgebouwen en de stad grenst aan grote parken die aan de Iowa-rivier liggen. Een oude smaak en een oud centrumgevoel. Ongeveer 5000 geregistreerde studenten, een vreemde veritaliaanste indruk. Vele zwarte of golvende Italiaanse hoofden. Iowa-type schijnt fijntjes te zijn, gevoelig, met een spitse neus en dunne kin. Jonge man bij een druk station vindt dat de depressie goed voor ons is en natuurlijk veroorzaakt het veel ellende, maar dat hoort nu eenmaal bij het leven zei hij in het voorbijgaan.”

Rose schreef dat “Cedar Rapids mooi is en op de europese manier gebouwd” en, drie jaar later, toen haar autobiografie werd gepubliceerd in de Saturday evenings Post, in de colum “Wie is wie en waarom?”, noemde Rose Iowa City en Cedar Rapids haar favouriete steden.
Toen ze naar het Noorden reisden vroeg Rose naar een klein stadje: Burr Oak. Ze was vastbesloten om het roodstenen stadje te vinden, waar ze van haar moeder over gehoord had, de plaats waarover Rose gelezen had in het “pioneer Girl”- manuscript. Niemand scheen ook maar iets af te weten van een stad in Iowa met deze naam.
Jaren later beschreef Rose haar zoektoch voor Eileen Charbo, de historicus uit Kansas die een uitgebreid onderzoek uitvoerde naar de plaats van “ het kleine huis op de prairie”.....

“Zo’n dertig jaar geleden, toen ik door Iowa reed, wilde ik een bezoek brengen aan Burr Oak. Ik vroeg bij verschillende bronnen naar Burr Oak, vooral bij postkantoren, maar allemaal vertelden ze me dat er geen plaats in Iowa was die zo heette. Ik reed er tenslotte bijna doorheen, zonder dat ik het merkte. Een klein stadje, op de grens van Iowa- Minnesota, Burr Oak staat er geschreven boven de ingang van het postkantoor in Mainstreet. Het was niets veranderd sinds mijn moeder er als klein meisje woonde. Pa “hield hotel”; het gebouw is nu bewoond, maar de vrouw des huizen leidde me rond in het gebouw. Ze gaf me een bord dat ooit aan het hotel had toebehoort en welke mijn moeder herkende. Een dronken vrijer joeg eens achter de kokkin aan en schoot op haar, waarbij de kogel een gat sloeg in de deur van de eetkamer, het gat zit er nog steeds en de vrouw die er nu woonde was gecharmeerd toen ik het verhaal achter het gat vertelde.....”

Rose was zo onder de indruk van wat zij vond in Burr Oak, dat ze onmiddelijk een kaart stuurde naar haar moeder. Laura ontving het bericht van haar dochter:

“Burr Oak, 27 september 1932
De pijnbomen staan nog steeds op het kerkhof en het hotel is nog steeds hetzelfde. Ik heb een oude kennis van meneer Bisbee ontmoet die zich de beroemde brand herinnert en grootvader Ingalls en Bill Masters, de eigenaar van het hotel. Alles goed. Betonnen snelweg midden door Burr Oak.
Liefs Rose.”

[Mieke]

Rose sloeg Burr Oak niet over om te gebruiken in een van haar populaire korte verhaaltjes. Zij verweef eveneens veel familienamen, plaatsen en gebeurtenissen in haar korte verhaaltjes. Vaak droeg Rose deze verhalen op aan haar moeders jeugd, zoals toen zij “Silk Dress” schreef voor het augustus-nummer van de “ladies home Journal”. Het verhaal ging over een jong bruid, Sally Garland, die een dappere kracht liet zien op de boerderij in het Westen toen haar man verzwakt na een verwonding ongeschikt was. Maar voordat John en Sally zich vestigden in het Westen, was hun thuis in Burr Oak.
Dit is het begin van “silk Dress”:
Ze trouwden in de schemering in de oude kerk van Burr Oak, Iowa. De ochtend was in maart was guur, maar iedereen uit Burr Oak was er. Het koor zong, uitgedund met Sally’s alt, en toen de dominee vroeg:”Wie geeft deze vrouw ten huwelijk aan deze man?” zei Sally’s vader gehaast,”ik doe dat”.
Haar moeder huilde. Er waren genoeg leuke jonge mannen in Burr Oak met wie Sally had kunnen trouwen. Ze had dan in een mooi stenen huis kunnen gaan wonen en zich aan kunnen sluiten bij de “getrouwde vrouwen societeit”.
“Ik, Sara Jane Goode,” herhaalde ze de woorden:”neem deze man John Howard Garland, tot mijn wettige echtgenoot in liefde, eer en gehoorzaamheid, in goede en slechte tijden, in arme en rijke dagen, bij ziekte en gezondheid en verzaak alle anderen die ons willen scheiden voor zolang als wij beiden zullen leven in naam van god. Amen”.
De huifkar stond al gepakt met potten en pannen met zaaigoed, gereedschap, koffers en een goed gevulde picknickmand. Het bed was opgemaakt, op bedveren, achter de bank van de wagen. Daarop lagen de schorten en zakdoekjes en de vriendschapsschort die de meisjes haar gegeven hadden en de ganzenveren kussens. John’s buffelkleed was er over uitgespreid. De dominee vulde het huwelijkscertificaat in in hun nieuwe bijbel en ondertekende het. Toen veranderde Sally van jurk, ze een donkergroene merino jurk en haar zwarte mantel aan. Een zijden koord rond haar nek hield een kleine stoffen mof vast, welke overeenkwam met haar kleine hoedje.
In de spiegel waren haar ogen groot en vreemd en ze kneep in haar wang om er meer kleur op te krijgen.
“Wel, je moet je eigen weg gaan, Sally”, zei haar moeder:”maak er het beste van. En denk er aan dat het je plicht is je echtgenoot te gehoorzamen en probeer niet te koppig te zijn. Oh Sally, ik zal je missen!”
Haar vader zei:”je hebt een goede man, Sally, wees een goede vrouw voor hem. God zij met jullie.”
John veegde het wagenwiel schoon, hielp haar op de wagen klimmen en trok het dekkleed om haar heen. Ze zeiden goedendag tegen de omringende gezichten; ze kon ze niet goed zien, maar ze bleef glimlachen. De paarden spanden de kettingen aan en de wagen begon te rollen. Burr Oak werd achter hen gelaten. De paarden draaiden naar het Westen en liepen in een gestage gang. Gras was groen aan de kant van de weg en de kale bomen waren vol knoesten en knoppen. De wind blies door de manen en staarten van de paarden. Zo’n wind samen met de zonneschijn zou de velden spoedig doen opdrogen.....”


