Laura Ingalls Wilder, storyteller of the prairie

[Jane]

Ik heb er geen problemen mee met die verzonnen personen in de eerste Rose boekenserie, het maakte de boeken wel leuker.
Waarom ze een huis met tien kamers bouwden verbaasd me wel, wat moesten ze daar mee met z.n tweeen.... , maar goed het is een prachtig huis geworden.
Verder erg leuk Halfpint dat je dit boek vertaald en al hier neer wil zetten, vooral na deel 14 krijg je toch weer nieuwe dingen te lezen.

[Halfpint]

Inmiddels bezaten de Wilders 200 acres. In Mansfield en omliggende dorpen hadden ze de reputatie opgebouwd dat ze op zakelijk gebied eerlijk waren. Manly verzond appels. peren en perziken naar de stad. Sommige producten gingen per trein naar andere staten.
Manly ging verder met het fokken van Morganpaarden. Hij fokte ook witkop-Jerseykoeien en hield de melkproductie in kaart bij van ieder dier.
Over het algemeen genomen bevielen de weersomstandigheden in Missouri hem, maar vanwege de beroerte zou hij altijd last blijven houden van zijn pijnlijke voet.
John Case van de Missouri Ruralist interviewdie Laura en vroeg haar hoe ze nog tijd vond om te schrijven.
"Ik ben altijd een bezige bij geweest; ik deed mijn huishouding, hielp "de man van de plek" als er geen andere hulp te krijgen was en ik hou van werken. Bovendien is het een plezier om te schrijven."
Alhoewel de boerderij floreerde was het in de rest van de wereld onrustig.
De 1e Wereldoorlog brak uit in 1914. Minder mensen durfden hun geld te stoppen in onroerend goed. Rose schreef haar ouders dat haar carriere als makelaar was beeindigd.
Terwijl de oorlog zich uitbreidde, maakte Laura zich zorgen om de jonge mannen in Mansfield.
Ze schreef over "onze jonge mannen" die dienstplichtig gemaakt werden in het leger. De vreselijke oorlog was iets van hier-ver-vandaan, maar nu komt het steeds dichterbij.
Het enige goede nieuws was dat Rose een baan had aangenomen bij de San Francisco Bulletin, een krant. Eerst schreef ze leifdesverhalen die als feuilleton in de damessectie stonden. Sommigen, met thema's als romantiek en heldendom, waren verzonnen verhalen gebaseerd op het gezinsleven op de Dakotaprairie. Binnen een paar maanden begon Rose
hoofdartikelen te schrijven over beroemde personen en plaatsen uit het San Francisco baaiengebied. Ze typte 1500 woorden per dag op haar draagbare typemachine. Het succesverhaal van de acteur Charlie Chaplin "liep" twee maanden achtereen in de krant.
Nu was Rose bekend, ze verdiende 30 dollar per week.
Laura overdacht haar dochters raad hoe ze haar eigen schrijfkunst kon uitbreiden. In een brief stelde Rose haar moeder voor om een serie artikelen te schrijven over het houden van kippen en deze niet naar kleine plaatselijke kranten te sturen die haar maar weinig konden betalen, maar naar landelijke magazines.
In de lente van 1915 schreef Rose een heel andere brief aan haar moeder. Ik kan er gewoonweg niet meer tegen om zo'n heimwee naar jou te hebben. Je moet plannen maken om in juli of, op zijn hoogst in augustus, hierheen te komen. Je moet echt komen.
Laura had Rose al vier jaar niet meer gezien. Ze miste haar dochter. Manly ging ermee akkoord om thuis te blijven en voor de boerderij te zorgen. Laura ging plannen maken om met de trein naar het westen te gaan.

