Bijzonder eigenlijk hè, zo'n (sorry, ik ben weet even het Nederlandse woord niet) determination, heel bijzonder. Dat Laura zoveel wil opgeven voor haar zus, veel liefde!
Laura Ingalls Wilder, storyteller of the prairie
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 5
De boerderij en de zware winter
1880-1881
Toen de sneeuw dooide, vertrokken de pensiongasten en startten ze hun eigen boerderijen op de prairie.
Pa vervoerde hout van leegstaande hutten naar De Smet. Hout was moeilijk te vinden en het was duur omdat het uit het oosten moest komen. Pa had diverse stukken grond in De Smet en hij bouwde diverse gebouwen in de stad.
De landmeters keerden weer terug, dus trokken de Ingalls' in hun nog niet afgebouwde huis in de Hoofdstraat. Laura wilde liever op de open prairie zijn met zijn grassen en de vogels en pa's viool. Dat wilde ze liever dan in die modderige, rommelige, lawaaiige stad vol met vreemdelingen te moeten wonen.
Omdat ze de prairie miste maakte ze helemaal gek, dus besloot ma dat Laura maar een schooltje moest gaan beginnen en dat ze Carrie en haar vriendinnetjes in hun huis elke middag zou lesgeven.
Laura zei tegen zichzelf: "Aangezien ik een lerares moet worden, kan ik net zo goed proberen een goede te worden."
Op 13-jarige leeftijd werd Laura de eerste lerares van De Smet, alhoewel het niet in een echte school was.
Op een dag vertelde pa dat het gezin snel moest inpakken . Ze zouden naar hun land verhuizen. Er was iemand ten zuiden van De Smet vermoord. Iemand had geprobeerd land te stelen. En pa wilde zijn eigendom beschermen.
Laura was blij dat ze de stad kon verlaten, ondanks de mogelijke gevaren en hielp pa en ma enthousiast bij het laden van de wagen.
Het was heerlijk om weer op de open vlaktes en op hun eigen land te leven.
Carrie en Mary en Grace hielpen ma bij het werken in de hut en bij het opstarten van een moestuin. Pa rekende op Laura's hulp bij het werken in het veld.
Ook al was ze maar 1.50 meter, was ze een sterk meisje. Ze verzamelden gras om gedurende de winter de dieren te voeren. Pa maaide het gras en Laura trapte het in elkaar en schudde het, zodat het in rijen kon drogen. Nadat het gedroogd was borgen ze het hooi in pa's nieuwe schuur op.
Toen zij bezig waren met het planten van populieren voor een windvang passeerde hun een wagen. Laura stopte even met graven. Ze zag twee jonge mannen in een wagen die door een mooi span glanzende bruine paarden met ranke benen werd getrokken.
Pa zwaaide en vertelde haar dat dat de Wilder jongens waren. Almanzo was degene die mende en zijn broer Royal zat naast hem. Zij hadden ieder een claim ten noorden van de stad genomen en ze hadden de mooiste paarden van het hele land.
Laura wenste dat zij met zulke mooie paarden kon rijden, maar ze wist dat dat hoogstwaarschijnlijk nooit zou gebeuren.
Laura hielp pa zoveel ze kon, maar een vroege sneeuwstorm in oktober maakte dat zij met hun werk moesten stoppen. Gedurende 3 dagen woei de sneeuwstorm over de prairie en iedereen kroop rondom het fornuis.
Ma zette Laura aan het naaien- nooit haar lievelingsklus geweest. Ze moest bijna net zoveel steken uithalen als ze genaaid had.
Na de sneeuwstorm verhuisde pa het gezin terug naar de stad.
Iedereen, behalve de Boasts, verhuisde terug naar de stad, want de wanden van de hutten op de prairie waren te dun en men woonde daar te geïsoleerd.
Het Ingalls gezin trok in pa's huis aan de oostkant van de Hoofdstraat.
In tegenstelling tot ma wilde Laura niet in de stad wonen. Het bouwen en het lawaai hield nooit op. Iedere dag verrezen er houten geraamtes. Vanachter de ramen zag Laura de drukke straat en de mensen die voorbij liepen. Ze kon bijna niet wachten om ma te helpen bij het ophangen van de gordijnen.
De boerderij en de zware winter
1880-1881
Toen de sneeuw dooide, vertrokken de pensiongasten en startten ze hun eigen boerderijen op de prairie.
Pa vervoerde hout van leegstaande hutten naar De Smet. Hout was moeilijk te vinden en het was duur omdat het uit het oosten moest komen. Pa had diverse stukken grond in De Smet en hij bouwde diverse gebouwen in de stad.
De landmeters keerden weer terug, dus trokken de Ingalls' in hun nog niet afgebouwde huis in de Hoofdstraat. Laura wilde liever op de open prairie zijn met zijn grassen en de vogels en pa's viool. Dat wilde ze liever dan in die modderige, rommelige, lawaaiige stad vol met vreemdelingen te moeten wonen.
Omdat ze de prairie miste maakte ze helemaal gek, dus besloot ma dat Laura maar een schooltje moest gaan beginnen en dat ze Carrie en haar vriendinnetjes in hun huis elke middag zou lesgeven.
Laura zei tegen zichzelf: "Aangezien ik een lerares moet worden, kan ik net zo goed proberen een goede te worden."
Op 13-jarige leeftijd werd Laura de eerste lerares van De Smet, alhoewel het niet in een echte school was.
Op een dag vertelde pa dat het gezin snel moest inpakken . Ze zouden naar hun land verhuizen. Er was iemand ten zuiden van De Smet vermoord. Iemand had geprobeerd land te stelen. En pa wilde zijn eigendom beschermen.
Laura was blij dat ze de stad kon verlaten, ondanks de mogelijke gevaren en hielp pa en ma enthousiast bij het laden van de wagen.
Het was heerlijk om weer op de open vlaktes en op hun eigen land te leven.
Carrie en Mary en Grace hielpen ma bij het werken in de hut en bij het opstarten van een moestuin. Pa rekende op Laura's hulp bij het werken in het veld.
Ook al was ze maar 1.50 meter, was ze een sterk meisje. Ze verzamelden gras om gedurende de winter de dieren te voeren. Pa maaide het gras en Laura trapte het in elkaar en schudde het, zodat het in rijen kon drogen. Nadat het gedroogd was borgen ze het hooi in pa's nieuwe schuur op.
Toen zij bezig waren met het planten van populieren voor een windvang passeerde hun een wagen. Laura stopte even met graven. Ze zag twee jonge mannen in een wagen die door een mooi span glanzende bruine paarden met ranke benen werd getrokken.
Pa zwaaide en vertelde haar dat dat de Wilder jongens waren. Almanzo was degene die mende en zijn broer Royal zat naast hem. Zij hadden ieder een claim ten noorden van de stad genomen en ze hadden de mooiste paarden van het hele land.
Laura wenste dat zij met zulke mooie paarden kon rijden, maar ze wist dat dat hoogstwaarschijnlijk nooit zou gebeuren.
