Hoofdstuk 8
Naar de Ozarks
1894-1904
In 1894 vond er in het Midwesten een grote verhuizing plaats, men was op zoek naar werk. Lange rijen huifkarren kwamen en gingen - naar Colorado, naar Nebraska of terugkerend naar het Dakotagebied. anderen gingen naar Missouri.
Na ongeveer een week reizen bereikten de Wilders de anderhalf kilometer brede Missouririvier. De grote modderrivier, zoals hij ook wel werd genoemd, vormde de noordelijke grens met Oost-Nebraska. Een lange rij paarden en wagens wachtten om de rivier over te steken.
Toen het hun beurt was, reed Manly het rijtuig de pont op en zette hem snel met lijnen vast. Wilde, zwarte stormwolken verdonkerden de lucht, terwijl hij de angstige paarden kalmeerde.
Toen zij in het rijtuigje zaten, voelden Laura en Rose de pont op en neer gaaan in de woelige bruine golven. Spoedig bereikten zij de andere kant.
"Dit is het laatste wat we van Dakota zien", huilde Laura. Tranen stroomden over haar wangen. Ze draaide zich om van haar familie en bedekte haar gezicht met haar handen. "Laat me maar. Ik ben zo weer in orde. Laat me aub. even."
Laura hernam zich snel. Samen met Manly en Rose zong ze: "Oh Suzanna", "Het ratelende wiel" en andere liedjes.
Ze reden naar het zuiden en het oosten door Nebraska en Kansas.
Manly werd bruin in de zon en zijn armen werden sterker door het mennen van de paarden.
Praktisch het hele land was kaal. Overal dwarrelde stof, die de wagensporen voor hen vaak verborgen. De temperatuur schommelde vaak tegen de 35 graden. In hun kippenhok op en neer stuivend hijgden de kippen in de hitte.
Pet en May, de merries die iedere dag de wagen trokken, werden mager en hun ribben begonnen uit te steken.
Laura Ingalls Wilder, storyteller of the prairie
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Op een keer stopten ze vlakbij een Russische nederzetting. De mensen woonden in lange witgewassen aarden huizen.
Laura hield er niet van tijdens de tocht met vreemden om te gaan. Ze maakte zich zorgen over het feit dat er dieven tussen zouden kunnen zitten, of dat men grof zou kunnen zijn in het bijzijn van Rose.
Manly was altijd vriendelijker en altijd vrolijk, zelfs tegen vreemdelingen.
Rose klaagde over het stof in haar ogen en haar en dat haar billen pijn deden van het schudden van de wagenzitting.
Zweet en stof bedekte haar gezicht. Haar verstelde katoenen jurk verbleekte in de zon. Soms huilde ze omdat ze tante Mary miste en de rest van de familie.
Laura miste ook iedereen, maar het had geen zin hierover te tobben. Om Rose tijdens de lange dagen af te leiden nam ze haar dicht bij zich en vertelde verhalen. Rose vond het heerlijk te horen over de tijd dat haar moeder en tante Carrie bijna waren opgegeten door een wolf. Ze genoot ook van het verhaal over tante Grace, die nog maar een peuter was toen ze in het hoge prairiegras was verdwaald en in het viooltjesveld werd gevonden. Rose kende alle familieverhalen uit haar hoofd, maar bedelde iedere keer weer bij haar moeder om nog meer verhalen.
Als het mogelijk was kampeerden de Wilders bij een bron of rivier. Zij vulden daar hun watervaten voor de droge stukken die zij onderweg zouden tegenkomen.
Manly sloeg het hardbrood (een soort brood net zo groot en rond als een bord) met een hamer in stukken. Laura leerde Rose het hardbrood zachter te maken door de stukken in de thee te dopen.
Zij aten gebakken aardappelen, gezouten varkensvlees en bonen van tinnen borden.
's Avonds haalde Laura het kleine houten schrijftafeltje tevoorschijn dat Manly voor haar had gemaakt.
Het schrijftateltje opende als een boek en had van binnen vakjes waarin Laura haar papieren, enveloppen en pen bewaarde.
Een honderddollarbiljet - het geld dat Laura had gespaard met een jaar werken bij de kleermaakster - zat verstopt tussen het papier en de enveloppen. Dit was hun toekomst in Missouri.
Dagelijks maakte Laura bij het kampvuur aantekeningen over hun reis in een notitieblok van vijf cent.
Zowel zij als Manly waren bijzonder geinteresseerd in alles wat zij zagen . Daarom wilde Laura een verslag bijhouden. Om op papier te bezuinigen prote Laura drie handgeschreven regels tussen ieder blauw lijntje.
Ze legde Rose uit dat: "Het net is alsof ik een brief aan mezelf schrijf. Als onze tocht voorbij is, zal ik het als een herinnering bewaren."
Laura schreef ook brieven naar huis. Eén werd er in De smet News and Leader afgedrukt. In een hoekje van een toegestuurde kopie zou Laura later schrijven: "Het eerste dat ik ooit heb gepubliceerd."
De Wilders bereikten Missouri op 22 augustus 1894. Toen de wagen langs Springfield richting de bergen reed begon Laura te fluiten, net als haar vader vroeger.
Een paar dagen later schreef ze: "Nou, we zijn eindelijk in de Ozarks. Het is hier geweldig. We reden langs de voet van een paar heuvels en konden naar alle kanten kijken. De bomen en rotsen zijn prachtig. Manly zegt dat we bijna kunnen leven van hoe het er hier uitziet."
Laura en Manly stopten vaak om vruchtbare stukken land te bekijken, om boomgaarden te inspecteren en om met boeren over de prijzen van nieuw land te praten.