[Halfpint]

Hoofdstuk 10

Laura en Rose
1915/1930

Laura had afgesproken artikels over haar bezoek aan San Francisco voor de Missouri Ruralist te schrijven. Ze zou ook brieven en ansichtkaarten naar Manly sturen- ze had beloofd zijn ogen voor hem te zijn- omtrent alles wat zij in het westen van de VS zou zien. Manly zou ze allemaal bewaren, veilig met een touwtje bijeengebonden.
Laura arriveerde eind augustus 1915. Het was een drukke zomer. San Francisco vierde de Internationale Panama Pacific Expositie, ter ere van de wedergeboorte van de stad na de aardbeving in 1906. Het net geopende Panamakanaal was een tweede reden voor San Francisco voor een viering. De stad zou profiteren van de verbrede wereldhandel die ontstond nu de oost-west route over zee verkort was.
Op de expositie bezochten Laura en Rose velen van de 28 gebouwen, die 28 landen representeerden. 18 Miljoen mensen bezochten de expositie. Laura en Rose wandelden heuvel op en af en zagen beroemde plekken zoals Chinatown, Fisherman's warf, Bob Hill en North Beach. Ze gingen naar de nabijgelegen Muir bossen en naar de baai in de stad Berkely.
Laura schreef naar Manly: Het water is zo mooi donkerblauw en het geluid van de golven die op het strand "breken" en hun gefluister als ze terugvloeien is iets om van te dromen.
Rose wilde dat Laura alles zag. Ze hoopte dat ze haar ouders kon overtuigen om naar Californië te verhuizen in plaats van zo hard op de boerderij te werken. Maar hoeveel Laura ook van haar bezoek aan Californië genoot, wist ze dat haar thuis in de Ozarks was.
In een brief aan Manly vroeg ze: Hoe gaat het met de kippen en de varkens en al het andere? Ik geniet echt, maar mis Rocky Ridge ook. Geloof me, ik ben blij dat we zo'n mooi huis hebben.
Laura ontmoette Rose's schrijf- en artiestenvrienden. Zij en Rose spraken over schrijfideeën en werkten samen aan verhalen.

[Halfpint]

Laura zag waar Rose op de San Francisco Bulletin werkte. Als verslaggeefster werkte Rose met deadlines. In een volgende brief aan Manly gaf Laura als commentaar: Het is mijn bedoeling dingen te schrijven die er te doen, maar ik zal me niet zo door het werk laten opjagen als Rose en ik snap niet hoe ze het volhoudt.
In een andere brief schreef Laura: Ik hou van de stad San Francisco. Het is mooi, maar ik zou niet één Ozarkheuvel willen geven voor de rest van wat ik van de staat heb gezien.
Manly was gelukkig toen Laura eind oktober weer terug was. Hij was onder de indruk van het vele werk dat Laura altijd deed en wat hij nu deze twee maanden had moeten doen.
Laura was blij weer thuis thuis te zijn, weg van steden en mensenmassa's. Ze had haar vrienden uit Mansfield gemist en de sociale activiteiten. Het leven, geloofde zij, bestond niet alleen maar uit werken; af en toe een momentje pauze nemen om naar de schoonheid van de zonsopkomst of zonsondergang te kijken is zielsherstellend, terwijl het lied van een vogel je de gehele dag als muziek zal bijblijven.
Laura en Manly waren actief betrokken bij de gemeenschap van Mansfield. Vaak hielden zij zij thuis op zaterdagavond gezellige avondjes of gingen dansen. Vanwege zijn kreupele voet keek Manly vanaf de zijkant toe, maar Laura vond het heerlijk te dansen.
's Zondags gingen zij na de kerk in hun rijtuigje een tocht maken over het platteland. En Manly reed nog steeds te hard met zijn paarden, vooral in de stad. Op een keer kreeg hij bijna een bekeuring voor te hard rijden.
Gedurende de volgende jaren begon Mansfield te groeien. Nieuwe clubs startten. Naast handwerkclubs en kerk-gerelateerde clubs hielp Laura bij het oprichten van de Athenians, een vrouwenclub. De vrouwen gaven literaire programma's over onder andere de werken van Mark Twain, Shakespeare en andere schrijvers. De Athenians hielpen ook bij het oprichten van eerste bibliotheek in de provincie. Laura ging verder met het verbeteren van het leven van de boeren uit de omgeving.
In 1917 ging zij als secretaresse/boekhouder bij de Boerenleenbank van Mansfield werken. De bank leende geld uit aan boeren om hun land te verbeteren of meer aan te kopen.
Laura en Manly wisten nooit wanneer zij Rose weer zouden zien. Hun dochter was altijd onderweg- in San Francisco, New York of ergens daar tussenin. Ze was in 1918 van Gillette gescheiden en schreef nu fulltime. Onder de naam Rose Wilder Lane schreef ze "Henry Fords own story" en daarna haar eerste boek "Diverging roads", dat ging om het conflict tussen een huwelijk of carrière voor een moderne vrouw. Ze schreef ook een biografie over Herbert Hoover, die de 31e president van de VS zou worden.
In 1919 kwam Rose voor de zomervakantie naar huis en daarna keerde Rose naar Rocky Ridge terug om kerst te vieren. Laura hield welkomthuis-partijtjes voor haar dochter in de zitkamer van Rocky Ridge. De gasten waren Laura's vrienden en een paar vroegere klasgenootjes van Rose.