Laura hielp pa zoveel ze kon, maar een vroege sneeuwstorm in oktober maakte dat zij met hun werk moesten stoppen. Gedurende 3 dagen woei de sneeuwstorm over de prairie en iedereen kroop rondom het fornuis.
Ma zette Laura aan het naaien- nooit haar lievelingsklus geweest. Ze moest bijna net zoveel steken uithalen als ze genaaid had.
Na de sneeuwstorm verhuisde pa het gezin terug naar de stad.
Iedereen, behalve de Boasts, verhuisde terug naar de stad, want de wanden van de hutten op de prairie waren te dun en men woonde daar te geïsoleerd.
Het Ingalls gezin trok in pa's huis aan de oostkant van de Hoofdstraat.
In tegenstelling tot ma wilde Laura niet in de stad wonen. Het bouwen en het lawaai hield nooit op. Iedere dag verrezen er houten geraamtes. Vanachter de ramen zag Laura de drukke straat en de mensen die voorbij liepen. Ze kon bijna niet wachten om ma te helpen bij het ophangen van de gordijnen.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
In de herfst van 1880 had De Smet 80 inwoners en meer dan 12 zaken. De trein verbond hun met de wereld door nieuws te brengen en - veel belangrijker - eten en kolen om te branden tijdens de winter. Er was net een spiksplinternieuwe school geopend.
Wederom gingen Laura en Carrie naar school. Eerst was Laura zenuwachtig. Ze was bang om vreemden te ontmoeten en vroeg zich af of ze nog iets wist van wat ze in Walnut Grove geleerd had. Maar na een paar dagen besefte ze dat ze van de school genoot. Ze begon in het vijfde lesboek en niemand kon haar bij rekenen verslaan. Ze maakte nieuwe vrienden. Ze speelden met elkaar in de pauze en wandelden samen naar huis.
Na het avondeten ging Laura samen met Mary studeren. Laura maakte haar sommen op de lei, terwijl Mary ze uit haar hoofd leerde.
Daarna las Laura de geschiedenis- en aardrijkskundeles voor en samen beantwoordden ze de vragen.
Een paar weken later ontstak er een sneeuwstorm terwijl Laura en Carrie op school zaten.
Bij het naar huis gaan hielden ze elkaars hand vast in de dwarrellende sneeuw. Soms konden ze elkaar niet eens zien. Laura wist dat als ze één verkeerde stap zou zetten zij en Carrie de wijde, open, uitgestrekte, sneeuwbedekte prairie zouden oplopen; gewis de dood tegemoet.
Op een gegeven moment voelde Laura een gebouw en wist ze dat ze in de Hoofdstraat waren. Laura kon haar zusje veilig naar huis leiden.
De sneeuwstormen woedden regelmatig. De temperatuur zakte geregeld tot onder de 40 graden. De school ging dicht.
Tussen de stormen door probeerden pa en de mannen de sneeuwbanken van de treinrails te scheppen, maar dat was nutteloos. De ene storm na de andere volgde. De treinen kwamen niet meer door.
Om zuinig te zijn met de kolen voor het koken en de kachel besloot het gezin om overdag maar één kamer te gebruiken. Ma duwde kleedjes tussen de spleten onder de deuren en ze gingen vroeg naar bed om zuinig te zijn met de lampolie.
Ma stond erop dat Carrie en Laura doorgingen met studeren, gebruikmakend van haar oude lesboeken. De meisjes maakten hun lessen aan tafel. Soms moesten ze eerst de inkt ontdooien. Laura zei haar lessen hardop voor Mary, altijd maar vergezeld door de huilende wind van de sneeuwstormen. Mary moest ook met haar lessen bijblijven, zodat ze klaar zou zijn om naar het blindeninstituut in Iowa te gaan.
Kerstmis kwam en ging. Zo ook Laura's 14e verjaardag in februari. Er was weinig te vieren. De kolen raakten op en in de aanbouw leerde pa Laura hoe ze hooistokken voor het vuur moest draaien.
Haar handen deden pijn van de scherpe randen van het gras, maar ze was blij dat ze kon helpen.
Ma begon twee maaltijden per dag klaar te maken. Ze kookte het laatste stuk kabeljauw. Ze hadden geen vlees meer en nog maar een beetje thee. Toen alles op was, gebruikte ma haar koffiemolen om tarwe te malen voor brood. Mary bediende de koffiemolen of hield Grace warm bij de kachel. Zelfs de 10-jarige Carrie hielp, maar Laura zag hoe mager en bleek ze gedurende de zware winter werd.
De sneeuw bedekte bijna het hele huis. Dag aan dag beukten stormen tegen het huis en lieten het schudden.
Laura draaide samen met pa hooistok na hooistok. Het vuur mocht niet uitgaan. Hun handen werden rood en gezwollen. Pa kon niet langer viool spelen.
De schoollessen werden gestopt. Iedere dag aten ze grof bruin brood.
Er gingen geruchten over een ontginner ten zuiden van De Smet die tarwe had. Pa hoorde dat twee jongens, Almanzo Wilder en Cap Garland, van plan waren deze tarwe te vinden.
Almanzo en zijn oudere broer Royal waren eigenaar van de zaadhandel in de stad en tevens hadden zij ieder een boerderij. Cap was een klasgenoot van Laura.
Tussen twee sneeuwstormen door vertrokken de twee mannen om de tarwe te vinden.
Terwijl zij weg waren, maakte iedereen in de stad zich zorgen. Laura bestudeerde de lucht vanuit ieder raam. Ze gaf regelmatig de weersomstandigheden aan Mary door. Pa bleef in de zaadhandel steeds maar informeren of er al nieuws was over Almanzo en Cap.
Zonder enige waarschuwing werd het weer slecht weer. Ma gebruikte de laatste tarwe.
Toen zij 's avonds onder hun dekens lagen bespraken Laura en Mary de dapperheid van Almanzo en Cap en zij baden voor een veilige thuiskomst. Laura probeerde geen zelfzuchtige gedachten te hebben over haar lege maag.
Drie dagen later keerden Almanzo en Cap met genoeg tarwe terug om e stad van de hongersnood te redden.
Laura draaide hooistokken en hielp Mary bij het malen van de tarwe voor hun enige eten- een grof, bruin brood. En nog steeds waren er die vreselijke sneeuwstormen.
Eind april eindigden de sneeuwstormen. Het ijs smolt, water druppelde. Warme lentewinden maakten de sneeuw zacht, grote waterpoelen op de prairie vormend. Eindelijk werd het lente en het gras weer groen.
Ma opende de deuren om de lentegeur binnen te laten. Zonneschijn vulde het huis. Laura was gelukkig. Ze hadden zeven lange wintermaanden doorstaan. Op 10 mei 1881 kwam de eerste trein door in de stad.
Wederom gingen Laura en Carrie naar school. Eerst was Laura zenuwachtig. Ze was bang om vreemden te ontmoeten en vroeg zich af of ze nog iets wist van wat ze in Walnut Grove geleerd had. Maar na een paar dagen besefte ze dat ze van de school genoot. Ze begon in het vijfde lesboek en niemand kon haar bij rekenen verslaan. Ze maakte nieuwe vrienden. Ze speelden met elkaar in de pauze en wandelden samen naar huis.