Laura hield er niet van tijdens de tocht met vreemden om te gaan. Ze maakte zich zorgen over het feit dat er dieven tussen zouden kunnen zitten, of dat men grof zou kunnen zijn in het bijzijn van Rose.
Manly was altijd vriendelijker en altijd vrolijk, zelfs tegen vreemdelingen.
Rose klaagde over het stof in haar ogen en haar en dat haar billen pijn deden van het schudden van de wagenzitting.
Zweet en stof bedekte haar gezicht. Haar verstelde katoenen jurk verbleekte in de zon. Soms huilde ze omdat ze tante Mary miste en de rest van de familie.
Laura miste ook iedereen, maar het had geen zin hierover te tobben. Om Rose tijdens de lange dagen af te leiden nam ze haar dicht bij zich en vertelde verhalen. Rose vond het heerlijk te horen over de tijd dat haar moeder en tante Carrie bijna waren opgegeten door een wolf. Ze genoot ook van het verhaal over tante Grace, die nog maar een peuter was toen ze in het hoge prairiegras was verdwaald en in het viooltjesveld werd gevonden. Rose kende alle familieverhalen uit haar hoofd, maar bedelde iedere keer weer bij haar moeder om nog meer verhalen.
Als het mogelijk was kampeerden de Wilders bij een bron of rivier. Zij vulden daar hun watervaten voor de droge stukken die zij onderweg zouden tegenkomen.
Manly sloeg het hardbrood (een soort brood net zo groot en rond als een bord) met een hamer in stukken. Laura leerde Rose het hardbrood zachter te maken door de stukken in de thee te dopen.
Zij aten gebakken aardappelen, gezouten varkensvlees en bonen van tinnen borden.
's Avonds haalde Laura het kleine houten schrijftafeltje tevoorschijn dat Manly voor haar had gemaakt.
Het schrijftateltje opende als een boek en had van binnen vakjes waarin Laura haar papieren, enveloppen en pen bewaarde.
Een honderddollarbiljet - het geld dat Laura had gespaard met een jaar werken bij de kleermaakster - zat verstopt tussen het papier en de enveloppen. Dit was hun toekomst in Missouri.
Dagelijks maakte Laura bij het kampvuur aantekeningen over hun reis in een notitieblok van vijf cent.
Zowel zij als Manly waren bijzonder geinteresseerd in alles wat zij zagen . Daarom wilde Laura een verslag bijhouden. Om op papier te bezuinigen prote Laura drie handgeschreven regels tussen ieder blauw lijntje.
Ze legde Rose uit dat: "Het net is alsof ik een brief aan mezelf schrijf. Als onze tocht voorbij is, zal ik het als een herinnering bewaren."
Laura schreef ook brieven naar huis. Eén werd er in De smet News and Leader afgedrukt. In een hoekje van een toegestuurde kopie zou Laura later schrijven: "Het eerste dat ik ooit heb gepubliceerd."
De Wilders bereikten Missouri op 22 augustus 1894. Toen de wagen langs Springfield richting de bergen reed begon Laura te fluiten, net als haar vader vroeger.
Een paar dagen later schreef ze: "Nou, we zijn eindelijk in de Ozarks. Het is hier geweldig. We reden langs de voet van een paar heuvels en konden naar alle kanten kijken. De bomen en rotsen zijn prachtig. Manly zegt dat we bijna kunnen leven van hoe het er hier uitziet."
Laura en Manly stopten vaak om vruchtbare stukken land te bekijken, om boomgaarden te inspecteren en om met boeren over de prijzen van nieuw land te praten.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Op 29 augustus hadden ze bijna hun eindbestemming bereikt; Mansfield. Na 45 dagen onderweg te zijn geweest en 650 miles (1000 km) afgelegd te hebben, arriveerden ze op 31 augustus in Mansfield, dat 400 inwoners telde.
De straten die grensden aan het stadsplein waren boordevol met wagens en mensen. Aan het eind van het plein vertrok een trein uit het station. Ze zagen veel huizen met veranda's aan de voorkant en bomen die schaduw gaven. Laura wees het schoolgebouw met zijn twee verdiepingen aan, dat op een heuvel boven het stadje lag. Die avond kampeerden ze in de bossen aan de rand van de stad.
In haar dagboek schreef Laura: Hier is alles aanwezig wat een mens zich maar kan wensen.
Ieder dag ging Manly op zoek naar land. De zoektocht nam bijna drie weken in beslag. Op 24 september deden ze een aanbetaling op 40 acres.
Tijdens de volgende dagen kon Laura haar opwinding nauwelijks bedwingen. Als ze niet over het land sprak, de bron die het gehele jaar water zou geven, of de 3 kilometer die het kostte om naar de stad te wandelen, floot ze als een zangvogeltje.
Laura noemde de plek The Rocky Ridge Farm. Het land bestond niet alleen uit stenen, maar had ook steile ravijnen, dicht struikgewas, hellingen en grote bossen met eiken en notenbomen. De vorige eigenaar had 400 jonge appelboompjes achtergelaten, die geplant konden worden zodra het land ontgonnen was.
Een klein houten huisje zou hun thuis zijn. Het had een stenen vuurhaard, maar geen ramen. Laura schreef: Als wij om de één of andere reden meer licht nodig hadden, hoefden we alleen maar iets van de leem uit de kieren te peuteren. Dan kwam er licht binnen, maar ook wind en regen!