De zitkamer met zijn eiken panelen gemaakt van de bomen van de boerderij en zijn grote stenen open haard was een uitnodigende kamer. Drie zijdes met boekenplanken vormden vanuit de zitkamer een inloopbibliotheek.

In maart 1920 was Rose onderweg naar Europa om voor het Amerikaanse Rode Kruis te werken. Daar schreef ze over haar ervaringen met het Rode Kruis, bereidde een serie kinderverhalen voor voor het Rode Kruis Magazine voor jongeren en stuurde artikels naar huis voor verschillende damesbladen. Iedereen in Mansfield kende Laura's beroemde dochter. Zij lazen haar verhalen in "Harper's", "Sunset" en "Good Housekeeping".

Nooit lui schreef Rose ook aan haar familie en vrienden.
Iedere dag wandelde Laura met één van de boerderijhonden de heuvel af naar de brievenbus. Ze kreeg vaak brieven en kaarten met buitenlandse postzegels. Laura beantwoordde Rose met alle nieuwtjes uit Mansfield- feestjes, picknicks en vistochtjes, maar evengoed met alle nieuwtjes over de boerderij. Ze maakte zich zorgen over haar onafhankelijke dochter, maar ze probeerde dit haar dochter niet te laten merken. In plaats hiervan hield Laura op 5 december, Rose's verjaardag, een partijtje op Rocky Ridge. Ze las de opwindende brieven van haar dochter voor aan haar gasten, waarna ze iedereen vroeg Rose een kerstkaart toe te sturen.

[Halfpint]

Carrie logeerde diverse malen bij Laura en Manly, zo ook Manly's zuster, Eliza Jane. Haar familie was zelden uit Laura's gedachten. Als ze geen brief aan het schrijven was aan Rose of de familie in De Smet, schreef ze over haar pioniersdagen in haar krantenartikelen.
Rose keerde in 1923 terug naar de VS. Ze was langer dan drie jaar weggeweest. Toen Laura haar op 20 december op het station van Mansfield ophaalde was ze geschokt bij de aanblik van har dochter. Rose was niet alleen mager, maar haar haar was vroegtijdig grijs, veroorzaakt door diverse malaria-aanvallen.
Gedurende de volgende weken bakte Laura alle gerechten die Rose lekker vond.
Rose vestigde zich op de tweede verdieping en plaatste daar haar typemachine. Ze ontwierp diverse projecten voor landelijke balden. Rose was toen één van de bekendste schrijfsters van het land en verdiende een topsalaris met haar verhalen. Ze genoot ervan om voor haar ouders bijzondere cadeaus te kopen en tegelijkertijd hoopte ze dat ze genoeg geld kon sparen zodat ze met pensioen konden gaan.
In de lente van 1924 stierf ma in Smet op 84-jarige leeftijd. Laura besloot de begrafenis niet bij te wonen. Alhoewel ze heel verdrietig was, had ze vele mooie herinneringen, vooral aan ma's onwrikbare toewijding aan pa, terwijl ze van plaats naar plaats verhuisden op de prairie.
Mary ging bij Carrie en haar echtgenoot David Swanzey, een mijneigenaar, wonen, aan de voet van Mounb Rushmore in zuid-Dakota.
In 1925 gebruikte Rose een deel van haar geld om voor haar ouders een praktisch nieuwe blauwe Buick sedan te kopen. Zij noemden de auto Isabelle. Laura was gewend aan Buck en Billy, de paarden die de wagen trokken, maar ze wist dat auto's onderdeel van de Ozarks zouden worden. De bochtige laan vlakbij het huis was nu een grote weg. Eerst reed Manly de auto als een span paarden en vernielde Isabelle bijna toen hij in een sloot terechtkwam. Uiteindelijk leerde Laura ook autorijden, maar liet het rijden meestal over aan Manly.
Een paar maanden later ondernamen Laura, Rose en Troub ( een vriendin van Rose) een tocht met Isabelle. Ze waren zes weken onderweg, terwijl ze Kansas, Colorado, Utah, Nevada en Californië bezochten. In Californië ontmoette Laura weer een paar literaire vrienden van Rose, wat haar inspireerde tot meer te gaan schrijven.
Laura verlangde er nog steeds naar om in de landelijke krantenwereld door te breken. dan zou ze meer verdienen. Moeder en dochter werkten samen aan twee artikels voor een populair wekelijks magazine; The County Gentleman.
In 1928 liet Rose voor haar ouders een moderne, op Engelse stijl gebaseerde, stenen cottage aan de overkant van de boerderij bouwen.