Als een ervaren schrijfster gebruikte Rose dikwijls voorstellingen, karaktercomposities en levenservaringen die zij verweefde in haar anonieme verhalen. Maar soms was ze verrast als lezers haar aanspraken op vermeende feiten en situaties die zij herkenden in haar verhalen. “silk dress” lokte reacties uit van “lieve lezers” (zoals Rose ze noemde) die vroegen naar haar eigen connecties met Burr Oak. Toen Rose antwoordde dat zij nooit in Burr Oak gewoond had, maar haar moeder wel, ontdekte Rose dat een van de briefschrijvers een oude klasgenoot van Laura was. Zij heette Mary Landon.
Laura was enthousiast toen Rose haar de brieven van oude Burr Oakers toezond. “ik geniet erg van de brieven van jouw vriendelijke lezers en ooit zal ik ze terugschrijven.” Vertelde Laura aan Rose. “vreemd”, peinsde ze:” hoe de oude bewoners allemaal terug zouden willen naar de oude, moeilijke, zware tijd. Ze denken iets verloren te hebben. Misschien in het wel onze jeugd.”
Laura vertelde Rose ook over de herinneringen aan Mary Landon:

Mary Landon was een volstrekte onbekende naam voor mij. Het bracht me geen herinnering aan Burr Oak. Maar net toen ik die nacht ging slapen, zag ik, in mijn gedachten, het oude schoolgebouw. Twee verdiepingen hoog was het. Aan de achterkant, tegenover de ramen die kant was een houtloods gebouwd. De top van het hellende dak van de houtloods kwam tot onder de overhangende dakrand van het schoolgebouw en de dwarsbalken zouden de zoldering van de schuur zijn. Het reikte van zijn verste zijde tot ongeveer 2 voet onder het raam van de tweede verdieping van het schoolgebouw en was daar vastgemaakt tegen de muur.
We konden het raam optillen en naar buiten stappen en naar beneden in een eind van een houten dwarsbalk. Het hout was opgestapeld in een hoek van de schuur en leek op een kleine brandstapel. De rest van de afstand naar beneden was onder de dwarsbalk en de grond was ongeveer 10 voet onder ons.
Niemand dacht dat we zoiets zouden doen, maar ’s middags als de beide leraren weg waren, deden we de ramen open, klommen er uit op de dwarsbalk en renden heen en weer om te zien wie het verste kon en het snelste terugrende.
Ik zag het, zei ik, toen in ging slapen. IN het midden van de dwarsbalk stond een slank, zwartharig meisje dat klapte met haar armen als vleugels en kraaide als een haan. Mary Landon! Ik zal haar zeker schrijven! Manly kwam de slaapkamer in om te kijken waarom ik zo lachte.
Ik was zo verrast dat ze zei dat ik er goed uitzag. Ik dacht altijd dat ik het meest eenvoudige meisje was dat ooit had bestaan en de enige manier waarop ik trots kon zijn op mezelf was omdat ik de jongens kon overtreffen in hun spelletjes en kon vergeten hoe mooi en aardig ik juist niet was. Grappig!
Ik heb van de brieven genoten.

Rose’ verhaal en de daaruit voorgekomen correspondentie die Rose en Laura hadden met mensen uit Burr Oak bracht een vage herinnering tot stand dat de familie Ingalls ooit verbonden was met het stadje in Iowa. In deze tijd, 1943, eindigde Laura net haar kleine huis boeken. De boeken waren zeer bkeend in het Mid-Westen. Er bleven geruchten de ronde doen dat Laura ooit in Burr Oak had gewoond, dus schreef de redacteur van de Decorah Public Opinion uiteindelijk naar Rose en vroeg haar om bewijzen. De redacteur, L. Dale Ahern, kreeg een antwoord van Rose waarin zij verwees naar haar moeder. Laura vond het fijn te lezen dat er intresse was in haar verhaal over Burr Oak.