Eerst veegde Laura alle spinnen en hun webben weg, daarna de bladeren, twijgjes en keuteltjes van dieren. Ze schrobde met de hulp van Rose het nieuwe huis van boven tot onder helemaal schoon voordat alle spullen uit de wagen werden gehaald. Terwijl ze aan het werk waren vertelde Laura Rose het verhaal van pa die tijdens een sneeuwstorm was verdwaald. Zodra Laura even tijdens het verhaal pauzeerde, vulde Rose het relaas aan.
Ze pakte het servies uit en maakte echte bedden op. Een kleedje van oude lappen - een afscheidscadeau van Carrie- paste perfect voor het haardvuur. Laura zette de de houten opwindklok en de ovalen broodschaal op de schoorsteenmantel. Het kampoventje ging in de aanbouw bij het huis. Laura was heel blij dat ze nooit meer buiten hoefde te koken.
Manly begon bomen om te hakken in de bossen. Hij vulde de wagenbak en reed naar Mansfield. Her was al donker toen hij thuiskwam. Met een lege wagenbak en 75 cent! Meer geld dan hij sinds lange tijd had verdiend. Hij kon niet wachten tot het weer dag werd en hij weer kon gaan houthakken.
De straten die grensden aan het stadsplein waren boordevol met wagens en mensen. Aan het eind van het plein vertrok een trein uit het station. Ze zagen veel huizen met veranda's aan de voorkant en bomen die schaduw gaven. Laura wees het schoolgebouw met zijn twee verdiepingen aan, dat op een heuvel boven het stadje lag. Die avond kampeerden ze in de bossen aan de rand van de stad.
In haar dagboek schreef Laura: Hier is alles aanwezig wat een mens zich maar kan wensen.
Ieder dag ging Manly op zoek naar land. De zoektocht nam bijna drie weken in beslag. Op 24 september deden ze een aanbetaling op 40 acres.
Tijdens de volgende dagen kon Laura haar opwinding nauwelijks bedwingen. Als ze niet over het land sprak, de bron die het gehele jaar water zou geven, of de 3 kilometer die het kostte om naar de stad te wandelen, floot ze als een zangvogeltje.
Laura noemde de plek The Rocky Ridge Farm. Het land bestond niet alleen uit stenen, maar had ook steile ravijnen, dicht struikgewas, hellingen en grote bossen met eiken en notenbomen. De vorige eigenaar had 400 jonge appelboompjes achtergelaten, die geplant konden worden zodra het land ontgonnen was.
Een klein houten huisje zou hun thuis zijn. Het had een stenen vuurhaard, maar geen ramen. Laura schreef: Als wij om de één of andere reden meer licht nodig hadden, hoefden we alleen maar iets van de leem uit de kieren te peuteren. Dan kwam er licht binnen, maar ook wind en regen!
Eerst veegde Laura alle spinnen en hun webben weg, daarna de bladeren, twijgjes en keuteltjes van dieren. Ze schrobde met de hulp van Rose het nieuwe huis van boven tot onder helemaal schoon voordat alle spullen uit de wagen werden gehaald. Terwijl ze aan het werk waren vertelde Laura Rose het verhaal van pa die tijdens een sneeuwstorm was verdwaald. Zodra Laura even tijdens het verhaal pauzeerde, vulde Rose het relaas aan.
Ze pakte het servies uit en maakte echte bedden op. Een kleedje van oude lappen - een afscheidscadeau van Carrie- paste perfect voor het haardvuur. Laura zette de de houten opwindklok en de ovalen broodschaal op de schoorsteenmantel. Het kampoventje ging in de aanbouw bij het huis. Laura was heel blij dat ze nooit meer buiten hoefde te koken.
Manly begon bomen om te hakken in de bossen. Hij vulde de wagenbak en reed naar Mansfield. Her was al donker toen hij thuiskwam. Met een lege wagenbak en 75 cent! Meer geld dan hij sinds lange tijd had verdiend. Hij kon niet wachten tot het weer dag werd en hij weer kon gaan houthakken.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Laura gaf haar kippen maisvoer en liet ze los rondlopen. Zij begonnen eieren te leggen, die Manly in de stad ruilde voor meel en andere dingen die ze nodig hadden. Met hard werken en een beetje geluk voelde Laura dat Manly en zij uiteindelijk zouden slagen.
Gedurende de volgende weken leerde Laura hoe ze met een handzaag moest omgaan. De hele winter lang zaagden zij hout. Sommige bomen bewaarden ze voor zichzelf voor het vuur, omheiningen en een kippenhok. De rest verkocht Manly per wagenlading in de stad.
Stenen, boomwortels, boomstompen en struiken omringden het land dat in de toekomst weiland en hooiland zou zijn.
Iedereen had zijn eigen taken, zelfs de 7 jaar oude Rose. Laura verwachtte dat zij de houtkist bij de kachel zou volhouden, de tafel zou dekken en zou helpen met afwassen. Overdag veegde Rose de vloer van de hut aan, maakte haar bed op en bracht vers water naar de kippen.
Naast het houtzagen had Laura haar dagelijkse werkzaamheden. Ze deed iedere maandag de was en streek op dinsdag. Vrijdags maakte ze het huisje schoon. Op zaterdag bakte ze brood en tussendoor naaide en verstelde ze. Laura en Rose plukten zwarte bessen en bosbessen voor taarten of om ze in de stad te verkopen voor 10 cent per 4½ kilo.
's Avonds wilde Laura niets liever dan gaan slapen, maar er waren eerst andere dingen te doen. Aangezien Rose weer naar school zou gaan, haalde Laura haar oude schoolboeken te voorschijn. Aan de keukentafel
moest Rose van haar moeder haar voorlezen uit het McGuffey leesboek of haar rekenlessen nog eens onder de loep nemen.