Een fornuis verwarmde het huis. elektriciteit gaf kracht en licht. Laura ruimde haar olielampen op voordat ze met kerstmis in het nieuwe huis trokken. ze zou het niet missen om nooit meer het met roet bevlekte glas te moeten reinigen of de lont te moeten knippen. Rose ging op de boerderij wonen.
Alhoewel Manly hulp had bij het zware werk op de boerderij was hij niet lui. Hij voerde elke dag het vee. molk zijn geiten, kloof hout en liefhebberde in zijn werkplaats.
Hij reed vaak naar de stad om daar te biljarten en over de plaatselijke politiek te discussiëren.
Laura schreef nog maar zelden voor de Missouri Ruralist en nam ontslag bij de Boerenleenbank. Sinds ma's overlijden enkele jaren geleden en Mary's overlijden meer recent, dacht Laura erover haar autobiografie te schrijven.
Ze wilde de verhalen opschrijven die pa haar verteld had. Op 63-jarige leeftijd begon ze haar familiegeschiedenis te boek te stellen. Ze gebruikte een schrift met blauwe lijntjes en vulde elke bladzijde. Gedurende verscheidene maanden schreef ze gestaag. Ze begon met de verhuizing van het gezin naar het indianengebied en eindigde met haar huwelijk met Manly.
Op een morgen wandelde ze naar de boerderij en overhandigde Rose het schrift. Ze had in potlood in de ik-vorm een klad geschreven getiteld "Pioneer girl/Het pioniersmeisje". Laura vroeg Rose of ze het manuscript wilde uittypen en of ze suggesties had met betrekking tot het geschrevene.
Zoals ze uitlegde, waren het verhalen die verteld moesten worden.

[Gast]

Heerlijk om deze verhalen weer bij te kunnen lezen! Heb toch weer wat gemist met zo"n kapotte pc..

[Halfpint]

Hoofdstuk 11

Een schrijver die heeft gepubliceerd
1930-1943[/b]