Dit is de brief van Dhr. Ahern aan Laura Ingalls Wilder:

28 mei 1947
Lieve mevrouw Wilder,
Ik heb een brief van uw dochter Rose Wilder Lane waarin ze me vertelde dat u in Burr Oak (Winnesheik County) woonde en leefde gedurende ongeveer 2 jaar in de vroege jaren rond 1870. Ik ben hierin zeer geinteresseerd omdat mijn lezers mij vaak vragen naar uw verbintenis met Burr Oak.
Sinds uw dochter mij informeerde dat u “erg heldere herinneringen van de plaats en mensen heeft”die rond Burr Oak woonde in de tijd dat u daar was,zou ik erg graag willen dat u me kort terugschreef over uw herinneringen aan Burr Oak. Alles wat u wens bij te dragen aan dit onderwerp is erg welkom.
Er wonen mensen in Burr Oak die zeggen dat zij zich u herinneren. U had een aangename persoonlijkheid en was prettig in de omgang. En ik kan u verzekeren dat ze erg blij zouden zijn een gelegenheid te hebben om te lezen wat u zich van onze stad herinnert.
Met vriendelijke groeten,
L. Dale Ahern.

Laura voldeed aan het verzoek van de redacteur. In haar normale manier van schrijven, met pen en inkt, stelde ze de volgende brief op. Deze brief werd gepubliseerd in de Public Opinion op 18 juni 1947:

Geachte heer,

Mijn familie woonde inderdaad in Burr Oak gedurende bijna 2 jaar, maar ik ben bang dat mijn herinneringen uit die tijd niet erg interessant zullen zijn, omdat ze meer over de plaats gaan dan over de mensen.
Allereerst woonden we in het Masters Hotel. Mijn ouders waren partners van het hotel van de nieuwe eigenaren, Meneer en Mevrouw Steadman.
Hun 2 jongens, Jimmy en Ruben, waren ongeveer de leeftijd van mijn zus Mary en mij en, natuurlijk, speelden en ruzieden we samen.
Het hotel stond er nog toen Rose er een paar jaar geleden was. Ook was het kogelgat in de deur tussen de eetkamer en keuken er nog steeds. Het was gemaakt door een jonge, dronken man die in het hotel zijn vrouw achterna joeg en op haar schoot. Zij gooide de deur dicht toen ze voor hem vluchtte. Dit gebeurde enige jaren voor wij er woonden, maar het kogelgat had veel aantrekkingskracht voor ons kinderen.
Pa speelde gewoonlijk viool in het hotelkantoortje. En een van de kostgangers, Meneer Bisbee, leerde me de noten van de toonladders te zingen.
We verbleven het grootste deel van de winter in het hotel. Toen gingen we naar kamers boven de kruidenier van Kimballs.
Een nacht maakte ma Mary en mij wakker en vertelde ons dat we ons snel moesten aankleden. Het gebouw naast ons, een saloon, brandde en we moesten klaar zijn om snel weg te kunnen als het vuur over zou slaan naar ons pand.
Ma en Mary en ik stonden bij het raam te kijken naar de mannen op straat die probeerden het vuur te blussen. Ze vormden een rij die emmers met water vulden en op het vuur gooiden. Pa was een van hen.
De mannen stonden in een lijn en vulden de emmers aan de stadspomp. Ze vulden de emmer, renden er mee naar het vuur, terwijl de volgende man zijn plaats in nam. Als de emmer leeg was, keerde de man terug naar de rij. De rij bewoog voortdurend.
Maar ze stonden allemaal even stil toen een en dezelfde man aan de pomp stond. Met elke slag van de pompzwengel gooide hij zijn hoofd achterover en riep “vuur”.
Toen duwde iemand hem weg en nam zijn plaats in. De emmer waarin hij zo buiten zichzelf water had staan pompen, had geen bodem.
Na een tijdje was het vuur geblust en gingen we allemaal weer naar bed.
Mary en ik gingen naar school. Het was voor ons een grote school, maar als ik me goed herinner waren er maar 2 lokalen. Je begon in het lokaal beneden en als je genoeg vooruit was gegaan dan werd je bevorderd naar het lokaal boven.
Beneden leerden we de tafels der vermenigvuldiging zingen op de melodie van Yankee Doodle.
Volgend termijn gingen we naar het lokaal boven waar de directeur les gaf. Hij heette Meneer Reid en hij kwam uit Decorah. Hij was zeer welbespraakt en ik ben hem nog altijd dankbaar voor zijn leesonderwijs. Ik heb nog de “independent fith reader” waaruit hij ons leerde declameren aan stukken zoals “Old Tubal Cain” en “Paul Revere”.
We hadden veel vrienden tussen de klasgenoten. Ik herinner me de gezichten en soms ontsnappen de namen me.
In de lente verhuisden we naar een klein stenen huis aan de rand van de stad. Het was een gelukkige zomer. Ik hield er van om achter de koeien aan de te gaan in de wei bij de beek waar biezen en korenbloemen bloeiden en het gras zo fris en zoet rook. Ik kon de oude steengroeve zien, maar het was me verboden om er heen te gaan, zeker als hij gevuld was met water.
Voor op zondagmiddag wandelde ik met mijn vriendin, Alice Ward, naar het andere eind van de stad, voor de cottage van Sims met al zijn rozen, naar het kerkhof. We wandelden daar in de beschutting van de hoge bomen, lazen de inscripties op de grafstenen. Het was groen en mooi en overal waren er bloemen. Het was een mooie, vredige plek.
Ik bracht die zomer veel tijd door met zorg voor mijn babyzusje Grace, met de grote blauwe ogen en het fijne zachte haar.
Die herfst verlieten we Burr Oak en reden in onze huifkar terug naar Walnut Grove, Minnesota en de oevers van Plum Creek.
Zoals je leest zijn dit slechts enkele, simpele jeugdherinneringen, maar ik herinner me Burr Oak als een prettige plek.
Met vriendelijke groet,
Laura Ingalls Wilder.