's Zondags deden Laura, Manly en Rose het kalmer aan. Laura las Rose voor uit de Bijbel of ze zaten rustig aan de tafel en schreven brieven naar de familie in De Smet. Laura wist hoe erg Rose haar grootouders en tantes miste.
De eerste lente zaaiden Manly en Laura mais en startten een moestuin en ze plantten de 400 appelboompjes. Laura vond dat ze er als kleine fragiele stokken uitzagen, uitstekend uit de dorre aarde.
Het was moeilijk voor te stellen hoe ze er over 5 à 6 jaar zouden uitzien als ze dikke stammen zouden hebben en een dak van groene bladeren vol met grote rode appels.
Rose begon in de 3e klas in het twee verdiepingen tellende, vierkante, stenen schoolgebouw in Mansfield. In tegenstelling tot "de stadsmeisjes" had ze geen mooie jurken en haarlinten. Ze was "een boerenkind", die naar school kwam in verstelde kleren, blootsvoets en met tweedehandsboeken. Ze kwam op haar ezel Spookendyke naar school gereden.
Gedurende de volgende weken leerde Laura hoe ze met een handzaag moest omgaan. De hele winter lang zaagden zij hout. Sommige bomen bewaarden ze voor zichzelf voor het vuur, omheiningen en een kippenhok. De rest verkocht Manly per wagenlading in de stad.
Stenen, boomwortels, boomstompen en struiken omringden het land dat in de toekomst weiland en hooiland zou zijn.
Iedereen had zijn eigen taken, zelfs de 7 jaar oude Rose. Laura verwachtte dat zij de houtkist bij de kachel zou volhouden, de tafel zou dekken en zou helpen met afwassen. Overdag veegde Rose de vloer van de hut aan, maakte haar bed op en bracht vers water naar de kippen.
Naast het houtzagen had Laura haar dagelijkse werkzaamheden. Ze deed iedere maandag de was en streek op dinsdag. Vrijdags maakte ze het huisje schoon. Op zaterdag bakte ze brood en tussendoor naaide en verstelde ze. Laura en Rose plukten zwarte bessen en bosbessen voor taarten of om ze in de stad te verkopen voor 10 cent per 4½ kilo.
's Avonds wilde Laura niets liever dan gaan slapen, maar er waren eerst andere dingen te doen. Aangezien Rose weer naar school zou gaan, haalde Laura haar oude schoolboeken te voorschijn. Aan de keukentafel
moest Rose van haar moeder haar voorlezen uit het McGuffey leesboek of haar rekenlessen nog eens onder de loep nemen.
's Zondags deden Laura, Manly en Rose het kalmer aan. Laura las Rose voor uit de Bijbel of ze zaten rustig aan de tafel en schreven brieven naar de familie in De Smet. Laura wist hoe erg Rose haar grootouders en tantes miste.
De eerste lente zaaiden Manly en Laura mais en startten een moestuin en ze plantten de 400 appelboompjes. Laura vond dat ze er als kleine fragiele stokken uitzagen, uitstekend uit de dorre aarde.
Het was moeilijk voor te stellen hoe ze er over 5 à 6 jaar zouden uitzien als ze dikke stammen zouden hebben en een dak van groene bladeren vol met grote rode appels.
Rose begon in de 3e klas in het twee verdiepingen tellende, vierkante, stenen schoolgebouw in Mansfield. In tegenstelling tot "de stadsmeisjes" had ze geen mooie jurken en haarlinten. Ze was "een boerenkind", die naar school kwam in verstelde kleren, blootsvoets en met tweedehandsboeken. Ze kwam op haar ezel Spookendyke naar school gereden.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Rose klaagde dat de school te gemakkelijk was. Tijdens de lange saaie dagen bedacht ze een eigen taal, compleet met werkwoorden, zelfstandig naamwoorden en voorzetsels. Ze noemde haar taal Fispooko en sprak het tegen Spookendyke.
Laura inspecteerde nog eens haar schoolboeken. Misschien kon zij lessen vinden die een uitdaging zouden betekenen voor haar intelligente dochter. ze moedigde Rose aan om boeken uit de schoolbibliotheek te lenen.
's avonds, terwijl haar breinaalden een wollen sok of want creëerde, las Laura hardop voor uit een boek die tegen de olielamp steunde. Ze herinnerde zich hoezeer zij op Rose's leeftijd van boeken had gehouden en dat ze het nooit moe werd om naar ma of pa te luisteren, als die er keer op keer uit voorlazen.
Rose luisterde, evenals Manly. Bij de kachel zittend verzachtte hij vaak zijn pijnlijke voet in een pan heet water, terwijl hij paardentuigen herstelde of uit hout iets sneed voor het huis.
Eén keer per week las Laura het vervolgverhaal voor dat in de De Smet krant stond, die door ma werd toegestuurd.
Hoe zwaar het boerenleven ook was, gedurende de volgende jaren begon het leven er beter uit te zien. De boerderij was nog niet zelfvoorzienend, maar het voorzag hun van verse groente en een gestage voorraad van eieren. Zij kochten een koe. Het was Manly's bedoeling om een zuivelboer te worden. Hij geloofde dat als er genoeg land was ontgonnen, dit gebied goed grasland zou zijn. Manly besloot ook paarden te gaan fokken.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hij kocht "Governor of Orleans", een paard van het Morganras dat al eens een prijs had gewonnen. Hij had altijd al de voorkeur aan Morgans gegeven, met hun dikke nekken en stevige lijven. Ze waren niet alleen uitstekende trek- en werkpaarden, maar ook racepaarden. Zowel hij als Laura hielden ervan om paard te rijden en ze keken eranaar uit tochten over het platteland te kunnen maken.