Rose typte het manuscript. Het moest bewerkt worden, vertelde ze Laura, maar ze erkende dat haar moeder gevoel had voor woorden en beschrijvende passages. Rose vond het opwindend om de verhalen te lezen die ze zo goed kende.
Al samenwerkend kortten ze "Pioneer girl" in tot een mogelijk een prentenboek getiteld "Toen oma een klein meisje was". Rose stuurde het materiaal naar haar literair agent, George Bye. Laura's verhaal werd afgewezen.
Rose, die toen in New York verbleef, schreef naar haar moeder, adviserend niet ontmoedigd te raken, maar om met de tekst te gaan "spelen".
Als jij het gemakkelijker vindt het in de ik-vorm te schrijven, moet je dat doen. Ik zal het later dan wel in de zij-vorm veranderen, adviseerde Rose. In dezelfde brief stelde ze voor dat Laura het boek moest laten lopen van de winter in de lente, de zomer, de herfst en het boek moest laten eindigen met de eerste sneeuw van de volgende winter.
Op Rose's advies vertrouwend veranderde Laura het manuscript in een verhaal over haar jeugd in Wisconsin, voor oudere lezertjes in de leeftijd van 8 tot 12.
Rose stuurde het manuscript weer naar George Bye. Laura verwachtte niet dat haar boek verkocht zou worden, maar ze had het leuk gevonden over haar pioniersjaren te schrijven.
Op Thankgiving Day ontving ze een telegram van Virginia Kirkus, een redacteur bij Harper & Brothers in New York. Zij wilden Laura's boek kopen. Laura was verheugd en "hoopte dat een paar kinderen zich met haar verhalen mochten vermaken waarvan zij altijd zo had gehouden."
Laura's boek met haar herinneringen aan Wisconsin en pa's verhalen werd onder de titel "Het kleine Huis In Het Grote Bos" in april 1932 gepubliceerd. Helen Sewell had de tekeningen in pen en inkt gemaakt.

In het promotiemateriaal omschreven ze het boek en daarna omschreven ze Laura, die "nu 65 is, klein, heel mooi en modieus gekleed met kort geknipt wit haar. Behalve een schrijfster is ze ook een goede kokkin, poelier en boter- en kaasmaakster. Haar kruidkoek heeft haar al beroemd gemaakt."
Tot Laura's grote verrassing werd "Little House In The Big Woods/Het Kleine Huis In Het Grote Bos" een groot succes. Het werd zelfss bekroond met een New Berryhonor die ieder jaar werd uitgereikt aan het beste kinderboek.

Laura begon post van kinderen te krijgen. Ze wilden meer verhalen horen.
Harper & Brothers vroegen Laura om aan een tweede boek te beginnen. Ze besloot over Manly's jeugd en malone te schrijven. Manly voorzag Laura van de details. Rose hielp bij het bewerken van de tekst dat een verhaal was over een jaar uit het boerenleven. "Farmer Boy/De Grote Hoeve" verscheen in 1933. Het werd zo populair dat Manly ook fanmail ontving.

Tegelijkertijd zeiden Laura's jonge bewonderaars dat ze het zo leuk vonden om te lezen over echte mensen uit de pionierstijd.
Laura herinnerde zich levendig hoe zij en haar zusters zich bij de warme kachel nestelden, terwijl ze pa smeekten om nog een verhaaltje. Dan hoort ze ook de stem van Rose: "Oh, vertel me nog een verhaaltje! Toe, vertel me nog een verhaaltje!"
Laura zat in de stenen cottage aan haar bureautje.
Ze besloot dat haar volgende boek zou gaan over het indianengebied in Kansas. Ze maakte aantekeningen en een klad. Het duurde niet lang of ze realiseerde zich dat haar pioniersjeugd diverse boeken zou vullen en de Amerikaanse geschiedenis zou beslaan van 1860 tot 1890. Omdat ze in zoveel plaatsen had gewoond noemde Laura haar boeken "De Kleine Huis" serie.
In haar vrije tijd maakte Laura meer en meer aantekeningen in de schriften. Ze tekende plattegronden en schreef naar oude kennissen of ze historische details wilden verzamelen.

[Halfpint]

Ze schreef naar haar zuster Grace om te vragen naar de bloemen die op de prairie groeiden.
Ze probeerde te voorkomen dat ze 's nachts schreef, want zoals ze tegen Rose zei: "Als ik dat doe, kan ik niet meer slapen. Mijn hersens gaan dan maar door met herinneringen ophalen."
Ze herinnerde zich echter heel vaak midden in de nacht iets en schreef het dan op. "Little House On The Prairie/Het Kleine Huis Op De Prairie" werd in 1935 gepubliceerd.