Na het avondeten ging Laura samen met Mary studeren. Laura maakte haar sommen op de lei, terwijl Mary ze uit haar hoofd leerde.
Daarna las Laura de geschiedenis- en aardrijkskundeles voor en samen beantwoordden ze de vragen.
Een paar weken later ontstak er een sneeuwstorm terwijl Laura en Carrie op school zaten.
Bij het naar huis gaan hielden ze elkaars hand vast in de dwarrellende sneeuw. Soms konden ze elkaar niet eens zien. Laura wist dat als ze één verkeerde stap zou zetten zij en Carrie de wijde, open, uitgestrekte, sneeuwbedekte prairie zouden oplopen; gewis de dood tegemoet.
Op een gegeven moment voelde Laura een gebouw en wist ze dat ze in de Hoofdstraat waren. Laura kon haar zusje veilig naar huis leiden.
De sneeuwstormen woedden regelmatig. De temperatuur zakte geregeld tot onder de 40 graden. De school ging dicht.
Tussen de stormen door probeerden pa en de mannen de sneeuwbanken van de treinrails te scheppen, maar dat was nutteloos. De ene storm na de andere volgde. De treinen kwamen niet meer door.
Om zuinig te zijn met de kolen voor het koken en de kachel besloot het gezin om overdag maar één kamer te gebruiken. Ma duwde kleedjes tussen de spleten onder de deuren en ze gingen vroeg naar bed om zuinig te zijn met de lampolie.
Ma stond erop dat Carrie en Laura doorgingen met studeren, gebruikmakend van haar oude lesboeken. De meisjes maakten hun lessen aan tafel. Soms moesten ze eerst de inkt ontdooien. Laura zei haar lessen hardop voor Mary, altijd maar vergezeld door de huilende wind van de sneeuwstormen. Mary moest ook met haar lessen bijblijven, zodat ze klaar zou zijn om naar het blindeninstituut in Iowa te gaan.
Kerstmis kwam en ging. Zo ook Laura's 14e verjaardag in februari. Er was weinig te vieren. De kolen raakten op en in de aanbouw leerde pa Laura hoe ze hooistokken voor het vuur moest draaien.
Haar handen deden pijn van de scherpe randen van het gras, maar ze was blij dat ze kon helpen.
Ma begon twee maaltijden per dag klaar te maken. Ze kookte het laatste stuk kabeljauw. Ze hadden geen vlees meer en nog maar een beetje thee. Toen alles op was, gebruikte ma haar koffiemolen om tarwe te malen voor brood. Mary bediende de koffiemolen of hield Grace warm bij de kachel. Zelfs de 10-jarige Carrie hielp, maar Laura zag hoe mager en bleek ze gedurende de zware winter werd.
De sneeuw bedekte bijna het hele huis. Dag aan dag beukten stormen tegen het huis en lieten het schudden.
Laura draaide samen met pa hooistok na hooistok. Het vuur mocht niet uitgaan. Hun handen werden rood en gezwollen. Pa kon niet langer viool spelen.
De schoollessen werden gestopt. Iedere dag aten ze grof bruin brood.
Er gingen geruchten over een ontginner ten zuiden van De Smet die tarwe had. Pa hoorde dat twee jongens, Almanzo Wilder en Cap Garland, van plan waren deze tarwe te vinden.
Almanzo en zijn oudere broer Royal waren eigenaar van de zaadhandel in de stad en tevens hadden zij ieder een boerderij. Cap was een klasgenoot van Laura.
Tussen twee sneeuwstormen door vertrokken de twee mannen om de tarwe te vinden.
Terwijl zij weg waren, maakte iedereen in de stad zich zorgen. Laura bestudeerde de lucht vanuit ieder raam. Ze gaf regelmatig de weersomstandigheden aan Mary door. Pa bleef in de zaadhandel steeds maar informeren of er al nieuws was over Almanzo en Cap.
Zonder enige waarschuwing werd het weer slecht weer. Ma gebruikte de laatste tarwe.
Toen zij 's avonds onder hun dekens lagen bespraken Laura en Mary de dapperheid van Almanzo en Cap en zij baden voor een veilige thuiskomst. Laura probeerde geen zelfzuchtige gedachten te hebben over haar lege maag.
Drie dagen later keerden Almanzo en Cap met genoeg tarwe terug om e stad van de hongersnood te redden.
Laura draaide hooistokken en hielp Mary bij het malen van de tarwe voor hun enige eten- een grof, bruin brood. En nog steeds waren er die vreselijke sneeuwstormen.
Eind april eindigden de sneeuwstormen. Het ijs smolt, water druppelde. Warme lentewinden maakten de sneeuw zacht, grote waterpoelen op de prairie vormend. Eindelijk werd het lente en het gras weer groen.
Ma opende de deuren om de lentegeur binnen te laten. Zonneschijn vulde het huis. Laura was gelukkig. Ze hadden zeven lange wintermaanden doorstaan. Op 10 mei 1881 kwam de eerste trein door in de stad.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 6
Verliefd
1881-1885
Toen de sneeuw was gesmolten, trokken de ontginners terug naar hun land.
Pa verving het teerpapier dat door de sneeuwstormen van de wanden van het huis was gescheurd.
Hij voegde twee slaapkamers aan de hut toe en een voorkamer. Van zonsopkomst tot zonsondergang werd er gewerkt. Pa zaaide mais en tarwe, Laura hielp ma bij het aanplanten van een moestuin.
Grace, die net 4 was geworden, bracht uren in de tuin door. Ze gilde bij iedere boon die uit de grond kwam, zijn stengel ontrollend als een veer.
's Avonds nam Laura Mary mee voor een wandeling. Laura hield ervan de bloeiende lentebloemen en de schaduwfiguren, die die de wolken over de grazige hellingen wierpen, te beschrijven.
Pa werkte ook in De smet. Hij verrichtte daar timmerwerk aan verscheidene nieuwe gebouwen.
Laura vond een baan in de stad en wandelde elke morgen met pa naar De Smet. Ze zoomde en naaide stevige werkmansoverhemden in de manufacturenwinkel. Na een dag werken deden haar nek en armen pijn. Ze probeerde niet aan de bloeiende wilde prairierozen te denken. Na zes weken had ze negen dollar verdiend, die ze Mary schonk, voor haar school.
Deze zomer had de familie besloten Mary naar het blindeninstituut in Vinton/Iowa te sturen. Mary, die 16 was, zou daar zeven jaar gaan studeren. In de herfst hielp Laura ma met het inpakken van Mary's koffer - kleren, een nieuwe jas en schoenen.
Ma en pa brachten Mary per trein naar Iowa.
De eerste dagen zonder Mary voelde Laura een ongewone stilte in het huis. Om te zorgen dat Carrie en Grace niet steeds zouden huilen, bedacht ze dat ze met zijn drieën het hele huis zouden schoonmaken. Terwijl ze werkte zag Laura Mary voor zich, hoe ze zich op school installeerde, nieuwe vrienden ontmoette en slaagde voor de begintoets.