In hun weinige vrije tijd lazen en leerden ze over de groei van appels, perziken en peren. Het boeren ging in Missouri heel anders, wist Laura. In de Dakota's had een gezin honderden acres land nodig om genoeg te produceren, opdat ze zichzelf konden voorzien. Hier ging het boeren op kleinere schaal.
Ieder jaar ging de appelboomgaard meer dragen. tussen de bomen plantte Manly aardbeien en frambozen.
Met de hulp van Rose karnde Laura boter en liep ze naar de stad om dit voor 10 cent per pond te verkopen. Laura bleef haar kippeneieren verkopen en vergrootte haar schare van witte Leghorns (kippen).
Beetje bij beetje kochten zij en Manly meer stukjes land. Zij voelden zich rijk.
Op een zondagmiddag begonnen Laura en Manly plannen te maken voor een nieuw huis op Rocky Ridge. Het huis zou op een heuvel staan onder een eik. Met grote ramen die naar het westen keken over de beek. Er zou aan de noordkant een mooie grote veranda komen, koel op hete zomermiddagen. De keuken zou groot genoeg worden voor een houtkachel in de winter en een oliekachel in de zomer.
Ieder raam zou muskietengaas krijgen. Er zou een put komen met een pomp, vlak bij de keukendeur; geen gesjouw meer met water uit de bron. In de zitkamer zouden boekenkasten komen en een hanglamp waarbij je kon lezen op winteravonden bij de haard.
Rocky Ridge Farm ontwikkelde zich goed, maar Laura en Manly hadden meer geld nodig om hun dromen uit te laten komen.
In 1898 huurden zij een klein huis aan de rand van Mansfield.
Manly werkte voor de spoorweg, bestellingen per paard en wagen afleverend bij de inwoners van Mansfield. Laura kookte verse, plattelandsstijlmaaltijden voor de mannen van de spoorweg. In hun vrije tijd werkten ze op de Rocky Ridge Farm.
Rose was 11 toen ze een "stadsmeisje" werd, maar het veranderde haar leven weinig. Alhoewel ze een paar vriendinnetjes had, was ze verlegen en werd ze maar zelden op feestjes uitgenodigd.
Laura zag in dat Rose anders was. Ze had er geen moeite mee om zich haar eigen schooldagen in Walnut Grove voor de geest te halen, toen ze het heerlijk vond om sneeuwballen te gooien en met de jongens te ballen in plaats van een keurige jongedame te zijn. En net als Rose was Laura een kampioen bij de spelwedstrijden geweest.
Soms weigerde Rose om naar school te gaan. Haar leraren waren maar een paar jaar ouder dan de leerlingen en niet gewend aan kinderen als Rose, die sterke meningen had over praktisch ieder onderwerp. Op een keer daagde ze haar leraar uit bij zijn uitleg over een gedicht van Alfred Lord Tennyson.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Op de hooizolder van de schuur lieten haar begrijpende ouders haar thuis haar huiswerk maken. Zelden zag je Rose zonder een boek in haar hand. Ze las
poezie, engelse romans en boeken over geschiedenis en romantiek. Evenals de pioniers in haar familie droomde Rose over plaatsen verweg.
Manly's ouders kwamen in de zomer een poos logeren.
Ze waren onderweg naar Crowley/Louisiana, om daar bij hun dochter Eliza Jane te gaan wonen, die eens Laura in De Smet had lesgegeven.
In 1902 kwam er geen goed nieuws uit De Smet. Pa, die nu 66 was, had hartproblemen en in een brief werd Laura verzocht snel naar huis te komen, want haar vader was stervende. In mei 1902 nam Laura de trein, daarna een andere, richting het noorden, dwars door Kansas en Nebraska, naar Zuid-Dakota, uiteindelijk De Smet bereikend.
Met zijn vrouw en vier dochters aan zijn zijde stierf pa op 8 juni.
Charles Ingalls, die er altijd van had gedroomd naar het westen, naar Oregon te reizen, werd in De Smet begraven, op de begraafplaats waar ook Laura's naamloze baby begraven lag.
Laura bleef nog een poos in De Smet om tijd door te brengen met haar moeder en drie zusters.
Grace, die ook lerares was geweest, was in 1901 met Nate Dow getrouwd. Zij woonden op een boerderij ten westen van De Smet.
Carrie werkte bij de De Smet News and Leader als een drukker. Evenals Mary woonde ze nog bij ma.
Mary was nog steeds ijverig, ze had het druk met handwerken, kerkactiviteiten en haar muziek. Laura vergat bijna dat Mary blind was. Ze bewoog zich zo gemakkelijk door het huis, neurieend of zachtjes zingend terwijl ze haar karweitjes deed.
Laura had veel om over na te denken toen ze de trein terug naar Mansfield nam.
Rose groeide op en was in de herfst aan haar laatste schooljaar begonnen. Eliza Jane kwam weer eens bij de Wilders logeren. Ze wilde dat Rose na dat laatste schooljaar bij haar in Crowley kwam wonen en daar haar middelbare schoolopleiding zou afronden, want op de school in Mansfield nam men geen examens af.
Laura en Manly gaven Rose toestemming om voor één jaar naar Louisiana te gaan. In Crowley studeerde Rose geschiedenis, wiskunde, literatuur en leerde ook in dat ene jaar Latijn, waar anderen vier jaar voor nodig hadden gehad.
Bij haar dipomauitreiking in de lente van 1904 droeg Rose een witte kanten japon. Ze hoorde bij de besten van de klas. eenmaal klaar met haar schoolopleiding keerde ze terug naar Mansfield.
