Laura Ingalls Wilder, storyteller of the prairie

[Halfpint]

Hoofdstuk 12

Het beëindigen van haar verhalen
1943-1957

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog in 1945 werden Laura's boeken internationaal bekend en ze werden in vele talen gedrukt, zelfs in braille. Post uit de gehele wereld bedekte haar eettafel. Laura beantwoordde ieder brief, want "ik kan het niet opbrengen om een kind teleur te stellen."Na de oorlog besloot Harper & Brothers een nieuwe editie van Laura's Kleine Huis te maken. Zij gaven Garth Williams de opdracht nieuwe illustraties te maken. Omdat hij de gebieden niet kende, reed hij eerst naar alle Kleine Huis plaatsen, met zijn fototoestel en schetsboek. Hij ontmoette zelfs Laura en Manly in Missouri.

Het was een drukke tijd op de Rocky Ridge Farm. Behalve post van fans ontving Laura heel veel andere eerbewijzen. De Openbare Bibliotheek vaan Detroit noemde in 1949 een nieuwe afdeling naar Laura Ingalls Wilder.
Het was de eerste bibliotheek die naar een vrouw en een levend persoon was genoemd. Laura was niet aanwezig bij de inwijding, maar stuurde twee originele manuscripten naar de bibliotheek en een speciaal bericht.
In Pomona/Californië werd de kinderafdeling van de bibliotheek de Laura Ingalls Wilder Zaal genoemd. Bij de openingsceremonie serveerden de bibliotheekassistentes gemberkoek, gebakken volgens Laura's recept, en werd er een violist ingehuurd om sommige favoriete liederen van pa te spelen. Laura stuurde hen het originele manuscript van "Het kleine Huis Op De Prairie".
Gedurende de zomer van 1949 kreeg Manly een hartaanval die hem bijna helemaal hulpeloos maakte. Met Laura's hulp leek hij weer iets op te knappen, maar hij was erg zwak. Plotseling, op zondagmorgen 23 oktober 1949 stierf Manly op 92-jarige leeftijd met Laura aan zijn zijde. Zij waren 64 jaar getrouwd geweest.
Rose kwam uit Connecticut voor de begrafenis. Manly werd begraven op de begraafgplaats van Mansfield. Laura besloot om alleen op Rocky Ridge te blijven wonen, tesamen met haar herinneringen. Maar ze gaf in een brief toe dat "het zo eenzaam is zonder meneer Wilder dat ik het soms niet kan verdragen."
Vrienden belden op en kwamen op bezoek. Laura bakte koekjes voor de plaatselijke kinderen die op hun fiets de heuvels verkenden rondom het huis. Soms verzamelden de kinderen zich in de groene eetkamer en zaten ze op de grond, terwijl Laura in haar schommelstoel verhalen vertelde.
Vreemdelingen klopten op Laura's deur, soms al om zeven uur in de ochtend. Zij kwamen uit het hele land om Laura te ontmoeten. Zij was altijd hoffelijk en trok tijd uit voor haar onuitgenodigde gasten.
Velen van hen vroegen haar om nog een boek te schrijven. Laura beweerde dat ze met pensioen was. Maar in het geheim had ze al een boek geschreven, getiteld " The First Four Years and A Year Of Grace." Het ging om het begin van hun huwelijk. Laura besloot het manuscript voorgoed op te bergen. Ze wilde de tragedies van die jaren niet herbeleven, of het verdriet te delen met jonge lezers.
Zonder Manly of Carrie, die in 1946 was gestorven, had Laura gewoonweg niet meer het enthousiasme om te schrijven.
Gedurende de winters logeerde Rose verscheidene maanden achtereen op Rocky Ridge. Op een keer reisde Laura naar Danbury/Connecticut met het vliegtuig. Tussen de bezoeken door wisselden moeder en dochter brieven uit. Op Laura's verjaardag, met Valentijnsdag en met Kerstmis stuurden trouwe fans haar kaarten.
Laura werd op 7-2-1951 84 jaar. Bijna 1000 felicitatiekaarten, brieven en telegrammen arriveerden op de Rocky Ridge Farm. Velen waren door kinderen zelfgemaakte kaarten.
Later dat jaar, op 28 september, noemde Mansfield zijn bibliotheek de Laura Ingalls Wilder Bibliotheek. Laura droeg een rode fluwelen jurk naar de inwijding. Ze deed haar witte haar omhoog en zette het vast met een gouden kam.

[Gast]

Wat lief dat ze echt iedereen een antwoord stuurde!

