Laura Ingalls Wilder, storyteller of the prairie

[Halfpint]

Toen Mary en Laura naar school gingen, was Laura bijna acht. Om naar school te gaan, moesten ze eerst door het riviertje waden - voorzichtig, zodat hun pasgestreken katoenen jurken niet nat zouden worden.
Ze liepen over het gras langs het stoffige pad, zodat hun voeten niet vies werden.
De meeste leerlingen waren, evenals May en Laura, boerenkinderen, maar een paar kwamen uit de stad. Sommige leerlingen hadden schoolboeken van thuis meegenomen. Laura en Mary deelden ma's oude boeken, uit de tijd dat zij nog onderwijzeres was. De één was een spelboek, de ander was een leesboek en de derde was een rekenboek.
Walnut Grove was een stad in ontwikkeling. Uit school komend, zag Laura
hoe de kerk gebouwd werd. Toen deze klaar was, reed de familie Ingalls iedere zondag naar de kerk. Alhoewel Laura tijdens de lange preken vaak moeite had met stil te blijven zitten, vond ze het heerlijk als er gezongen werd, of als er Bijbelverzen opgezegd moesten worden.
Ze leende boeken uit de kerkbibliotheek die ze mee naar huis nam om ze daar te lezen.
In december werd er door de gemeente een kerstfeest in de kerk georganiseerd. Terwijl iedereen zong, dwaalden Laura's gedachten en ogen steeds af naar de versierde kerstboom die vooraan in de kerk stond - de allereerste die ze ooit had gezien.
Iedereen kreeg cadeaus, geschonken door de kerken in het oosten.
Laura kreeg een bontmanteltje en een mof, plus een porseleinen sieradendoosje.

Na de lange winter verlangde iedereen naar de lente.
Pa zaaide tarwekorrels. Terwijl dat aan het groeien was, besloot hij een echt huis te bouwen, van mooie, gezaagde planken en met glazen ramen.
Laura en Mary haastten zich elke dag om hun karweitjes in huis zo snel mogelijk af te hebben, waarna ze naar het "mooie huis" holden.
Soms hingen ze houtschaafsels aan hun oren zodat het oorringen leken. Laura stopte lange in haar haar en het leken net gouden krullen, precies zoals ze altijd de kleur van haar haar had gewenst.
Mary en Laura keken toe hoe pa shingels op het dak vastspijkerde.
Terwijl pa werkte, keek Laura door de echte glazen ramen en ze opende en sloot de in de winkel gekochte deuren met hun porseleinen deurknoppen.
Toen ze in het nieuwe huis trokken, deelde Laura de zolder met Mary. Laura vond het heerlijk het zachte hout onder haar blote voeten te voelen en de houtachtige geur van het bos te ruiken.
Het was heerlijk wonen in een huis waar zo veel warme zonneschijn door de ramen scheen.
Het was al lang tijd om de tarwe binnen te halen. De planten waren al bijna net zo lang als pa.
Als Laura naar de tarwevelden keek, zag ze een zijdeachtige, glinsterende groene rimpeling over de golvende prairie.
Evenals de andere familieleden droomde Laura ook over wat ze met het geld dat de tarweoogst zou opbrengen allemaal konden kopen- nieuwe laarzen voor pa en nieuwe schoenen voor haar en Mary. En ma zou stof krijgen om nieuwe jurken te naaien.

[Gast]

Aan het aantal maal gelezen dat dit topic weergeeft, valt af te lezen dat dit verhaal goed gelezen wordt Halfpint!
Je hebt weer eer van je werk!

[Halfpint]

Ja, dat heb ik ook gezien, maar ik stop er wel even mee, want ik heb het momenteel even druk met andere zaken.
Ik zal het echter weer zo spoedig mogelijk oppakken hoor, jongens.