[Mieke]

6. Iowa’s intresse in Laura Ingalls Wilder.

Onmiddelijk nadat het eerste kleine huis boek was verschenen in 1932, werd Laura Ingalls bedolven onder de brieven. Ze prezen haar werk en moedigden haar aan om door te gaan. Omdat de boeken zich afspeelden in het mid-westen, was de stroom brieven uit Wisconsin, Minnesota, Iowa en de Dakota’s ongebruikelijk groot.
Nadat haar eerste 2 boeken waren gepubliceerd, ontving Laura een brief van een enthousiaste leraar uit Tipton, Iowa:

6 januari 1935
Geachte Mevrouw Wilder,
We hebben het boek “de grote hoeve” net uit en zijn net zo enthousiast over dit boek als we waren over “het kleine huis in het grote bos”.
Ik geef nu les aan de 6e graad en ik heb dezelfde groep kinderen die ik 2 jaar geleden had in de 4e graad, toen we het kleine huis in het grote bos konden lezen. Ze waren allemaal verrukt toe de grote hoeve werd gepubliseerd en ze hopen dat u nog een nieuw boek gaat schrijven.
Mijn leerlingen zijn ook persoonlijk in u geinteresseerd. Ze stellen vragen bij dozijnen... Met wie bent u getrouwd? Hoe ziet u er uit? En nog veel meer. Zou het teveel van u vragen om deze vragen te beantwoorden en misschien een foto te sturen?
Ik groet u vriendelijke,
Alfarata Allen Walsh.

Vanuit Iowa kwamen er ook regelmatig kinderbrieven tussen de bergen post die Laura ontving en beantwoorde.
In 1948 schreef Laura de volgende brief aan Roula Palmer, en jong lezer in Oelwein, Iowa:

3 november 1948, Missouri
Lieve Roula,
Ik ben blij dat jij en je klasgenoten genieten van mijn boeken.
De folder die hierbij zit, zal je alles vertellen over ons.
We hebben geen boerderij meer. Omdat Almanzo 92 jaar oud is en ik 82 kunnen we geen boerenbedrijf meer hebben.
We hebben 1 kind, Rose Wilder Lane, die woont in Connecticut. Je hebt misschien wel van haar gehoord, want zij is ook een schrijfster.
Ik ben de enige van mijn familie die nog leeft.
Met vriendelijke groet,
Laura Ingalls Wilder.