Hoe zwaar het gemis ook was, was Laura toch blij voor Mary, want ze wist hoe graag Mary studeerde en leerde.
En weer deed Laura de belofte om op haar 16e haar lesbevoegdheid te halen zodat ze geld kon verdienen, waardoor Mary op school kon blijven. Ze zou geen moeite hebben met het vinden van een baan.
Ontginners vulden het Dakotagebied en kleine schooltjes doken op op de gehele prairie.
Gedurende de twee volgende winters verhuisde het gezin naar De Smet. zodat Laura en Carrie naar school konden. Hun lerares, Eliza Jane Wilder, de zuster van Royal en Almanzo Wilder, was een onafhankelijke, wilskrachtige vrouw. Ze had haar eigen ontginning ten noorden van de stad en was vaak te moe om haar klas aan te kunnen.
Laura was gelukkiger toen ze het jaar erop een nieuwe leraar kreeg. Ze hield het meest van geschiedenis en schrijven. Ze maakte kleine boekjes en vulde ze met versjes, zoals:
When you open this book.
Just take one good look.
If the rhymes do not please
You can close it with ease.
Eind 1883 werd Laura gevraagd les te geven op een kleine nederzetting 20 kilometer ten zuiden van de Smet. Hoewel ze niet bij vreemden wilde verblijven, accepteerde Laura de termijn van twee maanden. ze zou 40 dollar verdienen. Laura had vijf leerlingen, sommigen waren ouder en groter dan zij.
Verliefd
1881-1885
Toen de sneeuw was gesmolten, trokken de ontginners terug naar hun land.
Pa verving het teerpapier dat door de sneeuwstormen van de wanden van het huis was gescheurd.
Hij voegde twee slaapkamers aan de hut toe en een voorkamer. Van zonsopkomst tot zonsondergang werd er gewerkt. Pa zaaide mais en tarwe, Laura hielp ma bij het aanplanten van een moestuin.
Grace, die net 4 was geworden, bracht uren in de tuin door. Ze gilde bij iedere boon die uit de grond kwam, zijn stengel ontrollend als een veer.
's Avonds nam Laura Mary mee voor een wandeling. Laura hield ervan de bloeiende lentebloemen en de schaduwfiguren, die die de wolken over de grazige hellingen wierpen, te beschrijven.
Pa werkte ook in De smet. Hij verrichtte daar timmerwerk aan verscheidene nieuwe gebouwen.
Laura vond een baan in de stad en wandelde elke morgen met pa naar De Smet. Ze zoomde en naaide stevige werkmansoverhemden in de manufacturenwinkel. Na een dag werken deden haar nek en armen pijn. Ze probeerde niet aan de bloeiende wilde prairierozen te denken. Na zes weken had ze negen dollar verdiend, die ze Mary schonk, voor haar school.
Deze zomer had de familie besloten Mary naar het blindeninstituut in Vinton/Iowa te sturen. Mary, die 16 was, zou daar zeven jaar gaan studeren. In de herfst hielp Laura ma met het inpakken van Mary's koffer - kleren, een nieuwe jas en schoenen.
Ma en pa brachten Mary per trein naar Iowa.
De eerste dagen zonder Mary voelde Laura een ongewone stilte in het huis. Om te zorgen dat Carrie en Grace niet steeds zouden huilen, bedacht ze dat ze met zijn drieën het hele huis zouden schoonmaken. Terwijl ze werkte zag Laura Mary voor zich, hoe ze zich op school installeerde, nieuwe vrienden ontmoette en slaagde voor de begintoets.
Hoe zwaar het gemis ook was, was Laura toch blij voor Mary, want ze wist hoe graag Mary studeerde en leerde.
En weer deed Laura de belofte om op haar 16e haar lesbevoegdheid te halen zodat ze geld kon verdienen, waardoor Mary op school kon blijven. Ze zou geen moeite hebben met het vinden van een baan.
Ontginners vulden het Dakotagebied en kleine schooltjes doken op op de gehele prairie.
Gedurende de twee volgende winters verhuisde het gezin naar De Smet. zodat Laura en Carrie naar school konden. Hun lerares, Eliza Jane Wilder, de zuster van Royal en Almanzo Wilder, was een onafhankelijke, wilskrachtige vrouw. Ze had haar eigen ontginning ten noorden van de stad en was vaak te moe om haar klas aan te kunnen.
Laura was gelukkiger toen ze het jaar erop een nieuwe leraar kreeg. Ze hield het meest van geschiedenis en schrijven. Ze maakte kleine boekjes en vulde ze met versjes, zoals:
When you open this book.
Just take one good look.
If the rhymes do not please
You can close it with ease.
Eind 1883 werd Laura gevraagd les te geven op een kleine nederzetting 20 kilometer ten zuiden van de Smet. Hoewel ze niet bij vreemden wilde verblijven, accepteerde Laura de termijn van twee maanden. ze zou 40 dollar verdienen. Laura had vijf leerlingen, sommigen waren ouder en groter dan zij.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Het schoolgebouw was een verlaten hut en ze herinnerde zich dat: "Ik elke morgen van mijn pension anderhalve kilometer door de sneeuw moest banjeren en aan het eind van de middag weer terug. De sneeuw werd door de speten in de wanden geblazen die kleine hoopjes en kleine plasjes op de vloer vormden en zelfs op de tafeltjes waarachter de leerlingen zaten die probeerden te leren."
Tijdens haar schooltermijn was ze bij meneer en mevrouw Bouchie in pension. Vanaf het begin had ze vreselijke heimwee. Op de geisoleerde boerderij leed mevrouw Bouchie aan depressies. Soms schreeeuwde ze tegen haar man en een andere keer was ze somber en zei ze bijna geen woord. Laura was bang voor het weekend dat zou volgen in de vervallen hut.
Op die allereerste vrijdag, na vijf dagen lesgeven, hoorde ze om vier uur rinkelende sleebellen buiten. De slee behoorde toe aan Almanzo Wilder. Hij was gekomen haar op te halen en thuis te brengen. Laura klom in Almanzo's slede. Hij pakte haar goed in in buffelhuiden. Ze kende hem amper, maar ze wist dat pa Almanzo mocht en vaak met hem een potje damde in de winkel.
Gedurende acht weken haalde Almanzo Laura iedere vrijdag op en bracht haar iedere zondagmiddag weer terug. Ze spraken niet veel tijdens de tochten.
Almanzo was van nature geen prater en Laura zat met haar mond vol tanden en was verlegen. Almanzo was tien jaar ouder dan zij. Bijna begraven onder de dikke huiden keek ze naar zijn prachtige, trots dravende paarden, met hun glanzende zwarte manen en staarten. Ze wierp heimelijke blikken op Almanzo, waarbij ze zag dat zijn haar donkerbruin was, dat hij donkerblauwe ogen had en een rustige, betrouwbare, maar toch ook luchthartige oogopslag.