[Halfpint]

Hoofdstuk drie

Plagen en ontberingen op de prairie
1875-1879

Op een zomerse dag werd de lucht heel donker. Het was geen regenbui, zoals Laura eerst dacht. Een wolk verplaatste zich sneller dan de wind. Laura zag de zon glinsteren op dunne deeltjes in de wolk. De deeltjes waren bruine sprinkhanen- miljoenen sprinkhanen. Ze huiverde. Het raspende geluid van de vleugels die langs elkaar streken, vulde de lucht.
De sprinkhanen vielen op de grond. Sommigen klemden zich aan Laura vast en haakten zich met hun poten in haar jurk of huid vast.
Laura. Carrie, Mary en ma haastten zich het huis in. De sprinkhanen vielen het huis aan als een hagelbui. Sommigen kwamen door spleten en onder de deur door naar binnen. Binnen hoorde Laura ze alles doorknippen en doorbijten, zelfs het wasgoed aan de lijn.
Pa legde overal op het tarweveld vuurtjes aan in de hoop dat de rook de sprinkhanen zou wegjagen. Niets hielp.
Binnen een aantal uren hadden de sprinkhanen de gehele tarwe-oogst opgegeten, ma's groentetuin, de pruimen langs het riviertje, de bladeren, en het gras - kortom, alles waarop zij konden kauwen. Hun lichamen verstopten het water in het riviertje. Toen alles wat groen was verdwenen was, legden de sprinkhanen hun eieren in de grond, waarna zij vertrokken.
De prairie lag er in een groot deel van Minnesota droog en troosteloos bij. Scholen sloten. Zaken gingen dicht. Veel boeren besloten terug te keren naar hun familie in het oosten.
Eén voor één reden de huifkarren weg uit de stad. Laura wuifde haar klasgenootjes kerkvriendinnetjes gedag. En ze vroeg zich af of hun gezin ook zou verhuizen............, alweer.
Pa kon in Walnut Grove of een ander prairiestadje geen werk vinden. Hij was zo wanhopig - hij moest werk hebben -, dus besloot hij om meer dan 200 mijlen (325 kilometer) naar oost-Minnesota te lopen, waar de sprinkhanen niet waren geweest. Hij zou voor een dollar per dag daar helpen met het oogsten en het land van andere boeren verzorgen.
Pa was nog nooit langer dan een paar nachten van huis weggeweest, dus Laura mist hem vreselijk, evenals ma, Mary en Carrie.
Maar iedereen deed die zomer alsof hij/zij het reuze naar zijn/haar zin had.
Nu pa er niet was, moesten Laura en Mary extra karweitjes doen. Nadat zij ma in huis hadden geholpen, moest Laura de koe naar het riviertje brengen, zodat de koe een beetje drinkbaar water kon vinden of kon knabbelen op een paar twijgjes.
De kale aarde voelde droog en heet onder Laura's voeten. Daarna haasste zij zich weer naar binnen. Laura haatte het om binnen te moeten blijven, maar omdat de sprinhanen al de bladeren hadden opgegeten, konden de bomen hun geen schaduw bieden.
De hete zon maakte het land kurkdroog en daardoor waren er dag en nacht stofwolken. Buiten loeiden de koeien klaaglijk naar elkaar, want ze hadden vreselijke honger.
Aan het eind van de zomer keerde pa terug naar Walnut Grove, waarbij hij voldoende geld meebracht, zodat ze het de gehele winter konden uithouden.
Toen kwam de regen, die de harde aarde doordrenkte en het riviertje vulde. Pa pakte zijn viool en speelde liederen. Laura en Mary gingen weer naar school.
Op 1-11-1875 werd er een zoontje geboren. Ma en pa gaven hem de naam Charles Frederick Ingalls. Laura en Mary haassten zich iedere dag uit school naar huis om naar hem te kijken. Al heel spoedig begonnen de meisjes hun broertje Freddie te noemen.
In de lente zaaide pa weer tarwe. De prairie werd groen en de bomen kregen nieuwe bladeren. Alhoewel ma en de kleine Freddie in de lange, koude winter ziek waren geweest, hoopte iedereen nu op betere tijden.
Op zondagen bleef ma met Carrie en kleine Freddie thuis, maar Laura en Mary wandelden met pa de vijf kilometer naar het stadje om naar de kerk te gaan.
De prairie lag er schitterend bij: het pad dat zich slingerend over de prairie uitstrekte en de mooie bloemen met hun gouden hartjes in hun midden aan de kant van de weg.
De zon verwarmde de prairie. Miljoenen groene sprinkhanen begonnen uit de eieren te komen die de sprinkhanen het jaar ervoor hadden gelegd.
Laura greep handenvol van deze kleine insecten. Nu zagen ze er nog mooi uit, met hun kleine vleugels en poten, maar ze wist dat ze heel snel zouden uitgroeien tot grote, hongerige bruine sprinkhanen.
Voor de tweede keer aten de sprinkhanen alles op wat op hun pad kwam, zelfs de tarwe en wederom lag de prairie er kaal bij.
Toen marcheerden de sprinkhanen, als in een leger, westwaarts, op zoek naar meer voedsel.
Laura merkte dat pa niet meer floot of zong en ma zag er moe en mager uit. Laura wist dat ze zouden moeten verhuizen.