Een speciale vriendschap ontwikkelde zich tussen Laura en een bewonderende lerares Ida carson. Zij schreef eerst uit Glidden, Iowa. Mevrouw Carson gebruikte de kleine huis boeken op brede schaal tijdens haar lessen en zij schreef regelmatig aan Laura.Ze sloot foto’s van haar leerlingen en zichzelf bij en Laura’s antwoord bewees dat zij meer aan mevrouw Carson dacht als een persoonlijke vriend, dan als gewoon een briefschrijver. Door de jaren heen vertelde Laura vele interessante anekdotes over zichzelf en het leven op Rocky Ridge Farm. Hier volgen enige hoogtepunten.....
In 1946 schreef Laura:
“Van onze verschillende bezoeken aan De Smet kwamen we steeds teleurgesteld terug. Het land en de stad waren zo veranderd dan in de tijd van onze dagen, dat we daar niet schenen te vinden wat we zochten. Misschien was dat wel onze verloren jeugd die we zochten op de plaats waar we hem beleefd hadden....”
“ik verlangde ook naar de prairies, maar Zuid Dakota was zoveel veranderd, dat het een teleurstelling bleek te zijn. Ik denk dat ergens teruggaan geschikt is om iedereen te ontgoochelen....”
In 1950, na Almanzo’s dood, schreef Laura aan Ida Carson om haar te verzekeren dat het goed ging met haar op Rocky Ridge Farm:
“er zijn buren aan de andere kant van de straat en opzij op een korte afstand. Kruidenierswaren worden aan de deur geleverd, de post komt elke ochtend in de brievenbus aan de weg, de olietank voor de geiser wordt zonder problemen door mijzelf aangevuld en electriciteit en telefoon zijn binnen mijn bereik. Het huis is warm en behaaglijk. De twee buurjongens uit het oosten komen elke dag langs om te zien of ze iets voor mij kunnen doen en een taxi kan ik uit de stad oproepen om me maar ergens naar toe te brengen waar ik heen wil. Vrienden uit de stad, maar een kwart mijl ver, komen regelmatig langs.....”
De Sioux City Journal was zich bewust van Laura’s grote invloed als schrijfster over het midden-westen, maar wist niets van haar woonplaats in Iowa zo lang geleden. Op 21 maar 1954 werd een goed verhaal over Laura en haar boeken gepubliseerd. Altijd trots op erkenning van haar werk plakte Laura het verhaal in haar plakboek.
In Laura’s oude woonplaats Burr Oak werden de kleine huis boeken geintroduceerd bij de leerlingen door de ingspanningen van een lerares op de kleine school, Dorothy Emmons. Gedurende de jaren dat zij in Burr Oak lesgaf, van 1943 tot 1951, leende zij de boeken regelmatig van de Winneshiek reizende bibliotheek in Decorah, maar ze kreeg niet het altijd voor elkaar om alle delen te lenen voor haar leerlingen.
Mevrouw Emmons en haar leerlingen maakten eens een programma van liedjes en voordrachten, gevolgd door een verkoop van zelfgemaakte lunchmandjes. Met de opbrengst werd een complete set van kleine huis boeken gekocht voor de school in Burr Oak. Met het idee dat Laura misschien geinteresseerd zou zijn in het project, schreef mevrouw Emmons naar Laura over de kinderen en hoe geinteresseerd ze waren in de verhalen. Ze vroegen vaak om extra leestijd als er werd voorgelezen gedurende de middagpauze. Laura antwoorde met een brief vol waardering.
Nadat ze gestopt was met lesgeven, hielp Dorothy Emmons in het postkantoor van Burr Oak. Zij deed dit van 1956 tot 1975. Vaak kwam zij in het postkantoor mensen tegen die geinteresseerd waren in Laura Ingalls Wilder. Deze mensen zochten de geschiedenis van de familie Ingalls uit. Onder andere Bernice Risse, een lerares uit Iowa, kwam feiten zoeken. Jarenlang was ze assistent-directeur van de Laura Ingalls Wilder Home and Museum in Mansfield.
In de herfst van 1968 arriveerden Lewis en Irene Lichty in Burr Oak om de Ingalls familiegeschiedenis die zich daar had afgespeeld te onderzoeken. Zij hoorden tot de oprichters het de Laura Ingalls Wilder Home Association in Mansfield en waren de eerste directeur. Omdat er vaak vragen kwamen over de jaren in Burr Oak waren ze vastbesloten om antwoorden te vinden op alle vragen, zodat ze deze konden doorgeven aan de bezoekers in Mansfield.
Lewis en Irene bezochten mensen in Burr Oak, wandelden over het kerkhofd waar Laura ook had gewandeld en ze vonden feiten over het Ingalls familieleven in Burr Oak die nog niet eerder bekend waren. Het resultaat werd samengevat in het kleine boekje van Irene Lichty “ de familie Ingalls van Plum Creek, Walnut Grove via Burr Oak, Iowa”. Het werd gepubliseerd in 1970 en was een interesssant verhaal voor hen die geinteresseerd waren in de missende jaren tussen het kleine huis aan de rivier en het kleine huis aan het Zilvermeer.
Het bezoek van de Lichty’s en het daaruitvolgende boekje hernieuwde de intresse van de Burr Oakers dat hun stad ooit het thuis was geweest van de bekende schrijfster. Lokale burgers maakten zich zorgen omdat het vroegere Masters Hotel in slechte staat was en ongewoond. Met de geregelde stroom toeristen die het plaatsje kwam opzoeken, kwam er intresse in de oude literaire geschiedenis. Er kwam een duidelijk doel: het Masters Hotel moest gerestaureerd worden en toegankelijk gemaakt als museum.

[Mieke]