Almanzo:
Toen het termijn erop zat gaf Laura haar salaris aan pa. Ze was een goede lerares geweest, maar ze wilde nooit meer bij de Bouchies verblijven.
Alhoewel ze Almanzo heel dankbaar was voor het halen en brengen naar De Smet vertelde ze hem dat ze niet meer met hem uit rijden wilde gaan. Ze wilde hem niet als haar verloofde of vriend.
In stilte bewonderde ze Cap Garland en ze keek ernaar uit hem en haar andere vrienden van school terug te zien.
In de hoop dat Laura van mening zou veranderen, kwam Almanzo de volgende zondag toch weer bij de familie Ingalls langs.
Laura was vergeten wat ze eerder had gezegd, trok snel haar jas en wanten aan en klom in zijn slee. Beetje bij beetje begon Laura te genieten van Almanzo's aandacht. Het was het begin van hun verkeringstijd.
Als het niet te koud was, deden Laura en Almanzo mee aan sleerijden in Mainstreet/de Hoofdstraat. Laura vond het heerlijk om de rinkelende sleebellen te horen. Ze zwaaide naar vrienden. Soms namen zij en Almanzo een andere route- naar het Zilvermeer of meer noordelijk naar het Geestenmeer, waar Indiaanse grafheuvels waren.
Tijdens haar schooltermijn was ze bij meneer en mevrouw Bouchie in pension. Vanaf het begin had ze vreselijke heimwee. Op de geisoleerde boerderij leed mevrouw Bouchie aan depressies. Soms schreeeuwde ze tegen haar man en een andere keer was ze somber en zei ze bijna geen woord. Laura was bang voor het weekend dat zou volgen in de vervallen hut.
Op die allereerste vrijdag, na vijf dagen lesgeven, hoorde ze om vier uur rinkelende sleebellen buiten. De slee behoorde toe aan Almanzo Wilder. Hij was gekomen haar op te halen en thuis te brengen. Laura klom in Almanzo's slede. Hij pakte haar goed in in buffelhuiden. Ze kende hem amper, maar ze wist dat pa Almanzo mocht en vaak met hem een potje damde in de winkel.
Gedurende acht weken haalde Almanzo Laura iedere vrijdag op en bracht haar iedere zondagmiddag weer terug. Ze spraken niet veel tijdens de tochten.
Almanzo was van nature geen prater en Laura zat met haar mond vol tanden en was verlegen. Almanzo was tien jaar ouder dan zij. Bijna begraven onder de dikke huiden keek ze naar zijn prachtige, trots dravende paarden, met hun glanzende zwarte manen en staarten. Ze wierp heimelijke blikken op Almanzo, waarbij ze zag dat zijn haar donkerbruin was, dat hij donkerblauwe ogen had en een rustige, betrouwbare, maar toch ook luchthartige oogopslag.
Almanzo:
Toen het termijn erop zat gaf Laura haar salaris aan pa. Ze was een goede lerares geweest, maar ze wilde nooit meer bij de Bouchies verblijven.
Alhoewel ze Almanzo heel dankbaar was voor het halen en brengen naar De Smet vertelde ze hem dat ze niet meer met hem uit rijden wilde gaan. Ze wilde hem niet als haar verloofde of vriend.
In stilte bewonderde ze Cap Garland en ze keek ernaar uit hem en haar andere vrienden van school terug te zien.
In de hoop dat Laura van mening zou veranderen, kwam Almanzo de volgende zondag toch weer bij de familie Ingalls langs.
Laura was vergeten wat ze eerder had gezegd, trok snel haar jas en wanten aan en klom in zijn slee. Beetje bij beetje begon Laura te genieten van Almanzo's aandacht. Het was het begin van hun verkeringstijd.
Als het niet te koud was, deden Laura en Almanzo mee aan sleerijden in Mainstreet/de Hoofdstraat. Laura vond het heerlijk om de rinkelende sleebellen te horen. Ze zwaaide naar vrienden. Soms namen zij en Almanzo een andere route- naar het Zilvermeer of meer noordelijk naar het Geestenmeer, waar Indiaanse grafheuvels waren.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Terwijl zij kriskras over de prairie reden ontdekte Laura dat Almanzo in 1857 op een boerderij in de staat New York was geboren. Zijn ouders en sommige broers en zusters woonden nu in Spring Valley/Minnesota. Almanzo wilde boer worden, net als zijn vader. Hij was naar het Dakotagebied gekomen voor land. Nu boerde hij op 125 hektare.
Op een bepaalde manier vond Laura dat Almanzo op haar vader leek. Allebei waren ze vriendelijke mannen die van het boerenleven hielden. Maar laura wist dat Almanzo het allermeest van paarden hield. Hij bezat een span jonge paarden dat van draven hield. Zij trokken een glimmende, nieuwe, zwarte buggy met rode wielen. Rode kwastjes sierden hun paardentuig.
Op sommige zondagen in de lente moest Laura in de buggy springen, want de paarden wilden stilstaan.
Heel vaak liet Almanzo Laura de paarden mennen. Ze wist dat pa en ma zich zorgen maakten, maar: "Het was het leukst dat ik ooit had gedaan."
Tijdens één van hun tochtjes over de besneeuwde prairie nam Laura het besluit om Almanzo voortaan Manly te noemen.
Omdat zijn oudste zuster ook Laura heette, begon Manly Laura Ingalls Bess of Bessie te noemen, naar haar tweede naam Elizabeth.
Laura gaf weer les in de lente van 1884. Deze keer verdiende ze 25 dollar per maand.
Ze werkte ook op de zaterdag bij een kleermaker in De Smet.
Ook al werkte Laura hard, toch had ze tijd om met Manly naar partijtjes te gaan, ze werden zelfs lid van het kerkkoor.
In de weekenden waren ze onafscheidelijk en zoals ze Mary uitlegde: "We schijnen bij elkaar te horen."
Veel vrienden van Laura waren verloofd en spraken over trouwen. Ze werden allemaal volwassen.
Na Laura drie jaar het hof gemaakt te hebben vraagt Manly haar op een zomeravond ten huwelijk. Toen ze naar huis gereden waren: "Kuste hij me welterusten en ik ging naar binnen, niet zeker wetend of ik nu verloofd was met Manly of met de sterrenhemel en de prairie."
Toen Laura haar verlovingsring aan haar ouders liet zien, straalde pa en ma zei: "Pa en ik zijn niet blind geweest. We hadden het al verwacht."
Laura wist dat ma en pa Manly respecteerden en nooit zijn dapperheid tijdens de lange winter van 1881 zouden vergeten.
Ze besloten na de oogst in de herfst van 1885 te trouwen. Laura vertelde Manly dat ze zich zorgen maakte over het trouwen met een boer. "Een boerderij is zo'n zware plek voor een vrouw............... Een boer heeft nooit geld."
Manly en Laura kwamen overeen dat ze drie jaar zouden boeren. Het was hun bedoeling om als een team te werken, dus bespraken ze alle boerderijzaken. Als het boeren geen succes zou blijken te zijn, zouden ze in de stad gaan werken.