[Halfpint]

Pa en ma laadden weer de huifkar in. Ze zouden naar het oosten reizen.
Niemand was echter opgewonden over deze reis. Pa zat met kromme schouders aan de teugels en ma, die naast hem zat, hield Freddie op haar schoot. De baby was nog steeds niet aangesterkt en ma maakte zich grote zorgen.
Evenals haar vader droomde Laura over wijde vlaktes en nieuw land in het westen. Maar nu ze negenenenhalf was, wist ze dat ze oud genoeg was om te begrijpen dat ze, tot er betere tijden aanbraken, bij oom Peter en tante Eliza -pa's broer en ma's zuster - zouden moeten wonen.
Gedurende die zomer (1876) deelden de twee gezinnen, in totaal 13 personen, één huis op de boerderij in zuidoost Minnesota.
De nichten en neven speelden in de wei langs de Zumbro rivier. Ze aten wild pruimen en roosterden zure pruimen boven kampvuurtjes.
Laura had veel taken, maar het fijnst vond ze de koeien aan het eind van de middag weer binnen te halen.
Ze liep dan langs de koeienpaden en vergat dat het melktijd was en dat er strenge ouders zaten te wachten, terwijl zij wilde bloemen aan het plukken was of in de beek waadde, naar het slaperig getjilp van de vogels luisterde of naar de eekhoorns keek die zich naar hun huisje in de toppen van de bomen begaven.
De gehele zomer had men een ongemakkelijk gevoel. Baby Freddie was zwak en ziekelijk.
Op 17 augustus stierf Freddie plotseling. De Ingalls' begroeven hem vlakbij South Troy/Minnesota. Ma schreef in hun familiebijbel dat Charles Frederick negen maanden was toen hij stierf.
Een paar weken later laadden ma en pa de huifkar weer in. Pa had een baan in Burr Oak/Iowa. Voor de laatste keer reden zij langs de begraaplaats waar Freddie begraven lag.
Dagen later bereikte de huifkar Burr Oak. Laura vond de stad er oud en donker uitzien, met zijn rode stenen gebouwen en knoestige eiken.
Maar niemand klaagde.
Pa ging aan het werk bij de eigenaar van een hotel in de stad, genaamd the Burr Oak house. Het gezin verhuisde naar het overladen, luidruchtige hotel. Per dagt atn gasten en bezoekers drie grote maaltijden in de eetzaal. Het hotel werd ook gebruikt bij trouwerijen en danspartijen. Ma hielp bij de was, het koken en schoonmaken. Van Laura en Mary werd verwacht dat ze hun karweien zouden doen: bedden opmaken, aan tafel bedienen en op de kleinere kinderen letten.
Het was een verdrietige en moeilijke tijd. Iedereen miste Freddie. Ma, die in de lente een baby verwachtte, was altijd moe. Ze mopperde op de drukke saloon, die naast hen was. Het toppunt was toen alle drie de meisjes de mazelen kregen.
Laura herinnerde zich "dat als je ziek bent, het hotel een te drukke plek is". Andere kinderen werden naar de Ingallsmeisjes gebracht om met ze te spelen, zodat ze ook de mazelen kregen en het zodoende achter de rug zouden hebben.
Toen Laura een kogelgat in de deur van de eetkamer van het hotel zag, was ze opgewonden. Ze kwam erachter dat het gat door een jongeman was gemaakt, die in een dronken bui zijn vrouw wilde neerschieten. Door de deur achter zich dicht te slaan ontkwam de vrouw aan de kogel en haa man.
Ma besloot dat het tjd was om te verhuizen. Gedurende een korte tijd woonden ze boven de kruidenierswinkel aan de andere kant van de saloon. Op een avond vloog de saloon in brand. Pa haastte zich naar buiten om te helpen. Laura en haar zusje volgden alles achter de ramen aan de voorkant, terwijl ze klaarstonden om te vluchten als de keuidenierswinkel vlam zou vatten.
Op de straat onder hen werd een rij gevormd en werden er emmers water doogegeven van de stadpomp tot de saloon. Emmer na emmer kwam door en de laatste man gooide het water op de vlammen. Uiteindelijk was de saloon gered.