Met het succes van haar derde boek verdiende Laura nu gestaag een klein inkomen uit royalties.
Het nieuws verspreidde zich snel in de Ozarks dat mevrouw Wilder van de Rocky Ridge Farm de beroemde schrijfster Laura Ingalls Wilder was.
Laura liet het schrijven haar dagelijkse leven niet belemmeren. Ze kookte het ontbijt voor Manly en deed daarna haar huishouding. 's Avonds vonden zij en Manly het altijd fijn om de krant of een magazine te lezen, naar de radio te luisteren en nu en dan een spelletje te doen. Ze genoten ook altijd van hun vele vrienden, kerkactiviteiten en picknicks, maar zij waardeerden in het bijzonder Rocky Ridge Farm en het patroon van voorbijgaande seizoenen. Toen hadden zij al veel land verkocht; de boerderij en een stuk land voor zichzelf bewarend.
Laura schreef in 1936 in klad "On The Banks Of Plum Creek/Aan De Rivier". Het ging over de pionierstijd in west-Minnesota, sneeuwstormen, de sprinkhanenplaag en de eerste schooldagen.
Zoals altijd deelde zij het met Rose. Ze waren het niet altijd eens met elkaar. Rose had sterke meningen en ze aarzelde niet ze tegen haar moeder uit te spreken.
Voor wat "On the banks of Plum Creek/Aan de rivier" betreft schreef Laura aan Rose: Ik heb jou geschreven waarover dit verhaal gaat. Maar je weet dat jouw beoordeling beter is dan die van mij, dus gaat het erom wat jij besluit.
In 1937 werd Laura 70. Ze maakte "On the banks of Plum Creek/Aan de rivier" af.

Inmiddels had Rose Rocky Ridge verlaten en woonde ze in Danbury/Connecticut.
Laura en Manly sloten de cottage en verhuisden terug naar hun witte huis , waar Rose elektriciteit had laten aanleggen. Laura had de oude houtkachel gemist en Manly's timmerwerk, dat hij met zoveel liefde had gemaakt, zoals de ingebouwde kasten in de eetkamer. Zij verhuisden nooit meer.

[Halfpint]

In de herfst van 1937 had Laura afgesproken te spreken op de Boekenbeurs in Detroit/Michigan. Een vriend bracht hen er naar toe. Terwijl Manly het Henri Ford museum verkende, sprak Laura een enthousiast publiek toe. In een brief aan Rose vertelde Laura over de kinderen die wilden weten hoe, wanneer, en waar Laura Almanzo had ontmoet en hoe hun trouwen ging.................. Je had de aandacht op hun gezichten moeten zien toen ik hierover vertelde.
Voordat ze aan haar volgende boek begon, besloot Laura de prairie te gaan bezoeken. Ze wilde haar herinneringen opfrissen over De Smet, het Zilvermeer en andere bekende herkenningspunten.
Silas en Neta Seal, een jong stel uit Mansfield, reden Laura en Manly naar het noorden. Zij kwamen op tijd aan voor "The Old Setlers Day" in juni 1938. Tesamen met andere oude kolonisten droegen zij trots de "Lange Winter Medaille" om te laten zien dat zij de winter van 1880-1881 hadden overleefd.

(En als je dan goed kijkt zie je dat Laura en Manly, die op deze foto op het kantoor van de krant waren voor een interview, precies onder de foto zitten van pa, ma en de vier dochters Ingalls.)
Vele gebouwen, zoals de school, waren verplaatst. Laura schreef: overal waar we kwamen herkenden we gezichten, maar we waren altijd verbaasd dat ze, net zoals wij, oud en grijs waren geworden in plaats van jong te zijn zoals in onze herinnering.
Op het land van de Ingalls zag Laura dat daar een leuke boerderij was gekomen waar vroeger de kleine claimhut was, maar de populieren die we op die ene dag lang geleden plantten, toen Grace verdwaald was tussen de viooltjes, groeiden er nog steeds- het zijn nu grote bomen.
Ze bezochten Grace en daarna Carrie, die kort geleden weduwe was geworden.
Laura schreef dat Carrie en Grace, die ooit mijn kleine zusjes waren, nu groter waren dan ik. We spraken over onze jeugd en over pa, ma en Mary.
Laura en Manly vonden het zo fijn in De Smet dat ze in latere jaren geregeld terugkwamen.