[Halfpint]

Tijdens de ceremonie speelde de schoolband en kinderen zongen voor haar.
Overweldigd door de eer van haar thuisstad, zei ze: "Ik kan alleen maar zeggen dat ik u allen hartelijk wil bedanken! Uit het diepst van mijn hart dank ik u!"
Tijdens de kinderboekenweek van 1952 signeerde ze haar boeken in een boekhandel in Springfield en maakte ze een praatje met haar lezers.



Buiten in de straat stond een rij van enthousiaste kinderen met hun ouders.
Tenslotte gaf Harper & Brothers op 14-10-1953 de nieuwe druk uit van Laura's acht boeken. Laura was verrukt van Garth Williams werk. "Mary, Laura en hun ouders komen in deze illustraties weer tot leven", telegrafeerde ze haar uitgever.


De huldeblijken bleven binnenstromen. In 1954 schiep de Amerikaanse Bibliotheek Vereniging de Laura Ingalls Wilder Prijs die aan die schrijver gegeven zou worden die een blijvende bijdrage had gemaakt voor kinderboeken. Laura ontving de eerste gouden medaille, door Garth Williams ontworpen.



Alhoewel Laura al dik in de 80 was, was ze nog steeds actief. Ze deed praktisch de hele huishouding. 's Avonds speelde ze een spelletje Patience of ze borduurde.
Een buurman bracht haar naar Mansfield om te gaan winkelen of om naar de bank te gaan of boeken te ruilen in de bibliotheek. Ze was vooral geïnteresseerd in westerns en mysteries.
Om op de hoogte te blijven van de politiek en de economie las Laura de plaatselijke tijdschriften en kranten en volgde boerenverslagen.
Ze zette altijd melk en brood buiten bij de keukendeur voor de wilde katten en schildpadden die in het ravijn achter haar huis leefden. "Maar er zijn dagen dat ik de hele dag op bed lig om mijn oude, vermoeide hart rust te gunnen", bekende Laura.
In de herfst van 1956 kwam Rose voor Thanksgiving Day naar de Rocky Ridge Farm. Laura zag er zwak uit. Rose bracht haar voor een grondig onderzoek naar het ziekenhuis in Springfield. De dokter zei dat Laura leed aan suikerziekte. Haar hart was ook bijna op.
Ze moest verscheidene weken in het ziekenhuis blijven en stond erop dat Rose haar bronwater van de Rocky Ridge Farm zou brengen om haar gezondheid te verbeteren.
Laura keerde op de dag na Kerstmis weer naar huis. Ze wist dat ze niet meer lang te leven had, maar ze was vastbesloten 90 te worden, net zoals Manly.
Op 7-2-1957 werd Laura 90. Ze was zwak, maar vrolijk. Rose hielp haar bij het lezen en sorteren van de duizenden kaarten, brieven, telegrammen en verjaarscadeaus die bij het huis werden afgeleverd.
Het was rustig op de Rocky Ridge Farm. De sneeuw bedekte de grond. Laura rustte uit en liet haar gedachten gaan over de 90 vervlogen jaren.
Drie dagen later, op 10-2-1957 stierf Laura rustig.
Terwijl lezers over de hele wereld rouwden, werd zij naast Manly op de begraafplaats van Mansfield begraven.

[Jane]

Deze vrouw heeft materiele armoede gekend, gelukkig woog de geestelijke bagage die ze van haar ouders meekreeg van huis uit zwaarder, dat zal haar in moeilijke tijden op de been hebben gehouden.
Wat een prachtig gevuld leven zeg.....
Ik kan me voorstellen dat ze over de illustraties van Garth Williams verrukt was, (zelf vind ik ze ook mooier, maar dat terzijde), ze maken de verhalen idd levendiger.

Halfpint geweldig wat je hier dag in dag uit over LIW hebt verteld, bedankt.

[Halfpint]

Ik ben nog niet helemaal klaar, hoor. Er volgen nog twee plaatsingen.

[Halfpint]

Rose sloot de Rocky Ridge Farm en keerde terug naar Danbury/Connecticut. Ze had Laura's brieven, papieren en werk, in klad uitgevoerd, ingepakt in dozen, want ze kon het nog niet verdragen ze direct al te moeten sorteren.
Na haar moeders dood begon Rose fanmail te krijgen, betreffende de Kleine Huis serie. Jonge lezers wilden nog steeds details weten over Laura, Manly en Rose. Evenals Laura probeerde Rose iedere brief te beantwoorden. Maar er begonnen er zoveel met: "Wilt u ons alstublieft vertellen hoe het met Laura afliep?"
In een doos papieren ontdekte Laura haar moeders kleine dagboek over de verhuizing van De Smet/Z-Dakota naar Mansfield/Missouri. Zij besloot dat het dagboek als een klein boekje zou moeten worden uitgegeven. Rose typte haar moeders in potlood opgeschreven notities uit en voegde haar eigen herinneringen aan de tocht toe.
"On The Way Home/Onderweg" werd in 1962 uitgegeven.