Trots hing Laura de diplomafoto van Rose aan de muur en was benieuwd naar haar dochters toekomst. Vele jonge vrouwen verlieten de boerderijen en trokken naar de steden, op zoek naar werk- geen echtgenoten! Laura kon zich Rose niet voorstellen in Mansfield en al helemaal niet als een boerin.
Evenals vele andere jonge meisjes klaagde Rose over het zwoegen op de boerderij en ze droomde over een leven buiten de Ozarkbergen. Dus moedigde Laura haar dochter aan om telegrafie te gaan leren. Nu bezat Rose een vaardigheid die naar een baan zou leiden, maar niet in Mansfield. Met de zegen van haar ouders vertrok Rose naar Kansas City op zoek naar werk. Western union nam haar aan als telegrafiste, haar loon bedroeg tweeenhalve dollar per week.
poezie, engelse romans en boeken over geschiedenis en romantiek. Evenals de pioniers in haar familie droomde Rose over plaatsen verweg.
Manly's ouders kwamen in de zomer een poos logeren.
Ze waren onderweg naar Crowley/Louisiana, om daar bij hun dochter Eliza Jane te gaan wonen, die eens Laura in De Smet had lesgegeven.
In 1902 kwam er geen goed nieuws uit De Smet. Pa, die nu 66 was, had hartproblemen en in een brief werd Laura verzocht snel naar huis te komen, want haar vader was stervende. In mei 1902 nam Laura de trein, daarna een andere, richting het noorden, dwars door Kansas en Nebraska, naar Zuid-Dakota, uiteindelijk De Smet bereikend.
Met zijn vrouw en vier dochters aan zijn zijde stierf pa op 8 juni.
Charles Ingalls, die er altijd van had gedroomd naar het westen, naar Oregon te reizen, werd in De Smet begraven, op de begraafplaats waar ook Laura's naamloze baby begraven lag.
Laura bleef nog een poos in De Smet om tijd door te brengen met haar moeder en drie zusters.
Grace, die ook lerares was geweest, was in 1901 met Nate Dow getrouwd. Zij woonden op een boerderij ten westen van De Smet.
Carrie werkte bij de De Smet News and Leader als een drukker. Evenals Mary woonde ze nog bij ma.
Mary was nog steeds ijverig, ze had het druk met handwerken, kerkactiviteiten en haar muziek. Laura vergat bijna dat Mary blind was. Ze bewoog zich zo gemakkelijk door het huis, neurieend of zachtjes zingend terwijl ze haar karweitjes deed.
Laura had veel om over na te denken toen ze de trein terug naar Mansfield nam.
Rose groeide op en was in de herfst aan haar laatste schooljaar begonnen. Eliza Jane kwam weer eens bij de Wilders logeren. Ze wilde dat Rose na dat laatste schooljaar bij haar in Crowley kwam wonen en daar haar middelbare schoolopleiding zou afronden, want op de school in Mansfield nam men geen examens af.
Laura en Manly gaven Rose toestemming om voor één jaar naar Louisiana te gaan. In Crowley studeerde Rose geschiedenis, wiskunde, literatuur en leerde ook in dat ene jaar Latijn, waar anderen vier jaar voor nodig hadden gehad.
Bij haar dipomauitreiking in de lente van 1904 droeg Rose een witte kanten japon. Ze hoorde bij de besten van de klas. eenmaal klaar met haar schoolopleiding keerde ze terug naar Mansfield.
Trots hing Laura de diplomafoto van Rose aan de muur en was benieuwd naar haar dochters toekomst. Vele jonge vrouwen verlieten de boerderijen en trokken naar de steden, op zoek naar werk- geen echtgenoten! Laura kon zich Rose niet voorstellen in Mansfield en al helemaal niet als een boerin.
Evenals vele andere jonge meisjes klaagde Rose over het zwoegen op de boerderij en ze droomde over een leven buiten de Ozarkbergen. Dus moedigde Laura haar dochter aan om telegrafie te gaan leren. Nu bezat Rose een vaardigheid die naar een baan zou leiden, maar niet in Mansfield. Met de zegen van haar ouders vertrok Rose naar Kansas City op zoek naar werk. Western union nam haar aan als telegrafiste, haar loon bedroeg tweeenhalve dollar per week.
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
-
Halfpint
- Site Admin
- Berichten: 3644
- Lid geworden op: 13-04-2011 22:25
Hoofdstuk 9
een nieuwe carrière
1904/1915
Terwijl Rose een carrière najoeg, gedijde Laura als boerin. Zij en Manly velden eiken-, kastanje- en notenbomen en samen zaagden en schaafden ze in planken voor het nieuwe huis. Manly haalde keien voor de funderingen en de open haard. Eerst bouwden ze een één kamer houten huis, vlakbij de oude hut. Ieder jaar werd het huis groter, precies zoals Laura had gepland en getekend.
Zij en Rose wisselden veel brieven met elkaar uit. Rose schreef zowel over nieuwe banen en steden als over haar hectische leven als vrijgezelle jongedame.
Het was fijn als Rose wat geld naar huis kon sturen. Laura antwoordde met boerengegevens en beschrijvingen over de bouw van het huis, wetend dat haar pioniersdagen van reizen voorbij waren, terwijl die van Rose net waren begonnen.
In 1908 werkte Rose in San Francisco. Zij trouwde op 23-3-1909 met Claire Gillette Lane, een krantenverslaggever. Ze waren beiden 22 en hadden hun dromen over succes en veel geld verdienen. Rose wilde nooit meer een arm plattelandsmeisje zijn.