In februari 1885 werd Laura 18. Ze wilde nog op één school lesgeven. Toendertijd mochten getrouwde vrouwen niet lesgeven.
Wederom ging ze ergens in pension, terwijl ze 30 dollar per maand verdiende.
Die zomer voor haar huwelijk bracht Laura zoveel mogelijk met haar familie door, vooral met Mary. Zoals gewoonlijk was Mary alleen per trein naar huis gekomen om vakantie te vieren en had ze cadeautjes meegebracht. Kralenwerk, boekenleggers en vazen. Ze liet Laura haar lei zien, waaraan een lineaal bevestigd zat die op en neer kon en een stalen pen, zodat ze brieven kon schrijven. Er waren tijden dat Laura vergat dat Mary blind was.
Vol vertrouwen bewoog haar zuster zich, vrolijk zingend, door het huis, terwijl ze ma hielp met de huishouding. Laura was trots op Mary's vaardigheden, die ze op het blindeninstituut had geleerd.
Op de laatste dag van haar logeerpartij wandelden Mary en Laura tijdens de zonsondergang over de prairie. Laura vertelde Mary dat er de volgende keer twee huizen voor haar te bezoeken zouden zijn.
Half augustus hoorde Manly dat zijn zuster, Eliza Jane, een grote bruiloft voor hem wilde organiseren.
Maar ma en pa konden een grote bruiloft niet betalen. Nadat Laura en Manly het besproken hadden, besloten ze in stilte vòòr de oogst in de herfst te trouwen.
Op de morgen van 25-8-1885 deed Laura haar nieuwe zwarte wollen cashmere jurk aan en zette een groene hoed op met blauwe linten en een blauwe strik.
"Manly kwam naar het huis en reed met mij weg- voor de laatste keer op de oude manier. Om elf uur waren we bij dominee Brown en we werden direct getrouwd................. Meneer Brown had mij beloofd het woord gehoorzamen niet in de ceremonie te gebruiken en hij hield zijn woord. Om half twaalf reden we naar huis voor het middageten. Na alle lieve wensen en een paar tranen van de luitjes thuis, reden we de drie kilometer over de weg die we al zovele malen gereden hadden................. naar ons nieuwe huis."
Op een bepaalde manier vond Laura dat Almanzo op haar vader leek. Allebei waren ze vriendelijke mannen die van het boerenleven hielden. Maar laura wist dat Almanzo het allermeest van paarden hield. Hij bezat een span jonge paarden dat van draven hield. Zij trokken een glimmende, nieuwe, zwarte buggy met rode wielen. Rode kwastjes sierden hun paardentuig.
Op sommige zondagen in de lente moest Laura in de buggy springen, want de paarden wilden stilstaan.
Heel vaak liet Almanzo Laura de paarden mennen. Ze wist dat pa en ma zich zorgen maakten, maar: "Het was het leukst dat ik ooit had gedaan."
Tijdens één van hun tochtjes over de besneeuwde prairie nam Laura het besluit om Almanzo voortaan Manly te noemen.
Omdat zijn oudste zuster ook Laura heette, begon Manly Laura Ingalls Bess of Bessie te noemen, naar haar tweede naam Elizabeth.
Laura gaf weer les in de lente van 1884. Deze keer verdiende ze 25 dollar per maand.
Ze werkte ook op de zaterdag bij een kleermaker in De Smet.
Ook al werkte Laura hard, toch had ze tijd om met Manly naar partijtjes te gaan, ze werden zelfs lid van het kerkkoor.
In de weekenden waren ze onafscheidelijk en zoals ze Mary uitlegde: "We schijnen bij elkaar te horen."
Veel vrienden van Laura waren verloofd en spraken over trouwen. Ze werden allemaal volwassen.
Na Laura drie jaar het hof gemaakt te hebben vraagt Manly haar op een zomeravond ten huwelijk. Toen ze naar huis gereden waren: "Kuste hij me welterusten en ik ging naar binnen, niet zeker wetend of ik nu verloofd was met Manly of met de sterrenhemel en de prairie."
Toen Laura haar verlovingsring aan haar ouders liet zien, straalde pa en ma zei: "Pa en ik zijn niet blind geweest. We hadden het al verwacht."
Laura wist dat ma en pa Manly respecteerden en nooit zijn dapperheid tijdens de lange winter van 1881 zouden vergeten.
Ze besloten na de oogst in de herfst van 1885 te trouwen. Laura vertelde Manly dat ze zich zorgen maakte over het trouwen met een boer. "Een boerderij is zo'n zware plek voor een vrouw............... Een boer heeft nooit geld."
Manly en Laura kwamen overeen dat ze drie jaar zouden boeren. Het was hun bedoeling om als een team te werken, dus bespraken ze alle boerderijzaken. Als het boeren geen succes zou blijken te zijn, zouden ze in de stad gaan werken.
In februari 1885 werd Laura 18. Ze wilde nog op één school lesgeven. Toendertijd mochten getrouwde vrouwen niet lesgeven.
Wederom ging ze ergens in pension, terwijl ze 30 dollar per maand verdiende.
Die zomer voor haar huwelijk bracht Laura zoveel mogelijk met haar familie door, vooral met Mary. Zoals gewoonlijk was Mary alleen per trein naar huis gekomen om vakantie te vieren en had ze cadeautjes meegebracht. Kralenwerk, boekenleggers en vazen. Ze liet Laura haar lei zien, waaraan een lineaal bevestigd zat die op en neer kon en een stalen pen, zodat ze brieven kon schrijven. Er waren tijden dat Laura vergat dat Mary blind was.
Vol vertrouwen bewoog haar zuster zich, vrolijk zingend, door het huis, terwijl ze ma hielp met de huishouding. Laura was trots op Mary's vaardigheden, die ze op het blindeninstituut had geleerd.
Op de laatste dag van haar logeerpartij wandelden Mary en Laura tijdens de zonsondergang over de prairie. Laura vertelde Mary dat er de volgende keer twee huizen voor haar te bezoeken zouden zijn.
Half augustus hoorde Manly dat zijn zuster, Eliza Jane, een grote bruiloft voor hem wilde organiseren.
Maar ma en pa konden een grote bruiloft niet betalen. Nadat Laura en Manly het besproken hadden, besloten ze in stilte vòòr de oogst in de herfst te trouwen.
Op de morgen van 25-8-1885 deed Laura haar nieuwe zwarte wollen cashmere jurk aan en zette een groene hoed op met blauwe linten en een blauwe strik.
"Manly kwam naar het huis en reed met mij weg- voor de laatste keer op de oude manier. Om elf uur waren we bij dominee Brown en we werden direct getrouwd................. Meneer Brown had mij beloofd het woord gehoorzamen niet in de ceremonie te gebruiken en hij hield zijn woord. Om half twaalf reden we naar huis voor het middageten. Na alle lieve wensen en een paar tranen van de luitjes thuis, reden we de drie kilometer over de weg die we al zovele malen gereden hadden................. naar ons nieuwe huis."