[Halfpint]

Mary en Laura gingen naar de Burr Oak School. De banken en tafels waren van glad gemaakte planken. De schoolborden waren zwart geverfde muren. Oudere leerlingen, zoals Mary, zaten boven in de klas, de zesjrige Carrie begon, evenals Laura, beneden. Alhoewel Laura lezen, schrijven en geschiedenis heerlijk vond, had ze moeite met het leren van de tafels. Het had de hele lente in bslag genomen eer ze deze op de wijs van "Yankee Doodle" uit het hoofd had geleerd. Toen mocht ze ook naar boven, naar de klas van Mary.
William Reid, het schoolhoofd en hun onderwijzer, was 16 jaar oud, even oud als ma toen zij begon met lesgeven op har eerste school. Hij was een voordrachtskunstenaar; hij leerde zijn leerlingn hardop en met gevoel te lezen.
Voor haar 12e verjaardag kreeg Mary een boek met verhalen, speeches en gedichten. Deze waren perfect om voor te dragen. Onder ma's leiding oefenden Laura en Mary iedere ochtend hun spreekvaardigheid in de zitkamer boven de kruidenierswinkel. Terwijl zij uit Mary's boek lazen, waren zij zich niet bewust van de klanten, die zich beneden verzamelden om hen te horen voordragen.
Voor de derde keer in nog geen jaar tijd verhuisde het gezin. Dit keer naar een stenen huis aan de rand van de stad, vlakbij het eikenbos.
Pa kocht een melkkoe. En weerwas het Laura's favoriete karweitje om -zonder schoenen - de koe 's morgens naar de wei te brengen en 's avonds weer op te halen.
Op 23-5-1877 beviel ma van een dochtertje. Pa en ma noemden haar Grace Pearl.
Laura zag dat Grace Pearl net zulk haar van goud had als Mary en blauwe ogen, net als pa.
Ze hielden allemaal van de mooie, gezonde baby en geloofden dat zij het symbool was voor het eind van al hun problemen.

[Halfpint]