Af en toe bezochten Rose en Gillette Rocky Ridge Farm. Rose had haar haar in een modern bobkapsel laten knippen en droeg moderne kleren. Haar kortere rokken shockeerden de boerengemeenschap. Op een keer kwam Rose om te herstellen van de geboorte van haar enig kind, een zoontje dat direct was gestorven.
Weer terug in San Francisco werd Rose één van de eerste vrouwelijke onroerend goed makelaars in Californie en reed in een knalrode auto. Rose's leven ging in een sneltreinvaart, ze kocht mooie kleren en reisde door het hele land, ze logeerde zelfs in het meest chique hotel ter wereld, het Waldorf-Astoria hotel in New York city.
Voor Laura speelde alles zich af rondom de boerderij. Sinds 1894, nadat zij en Manly zich in Missouri hadden gevestigd, was Laura's specialiteit haar kippen.
Zij ontwierp een luchtig kippenhok voor haar kippen en verzekerde zich ervan dat ze vers water hadden en vers voer, van haar eigen land.
In de loop der jaren werd zij in de Ozarks een succesvolle pluimveeboerin met het compliment dat zij in de winter wel eieren krijgt, terwijl niemand anders dat lukt. Boeren wilden dat zij op hun vergaderingen haar ideeën zou delen.
In 1911 vroeg John Case, een redacteur van de Missouri Ruralist, een wekelijks boerentijdschrift, om artikelen voor publicatie op te sturen.
Op 44-jarige leeftijd begon Laura een nieuwe carrière; ze werd schrijfster voor een krant. Ze schreef onder de naam: mevrouw A.J. Wilder. In haar vele artikelen over het boerenleven op de Rocky Ridge Farm noemde Laura Manly "The man of the place/de man van de plek". Ze stuurde Rose een kopie van haar eerste artikel "Steun de kleine boerderij".
Het thema van Laura was vaak: "Ik ben een voorstander van de kleine boerderij en ik wil u vertellen hoe een ideaal thuis gemaakt kan worden van en hoe goed je je brood kunt verdienen met 5 acres land........... ons ideale thuis zou door een man en een vrouw samen gemaakt moeten worden."
Laura werd een vaste medewerkster van de Missouri Ruralist. Door de jaren heen schreef ze over veel verschillende onderwerpen- hoe ze Manly hielp op de boerderij, misbruik van de bossen, de rol van de vrouw op de boerderij, jeugdherinneringen, zelfs poëzie. Ze had haar eigen column "Thuis op de boerderij" en later een ander, genaamd "Zoals een boerin denkt".
Veel artikelen gaven haar kijk op het leven weer. De lezers in Mansfield waren het erover eens dat Laura "boerenmensen en hun problemen kent."
Volgens een buurman van Laura: "Is mevrouw Wilder een vrouw met een verrukkelijke persoonlijkheid................... en ze is een combinatie van energie en doorzettingsvermogen. Ze is altijd opgewekt, ziet alles van de positieve kant. Ze is in werkelijk alles de partner van haar man en is heel goed in staat de boerderij te runnen. Geen vrouw kan je meer thuis laten voelen dan zij."
Later verkocht Laura enkele van haar artikels aan andere kranten. Velen waren gericht aan de huisvrouwen. In "Laten we niet afhankelijk worden van de experts" schreef ze: Ik zou wel eens willen weten wie onze meubels ontwierp.................het moet haast wel een man zijn geweest. Ik weet zeker dat niet één vrouw, tenminste niet een vrouw die voor een huis moet zorgen, de meubels gemaakt zou hebben zoals ze nu zijn. Ingebouwde kasten bezorgen je veel minder werk. Bij kasten die van de vloer tot het plafond reiken hoef je niet eronder schoon te maken, erachter, of erbovenop."
Laura was in het bijzonder heel trots op de ingebouwde kasten en lades die Manly in haar nieuwe keuken had gemaakt.
Naast het schrijven en het boerenwerk, werkte Laura ook mee aan het nieuwe huis. Dit was in 1913 klaar en het 10 kamers tellende 2 verdiepingen hoge witte huis had 4 veranda's, een bibliotheek en een grote keuken. Een weide liep schuin rondom het huis en een diep ravijn was aan de achterkant.
Na jaren in uitgegraven huizen en hutten zonder ramen gewoond te hebben, genoot Laura van de grote ramen in haar huis. Terwijl ze haar minst leuke karwei aan het doen was- brooddeeg kneden- kon ze door één van de keukenramen naar buiten kijken.
In de loop der jaren schreef Laura vaak over haar huis, in het bijzonder over haar ramen.
In "Een herfstdag" schreef ze: Ik heb in mijn woonkamer drie grote ramen waar geen gordijnen voor hangen. Ik noem ze mijn schilderijen. Iedere verandering in het seizoen valt mij op en met de vogels in het wild en de vrolijke eekhoorntjes die steeds voorbij komen, heb ik nooit een landschapsschilderij gezien die ik hiermee kon vergelijken.
De boomgaard stond naast het huis.
een nieuwe carrière
1904/1915
Terwijl Rose een carrière najoeg, gedijde Laura als boerin. Zij en Manly velden eiken-, kastanje- en notenbomen en samen zaagden en schaafden ze in planken voor het nieuwe huis. Manly haalde keien voor de funderingen en de open haard. Eerst bouwden ze een één kamer houten huis, vlakbij de oude hut. Ieder jaar werd het huis groter, precies zoals Laura had gepland en getekend.
Zij en Rose wisselden veel brieven met elkaar uit. Rose schreef zowel over nieuwe banen en steden als over haar hectische leven als vrijgezelle jongedame.