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 7
Drie jaar en een jaar van genade
1885-1894
Laura en Almanzo, niet lang na hun trouwen:
De dag na haar trouwdag stond Laura vroeg op om Manly's ontbijt klaar te maken en voor haar kleine grijze huis te zorgen. Nu was ze de vrouw van een boer, met taken en verantwoordelijkheden.
The man of the place/de man van de plek, zoals Laura Manly noemde, begon aan het omploegen van het land. Hij hoopte 50 acres te keren, voordat de winter inviel.
Laura leerde de vier paarden voor de ploeg te spannen. Ze leerde ook hoe ze moest ploegen. Als ze klaar was met haar werk zadelde ze Trixie, haar pony, en ging ze uit rijden.
Op een dag hielp ze Manly en voelde ze zich duizelig. Ze viel flauw, maar de dokter vertelde dat er niets aan de hand was. Laura was zwanger. Na een tijdje begon ze zich weer beter te voelen.
In de lente van 1886 stonden de tarwe en de haver er mooi bij. Manly nam een lening om een binder te kopen, zodat de tarwe en de haver geoogst konden worden. Hij zei tegen Laura dat ze genoeg geld zouden verdienen om de hooivork en maaimachine te betalen, die hij het jaar ervoor gekocht had.
Plotseling blies er een storm over de prairie die hagel meebracht. Hagelstenen zo groot als eieren vernielden de tarweoogst in 20 minuten. Ze zouden -tot Manly het volgend jaar weer kon zaaien- geen inkomsten hebben.
Ze besloten het huis en een stuk land te verhuren, zodat ze een paar van hun rekeningen konden betalen.
Op 25-8-1886, toen ze één jaar getrouwd waren, verhuisden ze naar Manly's oude hut, waar hij als vrjgezel had gewoond. Het was klein, 3.60 x 4.80 meter.
Begin december moest Laura bevallen. Ma en een buurvrouw verzorgden haar. Na een lange en zware bevalling beviel Laura op 5-12-1886 van een dochtertje. Laura noemde haar Rose, naar haar favoriete bloemen; de wilde roze en rode rozen die in juni de prairie bedekten.
Ze schreef: "Een Roos in december is veel zeldzamer dan een roos in juni."
Gedurende die winter bleef Laura veel thuis. Op 20 jarige leeftijd had ze veel te leren over het moederschap in combinatie met haar dagelijkse werkzaamheden.
In de lente begon Laura weer op het land te werken. Rose lag in een mand met een zonnehoedje op haar hoofd. Net zoals haar tant Mary had ze blond haar en blauwe ogen. Een zwarte Sint Bernardshond, Nero, lag uitgestrekt naast haar.
Nero was zomaar aan komen lopen en bleek een voorkeur voor Rose te hebben. Doordat de grote hond op rose paste, kon Laura Manly helpen.
Vanwege de droogte was de tarweoogst maar klein. Laura's ouders hielden het boerenleven voor gezien. Pa, die 57 was, bouwde een klein wit huis in het centrum van De Smet en in december 1887 trok de familie Ingalls hierin. Pa werd de stadstimmerman, Carrie en Grace gingen nog steeds naar school.
Soms gingen Laura, Manly en Rose 's zondags in het rijtuigje een tocht over de prairie maken. Ze bezochten "the home folks/ de luitjes thuis", zoals ze hun familieleden noemden of vrienden zoals meneer en mevrouw Boast.
Tijdens één van die bezoekjes vroeg meneer Boast of ze Rose wilden ruilen voor hun beste paard. Met pijn in haar hart voor de kinderloze Boasts, omknelde Laura Rose stevig en zei tegen Manly gauw naar huis te rijden.
Tijdens de winter van 1888 werden Laura en Manly getroffen door difterie, een dodelijke ziekte. De 15 maanden oude Rose moest bij haar groootouders logeren, terwijl Royal Wilder zijn broer en schoonzus verpleegde.
Laura en Manly genazen, maar de ziekte had hun verzwakt. De dokter had gezegd dat ze enkele weken moesten rusten, maar Manly negeerde dit advies van de dokter en ging weer aan de slag met het zware boerenwerk.
Op een morgen viel hij toen hij uit bed wilde opstaan. Hij kon amper nog lopen. Laura bracht hem naar de dokter. Manly, die nog maar 31 was, had een milde beroerte gekregen. Zijn benen waren gedeeltelijk verlamd.
Drie jaar en een jaar van genade
1885-1894
Laura en Almanzo, niet lang na hun trouwen:
De dag na haar trouwdag stond Laura vroeg op om Manly's ontbijt klaar te maken en voor haar kleine grijze huis te zorgen. Nu was ze de vrouw van een boer, met taken en verantwoordelijkheden.
The man of the place/de man van de plek, zoals Laura Manly noemde, begon aan het omploegen van het land. Hij hoopte 50 acres te keren, voordat de winter inviel.
Laura leerde de vier paarden voor de ploeg te spannen. Ze leerde ook hoe ze moest ploegen. Als ze klaar was met haar werk zadelde ze Trixie, haar pony, en ging ze uit rijden.
Op een dag hielp ze Manly en voelde ze zich duizelig. Ze viel flauw, maar de dokter vertelde dat er niets aan de hand was. Laura was zwanger. Na een tijdje begon ze zich weer beter te voelen.
In de lente van 1886 stonden de tarwe en de haver er mooi bij. Manly nam een lening om een binder te kopen, zodat de tarwe en de haver geoogst konden worden. Hij zei tegen Laura dat ze genoeg geld zouden verdienen om de hooivork en maaimachine te betalen, die hij het jaar ervoor gekocht had.
Plotseling blies er een storm over de prairie die hagel meebracht. Hagelstenen zo groot als eieren vernielden de tarweoogst in 20 minuten. Ze zouden -tot Manly het volgend jaar weer kon zaaien- geen inkomsten hebben.
Ze besloten het huis en een stuk land te verhuren, zodat ze een paar van hun rekeningen konden betalen.
Op 25-8-1886, toen ze één jaar getrouwd waren, verhuisden ze naar Manly's oude hut, waar hij als vrjgezel had gewoond. Het was klein, 3.60 x 4.80 meter.
Begin december moest Laura bevallen. Ma en een buurvrouw verzorgden haar. Na een lange en zware bevalling beviel Laura op 5-12-1886 van een dochtertje. Laura noemde haar Rose, naar haar favoriete bloemen; de wilde roze en rode rozen die in juni de prairie bedekten.
Ze schreef: "Een Roos in december is veel zeldzamer dan een roos in juni."
Gedurende die winter bleef Laura veel thuis. Op 20 jarige leeftijd had ze veel te leren over het moederschap in combinatie met haar dagelijkse werkzaamheden.
In de lente begon Laura weer op het land te werken. Rose lag in een mand met een zonnehoedje op haar hoofd. Net zoals haar tant Mary had ze blond haar en blauwe ogen. Een zwarte Sint Bernardshond, Nero, lag uitgestrekt naast haar.