Als ze ma niet hielp bij de verzorging van Grace of de moestuin, verkende Laura samen met een schoolvriendinnetje de bossen of de nabijgelegen begraafplaats van Burr Oak.
Ze herinnerde zich dat werk en plezier zo met elkaar vermengd waren dat ze niet wist waar de één begon en de ander eindigde.
Op een dag kwam er en buurvrouw, mevrouw Starr, langs om met ma en Laura te praten.
Dokter en mevrouw Starr bezaten een groot huis en waren belangrijke mensen in Burr Oak. Mevr. Starr wist dat de Ingalls' arm waren. Ze vertelde ma dat ze haar volwassen dochters miste en ze vroeg zich af of Laura bij haar en de dokter mocht komen wonen. Ze zou Laura adopteren en haar als een dochter behandelen, mooie kleren voor haar kopen en haar een opleiding geven.
Laura kon nauwlijks ademhalen, terwijl ze op ma's antwoord wachtte. Tot haar grote opluchting weigerde ma beleefd en mevrouw Starr ging teleurgesteld naar huis.
Die zomer speelde pa marsliederen en liederen over verhuizen, zoals "There is a happy land, far, far away" op zijn viool. Laura kon bijna niet wachten tot ze naar het westen zouden verhuizen.
Na meer dan een jaar in Burr Oak gewoond te hebben, trokken ma en pa het canvaszeil over de wagen en vertrokken ze, terug naar Walnut Grove.
Toen zij daar in de herfst arriveerden, werden zij hartelijk verwelkomd.
Laura, Mary en Carrie gingen weer naar school. Het was fijn hun oude klasgenootjes terug te zien en nieuwe vriendjes te maken.
Laura keek altijd uit naar de wekelijkse spellingswedstrijden, die iedere vrijdag in het schoolgebouw werd gehouden.
In tegenstelling tot Mary was Laura een wildebras. In de pauzes en na schooltijd deed ze mee met sneeuwbalgevechten en in de lente deed ze mee aan honkbal.
Mary keurde dit af. Ze vond dat Laura zich damesachtiger moest gedragen. Maar Laura kon nauwelijks wachten tot ze buiten met de jongens kon rennen. Ze was er trots op dat er maar één jongen harder kon hollen dan zij en dan nog niet eens altijd.
In februari 1879 werd Laura 12.
Een paar weken later werd Mary ziek. Ze had hoge koorts en koude rillingen. Haar hoofd en keel deden pijn. Ma knipte haar lange blonde haar af, zodat ze kon afkoelen. De koorts bleef. Iedereen dacht dat Mary
zou sterven. Verscheiden keren kwamen er dokters op bezoek. Zij vertelden ma en pa dat Mary een hersenvliesontsteking had, een infectie tussen de schedel en de hersenen.
Uiteindelijk leek het erop dat Mary weer beter zou worden, alhoewel ze te zwak was om op te staan.
Toen ze herstelde, begon ze slecht te zien. Pa en ma lieten weer de dokters komen. Zij zeiden dat Mary een beroerte had gekregen, die de oogzenuwen had beschadigd. Na en poosje was Mary volledig blind.

[Halfpint]

Hoofdstuk 4

Naar het Dakotagebied
1879-1880

Laura kon het maar nauwelijks geloven dat haar zus blind was. Haar blauwe ogen zagen er heel gewoon uit en haar blonde haar begon weer te groeien. Mary klaagde nooit, maar zat juist alijd heel rustig in ma's oude notenhouten schommelstoel bij het warme vuur.
Ma had ervan gedroomd dat Mary lerares zou worden. Wat zou er nu van haar worden?
Zorgen maakten groeven in pa's magere gezicht. Hij moest de doktersrekeningen en gemaakte schulden betalen. De jacht was schraal, zelfs konijntjes waren schaars.
Tot de tijden verslechterden had pa altijd kunnen vertrouwen op allerlei baantjes om zijn rekeningen te te kunnen voldoen.
Laura hielp ma met het dagelijkse werk en zorgde voor Grace. Ze deed boodschappen voor de buren en was babysitter. Ze gaf de stuivers en dubbeltjes die ze hiermee verdiende aan pa, zodat hun inkomen steeg.
Op twaalfenhalf jarige leeftijd was Laura geen kind meer. Er was geen tijd meer om blootvoets over de prairie te rennen. Mary's blindheid maakte dat Laura snel moest opgroeien. Ze probeerde haar snelle tong in bedwang te houden en een echte jongedame te zijn, net als Mary.
Laura beloofde pa dat zij Mary's ogen zou worden. Heel gedetailleerd deelde ze haar wereld met haar zuster. Maar soms was het moeilijk om het juiste woord te vinden voor een beschrijving zoals bijvoorbeeld voor de zonsondergang of het schoongewassen landschap na een plotselinge regenbui.
Op een morgen zag Laura, terwijl ze bezig was met de afwas, een rijtuigje het riviertje oversteken. Laura vertelde Mary over het prachtige bruine paard dat de buggy voorttrok en over de vrouw met een bruine zonnehoed op en een bruine jurk aan.
De buggy stopte voor het huis en tante Docia, pa's zuster, stapte uit.
Tante Docia was onderweg naar het Dakotagebied om zich daar bij haar man te voegen. Oom Hiram werkte voor de spoorwegmaatschappij. Hij en tante Docia wilden dat pa als winkelbeheerder voor de spoorwegmaatschappij in het Daotagebied zou komen werken - spullen verkopen aan de mannen en hun gewerkte uren bijhouden. Hij zou vijftig dollar per maand verdienen, veel meer dan pa ooit in Walnut Grove zou kunnen verdienen.
Talloze steden onstonden langs de spoorlijn, zei tante Docia. Er waren daar duizenden hektares vrij land om een boerderij te gaan beginnen.
Pa's gezicht lichtte op. Hij wilde naar het westen, en Laura ook.
Pa besloot de baan aan te nemen, ma belovend dat dit hun laatste verhuizing zou zijn.
Pa vertrok de andere dag met de wagen, de rest van het gezin zou later per trein komen.
Zonder pa gingen de maanden voor Laura langzaam voorbij. Ze hielp ma met de huishouding en zorgde voor Mary.
Eindelijk was de zomer voorbij. Het was tijd om Walnut Grove te verlaten.
In een keurig gestreken bruine katoenen jurk stond Laura met ma, Mary, Carrie en Grace op het perron te wachten. Toen de trein er aankwam, greep Laura Mary's hand.