Het was fijn als Rose wat geld naar huis kon sturen. Laura antwoordde met boerengegevens en beschrijvingen over de bouw van het huis, wetend dat haar pioniersdagen van reizen voorbij waren, terwijl die van Rose net waren begonnen.
In 1908 werkte Rose in San Francisco. Zij trouwde op 23-3-1909 met Claire Gillette Lane, een krantenverslaggever. Ze waren beiden 22 en hadden hun dromen over succes en veel geld verdienen. Rose wilde nooit meer een arm plattelandsmeisje zijn.
Af en toe bezochten Rose en Gillette Rocky Ridge Farm. Rose had haar haar in een modern bobkapsel laten knippen en droeg moderne kleren. Haar kortere rokken shockeerden de boerengemeenschap. Op een keer kwam Rose om te herstellen van de geboorte van haar enig kind, een zoontje dat direct was gestorven.
Weer terug in San Francisco werd Rose één van de eerste vrouwelijke onroerend goed makelaars in Californie en reed in een knalrode auto. Rose's leven ging in een sneltreinvaart, ze kocht mooie kleren en reisde door het hele land, ze logeerde zelfs in het meest chique hotel ter wereld, het Waldorf-Astoria hotel in New York city.
Voor Laura speelde alles zich af rondom de boerderij. Sinds 1894, nadat zij en Manly zich in Missouri hadden gevestigd, was Laura's specialiteit haar kippen.
Zij ontwierp een luchtig kippenhok voor haar kippen en verzekerde zich ervan dat ze vers water hadden en vers voer, van haar eigen land.
In de loop der jaren werd zij in de Ozarks een succesvolle pluimveeboerin met het compliment dat zij in de winter wel eieren krijgt, terwijl niemand anders dat lukt. Boeren wilden dat zij op hun vergaderingen haar ideeën zou delen.
In 1911 vroeg John Case, een redacteur van de Missouri Ruralist, een wekelijks boerentijdschrift, om artikelen voor publicatie op te sturen.
Op 44-jarige leeftijd begon Laura een nieuwe carrière; ze werd schrijfster voor een krant. Ze schreef onder de naam: mevrouw A.J. Wilder. In haar vele artikelen over het boerenleven op de Rocky Ridge Farm noemde Laura Manly "The man of the place/de man van de plek". Ze stuurde Rose een kopie van haar eerste artikel "Steun de kleine boerderij".
Het thema van Laura was vaak: "Ik ben een voorstander van de kleine boerderij en ik wil u vertellen hoe een ideaal thuis gemaakt kan worden van en hoe goed je je brood kunt verdienen met 5 acres land........... ons ideale thuis zou door een man en een vrouw samen gemaakt moeten worden."
Laura werd een vaste medewerkster van de Missouri Ruralist. Door de jaren heen schreef ze over veel verschillende onderwerpen- hoe ze Manly hielp op de boerderij, misbruik van de bossen, de rol van de vrouw op de boerderij, jeugdherinneringen, zelfs poëzie. Ze had haar eigen column "Thuis op de boerderij" en later een ander, genaamd "Zoals een boerin denkt".
Veel artikelen gaven haar kijk op het leven weer. De lezers in Mansfield waren het erover eens dat Laura "boerenmensen en hun problemen kent."
Volgens een buurman van Laura: "Is mevrouw Wilder een vrouw met een verrukkelijke persoonlijkheid................... en ze is een combinatie van energie en doorzettingsvermogen. Ze is altijd opgewekt, ziet alles van de positieve kant. Ze is in werkelijk alles de partner van haar man en is heel goed in staat de boerderij te runnen. Geen vrouw kan je meer thuis laten voelen dan zij."
Later verkocht Laura enkele van haar artikels aan andere kranten. Velen waren gericht aan de huisvrouwen. In "Laten we niet afhankelijk worden van de experts" schreef ze: Ik zou wel eens willen weten wie onze meubels ontwierp.................het moet haast wel een man zijn geweest. Ik weet zeker dat niet één vrouw, tenminste niet een vrouw die voor een huis moet zorgen, de meubels gemaakt zou hebben zoals ze nu zijn. Ingebouwde kasten bezorgen je veel minder werk. Bij kasten die van de vloer tot het plafond reiken hoef je niet eronder schoon te maken, erachter, of erbovenop."
Laura was in het bijzonder heel trots op de ingebouwde kasten en lades die Manly in haar nieuwe keuken had gemaakt.
Naast het schrijven en het boerenwerk, werkte Laura ook mee aan het nieuwe huis. Dit was in 1913 klaar en het 10 kamers tellende 2 verdiepingen hoge witte huis had 4 veranda's, een bibliotheek en een grote keuken. Een weide liep schuin rondom het huis en een diep ravijn was aan de achterkant.
Na jaren in uitgegraven huizen en hutten zonder ramen gewoond te hebben, genoot Laura van de grote ramen in haar huis. Terwijl ze haar minst leuke karwei aan het doen was- brooddeeg kneden- kon ze door één van de keukenramen naar buiten kijken.
In de loop der jaren schreef Laura vaak over haar huis, in het bijzonder over haar ramen.
In "Een herfstdag" schreef ze: Ik heb in mijn woonkamer drie grote ramen waar geen gordijnen voor hangen. Ik noem ze mijn schilderijen. Iedere verandering in het seizoen valt mij op en met de vogels in het wild en de vrolijke eekhoorntjes die steeds voorbij komen, heb ik nooit een landschapsschilderij gezien die ik hiermee kon vergelijken.
De boomgaard stond naast het huis.