7. De wederopbouw van het Masters Hotel.

Vroeg in de jaren ’70 was het oude Masters Hotel waar Laura ooit had gewoon oud en vervallen. Het dak lekte, het pad aan de zijkant was overwoekerd, de fundering zakte in elkaar en er was geen electrische stroom of sanitair. Het Old Burr Oak House, het latere Masters Hotel, stond vergeten en verlaten langs Burr Oak’s stille hoofdstraat. Een aantal van de 100 inwoners van Burr Oak vonden het hotel meer dan alleen maar een last.
Voor buitenstaanders leek het oude hotel geschikt voor de sloop. Maar voor 4 inwoners stelde het gebouw een stukje van Burr Oak’s unieke verleden voor. En ze waren vastbesloten om dat stukje verleden te behouden en beschermen. Drie onderwijzers en een bewoner uit het gebied van Burr Oak waren de drijvende kracht voor de gedaanteverwisseling van een landschaps-ontsierend gebouw naar een bekend toeristisch punt in de stad.
De vier vrienden die dit doel hadden waren Lynn Danielson, schoolbibliothecaris, David de Cou uit Burr Oak en de leraren Lorraine Houck en Jean Jenkins. Ieder van hen voelde zich opgewonden toen ze aan het project begonnen.
Jean Jenkins zei: “ik zag de restauratie als een project waarmee we een goede stap maakten om Burr Oak ook als bekend punt uit het Kleine huis op de kaart te zetten en daarmee Burr Oak ook in de geschiedenis van Iowa bekend te maken. De Kleine huis boeken kwam ik voor het eerst tegen toen ik in de 5e graad zat van een eenlokalig schooltje. Later als leraar in Iowa las ik de boeken voor aan mijn leerlingen uit de 4e, 5e en 6e graad.
Lorraine Houck hield er ook van de Wilder Boeken voor te lezen aan haar leerlingen. Nadat ze gehoord had over het bezoek van de Lichty’s aan Burr Oak in 1968, stopte zij en haar familie om naar het hotel te gaan kijken. Na een tijdje kwamen ze er achter dat ze naar het verkeerde hotel hadden staan kijken! Toen Lorraine hoorde dat het oude Masters Hotel te koop was, “vroeg ik mijn man wat hij er van zou zeggen als ik een oud, vervallen hotel zou kopen? Hij zei dat het goed was”.
Lynn Danielson werd voor het eerst gewaar dat Laura in Burr Oak had gewoond toen hij een brief toegestuurd kreeg op de Noord Winnesheik School bibliotheek en er werd gevraagd of er onderzoek was gedaan naar dat Laura Ingalls ooit in Burr Oak had gewoond. Hij begon te zoeken naar feiten en kwam zo in contact met Jean en Lorraine. Zij bespraken of er een mogelijkheid was om het hotel te restaureren. Lorraine zei dat het hotel “aardig hopeloos” was toen het onofficiele commitee er voor het eerst naar ging kijken. De eigenaren Meneer en Mevrouw Lawrence Donlan uit Cresco werden aangeschreven. Lynn vertelde: “ik herinner me dat ik er bij het paar de nadruk op legde dat het oude gebouw gerestaureerd zou worden en in een museum zou worden veranderd”.
David de Cou was al zijn hele leven verschillende keren voorbij het hotel gekomen en terwijl hij opgroeide, leerde hij de Kleine Huis boeken steeds meer waarderen, doordat ze hardop werden voorgelezen in de kleine plattelandsschool waar hij les kreeg. David vertelde” wat kon er mooier zijn dan te ontdekken dat Laura ooit in dezelfde stad had gewoond als ik! Maar toen op een dat enkele Laura-fans naar het gebouw aan de overkant van de straat stonden te kijken, stak ik over en vertelde hen dat ik zeker was dat ze naar het verkeerde gebouw stonden te kijken”.
Een belangrijk detail om het oude Masters hotel echt te gaan kopen, was of het wel echte de plaats was waar Laura had gewoond. Velen stelden dat het nog steeds bestaande American House Hotel de eigenlijke woonplaats van de familie Ingalls was. Het hotel was verkeerd afgebeeld in het boekje van Irene Lichty, welke door veel mensen werd gebruikt als gids in Burr Oak. David de Cou bracht veel tijd door in het gerechtsgebouw van Decorah om uit te zoeken op oude landkaarten en gegevens of het te koop staande hotel inderdaad het goede hotel was.
In 1973 werd het hotel gekocht vor 1500 dollar en het ging over naar de nieuwe, niet op winst uit zijnde, organisatie die The Laura Ingalls Wilder Park en Museum werd genoemd. De De Cou’s schonken land van hun eigen, historische warenwinkel om meer land rondom het aanstaande museum te hebben.
Het hotel had structurele veranderingen ondergaan nadat de familie Ingalls er had gewoond. Er was een vleugel bij gebouwd door F.C. Schank in de tijd dat het zijn bezit was. Gelukkig stond er een foto in het boek van George Bent uit de vroege periode van het Burr Oak House in ongeveer 1870. Deze foto werd gebruikt als gids bij de restauratie.
Er was geld nodig om de veranderingen te bekostigen om het vervallen gebouw om te toveren als een museum over een bekende schrijver. Lorraine Houck organiseerde een “stuiver voor laura”-actie. Ze vroeg de hulp aan jonge studenten in Iowa en omgeving. De hulp was verbazingwekkend. Er kwamen giften uit veel staten. Een 10-jarig meisje uit de omgeving van Burr Oak gaf zelfs 2 levende kippen!
Benefiet-veilingen, diners, dansavonden, kofferbakverkoop en boekverkoop werden gehouden om geld in te zamelen voor de restauratie van het hotel. Vele plaatselijke groeperingen werkten mee om belangeloos iets te doen aan de restauratie van het hotel. Het 39ste Engineer Battalion of the Army Reserve uit Decorah besteedde 10 weekenden aan het project. Onder het werk dat gedaan moest worden viel: funderingswerk, electrische bedrading, vernieuwde dakbedekking, nieuwe ramen, de trap werd herbouwd en de schoorsteen werd opnieuw gebouwd en geschilderd.
Het interieur van het hotel vereiste ook veel werk. Op de onderste verdieping werden de keuken en eetkamer hersteld. De deur met de kogelgaten werd niet meer gevonden, maar er waren wel oude kasten die, met zekerheid, stamden uit de tijd dat de familie Ingalls er woonden.
Op de begane grond werd de oude saloon ingericht als ontvangstruimte voor de toeristen en een winkel voor boeken ed. De hotelsalon werd in orde gebracht met woninginrichting uit de tijd van de Ingalls. Het orgel dat was geschonken, kreeg een speciale betekenis toen het een echt George Bent orgel bleek te zijn. De 2 slaapkamers op deze verdieping werden gevuld met oude kleren uit de Ingalls-tijd, inclusief enige bezittingen van Meneer Reed, Laura’s leraar. Basisschoolleerlingen in Cottage Grove in Oregon naaiden een lappendeken en gaven deze deken voor een van de bedden.
Vier slaapkamers boven werden ook gemeubileerd zoals in de tijd van de Ingalls. Veel van de antieke meubels werden uitgeleend of geschonken aan het museum. Alleen enkele historische stukken werden gekocht.
De tuin achter het hotel werd niet overgeslagen bij de restauratie. Er werd een voetbrug over Silver Creek gebouwd. De oude stroom werd in zijn oude loop gelegd. De omgeving werd opnieuw aangelegd en er werden zaken voor ontspanning geplaatst, zodat er kinderen konden spelen op de plaats waar de kinderen Ingalls en Steadman ook speelden. Er werd een overdekte picknickplaats aangelegd zodat reizigers konden rusten en eten zoals 100 jaar eerder ook al gebeurde.
Het overleg en de besluiten die vier bewonderaars van Laura Ingalls Wilder hadden, resulteerde in een grootste opening van het hernieuwde Masters Hotel. Een Laura Ingalls Wilder bi-centennial Celebration (een Laura Ingalls Wilder 200 jarig bestaan viering) werd gehouden op 4-5-6 juni 1976. Het project, vertelde David de Cou, “betrok de hele gemeenschap van Burr Oak bij de wederopbouw en was een ware uiting van liefde voor een klein meisje dat ooit in Burr Oak woonde en leefde”.
In de jaren na de opening is het museum in het oude Masters Hotel doorgegaan met het conserveren van het oude gebouw en het verzamelen van antieke spullen uit de pionierstijd. De bezoekers worden aan het bezoek van Rose Wilder Land herinnert door een set ivoren vogels die bij Rose thuis stonden. Deze zijn geschonken door haar geadopteerde kleinzoon Roger Lea MacBride.
De Kleine huis fans voegden Burr Oak meteen toe aan de reeks andere plaatsen uit de boeken, zoals Pepin, Wisconsin, Walnut Grove, Minnesota, Independence, Kansas, De Smet, Zuid Dakota en Mansfield, Missouri. Elk jaar neemt het aantal bezoekers in de zomer toe door goede mond op mond reclame. Burr Oak’s connectie met Laura Ingalls Wilder werd algemeen bekend in de jaren ’80. Er werd in 1985 een televisie-documentaire gemaakt “Laura Ingalls Wilder, An American pionier girl” (Laura Ingalls Wilder, een amerikaans pioniersmeisje) die veel aandacht besteedde aan Burr Oak.
Als er bezoekers komen om de wortels en herinneringen van de familie Ingalls te zoeken, dat zoeken ze dikwijls rondom het prachtige, gerestaureerde hotel. Ook is het karakter van dit rustige dorp in Iowa nog steeds in tact, de meeste van de gebouwen uit de tijd van Laura zijn nu weg.
De stenen school die de meisjes Ingalls bezochten werd vervangen door een andere gebouw. De Congregational Church waar de familie Ingalls naar toe ging werd verhuisd naar de hoofdstraat rond 1905 en werd omgebouwd tot een garage en een opslagschuur voor landbouwwerktuigen. De kerkklok die Laura kende, werd verkocht aan de nabijgelegen Hesper- Friends Kerk. Het stenen huis waarin Grace was geboren in 1877 werd bedekt met vakwerk en uiteindelijk afgebroken rond 1970.
Recht tegenover in de straat van het Masters Hotel staat een huis dat Laura zich nog goed herinnerde uit haar tijd in Burr Oak. Het behoorde toe aan Peter Pfeiffer, een welgestelde en voorname Burr Oaker rond 1870. Laura herinnerde zich de eigenaar als “Meneer Piefer” en was erg onder de indruk van zijn huis:

Tegenover in de straat keken op een terrasvormig aangelegd grasveld van een groot wit huis. Het grote huis en de tuin vulden bijna 2 blokken huizen. Meneer Piefer, die de eigenaar was van dit huis, was erg rijk, en het huis was fantastisch mooi van binnen en van buiten. Er waren open trappen en marmeren haarden en standbeelden en fluwelen wandtapijten. Maar door alle luxe had het huis een onpersoonlijke sfeer. Meneer Piefer’s dochter, die weduwe was en zelf ook 2 dochters had, kwam vaak bij Ma in de voorkamer zitten (in de gehuurde kamers boven Kimball’s kruidenierwinkel). Ze zei vaak ze zo van onze zitkamer hield omdat er zo’n huiselijke sfeer hing.

Tegenwoordig zijn veel van de haarden en antieke trappen verwijderd uit het vroegere Pfeiffer-huis, maar de buitenkant is grotendeels hetzelfde als in de tijd dat Laura het huis kende.
Misschien wel de meest tastbare plaats die de familie Ingalls kende, na het hotel, is het kerkfhof. Rustig en goedbewaard is het nog steeds een vredige, prettige oase. De aan weer en wind blootgestelde graven die er waren in de tijd van Laura, kunnen makkelijk worden herkend door de jaartallen op de grafstenen. En, precies zoals het voor Laura gold, vertellen de opschriften hun eigen verhaal over mensen die Burr Oak hebben gewoond. Het zijn niet altijd plezierige opschriften. De familie Synnes vermeld de dood van zoon William in de beruchte gevangenis uit de burgeroorlog in Andersonville in 1864. In 1876 werd zijn broer darwin gedood in de slag om Big Horn.
Burr Oak is nog altijd de lieflijke plek waar Laura ooit naar verwees. Het heeft een eigen, uniek plaats ingenomen in de reeks plaatsen uit de kleine huis boeken, welke bekend en geliefd zijn over de hele wereld.