Op de één of andere manier vonden ze allemaal een zitplaats in de trein. Laura wilde op de stoelen neerploffen, maar herinnerde zich haar belofte aan pa en beschreef de rode fluwelen stoelen en de grote glazen ramen. De stoomlocomotief floot en de trein schudde even heen en weer op de rails waarna hij Walnut Grove achter zich liet.
Laura vertelde Mary over de telegraafdraad die tussen de palen zwiepte, ze beschreef het landschap, het grasland, de velden en de de boerderijen met hun schuren, die zij passeerden.
Toen zij het eind van de spoorlijn bereikten, vlakbij de Grote Sioux rivier in het Dakotagebied, vestigde het gezin zich in het spoorwegkamp.

[Halfpint]

Ongeveer 200 mannen sliepen in hutten door de spoorwegmaatschappij gebouwd. Enkelen hadden hun vrouwen meegenomen.
Ma stond er op dat ze op zichzelf bleven, omdat ze de mannen geen goed gezelschap vond voor haar meisjes.
Zodra de rails naar het westen gelegd waren, gingen de mannen en de Ingalls' ook westwaarts. Bij iedere verhuizing werden de winkel, het kookhuis, de stl en huten afgebroken op de nieuwe plek weer ogebouwd. Het kamp verplaatste zich uiteindelijk naar de oevers van het Zilvermeer in het Dakotagebied.
Laura haalde daar iedere morgen water in een bruine kruik. Zij zag vaak grote groepen wilde ganzen op het zonovergoten water landen. De wind rimpelde de grassen aan de oever en maakte zilverachtige golven. Twee maal per dag molk Laura de koe en verplaatste het touw zodat de koe bij het verse gras kon komen.
Laura hielp ma bij het wassen, strijken en herstellen. Mary was gelukkig als ze binnen kon werken; ze maakte de bedden op, naaide, deed de afwas en paste op Grace.
Als ze klaar waren met hun klusjes wandelden Mary, Laura en Carrie door het warme gras naar het Zilvermeer. Dit vond Laura het fijnste moment van de dag.
Nog niet zo lang geleden hadden grote kuddes buffels over de prairie rondgedwaald, had pa hun verteld. Maar nu waren de meesten verdwenen, door blanken afgeslacht.
Haar zuster bij de arm vasthoudend, schilderde Laura met haar woorden schilderijen voor Mary. Zij plukten bloemen die zij meenamen voor ma.
De winter viel vroeg in en de werkploegen gingen weg om zich bij hun familieleden in het oosten te voegen.
Om het kamp tegen vandalen te beschermen werden de Ingalls' ingehuurd om in het landmetershuis aan het Zilvermeer te blijven. Dit goedgebouwde huis was groter dan enig ander huis waarin Laura ooit had gewoond.
Het was bevoorraad met bloem, bonen, gezouten vlees, aardappels, ingeblikt eten en kolen voor het vuur. Hun dichtsbijzijnde buurman woonde 18 kilometer verderop en het was 60 kilometer naar de dichtsbijzijnde winkel.
Voor één keer vond Laura het niet erg om tijdens de winter opgesloten te zitten. Terwijl ze werkte keek ze door de echte glazen ramen naar buiten, waar ze de eindeloze vlaktes van de sneeuwbedekte prairie zag. Wonen in zo'n knus huis en haar familie vlak bij zich was alles wat Laura nodig had.
Pa joeg op antilopes, die in grote kuddes op de prairie graasden. Tegelijkertijd was hij op zoek naar land voor een eigen claim. Uiteindelijk vond hij ongeveer 62 hektare op ongeveer anderhalve kilometer van het latere stadje De Smet.
De wintermaanden vlogen voorbij. Laura maakte schoon en hielp ma met het klaarmaken van heerlijke maaltijden, waarbij ze het eten uit de voorraadkmer gebruikten.
Bij de houtkachel deed ze de draad door de naald voor Mary, waarna ze toekeek hoe haar zus kleine, perfecte stiksekjes naaide.
Laura werkte aan haar eigen naai- en breiwerk, maar ze deed dit niet zo netjes als Mary.
Als ze klaar was met haar klusjes vertelde ze verhalen en ze deed spelletjes mer haar zusjes. Op zonnige dagen kleedden zij en Carrie zich warm aan en haastten ze zich naar buiten.