Rose steunde de formatie van een organisatie, die niet uit was op winstbejag, genaamd de Laura Ingalls wilder Home Association. Deze vereniging zou de Rocky Ridge Farm bewaren, voor bezoekers openstellen en een museum op het land bouwen.





Rose ging door met schrijven en reizen. Op 78-jarige leeftijd toerde zij in Vietnam rond als oorlogscorrespondente voor het tijdschrift "Women's Day".


Weer thuis bestudeerde zij de aardbol en ze realiseerde zich dat ze niet genoeg had gezien van de wereld. Dus ging ze Spaans studeren en plande ze een wereldreis die drie jaar zou duren.
In 1968, een paar dagen voordat ze zou vertrekken, stierf Rose vredig in haar slaap. Ze was 81 jaar. Ze werd naast haar ouders in Mansfield begraven.

[Halfpint]

Roger Lea MacBride, de geadopteerde kleinzoon van Rose, was de enige, nog levende erfgenaam. Hij had Rose tijdens de Tweede Wereldoorlog leren kennen, toen hij veertien was. Hij hield van Rose als van een grootmoeder.
In de loop der jaren kwam Roger tijdens de weekenden bij Rose in Danbury logeren, om zodoende te ontsnappen aan het strenge leven op de middelbare school, kostschool en uiteindelijk de universiteit. Hij noemde haar oma.
Later werd Roger de agent, financiëel adviseur, advocaat en tenslotte de erfgenaam van Rose. En als erfgenaam van de literaire nalatenschap van de Kleine Huis serie was het zijn bedoeling bij te dragen aan de herinnering van zowel Rose als Laura.
Onder Laura's papieren ontdekte hij een handgeschreven manuscript getiteld "The first four years and a year of grace/Vier prairiejaren", het verhaal over Laura en Manly's moeilijkheden tijdens hun eerste huwelijksjaren. Het manuscript was nog niet door Laura "gepolijst" en miste dus de sprankeling die je in de ander boeken juist wel vond.
Maar Roger dacht dat de jonge lezers dit maar moesten beoordelen.
De redacteuren bij Harper & Row, voorheen Harper & Brothers, gingen akkoord en besloten het originele manuscript te publiceren. "The First Four Years/Vier prairiejaren" kwam uit in 1971, veertien jaar na Laura's dood.


Roger Lea MacBride besloot het verhaal over Rose te gaan schrijven, hetgeen start waar "The first four years/Vier prairiejaren" eindigt. In 1993 publiceerde hij "Little House On Rocky Ridge/Op de heuvel", dat in 1994 werd gevolgd door "Little farm in the Ozarks/Bij de bron". Andere verhalen waren in de maak tegen de tijd dat hij 1995 stierf.




(De schrijfster van dit boek vermeld het niet, maar inmiddels weten wij dat de dochter van Roger Lea Macbride, te weten Abigail MacBride Allen, aan de hand van de duidelijke aantekeningen van haar vader verder is gegaan met het schrijven van de serie. De Rose serie bestaat in totaal uit acht delen. Zie De kleine Huis boekenserie over Rose deel 12 t/m 19)

Lezers van alle leeftijden blijven de Kleine Huis serie ontdekken, die start met het eerste boek toen Laura in de grote bossen van Wisconsin woonde met ma, pa, Mary en Carrie.
Laura's boeken zijn klassiekers. Door ze één voor één te lezen maak je een bijzondere reis terug in de tijd.
De herinnering aan Laura, ma, pa, Mary, Carrie, Grace, Manly en Rose blijft verder leven.

Einde

[Halfpint]

Hiermee ben ik aan het eind gekomen van de vertaling van dit boek.
Het is weer heel veel werk geweest, maar mochten er nog eventueel vragen zijn geweest na het lezen van de door mij vertaalde "A writer's life", zie mijn topic "The truth", lijkt het mij dat deze wel beantwoord zijn door dit boek. Volgens mij weten wij nu "alles" van Laura Ingalls Wilder (althans, hetgeen wat we zouden moeten/willen weten).

[Gast]

Nou,inderdaad,wat een werk! Ik heb er erg veel bewondering voor Halfpint! Heb er erg van genoten!