[Mieke]

8. Andere verbindingen van de familie Ingalls met Iowa.

In haar laatste vier kleine huis boeken vertelde Laura er nooit over dat ze in Iowa had gewoond, maar ze verwees wel regelmatig naar de staat. “Iowa” betekende een geciviliseerd gebied waar moderne ontwikkelingen vandaan kwamen die de familie Ingalls gebruikte in hun eigen huis in Dakota Territory. De eerste herkenbare keer is in “het kleine huis bij het zilvermeer” toen de familie Ingalls in contact kwam met Robert en Ella Boast uit Iowa.
De Boasts arriveerden vanuit Iowa rond kersttijd 1879 en vestigden zich in het gebied van het Zilvermeer in Dakota, waar ook de Ingallses overwinterden. Laura was onmiddelijk onder de indruk van de elegante, moderne mevrouw Boast. Gedurende de winter van 1879-1880 leerde mevrouw Boast aan Ma en de meisjes over de nieuwe stijlen en rages in het Oosten. “Ze zei dat iedereen in Iowa etageres maakten” schreef Laura in “aan het Zilvermeer”. Toen pa er een voor ma maakte, verklaarde hij : “er is niets in Iowa te goed voor jou, Caroline”.
Laura sprak over hun vrienden uit Iowa als pasgetrouwd, maar de Boasts waren al tientallen jaren getrouwd toen ze aankwamen in wat later de stad De Smet zou worden. Ze waren jong van geest en vrolijk gezelschap, dus misschien dat Laura daarom dacht dat ze pas getrouwd waren. Ze kwamen uit New Hartford, Iowa. Meneer Boast was geboren in Quebec in 1848. Hij ontmoette en trouwde Ella Rosina Peck in Iowa. “vrienden voor het leven” waren de woorden die Carrie gebruikte om de vriendschap tussen de Boasts en Ingallses te beschrijven.

Veel later kwam er nog een ander paar uit Iowa in het leven van de familie Ingalls, dat waren Ernest en Minnie Green. In 1902, al snel na pa’s dood, verhuurde ma kamers in het familiehuis in De Smet. Een van haar eerste huurders was Ernest Green, een advocaat uit Ocheydan, Iowa. Zijn jonge vrouw Minnie had weinig huishoudelijke taken en bracht daardoor vele middagen door in de zitkamer van mevrouw Ingalls en de blinde Mary. Ze werden erg goede vrienden.
Advocaat Green werd uiteindelijke de wettelijke raadgever van ma en haar dochters in kleine testamentszaken en eigendomskwesties. Tenslotte werd de huur en verkoop van het huis van de familie Ingalls geregeld door rechter Green.
De drie Green-kinderen Blanche, Ralph en Paul kenden ma als “grootmoeder Ingalls”. Vaak stopten de kinderen bij de familie Ingalls voor een bezoek als ze van school naar huis gingen of terug, nadat de Greens verhuisd waren naar een eigen huis. De beide begrafenissen van Ma en Mary werden gehouden in het gastvrije huis van de Greens in De Smet.
Laura Ingalls Wilder wist van de zorg en aandacht die Minnie Green aan haar moeder en zussen gaf. Uiteindelijk in 1932 kreeg zij de kans om Minnie Green te ontmoeten. De Wilders bezochten De Smet en, met Grace, bezocht Laura Minnie. “Een prettige vrouw die zo lief sprak over ma en Mary.” Minnie vertelde Laura dat “Ma een soort moeder voor haar was toen ze voor het eerst in De Smet woonde in het huis van ma.” “ik hou van mevrouw Green”, zei Laura er over.
Ernest Green’s zus Freda maakt ook kennis met ma en Mary tijdens een bezoek aan De Smet, dat direct volgde op haar jaren in High School in 1905. Het jonge meisje uit Iowa werd onmiddelijk geintroduceerd bij de dames Ingalls. “Minnie nam me en haar zus mee om de dames Ingalls te bezoeken. Ze was gek op de familie Ingalls”, zei Freda: “ ik ging naderhand nog vaker op bezoek. Mevrouw Ingalls was lief en vriendelijk, zoals mijn eigen moeder. Tijdens een van mijn bezoeken was een van touw geknoopte hangmat die aan de muur hing, deze was door Mary gemaakt. Mary liet me ook door haar geknoopte gladde paardendekens zien.”
Later, als bibliothecaris in Little Rock, Iowa, waar ze meer dan 27 jaar werkte, had Freda Green er veel plezier in om de kleine huis boeken te kopen en introduceren voor en bij haar bezoekers. Tijdens de jaren zeventig werd ze verschillende keren geinterviewd over haar contacten met de familie Ingalls. Ze was blij dat ze kon helpen met interessante informatie tijdens de restauratie van het Ingalls Huis in De Smet.