[Halfpint]

Hand in hand holden en gleden ze over het mooie, gladde ijs van het Zilvermeer.
Iedereen keek altijd uit naar de avonden. Ma zat dan met Grace in de schommelstoel bij de warme kachel. Terwijl buiten de wind loeide, speelde pa binnen op zijn viool. Voor Mary speelde en zong hij Highland Mary. Hij leerde Laura en Carrie hoe ze de wals en de polka moesten dansen. Vlak voor bedtijd deed ma de olielamp hoger en ging voorlezen. Laura kon niet wachten tot ze de avontuurlijke verhalen hoorde. Ieder verhaal eindigde met de woorden "wordt vervolgd". In tegenstelling tot Mary, die tevreden was als ze de volgende dag het vervolg hoorde, smeekte Laura, zonder succes, haar moeder om nog een stuk voor te lezen.
De familie Ingalls had buren, Robert en Ellie Boast, die van plan waren om in de lente naar hun boerderij te trekken. Nu woonden ze in een hut vlakbij het landmetershuis.
Mevrouw Boast deed elke dag snel haar huishouding, waarna ze naar de Ingalls' ging. Ze was vrolijk en lachte snel als ze meedeed met het naaiwerk of breien. Op zonnige dagen maakte ze samen met Laura en Carrie sneeuwpoppen en hielden ze sneeuwbalgevechten.
Begin 1880 kwamen er vreemdelingen uit het oosten en immigranten uit
Noorwegen en Zweden verschenen bij het huis van de Ingalls' in de hoop daar een overnachtingsplek en een maal te vinden. Sommigen zochten land om te gaan boeren. Anderen wilden in de nieuwe stad De Smet een zaak starten; ijzerhandels, kranten, banken, hotels en saloons.
Onverwachts leidde ma een pension. Ze besloot iedere man 50 cent voor een maaltijd en voor een slaapplaats te laten betalen. Pa zette de paarden in de stal. Laura hielp bij de maaltijden; zij serveerde de mannen gezouten varkensvlees , brood, jus en aardappelen. Ze veegde de modder aan die de mannen onder hun laarzen naar binnen meebrachten. Soms dekte ze de tafel en waste ze wel tien keer per dag af. 's Nachts sliepen de reizigers op de vloer naast de kachel, hun winterjassen als dekens gebruikend.
Een van hun gasten was dominee Alden, een reizende dominee, die vroeger predikant was geweest in Walnut Grove. Hij was onderweg naar een andere gemeente om een nieuwe kerk te bouwen. Tijdens het avondeten vertelde hij de Ingalls' over een blindeninstituut in Iowa. Hij dacht dat dit perfect zou zijn voor Mary en beloofde uit te zoeken hoeveel het zou kosten.
Die avond nam Laura, terwijl ze knus met Mary en Carrie in hun bed op zolder lagen, eden besluit. Ze zou ma een plezier doen. Ma had gewild dat Mary een lerares zou worden. Nu zou Laura haar plaats innemen. Alhoewel ze eigenlijk helemaal geen lerares wilde worden, zou haar salaris zorgen dat Mary naar het blindeninstituut kon. Tegen Mary zei ze: "Ik zal hard gaan leren, zodat ik les kan gaan geven."