[Halfpint]

In haar studeerkamertje naast de zitkamer, werkte Laura aan het boek "By The Shores Of Silver Lake/Aan het Zilvermeer". Het ging over de verhuizing van het gezin naar het Dakotagebied.
Laura stuurde delen van het mansucript naar Rose. Rose schreef terug naar haar moeder: "Aan het Zilvermeer" is goed......................... Ik ben alleen niet tevreden over de toonzetting................ het is niet geschreven vanuit Laura's standpunt. Wat je geschreven hebt is mooi, het wordt steeds beter en beter. Het enige dat ik zou willen veranderen is iets aan de structuur.
Duidelijk gefrustreerd zond Laura in januari Rose een reeks brieven. Ze wilde haar boek niet laten beginnen met een verhaal over ontmoedigingen en rampspoed. Ze schreef: Allerliefste Rose, als ik de veranderingen moet maken die jij nodig vindt voor "By the shores of Silver Lake/Aan het Zilvermeer" moet ik het praktisch helemaal gaan herschrijven.
Drie dagen later voegde ze hieraan toe: Ik ben bang dat ik erop sta dat het verhaal start zoals ik het gestart heb. Ik hoopte dat ik genoeg profijt had gehad van jouw lessen en dat mijn verhaal zo naar de uitgever kon.
"By the shores of Silver Lake/Aan het Zilvermeer" werd in 1939 gepubliceerd.

Op advies van Rose begint het verhaal met de aankomst vaan tante Docia, die over de sprinkhanenplaag en Mary's blindheid hoort.
Ondanks Laura's zorgen werd "By the shores of Silver Lake/Aan het Zilvermeer" gretig ontvangen en werd het een New Bery Ere Boek.
Laura wandelde elke dag met haar bruine buldog Old Ben naar haar brievenbus aan de kant van de grote weg. De Wilders bezaten de grootste brievenbus die er te koop was. Laura kreeg wel meer dan 50 brieven per dag van kinderen, onderwijzers en ouders. Sommigen waren hele pakketten van klassen.
Kinderen bleven onophoudelijk naar Laura en haar familie vragen. Zij vroegen om een handtekening en een foto. Zij wilden weten of Laura kleinkinderen had en of Almanzo nog steeds pannenkoeken bakte zoals hij dit vroeger deed?
Lezers prezen haar boeken en zeiden dat ze hadden genoten van het gedeelte uit "Little house in the big woods/Het kleine huis in het grote bos", toen neefje Charles door de bijen werd gestoken of van "Farmer boy/De grote Hoeve", omdat ze het leuk vonden Manly te leren kennen.
Laura schreef aan een klas terug: Ik ben blij dat jullie mijn verhalen zo leuk vinden en ik weet zeker dat jullie allemaal brave kinderen zijn, niet zo ondeugend als Laura soms was.
"The Long Winter/De Lange Winter" verscheen in 1940. Het ging over de zware winter van 1880/1881 die bepaalde gedeeltes van het midwesten had lamgelegd met zijn onophoudeijke sneeuwstormen.



Laura was van plan geweest haar Kleine Huis serie te beeindigen met een laatste boek getiteld "Prairiegirl". In plaats van één schreef ze twee boeken. "Little Town On The Prairie/Kleine Stad Op De Prairie" werd in 1941 uitgegeven, in hetzelfde jaar dat haar zuster grace stierf.


"These Happy Golden Years/Een Huis Voor Laura"volgde in de lente van 1943.

Het eindigt met het huwelijk van Laura en Manly.



Laura was 76. Ze had gedurende elf jaar aan de Kleine Huis serie gewerkt. Alhoewel zij en Manly met pensioen waren schreef Laura aan haar agent George Bye: Er speelt steeds een verhaal door mijn hoofd en als het me genoeg geplaagd heeft, zal ik het opschrijven en het je toesturen.