Nero was zomaar aan komen lopen en bleek een voorkeur voor Rose te hebben. Doordat de grote hond op rose paste, kon Laura Manly helpen.
Vanwege de droogte was de tarweoogst maar klein. Laura's ouders hielden het boerenleven voor gezien. Pa, die 57 was, bouwde een klein wit huis in het centrum van De Smet en in december 1887 trok de familie Ingalls hierin. Pa werd de stadstimmerman, Carrie en Grace gingen nog steeds naar school.
Soms gingen Laura, Manly en Rose 's zondags in het rijtuigje een tocht over de prairie maken. Ze bezochten "the home folks/ de luitjes thuis", zoals ze hun familieleden noemden of vrienden zoals meneer en mevrouw Boast.
Tijdens één van die bezoekjes vroeg meneer Boast of ze Rose wilden ruilen voor hun beste paard. Met pijn in haar hart voor de kinderloze Boasts, omknelde Laura Rose stevig en zei tegen Manly gauw naar huis te rijden.
Tijdens de winter van 1888 werden Laura en Manly getroffen door difterie, een dodelijke ziekte. De 15 maanden oude Rose moest bij haar groootouders logeren, terwijl Royal Wilder zijn broer en schoonzus verpleegde.
Laura en Manly genazen, maar de ziekte had hun verzwakt. De dokter had gezegd dat ze enkele weken moesten rusten, maar Manly negeerde dit advies van de dokter en ging weer aan de slag met het zware boerenwerk.
Op een morgen viel hij toen hij uit bed wilde opstaan. Hij kon amper nog lopen. Laura bracht hem naar de dokter. Manly, die nog maar 31 was, had een milde beroerte gekregen. Zijn benen waren gedeeltelijk verlamd.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Manly was niet langer gezond. Alhoewel hij engszins het gebruik van zijn benen terugkreeg, liep hij schuifelend en zijn handen waren stijf en onhandig. Laura moest hem bij het werk helpen en de paarden voor de wagen of de p;oeg spannen. Zijv erkochten een stuk van hun land en verhuisden terug naar hun eerste huis, het kleine grijze huis op de bomenclaim.
Evenals 1888 was 1889 droog. Toen de lente overging in de zomer bleef de regen uit. Hete winden bliezen vanuit het zuiden. De wind deed Laura denken aan de lucht van haar oven als ze de ovendeur opendeed op bakdag. Na een week van hard wind verdroogden de tarwe en de haver. Ze verloren weer een oogst.
Maar Laura en Manly keken uit naar de geboorte van hun tweede kind. Er werd in augustus 1889 een zoontje geboren. Grace schreef in haar dagboek dat de baby sprekend op Manly leek.
Iedereen hield van de baby. Toen hij een paar weken oud was, stierf hij plotseling. De Wilders begroeven hun kind die nog geen naam had gekregen, op de begraafplaats van De Smet.
Laura wilde met helemaal niemand over haar zoon praten. Ze rouwde in stilte en zorgde voor Rose, die bijna 3 was.
Rose mocht eenvoudige klusjes doen, zoals hooisprieten in het fornuis gooien. Op een middag stak Rose per ongeluk een hooispriet aan en liet het op een stapel hooi vallen. de keuken stond onmiddellijk in brand.
Laura greep Rose, vluchtte naar buiten en schreeuwde om hulp. Manly en enkele buren arriveerden snel, maar de hete wind wakkerde de vlammen aan. Het kleine grijze huis brandde tot op de grond af. Er waren maar enkele dingen gered: een paar borden, zilverwerk en een ovalen glazen broodschaal.
De eerste vier jaren van hun huwelijk bestonden voor Laura en Manly uit misoogsten, droogte hagel, brand, groeiende schuldenlast, ziektes en de dood van hun zoontje. Nu konden zij echter niet meer herstellen. Ze besloten naar Spring Valley/Minnesota te gaan, waar Manly's ouders woonden.
Het Wilder-gezin bleef anderhalf jaar in Spring Valley, maar de koude winters deden Manly's kreupele benen pijn. Dus namen ze de trein naar het zuiden, naar Florida, om bij Laura's neef Peter Ingalls te logeren. Ze hoopten dat het warme weer Manly zou helpen. Laura schreef dat ze in de pijnboombossen van Florida gingen wonen, waar de bomen altijd ruisden, waar de vlinders enorm waren, waar insectenetende planten op vochtige plekken groeiden en krokodillen de langzaam bewegende wateren van de rivieren bewoonden. Maar toendertijd was een yankeevrouw daar een grotere bezienswaardigheid dan eerder genoemde dingen.
Evenals 1888 was 1889 droog. Toen de lente overging in de zomer bleef de regen uit. Hete winden bliezen vanuit het zuiden. De wind deed Laura denken aan de lucht van haar oven als ze de ovendeur opendeed op bakdag. Na een week van hard wind verdroogden de tarwe en de haver. Ze verloren weer een oogst.
Maar Laura en Manly keken uit naar de geboorte van hun tweede kind. Er werd in augustus 1889 een zoontje geboren. Grace schreef in haar dagboek dat de baby sprekend op Manly leek.
Iedereen hield van de baby. Toen hij een paar weken oud was, stierf hij plotseling. De Wilders begroeven hun kind die nog geen naam had gekregen, op de begraafplaats van De Smet.
Laura wilde met helemaal niemand over haar zoon praten. Ze rouwde in stilte en zorgde voor Rose, die bijna 3 was.
Rose mocht eenvoudige klusjes doen, zoals hooisprieten in het fornuis gooien. Op een middag stak Rose per ongeluk een hooispriet aan en liet het op een stapel hooi vallen. de keuken stond onmiddellijk in brand.
Laura greep Rose, vluchtte naar buiten en schreeuwde om hulp. Manly en enkele buren arriveerden snel, maar de hete wind wakkerde de vlammen aan. Het kleine grijze huis brandde tot op de grond af. Er waren maar enkele dingen gered: een paar borden, zilverwerk en een ovalen glazen broodschaal.
De eerste vier jaren van hun huwelijk bestonden voor Laura en Manly uit misoogsten, droogte hagel, brand, groeiende schuldenlast, ziektes en de dood van hun zoontje. Nu konden zij echter niet meer herstellen. Ze besloten naar Spring Valley/Minnesota te gaan, waar Manly's ouders woonden.
Het Wilder-gezin bleef anderhalf jaar in Spring Valley, maar de koude winters deden Manly's kreupele benen pijn. Dus namen ze de trein naar het zuiden, naar Florida, om bij Laura's neef Peter Ingalls te logeren. Ze hoopten dat het warme weer Manly zou helpen. Laura schreef dat ze in de pijnboombossen van Florida gingen wonen, waar de bomen altijd ruisden, waar de vlinders enorm waren, waar insectenetende planten op vochtige plekken groeiden en krokodillen de langzaam bewegende wateren van de rivieren bewoonden. Maar toendertijd was een yankeevrouw daar een grotere bezienswaardigheid dan eerder genoemde dingen.